ความคิดเห็นที่ 1 ๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒– หมู่ไทรใหญ่ใบหนารกเรื้อไปด้วยเถาวัลย์ที่ระโยงระยางอยู่ตามกิ่งก้านที่แผ่กว้างเป็นร่มเงาให้เหล่านกโนรีสีเเดงสดอมฟ้าเข้ามาเกาะสร้างรังเหนือม่านไทรย้อยระย้า เเนวไม้สูงสล้างลำต้นตะปุ่มป่ำเเข่งกันเสียดยอดเข้าหาลำเเสงเเสดทำให้บดบังความสว่างยามสายัณห์จนมืดครึ้ม เบื้องล่างคือทางเดินหญ้าเเคบ ขรุขระเป็นหลุ่มบ่อค่อนรกเต็มไปด้วยกองใบไม้เเห้งเปื่อยผุ เเละ ดงไม้ต้นเตี้ยเเผ่ใบบางหยักกว้างกลมคล้ายใบบัว เเละ เรียวรีเเหว่งเว้ายาวจรดระพื้นดินเเฉะชื้น เสียงน้ำร่วงหล่นลงมาจากที่สูงกระทบโขดหินซึ่งซ้อนลดหลั่นเป็นเชิงชั้นเเว่วดังมาเเต่ไกล เมื่อบุรุษหนุ่มเดินลึกเข้าไปตามทาง..เสียงนั้นก็ยิ่งดังขึ้น จนสุดทางเป็นกอดอกไม้ป่าต้นสูงผลิดอกน้อยสีม่วงอ่อนตัดกับใบบางเขียวจัด กลางกอมีรอยคล้ายกับถูกเเหวกออกเป็นทางยาวเข้าไปยังบึงน้ำใสที่มีโขดหินเรียงรายคล้ายบรรจงวางก่อเป็นเเนวขอบสระ.. ครั้นบุรุษในอาภรณ์ครามสาวเท้าออกมาจากกอไม้..ดวงตาคู่คมจึงทอดกวาดไปทั่วบริเวณน้ำตกซึ่งร่มครื้มไปด้วยหมู่ไทรใหญ่เเละไม้พุ่มริมสระ ที่มีโขดหินก้อนกลมคละก้อนใหญ่น้อยรองรับน้ำที่ไหลตกลงมากจากเชิงผาสูง ก่อนที่จักสาดกระเซ็นเป็นละอองฟองขาวราวม่านไหม.. “เสด็จกลับเถิด จวนจักค่ำเเล้ว” ชเลราชองครักษ์เอ่ยตะโกนก้องทั้งที่ยังมิพบวรองค์บางขององค์ปูตรีรายา หากเเต่ผู้มาตามรู้สึกเเน่ใจว่าราชปูตรีที่ตามหา น่าจักอยู่มิไกลจากน้ำตกนี้.. กว่าชั่วอึดใจก็ยังมิมีสุรเสียงตรัสตอบกลับ..ครานี้คนมาคอยจึงต้องตะโกนทูลถามอีกครั้ง.. “องค์รายาทรงรอพระองค์อยู่นานนัก ประเดี๋ยวจักเลยเพลาเสวย” ครานี้จึงมีสุรเสียงเรียบเอ่ยตรัสตอบมาจากวรองค์บางผู้ประทับบนโขดหินมนริมธารเร้นองค์อยู่ใต้ม่านไทรย้อยระย้า พลางโบกหัตถ์บางปัดสายรากสีนวล เผยให้เห็นวงพักตร์งามเค้าคมทอดสายเนตรมายังราชองครักษ์อย่างขัดเคือง “ผู้ที่ควรจักกลับไปมิใช่ข้า หากเเต่เป็นเจ้าต่างหาก..” ปลายสุรเสียงตวัดสูง ก่อนที่จักกระเเทกลงอย่างมิพอหทัย “ทูลเสด็จพ่อด้วยว่า..ให้เสวยก่อนมิต้องรอ..” วรองค์อรชรบนโขดหินเตี้ย ทรงอาภรณ์ไหมม่วงเเนบเเน่นเนินอุระ รับกันกับผืนภูษามันยะยับสีตองอ่อน ค่อยๆลูบพระหัตถ์เบาในน้ำเย็นใส พลางทอดพระบาทระผิวธารที่เต็มไปด้วยใบไม้เเห้งสี เหลืองเเกมส้มลอยละล่องเลื่อนไหลไปตามโตรกหิน..ราวกับมิได้ใส่พระทัยว่าผู้ที่มาตามจักร้อนรนสักปานใด “ถ้าข้าไปก่อน..เเล้วจักทรงเสด็จกลับได้อย่างไร..” บุรุษหน้าเข้มคมได้รูป เผยรอยของความห่วงใยในสายตา..ทั้งที่ใจตระหนักดีว่า ขัตติยะปูตรีอนงค์นั้น จักมิเคย เหลือบเเลหรือใยดี เเม้ยามใด.. “ข้ามาได้ ก็กลับเองได้” ปูตรีมณีดารยาตรัสตอบสั้นคำ ด้วยทรงประสงค์จักไล่ให้ราชองครักษ์ผู้ที่ทรงมิโปรดล่าถอยกลับไปเเต่โดยดี.. หากเเต่อีกฝ่าย..ยังคงฝืนดื้อดึง..ทรุดกายนั่งลงบนโขดหินริมธารห่างออกไป คล้ายกลับมิได้ยินคำที่ตรัสตอบเมื่อครู่ “ใยยังมิไปอีก..” ครานี้วงพักตร์เรียวละมุนเค้าคมตรัสพลางสะบัดพักตร์มายังร่างสูงที่อยู่ริมธาร..ในหทัยเริ่มกริ้วอยู่ครามครัน เห็นว่าตนเป็นคนโปรดของเสด็จพ่อหรืออย่างไร..จึงมิเกรงใจข้าเช่นนี้ “ประเดี๋ยวข้าก็จักกลับ เดินทางมาตั้งไกล จักมิให้พักบ้างหรืออย่างไร” ผู้ถูกกริ้วใส่เอ่ยทูลเนิบช้า พลางหยิบใบไม้ขนาดเท่าฝ่ามือเเสร้งเอามาพัดคลายร้อน ดวงหน้าเข้มเเหงนเงยมองท้องฟ้ายามสายัณห์อย่างใจเย็น “นั่นเเล้วเเต่เจ้า ” คำตรัสกระเเทกปลายเสียงอย่างทรงขัดเคือง ก่อนที่จักทรงหันองค์ไปอีกทางหนึ่งอย่างมิใยดีว่าผู้ที่ตามมาจักยังคงคอยอยู่หรือไม่.. จวนจักคล้อยย่ำค่ำ.. ลำเเสงเเสดยามเย็นยังสว่างรางไร ทาทาบลงบนวรองค์ระหงใต้ม่านไทรเบื้องหน้าบุรุษหนุ่มราชองครักษ์ ดวงตาคู่คมทอดไปยังร่างเเบบบางนั้นอย่างมิยอมวาง..ด้วยน้อยนักที่จักมีโอกาสได้ยลสิริโฉมเเห่งปูตรีมณีดารยา..อย่างเต็มตา ทั้งที่เเจ้งเเก่ใจดีว่า อันสิ่งสูงค่า ผู้ต่ำศักดิ์กว่าฤาควรจักได้เเตะต้อง..เเม้จักเพียงสัมผัสวรองค์อันระหงนั้นด้วยสายตา “เจ้าจักมองข้าไปถึงเมื่อใดกัน” สุรเสียงกริ้วจัดตรัสขึ้นอย่างมิพอพระทัย ทำให้ผู้ที่อยู่บนโขดหินริมธารรีบละสายตาไปทางอื่นโดยไว.. “ข้ามิกล้ามองพระองค์หรอก ทรงเข้าใจผิดเเล้ว” ชเลราชองครักษ์ยังคงทูลตอบด้วยน้ำเสียงเย็นราบเรียบราวกับมิได้สะทกสะท้านกับความกริ้วที่กำลังโหมร้อนอยู่ ในพระทัยเเห่งราชปูตรีซึ่งกำลังทรงผุดองค์ลุกขึ้นจากก้อนหินเขียว เสด็จสาวพระบาทข้ามกลุ่มเเนวหินก้อนใหญ่น้อยมายังบุรุษหนุ่มผู้กำลังเเย้มยิ้มยั่วโทสะของพระองค์ กล้าดีอย่างไรถึงบังอาจขัดคำสั่งข้า วงพักตร์งามเเดงระเรื่อ ซึ่งเกิดจากเเรงพิโรธระคนกับความประหม่าที่ผุดขึ้นในหทัย ..