ความคิดเห็นที่ 1 ถนนดินสีแดงทอดตัวยาวเคียงข้างไปกับลำน้ำใหญ่คดเคี้ยวราวกับงูยักษ์ลำตัวอ้วนพี อีกฟากของลำน้ำเป็นป่าไผ่รกครึ้ม ริมฝั่งมีกอผักบุ้งขึ้นหนาแน่น น้ำสีเขียวปนน้ำตาลไหลเอื่อยลงใต้ ริ้วคลื่นของมันดูเพลิน เสียงปลาฮุบน้ำดังจ๋อมแจ๋มดังแว่วเหมือนฝัน “ปลาซิวน่ะค่ะ” เด็กสาวอายุสิบเจ็ดบอกผมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับพูดกับเด็กเล็กๆ เธออธิบายรูปร่างของปลาซิว มันมีดวงตากลมโตใหญ่ เกล็ดบอบบางสีเงินเงาสะท้อนแสงบางทีก็ออกเหลือบเขียว กินอาหารได้ทุกชนิดและอาศัยรวมกันเป็นฝูง เวลาว่ายหนีปลาช่อนปลาชะโดทีก็จะโดดขึ้นมาเหนือน้ำผลุงๆเป็นภาพน่าตื่นใจ เรามักเดินเล่นด้วยกันเสมอ ทุกครั้งที่ผมไปบ้านลำพูน บัวจะมาหาแทบในทันทีที่รู้ข่าว ผมเห็นบัวมาตั้งแต่แรกเกิด แต่ภาพนั้นผมจำไม่ได้เสียแล้ว ที่จำได้ติดตาคือภาพเด็กหญิงอายุสามขวบ ชอบเล่นเหมือนเด็กผู้ชาย เล่นซ่อนแอบ เล่นยอดมนุษย์ เล่นขับรถไฟ เล่นขี่ม้าส่งเมือง แน่นอน ผมเป็นม้าประจำ เพราะผมอายุมากกว่าบัวตั้งหกปี บางครั้งผมก็รำคาญที่ยายเด็กแก้มยุ้ยหน้าตามอมแมมไปด้วยทั้งขี้ฝุ่นและขี้มูกชอบมาดึงชายเสื้อรบเร้าขอตามไปเล่นด้วย ผมบอกปฏิเสธแข็งแรงแต่น้ำตาเม็ดโป้งๆที่ผุดออกมาทำให้ผมใจอ่อนเสมอ “อ้ายกร อ้ายกร ขอน้องบัวเล่นโตยเน้อ” ผมสะดุ้งกับคำเรียก “พี่ชาย”ของทางเหนือเสมอ บัวพูดภาษากลางไม่ได้เลยเมื่อยังเล็ก ผมต้องเป็นฝ่ายเดาเอาบ้าง ฟังรู้ครึ่งไม่รู้ครึ่งบ้าง แต่รวมๆแล้วเราก็ยังสื่อสารกันได้ในระดับดีพอใช้ พ่อพาแม่กับผมไปเยี่ยมยายในช่วงที่ผมปิดเทอมหน้าร้อน ผมมีโอกาสเล่นน้ำสงกรานต์ที่ลำพูนแทบทุกปี บัววิ่งมาสาดน้ำใส่ผมเป็นคนแรก ครั้นผมแก้แค้นด้วยการสาดกลับคืนไปโดนหน้าเข้าก็ร้องไห้ลั่นบ้าน จนน้าต้องรีบวิ่งมาดูก่อนอุ้มยายเด็กตัวแสบกลับไปส่งที่บ้านน้าชัยน้าศรี ผมรู้สึกผิดจนไม่มีกะจิตกะใจเล่นกับเด็กอื่นๆ ต้องแอบไปเมียงมองริมรั้วว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง พอเห็นหนูน้อยหัวเราะเอิ๊กหน้าตาผุดผ่องผัดแป้งขาวเป็นนวล มายืนกระตุกชายเสื้ออยู่ข้างหลังก็ค่อยยิ้มออก แล้วเราก็พากันไปวิ่งเล่นกันต่อจนหมดแรง เมื่อผมอายุสิบสองขวบ บัวก็หกขวบ เรายังเล่นกันอยู่บ้างแม้จะน้อยลงไปด้วยวัยของผมมักอยากเล่นกับเด็กผู้ชายด้วยกัน บัวเป็นภาระและความน่าอายเวลาเด็กอื่นๆมองผม แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังคงเป็นฝ่ายวิ่งมาหาผมถึงบ้านด้วยใบหน้าดีอกดีใจเสมอ “อ้ายกรมาแล้วกา ไปผ่อปลาตี้น้ำกวงกันเต๊อะ” แวะเติมน้ำมันให้เต็มถังที่บางปะหัน ซื้อขนมปังก้อนเล็กๆกับกาแฟดำกระป๋องกินรองท้อง