ความคิดเห็นที่ 1 “ให้ผมไปอยู่กับพวกคุณได้ไหมครับ” คิมหันต์เดาว่าเมื่อเขาพูดประโยคนั้น หญิงวัยกลางคนที่เรียกเด็กสาวว่ารตีคงจะกำลังทำหน้าเหรอหรา แต่กลับกลายเป็นว่าเธอหัวเราะออกมา “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะคุณ ฉันมีบ้านให้เช่าอยู่ตรงหาดบางนางรมหลังหนึ่ง คุณไปอยู่ที่นั่นก็แล้วกัน” “แต่ แต่ผมไม่มีเงิน ” “อยู่ได้ค่ะ รตีเขาอนุญาต ใช่ไหมจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนหันไปมองเด็กสาว รตีราวันก็พยักหน้ารับอย่างหนักใจ “เด็กคนนี้เขาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนั้นกับพ่อที่เป็นทหาร มันมี 2 ห้องนอนคุณก็เอาไปห้องหนึ่ง พักผ่อนให้สบายใจตามสบาย ฉันไม่คิดเงินคุณหรอก อ้อ รตีเขาบอกว่าเป็นห่วงคุณด้วยนะ” คิมหันต์ได้ยินเสียงหญิงวัยกลางคนหัวเราะรตีด้วยสำเนียงเอ็นดู เขาเดาว่าเด็กรตีคงจะทำหน้างอนใส่เธออยู่แน่ คุณน้าคนนั้นให้เขาจับแขนเด็กสาวเดินเลาะชายหาดกลับบ้าน ขณะเดินคู่กันไปเขาก็สัมผัสได้ถึงสายลมที่แทรกเข้ามาระหว่างกลางของพวกเขา รตีน่าจะสูงประมาณไหล่ของเขา ต้นแขนกลมกลึงที่เขาจับไม่ค่อยมีเนื้อมีหนังนัก เขาลองนึกภาพเธอดูก็เห็นเป็นเด็กสาวอายุประมาณ 14-15 ที่หุ่นยังเก้งก้าง ผิวคล้ำแดดแบบสาวชาวทะเลและไว้ผมสั้น แต่นอกจากนั้นไม่ว่า หู จมูก ปาก เขาก็เห็นแต่เงารางๆ นึกไม่ออกเลย “หนู รตี น้า น้าขอบใจหนูมากนะ” เขาบอกเธอด้วยเสียงที่เบามาก แต่พระพายก็ยังพาเสียงของเขาไปสู่เธอ ทำให้เธอหันหน้ามาทางเขาแล้วส่ายศีรษะ ก่อนจะดึงมือเขาข้างที่ถือไม้เท้าไปจับ แงะแบออกได้ 3 นิ้วแล้วเขียนลงไปว่า ‘ห่วง’ คิมหันต์รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจมากที่ได้พบกับรตรีราวันในเวลาที่เขาตกต่ำจนถึงขีดสุด เธอเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยที่น่ารักที่สุดในชีวิตของเขา ในตอนนี้เขายังไม่อยากกลับไปเผชิญกับความทุกข์ใดใด อยากจะสูญหายไปจากโลกนี้เลยถ้าทำได้อย่างง่ายดาย บ้านของรตีราวันที่คิมหันต์ใช้ไม้เท้าของคนตาดบอดสัมผัสมันเพื่อสำรวจดู เป็นบ้านที่มีบันไดหินอยู่หน้าบ้าน 3 ขั้น เมื่อเดินขึ้นไปจะมีพรมเช็ดเท้าผืนใหญ่บางๆ อยู่เหนือบันไดนั้น ต่อจากพรมเช็ดเท้าก็เป็นธรณีประตูที่ไม่สูงมาก ข้ามเข้าไปก็จะพบห้องกลางที่ปูด้วยเสื่อน้ำมัน เวลาในตอนนั้นเป็นตอนบ่ายที่แดดเริ่มราความแรง คิมหันต์ได้ยินเสียงโทรทัศน์ที่กำลังเปิดรายการภาคบ่ายวันเสาร์อยู่ทางขวามือ ตามด้วยเสียงทักของผู้ชายตัวใหญ่ที่เพิ่งเดินออกมาจากข้างใน “กลับมาแล้วหรือรตี อ้าวนั่นหนูพาใครมาน่ะลูก” รตีราวันทำภาษามือบอกร้อยตรีมงคลผู้เป็นพ่อว่าเขาเป็นคนตาบอด หลงทาง ร้องไห้จะกระโดดทะเลตาย นายทหารพลร่มประจำกองบิน 53 ก็พยักหน้ารับฟังก่อนจะบอกว่า “งั้นให้เขาไปนอนห้องแม่ที่ว่างแล้วกัน หนูไปเอาเสื้อผ้าพ่อมาให้เขาเปลี่ยนไป เปียกทะเลล่ะสิ แห้งกรังติดทรายเต็มไปหมด” ทีแรกคิมหันต์ไม่ยอมปล่อยแขนรตีราวันจนร้อยตรีมงคลต้องแกะมือเขา “เลิกจับแขนลูกสาวชาวบ้านต่อหน้าพ่อเขาได้แล้ว ตามผมมานี่ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” ชายหนุ่มถูกร้อยตรีมงคลจูงไปนั่งบนพื้นใกล้ๆ โทรทัศน์ที่กำลังฉายโฆษณา “กินข้าวมาหรือยัง พูดได้ไหม” “ พูดได้ครับ ยังครับ ” “พูดกันรู้เรื่องค่อยดีหน่อย หิวไหมล่ะ นี่ หอยตลับตัวใหญ่ๆ ผัดฉ่า ผมจะแกะเนื้อให้แล้วคุณตักกินเองนะ ลูกผู้ชายแค่นี้ต้องทำเอง” ร้อยตรีมงคลตบท้ายประโยคด้วยการฟาดฝ่ามือเข้าให้ที่หลังไหล่ของชายหนุ่ม คิมหันต์ได้ยินเสียงตักข้าวจากหม้อลงในจานสังกะสี แล้วจานนั้นก็เลื่อนมาตรงหน้าเขา เขามโนภาพทหารผิวคล้ำไว้หนวดตัวใหญ่ได้ทันที นายทหารบ้านนอกที่มีแววตาใจดี เขายกมือไหว้ขอบคุณอีกฝ่ายด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบพระคุณคุณลุงที่เมตตาผมนะครับ” “ขอกันกินแค่นี้เอง อิ่มก่อน แล้วเราจะรู้สึกดี นะ” คิมหันต์รู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกอิ่มที่ได้สิ่งที่โหยหามาตลอด 3 เดือน ตลอด 3 เดือน ที่เขาอยากได้คนที่ไม่มองว่าเขาพิการ คืนนั้นรตีราวันให้เขาจับแขนเธอไปเดินเล่นที่ชายหาดแล้วพากันนั่งลงใต้ต้นมะพร้าวต้นหนึ่ง เธอเอามือเขาไปเขียนเป็นตัวหนังสือบอกว่าคืนนี้พระจันทร์เต็มดวง เขาบอกว่าเขาไม่เห็น เธอจึงเขียนใส่มือเขาอีกว่ามันอยู่ในใจ ให้หลับตาดู