ความคิดเห็นที่ 1           เขาจะรู้ไหมว่าหล่อนมาที่นี้เพราะอะไร           แล้วดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์แสนอ้างว้างนั้นจะเป็นดวงตาที่แท้จริงจากใจของเขาหรือไม่          และหล่อนแน่ใจแค่ไหนว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องการตายของน้องสาวหล่อน         ไม่ได้ อย่าให้ความรู้สึกเช่นนั้นมาทำให้ไขว้เขว          เสียงจากจิตใต้สำนึกร้องเตือน  จนหล่อนต้องรีบสะบัดความคิดเหล่านั้นให้หายไป          ถึงแม้ในสายตาของตัวหล่อนจะเห็นว่าเขาดี          แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ยังเข้าข่ายมีส่วนเกี่ยวข้องกับหยาดฝน          อีกอย่างหล่อนไม่ควรจะลืมว่าเขาทำตัวเช่นไรในตอนแรกที่หล่อนมาถึงที่นี้          เขาช่างเต็มไปด้วยความร้ายกาจ          แล้วหล่อนจะปล่อยให้เวลาที่เขาได้ทำดีกับหล่อนเพียงชั่วครู่  ชั่วยามมาบังดวงตาและความรู้สึกสงสัยของหล่อนไม่ได้เป็นอันขาด          หล่อนเตือนตัวเองซ้ำไปซ้ำมาให้ดังก้องภายในหัวสมองก่อนจะรีบหันหลังเดินจากไปจากหน้าต่างบานใหญ่           เผื่อว่าถ้าอยู่ในห้องแล้วพยายามข่มตานอน   ความรู้สึกเช่นนี้จะได้หายไปอย่างรวดเร็ว...                     ยังไม่ทันจะรุ่งสาง ท้องฟ้ายังคงมืดหากแต่ไม่มากเช่นยามราตรีกาล  ความเงียบสงัดทำให้ได้ยินแม้กระทั่งเสียงน้ำค้างที่หยดลงบนยอดใบไม้   หญิงสาวนอนกระสับกระส่ายดึงผ้านวมหนาขึ้นและลงจากตัวไปมา  ดวงตานั้นยังเปิดกว้างมองไปรอบๆอย่างคนนอนไม่หลับ             เสียงนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะตีเวลาบอกให้หล่อนทราบว่าตีสี่ครึ่ง           หญิงสาวยังนอนลืมตาค้างจ้างไปที่เพดานก่อนจะยันกายลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้มาวางเตรียมเอาไว้           เปิดโน้ตบุ๊กขึ้นมาเริ่มทำงานที่ค้างไว้    ปล่อยให้เวลาผ่านไปอีกสักพักหญิงสาวก็เปิดประตูค้วาเสื้อที่วางไว้ไปที่ห้องน้ำ          พอกลับมาที่ห้องอีกทีหญิงสาวก็ค้นหาที่กระดาษเปล่ากับดินสอแรเงาใส่กระเป๋า  แล้วจึงเปิดประตูออกจากห้อง           เมื่อมาถึงในห้องโถงหญิงสาวก็พบร่างของคนนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะซึ่งสุมกองไปด้วยหนังสือเล่มหนาหลายเล่มและเอกสารอีกมากมาย           เดินเข้าไปใกล้หล่อนก็รู้ว่าคือภูวัตนั้นเอง           เขากำลังหลับ  ใบหน้าคมเข้ม  รูปงามราวกับเทพบุตรของเขานั้นเต็มไปด้วยความอิดโรยและเหนื่อยอ่อน           เสื้อผ้าก็เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาวอย่างที่เขาใช้ใส่ทำงานตามปกติ          ในมือยังจับปากกาไว้แน่น           เมื่อวานนี้ก็เกือบจะตีหนึ่งอยู่แล้วที่หล่อนเห็นเขาอยู่ด้านล่าง           หญิงสาวหันไปมองนาฬิกาที่แขวนไว้ในห้องนี้           ตอนนี้ตีห้าพอดิบพอดี           อยากรู้จังว่าเขาได้นอนหลับอย่างเต็มที่จริงๆกี่ชั่วโมง           คงจะน้อยไม่งั้นเขาคงจะไม่มานอนอยู่ที่นี้           สายตาของหญิงสาวกวาดมองไปทั่วยังข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะ            ตั้งแต่ทำงานมาในบริษัทหล่อนยังไม่เคยฟุบลงกับโต๊ะโดยมีงานมากมายก่ายกองเท่าที่เขากำลังทำอยู่มาก่อนเลย            คงจะเหนื่อยมากกระมั้ง  