ความคิดเห็นที่ 1 เสียงโทรศัพท์มือถือปลุกผมตอนเช้า “บัวอยู่ที่หมอชิตแล้วค่ะพี่กร”ทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากเตียง บ้าฉิบ! นึกว่าฝันไป บัวโทรมาหาผมเมื่อคืนบอกว่าจะพาแม่มาธุระที่กรุงเทพฯ ผมอาสาไปรับแต่แล้วก็ลืมจนได้ วิ่งคว้าเสื้อกางเกงวุ่นวายแต่เสร็จเรียบร้อยในห้านาที ตะปบกุญแจรถบนชั้นหนังสือ ถีบประตูเลื่อนหน้าบ้านครืดเดียวเปิดกว้าง กระโดดขึ้นคว้าพวงมาลัยแล้วควบปิคอัพสี่ประตูคันเก่งออกจากบ้านไปอย่างเร่งร้อน บัวโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มกว้างสดใส น้าศรีรับไหว้ผมพลางให้ศีลให้พรยาวเหยียด ผมช่วยบัวหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ทั้งของเธอและของแม่ไปไว้ที่รถ “พี่กรเพิ่งตื่นนอนล่ะซี้” สาวน้อยทำหน้าล้อเลียน ผมยิ้มแหยๆถามว่าทำไมถึงรู้ บัวยิ้มแล้วเอามือมาลูบที่ท้ายทอยผมเบาๆ “ผมกระดกเป็นก้นเป็ดเลย” เสียงหัวเราะของเธอทำเอาผมอาย แต่ในขณะเดียวกันก็ให้รู้สึกวาบหวิวประหลาดยามร่างกายของเราสัมผัสกัน ปีนั้นผมอายุยี่สิบห้า บัวอายุสิบเก้า เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยพายัพปีสอง แม่ของเธออนุญาตให้ไปอยู่หอพักที่เชียงใหม่กับเพื่อนอีกสองคน บัวกลับบ้านเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ ผมไปลำพูนอีกสองครั้ง ไม่ได้พบเธอเลย แม้งานจะทำให้ผมลืมเด็กสาวได้เกือบสนิท แต่ที่พบกันครั้งนั้น เปรียบเหมือนเมล็ดแห่งความถวิลหาที่ถูกฝังลืมไว้ในดินได้รับน้ำชุ่มเย็นจนงอกแทงเสียดขึ้นมาเบิกบานชูช่อใบ ทิวทัศน์ของทุ่งทองกวาวสีส้มแสด ดอกห้อยระย้าเป็นพวงสดใส แจ่มชัดในมโนสำนึกอีกครั้ง ธุระของน้าศรีเสร็จภายในครึ่งวัน ผมเป็นสารถีให้อย่างเต็มใจ บัวขอให้ผมพาไปเที่ยวต่อ “อยากไปไหนล่ะ” ผมหันมาถาม น้าศรีเอ็ดลูกสาวเบาๆไม่ให้รบกวนผมแต่บัวไม่สนใจ “ไปดูหนังค่ะ” พอรู้ว่าจะต้องเข้าห้างสรรพสินค้า น้าศรีรีบออกปากขอตัว แกอยากกลับไปคุยกับพ่อแม่ผมมากกว่า เราย้อนกลับไปบ้านก่อน บัวเข้าไปกราบผู้ใหญ่ทั้งสองแล้วพูดคุยด้วยอยู่เป็นนานจนผมต้องทำเป็นยกข้อมือดูเวลา ..รีบไปหน่อยก็ดี คืนนี้นัดกินข้าวกับนุ่นด้วย จะได้กลับมาส่งบัวทัน.. แต่เอาเข้าจริงไม่ง่ายอย่างนั้น บัวเหมือนเด็กที่เห็นอะไรแปลกตาก็จะขอแวะดูไปเสียหมด ผมถามว่าที่เชียงใหม่ไม่มีเหรอ เธอหัวเราะร่า “มีสิคะ แต่ดูไม่สนุกเหมือนที่นี่ สงสัยเพราะมีพี่กรอยู่ด้วยมั๊ง..” เธอพูดทั้งที่มือยังหยิบจับเสื้อผ้าบนราวแขวนโดยไม่หันมามอง ..รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไร..บัวตั้งใจพูดหรือเปล่า..หรือพูดส่งๆไปอย่างนั้นเอง..บัวหมายความอย่างนั้นจริงๆหรือ.. หนังสนุกหรือไม่ผมไม่รู้ รู้แต่เวลาบัวยิ้มบัวหัวเราะไปกับเนื้อเรื่อง มันช่างสวยงามจับจิตผมจนแทบไม่หันไปดูที่จอเลย ความสุขควบคู่ไปกับความทุกข์ วิตกกังวลถึงสัมพันธภาพระหว่างผมกับนุ่น ผมไม่ควรทำเช่นนี้เลย หนังเลิกแล้วผมควรพาบัวไปส่งที่บ้าน อาจโทรหานุ่นเสียก่อนก็น่าจะดี เสียงของเธออาจฉุดผมขึ้นไปจากหลุมลึกแห่งเสน่หาของเด็กสาวข้างๆคนนี้ได้ “โทรหาใครเหรอคะ” บัวถามด้วยทีท่าร่าเริงเมื่อเห็นผมเดินออกมา ในมือถือโทรศัพท์ หนังสนุกจนเด็กสาวพูดถึงมันไม่ขาดปาก ผมขอตัวเข้าห้องน้ำ แท้ที่จริงเพื่อโทรหานุ่น ความรู้สึกแปลก[^_^]เกิดขึ้นกับผม ..เสียงของนุ่นคล้ายกับใครที่ไกลห่าง.. มองตาบัวอีกครั้ง มีเวทมนต์ใดอยู่ในนี้ไหมหนอ ผมโกหกเธอว่าโทรคุยกับเพื่อนเรื่องงานแล้วตัดบทโดยบอกว่าจะพาไปส่งบ้าน บัวหน้าซึมลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็แสร้งทำเป็นยิ้มแล้วพยักหน้า จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 13 ก.พ. 47 23:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “กรมาช้าจัง” นุ่นถามอย่างหงุดหงิดในร้านประจำที่เรานัดพบกันเสมอ ผมแก้ตัวว่ามีญาติมาจากลำพูน ต้องพาไปทำธุระและพาไปส่งที่บ้านเสียก่อนจึงมาได้ นุ่นแทงผมด้วยสายตาคู่นั้นอีกครั้ง “ญาติหรือใครกันแน่..”เธอพึมพำเบาๆแต่สำหรับผมแล้วมันดังกึกก้องสะท้อนไปมาไม่รู้หาย อาหารมื้อนั้นไม่มีรสชาติ คนเลวอย่างผมได้แต่บดเคี้ยวกลืนลงคออย่างสัตว์เดรัจฉาน ไม่กล้าสบตาหญิงคนรัก ไม่กล้าพูดเล่นหัวอย่างเคย ช่วงเวลาที่พอหายใจได้สะดวกคือช่วงที่เธอรับโทรศัพท์ เสียงของมันราวสัญญาณพักยกให้นักมวยที่อ่อนระโหยสะบักสะบอมอย่างผมได้โผเผเข้ามุม นุ่นลุกเดินออกไปคุยนอกร้านราวสิบห้านาทีก็กลับมา “นุ่นจะกลับแล้ว กรจะพาใครไปเที่ยวต่อก็เชิญเถอะ” เธอคว้ากระเป๋าสีดำขึ้นมาสะพายที่ไหล่ หันกลับมาอีกครั้งด้วยสีหน้าเย็นชา “จริงๆแล้วนุ่นไม่น่ามาเลย” แล้วรีบเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ผมนั่งอึ้งอยู่คนเดียว ..ทำไมร้ายกาจจัง ทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง กรพยายามอย่างเต็มที่แล้วนะ.. คืนนั้นผมกลับถึงบ้านเกือบตีสอง เมาจนเอารถเข้าจอดไม่เป็น เสื้อผ้ายับย่นเลอะเทอะเปรอะฝุ่น ผมคงเดินสะดุดขาตัวเองหกล้มสองสามครั้ง กลิ่นเหล้าปนเปกลิ่นอาเจียนน่ารังเกียจ ผมในยามนี้คงไม่มีใครกล้าสัมผัสแตะต้องหรือแม้เข้าใกล้ ..