วาเลนไทน์

บ้านหลังเล็กสีขาว ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มเงาของร่มไม้ใหญ่ บ้านที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของผมเเละคุณ ตั้งเเต่กระเบื้องปูพื้นทุกเเผ่น สีทาบ้านทุกสี เครื่องเเต่งบ้านทุกชิ้นไม่ว่าจะชิ้นเล็กหรือชิ้นใหญ่เเค่ไหน เราก็ช่วยกันเลือก
ผมมีความสุขทุกครั้งเมื่อนั่งมองดูบ้านหลังนี้ เเละมีความสุขยิ่งกว่าเมื่อผมค่อยๆหลับตา เเล้วคิดถึงคุณ

คุณเคยมองผมค้านๆก่อนเอ่ยเสียงอ้อนๆตามเเบบของคุณเมื่อเรากำลังเลือกสีห้องนอน

"สีฟ้าดีกว่านะคะ"

"เเต่ผมว่าสีขาว"

คุณจะรู้ไหมว่าวันนี้ผมนอนอยู่ในห้องของเราไงจ๊ะ
ผนังสีฟ้าอมขาวที่เราช่วยกันเลือก เเม้เวลาจะผ่านไปหลายปีเเล้ว ในความรู้สึกของผมก็ยังคงเดิม

ผมปล่อยให้ลมเย็นๆพัดผ่านไปโดยผมไม่รู้สึกถึงความเย็นที่สัมผัสผิวเเม้เเต่น้อย
ผมยังจำได้ว่าคุณเป็นคนขี้หนาว เเต่ผมเป็นคนขี้ร้อน

เเต่เเปลกนะ ผมก็ต้องยอมผู้หญิงตัวเล็กๆ ตาคมๆอย่างคุณทุกทีเลยสิ

คุณยังจำพัดลมตัวโปรดสีเเดงในห้องนอนของเราได้ไหม พัดลมตัวที่คุณขู่ผมว่าจะขว้างมันทิ้งเพราะมันเคยทำให้ผมไม่สบาย

วันนี้ผมไม่เปิดมันอีกเเล้วนะ คุณจะรู้ไหมว่าผมกลายเป็นคนขี้หนาว

ผมหนาวทุกคืน…ตั้งเเต่คุณจากไป…..ผมหนาวข้างในนี้ไง มันลึกมากคุณรู้ไหม
ผมกำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียง เตียงที่ดูกว้างนัก……. เวลาไม่มีคุณ

ไม่มีมือเล็กๆที่กอดผมไว้อีกเเล้ว
ไม่มีเสียงดุๆเวลาที่ผมทำผิด
ไม่มีรอยยิ้มหวานบ้าง ดุบ้าง ของคุณที่ผมรักหนักหนา

หลายครั้งที่คุณมองตาผมก่อนอมยิ้ม

"ยิ้มอะไรจ๊ะ" ผมถาม

“เปล่าค่ะ” คุณไม่เคยบอกผมเลยนะ ว่าคุณยิ้มอะไร
ผมรุกเร้าเอาคำตอบหลายครั้ง

จนครั้งสุดท้าย ตอนคุณอาการโคม่าเเล้ว คุณมองผมเเล้วยิ้มเเบบที่คุณเคยยิ้ม ผมรู้นะคุณยิ้มให้ผมคนเดียว ยิ้มที่เราเข้าใจกันสองคนใช่ใหม  

ครั้งสุดท้ายที่คุณมองตาผม คุณได้ทิ้งสิ่งที่ดีทีสุดไว้กับผมเเล้ว คือรอยยิ้มในตาของคุณ

ยิ้มเเบบเดียวกับที่คุณยิ้มให้ผมในวันเเต่งงาน คุณทิ้งความเชื่อมั่น ความสุข เเละความสมหวังไว้ในมือผม ผมจะรักษามันไว้จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิต

น้ำตาผมไหลลงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมร้องไห้ให้คุณ เเต่น้ำตาของผมไม่มีอำนาจใดๆที่จะสามารถฉุดคุณให้ตื่นขึ้นมาได้เเล้ว คุณจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ

…….ทำไมคุณใจร้ายกับผมอย่างนี้
คุณปล่อยให้ผมนอนอยู่คนเดียว…..ที่รัก
ผมต้องรออีกนานเเค่ไหนนะ ถึงจะมีคุณในอ้อมกอด…..อีกครั้ง
เเม้นานเท่าชีวิตนี้ผมก็จะรอ

คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมอยู่เพื่อรอคุณได้เสมอ

หมอนในอ้อมกอดของผม ใบที่คุณเคยหนุน เหมือนว่ามันยังมีกลิ่นของคุณติดอยู่เลย
ในความรู้สึกของผม รักของเราเหมือนลม เเม้ไม่เห็น เเต่ผมก็รู้สึกได้

คุณเชื่อไหมว่าตอนที่คุณจากผมไปเเรกๆ ผมกินอะไรไม่ลง เหมือนว่าทุกอย่างมันเคว้งคว้างไปหมด

คุณเคยบอกผมใช่ไหมว่าเวลาจะช่วยเเก้ไขทุกสิ่ง
ผมว่าไม่จริง เพราะตอนนี้ผมยังเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงคุณ

เเปลกนะที่ความเจ็บของผมมันปนไปด้วยความสุข
ผมได้เก็บเกี่ยวความสุขจากการหลับตา เเล้วคิดถึงคุณ

บางครั้งผมกลับบ้าน ผมหวังนะว่า.. หน้าประตูจะมีคุณ
คุณเคยถามผมทุกเย็น

“เหนื่อยไหมคะ”
ผมรั้งเอวคุณไว้ เเล้วเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน

“หายเหนื่อยเเล้วไงจ๊ะ”
เเค่นี้คุณรู้ไหมว่า ที่ทำงานมาทั้งวันมันหายเป็นปลิดทิ้งเลย

วันนั้นก่อนคุณจะเดินทางไปในที่ที่ไกลเเสนไกล เราอยู่ด้วยกัน
คุณมีสายระโยงระยายเต็มไปหมด ร่างคุณเหลือเล็กนิดเดียวเองที่รัก
ผมรู้ว่าคุณเจ็บมากนะ เเต่คุณก็พยายามใช้เวลาช่วงสุดท้าย….กับผม

ผมมองคุณด้วยน้ำตากบตา ผมพยายามฝืนยิ้ม

“ผมอยู่กับคุณนะ ”

มือคุณเย็นเฉียบ
ริมฝีปากเเห้งซีดเกือบเป็นสีขาว ยกขึ้นเล็กน้อย คุณกำลังยิ้มให้ผม

“คุณไม่ต้องกลัว ยอดรัก ผมอาจจะ………เดินทางไปด้วยกันกับคุณ….ไม่ได้
เเต่คุณมีใจของผมไงจ๊ะ ใจของผมที่คุณได้มันไปตั้งเเต่วันเเรกที่เราพบกันเเล้ว  
ผมให้เเล้วผมไม่เอาคืนหรอก ผมสัญญา”

คุณพยายามพูดกับผม ผมต้องเอาหูเเนบกับริมฝีปากของคุณ

“อีกไม่นานเเล้วนะคะ”

ผมเเทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ผมจูบเเก้มเย็นชืดของคุณเเผ่วเบา
เเก้มคุณเย็นนัก…เย็น… จนผมใจหาย

คุณรู้ไหมว่าผมกลัวขนาดไหนที่ต้องเสียคุณไป
มันเป็นความกลัวเเบบที่ เราเห็นคนที่เรารักกำลังจะจากไปช้าๆ ในดินเเดนไกลเเสนไกลที่ผมไปไม่ถึง

“อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ เรายังมีเวลาอีกนานนะ ผมบอกเเล้วไง ผมจะรอคุณ….ชั่วชีวิต ผมก็จะรอ”
น้ำตาของคุณไหลลงอาบเเก้มซูบ คุณจำได้ไหมว่านิ้วผมสั่นขนาดไหนตอนที่ผมเช็ดมัน

“คุณอยู่กับผมจนถึงเช้าได้ไหม อย่าเพิ่งทิ้งผมไปเลย ผมกำลังจำคุณอยู่”

ไม่มีเสียงตอบเเต่คุณบีบมือผม
เเค่นั้นผมก็รู้ว่าคุณสู้เพื่อผม..ยอดรัก

“คุณจำทะเลที่เราไปกันได้ไหมจ๊ะ ไว้คุณหายเมื่อไหร่ผมจะพาไปอีก คราวนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันนานๆเลย”
ผมพยายามหลอกตัวเอง