คิมหันต์ขำเด็กคนนี้เพราะเขาหลับตาอยู่ตลอดยังจะให้เขาหลับตาอีกทำไม แต่พอบอกเธออย่างนั้นเธอกลับหยิกเขาที่ต้นแขนจนเขาสะดุ้งตกใจ มันเหมือนเขาไม่เคยโดนหยิกมานานแล้วตั้งแต่แม่ตายพร้อมกับพ่อตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก “หยิกน้าทำไมรตี” รตีราวันตีเขาซ้ำอีก คราวนี้คิมหันต์งง “ตีอีก? นี่ ไม่ได้นะ ตีผู้ใหญ่มือจะเท่าใบลาน” เด็กสาวดึงมือเขาไปเขียนอีกว่า ‘20’ 20 อะไร? ชายหนุ่มนึกเป็นคำถามแล้วตอบเองในทันใดว่า  “ รตีอายุ 20 แล้วหรือ?” รตีราวันตีมือเขาตอบอย่างหนักแน่นแข็งแรง คราวนี้คิมหันต์อ้าปากค้างเพราะเจ้าหญิงน้อยของเขากลายเป็นหญิงสาวไปแล้วในฉับพลัน มิน่าร้อยตรีมงคลถึงไม่ต้องการให้เขาจับแขนลูกสาว ชายหนุ่มทรงตัวขึ้นยืนด้วยความงงงันเล็กน้อยก่อนจะสะดุดรากต้นมะพร้าวที่โผล่เหนือผืนทรายทางด้านหลังล้มลง รตีราวันตรงเข้ามาฉุด ทีแรกเขาไม่ยอมให้เธอฉุดเพราะเธอเป็นหญิงสาว แต่ครั้นเธอทุบเขาอีกอย่างฉุนเฉียวเขาเลยให้เธอจับไม้เท้าของเขาเพื่อพยุงเขาขึ้นยืน เขายอมรับว่าเสียงคลื่นทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองหลุดเข้ามาอีกโลกหนึ่งที่ไม่เหมือนโลกเดิมอย่างสิ้นเชิงในทันที โลกที่มีเจ้าหญิงตัวน้อยซึ่งกลายเป็นผู้ใหญ่ได้เพียงเสี้ยววินาที “ผมคิดว่าคุณเป็นเด็ก น้าผู้หญิงที่อยู่กับคุณพูดเหมือนคุณเป็นเด็ก” ‘ฉันเป็นเจ้าหญิงเงือก’ เธอดึงมือเขาไปเขียนอีก คิมหันต์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “งั้นผมก็เป็นเจ้าชายน่ะสิ” ‘เจ้าชายนิสัยไม่ดีจำเจ้าหญิงเงือกไม่ได้’ “นั่นสินะ เป็นเรื่องเศร้าจริงๆ ” เขาตอบพลางพยายามมโนภาพเจ้าหญิงน้อยของเขาให้โตขึ้นมาอีกจนกลายเป็นรตี แต่แล้วเขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่ารตีหน้าตาเป็นอย่างไร “ ขอ ขอผมจับหน้าคุณหน่อยได้ไหม ผมอยากจำหน้าคุณให้ได้” หญิงสาวอนุญาตแล้วนั่งนิ่งให้เขาสัมผัสหน้า ลมทะเลพัดผมนิ่มสั้นของเธอตกลงมาปรกหน้าผาก คิมหันต์ลากมือปัดผมปอยนั้นออกไป จากใบหน้ารูปไข่ เขาลากนิ้วลงมาตามพวงแก้มที่เปล่งปลั่งสดใสอย่างคนมีสุขภาพดี “คุณผอมไปนิดนะ ผมจับแขนคุณกับโหนกแก้มก็รู้ว่าผอม” เขาบอกแล้วไล่ปลายนิ้วไปที่ริมฝีปาก สัมผัสแผ่วเบานั้นทำให้รตีราวันจั๊กกะจี้จนต้องเม้มริมฝีปาก เขาจึงขำ “คุณต้องเป็นคนแสนงอนแน่ๆ เลยเพราะเม้มปากเก่ง” หญิงสาวอยากจะอ้าปากกัดนิ้วเขานัก แต่ก็คร้านจะทำปล่อยให้เขาจับจมูกรั้นๆ กับดวงตาโตใต้แผงขนตางอนงามจนหนำใจ “ คุณเป็นคนน่ารักมากนะรตี ผมชอบวาดรูปผมรู้ดี ผม อยากวาดรูปคุณกับพ่อมงคล ” คิมหันต์พูดจบก็ทิ้งตัวลงนั่งจมกับผืนทรายอย่างเศร้าสลด เขาอยากเห็น ไม่แม้แต่รตีราวันกับร้อยตรีมงคล แต่เขาอยากเห็นทุกๆ คน อยากเห็นตัวเอง อยากเห็นแม้แต่ดาหลากับธราดลที่ทรยศเขาให้เต็มตา รตีดึงมือเขาไปบีบปลอบใจแล้วบอกว่า ‘สักวันความทุกข์นี้จะหายไป’ “ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นไปได้ ” ‘ฉันเองก็พูดไม่ได้ ถ้าคุณหลับตาแล้วเห็นความงามและความขรุขระของพระจันทร์พร้อมกัน นั่นถือเป็นโชคดีหนึ่งครั้ง และมันจะต้องมีครั้งต่อไป’ เธอช่างปลอบใจเขาได้อย่างตรงใจ เธอไม่ได้ว่าเขาพิการ เธอบอกว่าเขาเพียงแค่หลับตา และถ้าเขาฝันอยู่ตอนนี้นี่คือฝันดี ใช่ รตี เธอกับร้อยตรีมงคล กับคุณน้าคนนั้น และทะเลใต้แสงจันทร์ของที่นี่คือฝันดี เขาควรจะดีใจที่ฝันดี ไม่ใช่มานั่งทุกข์ใจ เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยเสียงโขลกพริกแกงหน้าบ้าน เสียงดังขนาดนั้นทำให้คิมหันต์ต้องตื่นแต่ฟ้าเพิ่งเริ่มสาง ชายหนุ่มคลำหาเสื้อผ้าที่รตีเอามาวางไว้ที่ปลายเตียงตั้งแต่หัวค่ำมาเปลี่ยน ก่อนจะค่อยๆ เดินลงมาข้างล่างพร้อมไม้เท้าคลำทางอันเก่ง เขาเดินตามเสียงตำน้ำพริกออกไปหน้าบ้าน จนกระทั่งคนที่กำลังตำน้ำพริกอยู่เงยหน้าขึ้นทัก “ตื่นแล้วหรือคุณ เป็นไงบ้างนอนหลับดีไหม” หลับ เมื่อคืนนี้เป็นคืนแรกในโลกมืดที่เขาหลับสบายอยู่ท่ามกลางเสียงคลื่นทะเล รตีราวันเดินเข้ามาดึงมือของเขา ร้อยตรีมงคลบอกว่าเธอชวนเขาไปจับปลาที่ชายหาด เช้าๆ อย่างนี้เมื่อน้ำลงกระทันหันจะมีปลาค้างอยู่ตามแอ่งของชายหาด ถ้าหากเอาแหไปเหวี่ยงก็จะได้ปลาเป็นจำนวนมากพอจะเอามาทอดและตำน้ำพริกกินกัน อากาศตอนเช้าตรู่ที่นี่ชื้นเพราะน้ำค้างมาก รตีจูงมือเขาแทนการให้จับแขนเหมือนเมื่อวาน พาลงไปที่หาดบางนางรมแล้วจับให้เขานั่งลงที่ชายหาด