เกลียดนุ่น เกลียดตัวเอง อ้ายคนใจอ่อนงี่เง่า.. คนที่มาประคองผมคงเหม็นจนคลื่นไส้ ไหนจะต้องทนฟังคำพูดเลอะเทอะไร้สาระ ตัวของผมเองก็หนักไม่ใช่เล่น ทิ้งตัวลงกับที่นอนได้ ภาพทั้งมวลก็ดับวูบเหลือแต่ความดำมืดและวิงเวียนศีรษะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รู้สึกอุ่นๆเย็นๆนุ่มนวล สบายตัวขึ้นมานิดหน่อยแต่ก็ยังลืมตาไม่ไหวอยู่ดี ผ้าเย็นที่เช็ดหน้าสร้างความรู้สึกสองแบบ ทั้งหวาดสะดุ้งเหน็บหนาวและรุ่มร้อนรัญจวนจิตพิสมัย ผมคว้ามือเปะปะควานหาใครสักคนที่อยู่ใกล้เหมือนจะได้ตัวแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เพิ่งรู้ว่าอาการเมาค้างเป็นเช่นนี้เอง ลุกไปอาเจียนในห้องน้ำจนกลิ่นเปรี้ยวคละคลุ้งน่าเวทนาตัวเอง ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย แม่เปิดประตูเข้ามาพร้อมข้าวต้มร้อนควันฉุย ผมโซเซออกจากห้องน้ำคลานกลับขึ้นเตียง แม่บ่นนิดหน่อยแล้วเดินออกจากห้องไป ชามข้าวต้มจ้องมองผมเหมือนเห็นอ้ายงั่งตัวหนึ่ง ผมมองมันกลับอย่างหมดแรง พยายามทำให้ข้าวต้มสองชามรวมเป็นชามเดียว ยากไม่น้อย แต่สุดท้ายก็สำเร็จ ซดมันไปครึ่งชาม รู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก “แม่ครับ บัวไปไหนเหรอครับ” ผมชะโงกหน้าเข้าไปถามแม่ในครัว หลังอาบน้ำเย็นจนสดชื่น ใจก็คิดอยากพาบัวไปเที่ยวเล่นเพื่อชดเชยเวลาที่น้อยนิดของเมื่อวาน “กลับไปลำพูนตั้งแต่เช้าแล้ว” แม่พูดโดยไม่หันมามอง ใจแป้วทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น  “แกไปทำอะไรหนูบัวฮึ ร้องไห้ตาบวมเชียว” ..ร้องไห้!.. ผมทำอะไร? ผมไม่ได้ทำแน่ เมื่อคืนกลับมาถึงผมก็นอนสลบไม่รู้เรื่อง ถ้างั้นเธอคงงอนที่ผมพาเธอกลับมาบ้านทั้งที่ยังอยากเที่ยวต่อ ผมเล่าให้แม่ฟังตามนั้น แม่ส่ายหัวเหมือนไม่รับฟังคำของลูกชายคนเดียวของท่าน ถ้าไม่ได้ทำจะร้องไห้ได้อย่างไร ท่านถามผมกลับแล้วเดินหนีหายเข้าไปในตัวบ้าน ปล่อยให้ผมตีความคำพูดห้วนสั้นด้วยสีหน้างุนงง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 13 ก.พ. 47 23:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันต่อมาผมต้องไปกาญจนบุรี มีรายงานเรื่องการค้นพบปลาค้อถ้ำตัวใหม่ คล้ายกับค้อถ้ำตาบอดที่เคยพบเมื่อหลายปีก่อนที่เป็นปลาเผือกเนื่องจากไม่เคยได้รับแสง แต่ตัวนี้ใหญ่กว่าเกือบเท่าตัว และมีสีแดงจัดคล้ายปลาที่พบบริเวณเชิงเขา กรมประมงจัดทีมสำรวจลงพื้นที่ตั้งแต่เมื่อวาน ผมตามไปเก็บข่าวเพื่อนำมาเขียนลงบทความและอยู่ร่วมกับคณะสำรวจเกือบสองอาทิตย์ เรื่องของบัวรบกวนจิตใจผมจนไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ป่านนี้เธอจะคิดอย่างไรกับพี่ชายคนนี้ แล้วผมไปทำอะไรให้เธอโกรธกันหนอ โทรทางไกลไปหาที่บ้านน้าศรี แกบอกว่าบัวกลับหอพักไปแล้ว ..