ความคิดเห็นที่ 1 ความเป็นห่วงในการใช้ชีวิตแม่บ้านของญี่ปุ่น เริ่มขึ้นตั้งแต่ก่อนแต่งงาน สามีของดิฉันเองก็อยากให้ชีวิตหลังสมรสเป็นไปในแบบที่แม่บ้านญี่ปุ่นทั่วไปต้องเป็น ดิฉันจึงต้อง เริ่มชีวิตใหม่ด้วยการไปเรียนภาษาญี่ปุ่น โดยที่ดิฉันเลือกเรียนที่ สสท. (สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยีไทย-ญี่ปุ่น ในซอยสุขุมวิท 29) ไปเรียนทำอาหารญี่ปุ่นที่โรงเรียนสอนทำอาหาร เข้าสังคมกับแม่บ้านญี่ปุ่นที่อยู่ในกรุงเทพฯ โดยเริ่มจากแม่บ้านที่อยู่ในบริษัทของสามีก่อน แล้วเมื่อท้องก็ย้ายไปอยู่ในแมนชั่นที่มีคนอาศัยส่วนใหญ่เป็นญี่ปุ่นเพื่อจะได้เรียนรู้สังคมรอบข้างอย่างใกล้ชิดจริงจังมากขึ้น แม่บ้านญี่ปุ่นที่ย้ายตามสามีไปอยู่กรุงเทพฯส่วนใหญ่มีชีวิตที่สุขสบาย มีคนขับรถ มีเมดทำงานบ้านให้ กลางวันก็มักจะมีการสังสรรค์กันในหมู่แม่บ้านเป็นประจำ อย่างน้อยก็เดือนละครั้งสองครั้ง ดิฉันเองก็เช่นกัน จากชีวิตชาวบ้านธรรมดาทำงานหาเลี้ยงชีพ เพื่อให้ตัวเองอยู่รอดในสังคมเมืองกรุงได้อย่างคนอื่น ก็กลับกลายเป็นคุณนายไปในทันตาเห็น สามีให้เงินเดือนใช้จ่ายแต่ละเดือนในการดูแลบ้านอย่างพอเพียง มีคนทำงานบ้านให้ มีคนขับรถประจำบริษัทของสามี หากเวลาจะไปไหนสามารถหยิบยืมตัวมาขับให้คุณนาย พาไปซื้อของ หรืองานสังสรรค์ของบรรดาคุณนายแม่บ้านญี่ปุ่นทั้งหลายได้ สามีดิฉันมักจะแนะนำให้ดิฉันรู้จัก ใช้แต่ของดี มีแบรนด์เนม เวลาไปกินอาหารก็ต้องเข้าร้านที่มีชื่อเสียง ส่วนใหญ่มักจะเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ตามห้างใหญ่ๆในบ้านเรา ไอ้ที่จะมานั่งร้านข้าวแกงข้างทางกับเราน่ะไม่เคยหรอกค่ะ นอกจากให้เด็กไปซื้อมาให้กินในบ้านล่ะก็ยังโอเค จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 15 ก.พ. 47 10:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดูๆไปก็น่าจะเป็นชีวิตที่แสนสุขสบายดีใช่ไหมล่ะคะ แต่ความจริงแล้วในความสุขสบายเหล่านั้นต้องแลกกับความเหนื่อยยากอดทนอย่างสุดสาหัสเลยล่ะค่ะ เพราะดิฉันต้องเปลี่ยนชีวิตตัวเอง ต้องเรียนรู้ขนบธรรมเนียม ประเพณีญี่ปุ่น ที่แสนจะเข้าใจยากทุกวี่ทุกวัน อันไหนทำไม่ได้ดีเป็นที่ถูกใจคุณสามี หรือไม่ยอมทำตาม ก็จะเกิดอาการหงุดหงิดงี่เง่าขึ้นมาทันใด สามีดิฉันเวลาอารมณ์ดีน่ะ หยั่งกะเจ้าพระเจ้าจากสวรรค์บันดาลให้มาเกิดจะเอาอะไร ก็ซื้อให้ เอาใจลูกเมียดี แต่ถ้าหมดมู้ดขึ้นมาตอนไหน บรรดามารในนรกคงอยากจะเรียกเข้าไปเป็นพวกเลย ก็พี่แกจะไม่เก็บอารมณ์ อยากด่าก็จะตะคอกปึงปัง ด่าตรงจุดถึงใจไม่ต้องกลัวจะไม่เข้าใจว่าโดนอีกแล้วเรื่องอะไร ไม่มีอ้อมค้อม ยอมความล่ะค่ะ ต้องเป็นฝ่ายถูกให้ได้ตลอดเวลา ซึ่งเป็นนิสัยประจำตัวของสามีดิฉัน และได้รู้มาอย่างหนึ่งว่า สามีญี่ปุ่นส่วนใหญ่ก็จะเป็นแบบเดียวกับสามีของดิฉันเหมือนกัน คือเป็นพระราชาในบ้าน ส่วนดิฉันที่ตอนกลางวันยังเป็นคุณนาย แจ๊ดๆแจ๋ๆกินลันช์อยู่กับแม่บ้านอื่นๆ พอตกค่ำหลังสามีกลับมาจากที่ทำงาน ต้องรู้จักแปลงร่างให้กลายเป็นนางสนม ต้นห้องของพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ บริการให้ถูกกายถูกใจ มิเช่นนั้นพระราชาตัวเอ๊ย...องค์นี้ อาจจะหาเรื่องเพิ่มนางสนมเข้ามาในวงจร ชีวิตเอาได้ง่ายๆเลยนะคะ จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 15 ก.พ. 47 10:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดิฉันโดยปรกติก็จะเป็นคนอดทนกับสิ่งต่างๆ ปรับเปลี่ยนตัวเองได้อย่างรวดเร็วอยู่แล้วดิฉันชอบอะไรแปลกๆใหม่ๆเพื่อเรียนรู้สร้างสรรค์ชีวิตให้กับตัวเอง จึงพยายามตั้งใจเรียนภาษาญี่ปุ่นอย่างขยันขันแข็ง มีเพื่อนคนญี่ปุ่นมากๆ เรียนรู้สิ่งต่างๆจากภรรยาญี่ปุ่นรอบข้างตัวเอง เพื่อนำมาปรนนิบัติสามีให้รักใคร่เพิ่มขึ้น ไม่รู้สึกเบื่อ เวลาสามีจะไปทำงานก็ตื่นแต่เช้ามาทำอาหาร(ญี่ปุ่น)ใส่กล่องไปกินกลางวันที่ทำงาน ซึ่งเป็นธรรมเนียมของคนญี่ปุ่นอย่างหนึ่ง สามีดิฉันเป็นคนไม่ชอบทานอาหารไทยสักเท่าไหร่นัก อาหารในบ้านเกือบทุกมื้อ จึงมักจะเป็นอาหารญี่ปุ่นจากฝีืมือของดิฉัน ที่ในระยะแรกต้องกางหนังสือทำเอาบ้าง จำมาจากเพื่อนคนญี่ปุ่นที่เคยทำให้กินบ้าง หรือไม่ก็มั่วดัดโน่นแปลงนี่ จนกลายเป็นชำนาญไปแล้วในทุกวันนี้สามารถนำของในตู้เย็นที่มีอยู่มาทำเป็นอาหารได้โดยไม่ต้องคิดมากให้ยากเย็นเหมือนในตอนยังเป็นมือหัดใหม่อยู่   ยิ่งเมื่อมีลูก ภาระหน้าที่ในการเป็นแม่ของเด็กลูกครึ่งก็เพิ่มเข้ามาอีกหน้าที่หนึ่ง ต้องพยายามเลี้ยงลูกให้เข้ากับสังคมญี่ปุ่นให้ได้มากที่สุด ลูกของดิฉันที่เกิดกับสามีชาวญี่ปุ่นนี้คนแรกเป็นผู้หญิงค่ะ เนื่องจากเรายังอยู่ในกรุงเทพเวลาที่ลูกเกิด และยังไม่ทราบว่าจะอยู่อีกกี่ปี ทำให้สามีของดิฉันกลัวว่าสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยคนไทย และภาษาไทยอาจจะทำให้ลูกพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ คุยกับพ่อไม่รู้เรื่อง เขาจึงพยายามยัดเยียดแกมบังคับให้ดิฉันพูดกับลูกเป็นภาษาญี่ปุ่นตั้งแต่เล็กๆ เอาลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลญี่ปุ่นที่มีอยู่ในบ้านเรา จนทุกวันนี้ลูกๆของดิฉันเคยชินกับการใช้ภาษาญี่ปุ่นกับดิฉัน และกลายเป็นไม่พูดภาษาไทยกับแม่ไปเลย จะว่าไปก็มีส่วนดีสำหรับดิฉันไม่น้อย เพราะทำให้ภาษาญี่ปุ่นของดิฉันเข้มแข็งขึ้นทุกวัน เพราะมีโอกาสได้ใช้ในชีวิตประจำวันอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งยังต้องพยายามฝึกปรือตามให้ทันลูกที่จะวิ่งก้าวหน้าเก่งกว่าแม่เข้าไปทุกเมื่อเชื่อขณะ แต่ก็นึกเสียดายอยู่ไม่น้อยหากลูกจะทิ้งภาษาแม่ไปเลย เราเองก็อยากจะให้ลูกได้รู้บ้างอย่างน้อยก็เอาไว้สื่อสารกับญาติพี่น้องทางเมืองไทยได้ก็ยังดี แต่กับสภาพแวดล้อมทางสังคมที่ไม่เอื้ออำนวยให้ดิฉันได้มีโอกาสสอนลูกได้อย่างจริงจังต้องอาศัยจากความสนใจของลูกเป็นหลัก จึงจะค่อยๆสอนให้รู้เท่าที่ตัวลูกเองจะรับได้เลยทำให้เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ต้องปลง เพราะทุกวันนี้ดิฉันเองก็รู้ดีว่าดิฉันได้ทำถูกต้องแล้ว อาจจะเป็นความเห็นแก่ตัวกลัวตัวเองลำบากในอนาคตข้างหน้า แต่ว่าเป็นผลลัพธ์ที่คุ้มค่า เพราะหากแม่ที่ไม่สามารถเข้าใจภาษาได้ดี ก็จะมีปัญหาในการใช้ชีวิตในญี่ปุ่นที่เคร่งครัดเข้มงวดกับระเบียบต่างๆของสังคมตามมาหลายเรื่องอย่างแน่นอน เราใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายในเมืองไทยจนกระทั่งลูกอายุได้สามขวบ บริษัทก็ส่งสามีให้ไปทำงานที่สิงคโปร์ เป็นการเปลี่ยนวิถีชีวิตไปอีกแบบหนึ่งของดิฉัน เราต้องไปอยู่ในประเทศที่สาม ทุกวันใช้สามภาษาในการสื่อสาร ตัั้งแต่ดิฉันใช้ภาษาไทยกับสามี กับเพื่อนคนไทยที่ได้ไปรู้จักที่นั่น ใช้ภาษาญี่ปุ่นกับลูก กับเพื่อนคนญี่ปุ่นทั้งของลูกและของตัวเอง ซึ่งก็มีทั้งเพื่อนที่เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกัน หรือแม้แต่เพื่อนร่วมอาศัยอยู่ในคอนโดเดียวกันจำนวนมากและภาษาอังกฤษซึ่งเป็นภาษาหลักที่ใช้ในการสื่อสารกับผู้คนในสิงคโปร์เจ้าของประเทศ ชีวิตที่เคยสุขสบายเพียบพร้อม เมื่อเทียบกับตอนนี้ก็เปลี่ยนไป จากที่เคยมีเมดช่วยทำงานบ้าน ดิฉันต้องเริ่มทำงานบ้านเองทั้งหมด หากแต่สามารถจ้างเมดรายชั่วโมงได้ บางครั้งบางคราว เพื่อมาช่วยลดภาระบ้าง แต่ค่าจ้างเมดที่นั่นก็แพงเหลือเกิน เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็สามารถจ้าง เมดเมืองไทยได้เป็นเดือนเลยทีเดียว ดิฉันคลอดลูกชายที่นี่อีกหนึ่งคน ใช้ชีวิตที่นี่สามปี ลูกคนโตเข้าเรียนในโรงเรียนอนุบาลของสิงคโปร์ก่อนหนึ่งปี และเมื่ออายุถึงเกณฑ์ก็เข้าโรงเรียนของญี่ปุ่นที่นี่ มีสังคมญี่ปุ่นอย่างเต็มตัวจากตรงนี้ แต่คนญี่ปุ่นที่นี่ก็ไม่เหมือนกับคนญี่ปุ่นที่อยู่ในญี่ปุ่นเท่าไหร่นัก เพราะพวกเค้าก็ต้องใช้ชีวิตในต่างประเทศเช่นเดียวกับเรา และปรับตัวให้เข้าประเทศนั้น จึงไม่ค่อยรู้สึกเครียดเท่าไหร่นัก และการใช้ชีวิตที่นี่ก็คล้ายคลึงกับที่เมืองไทย เพราะเป็นประเทศที่ไม่ห่างจากบ้านเราเท่าไร อากาศก็คล้ายคลึงกัน เพียงแต่อาจจะสะอาดและดูมีระเบียบ กฎหมายเข้มงวดมากกว่าเท่านั้นเอง จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 15 ก.พ. 47 10:23:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตั้งแต่อยู่เมืองไทย จนมาอยู่สิงคโปร์ เมื่อบริษัทมีวันหยุดติดต่อกัน ครอบครัวเรามักจะมีโอกาสได้ไปเที่ยวที่โน่นที่นี่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นชายทะเลต่างจังหวัดไกลๆ หรือ ไปไกลถึงต่างประเทศอีกหลายประเทศในเขตเอเชียนี้ เราใช้เงินในการจับจ่ายซื้อของโดยไม่รู้สึกลำบากใจ อยากซื้ออะไรก็ซื้อได้ เพราะการที่คนญี่ปุ่นไปทำงานในต่างประเทศนั้น พวกเค้าจะได้รับเงินเดือนทั้งสองทาง ทั้งในญี่ปุ่นและประเทศที่อาศัยอยู่ด้วย สามีจึงมีเงินเก็บพอที่จะตัดสินใจซื้อบ้านในญี่ปุ่นได้ โดยใช้เงินนั้นเป็นเงินก้อนแรกในการจ่ายซื้อและที่เหลือก็ผ่อนธนาคาร ตั้งแต่เรายังอาศัยอยู่ในสิงคโปร์ เมื่อครบสามปี สามีถูกส่งกลับญี่ปุ่น หากเขาคิดจะทำงานต่อในต่างประเทศ อาจจะถูกบริษัทส่งไปในประเทศที่ไม่ต้องการ เพราะในส่วนของสามีเป็นแถบประเทศในเอเชียเท่านั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ย้ายไปไหนอีก เพราะเป็นห่วงเรื่องการศึกษาของลูกๆด้วย หากไปโน่นมานี่ และกลับญี่ปุ่นช้าเกินไปสามีอาจจะปรับตัวให้เข้ากับงานที่ญี่ปุ่นไม่ได้ และลูกๆเองก็จะมีปัญหาทางภาษา โดยเฉพาะแม่ก็ไม่ใช่คนญี่ปุ่น สามีของดิฉันจึงคิดว่าพวกเราควรจะมาตั้งหลัก ปักครอบครัวกันตรงนี้ ที่ญี่ปุ่นนี่แหละเหมาะที่สุด สามีของดิฉันเป็นคนซัปโปโร เกาะฮอกไกโด ซึ่งอยู่ทางเหนือสุดของประเทศญี่ปุ่น เราซื้อบ้านที่เป็นแมนชั่น ตั้งอยู่ในเขตการคมนาคมที่สะดวกสบาย เป็นเขตที่ใครๆก็อยากมี บ้านอยู่แถวนี้ เพราะมีชื่อเสียงทางด้านสภาพแวดล้อมที่ดี เคยเป็นที่จัดกีฬาโอลิมปิคมาก่อน ในอดีต มีสวนสาธารณะร่มรื่นหลายแห่ง ไม่มีแหล่งมั่วสุมใกล้เคียง อากาศดี ธรรมชาติงดงาม และเขาเองก็เติบโตมาจากถิ่นนั้น ตั้งแต่เด็กจนโต บ้านที่เราอยู่ก็ไม่ไกลจากบ้านพ่อแม่เขาเท่าไหร่ ห่างกันห้านาทีด้วยการเดินเท่านั้น สามีดิฉันคงจะรู้สึกสบายใจ เพราะได้กลับมาอยู่บ้านเก่าเป็นเจ้าถิ่น ไม่ต้องปรับตัวอะไรมากมาย ที่ไหนก็รู้ไปหมด หลับตาเดินก็ไม่หลงทางแต่สำหรับดิฉันแล้ว เป็นการเปลี่ยนแปลงชีวิตครั้งยิ่งใหญ่อีกครั้งหนึ่งเลยทีเดียว จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 15 ก.