เเม้เห็นเช่นนั้น บุรุษดวงหน้าคมคายก็ยังคงยิ้มระรื่นรับอย่างมิกลัวเกรงพลางเอ่ยขึ้นเบาพอให้วรองค์บางที่กำลังเร่งฝีบาทข้ามหินมุ่งมาทรงได้ยินชัด “ระวังพระบาทด้วย..หากพลาดไปถ้าข้าคงรับองค์มิทัน..เกรงว่าจักทรงเสียพระโฉมมิได้เป็นพระชายาเเห่งองค์ราชัสนคร..เเล้วจักหาว่าข้ามิเตือน..” คำทูลกลั้วหัวเราะยิ่งทำให้ความพิโรธพลุ่งพล่าน เร่งร้อนสาวบาทมายังบุรุษตรงหน้าโดยเร็วที่สุด ครั้นดวงพระเนตรงามใต้ขนงขมวดทอดไปยังดวงหน้าคมที่กำลังกลั้นรอยยิ้มที่กำลังจักเเย้มอยู่บนใบหน้า ก็ยิ่งทวีความกริ้วขึ้นเป็นทวีคูณ “ใยจึ่งกล้ายิ้มเยาะข้าเยี่ยงนี้” สุรเสียงใสตรัสห้วน..ตวัดท้ายเสียงสูงตามเเรงพิโรธ วรองค์บางเสด็จข้ามหลบเหลี่ยมหินน้อยใหญ่..จนถึงมุมหินมนก้อนน้อยที่อยู่ริมธาร หากทรงข้ามพ้นไปก็เเทบจักประชิดร่างสูงที่ยืนกอดอกเเย้มยิ้มยั่วบนตลิ่งปริ่มชายน้ำ.. พระบาทน้อยเร่ง ก้าวไปอย่างมิลดละด้วยอำนาจเเห่งความกริ้ว ยิ่งใกล้..ก็ทรงยิ่งร้อนรนจนมิได้ทันระวังองค์ยามย่างบาทพลาดบนหินมุมมนที่ตะไคร่เขียวจับเป็นเมือกลื่น กระนั้นวรองค์บางจึงซวนเซคล้ายจักร่วงลิ่วลงสู่ผิวลำธารใส..ทว่าผู้ที่ยืนอยู่มิไกลกัน ยังทันที่จักคว้าเอาเรือนร่างองค์ระหงมารวบไว้ชิดเรือนกาย เเรงดึงรั้งทำให้พระพักตร์นวลพลันซบสนิทบนอุระกว้าง..เฉกเดียวกับเกล้าเกษาขมวดโค้งที่เเนบอยู่บนบ่าของร่างสูงสง่าที่โอบองค์ไว้เเน่นราวจักถนอมวรองค์บางมิให้พลัดตกพ้นจากอ้อมเเขนที่คอยประคอง.. ราวกับเลือดในร่างของบุรุษหนุ่มเริ่มร้อนรุ่มยามที่วรองค์อรชรถูกรวบไว้เเนบกาย ชิดใกล้จนได้กลิ่นบุหงาหอมระรื่นจากผืนภูษาทรงเนื้อบาง เพียงชั่วขณะเดียวเรือนองค์ระหงจึงทรงสะบัดองค์ผละออกมาโดยเเรงอย่างมิใยดี   มิมีคำตรัสใดจากพระโอษฐ์บางที่เม้มเหยียดอย่างกริ้วจัด ..ปลายปรางบนวงพักตร์งามเเดงระเรื่อราวกับย้อมระบายด้วยสีชาดเข้ม หากเเต่ดวงเนตรคมรีเรียวคู่นั้นฉาบฉายเเววเเห่งความพิโรธกระจ่างชัด ทอดจับลงบนใบหน้าเผือดอย่างตระหนกของบุรุษหนุ่มที่คล้ายกับกำลังจักเอ่ยความใด.. “ข้ามิได้ตั้งใจ..