ส่วนเธอก็เดินลงไปในน้ำ ชายหนุ่มได้ยินเสียงแหถูกเหวี่ยงลงไปกระทบผิวน้ำ และได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำน้ำสลับกับเสียงคลื่นเบาๆ ในหัวใจของเขามีเงาเป็นภาพหญิงสาวคนหนึ่งกำลังหันหลังให้ และไกลออกไปในทะเลนั้นก็มีพระอาทิตย์ดวงใหญ่กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาทันท คิมหันต์เห็นมันในจินตนาการ แต่มันก็เป็นภาพที่งดงามนัก เมื่อก่อนเขาเคยเห็นทุกอย่างสวยงาม แต่ความสวยงามนั้นก็หายไปเมื่อตาบอด ตอนนี้มันกลับมาแล้ว กลับมาสวยงามเมื่อรตีราวันยืนอยู่ตรงนั้น เขารู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอเป็นความบ้า เพ้อฝัน แต่ในใจของเขาก็มีแต่รตีราวันที่สวยงามเหมือนเจ้าหญิง ปลาตัวหนึ่งถูกโยนมาตรงหน้าคิมหันต์ ความเรียบลื่นแบบเมือกและมีกลิ่นคาวที่สัมผัสท่อนแขนของเขาอย่างฉับพลันทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภาพที่กำลังฝัน สะดุ้งพรวดขึ้นยืนด้วยความตกใจ รตีราวันเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งขึ้นมาแล้วโยนทั้งแหที่มีปลาติดอยู่ใส่เขาอีกในทันใด “รตี! อย่า!” ยิ่งห้ามดูเหมือนจะยิ่งเป็นการยุให้หญิงสาวผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาทำ เขาวิ่งหนีทั้งที่มองไม่เห็น เธอก็ตามเอาปลามาแหย่ด้วยการหย่อนใส่หลังเขาอีกจนเขากระโดดร้องเสียงหลง ในตอนนั้น เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสดใสของรตีราวันทั้งที่เธอไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลย ร้อยตรีมงคลหัวเราะเยาะเย้ยเขาตอนฟังรตีราวันเล่าว่าเขากระโดดหนีปลา คิมหันต์อายมาก แต่เขาก็ขำตัวเองด้วยที่นึกกลัวปลาเอาตอนตาบอด มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกตอนปลามันดิ้นกระดุ๊บๆ อยู่ตรงหลังของเขา “ ลูกสาวคุณลุงซนมากเลยนะครับ” เขาบอกตอนเธอเดินไปเอาน้ำที่หลังบ้าน ร้อยตรีมงคลหัวเราะเอิ๊กอ๊าก หยิบถ่านใส่เตาเตรียมย่างปลา “ก็นานๆ ทีรตีจะมีคนเล่นด้วย เขาไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกเพราะพูดไม่ได้ แม่ก็ตายนานแล้ว บางทีถ้าตีคุณแรงๆ ก็สอนเขานะว่าแรงไป รตีไม่ได้คบใครเขาไม่รู้หรอกว่าอันไหนคือความพอดี” อ้อ เพราะอย่างนี้เองรตีถึงชอบทำเขาเจ็บ แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันรุนแรงไปหรอก เป็นการแสดงอารมณ์ออกมาตรงๆ เสียมากกว่า “ รตีเคยเจอคุณด้วยนะรู้ไหม” “ครับ? จริงหรือครับที่ไหน?” “ก็ตอนที่คุณไปเที่ยวที่อ่าวมะนาว ” ร้อยตรีมงคลชะงักคำพูดเพราะรตีราวันเดินกลับออกมาจากหลังบ้านพร้อมน้ำขันใหญ่ คิมหันต์ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอเช่นกันและเขาก็รู้ว่าหญิงสาวเป็นสาเหตุให้ร้อยตรีมงคลไม่ต่อความ เขาจึงไม่ถามเรื่องนั้นต่อ ปลา 5 ตัวที่รตีไปทอดแหจับมาได้เป็นปลากระบอกเนื้อแน่น ย่างสุกแล้วก็เอามากินกับข้าวเหนียวจิ้มพริกแกง มันเผ็ด แต่ก็อร่อยไม่เลว (มีต่ออีกค่ะ) จากคุณ : กนกณัชชา - [ 22 ก.พ. 47 09:21:27 A:203.150.192.17 X:192.168.4.24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนสายคิมหันต์ถูกรตีพาออกไปที่ทะเลอีก คราวนี้เธอพาเขาเดินลงไปในทะเลจนอยู่ในระดับน้ำที่ลึกถึงหน้าแข้ง เสร็จแล้วก็จับเขานั่งแช่น้ำแล้วสั่งให้เอามือขุดๆ ลงไปในทรายข้างล่างเพื่อหาหอยตลับ หอยตลับเป็นหอยที่ตัวใหญ่เท่าอุ้งมือของเขา เปลือกเรียบเป็นมันวาวมีสีขาวสลับน้ำตาลอ่อน มันจะฝังตัวอยู่ใต้ทรายที่ลึกประมาณหนึ่งคืบ พอเขาค่อยๆ เอามือขุดทรายนุ่มนิ่มลงไปเรื่อยๆ ก็เจอตัวหนึ่งที่ใกล้ก้นด้านขวา “ได้แล้วรตี!” หญิงสาวเอาหอยตัวนั้นไปจากเขาแล้วบอกว่า ‘เก่ง ทำบาปขึ้น’ “อ้าว เป็นงั้นไป แต่ไม่เป็นไร นานๆ ที” ทว่าเมื่อเขาพูดอย่างนั้นรตีก็ถามเขาทันทีว่า ‘จะไปใช่ไหม’ เมื่อชายหนุ่มรู้ข้อความจากฝ่ามือก็รีบจับมือเธอเอาไว้ “ยัง รตี ผมยังไม่อยากไป” แต่ทั้งๆ ที่เขาพูดอย่างนั้น มือของเธอก็ยังสั่นน้อยๆ จนเขาตกใจ หากความเป็นจริงพวกเขาต่างก็รู้ดีว่าไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าพวกเขาสามารถฝันดีอยู่อย่างนี้ตลอดไป จึงได้แต่เงียบและมองความรู้สึกของกันและกันผ่านมือ 2 ข้างที่จับกันแน่น รตีราวัน เธอเข้ามาอยู่ในใจอันมืดมนของเขา เป็นพระจันทร์เต็มดวงสว่าง เป็นดวงอาทิตย์เจิดจ้า และเป็นตัวแทนของโลกใบใหม่ เธอเป็นเจ้าหญิงที่ทำให้เขาร้องไห้ได้อย่างหมดอาย เธอทำให้เขาสามารถเต้นแร้งเต้นกา ร้องโวยวายไม่เป็นภาษา เธอสัมผัสใจของเขาที่หลงอยู่ในความมืดมิดมานานและดึงมันขึ้นมา  ขณะนี้เขารู้สึกว่า ทะเลได้มอบสิ่งที่เขาต้องการมากมาให้แล้ว และมันก็อยู่ในกำมือเขานี่เอง เพียงแต่ ความฝันที่ดีเช่นนี้เขาจะได้ฝันมันอีกนานแค่ไหนกัน ช่วงบ่ายรตีพยายามจะพาเขาไปที่ในเมืองเพราะว่าวันนี้จับหอยตลับมาได้ตั้งถุงใหญ่ เธอบอกว่าหอยตลับสามารถเอาไปขายให้ห้องอาหารได้ถึงตัวละ 3 บาท วันนี้จับเหลือตั้ง 12 ตัวจะได้ 36 บาท ถ้าหากตอนนี้เขามีเงินเขาจะให้เธอทันทีเลย 36 บาทเพื่อแลกกับการไม่ต้องเข้าไปในเมือง “ไปเถอะคุณ ไปเที่ยวให้สมกับที่มาพักผ่อนสิ ไม่ต้องกลัวหรอกรตีเขารู้จักหมดทุกคนแหละพาคุณกลับมาอย่างปลอดภัยได้แน่” ร้อยตรีมงคลช่วยคะยั้นคะยอแทนลูกสาว แต่ชายหนุ่มอยากจะบอกจริงๆ ว่าเขาไม่ได้กลัวอันตราย แต่กลัวจะเจอดาหลา ธราดลหรือประพจน์ที่ในเมือง ทีแรกเขามาพักผ่อนก็จริงแต่ตอนนี้เขากำลังหนีออกจากบ้านต่างหาก ถ้าโดนเจอตัวเขาก็จะโดนจับกลับกรุงเทพฯ เสียเท่านั้น เขายังไม่อยากไปจากรตีราวันที่เป็นเหมือนน้ำอันเย็นฉ่ำในชีวิตที่แห้งผากมานาน แต่ครั้นเขาหาข้ออ้างไม่ได้เขาจึงต้องขอแว่นตากันแดดสีดำจากร้อยตรีมงคลมาใส่ รวมถึงหมวกทรงขอทานใบใหญ่โดยอ้างว่าเอามาบังแดด รตีเอาเขาซ้อนท้ายจักรยานแล้วขี่เข้าไปในเมืองตามริมถนนเลียบชายหาด หญิงสาวชอบหยอกให้เขาตกใจด้วยการปล่อยมือจากที่บังคับจักรยานแล้วเอามือมาจับมือเขาแทนทั้งสองข้าง เขาจึงร้องโวยวายให้รตีระวังเพราะได้ยินรถยนตร์สวนมา แต่เธอก็หัวเราะโดยไม่มีเสียงแล้วแหย่เขาไปตลอดทาง จนเขารู้สึกเหมือนการนั่งเฉยๆ อยู่เบาะหลังของจักรยานทำให้เขาเหนื่อยยิ่งกว่าคนปั่นเสียอีก ‘รตีจะเอาหอยเข้าไปที่ครัวด้านหลัง แม่ครัวกับเจ้าของร้านบอกว่าถ้ามีก็ให้เอาเข้าไปได้เลย คิมหันต์เข้าไปด้วยกันนะ’ คิมหันต์พยักหน้าอย่างว่าง่ายเพราะเขาไม่อยากยืนเฝ้าจักรยานอยู่หน้าร้าน รตีราวันจึงจูงมือเขาอ้อมไปข้างๆ ร้านอาหารแบบทะเลเผาที่มีลังอาหารสดวางซ้อนกันอยู่ 2 ข้างทางของซอยเล็กแคบ จนกระทั่งทะลุไปสู่ห้องครัวด้านหลังที่ประกอบด้วยลานกว้างตั้งเตาไฟขนาดใหญ่จำนวน 3 เตา ไอร้อนจากเตากรุ่นออกมาทำให้เขารู้สึกว่ากำลังเดินเข้าไปในห้องอบเซาว์น่า ตอนนั้นเองที่มีเสียงของหญิงวัยกลางคนคุ้นหูที่เจอเขาเมื่อวานทักขึ้นว่า “อ้าวรตี! พาคุณเขามาเที่ยวเหรอ” คิมหันต์ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอเดินตรงเข้ามา เขาจึงค้อมหัวแล้วทักตอบ “สวัสดีครับคุณน้า” “ไงพ่อหนุ่ม สบายใจขึ้นบ้างหรือยัง” “ สบายใจขึ้นครับ ขอบคุณมากนะครับผมจะไม่ลืมบุญคุณเลย” “เฮ้ย บุญคงบุญคุณอะไรกั๊น ถ้าคุณไม่อยากสบายใจใครจะทำอะไรให้ก็ไม่สบายใจทั้งนั้นละ ฉันน่ะไม่อยากจะสอนใครหรอกนะแต่ถือว่าฉันแก่กว่า ก็อยากจะบอกว่าคนที่ลำบากกว่าคุณน่ะมีอีกตั้งมาก เขายังไม่เห็นท้อแท้กับชีวิตเลย อืม แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ฉันเองก็ไม่เคยเจอปัญหาแบบที่คุณเจอจะพูดอะไรก็จะเสร่อเสียเปล่าๆ” “ ไม่หรอกครับ ขอบคุณมากครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ไปทางเสียงของหญิงวัยกลางคนคนนั้น เธอตบไหล่เขาแล้วฉุดให้ไปนั่งที่เก้าอี้สังกะสีตัวหนึ่งใกล้ทางเข้าออกหน้าร้าน “นั่งตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะพารตีไปคิดเงินกับคุณพยอมเจ้าของร้านที่เคาน์เตอร์ข้างนอก” คิมหันต์รับคำแล้วนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสงบเสงี่ยม บริเวณที่เขานั่งคาดว่าคงเป็นครัวด้านหลังร้าน มีเสียงคนสับอะไรบางอย่างซึ่งน่าจะเป็นเนื้อปลา มีเสียงคนตักถ่านใส่เตาแล้วพัดจนไอร้อนกระจายมาทางเขา ยังมีเสียงพ่อครัวหน้าเตาไฟตะโกนเรียกเด็กยกอาหารสดเสียงดัง “กุ้งโว้ยกุ้ง! เร็ว!” ตรงนี้คงจะยุ่งมาก คิมหันต์สูดลมหายใจรับรู้ความวุ่นวายของชีวิตในอีกฟากหนึ่งซึ่งเขาไม่มีโอกาสได้สัมผัสมาก่อนตอนที่ยังเป็นเจ้าของบริษัท เพราะวันๆ ถ้าเขาไม่อยู่ในห้องทำงานหรือห้องประชุมก็นั่งวาดภาพอยู่ในสวนหน้าบ้าน นานๆ ครั้งถึงจะออกมาทะเลเมื่อเพื่อนๆ ว่างพร้อมกัน ไม่เคยเลยจะรู้ว่าในที่ร้อนๆ อย่างนี้ก็มีเสียงเฮฮาสนุกสนาน ระคนเสียงตะโกนที่มีชีวิตชีวา “นี่คุณ ห้องน้ำอยู่ไหนคะ!” เสียงหญิงสาวเล็กๆ ออดอ้อนคนหนึ่งดังขึ้นที่ประตูเข้าหน้าร้านทำให้คิมหันต์สะดุ้ง