พ. 47 10:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้คนดูแปลกตา สภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยแม่น้ำ ภูเขา ดอกไม้ใบหญ้า สีสดงดงามในหน้าหนาวก็มีหิมะขาวโพลน หนาวจับจิตไปขั้วหัวใจ อาหารการกินก็แปลกกว่าที่เคยเห็นชาวประชาที่นี่ต่างมีภาระกิจประกอบกิจกรรมทำกันตลอดปีไม่รู้เบื่อ ทุกสิ่งทุกอย่างเต็มไปด้วยความทันสมัย สวยงามแปลกหูแปลกตาเหล่านี้ทำให้ อะไรต่ออะไรทั้งหลายทั้งปวงก็ดูยาก ไปหมดสำหรับดิฉันในตอนนั้น ต่างจากคนญี่ปุ่นที่เราเคยพบเห็นในกรุงเทพและในสิงคโปร์อย่างสิ้นเชิง ดิฉันไม่มีโอกาสจ้างเมดอีกแล้ว ของทุกอย่างที่นี่แพงหูฉี่   สภาพชีวิตมันเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทุกอย่างต้องพึ่งตัวเอง ทำเอง ต้องเรียนรู้เองตลอดเวลา ไม่มีใครมานั่งสอนให้ สามีก็ต้องทำงานไม่ค่อยชอบสอนอะไร ให้ดิฉันได้ดั่งใจ คนที่นี่เป็นอย่างไร ทำอะไรกันบ้าง ทุกวันๆดิฉันต้องหาทางเรียนรู้หาประสบการณ์ต่างๆด้วยตนเอง บางครั้งผิดพลาด บางครั้งท้อแท้ บางครั้งภาคภูมิใจที่ทำได้ในสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตได้สำเร็จ หลายครั้งต้องผ่านความอดทน ความตั้งใจจริงอย่างที่สุด ดิฉันมีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้น มีอะไรใหม่ๆท้าทายให้ประลองฝีมือ ทั้งงานบ้านที่ต้องรับผิดชอบงานโรงเรียน งานสังคมที่นี่ ทุกวันๆมีเพิ่มขึ้นไม่รู้จบ สิ่งที่ดิฉันได้สะสมจากการเรียนรู้วัฒนธรรมประเพณีของญี่ปุ่นมาตลอดเวลา มาวันนี้ดิฉันได้ใช้ทุกอย่างอย่างมีค่าทุกๆนาที มีเรื่องให้เล่าได้ไม่จบอยู่ตลอดเวลา ความแปลกความแตกต่าง การปรับตัวของตนเองเพื่อให้เข้ากับสังคมที่นี่เป็นสิ่งที่ต้องใช้ความพยายาม และความรู้สึกอดกลั้น ตลอดจนความรู้สึกเสียสละตนเองเพื่อครอบครัว และความสุขที่รอคอยในวันพรุ่งนี้ ดิฉันไม่รู้สึกเสียใจหากชีวิตทุกวันนี้อาจจะทำให้ดิฉันไม่สามารถกลับไปดำเนินชีวิตในวิถีทางแบบไทยๆเหมือนก่อนได้ เพราะดิฉันได้เลือกแล้วว่าจะมาอยู่ตรงนี้ และทำชีวิตที่นี่ให้ดีที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ เพราะดิฉันชอบที่จะกินปลาดิบมากกว่าที่จะกินปลาร้าล่ะมังคะ...***~*** จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 15 ก.พ. 47 10:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณเป็นคนที่มีความอดทนมากเลยครับ ตอนแรกผมคิดว่าผู้หญิงไทยทั่วๆไปไม่น่าจะอดทนกับการเป็นแม่บ้านญี่ปุ่นได้ เพราะสิ่งที่ต้องก้มหน้าก้มตาทำโดยที่ตัวเองขัดแย้งไม่ได้มันมากมายเหลือเกิน บางคนโดนสามีตะโกนใส่ว่า"โคร่า!!!!"ก็แทบอยากจะโดดชกสามีแล้ว.... แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆสำหรับแม่บ้านชาวญี่ปุ่น.... ผมมีเพื่อนญี่ปุ่น(ผู้หญิง)สองสามคนที่อยากได้สามีเป็นคนไทยเหลือเกิน เพราะเธอเชื่อว่าสามีคนไทยไม่รันโบ(แรงไปมั้ยเนี่ย)กับภรรยาเหมือนสามีญี่ปุ่น แต่พวกเธอโชคร้ายที่มาเจอผู้ชายไทยที่ไม่ค่อยดี.... เราก็รู้ๆกันอยู่ว่า...ผู้ชายไทยเจ้าชู้...แต่งงานแล้วยังชอบเที่ยวอาบอบนวด บางทีก็ขาดความรับผิดชอบต่อครอบครัว...... ในที่สุดเพื่อนผมก็ต้องกลับไปแต่งงานกับคนญี่ปุ่น.... จากคุณ : นอร์ท - [ 15 ก.พ. 47 10:57:56 A:210.86.155.246 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณคุณนอร์ทค่ะ...ที่กรุณาเข้ามาอ่านเรื่องราวเหล่านี้ ความจริงดิฉันเขียนไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว...และส่งไปนิตยสารชื่อดังที่สุดเล่มหนึ่งของเมืองไทย มันอาจจะเป็นเรื่องราวที่ดู...simple...ราบเรียบเกินไป...ไม่น่าสนใจนัก จึงไม่ได้รับการตีพิมพ์...และทำให้ดิฉันหยุดเขียนไปและรู้ตัวว่าฝีมือการเขียนเรื่องลงนิตยสารไทยนั้นคงไม่ใช่ง่ายอย่างที่คิด ต้องฝึกปรือสำนวน และอารมณ์ต่างๆอีกมากมาย เพื่อให้เนื้อหาสนุกสนานน่าสนใจมากกว่านี้ แต่บังเอิญดิฉันเป็นคนถนัดเขียนเรื่องที่มาจากเรื่องจริงของตัวเอง จึงไม่ชำนาญในการแต่งเรื่องให้ดูครึกครื้นเกินความจริงจากอารมณ์ของตัวเอง อีกทั้งยังเป็นคนไม่ค่อยกล้าพอที่จะ เขียนอะไรรุนแรงมากเกินควร ทั้งๆที่ใจอยากจะเขียนอย่างเมามันเต็มที่ ความขัดแย้งในอารมณ์ตัวเอง เป็นปัญหาสำคัญอย่างหนึ่ง ที่ทำให้ดิฉันไม่สามารถเขียนเรื่องอย่างต่อเนื่องได้ แต่ก็เสียดายสิ่งที่เขียนไปแล้วอยู่เหมือนกัน ดิฉันมักจะเขียนเรื่องราวประสบการณ์ต่างๆของตัวเองลงนสพ.ไทยในญี่ปุ่นฉบับหนึ่ง วันนี้เก็บเอาเรื่องที่อยู่ในคอมฯ เพื่อจะลงซีดี ก็เลยมาเจอะกับเรื่องที่เขียนไว้เรื่องนี้เข้า เล่นพันธ์ทิพย์ในห้อง@Japanอยู่นาน แต่ครั้นจะเอาเรื่องนี้ไปลง ก็คงจะมีแต่คนเบื่อ เพราะมันเป็นสังคมที่พวกเราเห็นกันอยู่ชินตา ไม่น่าสนุก คลิกไปคลิกมานึกขึ้นได้...ว่าลองเอามาลงห้องนี้ดูบ้างจะเป็นไรไป มีแต่เรื่องสั้น...เยอะแยะ...หากเรื่องเราไม่น่าสนใจมันก็ลอยไปกับตัวเลขของเรื่องสั้นอื่นๆอีก มีพวกลอยไปด้วยกัน หึๆๆๆ... ขอบคุณคุณนอร์ทอีกครั้งค่ะ....คุณเป็นคนแรกของเรื่องแรกที่ดิฉันนำมาลงในที่นี้ ชื่อคุณจะทำให้ดิฉันจำไปอีกนานแสนนาน....arigatou... เรื่องญี่ปุ่นที่คุณนอร์ทนำมาเล่านั้น เป็นเรื่องจริงส่วนหนึ่งในสังคมนี้จริงๆ ดิฉันเองก็อยากจะกระโดด...ถีบ...สามีของตัวเองหลายครั้งหลายหน แต่พยายามเอาคำพระข่มใจไว้....ในโลกนี้ไม่มีใครเพอร์เฟ็ค เลิศประเสริฐศรี ทนไว้ลูก... โชคดีที่สามีไม่ได้เป็นพวกชอบใช้กำลังทุบตี...แต่ปากเนี่ยะ...หมาดีๆนี่เอง...เหอๆๆๆ... ดิฉันก็ใช่ย่อย....ลองมาลงไม้ลงมือกับแม่สิ...เดี๋ยวจะได้รู้ว่าหญิงไทยก็ใช่น้อยสะเมื่อไหร่.... สามีปากหมามา....ดิฉันก็เล่นบทหมาบ้ากลับไป...หมาสองตัวเลยรักกันมาจนทุกวันนี้...ฮ่า... ยิ่งความปากหมาของเค้า...มันยิ่งทำให้ดิฉันอยากพิสูจน์ตัวเอง...ว่ากรูก็ทำได้เว้ยยย.... คนญี่ปุ่นก็คน...คนไทยก็คน...แค่ต่างกันที่ประเพณี... ไม่มีใครทำได้โดยไม่ต้องเรียนรู้....ขอให้รู้ก่อนเหอะ....แม่จะทำให้ดู...พิสูจน์ให้เห็น... มันก็เลยเรื่อยเปื่อย....เรียนไปทำไป.....ปากหมาของสามีก็ค่อยๆเป็นหมาน่ารักขึ้น...เพราะเห็นเราตั้งใจจริง...เพื่อครอบครัว...บางครั้งก็เห่าเบาๆแค่คงความเป็นหมาอย่างเขา... หมาบ้าอย่างเรา....ได้วัคซีนดีๆบ่อยๆเข้า....ก็เลยค่อยๆเป็นหมาเชื่อง....