ทรงโปรดอภัยให้ข้าด้วยเถิด” ทว่าคำทูลละล่ำละลักเอ่ยขึ้นมิทัน ที่จักให้วรองค์บางซึ่งรีบเสด็จหนีจากไปได้ทรงยินความคำนั้น ผู้ที่ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลังพลันรู้สึกวาบไหว ฝ่ามือเรียวทาบลงบนกลางอกราวกับจักย้ำให้เเน่ใจว่าเมื่อครู่ วงพักตร์งามเเห่งองค์ปูตรีมณีดารยาได้เเนบสนิทตรงที่นั้น..เหนือ ดวงใจ ชเลราชองครักษ์คลี่ยิ้มบาง..อย่างเปี่ยมปรีติ..เมื่อระลึกถึงยามสัมผัสพระฉวีเนียนละมุนของวรองค์บางที่ถูกตนรวบเอาไว้จนชิดกาย.. ด้วยหมายจักฝากรอยรักนั้นไว้ สนิทเเนบ ณ หทัย ๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒ (มีต่อ) จากคุณ : อชันฏา (อชันฏา) - [ 15 ก.พ. 47 12:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 *** ม่านราตรีค่อยๆโรยตัวปกคลุมเหนือท้องมหาสมุทร เเม้กระนั้นความมืดเเห่งรัตติกาลก็ยังถูกคลายลงด้วยเเสงจันทร์นวลกระจ่างกลางฟ้า สะท้อนเงาสีเงินยวงระยับบนยอดคลื่นที่ม้วนเกลียวเข้าหาฝั่งหาดเวิ้งเว้า เหนือผืนเนินทรายระเรี่ยชายน้ำฉาบรับรัศมีจันทราเป็นประกายวามวาวราวเเก้ว.. เสียงครางครวญเป็นทำนองเนิบช้าจากเกลียวคลื่น สอดประสานกับลำนำยามพระพายรำเพยพริ้วแผ่วผ่านตามกิ่งก้านไม้..หวีดหวิว ราวกับจักขับกล่อมให้วรองค์อรชรผู้ประทับบนผืนทรายเนียนให้มีพระทัยเคลิบเคลิ้มไปตลอดชั่วราตรี องค์ปูตรีเเห่งซุนดาถอนหทัยยาว พลางเหยียดพระบาทน้อยให้ระเรี่ยชายน้ำที่เต็มไปด้วยเปลือกหอยเล็กๆขาวนวลกระจัดกระจายอยู่ราวกับหมู่ดาวที่เกลื่อนฟ้า สายพระเนตรทอดไปยังขบวนเรือพยุหยาตราที่จุดโคมประทีปสว่างวับเเวมลอยละล่องดั่งเเสงหิ่งห้อยอยู่กลางท้องทะเลกว้าง.. เสียงละลอกคลื่นกระทบฝั่งทรายคล้ายจักเอ่ยกระซิบทูลถาม มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นในพระทัยหรือ องค์ปูตรี คำทูลถามนั้นอาจได้จักมิได้คำตรัสตอบ..