เขาจำได้ไม่ผิดเพราะนั่นเป็นเสียงของดาหลา คนที่เตาไฟบอกเธอว่าเธอต้องออกไปหน้าร้านแล้วอ้อมไปตรงทางเดินที่เขาเพิ่งใช้ผ่านเข้ามาข้างหลังจึงจะเจอ “โอ๊ย! ต้องอ้อมออกไปหน้าร้านอีก แล้วตรงนี้ทะลุได้หรือเปล่าล่ะ!” น้ำเสียงเอาแต่ใจที่คิมหันต์ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก “ได้คุณ แต่ที่ไม่อยากให้เดินก็เพราะเขามีลังของสดวางอยู่เต็มไปหมด มันคาวแถมลื่นเดี๋ยวก็หกล้ม” ธราดลเดินตามเข้ามาในครัวเสียอีกคน ทำให้คิมหันต์ยิ่งก้มหัวงุดเอาหมวกทรงขอทานปิดหน้าตัวเอง “มีอะไรดาหลา ยังไม่เข้าห้องน้ำอีกเหรอ” “ต้องอ้อมออกไปหน้าร้านค่ะดล โอ๊ย! ดาหลายิ่งรีบๆ อยู่นะเนี่ย!” “ใจเย็นๆ สิเดี๋ยวคุณอามาไม่เจอที่นัดพบก็โทรมาตามเองล่ะ” “ไม่รู้จะมาทำไมกระทันหัน แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะหลานชายคนเดียวหายไปทั้งคน โอ๊ย! ดาหลากินยังไม่อิ่มเลยจะมีแรงไปตามหาหันต์เจอได้ไงก็ไม่รู้!” ดาหลาบ่นกระปอดกระแปดแล้วถอยมาชนเขานิดหนึ่ง เธอหันมาขอโทษพอเป็นพิธีแล้วเดินออกไป คิมหันต์ได้ยินเสียงถอนใจเบาๆ ของธราดลเพื่อนรักของเขา รตีราวันเดินกลับเข้ามาในครัวใหม่พร้อมหญิงวัยกลางคนคนนั้น เพื่อนรักของเขายิงคำถามที่ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งวาบ “เอ้อ ป้าครับ ขอโทษนะครับเคยเห็นคนตาบอดหน้าตาท่าทางดีหลงอยู่แถวนี้สักคนหรือเปล่าครับ” คิมหันต์รู้สึกเหมือนตัวเขากำลังโดนสาปให้เป็นหิน เขาวิตกจริตคิดว่าป้ากำลังมองลงมาที่เขาที่กำลังนั่งนิ่ง แต่แล้วสิ่งที่เขาได้ยินกลับไม่ใช่อย่างที่คิดเลย “ไม่เห็นนี่คะ ทำไมหรือ?” “คือเพื่อนผมหายไปน่ะครับ ตอนนี้ที่บ้านเขาห่วงมาก ถ้าหากว่าเจอคนตาบอดหน้าตาท่าทางดีช่วยติดต่อผมด้วยนะครับ ผมมีรางวัลให้ พอดีผมก็บอกเจ้าของร้านไว้แล้วแต่อยากฝากป้าบอกพี่ๆ ที่ไปตามสะพานปลาหรือทะเลช่วยหาให้ด้วยอีกด้านหนึ่ง” ธราดลยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้หญิงวัยกลายคนซึ่งเธอก็รับไปแต่โดยดี ลับหลังเพื่อนรักของเขาแล้วรตีก็ฉุดให้เขาลุกขึ้น “อ้อ ได้เงินครบแล้ว รตีชวนคุณกลับแล้วล่ะ” “อ้อ! ครับ ” เสียงของคิมหันต์สั่นเล็กน้อยเมื่อเขาถูกดึงให้กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง จริงสิ เขายังมีเพื่อนกับญาติผู้ใหญ่ เขายังต้องเผชิญกับความจริงว่าเขายังมีภาระเป็นหน้าที่การงานรออยู่ข้างหลัง มีเรื่องดาหลา มีเรื่องที่ต้องผ่าตัดดวงตา ธราดลเอง ถึงแม้จะทรยศเรื่องคนรัก แต่เขาก็จำได้เสมอว่าเคยเป็นเพื่อนที่ห่วงกันมาก เคยเที่ยวเคยเรียนด้วยกัน ทำงานคู่กันตลอดตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ตอนนี้ธราดลก็ยังตามหาเขาโดยไม่ทิ้งความพยายาม ความสับสนทำให้คิมหันต์เงียบลงและอมทุกข์อีกในฉับพลัน รตีราวันพยายามถาม แต่เขาก็ไม่ตอบเธอ (มีต่ออีกนิด) จากคุณ : กนกณัชชา - [ 22 ก.พ. 47 09:24:30 A:203.150.192.17 X:192.168.4.24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เวลากลางคืนหวนกลับมายังทะเลประจวบคีรีขันธ์อีกครั้งหนึ่ง คิมหันต์รับรู้ได้ถึงความเย็นชาแห่งเวลาที่ดวงอาทิตย์ไม่อยู่บนฟ้า เพราะเขาลิ้มรสความทรมานนั้นมาแล้ว 3 เดือนเต็ม ดังนั้นแม้เวลานี้เขาจะหนีความทุกข์มาอยู่กับรตีราวันและร้อยตรีมงคล เวลากลางคืน ก็ยังสามารถทำให้เขาเหงาได้เช่นเดิม ชายหนุ่มเดินออกจากบ้านของรตีไปที่ชายหาด อาศัยเสียงของลมจากทะเลที่พัดใบของต้นมะพร้าวนำทาง เมื่อมาถึงหาดทรายเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งพิงต้นมะพร้าวต้นหนึ่งแถวๆ นั้น แหงนหน้าดูดวงจันทร์ที่เห็นได้เฉพาะในความทรงจำและคิดย้อนไปถึงโลกแห่งความจริงใบเก่า ความจริง เขามีคุณอาผู้หญิงอยู่ที่กรุงเทพฯ ท่านเลี้ยงเขาแทนพ่อกับแม่ตั้งแต่เล็กๆ และป่านนี้ท่านก็คงกำลังเสียใจกับข่าวเรื่องเขาหายตัวไปจนต้องตามมาที่นี่ด้วยตัวเอง หัวใจของเขาเจ็บ เมื่อคิดว่าอาผู้หญิงกำลังร้องไห้ หัวใจของคนที่รักเรากำลังปวดร้าว คนที่ถูกรักย่อมปวดใจ แต่เขาอยาก อยากอยู่ในโลกที่มีรตีราวันตลอดไป เขาเหนื่อยและอ่อนแอเกินกว่าจะกลับไปเผชิญโลกแห่งความเป็นจริงใบเดิมได้ บางทีเขาอาจจะเป็นคนไม่ดีก็ได้ที่คิดว่าเวลานี้มีแต่รตีที่เข้าใจ เพราะเธอพิการเหมือนกัน คิมหันต์เคยปฏิเสธกับตัวเองว่าเขาไม่ได้พิการ เขายังมีโอกาสหาย 20% ถ้าเข้ารับการผ่าตัด