แม่โทรมาถามอยู่เรื่อยๆว่าถึงไหนแล้ว ผมขำแล้วพูดปนเสียงหัวเราะ “โธ่ แม่ครับ กรอายุสามสิบแล้วนะครับ อีกอย่างก็ขับรถเส้นนี้มาตั้งหลายสิบเที่ยวแล้ว ไม่เป็นอะไรหรอกฮะ” จ่ายเงินค่าน้ำมันเสร็จ รถปิคอัพสี่ประตูสีน้ำเงินเข้มก็พุ่งทะยานออกจากปั๊มโดยไม่รอช้า “อ้ายกร อ้ายกร ไปเตวเล่นตี้กาดน้อยกันบ่” บัววิ่งตึงตังขึ้นมาบนเรือน เสียงดังจนน้าเอ็ดเบาๆ ปีนั้นบัวอายุสิบสอง ร่างกายเริ่มเปลี่ยนไม่เหมือนเด็กอย่างแต่ก่อนแล้ว ผมอายุสิบแปด เตรียมเอ็นทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยปีหน้า ผมคงเศร้าอย่างบอกไม่ถูกหากได้รู้ว่าปีนั้นจะเป็นการจากกันยาวนานระหว่างเรา บัวพาเดินเล่นที่ตลาดน้อย ซื้อขนมกินกัน สาวลำพูนสวยๆหลายคนมาซื้อหากับข้าว ผมมองตามอย่างเพลิดเพลินและคงฝากรอยยิ้มตามหลังไปจนสะกิดโดนสาวเจ้าให้หันกลับมามอง “ผ่อยะหยังอ้ายกร” ผมสะดุ้งเมื่อเสียงเฉียบขาดของบัวโพล่งขึ้นมา สาวงามลับหายไปแล้ว ผมยิ้มเก้อเขินพูดกับบัวว่าสาวคนเมื่อกี้งามแท้ บัวหน้าคว่ำเป็นม้าหมากรุก ไม่ยอมพูดกับผมอีกเลยจนเย็น อากาศร้อนอ้าว เราแยกกันกลับบ้านเพื่อไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรู้สึกสบายตัว เดินลงมาพบว่าบัวนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผมพยายามไม่ฟังตัวเองที่พร่ำบอกว่าน้องบัวน่ารักจังเลย ผมยาวถึงกลางหลังรับกับคิ้วโก่งสีดำเข้ม ปากสีชมพูที่เวลาพูดกับน้าผมมันราวกับกลีบดอกไม้เบิกบาน ต้องลมระริกไหว ..บ้าจริง คิดอย่างนี้ได้ยังไง.. ผมสะบัดหัวแรงๆ หายใจเข้าให้เต็มปอด ภาพน้องบัวเมื่อครู่หายไปกลายเป็นยายบัวจอมดื้อเข้ามาแทน ค่อยยังชั่วหน่อย ผมก้าวลงบันไดต่อจนถึงขั้นสุดท้าย “อ้ายกร ไปสักการะพระนางจามเทวีกันเต๊อะเจ้า” จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 12 ก.พ. 47 00:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พ่อชอบแวะกินอาหารป่าที่กำแพงเพชรเสมอ ทำเอาผมติดรสชาติของเนื้อเก้งเนื้อกวางไปอย่างช่วยไม่ได้ จนมาทำงานคลุกคลีอยู่ในวงการสัตว์ป่าทั้งสัตว์น้ำและสัตว์บก สำนึกในเรื่องการอนุรักษ์ทำให้ผมนึกรังเกียจความอยากลิ้นในแบบเดิมๆ จนตัดสินใจละเลิกเนื้อสัตว์หลายชนิดกระทั่งเนื้อวัว ยังมองเห็นร้านประจำของพ่อได้ดีแม้ประตูจะปิดทึบเลิกกิจการไปนานหลายปีแล้ว ผมแวะปั๊มน้ำมันอีกครั้งเพื่อหากาแฟดื่ม ขับรถไปไหนไกลๆคนเดียวน่าเบื่อ แต่ครั้งนี้ไม่เป็น ผมอยู่กับความทรงจำที่มันกระโดดโลดเต้นออกมาให้ได้ยิ้มบ้างหัวเราะบ้างอยู่คนเดียวราวกับคนบ้า ใครที่มาเมืองลำพูน