บทที่สี่

“เตร็ง ตุ๊เลง ตุ่เลง ตุ๊เลง ตุ่เลง ตุเหล่ง เตร็ง เตร๊ง เตร็ง ตะหล่ะเหล่ง……”

หันไปอ่านดีๆ อีกรอบหนึ่ง

ออกเสียงชัดๆ

ใช่ครับ มันคือ เสียงเพลงทำนองจะคล้ายๆค้างคาวกินกล้วย

ทำไมเริ่มเรื่องแบบนี้  ??

มันเป็นหนึ่งในริงโทน ยอดฮิต ติดอันดับ (ที่ผมคัดสรรเอาเอง)  พอได้ยินเสียงนี้ทีไร มักมีอะไรให้ทำตามมาเสมอๆ

ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยจะอยากทำ อยากอยู่เฉยๆมากกว่า  แต่ดันมามีเครื่องโทรศัพท์มือถือโหลดริงโทนได้ตามใจฉันแบบนี้  แรกๆก็เล่นสนุกดีหรอก แต่นานๆไปรู้สึกเหมือนมันเป็นโซ่ล่าม ที่ไม่มีปลาย….

ปลายโซ่เป็นดิจิตอลอยู่ในอากาศ…

แต่มันล่ามเราไว้ได้ ขนาดมากระซิบข้างหูเราเลย

“ฮัลโหล…สวัสดีครับ…”  ไอ่นี่เป็นคนไม่มีสัญชาติ  ไม่รู้มันจะฮัลโหล หรือจะสวัสดีครับดี มันเลยพูดสองอย่าง

ถ้ามากสัญชาติกว่านี้คงเป็น “ฮัลโหล…สวัสดีครับ…เหวย…เหวย…”  ไปกันใหญ่

…………….

ผมกะลังนั่งอี้อยู่….ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ โลกส่วนตัวของคนรุ่นใหม่… รวมถึงรุ่นไหนๆในสมัยดึกดำบรรพ์ด้วย…ก็คงเป็นโลกส่วนตัวของเขาเช่นกัน....

แต่ตอนนี้ของผมไม่เหมือนเมื่อก่อน    มันเย็นๆตูดนิดนึง….แอร์มันเย็นอ่ะ.....…

“เตร็ง ตุ๊เลง ตุ่เลง ตุ๊เลง ตุ่เลง ตุเหล่ง เตร็ง เตร๊ง เตร็ง ตะหล่ะเหล่ง……”

“อันโหนว…จะหวัดดีคับ…”  นิ้วโป้งกับนิ้วชี้บีบจมูกไว้  นั่งยองๆอยู่บนโถแบบที่ไม่ให้นั่งยอง (เรามักเห็นแม่บ้านเขียนไว้ ที่ด้านในประตูห้องน้ำ กรุณาอย่าเหยียบขอบ…เป็นต้น   เลยได้วงเล็บต่อไปว่า “มันทำให้เลอะ และล้างยาก…ขี้เกียจขัด….โว้ย….”)

“เออ…หวัดดี…” เสียงจากปลายสายตอบกลับมา

“ทำไรอยู่วะ…”

จะบอกว่ากะลังนั่งอี้อยู่ดีมั๊ยเนี่ย….????  รำลึกในใจลั่นเสียงไถ่ถาม

“มีอะใย…”

“:-)หายไปไหนล่ะ…ลูกค้าโทรมาหากรู …เมิงพร้อมรึยัง…ทั้งคู่เลย  ไอ่เอกด้วย หายหัวไปไหนไม่รู้”  เพื่อนๆเค้ารอผม ไปนำเสนองานให้ลูกค้า  ครือว่า ไปพรีเซ้นท์งานให้ลูกค้า  present น่ะ   present….

“เออๆ นัดไว้บ่ายสามครึ่ง ไปทันน่า…” ผมตอบไป พร้อมตัดสินใจเบ่งรอบสุดท้าย  แบบว่าเบ่งทิ้งทวน เพราะมันเป็นเวลาบ่ายสองสี่สิบห้าแล้ว  แม่บ้านเค้าจะมาทำความสะอาดรอบสุดท้าย สำหรับกะของเขา

“อย่าใช้ห้องน้ำ ตอนหลังบ่ายสาม  เพราะมันจะเปียก…”  ผมเคยได้รับคำเตือนจากเพื่อนๆที่ไปเดินลื่นไถลมาหลายคน  แม่บ้านเค้าจะล้างห้องน้ำช่วงเวลานั้น
…………….

14.55 น. หัวใจเต้นระทึก…..ยังเหลืออีกนิดนึง…….

ห้องน้ำมันก็เงียบๆดีนี่หว่า  ยังไงเสร็จภารกิจก่อนแม่บ้านมาอยู่แล้ว….ผมคิดเข้าข้างตัวเองแต่……
ยังไม่ทันสุดดีเลย………  

“ซู่ซซซซซซซซสสสส์ส์ส์ส์ส์ส์ส…….”

ไปแล้วครับ…..

มันไปแล้วครับ…..

แม่บ้านเค้าสาดน้ำล้างพื้น ทำให้รองเท้ายี่ห้อบานรี่สีดำขลับของผมล่องลอยผ่านหน้าผมไป…
จินตนาการไปว่า มันต้องล่องลอยผ่านไปอีกสองสามห้อง ก่อนไปสงบนิ่งอยู่ใกล้ๆกับสะดือระบายแห่งห้องส้วม….….โอ้……….