“ทะเลสวย” คุณพูดช้าๆ เบาจนผมต้องเเนบหูกับริมฝีปากของคุณอีกครั้ง

“ใช่ สวยมาก สวยเหมือนคุณ ผมรักคุณจังเลย รู้ไหมผมเจอคุณวันเเรกผมก็บอกตัวเองว่า คุณนี่ล่ะ ที่ผมจะเเต่งงานด้วย…..“
คุณบีบมือผมเป็นเชิงตอบรับ

“ผมก็เลยตามจีบคุณตั้งนาน เเล้วคุณก็ใจอ่อน ยอมเเต่งงานกับผม ผมรู้สึกว่าผมเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกที่มีคุณ “
คุณพยายามยิ้มให้ผมอีกครั้ง

“ผมขอบคุณที่คุณทำให้ผู้ชายธรรมดาอย่างผมมีความสุขที่สุด”
คุณบีบมือผมเเน่ ริมฝีปากขมุบขมิบ

“ฉันรักคุณ…..มาก ขอบคุณ ”

คุณทิ้งประโยคนี้ไว้  ก่อนที่คุณจะหายใจหอบๆ เเล้วค่อยๆหลับตาลง
ผมเเทบทนมองภาพคุณไม่ได้ คุณรู้ไหมว่าเหมือนภาพนั้นมันจะฉีกหัวใจผมออกเป็นชิ้นๆ
คุณหายใจออกยืดยาวครั้งสุดท้าย เเล้วคุณก็จากผมไป……รุ่งเช้าของวันที่ 14 ธันวาคม

วินาทีที่เห็นคุณหลับตาลง
ผมรู้เเล้วว่า ผมจะไม่เห็นคุณอีก คุณจะจากไป
ผมไม่โทษหรอกว่าคุณใจร้าย เเต่ผมโทษตัวเองที่ไม่เข้มเเข็งพอที่จะทำใจได้

ผมจับมือคุณไว้เเน่นเเม้มือคุณจะเย็นเฉียบ ผมไม่รู้ตัวว่าผมออกมาจากห้องได้อย่างไร ผมไม่รู้เเม้กระทั่งว่าผมอยู่มาได้อย่างไรเมื่อไม่มีคุณ

เมื่อผมกลับมาถึงบ้านของเรา ผมทิ้งตัวลงบนเตียง เเละซบหน้าลงบนหมอนที่คุณเคยหนุน
คุณเชื่อไหมว่าผมร้องไห้ให้คุณ นานเเค่ไหน

เหมือนวันนี้  วันวาเลนไทน์ของทุกปี ผมจะตื่นขึ้นมาเเต่เช้า ไขกุญเเจลิ้นชัก เเล้วหยิบอัลบั้มภาพวันเเต่งงานของเราออกมาดู ของทุกชิ้นของคุณ ผมจำมันได้ขึ้นใจ ผมทำอย่างนี้มากี่ครั้งเเล้วนะ ผมไม่อาจบอกตัวเองได้

รู้เเต่ว่าผมผมเปิดจดหมายของคุณ  เพื่ออ่านมันจนขึ้นใจ เหมือนว่าในทุกตัวอักษร คุณเขียนมันด้วยน้ำหมึกที่เรียกว่ารัก

กระดาษเเม้จะเหลืองเเล้วก็ตาม เเต่ผมก็จับมันอย่างเบามือที่สุด เพราะอย่างน้อยมันก็เคยผ่านมือคุณ

ที่รักคะ
ตอนคุณอ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันคงจะจากไปเเล้วนะคะ เเต่ฉันคงจะอยู่ใกล้ๆคุณ ไม่เเน่ฉันอาจจะกำลังมองคุณอยู่เงียบๆ ฉันไม่อยากเห็นคุณร้องไห้เลย ฉันอยากจะให้คุณจดจำเเต่ความทรงจำที่ดีระหว่างเรา เพราะฉันไม่มีน้ำตาอีกเเล้ว