ควรจะต้องไปสักการะพระนางจามเทวีให้ได้สักครั้ง เพื่อเป็นสิริมงคลและรับพรจากพระนางผู้เป็นปฐมกษัตรีย์และมิ่งขวัญของชาวหริภุญชัยมาช้านาน บัวพาผมมาแทบทุกปี เราจุดธูป คุกเข่าบนเสื่อหน้ารูปเคารพพระนาง บัวให้ผมอธิษฐานในสิ่งที่ต้องการ แล้วจะสมหวัง ผมทำตาม บรรยากาศในวัดจามเทวีเงียบสงบ ได้ยินเสียงนกกับเสียงใบไม้ไหวเมื่อต้องลมอ่อนๆ จิตใจของเราทั้งคู่สงบเย็น เมื่ออธิษฐานเสร็จ เราหันมายิ้มให้กัน บัวชวนผมไปเดินในเมืองต่อ “บัวอธิษฐานขออะไร” ผมถามขึ้นลอยๆ บัวเงยหน้ามองผม ยิ้มน่ารักแล้วส่ายศีรษะไม่ยอมบอก เธอถามผมกลับ ผมบอกว่าขอให้สอบเอ็นทรานซ์ติด จะได้เรียนในที่ดีๆ จบแล้วจะได้มีงานดีๆทำ ไม่ลำบาก เธอทำหน้าจ๋อย “ขอแค่นี้เหรอ..” แล้วกลับเปลี่ยนสีหน้าเป็นร่าเริงหัวเราะบอกว่าดีแล้วล่ะ ก่อนชวนเข้าไปเดินดูของใช้ในห้างแจ่มฟ้าอันเป็นห้างสรรพสินค้าเล็กๆห้างเดียวของเมืองลำพูน ชีวิตการเรียนในมหาวิทยาลัยหนักหนาสาหัส แต่ก็สนุกสนานเฮฮาสร้างสีสันในชีวิตได้อย่างไม่มีวันลืม ได้พบเพื่อนหญิงที่รู้ใจ เธอเป็นสาวต่างคณะ เราเข้ากันได้ดี ไปไหนมาไหนด้วยกันจนคนแซวว่าเหมือนปาท่องโก๋ เวลาสี่ปีช่างสั้นนัก วูบเดียวมันผ่านไปเสียแล้วจนเราใจหายเมื่อถึงวันสุดท้ายที่ได้พบหน้ากัน วันที่สวมใส่เสื้อครุยรับปริญญา ฟิล์มนับสิบๆม้วนถ่ายมันเข้าไปอย่างไม่เสียดาย หลังจากวันนั้น เพื่อนฝูงแยกย้ายหายห่าง เหลือไว้อยู่บ้างไม่กี่คนที่ยังคบหากันจนทุกวันนี้ เธอกลายมาเป็นคนพิเศษที่กำลังเรียนรู้เพื่ออยู่ร่วมกันต่อไปทั้งชีวิต เมื่อแม่ขอให้ขับรถไปส่งที่บ้านลำพูน ผมหงุดหงิดใจเล็กน้อยด้วยต้องหยุดงานหลายวัน แม้งานผมไม่ใช่งานที่จะต้องไปตอกบัตรเข้างานตรงตามเวลา แต่ผมก็มีวินัยบังคับตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง ผมเขียนบทความสารคดีเกี่ยวกับชีวิตสัตว์น้ำในประเทศไทยส่งนิตยสารหลายเล่ม บางครั้งต้องออกสำรวจพื้นที่จริงนานนับเดือน เพื่อศึกษาสภาพความเป็นอยู่และระบบนิเวศของพวกมันให้ลึกซึ้งถึงแก่น บางครั้งโครงการสร้างเขื่อนมาขอให้ช่วยงานวิจัยในเรื่องของผลกระทบของระบบนิเวศบริเวณนั้นหากจะลงมือสร้างเขื่อนจริง งานผมมากไม่ใช่เล่น แต่คำขอของแม่ ผมไม่มีที่จะปฏิเสธ ลำพูนเปลี่ยนไปไม่น้อยเลย นิคมอุตสาหกรรมเริ่มเข้ามากำหนดวิถีชีวิตใหม่ให้ชาวลำพูน จากเกษตรกรหันมาเป็นคนงานในนิคม โดยเฉพาะคนหนุ่มสาว ส่วนคนรุ่นเก่ายังคงยึดรูปแบบชีวิตเดิมๆอย่างดื้อดึง สองวัฒนธรรมสองยุคสมัยต่างใช้พลังเต็มที่เข่นฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง แต่ดูราวกับยิ่งเวลาผ่านพ้นไปนานเข้า พลังของคนรุ่นเก่าก็เหนื่อยล้าอ่อนระโหย