ผมนั่งยองๆอยู่บนขอบ เหลือแต่ถุงเท้าสีขาว และเม็ดเหงื่อบนขมับสองข้างแล้วตอนนี้

“เตร็ง ตุ๊เลง ตุ่เลง ตุ๊เลง ตุ่เลง ตุเหล่ง เตร็ง เตร๊ง เตร็ง ตะหล่ะเหล่ง……”

“เฮ้ย..สัญญาณไม่ดีเลยหว่ะ  อยู่ไหนวะ  เค้าโทรมาเร่งกรูอยู่เนี่ย…”

“เออๆ…เดี๋ยวกรูไป…ขอสองนาที…”  ตอบๆแก้ขัดไปก่อน

ผมเลยตัดสินใจบอกคุณแม่บ้านแก

“พี่แม่บ้านค้าบ พี่ราดน้ำ รองเท้าผม  ลอย ไป แล้วค้าบ….พี่จะกรุณาหยิบมาให้ผมหน่อยได้มั๊ยค้าบ….”

“เอ่า…มีคนอยู่เหรอ…” แกอุทาน อย่างไร้เดียงสาสิ้นดี…………..แม่ม…ก็ห้องส้วมมันล็อคอยู่ ไม่ใช่คนแล้วลิงที่ไหนมานั่งอี้วะ…..

“ขอโทษนะคะ  เดี๋ยวเอาให้ค่ะ…”

รอซักพักแกถามขึ้นมา    “คุณสีอะไรคะ???”

“สีไม่สมประเดียวแล้วเนี่ย….(ผวนเอา)”   อันนี้คิดในใจ

คุณแม่บ้านแกยังมีหน้ามาถามอีกสีอะไร  หยิบๆมาก็หมดเรื่อง  ยื่นๆแหย่ๆเข้ามาใต้ประตูซะเร็วๆ   ตูจะได้ไปซะที….

“ของผมสีน้ำตาลค้าบ…..”   เสียงผู้ร่วมอุดมการณ์ห้องข้างๆผมเพิ่งดังแว่วขึ้นมา…..

“พี่แม่บ้านเอาคู่ที่เหลือมาให้ผมละกันค้าบ….” ผมเร่งแก

“มีสามคู่ค่ะ ของใคร อยู่ห้องไหนกันมั่งเนี่ย”

สรุปตอนนี้เลย ให้ไม่งง มีสีน้ำตาลสองคู่ ของผมสีดำ

“ส่งเสียงหน่อย….” แม่บ้านบอกมา (อย่างกับคอนเสิร์ทเล็กๆในห้องน้ำ……ขอมือหน่อย…..)

“เตร็ง ตุ๊เลง ตุ่เลง ตุ๊เลง ตุ่เลง ตุเหล่ง เตร็ง เตร๊ง เตร็ง ตะหล่ะเหล่ง……”

“เออ….กำลังจะไปแล้ว  เร่งจริงเมิงเนี่ย…” ผมกดรับสายแล้วพูดไปก่อนที่ปลายทางจะกรอกอะไรมาใส่หูผมอีก   แต่ยังไงมันสวนกลับมาอยู่ดี…….

“ไอ่เอกนั่งอยู่ห้องตรงข้ามเมิงนี่แหละ….กรูจะบอกเมิงว่า…รองเท้าของมันสีน้ำตาล”

“เบอร์เจ็ดครึ่ง…..หยิบให้มันด้วย….”  

“ละก็ รีบๆย้ายตูด ออกมาจากห้องน้ำโดยเร็วเลยเมิง…..”   คาดว่าเพื่อนผม ไอ่เอกที่นั่งห้องตรงข้ามกัน คงเหงื่อแตกเล็กน้อย…ถึงปานกลาง  หรือเหงื่อแตกมากก็ไม่รู้มัน  หลังจากที่มันโทรออกไปหาเพื่อนที่รออยู่ด้านนอก

ผมเลยตะโกนบอกไป   “พี่แม่บ้านค้าบ….สีน้ำตาลเบอร์เจ็ดครึ่ง อยู่ห้องตรงข้ามผมค้าบ…”

“สีน้ำตาลเบอร์เจ็ดครึ่ง  จัดให้ค่ะ….ทีหลังอย่าขี้เวลาล้างห้องน้ำอีกนะคะ….” พี่แม่บ้านพูดจริงใจ ตรงไปตรงมา ก่อนเอารองเท้าไปยื่นให้ที่ห้องเพื่อนผม

รองเท้าสีน้ำตาลอีกคู่ถูกยื่นแหย่ให้ห้องข้างๆผม และคู่ที่เหลือก็ของผมนั่นเอง….

พวกเรากระมิดกระม้วนกระเมี้ยนกันออกมาแทบไม่ทัน…อยากเห็นลูกตำลึงเวลาสุกมาดูดิ….หน้าตาท่าทางได้ทุกคนเลยแกเอ๊ยยยย……

อันมือถือ ไว้สื่อสาร กันทุกที่
เวลาอี้ เวลาเอี้ยว ไม่มีสน
ติดต่อถึงที่ ทุกเวลา ทุกๆคน
ขอข้างบน มีแค่ เสาสัญญาณ

ถ้าตอนนี้ นั่งอี้ อยู่ชายป่า
ไร้ฝ้าฝา ไร้หลังคา คุ้มหัวนั่น
ในดงกล้วย ในดงป่า ไร้สัญญาณ
ไร้แม่บ้าน คงเบิกบาน ไม่ร้อนใจ….