แต่ในความเป็นจริงแล้วอีกเสียงหนึ่งของหัวใจก็ย้ำกับเขาว่ามันไม่มีทาง เขาต้องพิการอย่างนี้ตลอดไป เขาพิการ มีแต่รตีราวันที่เข้าใจเขาอยู่คนเดียว คิมหันต์นั่งเหม่ออยู่อีกพักหนึ่งก็ได้ยินเสียงคนวิ่งเข้ามาหา ชายหนุ่มไม่แปลกใจหรอกว่าเจ้าของเสียงนั้นจะเป็นใคร เพราะเขาจำได้ว่าเสียงฝีเท้านั้นเป็นของรตี เธอตรงเข้ามาและเมื่อถึงก็ตีเขาแรงๆ ที่แขน “โอ๊ย! เจ็บนะรตี ผมแค่ออกมานั่งตากลมเอง ไม่ได้หายไปไหนเสียหน่อย” เขาตอบการกระทำของอีกฝ่ายยืดยาวทั้งที่หญิงสาวแค่ตีเขาหนึ่งที รตีราวันทุบเขาอีก 2 ทีที่แขนซ้ายและขวา แม้มันจะเบากว่าเดิมมากแต่เขาก็ยังเจ็บอยู่ดี เขาเลยจับมือเธอเอาไว้ทั้ง 2 มือ “ขอโทษๆ ต่อไปนี้ไม่หนีออกมาอย่างนี้อีกแล้ว” ‘ฉันไม่เชื่อคุณหรอก!’ “สัญญาครับ” ถึงคิมหันต์จะสัญญากับเธอเธอก็ยังงอนเขาอยู่นั่น จนเขานึกภาพออกเลยว่าเธอจะต้องกำลังเม้มปากและเชิดจมูกรั้นๆ ของเธออยู่ “ถ้างั้นสาบานก็ได้ ว่าจะไม่ออกไปไหนโดยไม่บอกอีก” รตีราวันเอามือปิดปากของเขาทันที ‘สาบานไม่ดี เดี๋ยวคุณก็ไปอยู่ดี คุณจำไม่ได้หรอก’ “ทำไมถึงคิดว่าผมจะจำไม่ได้?” คราวนี้เธอเงียบนิ่งไป เมื่อรออยู่นานเธอไม่ตอบสักทีเขาจึงดึงให้เธอนั่งลงบนพื้นทรายข้างๆ ตัว “ ผมรักษาสัญญาเสมอนะรตี ถ้าผมไป ผมจะบอกคุณ” ‘ ในที่สุดคุณก็ต้องไป แล้วก็จะลืมฉัน’ “ผมไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปภายภาคหน้า แต่ผมไม่อยากจากที่นี่ไป ถ้าเป็นไปได้ผมอยากอยู่ที่นี่ตลอดไป ผมไม่รู้จะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีเป็นคำพูดได้อย่างไร คุณเข้าใจผมไหมรตี” คิมหันต์ใช้วิธีบีบมือเธอ เขาอยากจะสื่อใจให้ถึงรตีเหลือเกิน ว่าเวลานี้เขามีแต่เธอเท่านั้นที่สว่างไสวอยู่ในโลกมืด และแม้ต่อไปภายภาคหน้า หัวใจของเขาก็จะมีเธอเป็นดวงอาทิตย์ที่สว่างที่สุดเสมอตลอดไป “ผมรัก ” หากชายหนุ่มก็ยังไม่อาจพูดคำรักนั้นจนจบประโยคได้ เนื่องเพราะปลายนิ้วเย็นเฉียบของเธอปิดปากเขาเอาไว้คล้ายไม่อยากฟัง ‘สักวันคุณก็จะลืมฉันอีก’ คิมหันต์สะดุดใจในคำพูดของรตีราวันและนึกถึงคำพูดที่ว่ารตีเคยเจอเขาของร้อยตรีมงคลขึ้นมา “ เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหม” ‘ฉัน ’ เธอดึงมือเขาไปเขียนช้าๆ ‘ไม่ได้เป็นเจ้าหญิงเงือกที่พูดไม่ได้ ไม่ใช่เพราะคำสาปของแม่มดร้าย ฉันเป็นของฉันมาแล้วตั้งแต่เกิดมา ดังนั้นฉันจึงไม่ใช่เจ้าหญิงเงือกที่จะเกิดมาคู่กับเจ้าชาย’ “เราเคยพบกันมาก่อนใช่ไหมรตี?” ไม่ว่าเขาจะเพียรถามอย่างไรเธอก็ไม่ยอมบอกจนเขากลุ้มใจ มันคือความสำนึกผิดที่ไม่สามารถระลึกถึงรตีราวันได้ ทั้งที่เธอเจิดจ้าที่สุดในใจของเขา ภาพเงาของหญิงสาวที่เขาก็ไม่รู้ว่าไปเอาต้นแบบมาจากไหนเด่นชัดที่สุดอยู่ข้างใน แต่เขาก็ไม่สามารถดึงมันขึ้นมาจากความทรงจำ เขาจึงสัญญากับเธออีกข้อหนึ่งต่อหน้าดวงจันทร์และทะเลที่ชักนำให้เขามาพบกับเธอ “ผมจะนึกถึงคุณให้ได้ รตี คุณจะได้รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่ลืมสัญญา” ในวินาทีนั้น หัวใจของคิมหันต์ก็มีแต่ภาพเงาของรตีราวันประทับอยู่ในนั้นเพียงหนึ่งเดียว ถ้าหากความรัก บันดาลได้ทุกสิ่ง ขอให้ในความเป็นจริง ได้มีเธอเป็นตะวันแห่งชีวิต ของฉันตลอดไป เวลาหลายวันที่ชายหนุ่มอาศัยอยู่ที่บ้านของหญิงสาวเขามีความสุขมาก รตีราวันจูงมือเขาตลอดเวลา พาเขาไปทุกที่ทุกทาง เธออยู่กับเขาไม่ห่างเพื่อเป็นตาแทนเขา และเขาก็พูดกับเธอด้วยหัวใจผ่านสองมือที่เกาะกุมกัน ทุกวันเธอจะพาเขาไปเดินเล่นที่ชายหาด จับปลา ขุดหอย เด็ดดอกนกยูงฝรั่งสีแดงที่อยู่ริมถนนในเมืองมาร้อยเป็นพวงมาลัย ใช้ชีวิตอย่างชาวบ้านธรรมดาเรื่อยไป แต่ในที่สุด เวลาแห่งโลกในความฝันก็ถึงเวลาจบลง ในวันที่ 6 ที่เขามาอยู่กับร้อยตรีมงคลและรตีราวัน ดาหลา ธราดล ประพจน์ และตำรวจอีก 2 นายก็พบตัวเขาจนได้ พวกเขาจะเอาตัวคิมหันต์กลับไป ทีแรกชายหนุ่มปฏิเสธแต่พอเพื่อนๆ ยกเหตุผลว่าบริษัทที่พ่อกับแม่ของเขาสร้างมากับมือกำลังจะล้มครืนถ้าเขาไม่กลับไปบริหารงาน อีกทั้งตอนนี้คุณอาก็ไม่สบายมากเพราะเป็นห่วงเขาจนล้มป่วย คิมหันต์ก็ถูกดึงกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง ดาหลาต่อว่าเขาแล้วกดโทรศัพท์บอกคุณอาว่าเจอเขาแล้วให้รีบมาหา อาผู้หญิงที่กำลังป่วยก็ฝืนสังขารจะมา ทำให้ชายหนุ่มต้องตัดสินใจหันไปบอกรตีว่าจะกลับ ทำเอาเธอทุบเขาหลายทีแรงๆ “ต๊าย! เธอทำอะไรเขาน่ะอย่านะ!” ดาหลากระชากรตีราวันออกแต่คิมหันต์รีบห้ามเพราะอยากจะให้รตีทุบเขาจนกระดูกหัก เขาจะได้ไม่ลืมว่าเคยโดนเจ้าหญิงเงือกคนนี้ทำจนปางตาย “ ผมจะกลับมาหาคุณอีกนะรตี” ทันทีที่พูดอย่างนี้เธอก็ผลักเขาจนล้มหงายแล้ววิ่งหายไปข้างบน คิมหันต์ถูกดาหลากับธราดลช่วยกันประคองให้ลุกขึ้น แต่ในเสียงบ่น เสียงคุยของทุกคนรอบข้าง เขากลับได้ยินแต่เสียงหัวใจอันแตกร้าวของรตีราวันดังอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของดวงตาและหัวใจของเขา ดุจดวงจันทร์และตะวันหายลับไป แล้วรอบข้างก็พลันมืดลง คิมหันต์พยายามจะคลำทางตามรตีขึ้นไปข้างบน แต่ดาหลากับธราดลและประพจน์ก็ยื้อเขาให้กลับออกไปทางหน้าบ้าน พร้อมยกเหตุผลต่างๆ นานามาอ้างโดยยอมให้เขาตัดพ้อต่อว่าอย่างไม่คิดเคือง “หันต์จะว่าอะไรดาหลาก็ว่าไปเถอะดาหลาทนได้ แต่วันนี้ดาหลาจะต้องเอาคุณกลับบ้านให้ได้เพราะคุณอาหัวใจจะวายตายที่หลานชายหายไปทั้งคน” “ใช่ เฮ้ยหันต์ ขอร้องเหอะว่ะ พรุ่งนี้เช้าหมอโทรให้ไปคุยเรื่องส่งตัวนายไปผ่าตัดที่เยอรมัน ถ้านายไม่ออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้นายจะไม่ทันหมอคนนั้นที่เขามีคิวยุ่งทั้งปีนะ” “เอาไว้หายแล้วค่อยกลับมาหาเขาก็ได้ ยิ่งถ้านายอยากหาย โอกาสจะเพิ่มจาก 20% เป็น 30 50 เป็นร้อยเลยก็ได้นะหันต์” คิมหันต์ยอมคล้อยตามเหตุผลของเพื่อนๆ ในที่สุด เขาอยากเห็นรตีราวันกับร้อยตรีมงคลเต็มสองตา แม้การผ่าตัดดวงตาจะมีโอกาสหายไม่มากก็ตาม รตีราวัน ดวงตะวันของเขา เจ้าหญิงเงือกพูดไม่ได้ เขาขอทิ้งหัวใจวางไว้เดิมพันว่าเขาจะหาเธอให้เจอให้ได้เมื่อเขากลับมา (---) จากคุณ : กนกณัชชา - [ 22 ก.พ. 47 09:29:48 A:203.150.192.17 X:192.168.4.24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังผ่าตัด คิมหันต์ต้องพักอยู่ในโรงพยาบาลที่เยอรมัน 2 เดือนและกลับมาพักที่เมืองไทยอีก 1 เดือน การพักฟื้นที่โรงพยาบาลเป็นไปอย่างเงียบงัน เขาได้ยินแต่ข่าวของธราดลกับดาหลาจากปากเพื่อนที่แวะมาเยี่ยมเยียนเขาเป็นบางครั้ง ว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่สองคนนั้นควงกันอย่างออกหน้าออกตา ซึ่งเขาก็พยายามทำใจแม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่เสียใจ เขาไม่เข้าใจดาหลาเลยว่ารักใคร เพราะตอนที่เขากลับมาพักฟื้นต่อที่เมืองไทยเธอก็ยังมาหาเขาบ่อยๆ และปฏิบัติตัวเหมือนปกติตอนที่เป็นคนรักของเขาทุกประการ ชีวิตในความมืดมิดมีความวุ่นวายของคนรักเก่าของเขาคอยย้ำ คอยรบกวนอยู่ร่ำๆ แต่สิ่งที่ทำให้ความกริบสงัดที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าทุกๆ วันมีความหมายในการอดทนขึ้นมากก็คือภาพของรตีราวันที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าและใต้ดวงจันทร์อันอ่อนโยน สักวันเขาจะกลับไปหา ความรักอันมีค่าที่เธอมอบให้ ความรักเป็นสิ่งวิเศษสุด ที่สามารถทำให้คนมีกำลังใจ โลกนี้สวยงามขึ้น เมื่อเขาคิดถึงเธอ ในที่สุด หมอก็แกะผ้าพันตาของเขาออก ที่ครอบตาทั้ง 2 ข้างถูกแกะหลุด หัวใจของคิมหันต์โลดขึ้นทันทีที่ดวงตาของเขาสัมผัสได้ถึงแสงสว่างหลังเปลือกตา มันเต้นแรงจนเขาต้องขยุ้มผ้าปูเตียงของโรงพยาบาล เสียงหมอที่พูดกับเขาตลอด 1 เดือนในเมืองไทยดังขึ้นอีกอย่างเอาใจช่วยว่า “เอาล่ะครับ ค่อยๆ ลืมตาช้าๆ นะครับคุณคิมหันต์ ช้าๆ ช้าที่สุด ตาจะได้ปรับแสงได้” รตี คิมหันต์อยากเห็นหน้าของรตี เขานึกอยู่ตลอดเพื่อปลุกปลอบตัวเองให้กล้าลืมตา ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ เปิดเปลือกตา ภาพตรงหน้าเป็นสีขาวสว่างจ้า แล้วมันก็กลายเป็นหมอกจาง ในหมอกนั้นมีใบหน้าของหมอ คุณอา ดาหลา ธราดลและประพจน์ปรากฏขึ้นมา หมอกค่อยๆ จางออกไปและทุกคนก็ชัดเจน เขามองเห็นแล้ว รตี “บ้านนี้เขาย้ายไปเมื่อเดือนก่อนแล้วพ่อหนุ่ม” คิมหันต์กลับมาประจวบคีรีขันธ์อีกหลังจากเขามองเห็นได้ 2 เดือน มันเป็นเพราะที่กรุงเทพฯ เกิดเรื่องที่เขาต้องแก้ไขเขาจึงต้องเลื่อนการเดินทางกลับมาที่นี่ ดาหลาจะตีจากธราดลกลับมาหาเขาอีก เขาต้องจัดการปัญหาทุกอย่างให้กระจ่าง แม้ว่าเขาจะเสียใจมากแต่เมื่อทั้ง 2 คนซึ่งเป็นคนที่เขารักรักกัน เขาก็ย่อมอยากให้พวกเขามีความสุข ก่อนมาที่นี่เขามาอย่างคนมีความสุข แต่แล้ว เมื่อเขากลับมาไม่เจอรตีราวัน เขาก็รู้สึกว่าดวงตะวันในชีวิตเขาหายวับไป เป็นเพราะเขาผิดสัญญาเอง เธอถึงได้หนีเขาไป เมื่อครั้งเสียตาหรือเสียดาหลาเขาอยากฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้เหมือนเขาสามารถหยุดหายใจได้โดยไม่ต้องพยายาม “ .