ความคิดเห็นที่ 1 เฮ้อ อาทิตย์หน้าก็เปิดเทอมแล้วสินะ” เฟรดหันมาพูดกับเอมิส ขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่ที่เนินเขาสนามหลังโรงเรียน ที่มักใช้เป็นที่ฝึกภาคสนาม “นั่นสิ แต่ฉันกลับอยากให้เปิดเร็วๆ”เอมิสหันมาตอบ “อ้าว ทำไมล่ะ ปิดเทอมทั้งทีมีแต่กิจกรรมคู่รหัส ทำเอาไม่ได้พักเลย”เขาพูดพลางเอนกายลงนอนบนพื้นหญ้า “ก็ใช่น่ะสิ แบบนี้ฉันถึงอยากให้เปิด ก็ถ้าเปิดแล้วกิจกรรมนั่นคงเพลาลงบ้าง ไม่งั้นได้ตายก่อนเรียนจบแหงเลย”เธอพูดเสียงหงอยๆ ขณะที่เด็กหนุ่มหัวเราะหัวเราะเบาๆ เอมิสเงยหน้ามองฟ้าอย่างเหม่อลอย ใช่การฝึกที่นี่มันโหดท้านรกจริงๆ แต่ถ้าเธอทำได้... ถ้าทำได้ก็จะเท่ากับเป็นการพิสูจน์ตัวเอง ลบคำสบประมาททั้งหลาย และเปิดโอกาสให้กับคนอื่นๆ... เธอต้องทำให้ได้ เฟรดมองหน้าเธออยู่นานแล้ว และดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ และเขาก็พร้อมจะอยู่เป็นกำลังใจให้เธอ ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะใด...                                              +++++++++++++++++++++++++                เหล่าอาจารย์ได้ต้อนรับปีการศึกษาใหม่ด้วยการบ้านและรายงานแบบล้นภูเขาราวกับนัดหมายกันเอาไว้      แม้จะเป็นวันเปิดเทอมวันแรกห้องสมุดโรงเรียนก็แทบไม่มีที่ว่างให้เดิน “เฟรด นายอยู่หนายยย...”เอมิสแหวกผู้คนที่เกาะกลุ่มกันอยู่เกือบสิบคนออกมา “อยู่นี่...”เสียงของเพื่อนซี้ดังมาจากอีกมุมนึงของห้อง “อยู่นี่นั่นน่ะที่ไหนล่ะ” “มุมประวัติศาสตร์ไฟร์สตาร์” วิชาประวัติศาสตร์เป็นวิชาที่บังคับเรียนไม่ว่าจะอยู่สายอาชีพอะไร เอมิสพยายามฝ่าคลื่นมนุษย์ตรงไปยังมุมประวัติศาสตร์ให้เร็วที่สุดก่อนจะถูกเหยียบตาย แต่ก็ไปสะดุดขาใครเข้าให้ “โอ๊ะ ” แต่ก่อนที่เด็กสาวจะล้มลงไปก็มีใครมาคว้าเอาไว้ซะก่อน “ขอบคุณค่ะ... อ้าวนาย” เอมิสทักคนที่อยู่ข้างหลัง “วิชาประวัติศาสตร์ไฟร์สตาร์สินะ”เดวอนเอ่ยอย่างรู้ทัน “เอ้านี่ เล่มน่าสนใจดี” เขายื่นหนังสือเล่มหนามาให้ “เหวอ หนักจังอะ” เธอรับมาแทบไม่ไหว ก็เจ้าหนังสือเล่มนี้มันหนากว่า1000หน้า แถมแต่ละหน้าก็แทบหลุดออกมาเป็นแผ่นๆได้อยู่แล้ว “แล้วนายหาวิชาอะไรล่ะ” “หลายวิชา ทำเสร็จแล้วล่ะให้ช่วยมั๊ยล่ะ”เขาตอบเสียงเรียบเหมือนจะเป็นเอกลักษณ์ “ฮื่อ ดีสิขอบใจนะ เอ้อ เดี๋ยวฉันไปหาเฟรดก่อนไม่รู้ว่าป่านนี้โดนเหยียบตายรึยัง แล้วเจอกันที่ห้องอาหารนะ”จุดนัดพบก็มีอยู่แค่นี้แหละ “นี่นายช่วยย่อบทนี้ให้หน่อยนะ เอ้อ บทนี้ด้วย... อย่าลืมบทวิเคราะห์ล่ะ เดวอนนายก็ช่วยสรุปหน้านี้ให้ทีนะ ขอบใจมากเลย”เอมิสจัดแจงงานให้เสร็จสรรพ “อ้าว ขอบใจเดวอน แล้วฉันล่ะ”เฟรดท้วงขึ้นมา “ก็เดวอนเค้าอุตส่าห์มาช่วยทั้งๆที่ไม่ใช่งานของเขา แต่นี่ก็งานของนายกับฉันด้วย เพราะฉะนั้นอย่าบ่นและจงเขียนไป” “ฉันไม่เห็นเธอทำอะไรเลย” “ฉันก็จะเย็บเล่ม แล้วก็เป็นคนออกไปรายงานหน้าชั้นไง”เอมิสตอบหน้าตาเฉย แต่เฟรดตาค้าง “โห... เอาเปรียบกันชัดๆ” “ล้อเล่นน่า มาฉันวาดรูปประกอบละกัน”เด็กสาวดึงกระดาษA4ออกมาละเลงฝีมือ “ไม่ต้องก็ได้มั้ง ถ้าให้เธอวาดรูปสงสัยจะออกมาเป็นรูปตัวอะไรประหลาดๆมากกว่ารูปแผนที่”เฟรดพึมพำ “อ้าว ดูถูกกันนี่หว่าฉันอุตส่าห์ช่วย”เอมิสหลุดปากไป “นั่นไง นี่มันก็งานของเธอเหมือนกัน เพราะฉะนั้นอย่าบ่นและจงเขียนไป”เด็กหนุ่มย้อนพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “แล้วฉันก็ไม่เคยดูเธอผิดด้วย” เอมิสทำหน้ามุ่ย ก่อนหันไปมองเดวอนที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนกัน ยิ้มได้บ่อยขึ้นนะพักนี้... เด็กสาวคิด จากคนที่เคยเย็นชา ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกให้ใครเห็น ดูอ่อนโยนขึ้นในบางครั้ง แต่ก็ยังมีแววตาที่เย็นชาอยู่ดี บางครั้งที่เธอสัมผัสถึงความใจดีของเขา...ซึ่งก็ไม่ค่อยมีใครได้เห็นนัก นี่เธอคิดไปคนเดียวรึเปล่านะ คิดเข้าข้างตัวเองรึเปล่า แต่ถ้ามีเธอเพียงคนเดียวที่เห็นตัวตนจริงๆของเขา รอยยิ้มที่ไม่มีใครได้เห็น ไม่ใช่รอยยิ้มที่เย็นชาที่คนอื่นๆเคยเห็น แต่ดูเป็นรอยยิ้มจริงๆที่ดูอบอุ่น “นี่มีอะไรรึเปล่า”เขาสะกิด พาเอาเธอออกจากพวัง “อะ อะไรหรอ”เธอทำหน้าเหรอหรา “ก็เธอมองหน้าฉันตั้งนานแล้วนี่”เดวอนตอบอย่าสงสัย “ปะ ป่าว ฉันแค่... คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”เอมิสบอกปัดๆ แล้วรีบลงมือวาดรูปต่อ บ้าน่าคิดอะไรอยู่นะ... เด็กสาวหน้าแดงขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ โดยที่เฟรดมองเธอแทบทุกการกระทำด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความผิดหวัง “นี่ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ยล่ะ”เอมิสหันไปชวนเดวอน ตอนที่พวกเขาทำรายงานเสร็จพอดี “เออ ใช่ไปด้วยกันสิ”เฟรดชวนต่อ “ไปกับฉันแล้วก็เฟรดน่ะ นายเองก็อยู่คนเดียวประจำอยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะ ไม่คิดจะมีเพื่อนกับเขาเลยรึไง”เด็กสาวถามหยอกๆ “คนบางคนแค่ชีวิตตัวเองยังกำหนดเองไม่ได้เลย แล้วจะดึงเอาคนอื่นไปหาเรื่องเดือดร้อนด้วยทำไมล่ะ”เดวอนพึมพำเบาๆ “อะไรนะ”เอมิสหันมาถามอย่างสงสัย “ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก”เขาว่า “งั้นก็ไปสิ”           ชายร่างสูงกำยำ ใส่แจ็กเก็ตกับชุดสีดำสนิทตัวตัวยืนแอบมองพวกเอมิสอยู่ที่มุมตึกโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว “หึ เด็กพวกนั้นน่ะหรอ”ชายคนนั้นเอ่ยด้วยเสียงเยาะเย้ย “ทำเอาพวกWolfต้องวิ่งวุ่นกันไปทั่ว อยากจะรู้ว่ามันจะแน่สักแค่ไหน” เขาทิ้งก้นบุหรี่แล้วค่อยๆบรรจงใช้เท้าบดขยี้มัน...   “เฟรด... เฟรด...”เสียงของสตีฟวิ่งกระหืดกระหอบมาหาแต่ไกล “อาจารย์แจสซี่ตามหาน่ะ” อาจารย์แจสซี่ อาจารย์ประจำวิชาปลอมตัว “ตาม? ตามทำไม”เด็กหนุ่มหันกลับไปถาม “ก็งานแกะรอยครั้งสุดท้ายน่ะ นายยังไม่ได้ส่งรายงานเลย”สตีฟอธิบาย “เออใช่ งั้นฉันไปก่อนนะ”หันมาบอกเพื่อนทั้งสอง “ฮื่อ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”เอมิสว่า ขณะที่เดวอนเพียงพยักหน้าให้ “งั้นเราก็กลับกันเถอะ”เธอชวน “ไปสิ” ทั้งสองเดินออกจากร้าน โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาที่จ้องมองมาอย่างไม่หวังดี... หอพักของสถาบันไพร์โอเนียร์สวยเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้า  เป็นการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างเทคโนโลยีทั้งหลายภายในตัวตึกกับรูปลักษณ์ เหมือนสถาปัตกรรมโบราณ ช่วงเวลานั้นเองที่เอมิสรู้สึกว่าถูกสะกดรอยตาม “อย่าหันไปมอง!”เดวอนรีบกำชับ ทำให้เธอรู้ว่าเขารู้มานานแล้ว เด็กสาวแอบหยิบอาวุธขึ้นมาสวมอย่างเงียบกริบ “นับสามนะ...”เขาบอกเบาๆ ขณะที่ชายชุดดำหยิบปืนขึ้นมา “หนึ่ง...” ชายคนนั้นเล็งตำแหน่งของทั้งสอง “สอง...”ล็อคเป้าหมาย และ... “สาม!” พร้อมกับที่ชายคนนั้นลั่นไก! เดวอนยกมือขึ้นกันกระสุน3-4นัดหยุดอยู่กลางอากาศเพราะไม่สามารถฝ่าไอปีศาจสีดำที่วนเวียนเหมือนเป็นเกราะป้องกันนั่นไปได้ เปิดโอกาสให้เอมิสสวนคลื่นพลังสีม่วงดำนั่นใส่ทำเอาชายคนนั้นกระเด็นไปหลายเมตร แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นได้กริชของเดวอนก็ไปจ่ออยู่ที่คอหอยของหมอนั่นเข้าแล้ว “ใครส่งแกมา”เขาถามน้ำเสียงอมหิต “เหอะทำไมฉันต้องบอกแกด้วย”ชายคนนั้นเยาะเย้ย เดวอนกดกริชลึกเข้าไปอีกเรียกเลือดจากคอชายคนนั้นได้ “ไม่บอกก็ได้ เพราะยังไงฉันก็รู้อยู่ดีว่าใครส่งแกมา”เดวอนบอกเสียงเรียบ “ลาก่อน”เอมิสหายใจกระตุกเพราะตีความหมายของคำว่าลาก่อนของเดวอนผิดไป “อย่านะ!” แต่เดวอนเอื้อมมือไปบีบคอชายคนนั้นโดยไม่มีท่าทีสนใจ เกิดเสียงดังกร๊อบก่อนชายคนนั้นจะคอพับคออ่อนลงไป “นะ...