เพราะ พระองค์ก็ยังคงมิอาจล่วงรู้เช่นกันว่าเหตุเเห่งความหวั่นไหวในพระทัยนั้นมีที่มาดังไร.. ฤา คงจักเป็นเพราะอ้อมเเขนอันเเข็งเเรงที่ประคององค์ ณ ยามนั้น “มิจริง..” สุรเสียงใสเผลอองค์เอ่ยปฏิเสธต่อความจริงในหทัยโดยพลัน เเม้พระโอษฐ์จักมิยอมรับ หากเเต่เบื้องลึกทรงรับรู้ คราที่ชเลราชองครักษ์ฉุดรั้งองค์ไว้เเนบกาย ในวงเเขนอบอุ่นที่รัดรวบเพียงชั่วพริบตา อย่างน้อยก็ทำให้ทรงรู้สึกว่า คุ้มครอง เเละ ครอบครอง ต่างกันด้วยเหตุใด.. นี่กระมังคือเหตุเเห่งความหวามไหวในราตรีนี้.. หัตถ์น้อยค่อยบรรจงสางเสยพระเกษาที่สยายยาวจรดบั้นพระองค์อ่อนอรชร ให้เหน็บเเน่นอยู่หลังปลายกรรณซึ่งทรงทัดไว้ด้วยดอกปะหนันนวล ขณะที่ทรงกำลังครุ่นคำนึงเกี่ยวกับราชองครักษ์ของพระบิดา ผู้มีนามความหมายเดียวกันกับท้องทะเล.. ใยข้าจึงขัดเคืองใจเเทบทุกครา เมื่อได้พบหน้าบุรุษผู้นั้น ทรงเเจ้งพระทัยดี ตั้งเเต่ทรงเจริญชันษาเป็นเยาวปูตรีพระองค์น้อยเเรกรุ่น ยามที่จักทรงเสด็จไปที่ใดพ้นตำหนักรโหฐาน นอกจากจักมีขบวนนางกำนัลน้อยคอยห้อมล้อมติดตามเเทบจักก้าวตามทุกย่างพระบาททำให้ทรงอึดอัดพระทัยเเล้ว..หากเเต่ยังมีสายตาของบุรุษหนึ่งซึ่งลอบเเลอยู่ห่างองค์เพื่อคอยติดตามเฝ้าระวังอยู่เพิ่มอีกคู่หนึ่ง เเละผู้เป็นเจ้าของดวงตาที่ทำให้ทรงขัดเคืองพระทัยจักเป็นผู้ใด หากมิใช่หนึ่งในราชองครักษ์ของเสด็จพ่อผู้มีนามว่า.. ชเล หลายครั้งหลายคราที่องค์ปูตรีพระองค์น้อยรู้สึกมิพอพระทัย..จนถึงกับเอ่ยโอษฐ์ไล่ราชองครักษ์ผู้อายุมากวัยกว่าพระองค์เพียงไม่กี่ชันษา..ให้รีบไปเสียให้พ้นพักตร์อย่างมิใยดี.. ทว่าอีกฝ่ายมักจักเเสดงอาการนิ่งเงียบ รับรู้ หากเเต่มิยอมสนองรับสั่งนั้น “นั่นเป็นหน้าที่ของข้า.. ให้คอยดูเเลพระองค์มิให้ห่างตา องค์รายาทรงบัญชาไว้เช่นนั้น ทรงโปรดอภัยด้วยเถิดองค์ปูตรี..” คือคำทูลตอบที่ทรงได้รับอยู่บ่อยครั้ง การเฝ้าติดตามพระองค์ คือหน้าที่เเห่งราชองครักษ์ เเต่ครั้งนี้ จักเป็นเพียงเเค่สิ่งที่ชเลจำต้องกระทำหรือ ไออุ่นในอ้อมเเขนเเละฝ่ามือเรียวที่สัมผัสองค์อย่าง ทนุถนอม ยืนยันย้ำหนักหนา..ว่ามากกว่าการปกป้องในฐานะองครักษ์.. เเล้วจักมิให้ทรงมีหทัยหวั่นไหว..ได้อย่างไร *** เเว่วจังหวะฝีเท้าทอดผ่านเนินทรายกำลังลัดเลาะมุ่งตรงมาใกล้องค์..ทำให้วงพักตร์เค้าคมพลันผินไปตามเสียงนั้น..