…..ถึงการทักทายครั้งแรกของผมกับเธอ  มันจะเป็นการพูดกันครั้งแรกที่ไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่แต่ผมก็ happy นะครับ แต่ผมคงไม่ได้ happy ไปกว่า ไอ้เจ๋ง กับ ไอ้เก่ง เพื่อนผมหรอกครับมัน 2 คนนั่งเฝ้าหล่อน 2 คนนั้นจนเล่นบาสเสร็จแล้วค่อยเดินตามหล่อนไปที่บ้าน เพื่อที่จะรู้ให้ได้ว่าบ้านของหล่อนอยู่ไหน… แต่หล่อนๆก็ไม่ได้ญาติดีกับมาน 2 คนมากไปกว่าผมหรอกครับ …แถมเพื่อนของเธอคนนั้นของผมยังสั่งหมาไล่กัดเจ๋ง กับ เก่งซะเกือบแย่ไปตามๆ กัน

อ้อ! ผมลืมบอกว่าไอ้ 2 คนนั้น มันรออยู่ที่สนามจนเป็นชั่วๆโมงๆนั่นไม่ใช่เพราะ พวกมันชอบเธอของผมหรอกครับ แต่เป็นเพราะ เพื่อนของเธอคนนั้นของผมนะครับรู้สึกว่าหล่อนจะชื่อเจี๊ยบหรือไงนี่แหละครับ… เจ๋งมันเป็นปลื้มอยู่มากเอาการ  ส่วนเก่งนะหรือครับมันอยู่เป็นเพื่อนเจ๋งแล้วก็คอยเป็น spy ให้ผมไปด้วยพร้อมๆกันครับ

…ผมว่าถึงไอ้ 2 คนนั้นจะถูกเจี๊ยบสั่งหมาไล่กวดกลับบ้านแทบไม่ทันแต่ผมว่าก็คุ้มนะครับ เพราะ ทั้งผมทั้งไอ้เจ๋งรู้จักบ้านของพวกเธอแล้ว

ต่อจากวันนั้นผมก็ยังไม่เข็ดหลาบกลับเข้าไปเล่นฟุตบอลที่นั่นอีกเหมือนเคย  แล้วคราวนี้ครับผมตั้งปฎิธานกับตัวเองเอาไว้ว่า  ผมจะต้องรู้ชื่อของเธอคนนั้นให้ได้…..เริ่มเดินมาก้าวนึงแล้วจะให้ถอยเหรอครับก็ต้องเดินต่อสิ…ใครจะบ้าถอยง่ายๆ

คิดอย่างนั้นก็เริ่มเลยครับ…เธอขี่จักรยานมาพอดี วันนี้เธอมาคนเดียวด้วยเหมาะพอดีเลย..ผมคว้าจักรยานของเพื่อนขี่ตามไปทันที  ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ครับว่าผมตามอยู่  แต่เธอก็ไม่ได้หนีหรือชะลอความเร็วอะไรทั้งนั้น …เป็นปกติทุกอย่าง..แต่ไอ้ที่ไม่ปกตินี่สิคงเป็น..สิ่งที่เธอกำลังจะทำอยู่นี่แหละครับ

เธอลอยหน้าลอยตาขี่จักรยานไปร้องเพลงไปเรื่อยๆตามอารมณ์อันสุนทรีย์ของเธอ  เธอทำเหมือนผมไม่ได้มีตัวตนอะไรอยู่ตรงนั้นเลย…………….ครับ เมื่อมองไม่เห็น ว่าผมมีตัวตนอยู่ตรงนี้ ผมก็คงต้องทำให้หล่อนรู้สึกว่าผมมีตัวตนอยู่บ้าง

“น้อง ๆ”
ผมเรียกเธอแต่เธอยังคงเฉยร้องเพลงต่ออย่างสบายอารมณื

“น้องๆ”
ผมเรียกอีกที..คราวนี้ได้ผลเกินคาดครับเธอหันมายิ้มหวานใส่ผม (ตอนนั้นใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยครับ) แล้วเธอก็พูดเบาๆกับผมว่า

“ใครน้องนาย!!!! ”
(แป่ววววว หน้าแตกเลยครับหุบยิ้มแทบไม่ทัน) ….แต่เอาละว่ะไหนๆโดนมาดอกนึงแล้วโดนอีกหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกครับผมทนได้

“ชื่ออะไรเหรอ บอกหน่อยสิ”
(คราวนี้เงียบไม่มีสวนครับ)

“เรียน ม. อะไรอะ..เธอนะ”
ผมยิงคำถามไปเรื่อยๆเผื่อเธอจะตอบซักคำถาม

“ทำไม!! เป็นนายอำเภอเหรอ ถามอยู่ได้ประวัติชั้นนะ ”
เธอตอบกวนๆ …(ชอบชะมัดเลยผู้หญิงแบบนี้) ทีแรกเห็นตัวเล็กๆ ใส่แว่นไม่น่าจะมีวาทะอะไรมากมายอย่างนี้….ดูเป็นเด็กเรียนมากกว่า..แต่โดนเธอโต้กลับอย่างนี้มันทำให้เธอเป็นสิ่งที่ผมต้องค้นหาเข้าไปใหญ่…ผมอยากรู้จังครับว่ายังมีอะไรที่ผมคาดไม่ถึงเกี่ยวกับเธอบ้าง

ผมขี่จักรยานตามเธอที่เร่งความเร็วขึ้นอีกนิดหน่อย…จักรยานของผม(ไม่ใช่สิของเพื่อนผมต่างหาก) กำลังเคียงไปกับเธอ..ความรู้สึกตอนนั้นมันทำให้ผมทั้งภูมิใจ ตื้นตัน และอาย

และยิ่งอายเข้าไปใหญ่เมื่อดูเหมือนเพื่อนๆของผมจะเริ่มหันมามอง ก่อนจะตะโกนขึ้นมาแซวผม

"ไอ้เอกซ์ เอ็งจะพรากผู้เยาว์เหรอวะ"
...(ผมไม่ได้พรากผู้เยาว์นะครับเพื่อนๆ...)

ผมหยุดจักรยานนิ่ง..เธอหันมายิ้มน้อยๆ กันคำพูดของเพื่อนผม
....ได้โอกาสแล้วครับ
" ถามจริงๆเถอะชื่อะไรเหรอ  บอกหน่อยสิ จะได้ไม่ถามอีกไง"
.......................................................................
..............................................................................................
..............................................................................................
มาทายดีกว่าครับว่าเรื่องจริงๆที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้จะเป็นยังไง..
เฉลยของผมไม่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแน่ครับ...เพราะตอนนี้มันเป็นอดีตและความทรงจำไม่ลบไปไม่ได้ซักที....