W2681040 ต้นสนกับใบคา [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 3

“อ้าวคา ทำไมวันนี้มาแต่หัววัน” ลุงสุเจ้าของร้านเอ่ยทัก “แล้วเอาเหมือนเดิมมั้ย หรืออยากนั่งพักผ่อน ก็ตามสบายเลยนะ” เจ้าของร้านคุ้นเคยกับแขกหนุ่มขาประจำดี “เอ้ ดูหน้าเหนื่อยๆ ไม่สบายรึป่าว ยาอยู่ในตู้ไปหยิบเอาเองได้เลย” เขาสั่งคาปูชิโนเย็นแบบเดิม ซึ่งหมายถึงให้แทนที่นมสดด้วยนมข้นหวาน และไม่ต้องตีนมให้เป็นฟองแล้วเอามาโปะหน้ากาแฟ

เขาเลือกนั่งโต๊ะเดียวกับชายสองคนที่กำลังโขกหมากรุกกันอยู่ คาชอบเล่นหมากรุก แต่เขาก็ไม่เคยออกไปโขกกระดานกับใครจริงๆสักที ทุกวันเขาจะต่ออินเทอร์เน็ตแล้วเข้าไปยังเซิร์ฟเวอร์เกมหมากรุกออนไลน์ เสียงโขกกระดานดังป๊กๆก็เป็นเสียงสังเคราะห์โดยการ์ดเสียง ไม่ว่าจะเดินแต้มเด็ดชนิดที่เซียนต้องผวามันก็ป๊กดังเท่ากับเดินหนีเขาไล่แบบหัวซุกหัวซุน คาตั้งใจจะดูหมากรุกรอสนจนร้านปิด ถ้าสนไม่มาก็แล้วกันไป ขนาดเขายังลืมเลย ว่าแล้วคาก็ขอบคุณโชคชะตาที่ดลใจให้เขาตื่นมาจัดหนังสือตั้งแต่เช้า โดยเนื้อแท้แล้วมันก็เป็นการด่วนขอบคุณเร็วไปอยู่สักหน่อย เพราะถ้าสนจำไม่ได้หรือไม่ใส่ใจเอาสัญญาเป็นจริงเป็นจัง เขาก็จะเอาคำขอบคุณคืนและกล่าวโทษโชคชะตาอีกหลายรอบ บางทีอาจจะทุกรอบที่เขานึกขึ้นได้ก็ได้...

กาแฟถูกยกนำมาเสิร์ฟเป็นแก้วที่สาม “วันนี้ว่างหรือไงคา” ลุงสุถาม เขาตอบไปตามตรงว่ากำลังรอเพื่อนคนหนึ่ง แต่ไม่รู้คนๆนั้นจะมาหรือเปล่า ลุงสุพยักหน้าแล้วเดินกลับเค้าท์เตอร์

เขาเริ่มคิดว่าจะทักทายสนอย่างไรดี สวัสดีครับ ดีจังนะครับที่คุณยังจำได้ อ้อ ผมคาไง คุณสนใช่ไหมครับ หรือเขาควรกลับขึ้นไปหยิบขุนเขายะเยือกของฮั่นชานมาตั้งไว้บนโต๊ะเพื่อเป็นเครื่องหมายให้อีกฝ่ายรู้ หรือเอารูปนกกระเรียนดี แล้วจะไปหามาจากที่ไหนล่ะ ผลท้อนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย หน้าตาเป็นยังไงเขาก็นึกไม่ออกด้วยซ้ำ ถ้าให้คาเดา เขาก็คงว่าคล้ายกับลูกมะเขือเทศ หรือจะเอากระดาษมาเขียนคำว่าคาแปะไว้ดี ไม่ดี ไม่ดีแน่ ทำไมเขาต้องให้สนเห็นก่อนด้วยล่ะ บางทีสนอาจจะเดินเข้ามาแล้วถามหาคนชื่อคาก็เป็นได้ หรือไม่ก็สนเองนั่นแหละที่ถือป้ายตัวโตๆว่าต้นสนเข้ามาในร้าน

คนเล่นหมากรุกเปลี่ยนหน้าไปหลายคน และรูปหมากก็เปลี่ยนไปหลายแบบ คาคิดว่าวันนี้เขาได้ดูครบทั้งม้าเตี้ย ม้าสูง ม้าซ้าย ม้าขวาและม้าอุปการริมกระดานแล้ว แต่ถ้าเล่นเองคงไม่ได้สังเกตรอดูสนแน่ เหลืออีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงร้านก็จะปิด ในใจเขามีทั้งความว่างเปล่าและขยะบรรจุจนเต็ม

“เอ็งรอใครฮึคา ตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืนเลย รอหญิงละสิ ท่าจะอกหักแล้วมั้ง”
ครั้งนี้คายิ้มแห้งๆแทนคำตอบ เขามั่นใจแล้วว่าสนลืม บางทีเขาควรมั่นใจได้ตั้งแต่ตอนบ่ายสามโมง แต่ก็ดูเหมือนความมั่นใจของคนเรากับความหวังนั้นจะเดินไปพร้อมๆกันได้ เพราะทั้งๆที่มั่นใจแล้วว่าสนลืม แต่ก็ยังหวังว่าเขาจะนึกได้ภายในนาทีสุดท้าย ‘ให้ตาย นี่มันนาทีสุดท้ายแล้วจริงๆ’ การรับรู้เช่นนี้ทำให้จิตใจของเขาหงอยเหงา เขาคิดว่าพวกเรานั้นเกิดมาพร้อมกับความแปลกแยก ความแปลกแยกได้สร้างตัวตนให้เกิดขึ้นในคนเช่นเขา เขาตอบคำถามของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากำลังรอใคร หรือที่ถูกควรจะเป็นกำลังรออะไร! คาเดินออกจากร้านก่อนเที่ยงคืนประมาณสิบห้านาที เขาเหนื่อยและเซื่องซึม รู้สึกอ่อนล้าและใจสั่นด้วยฤทธิ์คาเฟอีน ขณะกำลังกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นห้า เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ‘ให้ตาย ลืมได้ไงวะ’

จากคุณ : ศล - [ 22 ก.พ. 47 20:40:15 ]