มิไกลกัน ร่างสูงสวมอาภรณ์สีครามเข้มถือตะเกียงซึ่งเปลวไฟไหวระริกไปตามเเรงลมราตรี ยามดวงหน้าเข้มในเเสงสลัวรางเเย้มยิ้มทำให้เเลละมุน มิกร้าวกระด้างเช่นยามทิวาวัน ครั้นเมื่อผู้มาเยือนสาวเท้าเข้ามาใกล้องค์ บุรุษหนุ่มค่อยทรุดกายลงบนเนินทรายพร้อมกับก้มเกล้าน้อยๆเเล้วจึ่งเอ่ยทูลความ.. “โปรดทรงอภัยด้วย ข้ามิได้ตั้งใจจักล่วงเกินพระองค์เเม้เเต่น้อย หากเเต่เพลานั้น ข้าเกรงว่าถ้ามิรับพระองค์เอาไว้..อาจจักทรงบาดเจ็บได้ ข้าจึงต้องกระทำการเช่นนั้น..” ดวงหน้าคมคายยังคงค้อมต่ำยามเอ่ยทูล..อย่างสำนึกถึงความมิบังควรในครานั้น “มิเป็นไร..” องค์ปูตรีมณีดารยาตรัสตอบเบา สั้นคำ เเม้กระนั้นสายเนตรก็ยังมิเหลือบเเลร่างสูงที่อยู่หลังองค์ “ขอบพระทัย..” คำเอ่ยทูลในน้ำเสียงมีเค้าเเห่งความยินดียิ่งระคนประหลาดใจ ใยพระองค์จึ่งทรงยอมอภัยให้ข้าโดยง่ายทั้งที่เเล้ว มา..ก็น่าจักทำให้ทรงขุ่นเคืองมากมายนัก.. “ทูลองค์ปูตรี ข้ามีความที่จักเตือนพระองค์..อันเกี่ยวกับงานอภิเษกในวันพรุ่ง” วรองค์บางระหงนิ่งเงียบ..ราวกับทรงรอให้อีกฝ่ายทูลต่อ “ตามหมาย..ขบวนเรือจักถึงเกาะบูบัต ในเช้าวันพรุ่ง ซึ่งต้องยกขบวนทัพทั้งหมดขึ้นไปบนเกาะเพื่อร่วมพิธีอภิเษกของพระองค์ ข้าสังหรณ์ว่าชวามัชปาหิตอาจจักมิยอมกระทำตามคำสัตย์ ..หากการณ์เป็นไปดังที่ข้าคิด..เกรงว่าจักทรงได้รับอันตราย..จึ่งอยากจักให้ทรงระวังองค์ด้วย” “ข้ารู้..ขอบใจเจ้ามาก..อย่ากังวลไป หากสิ่งใดมันจักเกิด..มันก็ย่อมต้องเกิดขึ้น ไม่ว่าผู้ใดก็คงหลีกเลี่ยงมิได้” คำทูลเรียบราวกับทรงเเจ้งเเก่พระทัยดี เมื่อชะตาของพระองค์ถูกลิขิตจากเบื้องบนเเล้วให้เป็นไปตามนั้น..เเม้จักมีพระยศเป็นถึงองค์ปูตรีเเห่งซุนดา ..เเต่ก็ทรงเป็นมนุษย์ธรรมดาซึ่งมิมีอำนาจที่จักเเก้ไขสิ่งใดที่ถูกกำหนดไว้เเล้วได้.. “หากวันพรุ่งเกิดเรื่องร้ายดังว่า เเล้วเจ้าจักทำเช่นไร” สุรเสียงตรัสถามเปรย...เนิบช้าดังกระเเสคลื่นที่พรายฟองขาวนวลบนผืนทราย “ข้าก็จักปกป้ององค์รายาเเละพระองค์ให้ดีที่สุด..ด้วยชีวิต” ชเลราชองครักษ์..ทูลตอบเเทบจักทันทีที่ทรงตรัสจบ..ในน้ำเสียงเเสดงความมุ่งมั่นเเน่วเเน่..ด้วยตระหนักดีว่าตนได้ถวายชีวิตเเละความภักดีไว้เเทบเบื้องบาทเเห่งซุนดารายา..จักอยู่หรือตายใยต้องครั่นคร้าม..เกรงกลัว “ถ้าเจ้าเกิดเป็นอันใดไป คนอยู่หลังคงคอยหา..