อยากพบหน้าบัวอีกสักครั้งจังเลย..   ดอกตะแบกสีม่วงอมชมพูในความมืด เมื่อต้องแสงไฟรถก็พร่างพราวบนต้นสูงใหญ่เรียงรายสองข้างทาง ผมมองมันเป็นสีแสดได้อย่างไรไม่รู้ ใบหน้าของบัวยามร้องไห้เป็นอย่างไรผมเคยเห็นมาแล้วหลายครั้ง ครั้งหนึ่ง เราเล่นซ่อนหากัน ผมหาเธอพบก่อนเสมอ ไม่ต้องทำอะไรมาก ปิดตาให้สนิท นับหนึ่งถึงสิบ ลืมตามาอีกครั้ง เงี่ยหูให้ดีจะได้ยินเสียงหัวเราะคิกเบาๆ บางทีก็หลังพุ่มไม้ บางทีก็หลังบ่อน้ำที่ก่อขึ้นมาเป็นวง เมื่อถูกจับได้หนูน้อยจะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น เสียงนั้นมีชีวิตชีวาที่สุด ครั้นเปลี่ยนข้างกันบ้าง บัวหาผมไม่พบเพราะผมขึ้นไปซ่อนอยู่บนกิ่งลำไย ใบดกหนาของมันเป็นม่านชั้นดี ผมเห็นเด็กน้อยวิ่งไปทางนั้นทีทางนี้ที จนนานผิดสังเกตเธอจึงเริ่มร้องไห้ หน้านั้นแดงจัด น้ำตาไหลพรากเป็นทาง อะไรดลใจให้ผมแกล้งเธอกันนะ..ผมปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นโดยที่ตัวเองนอนกระดิกเท้าเล่นอย่างสบาย บัววิ่งกลับไปบ้าน ผมไต่ลงมาจากต้นลำไย ตามไปแอบดูข้างรั้ว หนูน้อยนั่งบนแคร่ไม้ไผ่ สะอึกสะอื้นน่าสงสาร ขอให้พ่อกับแม่ช่วยออกไปตามหาผม ผีมาเอาตัวผมไปแล้ว เธอจะไม่เล่นซ่อนแอบอีกแล้ว เธอขอให้พ่อไปตามพระให้มาไล่ผีเพื่อเอาตัวผมกลับด้วย.. ..อยากพบหน้าบัวอีกสักครั้งจังเลย.. ถนนบนดอยขุนตาลหักโค้งไปมาอันตราย รถปิคอัพหลายคันขับเร็วน่ากลัว ผมผ่อนคันเร่งลดเกียร์ต่ำทุกครั้งที่เข้าโค้ง ชีวิตยังมีภาระหน้าที่ต้องทำอีกมาก อย่าปล่อยให้มาดับสูญในที่แบบนี้ ยิ่งใกล้ลำพูน ภาพอดีตแจ่มชัดก็ดูเหมือนไล่มาเกือบทันปัจจุบัน ผมใจเต้นเร็วโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นป้ายบอกทางเชียงใหม่-ลำพูน อีกราวร้อยกิโลเมตรเท่านั้น อากาศภายนอกเย็นชื้น หมอกขาวปกคลุมจนมองแทบไม่เห็นทางเป็นบางช่วง ตีสี่กว่าแล้ว แต่ตาผมยังใสแจ๋ว มองเห็นภาพถนนดินสีแดงริมน้ำปิงห่างได้ชัดเจน.. ต้นทองกวาวยืนหยัดกราดเกลื่อนเหมือนภาพฝัน ดินดำอ่อนนุ่มอุดมสมบูรณ์ปกคลุมด้วยใบเหลืองแห้งกรอบของลำไยที่ร่วงพราวราวหยดน้ำค้าง ตะวันยอแสง สีแดงของมันยิ่งทำให้พวงดอกทองกวาวอ่อนหวานลึกซึ้ง สายน้ำสองสายที่ไหลมาบรรจบกัน เกิดเป็นทำนองแว่วดังไพเราะสลับกับเสียงปลาฮุบน้ำจ๋อมแจ๋มไม่ได้ขาด “กลับเถอะค่ะ เย็นมากแล้ว” บัวก้มหน้าหันหลังกลับ ทว่าผมยังแอบเห็นยิ้มเอียงอายกับพวงแก้มแดงระเรื่อ เราเดินกลับมาตามทางเดิม เธอยังคงชี้ให้ดูพรรณไม้ท้องถิ่นที่ขึ้นตามทางให้ผมดูเหมือนขามาด้วยท่าทีสุขใจ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 13 ก.พ. 47 23:31:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คืนนั้นหนาวเย็นจนผมต้องคว้าแจ็คเก็ตสีดำมาสวมใส่ น้าชายส่งเสียงเรียกเบาๆจากใต้ถุนเรือน ผมชะโงกหน้าดูทางหน้าต่าง เห็นกองไฟสีเหลืองส้ม เปลวของมันเต้นเร่าอย่างสนุกสนานกลางลานดิน ใบลำไยแห้งคือเชื้อเพลิงที่มีเหลือเฟือ มันถูกกวาดมากองสุมกันเป็นภูเขาลูกน้อย น้าชายสามคนนั่งบนขอนไม้ล้อมวงผิงไฟ ผมเดินลงกะไดตามไปสมทบ ลมหนาวซึมแทรกเข้ามาตามร่องผ้า ผมขยับแจ็กเก็ตให้กระชับแน่น “กินมันเผากัน” ยิ้มของน้าชายดูเหนื่อยล้า ทว่าอบอุ่น ผมรับไม้ไผ่ซีกเล็กยาวที่เสียบมันร้อนกรุ่นควันมาลอกเปลือก หัวมันร้อนจัดจนชักมือมาแตะลิ้นแทบไม่ทัน น้าทั้งสามหัวเราะหึๆบอกผมให้เป่าเสียก่อน เรานั่งคุยกันเงียบๆท่ามกลางบรรยากาศสงัด มีเพียงเสียงแมลงกรีดปีกดังแว่วมาเป็นระยะ นานๆครั้งก็จะมีเสียงระฆังดังแก๊งๆๆมาจากสถานีรถไฟที่ห่างออกไปนับกิโล ก่อนตามมาด้วยเสียงล้อเหล็กบดรางหนักหน่วงดังกึงกังๆแล้วแว่วหายลับไป ทิ้งไว้เพียงความสงัดดังเดิม น้าคนที่ไปเรียกผมเอื้อมหยิบซึงที่วางข้างตัวมาขึ้นสาย “เล่นเป็นบ่” น้าถามยิ้มๆขณะบิดลูกบิดที่ทำจากก้านไม้ตรงปลายดังแก๊ก ผมสั่นหน้า เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นเครื่องดนตรีชนิดนี้ มันดูคล้ายกีตาร์แต่ตัวเล็กกว่ามาก ทำด้วยไม้ที่แม้เกลาจนเรียบ แต่ก็ยังดูหยาบอยู่ดี ผิวของมันด้านสาก มีสายที่ทำจากลวดสี่สาย ขึงติดกันเป็นสองคู่ มีโพรงเสียงอยู่กลางตัว ส่วนที่เป็นลูกบิดปรับสายคล้ายกับซอของดนตรีไทย เมื่อขึ้นเสียงได้ดังใจแล้ว น้าก็เอาปลายนิ้วโป้งทดสอบดีดดูสองสามทีก่อนล้วงหยิบแท่งสีขาวๆแบนๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “กระดูกควาย” น้าว่าอย่างนั้น แล้วใช้มันแทนนิ้วโป้ง ความกังวานต่างกันลิบลับ เสียงซึงไม่ได้ไพเราะซับซ้อนเหมือนเสียงกีตาร์ แต่ทำนองของมันสะท้อนรากเหง้าและจิตวิญญาณชาวล้านนาออกมาได้อย่างถึงแก่น มันมีภาพของขุนเขาใหญ่น้อย ดงดอยนับพัน แม่น้ำปิงใสเย็น และวิถีชีวิตเรียบง่ายของชาวเหนือ มีกลิ่นข้าวนึ่งหอมกรุ่น