ปล่อยให้พลังของวัฒนธรรมทุนนิยมรูปแบบใหม่กระเถิบรุกล้ำเข้ามาแทนที่จนใกล้ตายดับเข้าไปทุกวัน “พี่กรมาตั้งแต่เมื่อไรคะ ไม่เจอกันตั้งหลายปีแน่ะ” เสียงบัวหวานสดใส เป็นเสียงของสาวน้อยวัยสิบเจ็ดปี เธอยังคงมาหาที่บ้านทันทีที่รู้ข่าวการมาของผมกับแม่ ยายเริ่มเดินไม่ไหว ต้องนอนอยู่บนแคร่แทบตลอดวัน แม่ทุกข์ใจและเป็นห่วงยายจนต้องมาบ่อยครั้งขึ้น ส่วนพ่อต้องคอยดูแลกิจการที่บ้าน อาจมาได้ปีละครั้ง แต่ในเมื่อผมสามารถดูแลแม่ได้บ้างแล้ว แกจึงมอบหน้าที่อันทรงเกียรติของแกมาให้ผมโดยไม่ลังเล จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 12 ก.พ. 47 00:30:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “บัวโตขึ้นเยอะเลย” ผมเอ่ยทำลายความเงียบเมื่อเราเดินช้าๆไปตามถนนสีแดงที่ขนาบข้างด้วยลำน้ำปิงห่าง น้ำสายนี้แยกตัวออกมาจากสายน้ำปิงใหญ่ ไหลมาบรรจบกับลำน้ำกวง ดินดำเข้มสร้างความอุดมสมบูรณ์ให้กับชุมชนบ้านศรีบุญยืนมานานนับร้อยๆปี ป่าไผ่แทงสูงลิบเสียดกันแน่นขนัด สวนลำไยมีเกลื่อนตาไม่ว่าจะมองไปทางไหน เว้นดินแดนน่าเกลียดที่เป็นที่ตั้งของนิคมอุตสาหกรรมมองเห็นอยู่ลิบๆ “พี่กรก็ดูเป็นผู้ใหญ่จังค่ะ” เด็กสาวยิ้มเอียงอาย เราไม่พบกันนานถึงห้าปี ความรู้สึกในแบบเก่าๆยังคงมีอยู่ บัว เด็กแสนซนหน้าตามอมแมมชอบเล่นแบบเด็กผู้ชายและติดผมแจ กับความรู้สึกในแบบใหม่ที่ผมเริ่มเปิดเผยยอมรับเมื่อได้เห็นใบหน้าหวานๆ แก้มอิ่มสีชมพู ตาโตเป็นประกาย ผมยาวถึงกลางหลัง และรูปร่างอรชรสูงโปร่ง บัวพาผมไปสักการะเจ้าแม่จามเทวีเหมือนทุกครั้ง ผมถามเธอว่าอธิษฐานอะไร เด็กสาวหน้าแดงก้มมองพื้นดิน ส่ายศีรษะแล้วถามผมกลับ “พี่ขอให้ยายมีสุขภาพที่ดี พี่เป็นห่วงแม่ ไม่อยากให้เดินทางบ่อย” บัวมองหน้าผม รู้สึกแปลบๆในอกเมื่อจับได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดผิดหวังในดวงตาคู่นั้น บ่ายวันถัดมา ผมนั่งเล่นที่บ้านจนเบื่อ อยากจะเดินไปบ้านบัวแต่รู้สึกไม่กล้าอย่างไรพิกล ..ทำไมไม่กล้านะ.. ลุกไปสำรวจลำไยแต่ละต้น ดูวงปีของตอต้นที่ถูกตัด ดูความสูง ดูมันทุกอย่างเท่าที่จะพอนึกออกเพื่อฆ่าเวลาให้หมดไปเท่านั้นเอง สายตาคอยเมียงมองไปทางบ้านข้างๆ ป่านนี้บัวทำอะไรอยู่นะ อยากเห็นหน้าจังเลย.. “ไปเที่ยวไร่ของบัวกันมั๊ยคะพี่กร” เสียงไพเราะดังมาจากอีกด้านหนึ่งของต้นลำไย หัวใจผมคับพอง รอยยิ้มรอยแรกของวันผลิบานออกมาอย่างลืมตัว ..