ความคิดเห็นที่ 1 ในใจของหญิงสาวที่ชื่นบานในตอนแรกเริ่มสลด              ความรู้สึกไม่พอใจเริ่มแทรกเข้ามาอีกครั้ง              คราวนี้หญิงสาวจึงออกแรงดึงกระเป๋าเดินทางออกจากมือเขาอย่างสุดแรง มิใช่แบบแสแสร้งเหมือนในตอนแรก              แต่ยิ่งดึงเขาก็ยิ่งกดมันจนจมหายเข้าไปในเตียง              ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมีกำลังวังชามากนัก ทั้งที่ใช้เพียงมือข้างเดียวกดเอาไว้               เกิดเสียงถอนลมหายใจอย่างหงุดหงิด  หญิงสาวเลิกดึงแล้วจึงใช้ฝ่ามือตบไปที่กระเป๋ากางเกงเพื่อตรวจดูว่ากระเป๋าสตางค์ของหล่อนยังอยู่ดีจึงก้าวเดินออกจากห้องไปทันที               ดีเหมือนกัน  ไหนๆเสื้อผ้าพวกนั้นหล่อนก็ใส่มานานแล้วหล่อนจะได้ทิ้งกระเป๋าไว้ที่นี้หล่อนกำลังคิดจะหาเรื่องซื้อเสื้อผ้าคอเลคชั่นใหม่ของคาลวิน ไคล์นอยู่พอดี               เมื่อเห็นดังนั้น ชายหนุ่มก็ต้องเป็นฝ่ายรีบเดินตามหล่อนมาบ้าง               “ ลมหนาว คุณจะไปไหนอีก ” เขาบอกเมื่อคว้าข้อมือหล่อนได้ทัน               ลมหนาวหันควับกลับมา  มองไปที่ข้อมือซึ่งโดนเขาจับไว้แล้วจึงพยายามที่จะกระชากข้อมือของตัวเองกลับมา               แต่มันช่างยากลำบากนักเมื่อหล่อนยิ่งขยับเท่าไร  เขาก็จะยิ่งใช้มือที่แข็งราวกับคีมเหล็กอันใหญ่จับไว้จนแน่น               อย่างกับกลัวว่าหญิงสาวจะหลุดมือปลิวไปง่ายๆหากเขาปล่อย                 “ โอ๊ย   ดิฉันเจ็บนะคะ ” หล่อนร้องบอกเสียงหลง                  กว่าเขาจะยอมปล่อย  ข้อมือของหล่อนก็ปรากฏเป็นรอยนิ้วมือสีแดง                “ คุณไม่ควรที่จะทำให้นายจ้างโกรธ   รู้ไหม ลมหนาว ” เขาเตือน                “ งั้นหรือคะ   แต่ดิฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนี้คะ ว่าจะยอมตกเป็นลูกจ้างของคุณต่อไป   ฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิจะมาก้าวก่ายหรือทำร้ายร่างกายของดิฉัน”          สายตาของภูวัตเต็มไปด้วยความประหลาดใจในสิ่งที่หล่อนเอ่ย               “ อย่าบอกผมนะว่าแค่ข้อมือคุณเป็นรอยคุณก็จะแจ้งความดำเนินคดีกับผม ”          หญิงสาวพยักหน้าแรงๆ สบสายตาเขากลับอย่างเอาเรื่อง               ชายหนุ่มยักไหล่อีกครั้ง ก่อนจะผายมือเป็นเชิงเชิญให้หล่อนไป                “ คุณอยากจะไปแจ้งความก็ตามสบาย   ผมไม่กลัวหรอกนะ กะแค่โดนปรับนิดหน่อย   ส่วนคุณสิถ้ากลับบริษัทไปตอนนี้   คุณไม่กลัวพวกลูกน้องของคุณเขาจะนินทาคุณหรือไง ” เขาว่า               “ ว่าอะไรคะ ”          “ ก็คงจะบอกว่าคุณเป็นพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ   บอกว่าจะมาทำงานต่างจังหวัดสองอาทิตย์ ไปไม่ทันสามวันก็กลับมาแล้ว ” เขาตอบหล่อนด้วยท่าทางสบายๆ ไม่แยแสอะไรทั้งสิ้น               พอมองท่าทางของเขาหญิงสาวก็โมโหจัด  ขบกรามไว้แน่น               จริงอย่างที่เขาพูดหากหล่อนทำอย่างนั้นจริงๆ ลูกน้องต้องครหาหล่อนเป็นแน่               แล้วยังไงล่ะ  หล่อนก็แค่อยู่ในโรงแรมแกล้งทำเป็นกำลังทำงานอยู่ในแม่ฮ่องสอนจนครบสองอาทิตย์ก็ได้นี้                จะได้เที่ยวแม่ฮ่องสอนให้อิ่มหนำ สำราญใจโดยไม่ต้องมีใครมารบกวน               เมื่อคิดได้เช่นนั้น หญิงสาวก็รีบเดินต่อไป แต่คราวนี้หล่อนเอาสองมือของหล่อนมาจับประสานไว้ที่ด้านหน้า               กันไม่ให้เขาคว้าข้อมือหล่อนไปได้อีก               พอเดินมาถึงห้องโถง หญิงสาวก็หันกลับไปมองใหม่               ปรากฏว่าไม่มีแม้แต่เงาของเขาตามมาแม้แต่น้อย               หล่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะต้องชะงักเมื่อพบว่าบุปผากำลังยืนอยู่ตรงหน้าหล่อนโดยมีฟรานซิสคอยพยุงอยู่ข้างๆ               “ หนูลมหนาวไม่อยากอยู่ที่นี้อีกแล้วหรือ   สงสัยจะรำคาญที่ต้องอยู่คุยนานสองนานกับคนแก่ใช่ไหมจ๊ะ ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เศร้าสร้อย              ดวงใจของหญิงสาวกระตุก  