หากผู้หญิงเปรียบเป็นดั่งดอกไม้ ผู้ชายอย่างผมก็คงอาจมองได้เพียงรูปภาพ ไม่มีโอกาสได้สัมผัส ได้ดมกลิ่นอ่อนๆของดอกไม้เหล่านั้น

                   อีกสามวันจะถึงวันวาเลนไทน์ ผมจัดแจงปรับแต่งร่างกายให้ดูสะอาดสะอ้าน จัดแจงห้องให้ดูสวยงาม อะไรที่รกๆ ก็จัดให้เข้าที่เข้าทาง แล้วผมก็ก้มลงเขียนการ์ดหวานๆ พร้อมถ้อยคำหรูๆ ถึงคนๆหนึ่งที่ผมแอบปลื้มแอบชอบมานาน

                   “สองปีแล้วสินะ ที่แจกันใบนี้ยังคงตั้งอยู่บนหัวนอน อีกสามวันฉันจะทำความสะอาดเจ้าซะใหม่ ตอนนี้อยู่อย่างนี้ไปก่อนนะ” ผมยกแจกันขึ้นมาส่องดูความเรียบร้อย ซึ่งในแจกันนั้นมีดอกไม้ปักอยู่สองดอก แต่ละดอกมีกลิ่นอ่อนๆ ของน้ำหอมที่ประพรมอยู่อย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้มันจะเป็นเพียงดอกไม้ที่แห้งที่ผมพยายามรักษาให้มันคงสภาพเดิมไว้ แม้เวลาของมันจะผ่านไปดอกละหนึ่งปีสองปีก็ตาม

                   เช้าวันใหม่อากาศสดใส ผมตื่นนอนด้วยความตื่นเต้น หยิบการ์ดขึ้นมาเช็คความเรียบร้อยของตัวสะกดว่าถูกต้องหรือเปล่า พร้อมกับเก็บมันเข้าใส่ซองสีชมพู และผมก็เอาน้ำมาหยดลงบนกาวเพื่อผนึกมันให้สนิทกัน เพื่อป้องกันคนอื่นที่ไม่ใช่เธอแอบอ่านมันก่อนที่ความในใจของผมจะถูกเปิดเผยโดยบุคคลที่สาม

                   วันนี้คือวันพฤหัสบดี ผมฉีกปฏิทิน ที่แสดงว่าเมื่อวานนี้คือวันที่ 11 กุมภาพันธ์ทิ้งไป เหลืออีกสองวันสินะ ผมพึมพำกับตัวเอง และเดินลงบันไดด้วยความหวัง เพื่อไปกินอาหารเช้าที่มีคนได้จัดเตรียมไว้ให้ในตอนเช้า

   
                   “เอก รายงานอาจารย์เสร็จแล้วหรือยัง ส่วนของเราทำเสร็จแล้วนะ” เสียงทักทายจากเพื่อนทำให้ผมซึ่งกำลังเหม่อลอยหันกลับสู่ความเป็นจริง

                   “เสร็จแล้ว เอานี่” ผมควักลงไปในกระเป๋าเพื่อหยิบกระดาษรายงานขึ้นมา พลันสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นการ์ดในกระเป๋าที่ผมพกติดมาด้วย

                   “เกือบไปแล้วสิ” ผมอุทานด้วยเสียงอันเบา เพราะเกรงว่าการ์ดนั้นจะหล่นออกมานอกกระเป๋าให้เพื่อนผมสังเกตเห็น แล้วซักถามถึงที่มาของมัน

                   “เอกคืนนี้นายว่างไหม ไปเดินซื้อของกับเราหน่อยสิ” ภพซึ่งเป็นเพื่อนที่ทักทายผมตะกี้เอ่ยปากชวน

                   “ไปซื้ออะไรเหรอ “ ผมถามด้วยความสนใจใคร่รู้

                   “ดอกกุหลาบไง เสาร์นี้ก็วาเลนไทน์แล้วนะจำไม่ได้เหรอ”

                   “จำได้สิ ว่าแต่นายจะซื้อให้ใครล่ะ”

                   “พัชไง ที่อยู่ห้องสอง นายก็เคยเห็นนี่นา เรากะว่าวาเลนไทน์นี้ล่ะ จะบอกรักพัชเค้า เราก็เอ่ยๆปากชวนเค้าไปเที่ยวแล้วล่ะ วันเสาร์นี้ เราก็เลยต้องไปหาดอกไม้ให้เค้าประทับใจเราหน่อย  แล้วนายล่ะ ไปหาซื้อดอกกุหลาบด้วยกันสิ ว่าแต่นายจะให้ใครเหรอเปล่าล่ะ”