เเล้วเจ้าจักมิห่วงพวกเขาหรือ” “จักมีผู้ใดให้ห่วง..ทั้งพ่อเเละเเม่ของข้าก็ตายจากไปนานนัก..มีเเต่บรรดาสหายทั้งหลายซึ่งข้าก็มีรู้ว่า หากข้ามิได้กลับคืนสู่ซุนดา..พวกมันจักยินดีหรือโศกเศร้ากับการตายของข้าหรือไม่” ผู้ทูลตอบหัวเราะเบา..ราวกับมิใยต่อความเป็นตายของตน.. “เเล้วสตรีอันเป็นที่รักของเจ้ารักเล่า ” สุรเสียงสาวใสตรัสเอ่ยถามราวทรงรู้ความในใจของผู้เป็นราชองครักษ์ หัตถ์น้อยขีดเนินทรายเป็นรอยริ้วด้วยก้านปะการรังอันน้อย..คล้ายกับมิได้สนพระทัยที่จักรอคำทูลตอบ “หากต้องมีอันเป็นไป ข้าก็ยินดีที่จักต้องตายก่อนนาง” “ใยเจ้าจึ่งคิดเช่นนั้น..” บุรุษร่างสูงทอดตาขึ้นสู่เบื้องฟ้า ดารา ..ดวงตาเเห่งสวรรค์ทอประกายระยับล้อมนวลเดือนเด่น..อยู่สูงเสียจนคนที่อยู่บนพื้นทรายได้เเต่เพียงเเหงนเงย ทอดตาเเลมอง “ช่างเถิด ถึงข้าบอกไปพระองค์ก็คงมิเข้าพระทัย” ราชองครักษ์ทูลตอบพลางเเย้มรอยยิ้มบาง ถ้าเลือกได้ ขอให้ยามที่จักต้องตายมีพระองค์ประทับอยู่เคียงข้าง..เเม้ตนเเจ้งใจดี..ว่าคำขอนั้นมิอาจจักเป็นจริง “ดึกนักเเล้ว ข้าควรกลับเสียที..” วรองค์บางระหงผุดลุกขึ้นจากเนินทราย สะบัดภูษาทรงบางอยู่ครู่หนึ่งเตรียมองค์จักเสด็จกลับที่ประทับ.. “เช่นนั้นก็เชิญเสด็จเถิด” ชเลราชองครักษ์รีบสาวเท้านำเสด็จองค์ปูตรี ไปตามเนินทรายสะท้อนเเสงจันทร์วาววาม บ้างก็ปลิวไปตามเเรงพระพายรำเพยพริ้ว เสียงหริ่งเรไรร้องระงมป่าที่โอบล้อมแนวบุกิต..เงื้อมเขาเป็นเงาตะคุ่มหลังม่านรัตติกาล.. อีกมินานคงจักจวนรุ่งสาง องค์ปูตรีมณีดารยาทอดสายเนตรไปยังบุรุษร่างสูง..ยามที่ทรงย่างพระบาทเสด็จตาม..เพลานั้นความขัดเคืองที่ทรงเคยโกรธกริ้วผู้เป็นราชองครักษ์ก็ค่อยคลายลง ด้วยมีความรู้สึกอบอุ่นในพระทัยกำลังเข้ามาเเทนที่อย่างช้าๆ “..ข้าก็จักปกป้ององค์รายาเเละพระองค์ให้ดีที่สุด..ด้วยชีวิต..” เเม้วันพรุ่งจักเกิดอันใดขึ้น.. ฤาจักต้องกลัว ๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔ สวัสดีค่ะ..หลังจากหายไปเเวบหนึ่งเนื่องด้วยมรสุมการสอบเเละงานสารพัด..T_T กว่าจะเอาตอนนี้มาเเปะก็ต้องค่อยๆทำนานพอดู หลังจากมีคำถามว่า เรื่องนี้ท่าทางจะเศร้าอีกเเล้ว..หุหุ..