นาย...”เอมิสตาค้างอย่างตะลึง ขณะที่เด็กหนุ่มค่อยๆหันกลับมา พร้อมกับสิ่งที่ทำให้เอมิสหายใจกระตุก... นัยต์ตาที่เคยเป็นสีดำสนิทกลับกลายเป็นสีแดงฉาดราวกับเลือด แต่คำพูดของเขาหยุดเสียงกรีดร้องที่กำลังจะออกมาจากปากของเธอได้ก่อน “อะไร...” “หะ...”ไม่มีคำพูดอะไรสามารถหลุดออกมาได้ แต่นัยต์ตาของเขา ใช่ มันกลับเป็นสีดำสนิทอย่างเดิม นี่เธอตาฝาดไปหรือ... “ฉันถามว่าเธอเป็นอะไร”เขาถามซ้ำอีกครั้ง นี่เธอคงตาฝาดไปจริงๆ “เอ่อ นะ... นายฆ่าเขา?”เด็กสาวพูดอย่างหวาดๆ “เปล่าซะหน่อย แค่สลบ เมื่อกี้ฉันแค่กดเส้นประสาทที่คอ เลยสลบเหือดไป”เดวอนตอบ “เอาแคปซูลยาสลบมาสิ” เด็กสาวหยิบแคปซูลนั่นให้เขา จะเรียกมันว่าแคปซูลก็ไม่ถูกนักเพราะมันเป็นลูกบอลสีเงินขนาดเท่ากำมือ มีปุ่มปรับระดับความแรงของยา เดวอนปรับไปที่ขั้นรุงแรงสุดซึ่งมันมีชื่อเล่นที่ถูกพวกสายลับตั้งให้ว่า ขั้นระเบิดสมอง “นั่นมันถึงตายนะ”เด็กสาวพูดอย่างตกใจ เพราะถ้าสมองปรับสภาพไม่ไหวก็อาจระเบิดได้ตามฉายา “ช่างสิ”แต่เขากลับปฏิเสธอย่างไม่สนใจเสียนี่ “ไม่เกี่ยวกับเรา ถ้าไม่ใช่ขั้นรุงแรงอาจมีสิ่งมากระตุ้นความทรงจำ พอมันกลับไปหานายมันเราก็ซวย” “แล้วนายว่าใครส่งมันมา เมื่อกี้นายบอกว่านายรู้”เอมิสถามต่อ แต่คำถามนั่นทำเอาเดวอนหยุดกึกพลางมองเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างพิจรณา ถ้าเขาบอกเธอ เขาอาจสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป เธออาจรังเกียจเขา... แต่ถ้าไม่เธอก็อาจพลอยตกอยู่ในอันตรายไปด้วย เพราะพวกWolfกัดใครไม่ปล่อยจริงๆ “ตกลง ฉันจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ”                                             ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ โปรดติดตามตอนต่อไป... (ขอโทษนะคะหลังจากทิ้งช่วงนานไปหน่อย) จากคุณ : sicha - [ 22 ก.พ. 47 10:59:06 A:203.118.125.70 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 สงสัยเฟรดจะไม่สมหวังแฮะ จากคุณ : scottie - [ 22 ก.พ. 47 15:27:25 ]