ผมเอกซ์ครับ  คุณเคยรู้สึกแบบผมบ้างไหนครับว่าการมองตามใครซักคนมันเหนื่อยแค่ไหน...และมันเหนื่อยจนแทบหมดแรงเลยครับเมื่อสิ่งที่ทำเกินร้อยผลที่ได้มันให้แค่ศูนย์...ไม่มีความหมายใดๆเลย

 นี่เป็นบันทึกจากความรู้สึก และ ความทรงจำของผู้ชายคนหนึ่งต่อผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกมันว่า ความรัก ผู้ชาย..อย่างผมที่ใช้เวลาเพียงคืนเดียวในการเขียนมันขึ้นมาจากความทรงจำ ที่ยังแจ่มชัดเสมอในใจ..บันทึกคืนเดียวที่ทำให้ตัวผมมีทั้งรอยยิ้ม และ น้ำตา

   เรื่องมันเริ่มมานานแล้วครับ  ..ราวๆช่วงตอนที่ผมอยู่ ม.3  ผมมักจะแวะเวียนมาเล่นฟุตบอลที่สนามฟุตบอลแถวบ้านบ่อยๆ  การเดินทางก็ไม่มีอะไรมากครับ..เดิน เดินลูกเดียว  แต่ที่เดินเนี่ยไม่ใช่พราะผมอยากจะเล่นบอลอะไรนักหนาหรอกนะครับ ... แต่มันเป็นเพราะ  คนที่เล่นบาสอยู่สนาม้างๆต่างหาก... แน่นอนครับผู้หญิงชัวร์  อย่าเพิ่งคิดว่าผมาแอบปิ๊งผู้ชายแถวนั้นละครับ..ผมยังไม่อยากเป็นเกย์ ^__^  เอาละครับกลับมาเรื่องของเธอคนนั้นต่อดีกว่าครับ ..เธอคนนั้นมักจะมาเล่นบาสที่สนามใกลล้ๆ นั่นประจำ หรือไม่บางทีเธอก็จะขี่ตักรยานเล่นอยู่แถวนั้น

นั่นแหละครับที่ทำให้เวลาเล่นบอลผมมักจะคอยลอบมองไปที่สนามบ่อยๆ หรือไม่บางทีก็มองไปรอบๆแหละครับ  ก็เผื่อว่าเด็กผู้หญิงผมยาวคนนนั้นจะขี่ตักรยานผ่านมาให้ผมมองบ้าง..เฮ้อ!! แค่มองผมก็ชื่นใจแล้วครับ

ผ่านมา 1 ปีผมมองเธอ..มองอยู่ตลอด..ได้แต่มอง ไม่รู้จักชื่อหรอกครับ..ก็ทำไงได้อายนี่ครับ อาย ..แต่แล้วความความหนุ่มในตัวผมมันเริ่มทำให้ผมไม่รู้จักพอ..อยากจะรู้จักเธอครับ  แค่นั้นแหละครับก็แค่ความปรารถนาลมๆ แล้งๆ ผมก็ยังไม่กล้าอยู่ดี

จนวันหนึ่งที่เหตุการณ์พาให้ผมมีความกล้าอย่างไม่ตั้งใจ..วันที่ผมและพวกๆกล้าหาญชาญชัย บังอาจยกพลขึ้นไปเล่นบอลบนสนามบาส เอาละครับเรื่องมันก็เกิดต่อจากนี้แหละครับ เธอกับเพื่อนอีกคนเดินมาที่สนามบาสที่ผมกำลังเตะบอลกันอยู่ เธอมองมาที่ผมกับเพื่อนๆ แล้วก็หันไปพูดอะไรกับเพื่อนคนนั้น  ..สงสัยเธอคงจะบ่นว่า "อีตาบ้าที่ไหนบังอาจมาแย่งสนามชั้นเนี่ย"

ซักพักผมก็เห็นเธอซ้อมวิ่งสไลด์ไปรอบๆ สนามแทน เหมือนจะเป็นสัญญาณบอกว่า ...ชั้นรออยู่นะยะออกมาได้แล้วตาเบื้อกทั้งหลาย  นี่มันสนามของชั้น!!!

แน่นอนครับวิธีของเธอได้ผลแต่  มันไม่ใช่เพราะว่าผมมีจิตสำนึกอะไรใดๆ หรอกนะครับแต่มันเป็นเพราะว่าความรักมั้งครับ ...ความรัก  ..อย่าว่าผมเน่าเลยนะครับถ้าผมจะบอกว่า...ถ้าคุณไม่มาหลงรักเธอคนที่รู้จักแต่หน้า..คนนั้น คุณก็คงไม่รู้หรอกครับว่ามันอึดอัดใจแค่ไหนกัน

เอาละครับเป็นไงเป็นกัน
"เฮ้ย!!! พวกแก เค้ามากันแล้วเราเลิกกันเถอะ"
ผมหันไปบอกเพื่อน เบาๆ

..........ไม่รู้นะว่าเธอได้ยินผมพูดรึเปล่า แต่  ผมเห็นเธอยิ้มครับ .............

"ไอ้เอกซ์ น้าาา อ้ายยยย เอกซ์  แกกกกก"
เพื่อนผมลากเสียงยาวล้อผมอย่างรู้ทัน ก่อนจะเลิกเล่นตามที่ผมขอ

"เอ้า!! น้องครับพี่เลิกเล่นแล้ว มาเล่นเดะ"
ผมตะโกนบอกเธอทันทีที่เพื่อนๆ ตกลงเลิกเล่น..แต่เธอยังคงทำเป็นไม่สนใจ  และ  นั่นแหละครับ ตอนนี้เองที่ผีสางที่ไหนมันดลใจให้ผมกล้าเอามากมาย ตะโกนออกไปตามวัยหนุ่มที่คึกคะนอง

" น้องๆ น้องชื่ออะไรอะครับ"
แค่นี้แหละครับความกล้าที่สุดในชีวิตของผม แต่นั่นแหละครับกล้าไปก็เท่านั้นไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากปากของเธอเลย  ..เอาละว่ะไหนๆก้อไหนๆแล้ว

"น้อง!! เป็นใบ้เหรอถามไม่ตอบ"
ผมใจกล้าลองเสี่ยงยั่วโมโหเธอดู  เผื่อจะมีเสียงด่าหวานๆ กลับมาให้ชื่อใจบ้าง..แค่ผิดถนัดเลยครับเธอย้อนศรผมเข้าให้ เต็มๆ ด้วยการหันมายิ้มแล้วทำไม้ทำมือื่าทางใบ้ต่างๆ กับเพื่อน ..ล้อเลียนผม
.
................โมโหนะครับแต่นั่นแหละครับเสน่ห์ของเธอ.......

"เอาเหอะ! หยิ่งๆ เนี่ยไม่ใช่ไม่ชอบนะ 'ชอบ' "
ผมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินกลับบ้านไปกลับเพื่อนๆ

............................................................................
..........................................................................................
........................................................
ไม่สนุกหรอกครับแต่ผมเพียงแค่อยากระบายความรู้สึกของผม...เผื่อว่าบางทีเธอคนนั้นจะแวะเวียนได้เข้ามาอ่านและพอจะจำเรื่องราวต่างๆได้และรู้ถึงความรู้สึกของผม .......

แล้วว่างผมจะมาพิมพ์ต่อครับ ...บันทึกจริงๆอย่างที่บอกผมเขียนมันเสร็จมานานแล้วครับ