ไม่เเน่ค่ะ เรื่องนี้จบเเบบแฮปปี้เอนดิ้งค่ะ(บอกใบ้เรียบร้อยเเล้ว) เเต่จะจบเเบบไหน..รอติดตามอีกสองตอนนะคะ..อย่างที่บอกไว้เเล้วว่า เรื่องนี้มีประมาณ5ตอนค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคำเเนะนำติชม..ค่ะ^^ จากคุณ : อชันฏา (อชันฏา) - [ 15 ก.พ. 47 12:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แฮ่ ได้ยินว่าจบแบบแฮปปี้ ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย แหะๆๆ เดี๋ยวจะน้ำตาท่วมจอเหมือนเรื่องก่อน จากคุณ : TSURUGI - [ 15 ก.พ. 47 15:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทั้งสวยทั้งน่ารักนะเธอจ๋า (พี่หมายถึงภาษานะน้อง หุหุ) ขอเชียร์ชเลน่อ จากคุณ : ณัฐกร - [ 15 ก.พ. 47 18:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ภาษายังสวยไม่สร่าง ^__^....... จบแบบน้ำตาท่วมกระทู้ไม่เอานะครับ อิอิ จากคุณ : GTW - [ 15 ก.พ. 47 21:21:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบมีความสุขจริงๆ อะ? แน่นะ?? อิอิ จากคุณ : scottie - [ 15 ก.พ. 47 21:55:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดูบางคนไม่ไว้ใจว่าจะจบแฮปปี้นะคะ อยากอ่านแบบจบอย่างมีความสุขน่ะค่ะ จากคุณ : bookmark - [ 15 ก.พ. 47 23:37:32 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เฝ้ารออ่ะค่ะ.. แอบเก็บทิชชู่ไว้ข้างตัว..เพราะไม่ค่อยไว้ใจ.. แหะ..แหะ... >____<" จากคุณ : P_JUNG - [ 16 ก.พ. 47 09:49:11 A:202.133.164.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ) _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ ( ^ อ่ะ มาแบบขยักอีกแล้วนะยะ แบบที่ให้คนอ่านลุ้นให้ติดตามจนตัวสั่น ลุ้นๆๆๆ อิอิอิ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 16 ก.พ. 47 19:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิ งั้นมิต้องลุ้น สินะ อิอิ จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 17 ก.พ. 47 04:10:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ภาษาสวยอย่างเคยนะ พี่เก็บไปก่อนนะเจ้าแพร อิอิ คิดถึงเน้อ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 17 ก.พ. 47 23:01:25 ]