ผม ผมจะหาทั้ง 2 คนได้ที่ไหนทราบหรือเปล่าครับ” “เอ ลองไปถามเจ้าของบ้านหลังนี้ดีไหม แต่ฉันก็ไม่รู้นะว่าเขาอยู่ในเมืองตรงไหน” ร้านอาหาร! คิมหันต์ตอบตัวเองทันทีแล้วขับรถกลับเข้าไปในตัวเมืองประจวบคีรีขันธ์ เขาไปตามร้านทะเลเผาต่างๆ แล้วถามหาร้านที่มีเจ้าของร้านชื่อพยอมจนกระทั่งพบกับร้านนั้นอยู่ใกล้โรงแรมจอมทอง ที่นี่มีเสียงในครัวเหมือนตอนที่เขายังตาบอด และมีแม่ครัวเป็นหญิงวัยกลางคน ครั้นหญิงวัยกลางคนเห็นเขาเธอก็ทักอย่างรู้ใจ “หารตีหรือคุณ” “ครับ คุณน้า ได้โปรดเถอะครับ ผมผิดเองที่กลับมาช้า แต่ ” “โอ๊ย! ไม่ต้องรำพันพิลาสหรอกพ่อหนุ่ม!” เธอว่าแล้วหัวเราะเสียงดัง “กลับมาก็ดีแล้วไปตามหัวใจของคุณที่อ่าวมะนาวโน่นแน่ะ” “ขอบคุณครับคุณน้า!” ตอนนั้น เขาเล่นเรือใบอยู่ในอ่าวมะนาวแล้วตกลงไปในทะเล ตะคริวกินขา มีเด็กผิวคล้ำผมสั้นแขนขายาวเก้งก้างและว่ายน้ำได้เหมือนปลาคนหนึ่งสามารถพาเขากลับขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัย ‘รตีเคยเห็นคุณที่อ่าวมะนาว ’ คิมหันต์ เลี้ยวรถเข้าจอดข้างร้านอาหารในอ่าวมะนาวทันทีที่เขานึกถึงคำพูดของร้อยตรีมงคลขึ้นมาได้ ใช่ อะไรที่ทำให้เขาคิดว่ารตีราวันที่จูงเขาข้ามถนนนั้นเป็นเด็กสาวแขนขายาวเก้งก้าง ไม่ใช่เพราะมีภาพนั้นประทับอยู่ในใจหรอกหรือ แสดงว่าความจริงแล้วเขามีเธออยู่ในใจมาแล้วตั้งนาน ชายหนุ่มรีบลงจากรถแล้วถามคนไปเรื่อยๆ เพื่อหารตีราวันและค้นหาคำตอบในใจเขาไปด้วยในคราวเดียวกัน เขาวิ่งฝ่าเปลวแดดของชายหาดที่ยาวสุดตา วิ่งผ่านทิวสนข้างทางไปจนกระทั่งถึงจุดปล่อยเรือของทหาร เขาเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่บนสะพาน ผมยาวประบ่าของเธอปลิวสะบัด ครั้นคิมหันต์เดินไปหยุดห่างจากข้างหลังเธอ 3 ก้าวเธอก็หันกลับมาแล้วมองเขาอย่างตกใจ เป็นเธอจริงๆ ด้วยที่ช่วยเขาขึ้นมาจากท้องทะเล เธอที่มีดวงตากลมโตกับผิวสีน้ำผึ้งดูสดใส เธอที่ความจริงเขาประทับเอาไว้ในใจมาแล้วเนิ่นนาน เจ้าหญิงเงือกที่เจ้าชายต้องอาศัยเวลาในการนึกให้ออกอยู่ตั้งนาน “รตี ผมกลับมาแล้ว เวลาของโลกมนุษย์เร็วเกินไปผมถึงกลับมาไม่ทันสัญญาของเจ้าหญิงเงือกในทะเล ยกโทษให้ผมด้วยนะ” รตีราวันเม้มปากที่เขาเคยว่าเป็นสัญลักษณ์ว่าเธอแสนงอน แต่แล้วเธอก็กลับร้องไห้ออกมา คิมหันต์จึงเดินเข้าไปกอดเธอไว้แน่นและจำได้อย่างแม่นยำแล้วว่าเธอเป็นเจ้าหญิงของเขา “ผมไม่ได้ผิดสัญญาแล้วนะ ผมจำคุณได้” เจ้าชายที่เคยตาบอดคนนี้จะไม่มีทางลืมเธออีกเลยตลอดไป ต่อให้เจ้าหญิงของเขาพูดไม่ได้ แต่ดวงใจของเธอต่างหากที่พร่ำตอบคำรักของเขาไปแล้วเป็นร้อยเป็นพัน “ผมก็รักคุณเหมือนกัน รตี ” จบ. จากคุณ : กนกณัชชา - [ 22 ก.พ. 47 09:30:26 A:203.150.192.17 X:192.168.4.24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คิดว่าดาหลารู้จักกับคิมหันต์ตั้งแต่เรียนด้วยกัน แต่คงไม่ใช่มัง เพราะเรียกว่าคุณ คกลงคิมหันต์กับรตีคุยกันอ่างไรคะ? เขียนใส่มือให้กันและกัน? กว่าจะได้คำหนึ่งก็ยากแล้ว คุยกันยาวเป็นหลายประโยคเลย :) จากคุณ : scottie - [ 22 ก.พ. 47 15:17:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดูเผินๆ เหมือนกับว่า คิมหันต์ให้ดาหลาแต่เพียงสิ่งของ แต่ดูอีกที ดาหลารับเป็นอย่างเดียว ไม่เคยให้อะไรกับคิมหันต์เลย จากคุณ : canossa - [ 22 ก.พ. 47 20:09:27 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ scottie >> คิมหันต์พูดส่วนรตีเขียนค่ะ ^_^' จะว่าประโยคกว่าจะเขียนเสร็จก็ยาวล่ะนะคะ แต่คิดเอาเองว่าคนตาบอดน่าจะมีสมาธิมาก เลยอ่านได้ไม่ผิดเพี้ยน คุณ canossa >> ดีใจจังที่คุณ canossa ดูจนถึงเรื่องเหล่านี้ ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : กนกณัชชา - [ 23 ก.พ. 47 09:18:54 A:203.150.192.17 X:192.168.4.57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าดาหลาจะไม่ให้อะไรเลยนะ ในสถานการณ์ที่คุณกำลังสับสน แค่มีคนที่เข้าใจและเป็นกำลังใจให้คุณขนาดนั้นก็น่าจะเพียงพอแล้ว... ..เนื้อเรื่องน่ารักมากๆ ขอบคุณนะคะที่โพสต์ให้อ่าน.... จากคุณ : Mummam - [ 28 ก.พ. 47 21:31:56 A:202.28.68.33 X:192.168.51.171 ]