                   “เราเหรอ ยังไม่รู้เลย” ผมตอบกลับออกไป ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจถึงเป้าหมายในวันเสาร์อย่างชัดเจน ผมจะต้องมอบกุหลาบสีแดงให้เธอคนนั้นให้ได้

                   “อ้าวเหรอ งั้นไปช่วยเราเลือกหน่อยก็แล้วกันนะ “

                   “อืมได้ แล้วเย็นนี้คุยกันอีกทีว่าจะเจอกันกี่โมง” ผมตอบแล้วก็ผละจากไปเพื่อเข้าห้องเรียนโดยมีภพตามหลังมาติดๆ


                   “เอก เสาร์นี้ว่างไหม เราจะไปดูหนังประสาคนโสด ไปด้วยกันไหม จิ๊บกับจอยก็ไปด้วยนะ” เก๋เพื่อนนักเรียนในห้องที่ออกจะมีนิสัยห้าวๆ เอ่ยปากชวน แต่รายชื่อนั้นทำให้ผมประหม่าและตอบตกลงอย่างไม่ต้องย้ำคิด

                   “ไปสิ วันเสาร์นี้เราไม่ได้ไปไหนอยู่เหมือนกัน”

                   “อืมตามประสาคนโสด สัญญาแล้วนะ ไม่ใช่พอถึงเวลาไปนัดกับสาวไหนแล้วเบี้ยวนัดกับเรานะ”

                   “ไม่หรอกน่า เราไม่เบี้ยวหรอก” ผมตอบออกไป ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ จะไปนัดสาวที่ไหนได้ในเมื่อวัตถุประสงค์ของเสาร์นี้อยู่ที่จอย ผู้หญิงที่ผมแอบปลื้มแอบรัก และเธอจะไปดูหนังกับผมเสาร์นี้


                   “เออ นายว่าดอกกุหลาบสีอะไรดีที่จะให้พัชเค้าดีล่ะ “

                   “สีแดงสิ ถ้าเป็นเราเราก็ให้สีแดง”

                   “นายว่างั้นเหรอ ดีเหมือนกันสีแดงหาง่ายดี ถูกกว่าสีอื่นด้วย”

                   “นายว่าเราให้พัชกี่ดอกดีล่ะ”

                   “นายชอบเค้ามานานหรือยังล่ะ”

                   “นานแล้วล่ะ”

                   “งั้นนายชอบเค้ามากี่ปีก็ให้เค้าเท่านั้นล่ะ”

                   “นายว่างั้นเหรอ”

                   “ป้า งั้นผมเอาดอกนึงแล้วกันนะ”

                   “อ้าวนายพึ่งชอบเค้าเหรอ”

                   “ใช่สิ เราพึ่งมองเห็นความน่ารักของเค้าน่ะ แต่เรารักเค้าจริงๆนะ ไม่ได้รักเล่นๆนะ”

                   “อืม เออรู้แล้วน่าว่ารักจริง ถึงรักเล่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเราอยู่แล้วนี่”

                   “ว่าแต่นายไม่ซื้อดอกกุหลาบอุดหนุนป้าหน่อยเหรอ”

                   “ป้าผมเอาสามดอก”

                   “อ้าว นายแอบชอบใครเค้ามาสามปีเหรอ”

                   “เปล่านะ”

                   “ก็นายพึ่งบอกเองนี่ว่ารักใครกี่ปีให้ดอกกุหลาบเท่านั้น”

                   “ไม่ใช่ วันเสาร์นี้เรามีนัดกับ จอยจิ๊บเก๋ว่าจะไปดูหนังน่ะ เราก็เลยว่าจะซื้อดอกกุหลาบไปให้เค้าหน่อยน่ะ จะได้ไม่น่าเกลียดสงสารพวกเค้าน่ะ ไม่มีดอกกุหลาบ”

                   “นายแน่ใจเหรอ ว่าพวกนั้นจะไม่มีใครให้ดอกกุหลาบเค้า”

                   “ไม่แน่ใจหรอก พวกเค้าคงจะไม่มีหรอกทะโมนกันออกจะทั้งกลุ่มอย่างงั้น” ผมพูดเพื่อแกล้งกลบเกลื่อน