ทำไมเรารู้สึกดีใจมากขนาดนี้นะ.. ไร่หรือสวนลำไยของพ่อบัวอยู่ห่างจากตัวหมู่บ้านไปไกลราวหนึ่งกิโลเมตร เมื่อพ้นเขตหมู่บ้าน รับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลง สายลมเพิ่มความบริสุทธิ์ กลิ่นอายของธรรมชาติหอมละมุน ร่มครึ้มของป่าไผ่ช่วยบดบังแสงอาทิตย์ยามบ่ายได้ดี ถนนดินสีแดงมีหย่อมหญ้าขึ้นเป็นแนวตรงกลาง รถมอเตอร์ไซค์พ่วงกระบะท้ายที่ชาวสวนนิยมใช้ขับผ่านไปนานๆคัน สายน้ำปิงห่างทอดตัวคดเคี้ยว เลี้ยวลัดเลาะไปตามทางเกิดเป็นคุ้งน้ำน่าหลงใหลหลายแห่ง ปลาใหญ่น้อยมองเห็นได้จากถนนที่เป็นคันดินยกสูง เสียงฮุบของมันดังจ๋อมแจ๋มมีชีวิตชีวา “ปลาซิวน่ะค่ะ” แล้วเธอก็อธิบายลักษณะรูปร่างของปลาซิว ผมฟังอย่างตั้งใจทั้งที่รู้จักมันลึกซึ้งทั้งภายนอกภายใน ผมถามเพื่อให้เธอพูดต่อ ไม่ใช่เพราะอยากรู้เรื่องปลาซิว แต่เพราะอยากฟังเสียงของบัวที่ไหลต่อเนื่องหวานหูนั่นต่างหาก บัวชี้ไปทางสะพานไม้ข้ามลำน้ำ ไร่ของพ่อเธอต้องเดินข้ามสะพานต่อไปอีกราวครึ่งกิโล “เดินไหวมั๊ยคะ” บัวหันมาถามเหมือนเกรงใจ ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้เธอ ระยะทางแค่นี้สบายมากสำหรับผม การสำรวจพื้นที่จริงในการหาตัวอย่างชนิดพันธุ์สัตว์น้ำใกล้สูญพันธุ์แต่ละชนิดที่ผมทำลำบากกว่านี้หลายเท่านัก สวนลำไยแน่นขนัดไปด้วยต้นลำไยรุ่นต่างๆ ตั้งแต่ต้นที่เพิ่งปักชำไปจนถึงต้นสูงใหญ่เกือบสิบเมตร ผลไม้ที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองลำพูน มีคำขวัญติดไว้หลายแห่งตามสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดลำพูนว่า “ลำพูนคือลำไย” บัวชี้ให้ดูลำไยต้นที่มีอายุเท่ากับเธอ ตอนนี้มันสูงกว่าสามเมตรแล้ว “พ่อปลูกมันในวันที่บัวเกิดค่ะ บางปีก็ให้ลูกดก บางปีก็ไม่ค่อยมี เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก” เธอบอกว่าบริเวณที่ไร่ของพ่ออยู่ในพื้นที่ๆชาวบ้านเรียกกันว่า “ทุ่งทองกวาว” ผมถามอย่างแปลกใจว่าทำไมชื่อเป็นอย่างนั้น ไม่เห็นมีทองกวาวซักต้น ไม้อื่นนอกจากลำไยก็เป็นพวกมะม่วงและไม้ผลอีกสองสามชนิด บัวยิ้มแล้วกวักมือให้ผมเดินตามไปเรื่อยๆ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 12 ก.พ. 47 00:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลำไยขนาดยักษ์นับร้อยต้นยืนบดบังทิวทัศน์ภายนอกจนดูราวตกอยู่ในโลกแห่งลำไย ใบที่ร่วงหล่นของมันปกคลุมผืนดินเป็นสีน้ำตาลทอง เมื่อเท้าเหยียบย่างจะเกิดเสียงดังกรอบแกรบ อากาศเย็นสบายต่างกับเมื่อตอนที่เดินมาลิบลับ พ้นโค้งแนวต้นลำไย กลายเป็นทุ่งหญ้าและพรรณไม้เตี้ยกว้างไกล บัวหันมาพร้อมสีหน้าเปล่งปลั่ง รอยยิ้มของเธอราวกับจะทำให้โลกทั้งใบชุ่มชื่นสดใส ต้นทองกวาวสูงใหญ่ขึ้นเรียงรายเหลือคณานับตามสองข้างทาง ดอกสีแสดของมันดกเต็มต้นจนดูหวานสดไปทั่วบริเวณ กระทั่งแก้มนวลของบัวที่ดูจะรับไปกับดอกทองกวาวจนแดงระเรื่อ.. ผมหยุดอยู่กับที่ หันมองรอบตัวอย่างไม่เชื่อสายตา เหมือนเดินผ่านมาอีกโลกหนึ่ง โลกที่มีแต่สีแสดงดงามเบิกบานสะพรั่ง โลกที่มีแต่ต้นทองกวาวกับหมู่พรรณไม้สีสวย โลกที่มีคนเพียงสองคนเท่านั้น ..