กำลังชั่งใจอยู่ว่าความรู้สึกสงสารในตัวหญิงชราและความโกรธในตัวหลานชายของนางอันไหนจะหนักกว่า              พร้อมกับที่เรื่องน้องสาวหล่อนก็ผุดขึ้นมาสมทบกับข้างหญิงชรา              จนเครื่องชั่งที่หล่อนสมมุติขึ้นตีรวนแล้วจึงเอียงกะเท่เร่ไปที่ความสงสารในตัวหญิงชรา              “ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกคะ   จริงๆลมก็ยังอยากอยู่ที่นี้นะคะคุณย่าเพียงแต่ว่า... ”              “ เป็นพวกลูกคุณหนู ไฮโซ   ที่พอโดนอะไรมากระทบกระทั่งหน่อยก็ทนนั้นทนนี้ไม่ได้แล้วใช่ไหม ” เสียงของภูวัตเอ่ยขัดหล่อนขึ้นมา              พร้อมกับตัวของเขาก็เดินไปยืนอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับหล่อน              “ ไม่ใช่หรอกคะ    เป็นเพราะว่าที่นี้มีวิญญาณผีน่ารังเกียจเน่าเละไม่ยอมไปผุดไปเกิดชอบกวนชาวบ้านเขาสิงอยู่ และเผอิญว่ามันมาทำให้ลมอยู่ไม่เป็นสุขมากกว่าคะ ” หล่อนว่าพลางจ้องใบหน้าเขาด้วยแววตาที่ไม่ชอบใจเขาอย่างรุนแรงโดยไม่สนใจอีกแล้วที่จะข่มใจเก็บความโกรธเอาไว้กับคนเช่นเขา             ดูเหมือนเขาไม่กลัวสักนิดกับสายตาที่แสนเจ็บแค้นของหล่อน             กลับสบสายตาหล่อนได้อย่างเรียบเฉยไม่สะทกสะท้าน             “ พอซะทีเถอะตาภู   ถือว่าย่าขอ ” บุปผาเอ่ยขึ้น ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจให้หล่อนจึงได้แต่ยิ้มตอบกลับ             ส่วนภูวัตหญิงสาวสังเกตเห็นว่าเขามีอาการหัวเสีย  ที่ไม่อาจจะปฏิเสธผู้เป็นย่าได้             เสียงหัวเราะที่หญิงสาวต้องพยายามเก็บไว้  ทำให้ลำคอหล่อนสั่น             ในที่สุดหล่อนก็รู้จุดอ่อนและวิธีที่จะทำให้เขาสามารถสงบปากสงบคำได้แล้ว             “ ตกลง หนูลมจะยอมอยู่ที่นี้ต่อหรือเปล่าจ๊ะ ”        ลมหนาวปรายตามองไปที่ภูวัต แอบลอบยิ้มอย่างผู้ชนะให้เขาเห็นเพียงผู้เดียว            เท่านี้หล่อนก็คิดว่าคงทำให้ในใจเขาเต้นอย่างบ้าคลั่งเป็นแน่            สะใจดีเหมือนกัน  ที่ได้เห็นเขาทำสีหน้าแปลกๆใหม่ๆได้นอกจาก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและโมโหร้ายหรือก็กลับกลายเป็นเรียบเฉย             “ แน่นอนคะ   ในเมื่อคุณย่าอยากให้ลมอยู่   ลมก็จะอยู่คะ ” หล่อนตอบ             “ งั้นหนูก็ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ จะใส่เสื้อผ้าแบบไหนก็ใส่มา ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของใครเลย   เพราะถ้าขืนมีใครพูดอะไรไม่ดีกับหนูอีกย่านี้แหละจะจัดการให้ ”             หญิงสาวยังยืนเก้ๆกังๆ             “ เอ้า   ไปสิหนูลมหนาว   พอออกมาย่าจะสั่งให้เอื้องคำรีบทำอาหารทานง่ายๆมาให้ทาน   เสร็จแล้วย่าจะได้พาไปทัวร์ที่ไร่ดอกไม้ด้านล่าง ”นางบอกอีก             รอยยิ้มกว้างอย่างจริงใจของหญิงสาวคลี่บานตอบ             แทนการเอ่ยขอบคุณหญิงชราก่อนที่จะยอมเดินกลับห้องไปอย่างโดยดี...                                                                                                  ***** ขอโทษนะคะ  คอมมันเจ๊งเมื่อวานไม่รู้เป็นอะไร                                                                                 จากคุณ : ม่านหมอก - [ 15 ก.พ. 47 12:39:52 A:203.107.193.216 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพราะคุณย่าขอร้องน่ะเอง จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 15 ก.พ. 47 16:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โห เหตุผลนี้ฟังแล้วอยากทุบพระเอกสักปั๊กจัง จากคุณ : รียา - [ 15 ก.พ. 47 17:29:05 A:202.129.32.164 X:192.168.1.205 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โฮะ โฮะ คุณย่า จากคุณ : เจนตา (เจนตา) - [ 15 ก.พ. 47 20:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว่าแล้ว คุณย่าต้องถูกชะตาแหงๆ จากคุณ : scottie - [ 15 ก.พ. 47 22:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2670804/W2670804.html จากคุณ : Janer - [ 18 มี.ค. 47 12:03:04 ]