                   “ป้าขอดอกเล็กๆหน่อยนะ เอาไม่ต้องแพงถูกๆ เอาไปให้เพื่อนไม่ได้ให้แฟน”

                   “อืมรู้แล้ว ไม่ต้องประกาศขนาดนั้นก็ได้”

                   “อืมซื้อเสร็จแล้ว นายจะกลับยังไง เดี๋ยวเรากะว่าจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน”

                   “เดี๋ยวเรานั่งรถเมล์กลับ บ้านเรากับนายคนละทางกันอยู่แล้ว พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน”

                   “อืมพรุ่งนี้เจอกัน”

   
                   หลังจากที่ภพขึ้นแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน ผมก็ย้อนกลับไปที่ร้านขายดอกไม้ป้าคนนั้นอีกครั้ง

                   “อ้าวหนู จะรับดอกไม้อีกเหรอ”

                   “ครับป้า คราวนี้ผมขอดอกกุหลาบสีชมพูดอกใหญ่ๆดอกนึงนะครับ”

                   “อืมคราวนี้คงให้แฟนจริงๆล่ะสินะ”

                   “ครับป้า” ผมตอบแล้วก็รีบจ่ายเงินแล้วรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เหมือนว่ามีใครมาจ้องจับผิดหรือภพอาจจะย้อนกลับมาดูผมลับหลัง


                   แล้ววันเสาร์ก็มาถึงหลังจากผมทะนุถนอมดอกกุหลาบสีชมพูดอกสวย ไว้นานถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน ผมจัดใส่ช่อให้ดูสวยงาม พร้อมทั้งหยิบการ์ดที่เตรียมไว้เมื่อสามวันที่แล้วออกมา


                   “แล้วเราจะทำอย่างไรกับดอกกุหลาบสามดอกนี้ดี” ผมเริ่มคิดถึงดอกกุหลาบสามดอกที่ซื้อมาก่อนหน้านี้

                   “แล้วเราจะถือไปให้ตอนไปดูหนังอย่างไร แล้วทั้งสองคนจะคิดอย่างไร ถ้าเราให้กุหลาบแต่จอยคนเดียว”

                   “เราจะเอาดอกกุหลาบให้ตอนไหนดี จะให้ตอนก่อนดูหรือหลังดูดีล่ะ”

                   “เอางี้ดีกว่า ให้ตอนขากลับตอนจะแยกกันดีกว่า”

                   “แล้วเราจะเอาดอกกุหลาบไปเก็บไว้ที่ไหนก่อนดีล่ะ”

                   “บ้านจอยต้องผ่านหน้าบ้านเรานี่ งั้นขากลับเราชวนจอยกลับด้วยกันแล้วกัน แล้วค่อยให้ตอนผ่านหน้าบ้านเรา”

                   ผมเริ่มกระบวนความคิดและหาคำตอบให้เสร็จสรรพ แล้วรีบออกจากบ้านไปโดยทิ้งของต่างๆไว้ที่บ้านเพื่อหวังจะกลับมามอบให้เมื่อผ่านหน้าบ้าน


                   “อ้าวเอกมาช้าจังเลย” จิ๊บทักทายเมื่อผมไปถึง แล้วสายตาผมก็ชำเลืองไปเห็นดอกกุหลาบสีแดงในมือของจิ๊บ

                   “อ้าวมีดอกไม้ด้วยนี่” ผมเอ่ยถามจิ๊บ

                   “ใช่ ยศน่ะเค้าเอามาให้เราแต่เช้าเลย แล้วก็ชวนเราไปกินข้าว แต่เราบอกเค้าว่าเรามีนัดแล้ว เค้าก็เลยบอกเราว่า ดูหนังเสร็จแล้วเค้าจะมารับ ดีใจกับเราหน่อยสิ เรากำลังจะสละโสดแล้ว”

                   “นี่จิ๊บเธอยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ เธอแค่รับรักเค้าเท่านั้นเอง “ เก๋เอ่ยแซวขึ้นมา โดยจอยอมยิ้มอยู่ไม่ห่างกันนัก

                   “เอาล่ะ ฉันซื้อตั๋วมาให้แล้ว อีกครึ่งชั่วโมงก็เข้าแล้วล่ะ เราไปร้องคาราโอเกะตรงนั้นรอกันหรือเปล่า”

                   “ดีสิ” เก๋กับจอยตอบเกือบจะพร้อมกัน

                   “จิ๊บเลือกเพลงแล้วกัน คนกำลังมีความรัก ร้องออกมาคงทำให้มีใครบางคนอิจฉานะ”