ผมกับบัว.. รู้สึกตัวอีกทีว่ายืนจ้องมองบัวราวกับต้องมนต์สะกด เด็กสาวคล้ายจะหลบสายตาแต่ก็ไม่ รอยยิ้มเอียงอายทำให้ผมหลงลืมได้ทุกสิ่ง ยกเว้นอย่างเดียวที่แม้เลือนรางเต็มที แต่ยังมีพลังแห่งความผูกพันรัดรึงเอาไว้เหนียวแน่นคือใบหน้าของหญิงสาวคนรัก เราได้พบกันเกือบทุกวัน แม้ไม่ได้ทำงานในแบบเดียวกัน แต่ความห่วงหาอาทรที่เรามีให้กันเป็นเครื่องยืนยันแน่แท้ถึงความเป็นคู่ชีวิตที่จะไม่มีวันผันเปลี่ยน ..ทรมานใจจังเลย.. ถึงตอนนี้แล้ว ภาพของยายหนูบัวที่หน้าตามอมแมมเลอะขี้ฝุ่นกับขี้มูกหายไปจากหัวผมโดยสิ้นเชิง ทำไมผมไม่มาลำพูนเสียตั้งหลายปีก่อน ผมห้ามใจไม่ให้หลงใหลในตัวเด็กสาวไม่ได้อีกแล้ว.. สายลมรำเพยเชยชมเรือนผมปลิวไสว แก้มแดงเปล่งปลั่งเย้ายวนแม้สาวเจ้าจะเฉไฉหันหน้าไปทางอื่น ปากสีชมพูเล่าตำนานผืนแผ่นดินล้านนา ทำไมถนนเส้นเชียงใหม่ ลำพูน ถึงได้ปลูกต้นยางสองข้างทางในเขตเชียงใหม่และทำไมเขตลำพูนถึงปลูกต้นขี้เหล็ก ผมฟังเพลินแต่แทบไม่รู้เรื่องด้วยเอาแต่จ้องมองดวงหน้าของสาวน้อยตาไม่กระพริบ กิ่งทองกวาวร่ายรำในท่วงทีอ่อนหวาน ยอดหญ้าไหวพลิ้ว ลมหนาวพัดโชยเอากลิ่นดินและน้ำหอมฟุ้ง ผมควรจะทำอย่างไร ควรปล่อยใจให้รักเด็กสาวคนนี้ดีหรือ เธอเปรียบเหมือนน้องสาวของผม เราเล่นด้วยกัน ทะเลาะกัน กินด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน จำใบหน้าที่ร้ายกาจเวลาเอาแต่ใจตัวเองได้ติดตา เช่นเดียวกับแว่วคำออดอ้อนขอตามผมไปเล่นตามที่ต่างๆเหมือนเพิ่งได้ยินผ่านไปไม่กี่นาทีนี้เอง ผมควรนึกถึงหญิงคนรักของผมมากกว่า เธอห่วงไยผมไปเสียทุกเรื่อง เธอแสนดี และผมก็รู้สึกผิดอย่างมากที่เข้ามาในทุ่งทองกวาวแห่งนี้ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 12 ก.พ. 47 00:32:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พักนี้สมองตีบตัน เรื่องซากุระในสายลมร้อนตอนใหม่เลยครึ่งๆกลางๆไม่เสร็จซักที พอดีเพิ่งมีโอกาสได้ไปลำพูนสองสามวันเลยร่ายเรื่องสั้นมาฝากครับ ทะยอยออกเป็นสองตอนจบ ดีไม่ดีก็ขอความกรุณาทิ้งความเห็นไว้ด้วยแล้วกัน ขอขอบคุณคุณกอวาที่ช่วยแก้ไขในด้านภาษาท้องถิ่น(คำเมือง)ซึ่งผมเองก็ไม่ใคร่ถนัดนัก จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 12 ก.