คุณจำได้ไหมคะ วันนั้นที่คุณโอบฉันไว้หน้ากระจกเงาบานใหญ่ในห้องนอนของเรา

"คุณสวยจัง"  คุณพยายามที่จะพูดปนหัวเราะเเต่ฉันจับความสั่นในน้ำเสียงได้

เเม้จะสั่นในถ้อยคำ เเต่ในความรู้สึก….หนักเเน่น

ผู้หญิงในกระจกที่ ใบหน้าซูบซีด ความเปล่งปลั่งที่เคยมีหายไปราวกับน้ำค้างถูกเเดดยามสาย
ผมสีน้ำตาลอ่อนที่คุณเคยชอบหนักหนา ร่วงจนหมดเพราะเคมีบำบัด เเต่คุณก็ยังชมฉัน

คุณเห็นใช่ไหมคะว่า ในตาของฉันรื้นด้วยน้ำตา

เราสบตากันในกระจกบานนั้น….เนิ่นนาน
ท่ามกลางความอ้างว้าง..มีกันเเละกัน

ฉันไม่สนว่าน้ำตาของฉันจะไหลลงมา เพราะฉันมัวเเต่สนใจหยดน้ำในตาของคุณต่างหากล่ะคะ
ฉันหันหน้ามาหาคุณเเล้วกอดคุณไว้เเน่นเชียวค่ะ เพราะฉันกลัวว่านี่จะเป็นกอดครั้งสุดท้าย

คุณกอดตอบ….ซบหน้าลงที่ซอกคอฉัน
ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะคะ……คุณกำลังซ่อนน้ำตา

คุณรู้ไหมคะ คุณทำให้ผู้หญิงที่กำลังจะตาย รู้สึกว่าตัวเองมีค่า เเค่ในสายตาของคนที่ฉันรัก
ทันทีที่ฉันเห็นสายตาของคุณ ฉันตัดสินใจว่าฉันจะอยู่กับคุณให้นานที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้

ฉันกลัวว่าฉันจะต้องไป เเม้จะอีกไม่นานนัก

ถ้าฉันจากคุณไปเเล้ว ฉันอยากให้คุณลองมองหาผู้หญิงที่ดีสักคนมาเเทนฉัน เพราะฉันไม่อาจอยู่ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีให้กับคุณได้เเล้ว ผู้หญิงคนนั้น อาจไม่ต้องสวยหรือเลิศเลอมาจากไหน เเค่ให้เธอรักคุณมากๆ
เอาใจใส่เเละดูเเลคุณให้ดีๆ เพราะฉันรู้คุณเป็นคนขี้เหงานี่คะ

ถ้าคุณได้เจอผู้หญิงคนนั้นเเล้ว ฝากบอกเธอด้วยว่า ฉันฝากหัวใจไว้กับเธอนะคะ ให้เธอดูเเลให้ดี

ขอให้คุณดูเเลตัวเองให้ดี อย่าทำตัวขี้ร้อนนะคะ พัดลมตัวนั้นมันจะทำให้คุณไม่สบายรู้ไหมคะ
ฉันอยากจะบอกคุณว่า คุณเป็นผู้ชายที่ฉันรักที่สุด

ตั้งเเต่คุณเข้ามา สิ่งที่เรียกว่าความอ่อนหวาน ก็หลั่งไหลรวมกับความผูกพัน จนเกิดเป็นสายใยที่เรียกว่า ความรัก

คุณเติมชีวิตของฉันให้เกินคำว่าเต็ม…ด้วยใจของคุณ
คุณให้ช่วงเวลาที่มีความสุขเกินคำว่าสุขกับฉัน
หลับตาค่ะ…..ฉันอยู่ใกล้ๆเอง
       
รักคุณค่ะ

ผมปิดจดหมายลงช้าๆ พับมันซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง ก่อนเก็บมันเข้าซอง ใส่ไว้ในลิ้นชัก
ผมปิดลิ้นชักลงเเล้ว เก็บคุณไว้ซอกที่ลึกที่สุดของหัวใจของผม เก็บคุณไว้ในลิ้นชักเเห่งความทรงจำ
ที่ผมจะเปิดมันทุกวันวาเลนไทน์  เเล้วร้องไห้ให้คุณ…..เเค่คุณ…คนเดียว

ฝากรัก ให้ไว้ ไออุ่น
ละมุน เเนบชิด คิดถึง
ฝากห่วง วอนหา คำนึง
หลับตา ซาบซึ้ง ตรึงใจ
…….ผมรักคุณเสมอ ที่รัก…….