จิ้นหมูทอด แกงฮังเล แกงขนุน เสียงร้องของน้าทุ้มแปร่งแต่น่าฟัง เมื่อจบเพลง ผมปรบมือให้ด้วยใจชื่นชม “น้าร้องไม่เพราะดอก ต้องให้น้องบัวมาร้องให้ฟัง” แล้วแกก็หันไปทางครัว เรียกชื่อบัวเสียงดังจนผมสะดุ้ง สักพัก บัวเดินมาพร้อมถาดใส่ขนม เสื้อกันหนาวไหมพรมสีชมพูทำให้บัวสวยสะอาดหมดจดจนผมมองตาค้าง ผมยาวถูกเกล้าเป็นมวยเผยลำคอระหง ดวงตาดำขลับต้องแสงไฟ ลีลาของมันทำให้ใจผมเต้นตึกตัก “แม่ให้เอาขนมกล้วยมาแบ่งกันกินค่ะ” บ้านของบัวทำขนมไว้ขายที่ตลาดตอนเช้า ผมเคยได้กินเป็นประจำ แม้ห้าปีที่ไม่ได้กลับมาบ้านลำพูน รสชาติของมันก็ไม่เคยลืมเลือนไปจากปลายลิ้น ผมรับถาดขนมจากบัว ส่งต่อให้น้าๆคนละอันสองอัน บัวนั่งลงบนขอนไม้ข้างผม น้าคนที่เล่นซึงทำหน้าหยอกเย้าบอกกับบัวว่าผมอยากฟังเธอร้องเพลง เด็กสาวเขินอาย สั่นศีรษะไม่ยอมร้อง แม้น้าทั้งสามจะช่วยกันคะยั้นคะยออย่างไรก็ไม่สำเร็จ ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ บัวหันมาถามผม “พี่กรอยากฟังบัวร้องเพลงจริงๆหรือคะ” ผมพยักหน้าทันที คราวนี้เด็กสาวตบมือเบาๆแล้วถูให้เกิดความร้อนพลางหันไปทางน้าที่เล่นซึง แกเหมือนรู้ใจ บิดลูกบิดปรับเสียงนิดหน่อยก่อนใช้แผ่นกระดูกควายยาวๆแบนๆสะกิดที่สายซึงจนเกิดเสียงกังวานแว่วถึงดวงจันทร์ เพลงล่องแม่ปิงที่หวานที่สุดเท่าที่ผมเคยฟังมาเริ่มเคลื่อนคล้อยลอยออกจากปากสีชมพู ใบหน้าของบัวยามนี้มีเสน่ห์จนยากจะถอนใจ.. “ ดอกบัวตองนั้นบานอยู่บนยอดดอย ดอกเอื้องสามปอยบ่เกยเบ่งบานบนลานพื้นดิน ไม้ใหญ่ไพรสูง นกยูงมาอยู่กิน เสียงซึงสะล้อ จ๊อยซอ เสียงพิณ คู่กับแดนดิน ของเวียงเจียงใหม่ สาวเจ้าควรภูมิใจ บ่ ลืมว่าเฮาลูกแม่ระมิงค์ คนงาม งาม ต้องงามคู่ความเด่นดี ต้องฮักศักดิ์ศรี ของกุลสตรี แม่ญ่าแม่ญิง เยือกเย็นสดใสเหมือนน้ำแม่ปิง มั่นคงจริงใจ ฮักใครฮักจริง สาวเอย สาวเวียงพิงค์ สาวเครือฟ้าเคยซมซาน อีกแม่สาวบัวบาน นั่นคือนิทานสอนใจ..” จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 13 ก.พ. 47 23:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลิงค์ของตอนที่แล้ว.. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2665913/W2665913.html ว่าจะจบให้ได้ภายในสองตอน จนแล้วจนรอดก็ไม่สำเร็จ คงต้องยืดออกไปเป็นสามแล้วล่ะ วันนี้รีบเอามาแปะไว้ก่อน เผื่อพรุ่งนี้ไม่มีเวลาแวะเข้ามาครับ ตอบกระทู้เพื่อนๆครับ คุณcanossa  ดีใจที่ได้รู้สึกแบบเดียวกันครับ คุณน้ำลายบูด  โนริโกะบอกว่า"รอหน่อยนะคะ น้ำลายบูดซัง ให้อันโตนิโอซังระบายความหลังครั้งเก่าให้จบเสียก่อน.." ปะตู๋กาดอยู่แถวไหนฮะ จังหวัดอะไร คุณณัฐกร  ชายผู้มีอดีตอันหวานล้ำ..