พ. 47 00:37:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้อยคำเหมือนได้รับรู้ ได้กลิ่นอายของท้องถิ่น และรู้สึกร่วมกับผู้แต่งอย่างหนึ่ง คือ เวลามองย้อนไปวันเก่าๆ เวลาที่ผ่านไปที่ดูเหมือนนาน จริงๆ แล้ว สั้นนิดเดียว จากคุณ : canossa - [ 12 ก.พ. 47 02:37:47 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 กาดน้อย.. แถวบ้านปู่ผม..เขาเรียกว่าปะตู๋กาดคับ.. คิดถึงโนริโกะ นะคับ... ^_________________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 12 ก.พ. 47 09:52:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อได้อ่าน ผมเองก็อดที่จะย้อนนึกถึงอดีตที่ผันผ่านไม่ได้ ตอนเด็กๆ ผมมักตามครอบครัวกลับไปเยี่ยมย่า ที่อำเภอสันกำแพง  เชียงใหม่เป็นประจำ โดยเฉพาะช่วงสงกรานต์กับช่วงตุลา และสิ้นปี เรียกได้ว่าปีนึงๆ ผมจะขึ้นเหนือบ่อยมาตั้งแต่เล็ก ข้างบ้านย่า มีเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งซึ่งผมแอบชอบเธอ เธอสดใส น่ารัก มีกลิ่นอายของสาวเหนือร้อยเปอร์เซนต์ เธอคือรักแรกของผม (เหมือนหนังแฟนฉันเลยแหะ) ยิ่งเล่ายิ่งคิดถึง ป่านนี้ไม่รู้ว่าแต่งงานไปหรือยังนะ ชอบเรื่องสั้นบรรยากาศชนบท มีความสุขที่ได้อ่าน จากคุณ : ณัฐกร - [ 12 ก.พ. 47 10:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนบรรยายได้สวยอีกแล้วค่ะ ตอนเด็ก ๆ เคยอยากมีพี่ชายเหมือนกัน ...แต่พอมาอ่าน เรื่องนี้ชักไม่อยากมีเสียแล้วววว จากคุณ : กอวา - [ 12 ก.พ. 47 12:48:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มีคนสงสัยว่าเอาเรื่องจริงมาเขียนหรือเปล่าหนอ (ไม่ใช่คนนี้นะคะ) งานของผมน่าสนใจจัง จากคุณ : scottie - [ 12 ก.พ. 47 13:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ ถ้าเป็นเรื่องจริงอย่างที่คุณก็อตตี้สงสัย ท่าจะเป็นเรื่องจริงของคุณณัฐกรรึเปล่าคะเนี่ย เหอๆๆๆ อ่านแล้วได้บรรยากาศดีนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 12 ก.พ. 47 14:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่าน ได้บรรยากาศดีจัง แล้วทำไมลำพูนถึงปลูกต้นขี้เหล็ก เล่าประวัติให้ฟังบ้างไว้ประดับความรู้ค่ะ ชักสงสัยแล้วสิว่า อย่างกับน้องบัวนี่เค้าเรียกว่า เลี้ยงต้อยหรือเปล่า? จะรออ่านตอนหน้าค่ะ จากคุณ : NATTI - [ 12 ก.พ. 47 17:07:15 A:62.167.44.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลำพูนเมืองเล็กจริงๆ แต่ไม่ได้ไปหลายปีแล้ว คงเปลี่ยนไปเยอะ อ่านแล้วคิดถึงบ้าน เป็นคนเหนือเหมือนกันค่ะ จากคุณ : nasa - [ 14 ก.พ. 47 00:11:33 A:147.188.244.78 X: ]