และสงบเสงี่ยมลง.... นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...หมาบ้านนี้...เป็นหมาพันธุ์เดียวกัน...แต่มาจากคนละมุมโลก จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 15 ก.พ. 47 12:32:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักจังค่ะ ^_^ เคยไปญี่ปุ่นครั้งนึง ไปอยู่บ้านเพื่อนน่ะค่ะ นึกนิยมคุณแม่ชาวญี่ปุ่นมากๆๆ ขยัน และก็ใจดีสุดๆ ทำโน่นทำนี่ตลอดเวลา แต่คุณพ่อก็ไม่เห็นดุตรงไหนอะค่ะ สงสัยจะเป็นแค่บางบ้านล่ะมั้ง =) จากคุณ : Vangogh - [ 15 ก.พ. 47 13:54:51 A:203.118.85.212 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 อยากจะบอกว่า หลายอย่างที่คุณปานเขียน สามารถนำมาปรับใช้ได้สำหรับคนที่มาอยู่ที่นี่ ถึงแม้จะไม่ใช่แม่บ้าน โดยเฉพาะ คนที่เป็นผู้หญิงเอเชีย จากคุณ : canossa(บ่ได้ล็อกอิน) - [ 15 ก.พ. 47 14:22:41 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอเป็นกำลังใจให้กับคุณปาน คงต้องอดทนต่อไป เพื่อครอบครัว และลูกๆ  ภาวนาอย่าให้ถึงขั้นแตกหัก เมื่อเหลืออด... หลบไปหาที่สงบ  อาจใช้การนั่งสมาธิสักพัก  คงช่วยให้ผ่อนคลายได้ จงคิดว่าคุณยังโขคดีกว่าหญิงไทยอีกจำนวนมาก ที่ไปใช้ชีวิตต่างแดน คนไทยอีกหลายคนยินดีรับฟัง  ว่างๆเขียนส่งมาอีกนะครับ จากคุณ : สีเขียว - [ 15 ก.พ. 47 14:33:28 A:203.113.41.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านชีวิตรักของคุณแล้วน่าสนใจดี สามีดิฉันเป็นฝรั่งเราพูดจากันด้วยเหตุผลมากกว่าใช้อารมณ์ เคยทะเลาะกันหนใหญ่แค่หนเดียวตอนอยู่เมืองไทย เนื่องจากลูกที่มีแต่คนเอาใจมากเกินไป แล้วพ่อเกิดการอิจฉาว่าไม่ได้แตะลูกเลย เรากลับมาอยู่สวิสฯ ใช้ชีวิตกันเฉพาะพ่อ แม่ ลูก มีความสุขและเป็นส่วนตัวกันดี ลูกสาวพูดไทยได้ กำลังจะหัดให้เขียนภาษาไทยอยู่ ถ้ารอให้ลูกสนใจเอง สงสัยว่าต้องรอจนแก่ ดิฉันใช้วิธีหลอกล่อให้ลูกเกิดความอยาก บางทีเอาเรื่องในเน็ตที่เห็นว่าเหมาะสำหรับเด็ก แอบก็อปปี้มาอ่านให้ลูกฟัง บางครั้งจะมีคำยาก ๆ เช่น สุนัข ผู้เฒ่า ฯลฯ ก็ต้องบอกว่าหมายถึงอะไร อ่านไปเรื่อย ๆ จนถึงตอนที่ระทึกใจ ดิฉันจะหยุด ลูกจะขอร้องให้อ่านต่อ ดิฉันบอกว่าแม่ง่วงนอน หนูก็หัดอ่านเองบ้างสิ มันก็ได้ผลดีนะคะ ลอง ๆ เล่นดูกับลูกคุณบ้างก็ได้ ดิฉันว่าได้หลาย ๆ ภาษาก็ไม่เสียหายสำหรับเด็ก ดีซะด้วยซ้ำ ตอนนี้ลูกสาวอยู่ประถมสองใช้ภาษาเยอรมันเป็นหลัก พอขึ้นประถมสามจะเริ่มมีสอนฝรั่งเศสเพิ่มมาอีก ภาษาอังกฤษจะส่งลูกไปเรียนส่วนตัว ดนตรีก็เรียน กีฬาก็เล่น รู้สึกเหมื่อนพ่อแม่จะป้อนเด็กมากเกินไป แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด นี่คือการสอนลูกให้รู้จักรับผิดชอบในหน้าที่ และแบ่งเวลาให้เป็น เด็ก ๆ ถึงจะตัวเล็ก แต่มีพลังงานเหลือเฟือเกินกว่าที่เราคิด ถ้าเราไม่ป้อนจะทำให้เขากลายเป็นคนเฉื่อยชา ไม่กระตือรือร้น เวลาว่างจะปล่อยให้เค้าทำอะไรได้ตามใจ มีเพื่อนมาเล่นด้วยก็จะปล่อยให้เค้าเป็นอิสระโดยจะไม่มาตามคอยเรียก แต่ลอบดูอยู่ห่าง ๆ บางทีเค้ากับเพื่อนเล่นกันแล้วตกลงอะไรกันไม่ได้ เพราะความเห็นไม่ตรงกัน ดิฉันก็บอกเด็ก ๆ และลูกดิฉันว่า คนเราต่างคนก็ต่างใจ ความเห็นอาจไม่ตรงกัน แต่เป็นเรื่องเล็กน้อย ให้คุยกันด้วยดีและช่วยกันหาทางออกที่ดีที่สุด การตีกันหรือทะเลาะกันไม่ใช่ทางออกที่ดี เจ็บตัว เจ็บใจ และเสียความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเพื่อนด้วย เด็กเค้าจะเข้าใจ เวลามีเพื่อนมาบ้านมาเล่นด้วย ลูกสาวจะถามเพื่อนว่า กินอะไรไหม น้ำไหม ฯลฯ เป็นเด็กใจดีกับคนและสัตว์ แค่นี้ก็พอใจแล้วค่ะ จากคุณ : NATTI - [ 15 ก.พ. 47 19:43:40 A:62.167.96.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องที่น่าสนใจ และเล่าได้เป็นธรรมชาติดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ชีวิตครอบครัวมีความสุขค่ะ มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งให้ข้อคิดไว้ว่า สามี ภรรยา ไม่ควรโกรธพร้อมกัน เอาความโกรธมาให้คนละเวลา ชีวิตคู่จะยาวนาน จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ 15 ก.พ. 47 19:52:54 A:203.156.88.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 มีลูกแล้ว สามีอาจจะอ่อนโยนมากขึ้น ไม่โมโหง่ายๆ ค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 15 ก.พ. 47 21:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณปานมีความอดทนดีจัง เป็น bookmark ทนไม่ได้หรอกค่ะ ผู้ชายญี่ปุ่นคงไม่ได้เป็นอย่างนี้หมดใช่ไหม เพราะเห็นรุ่นน้องคนนึงมีแฟนเป็นหนุ่มญี่ปุ่น ท่าทางเขาเทคแคร์เอาใจน้องคนนั้น จนอิจฉา ขอบคุณที่นำ้ประสบการณ์มาแบ่งปันนะคะ จากคุณ : bookmark - [ 15 ก.พ. 47 23:30:12 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วได้ทั้งความรู้และความรู้สึกของคุณปาน ขอเป็นกำลังใจให้กับชีวิตในต่างแดนด้วยคนครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 15 ก.พ. 47 23:32:34 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คิดว่าคุณปานคงเสียดายที่ไม่อาจสอนลูกๆ ให้เป็น bilingual ได้ อยากจะบอกว่า สักวัน เมื่อคุณปานมองย้อนกลับมา คุณปานจะดีใจที่ได้พยายามอย่างดีที่สุด ในการปลูกฝังลูกๆให้เรียนรู้ในความเป็นคนญี่ปุ่น เพื่อจะได้โตในประเทศที่เขาคิดว่าเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของตนเองได้อย่างมีความสุข มีความทรงจำที่ดีเพราะได้รับความยอมรับจากสังคมของเขา และเป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่เขาโตขึ้นมา จากคุณ : Canossa - [ 16 ก.