หญิงสาวมองเขาพลางคิดพร้อมกับหยิบปากกาออกจากนิ้วมือของเขาก่อนที่จะหันรีหันขวางมองหาผ้าห่มสักผืนแต่ก็ไม่พบหล่อนจึงต้องเดินไปในห้องของตัวเอง            คว้าเอาผ้าพันคอเนื้อหนาสีครามผืนใหญ่ที่หล่อนไม่ค่อยได้ใช้แต่ติดตัวมาเผื่อออกมาจากกระเป๋าเดินทางนำไปห่มให้กับเขา            ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหล่อนต้องทำให้เขา            ในเมื่อเขายังเป็นผู้ต้องสงสัยของหล่อนอยู่             อาจเป็นเพราะหล่อนยังไม่อยากให้เขามาตายหรือป่วยง่ายๆ             มันสบายเกินไป  ถ้าหากเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของน้องสาวหล่อน           ชายหนุ่มขยับตัวน้อยๆ จนหล่อนต้องรีบเดินออกไปด้านนอก           แล้วจึงทรุดตัวลงนั่งไปบนเก้าอี้ที่ชานพักบันได มองออกไปที่วิวเบื้องหน้า           และเริ่มจินตนาการว่าจะออกแบบพื้นที่ตรงนั้นอย่างไร           สมองคิดและมือนั้นก็เริ่มวางไปเรื่อยๆ           จนกระทั่งลำแสงสีทองทะลุผ่านหมู่เมฆหมอก    สายลมอ่อนๆแต่หนาวเย็นพัดผ่านแก้มนวลให้รู้สึกสั่น หญิงสาวจึงหยุดมือ           ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับมองลอดเข้าไปในห้องโถง           กองข้าวของได้หายไปจากโต๊ะ รวมทั้งตัวของภูวัตซึ่งนอนหลับอยู่           สงสัยจะตื่นแล้ว           หล่อนเดินไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม  พลางหยิบกระดาษที่ตัวเองร่างขึ้นมาดูผลงาน           ซึ่งหล่อนคิดว่ามันเข้ากับที่นี้และหล่อนก็ชอบมันด้วย           หากหล่อนกลับไปหล่อนจะลองหาที่บนเขาสร้างเป็นบ้านพักต่างอากาศก็คงจะดีไม่น้อย           เวลาว่างจากการทำงานจะได้เปลี่ยนบรรยากาศมาพักสมองในที่ที่อากาศดี           อีกอย่างหล่อนจะปลูกดอกไม้ไว้ด้วยจะได้สวยงามเหมือนกับที่นี้           “ คุณทำอะไรอยู่นะ ” เสียงของภูวัตเอ่ยถามขึ้นมาจากด้านหลัง หญิงสาวค่อยๆหันไปมองแล้วจึงกลับมาจ้องไปที่กระดาษเช่นเดิม          ชายหนุ่มแต่งกายด้วยเสื้อผ้าใหม่มือข้างหนึ่งมีผ้าพันคอของหล่อนวางพับอยู่อย่างเรียบร้อยมียา ทาแก้ปวดบวมวางอยู่ด้านบน  ส่วนมืออีกข้างก็เป็นถ้วยชาส่งกลิ่นหอมกรุ่น          เขามองท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะวางของทั้งสองอย่างไว้บนโต๊ะ  แล้วจึงลากเก้าอี้ออกมาทรุดตัวลงไปนั่ง          “ คุณต้องการอะไร ” เขาเปลี่ยนคำถาม        ใบหน้าที่แสร้งทำเป็นหมกมุ่นไปการร่างแบบของหญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเขาช้าๆ         “ ผมถามว่าคุณต้องการอะไร    ถึงได้อุตส่าห์มีน้ำใจหาผ้าพันคอราคาเหยียบแสนมาห่มให้ผม ”น้ำเสียงเขาแข็ง คิ้วเลิกสูง จ้องมองใบหน้าละมุนของหญิงสาวราวกับกำลังอย่างจะให้หล่อนตอบเขาตามความเป็นจริงที่รู้สึกอยู่ภายใน        ลมร้อนๆถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากของหญิงสาว        สายตาก็จับจ้องที่ถูกยาทาแก้ปวดบวม        “ แล้วคุณละคะ   ต้องการอะไรถึงเอายามาให้ดิฉันใช้ ” หล่อนถามกลับบ้างในใจก็คิดไปด้วย        ขนาดทำดีด้วยยังมาหาว่าหล่อนหวังผลอะไรไว้เสียอีก        ไม่น่าไปใจดีช่วยเหลือผู้ชายคนนี้เอาเสียเลย   เหมือนกับหล่อนกำลังทำคุณบูชาโทษแท้ๆ        “ ผมผมเห็นคุณปวดขา   เดี๋ยวจะเดินไม่ได้ก็เลยเอามาให้ใช้” เขาตอบ       ห่วงใยคนอื่นเขาก็เป็นเหมือนกันหรือ   นึกว่าจะเป็นแค่ทำร้ายคนอื่น         “ ส่วนดิฉันเอง ดิฉันก็ไม่ได้ต้องการอะไรแม้แต่น้อย   ดิฉันเห็นว่าคุณเหนื่อยมากและคงจะหนาวดิฉันก็เลยจะหาอะไรมาห่มให้แต่แถวๆนี้มันไม่มีผ้าอะไรนอกจากผ้าขี้ริ้ว ไอ้ครั้นจะเข้าไปในห้องคุณเอาผ้าห่มออกมาให้ดิฉันก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน   อีกอย่างหากเป็นผ้าห่มของดิฉัน เดี๋ยวคุณจะหาว่ามันไม่ดีพอ   ดิฉันก็เลยจำเป็นต้องหยิบผ้าพันคอที่ยังไม่เคยใช้มาให้   หรือ คุณถือว่าการกระทำเช่นนี้เป็นสิ่งผิด   โอ ขอโทษจริงๆนะคะ   เผอิญว่าดิฉันไม่ใช่พวกแล้งน้ำใจเหมือนคุณก็เลยอดทนดูไม่ได้ ” หล่อนบอกเขาด้วยน้ำเสียงประชดประชนเต็มที่          ภูวัตประสานสายตากับหญิงสาว ราวกับกำลังจมดิ่งลึกลงไปในความจริงและวิเคราะห์สิ่งที่หล่อนได้เอ่ยออกมาจากริมฝีปาก          คาดคะเนว่าไม่มีอันใดแอบแฝงจริงๆเขาจึงยอมที่จะสงบขึ้นมากบ้าง            “ คุณรู้จักข้างในตัวตนจริงๆของผมนักหรือว่ามันเป็นอย่างไร   ถึงชอบว่าผมเผด็จการบ้างแล้งน้ำใจบ้าง ” เขาเอ่ยถามหญิงสาวพลางยกนำชาขึ้นมาจิบด้วยท่าทางสบายๆไม่แยแสเท่าใดนักกับคำตอบที่จะได้รับกลับคืนมา          “ ทำไมจะไม่ใช่การกระทำของคุณ    เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าคุณเป็นประเภทเดียวกับฮิตเลอร์เป็นจอมเผด็จการ คอยแต่จะจับผิดดิฉันตลอดเวลา   แถมยังใจดำขนาดปล่อยให้ผู้หญิงขี่จักรยานแทนการขี่ม้าถ้าไม่มีผู้เป็นย่าคนๆนั้นก็คงไม่มีโอกาสจะได้สบายแน่ ” หล่อนระบายออกไปโดยไม่ กังวลว่าจะคำพูดนี้มันจะทำให้คนตรงข้ามรู้สึกเช่นใดเหมือนกับท่าทางที่เขากระทำยามเมื่อครู่นี้          ชายหนุ่มกำมือแน่น ด้วยความรู้สึกโมโหก่อนจะคลายมือที่กำนั้นวางไปบนโต๊ะเพียงวินาทีเดียว          ภายในก็พยายามข่มไม่ให้รู้สึกอันใดกับสิ่งที่ได้สดับจากปากของหญิงสาว          ใบหน้าและหัวใจของหญิงสาวเริงร่า          รู้สึกดีที่สามารถทำให้ใบหน้าเขากระตุกได้           “ ผมจะบอกอะไรให้คุณจำไว้นะ   ว่าผมจะทำดีกับคนที่ผมคิดว่า   เขามาที่นี้   มาทำงานที่นี้ด้วยความบริสุทธิ์ใจ   มีจุดประสงค์ที่ดีต่อคนที่นี้  ”       “ แล้วคุณรู้ได้อย่างไรคะว่าดิฉันไม่ได้มาที่นี้โดยมีจุดประสงค์ดี   คุณยังไม่เคยได้มองลึกเข้าไปข้างในของดิฉันเลยแม้แต่น้อย ”       “ ทำไมผมจะไม่เคย   ผมมองคุณหลายแง่และลึกมากกว่าที่คุณคิดไว้เสียอีก   แล้ววันนี้ผมก็คิดว่าจะทำตัวให้ดีกับคุณเสียหน่อย   แต่คุณก็มาทำให้ผมอารมณ์เสียอีกแล้ว   ผมคงคิดผิดที่จะมองลูกน้องอย่างคุณให้มันดีขึ้น  ” เขาย้ำสิ่งที่เคยพูดไว้เสมอด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน         ขณะเดียวกับที่หญิงสาวก็หน้างอ         ในใจเต็มไปด้วยความโมโห ที่เขาไม่ยอมเอ่ยออกมา  จึงรีบลุกพรวดจากเก้าอี้ ปล่อยข้าวของทิ้งไว้บนโต๊ะด้วยความๆไม่สนใจก่อนจะเดินจ้ำอ้าวพยายามที่จะออกจากชานพักบันไดและชายหนุ่มที่นั่งอยู่ให้โดยเร็วที่สุด... จากคุณ : ม่านหมอก - [ 23 ก.พ. 47 17:04:34 A:203.107.159.111 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2682449/W2682449.html จากคุณ : Janer - [ 18 มี.ค. 47 12:27:01 ]