                   “บ้าซิ พวกเธอก็อย่าแซวฉันกันนักสิ” จิ๊บพูดพร้อมทั้งแก้มที่เป็นพวงสีชมพูด้วยความเขินอาย

   
                   หลังจากดูหนังเสร็จ ยศก็มารับจิ๊บ ทำให้เหลือเรากันแค่ 3 คน จอย เก๋ และผม ทุกอย่างยังคงนิ่งเงียบถึงแม้หนังจะสนุกสักเพียงใด แม้ผมจะนั่งติดกับจอยแค่ที่ท้าวแขนกั้นกลาง  แต่ภารกิจของผมยังไม่สิ้นสุดลง

                   “อืม เหลือสามคนแล้วเราจะไปไหนกันต่อดีล่ะ เอกไหนเธอมีความคิดอะไรว่ามาซิ”

                   “ไปกินไอศกรีมกันไหม” จอยเอ่ยปากออกมาขณะที่ผมมัวแต่ใช้ความคิด

                   “ดีสิ ไปสเวนเซนละกัน เอกนายเลี้ยงด้วยเลย โทษฐานคิดช้า” เก๋รีบเสนอความเห็น

                   “อืม ได้สิ” ผมรีบตอบรับโอกาสสุท้ายนั้นทันที

   
                   ขณะกินไอศกรีมกัน เก๋ขอตัวไปเข้าห้องน้ำทำให้บรรยากาศภายในเหลือเพียงผมกับจอยอยู่สองคนบนโต๊ะ เวลาแบบนี้เป็นโอกาสอันเหมาะที่ผมจะบอกความในใจให้เธอทราบออกไป

                   “จอยหนังวันนี้สนุกเนอะ ตอนที่พระเอกพานางเอกหลบกระสุนปืนพอดี”

                   “อืมใช่ เราชอบมากเลย ตอนนี้พระเอกพูดว่า ไม่เป็นไรผมจะปกป้องคุณเอง ดูแล้วโรแมนติคเนอะ”

                   “ใช่”

                   “ถ้ามีคนปกป้องเราอย่างงั้นก็ดีนะ”

                   “ใช่ดี”

                   “แล้วถ้าเป็นเอกล่ะจะปกป้องเราไหม”


                   ขณะที่ผมเตรียมตัวจะตอบ เก๋ก็กลับเข้ามาพอดี


                   “อ้าวไอศกรีมไม่พร่องไปเลยนะ เราไปตั้งนาน” เก๋กลับเข้ามาที่โต๊ะในขณะที่ผมกำลังจะตอบคำตอบสำคัญออกไป

                   “เดี๋ยวเรากลับกันเถอะ เมื่อกี้พ่อเราโทรมาตามแล้วล่ะ เอ้อจอย พ่อเราบอกว่ามีของจะให้น่ะ เดี๋ยวไปกันกับเรานะ”

                   “ได้สิ  ไม่ได้เจอพ่อเก๋นานแล้ว”

                   “งั้นกินเสร็จแล้วเราแยกกันเลยนะ เผื่อว่าเอกเค้าจะไปกับสาวคนไหนต่อ”

                   “ไม่ล่ะเราคงกลับบ้านเลย” ผมตอบทั้งๆที่ความผิดหวังเอ่อล้นความรู้สึกเกือบจะปิดไม่มิด

                   “งั้นโชคดีนะเจอกันวันจันทร์” เก๋เอ่ยแล้วก็จากไปพร้อมกับจอยที่โบกมือลาแล้วผมก็มองจอยจนลับตา


                   หลังจากนั้นผมก็เดินกลับบ้านด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว โอกาสที่ผมเตรียมตัวมาสองปีเพื่อรอวันนี้ ดอกกุหลาบสีชมพู การ์ดสีชมพู ถ้อยคำสารภาพรัก สิ่งเหล่านี้ยังคงเป็นสิ่งที่ผมเก็บรักษาไว้ และนี่คงจะเป็นปีที่สามที่ดอกไม้ในแจกันจะมีเพิ่มขึ้นมาอีกดอกนึง และผมคงหมดโอกาสที่จะเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันใหม่

                   โอกาสเป็นของคนที่กล้า ถ้าไม่อยากจะเก็บดอกไม้ในใจ ไว้เพียงแค่รูปภาพ หรือแค่ในแจกัน

แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 47 12:44:55

แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 47 12:43:28