สาวคนนั้นปัจจุบันเป็นยังไงบ้างแล้วครับ เรื่องนี้น่าสนใจ ไว้คุยกันทางmsnต่อแล้วกันฮะ คุณกอวา  อยากเป็นพี่ชายคุณกอวาจริงๆ จะได้แกล้งน้องสาวตัวดีให้เต็มรัก..พูดเล่นครับ เราเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว ขอบคุณที่ชมเรื่องการบรรยายครับ คุณscottie  ไม่ต้องสงสัยครับ เรื่องไม่จริงคิดไม่ออกหรอกครับ เพียงแต่มันจริงแค่บางส่วน งานของ"ผม"คือนักเขียนบทความกึ่งวิชาการลงในวารสารและนิตยสารเกี่ยวกับการประมง ไม่ค่อยมีคนทำหรอกฮะ คุณซึรุกิ  เรื่องนี้คุณณัฐกรจ้างให้เขียนครับ ป่าวหรอก ล้อเล่นน่า..ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ คุณNATTI  เมื่อร้อยกว่าปีก่อน เจ้าเมืองเชียงใหม่และลำพูนตกลงแบ่งเขตแดนกันด้วยการปลูกต้นไม้คนละชนิด ทางเชียงใหม่เลือกต้นยาง ส่วนลำพูนเลือกขี้เหล็ก(โปรดอย่าถามว่าทำไมต้องขี้เหล็ก เพราะถามมาหลายผู้เฒ่าแล้ว ไม่รู้ซักราย) ถนนเส้นนั้นมักเกิดอุบัติเหตุบ่อยเพราะคนเมาชอบมองต้นยางเป็นถนน ชนโครมไปหลายสิบศพแล้ว ส่วนเรื่องน้องบัวนั้นไม่น่าเรียกเลี้ยงต้อยครับ เพราะเลี้ยงต้อยมักใช้กับกรณีผู้ใหญ่เอาเด็กหญิงเล็กๆมาเลี้ยงไว้หวังทำการในอนาคต แต่นายกรกับน้องบัวอายุห่างกันแค่หกปีเท่านั้นเอง ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่าน ตอนหน้าจะจบแล้ว จะได้ต่อเรื่องของโนริโกะเสียที (คือแต่งพร้อมกันสองสามเรื่องไม่ไหวครับ เขียนเรื่องหนึ่งต้องหยุดเขียนอีกเรื่องหนึ่ง) แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 47 00:39:26 จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 13 ก.พ. 47 23:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้โห เพิ่งรู้นะ เรื่องปลาซัคเกอร์ เข้าไปห้องจตุจักรทีไร ดูอยู่เรื่องหมาแมว กับเรื่องของกิน ตอนเด็กๆ เคยนึกอยากทำงานในโรงงาน อยากเรียนทางด้านเทคโนโลยี แต่เมื่อไม่กี่ปีก่อน (ก่อนมาเรียน) เริ่มสงสัยตัวเอง สาขาที่เรียนดูเหมือนดี แต่ผลาญทรัพยากรเมืองไทย ทิ้ง "ขยะ" ไว้เยอะ จากคุณ : canossa - [ 14 ก.พ. 47 00:25:10 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เมาๆแล้วพูดอะไรไปมั่งเนี่ยพี่กร เหอๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 14 ก.พ. 47 01:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากเข้าข้างนุ่น...