พ. 47 03:02:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณVangogh คะ...เวลาที่คนญี่ปุ่นมีแขกไปบ้าน... พวกเค้าจะต้อนรับแขกด้วยความสุภาพมาก มีการเตรียมตัวและรับรองแขกอย่างดี คนญี่ปุ่นถือว่า แขกเป็นบุคคลนอก ที่จะต้องให้การต้อนรับอย่างเต็มที่ เพราะฉะนั้น คุณคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นเจ้าบ้านทำกิริยาอันเป็นการเสียมารยาทอย่างเด็ดขาด เค้าจะอดทนค่ะ เพื่อให้คนอื่นมองภาพพจน์อันดีเอาไว้ เรื่องภายในครอบครัว ไม่สมควรให้แขกต้องมารับรู้ เพราะฉะนั้นถ้าคุณไม่สนิทสนมถึงขนาด เป็นญาติพี่น้องกับพวกเค้า คุณจะได้แค่เก็บความทรงจำที่ดี และความประทับใจในความใจดีของคนญี่ปุ่นเท่านั้น ขนาดญาติพีน้องกันเองก็เถอะ...บางครั้งยังไม่มีโอกาสได้เห็น กิริยาที่แท้จริงของครอบครัวฝ่ายตรงข้ามเลย เค้าถือเรื่องมารยาทเป็นเรื่องสำคัญมากจริงๆ สำคัญบุคคลภายนอกนะคะ แต่ดิฉันก็ไม่ได้หมายความว่า คนญี่ปุ่นจะเป็นแบบที่ดิฉันเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังทั้งหมด หรอกนะคะ ของอย่างนี้ เป็นบางครอบครัวแน่นอนค่ะ แต่เท่าที่ฟังจากเพื่อนฝูงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน (วัยหลังสามสิบห้า ถึงสี่สิบขึ้นไป) ส่วนใหญ่คนญี่ปุ่นจะมีความคิดในแนวทางนี้อยู่มาก และรักษาขนบธรรมเนียมประเพณี อย่างเคร่งครัด ไม่เหมือนญี่ปุ่นสมัยใหม่ ที่เปลี่ยนไป และใช้ชีวิตง่ายขึ้นกว่าคนรุ่นก่อน จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 11:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณคุณสีเขียวมากๆค่ะ....สำหรับกำลังใจที่มีให้มา... ดิฉันคงต้องอดทนต่อไปล่ะค่ะ...เพราะความอดทนทำให้ชีวิตดิฉันได้รับผลตอบแทนในทางที่ดีอยู่เสมอ บางครั้งก็รู้สึกเหลืออดนะคะ...แต่คงเป็นเพราะเราเป็นชาวพุทธ...มีศาสนาคอยค้ำจุนจิตใจ... ทำให้ดิฉันมักจะหายโกรธได้เร็ว...และให้อภัยได้เสมอ... และพยายามหันกลับมามองตัวเองว่า...เราได้ทำอะไรให้เค้าโกรธเคือง ถ้าเป็นเราๆจะโกรธไหม...ถ้าเค้าทำแบบเดียวกันกับเรา ฝ่ายสามีดิฉันก็เหมือนกัน...ออกจะเป็นคนโกรธง่าย หงุดหงิด คงเป็นเพราะสังคมของเค้ากดดันมาก คนญี่ปุ่นทำงานกันอย่างจริงจัง และต้องอดทนกับอารมณ์คนภายนอก คนที่จะรับฟังเค้าได้ ก็เหลือแค่คนในบ้านเท่านั้น...ที่ไม่ต้องอดทนเหมือนกับคนนอกบ้าน อยากจะระบายอะไร อยากจะพูดอะไร บางทีก็ไม่ค่อยยั้ง บทจะหงุดหงิด แค่พูดอะไรผิดใจนิดเดียวก็เป็นฟืนเป็นไฟ...ไร้เหตุผล ดิฉันก็พยายามเข้าใจนะคะ...แต่ถ้ามากเกินไป...ก็ต้องเอามั่งเหมือนกัน...ปล่อยให้บ้าอยู่คนเดียวได้ยังไง เหมือนกับเตือนสติเค้าไปในตัวด้วยว่า...เราไม่ใช่หิน...มีสติ มีอารมณ์เหมือนกัน... โชคดีเข้าข้างดิฉันอยู่เสมอ...ที่เวลาสามีโดนย้อนกลับไป...เค้าเองก็เห็นความบกพร่องของเค้า...และหายโกรธ เพราะเราต่างคนต่างทะเลาะกันแบบให้เหตุผล ถึงแม้ว่าอาจจะดูรุนแรง แต่ก็ไม่เคยถึงกับแตกหัก... คงเป็นเพราะนิสัยคล้ายๆกันที่ว่า...ได้บ้าแล้วจะหายคลั่ง... ได้ปลดปล่อย...ได้พูดอะไรที่ตัวเองอยากพูด... และต้องช่วยกันคิดคำพูดที่ได้ยินฝ่ายตรงข้ามพูด ว่าถูกหรือผิด...อย่างไร...และต้องต่างฝ่ายต่างแก้ไขอย่างไรมังคะ.. จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 11:28:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณCanossaคะ...ขอบคุณมากๆค่ะ...กรุณาเข้ามาแสดงความคิดเห็นถึงสองครั้งสองครา ในขณะที่ดิฉันยังไม่มีเวลาเข้ามาตอบ... อ่านข้อความของคุณแล้ว...กำลังใจเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าทวีคูณ... คนเราอยู่ได้ก็เพราะกำลังใจจริงๆเลยนะคะ...หากขาดสิ่งเหล่านี้ไป...ความพยายามคงจะลดน้อยลงไปด้วยแน่ๆ ค่ะ...ดิฉันก็อยากคิดเช่นเดียวกันแบบคุณที่ว่า.... การปลูกฝังลูกๆให้เรียนรู้ในความเป็นคนญี่ปุ่น เพื่อจะได้โตในประเทศที่เขาคิดว่าเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของตนเองได้อย่างมีความสุข มีความทรงจำที่ดีเพราะได้รับความยอมรับจากสังคมของเขา และเป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่เขาโตขึ้นมา เพราะการที่ดิฉันยืนอยู่ในสังคมญี่ปุ่น ในฐานะคนต่างชาติ มันทำให้ดิฉันรู้สึกแตกต่างจากคนของเค้า ถึงจะพูดจะเข้าใจสังคมได้ดี สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข แต่เราก็รู้สึกเหมือนเป็น...คนนอก...อยู่ดี ดิฉันไม่อยากให้ลูกๆของดิฉันรู้สึกแบบนั้น เพราะแผ่นดินนี้คือแผ่นดินของพ่อเค้าที่ให้กำเนิดพวกเค้ามา เค้าต้องอยู่ในแผ่นดินนี้อีกนาน เติบโตและใช้ชีวิตที่นี่ อย่างน้อยจนกว่าพวกเค้าจะโตขึ้น...และเลือกชีวิตเองได้... และน้อยที่สุด...ให้พวกเค้าภูมิใจในตัวเองที่ได้เกิดมา... ไม่รู้สึกมีปมด้อยอะไร...ไม่ต้องเป็นคนพิเศษ...ที่มีความสามารถเหนือคนอื่น ขอแค่เป็นคนดีของสังคม...สังคมของพวกเค้า...ไม่ใช่ของคนอื่น... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 11:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สวัสดีค่ะคุณNATTI...ดิฉันรู้สึกภูมิใจในความพยายามของคุณอย่างมากเลยค่ะ เพราะดิฉันเองก็เคยลองเลี้ยงลูก และพยายามอยากจะให้ลูกเป็นbilingual ให้ได้ แต่ขอสารภาพด้วยใจจริงเลยค่ะ...ว่าความพยายามตรงนี้ของดิฉัน ติดลบ... อย่างที่เขียนบอกเล่าไว้ข้างต้นว่า...ดิฉันเป็นคนค่อนข้างเห็นแก่ตัวในเรื่องนี้...มีความเสียสละในเรื่องการสอนภาษาแม่ให้ลูกไม่พอ ตัวเองอยากมีความสุข...อยากเก่งภาษาญี่ปุ่น...เพื่อจะได้เพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองในการใช้ชีวิตในสังคมญี่ปุ่น ความเสียสละของคุณ...