แต่เธอก็ใจร้อนเกินไป อยากเข้าข้างน้องบัว ...แต่เธอก็มาทีหลัง อยากเข้าข้่างกร .....แต่เขาก็ใจอ่อนเกินไป จากคุณ : กอวา - [ 14 ก.พ. 47 08:29:43 A:61.19.199.143 X:172.17.30.48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อย่าหวั่นไหวง่ายๆ เลย อ่านแล้วได้ความรู้ด้วย ดีจัง เรื่องปลาซัคเกอร์นี่คงจะจริง เผลอแป๊บเดียว มีหลายตัวเลย จากคุณ : scottie - [ 14 ก.พ. 47 12:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ปะตู๋กาดเป็นคำนามคับใช้เรียกแทนพวกร้านขายของที่รับซื้อของมาจากตลาดใหญ่ ๆ แล้วเอามาขายในหมู่บ้าน.. บางทีก็มีชาวบ้านแถวนั้นมาแจมขายของพวกของป่าหรือผักไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ..คับ.. เอ้อเมื่อวานผมเห็นสาวญี่ปุ่นตัวเล็ก ๆ หิ้วกระเป๋ากีตาร์อันเบ้อเร้อตอนเดินไปมหาลัย.. ผมคิดถึงโนริโกะเลยนะเนี่ย ฮ่า ๆ.. ^______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 15 ก.พ. 47 01:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่จบภายในสองตอน แต่อ่านแล้วชอบจนพอจะให้อภัยได้ ไม่เป็นไรครับ กำลังเข้มข้นเชียว เรื่องรักสามเศร้า(เส้า) ตอนหน้าสงสัยจะมีแต่ดอกโศกบานสะพรั่ง คราวนี้ได้ความรู้เรื่องปลา   น่าสนใจดีครับ แต่แหม... ภาษาช่างเชือดเฉือนหัวใจจริงๆ ทว่าดวงตาคู่นั้นคมปราบ เชือดลึกลงไปในหัวใจ แหวกจนเห็นความรู้สึกที่แท้จริง ผมตัวสั่นขึ้นมาทันที อาหารมื้อนั้นไม่มีรสชาติ คนเลวอย่างผมได้แต่บดเคี้ยวกลืนลงคออย่างสัตว์เดรัจฉาน อ่านะ ประมาณเคี้ยวเอื้องรึเปล่า? ท่าทางอาหารจานนั้นคงจะฝืดคอสุดๆ จากคุณ : ณัฐกร - [ 15 ก.พ. 47 18:21:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบค่ะ รออยู่ กรุณาปั่นเร็ว ๆ หน่อย วัยรุ่นใจร้อนค่ะ  แล้วเรื่องซากุระฯ ด้วย เพราะคลิ๊กไปอ่านตอนเก่า ๆ วนไปวนมาอยู่หลายรอบแล้ว จนจำได้ขึ้นใจแล้วค่ะ จากคุณ : NATTI - [ 15 ก.พ. 47 22:23:34 A:62.167.96.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 นึกถึงหน้าหนาวตอนเด็กๆ เวลาก่อกองไฟตอนกลางคืนจะต้องมีข้าวหลาม กะเม็ดมะขาม ส่วนตอนเช้าก็กล้วยปิ้ง ขอบมากๆ กรปันใจ หวั่นไหวไปกะสาวน้อยน่ารัก จะทำอะไรก็คิดดีๆ เลือกซะคนนึง อย่าจับปลา 2 มือ จากคุณ : nasa (nasa nasa) - [ 17 ก.พ. 47 18:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แจมอีกนิด ขอบเพลงล่องแม่ปิงมากค่ะ ยิ่งฟังเสียงคุณสุนทรีย์แล้ว อารมณ์คล้อยเลย จากคุณ : nasa nasa - [ 17 ก.พ. 47 18:57:08 ]