เป็นสิ่งที่ดิฉันขอยกย่องด้วยใจจริงค่ะ และยอมรับกับตัวเองว่า...เราขาดสิ่งนี้ไป แต่ดิฉันไม่ได้ละเลยในการอบรมลูกให้เป็น...คน... ให้พวกเค้ามีน้ำใจกับเพื่อนฝูง รู้จักรับผิดชอบต่อชีวิตตัวเองและผู้อื่น ดิฉันและสามีให้ลูกเรียนดนตรี กีฬา ที่ลูกชอบ เรื่องบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่พ่อแม่หยิบยื่นให้ลูกก่อน บางเรื่องเป็นเรื่องที่ต้องอาศัยการตัดสินใจจากตัวเอง เด็กๆบ้านดิฉันจะมีเวลาเรียนดนตรี หรือกีฬา สัปดาห์ละหนึ่งครั้ง ไปเรียนพิเศษเพื่อเสริมความรู้ สัปดาห์ละสองครั้ง และเวลาที่เหลือ เป็นเวลาที่พวกเค้าจะเล่นกับเพื่อนๆ อย่างอิสระเสรี แต่มีขอบเขต รู้จักรับผิดชอบเวลา ลูกๆของดิฉันชอบเล่นเกมส์ แต่เราก็มีกฏของบ้านที่พ่อเค้าตั้งขึ้นสำหรับลูก คือวันเล่นเกมส์ได้ และวันที่เล่นเกมส์ไม่ได้ เด็กๆก็รักษากฏระเบียบ ไม่เล่นในวันที่เล่นไม่ได้ นอกจากจะได้รับอนุญาตพิเศษ และให้เค้าแบ่งเวลาสำหรับการเรียนให้พอเพียง พวกเค้าจะมีอิสระในการคบเพื่อน เล่นกับเพื่อน และตัดสินใจกันเองเวลาทะเลาะกัน ดิฉันจะเป็นเพียงผู้ที่ให้คำปรึกษากับลูกๆว่า ถ้าทำอย่างนั้นอย่างนี้แล้ว ผลของมันจะเป็นอย่างไร แล้วให้ลูกเลือกทางคิดของตัวเอง ว่าอยากได้รับผลแบบไหน สิ่งที่ดิฉันภูมิใจอย่างหนึ่งเกี่ยวกับพ่อบ้านคือ...เค้าเป็นพ่อที่ดีสำหรับลูกๆ มีเวลาให้ลูกเต็มที่...กอดลูกทั้งสองคน จูบลูกด้วยความรักทุกวัน มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับลูก เค้าจะช่วยคิดช่วยแก้ปัญหาอยู่เสมอ ลูกๆมีโอกาสที่จะพูดกับพ่อแม่ได้อย่างเปิดเผย...โดยไม่ต้องเก็บไว้อย่างอึดอัดใจ เรื่องบางอย่างลูกอยากพูดกับพ่อก่อนแม่...บางอย่างก็อยากพูดกับแม่ก่อนพ่อ ซึ่งเป็นเรื่องที่เรารับได้ และช่วยกันแก้ปัญหาให้ลูกๆตลอดมา ซึ่งนี่ก็เป็นความพอใจของครอบครัวเราเช่นกันค่ะ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 12:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เคยพอได้ยินได้ฟังมามั่งเหมือนกันเรื่องการเป็น แม่บ้านของคนญี่ปุ่น ความอดทนต้องมีมาก ๆ อ่านแล้วทำให้ได้ความรู้รอบตัวมาอีกอย่าง แต่ใบเตยว่านะ ทั้งหมดที่คุณปานได้ทำไปนั้น ก็เพราะรักสามี รักครอบครัว ความรักสรรค์สร้างทุกอย่างจริง ๆ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 16 ก.พ. 47 17:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณกระบี่อิงฟ้าฯ คะ...ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ... ดิฉันก็พยายามที่จะไม่โกรธพร้อมๆกับสามี อยู่ค่ะ... บางทีก็ทำได้ บางทีก็ไม่ได้...แล้วเนี่ยะ.... ชีวิตคู่มันจะ...สั้นๆ...ยาวๆ...ไหมคะ...เอ๊ะ...ยังไงน๊อ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 19:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณscottieคะ...อ่อนโยนมากขึ้นนี่คงใช่ค่ะ... แต่เรื่องความโมโหง่ายนี่...มันไม่ยักกะหายสิคะ... แต่คงเป็นเพราะดิฉันเคยชินกับความโมโหของเจ้าประคุณซะแล้ว... ก็เลยเฉยๆ...ไม่ค่อยรู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเท่าไหร่... เวลาพี่แกโมโหมา...บางทีก็แกล้งทำเป็นเงียบๆซะ... ก็เออ...ดีเหมือนกันแฮะ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 20:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณbookmarkคะ...ก็ไม่เหมือนกันทุกคนหรอกค่ะ โดยเฉพาะผู้ชายญี่ปุ่นรุ่นใหม่ นี่รู้สึกจะใจดีและสบายๆง่ายๆกว่าหนุ่มรุ่นเก่ามากมาย แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ยังคงมีอะไรที่เคร่งครัดกว่าผู้ชายไทยอยู่มาก ไม่เชื่อลองไปถามรุ่นน้องของคุณคนนั้นดูสิคะ ถ้าเค้าคบกันนานพอสมควรแล้วอาจจะเห็นความแตกต่างได้แน่ๆ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 20:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณอันโตนิโอ คะ...ขอบคุณสำหรับความรู้สึกที่ดีและกำลังใจที่มีให้ค่ะ... ดิฉันคงต้องใช้ชีวิตในต่างแดนไปอีกนานค่ะ... วันหน้ามีอะไรที่รู้สึกอีก และเขียนได้ อาจจะนำเรื่องราวมาลงอีกค่ะ จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 20:26:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณใบเตยหอม คะ...ความรักนี่มันยิ่งใหญ่จริงๆแหละค่ะ แต่ดิฉันว่า...ดิฉันรักตัวเองมากที่สุดค่ะ... ดิฉันอยากมีความสุขในชีวิต จึงต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างอย่างที่ได้ทำไป เพราะทำแล้วมันทำให้เรามีความสุขที่ได้ทำ ความที่ดิฉันรักตัวเองนี่แหละ... ทำให้ดิฉันมีความรักเผื่อแผ่ไปถึงสามีและครอบครัวได้ ความรักมันเริ่มต้นที่ตัวเองก่อนค่ะ... แล้วความรักมันก็สร้างสรรค์ตัวมันเอง ให้เรารู้จักที่จะรักคนอื่นที่อยู่รอบๆข้างเราตามมา... ขอเป็นกำลังใจให้คุณเช่นกันค่ะ... คุณรักตัวเองรึเปล่าคะ... แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 47 20:41:47 จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 16 ก.พ. 47 20:38:55 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นคุณเป็นแม่ที่ดี ภรรยาที่น่ารักและอดทน รู้สึกปลื้มค่ะ อย่างน้อย เราก็ไม่ต่างกันนัก เราสวมบทบาทแม่ที่ยากที่สุดเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับข้อคิด ที่บางครั้งป้าเอมมองผ่านไป ขอให้คุณมั่นใจในความรักของคุณตลอดไปนะคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 16 ก.พ. 47 21:14:20 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เคยได้ยินมาหลายหูเหมือนกันว่าสะใถ้คนญี่ปุ่นค้องอดทน ปรับตัวมากๆ ชื่นชมคุณมากเลยค่ะ ดีใจด้วยที่ผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ และมีความสุขกับชีวิตแล้ว จากคุณ : nasa (nasa nasa) - [ 17 ก.พ. 47 18:31:00 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านที่คุณปานตอบใน #19 แล้ว กระดากตัวเอง รู้ว่าสังคมญี่ปุ่นเป็นยังไง แต่ไม่สามารถปรับตัว ให้เข้ากับสังคมที่นี่ได้แบบที่ควรจะเป็น ทั้งๆ ที่ อยู่มาพอสมควร ดีใจตรงที่รู้ว่าสักวันต้องได้กลับ บ้านอย่างแน่นอน เลยทำให้มีความอดทนอยู่มา ได้ ถ้าต้องมาอยู่แบบคุณปาน บอกได้เลยว่า หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่อยู่ !!! จากคุณ : canossa - [ 17 ก.พ. 47 19:34:16 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณป้าเอมคะ...ไม่ทราบว่าคุณป้าเอมจะวัยประมาณเท่าไหร่ เพราะเพิ่งเข้ามาในห้องนี้ ยังไม่ค่อยรู้จักใคร ได้แค่อ่านเรื่องสองเรื่องเท่านั้น ยังไม่ได้เข้าไปร่วมวงสนทนากับใครนอกทู้ตัวเองเลย เพราะมีงานส่วนตัวนิดหน่อย กับงานจุกจิกอีกจิปาถะ ทำให้เวลาในการคิดและเขียนมีน้อย แต่เห็นทู้คุณป้าเอมบอกว่ามีลูกชายอายุ 18 แล้ว ปานเดาว่าน่าจะอาวุโสกว่าปานอยู่ ปานเองปีนี้กำลังจะสี่สิบแล้วค่ะ...เริ่มเห็นชีวิตที่เป็นชีวิตมากขึ้นเข้าไปทุกที ตัวเองก็ได้แต่ภาวนา...ขอให้ตัวเองมั่นใจได้อย่างนี้ตลอดไปเหมือนกันค่ะ เพราะรู้สึกชีวิตมันยากขึ้นทุกวัน...โดยเฉพาะบทบาทแม่อย่างที่คุณป้าเอมบอกนี่แหละค่ะ มีอะไรให้ลุ้นอยู่เสมอๆ...ว่าไหมคะ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 17 ก.พ. 47 19:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สี่สิบ !!!  เห็นรูปในห้อง@Japan ยังปิ๊งปั๊งใบหน้าสดใสอยู่เลย อิดจ๋า จากคุณ : canossa - [ 17 ก.พ. 47 20:21:00 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณnasa nasa...อย่าเพิ่งชื่นชมมากเลยค่ะ... วันนี้มีความสุข...แต่ถ้าชะล่าใจ...คิดว่าความสุขมันจะอยู่กับเราตลอดไป เราก็จะไม่รู้จักปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆ และอาจจะลืมตัว ทำอะไรให้เกิดความทุกข์ได้เสมอ ดิฉันจะพยายามเก็บความสุขเอาไว้ให้ดี และจะไม่ลืมว่าชีวิตไม่ได้อยู่แค่วันนี้ แต่ยังมีวันพรุ่งนี้ มะรืนนี้และวันต่อๆไป... ให้เราพบอุปสรรคใหม่ๆ...และพยายามผ่านอุปสรรคนั้นไปให้ได้...ทีละขั้นๆ จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 17 ก.พ. 47 20:31:26 ]

ความคิดเห็นที่ 33 โอ๊ะโอ๋..คุณcanossaขา...มิได้โกหกค่ะ... วัยสี่สิบ...แต่พยายามทำให้หัวใจให้มันปึ๋งปั๋งอยู่เสมอน่ะค่ะ อาจจะเป็นเพราะได้คุณสามี คอยเป็นแรงบันดาลใจด้วยมังคะ ยิ่งเห็นคุณสามีสบายอก สบายใจ ปล่อยตัวเองให้อ้วน เป็นหมู ดูแล้วหนักอกหนักใจ ทำให้ไม่อยากให้เราอยู่ในสภาพเดียวกับเค้า ผู้ชายอ้วนยังดูน่าเกลียดขนาดนั้น แล้วผู้หญิงจะไม่น่ามองขนาดไหน... เรื่องนี้...ยอมแพ้ไม่ได้เลยค่ะ....ห่วงสุดชีวิต...ฮ่า.... คุณcanossa คงจะอยู่ญี่ปุ่นในฐานะนักศึกษากระมังคะ หากสักวันหนึ่ง...คุณคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของคุณเมื่อไหร่แบบดิฉัน คุณจะรู้ว่า...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...ฉันก็จะอยู่ตรงนี้ อยู่ที่บ้าน...ของฉัน...และครอบครัวฉัน... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 17 ก.พ. 47 20:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ป้าเอมใกล้ครบครึ่งร้อยเต็มทนแล้วค่ะ หนู อายุน้อยกว่าป้าหลายปี แต่จัดระบบชีวิตได้เยี่ยมเลยนะคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 17 ก.พ. 47 21:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คุณป้าเอม...ขอบคุณค่ะ ไว้หนูขอเรียนวิธีจัดระบบชีวิตแบบของคุณป้าบ้างนะคะ ยังไงก็แล้วแต่...ผู้ใหญ่ต้องอาบน้ำร้อนมาก่อน เห็นอะไรดี อะไรไม่ดีมามากกว่าเด็กๆอย่างหนูแน่ๆ ขออนุญาต...ประจบคุณป้า...ไว้เลยได้ไหมคะ... รับหนูเป็นน้องเป็นนุ่งสักคนนะคะ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 18 ก.พ. 47 20:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 36 พี่ปาน (ขออนุญาตเรียกพี่นะคะ) มาเขียนเล่าเรื่องดีๆอยู่ที่ห้องนี้เอง ปกติเคยแต่อ่านกระทู้ของพี่ที่@Japan แต่ว่าไม่เคยเข้าไปคุยด้วยเลยค่ะ แต่วันนี้ขอคุยด้วยคนนะคะ อ่านเรื่องที่พี่ปานเขียนแล้วรู้สึกชื่นชมจังค่ะ ที่เป็นคนมีความกระตือรือร้นและขวนขวายพยายามเพื่อจะใช้ชีวิตตรงนี้ ที่ญี่ปุ่นนี่(และทุกๆที่) ให้มีความสุขที่สุดพร้อมกับครอบครัว คือว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยขวนขวายน่ะค่ะ คิดแต่อยากจะกลับบ้านที่เมืองไทย ทั้งๆที่รู้ว่า "คงอีกนาน" ที่จริงไม่คิดว่าจะต้องอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่นานขนาดนี้เลย กะว่าเรียนจบก็กลับบ้านโลด แต่ชีวิตผกผันค่ะต้องทำให้อยู่ต่อ แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมยิ่งอยู่นานก็ยิ่งรู้สึกว่าเราเป็น "คนนอก" ของสังคมที่นี่ ความรู้สึกนี้ก็เลยทำให้เฉื่อยๆกับที่นี่ตอนนี้น่ะค่ะ แต่อ่านที่พี่ปานเขียนก็ค้นพบสัจธรรมว่าคนเราต้องอยู่กับสิ่งที่เลือกและต้องอยู่กับปัจจุบันให้ได้ดีและมีความสุขที่สุด จะลองพยายามไม่เฉื่อยแล้วก็ทำตัวให้สนุกกับสังคมที่นี่ต่อไปค่ะ คนข้างๆตัวเราเค้าจะได้แฮปปี้และไม่รู้สึกผิดที่ทำให้เราต้องมาเฉาๆเฉื่อยๆอยู่อย่างนี้ด้วยใช่มั้ยคะ:) ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีๆมาเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับคนที่อยู่ญี่ปุ่นอย่างเรานะคะ :) จากคุณ : mommy45 - [ 19 ก.พ. 47 16:48:47 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ตามมาอ่านค่ะพี่ปาน  เดี๋ยวนี้งานยุ่งเหรอคะ ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เลย คิดถึงค่ะ จากคุณ : ปูค่ะ (poutai) - [ 19 ก.พ. 47 23:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 38 พี่ปานขา ขอหนูมาเก็บเกี่ยวประสบการณืด้วยคนนะค๊า อาจจะเคย"เกือบ"ได้เป็นสะใภ้ปลาดิบ นานมาแล้วหล่ะคะ แต่พอได้อ่านเรื่องราวของพี่ปานในห้องนี้ ก้อยได้นำเอาแง่คิดมาปรับใช้ในชีวิตคะพี่ โดยเฉพาะจะดูแลตัวเองให้ดีกว่าเดิม(ความสวยไม่ค่อยมี) เป็นกำลังใจให้กันคะพี่ปาน อย่าลืมคำสัญญานะค๊า "ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึง"มาแข่งกันนะคะพี่ จากคุณ : ก้อย/Udonthani - [ 20 ก.พ. 47 00:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สวัสดีค่ะคุณmommy45 ....เอ...พี่ว่าเคยเห็นชื่อคุณอยู่แถวๆห้องแม่บ้านต่างแดน ใช่อ่ะป่าวคะ เข้าไปอ่าน...นานๆครั้ง...คนเยอะจนจำไม่ได้...เลยไม่ได้เล่นห้องนั้น ขนาดห้อง@Japan ที่เป็นห้องที่คิดว่าใกล้ตัวที่สุด บางวันก็ยังไม่มีเวลาเข้าไปต่อกระทู้ที่สนุกสนาน ที่ใครๆเค้าเล่นกันอยู่ พี่เป็นคนทำโน่นทำนี่เยอะมากในวันๆหนึ่ง...เยอะจนคิดว่าตัวเองทำมากเกินตัวก็มีในบางครั้ง แต่การทำอะไรต่ออะไร...ยิ่งเยอะ...ก็ยิ่งได้เห็นมาก ถือเป็นการเรียนรู้ที่ไม่ต้องไปโรงเรียน มันสอนเราจากประสบการณ์ แล้วถ้าเราสนุกที่ได้ประสบการณ์จากตรงนั้น มันก็จะทำให้เรา...ยิ่งอยากรู้...ยิ่งอยากเห็น...เข้าไปอีก... ความ...ยุ่ง...นี่แหละค่ะ...ทำให้พี่บางทีก็ลืมคำว่า...อยากกลับเมืองไทย.... ไม่ใช่..ไม่คิดถึง...แต่...เรากำลังสนุกกับชีวิตที่นี่จน...ไม่มีเวลาคิดถึง...ตะหาก การเป็น...คนนอก...ของสังคมที่นี่...ตอกย้ำความพยายามในจิตใจของพี่อยู่เสมอ ถึงฉันจะเป็นคนนอกในสายตาของใครๆ...แต่ฉันก็อยู่ได้... และ...มีความสุขด้วยล่ะ... อย่ายอมแพ้...ความเป็นคน...ของตัวเองนะคะ สู้ๆค่ะ...อย่างน้อยให้ตัวเองเห็น...ว่าเรายังมี...ยังเป็น... ใครไม่เชียร์เรา...เราเชียร์ตัวเราเองก็ได้ค่ะ... มองกระจก...แล้วยิ้ม...ดูตัวเอง... บอกไปเลยว่า...ฉันต้องทำได้... ค้นหา...สิ่งที่ทำให้เกิดความสุข....ของตัวเองให้เจอะ มันอยู่รอบข้างๆเรานี่เองค่ะ...เชื่อพี่เถอะ... พี่ค้นหามันทุกวัน...ค่อยๆพบมันทีละนิด... ค่อยๆซึบซาบมันให้เข้าไปในหัวใจเรา มีความทุกข์ได้...ความสุขก็บังเกิดเป็นของคู่กัน ถ้าเราไม่ลอง...แล้วจะรู้ไหม... ว่าทุกข์หรือสุข...เป็นอย่างไร อย่าอยู่เฉยๆ...ปล่อยหัวใจให้เหี่ยวเฉาไปทำไมคะ... ชีวิตเรายังต้องอยู่อีกกี่สิบปี...ถ้าปล่อยวันนี้ให้เป็นแบบนี้ แล้วเวลาที่เหลือเราจะทำอย่างไรกับมัน... มีอะไรที่เป็นหัวอกเดียวกัน...เอามาคุยมาเล่า...กันอีกนะคะ อย่างน้อยแค่รู้ว่า...วันนี้คุณทำอะไรแล้วยิ้มได้ พี่ก็จะอยู่ตรงนี้...แล้วยิ้มให้คุณที่ได้ฟังเรื่องราวของคุณ... ดีไหมคะ... เอากำลังใจมาแลกกันนะคะ... ขอบคุณคุณmommy45 เช่นเดียวกันค่ะ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 20 ก.พ. 47 13:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ฮิ ฮิ คุณปานพูดถูกจ้ะ ขอยืนยัน การเป็นคนนอกในประเทศนี้ก็มีความสุขได้จ้ะ และถึงจะเป็นคนใน ก็ใช่ว่าจะมีความสุขกันทุกคน คนที่สามารถทำตัวเองให้มีความสุขได้ ต่อให้อยู่ที่ไหน ก็สามารถทำตัวให้มีความสุขได้จ้ะ (วันนี้เป็นไรนะเรา พูดจ๊ะ พูดจ๋า เหมือนนกเลยแฮะ) จากคุณ : canossa - [ 20 ก.พ. 47 15:33:50 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 ปูไต่...ยุ่งจ้า...ยุ่งสุดๆ... ออกบ้านเกือบทุกวันเลยปู... ทุกอังคารสอนภาษาไทยให้คนญี่ปุ่น วันพุธที่ผ่านมาเพื่อนคนญี่ปุ่นชวนไปทานข้าวที่บ้าน แล้วแวะไปเยี่ยมเพื่อนอีกคนที่รพ.ด้วยกัน เมื่อวานก็ไปโรงเรียนลูก ช่วยกิจกรรมโรงเรียนระหว่างแม่กับเด็ก วันนี้มีสอนภาษาไทยช่วงค่ำ พรุ่งนี้มีประชุมกรรมการชมรมที่นี่อีก ไม่รู้แต่ละวันสรรหาอะไรมาทำได้ไม่หยุด... อาทิตย์หน้าก็มีโปรแกรมพิเศษกับเพื่อนเก่าอีกเป็นสิบคน ไหนจะความรับผิดชอบเกี่ยวกับครอบครัวด้วย เหนื่อยแต่หนุกดี...ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเข้าไปคุยกับปูและพรรคพวกเราเท่าไหร่พักนี้ ขอโทษนะจ๊ะ....แต่พี่คิดถึงปูอยู่เสมอนะ ขอบคุณที่ตามมาอ่านจ้ะ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 20 ก.พ. 47 19:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ก้อยจ๊ะ...ฝันของเราคนละอย่าง แต่จุดเริ่มต้นมาจากอย่างเดียวกัน นั่นคือ...จุดของความตั้งใจ....ไงละก้อย ที่บอกกับก้อย...ใครจะไปถึงฝันก่อนกัน เราไม่ได้แข่งเพื่อเอาชนะกัน แต่เราแข่งกัน...เพื่อเอาชนะใจตัวเอง....นะก้อยนะ... ช่วยกันหอบความพยายามมาให้ได้ แม้ว่ามันจะหนัก...แต่เราต้องไม่ยอมแพ้... บอกกับก้อย...แล้วบอกตัวเองไปด้วยนะเนี่ยะ... จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 20 ก.พ. 47 20:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คุณนกน้อย canossa...จ๊ะจ๋า... เอ่อ...อ่า....เอ่อ.... ตะกี้มัวแต่ฝอยกับเพื่อน...เมื่อยนิ้วไปหมด เนี่ยะ...ความสุขอย่างหนึ่งของอิฉันเลยล่ะค่ะ จากคุณ : ปาน-Sapporo - [ 20 ก.พ. 47 22:41:38 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แวะมาอ่านค่ะพี่ปาน ยังไม่จบ ค่ะ เดี๋ยวแวะมาอีกรอบ จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 28 ก.พ. 48 07:35:56 ]