ความคิดเห็นที่ 1 เมฆรูปสาว-ดาวสีชมพู-ปลาทูในจาน เที่ยงคืนเป็นเวลาทำงานของผม  ทุกวันผมจะตระเวนขับรถคู่ใจไปตามสถานที่ต่างๆ  เพื่อทำภารกิจที่สำคัญ  แม้ว่ามันจะเป็นงานที่ด้อยค่าสำหรับคนอื่น     แต่สำหรับผมมันเป็นงานสุจริตเลี้ยงปากเลี้ยงท้องผมมาหลายมื้อแล้ว “คนเก็บขยะ”  คำนี้มักจะแว่วเข้าหูผมเสมอ  ใช้แล้วผมมีอาชีพเป็นคนเก็บขยะ เก็บของเก่าที่หลายคนเห็นว่าไม่มีค่า ไม่มีราคาไปขาย  ขวดพลาสติก  ถุงกระดาษ  กระป๋องแคนต่างๆ  อย่างให้เจอ  ผมเก็บเรียบ   “ไม่เอาๆ  อย่างเพิ่งไปเฉลยสิวะ  ว่าตัวดำเนินเรื่องเป็นคนเก็บขยะ   มันไม่น่าสนใจ  ลองบรรยายโม้โน้นโม้นี่ไปเรื่อยๆก่อนดิ  แล้วค่อยมาเฉลยหักมุมทีหลัง    เรื่องมันจะได้สนุกๆหน่อย”   มือซ้ายวิจารณ์โคลงเรื่องที่กำลังจะดำเนิน     ใช้มือขวาตบกบาล(หลังมือ)มือซ้ายไปหนึ่งที   มีหน้าที่พิมพ์ก็พิมพ์ไปไม่ต้องมาสะเออะแสดงความคิด   ข้าพเจ้ารู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ร่างกายมันไม่ค่อยโอนอ่อนยินยอมทำตามคำสั่งสักเท่าไหร่  เมื่อวานข้าพเจ้านึกครึ้มอกครึ้มใจอยากดื่มเบียร์สักหน่อย   แต่ขาทั่งสองมันไปยอมเดินไปซื้อมาให้   บ่นโน้นบ่นนี้   ข้าพเจ้าหมั่นไส้เลยดึงหูข้างซ้ายให้เดินไปซื้อมาให้   ไม่รู้มันจะบ่นอะไรกันนักหนา ทุกคืนผมจะต้องคอยแย่งสมบัติกับนักเก็บขยะคนอื่น  ถ้าวันไหนไปถึงจุดเกิดเก็บช้ากว่าก็ต้องแห้วไป  ถ้าวันไหนทำเวลาดีไปเก็บได้หลายจุด    ผมก็จะได้สมบัติกลับมาแลกเศษเงินได้มากหน่อย   อันที่จริงชีวิตผมก็ไม่ได้มีความขัดสนเรื่องเงินทองเลย   ถึงผมไม่ทำงานเก็บขยะ นอนเฉยๆหายใจทิ้งไปวันๆผมก็มีเงินใช้ไปตลอดชาติ   เพราะว่าที่จริงผมเป็นลูกเศรษฐีปลอมตัวมาเป็นคนเก็บขยะจรจัดเพื่อหารักแท้  เพราะผมคิดเสมอว่าถ้าผมอยู่บ้านนั่งกินนอนกินไปวันๆชีวิตนี้คงหาความลำบากไม่เจอ    และที่สำคัญผมคงหาคนที่รักผมจากตัวตนที่แท้จริงไม่ได้ “มั่วแล้วมืง   มั่วแล้ว  มืงมีความคิดมั่งเปล่าวะ  ไอ้ห่าตอนแรกขึ้นต้นว่าเป็นคนเก็บขยะจนๆ   ไหง  อยู่ดีๆกลายเป็นลูกเศรษฐีร่ำรวยมาเป็นคนเก็บขยะหารักแท้  อะไรวะ  แล้วอีกอย่าง ทำไมพระเอกของ:-)ไม่ไปทำอย่างอื่น  มีอาชีพ มีทางให้เลือกเยอะแยะ  ไม่เห็นต้องมาทำอย่างนี้เลย  เป็นคนเก็บขยะมืงบ้าปะวะ  มืงจะทำอะไร   จะเขียนอะไรออกไปยึดตามหลักความเป็นจริงมั่งดิวะ  ไม่ใช่แต่สักแต่ว่าเขียน   อย่างนี้ใครเขาจะไปอ่านนิยายน้ำเน่าของมืง”  มือซ้ายหาเรื่องอีกรอบ  ดูท่าว่ามันจะไม่ยอมพิมพ์งานให้ข้าพเจ้าต่อไปแล้ว เห็นที่จะเลี้ยงไว้ไม่ได้  ข้าพเจ้าใช้มือขวาถอดมือช้ายออกไปวางไว้บนชั้นวางหนังสือ  พูดมากอยู่ได้  ยังดีนะที่มือขวาข้าพเจ้าเป็นใบ้ตั้งแต่กำเนิด  ถ้าลองมือขวาเถียงมาอีก  ข้าพเจ้าคงต้องใช้จมูกพิมพ์งานเป็นแน่ “แล้วมืงจะรู้สึก   มืงไม่ยอมเชื่อกุ   ขอให้มืงฉิบหายวอดวาย   ไม่มีใครเขาอ่านงานของ:-)หรอก  ไอ้เอี้ย   คนเอี้ยอะไรวะเอาแต่ใจตัวเองฉิบหาย   ไม่เคยยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นเลย   พอโดนวิจารณ์นิด  ติหน่อยก็ทำเป็นโมโห”  ไอ้มือซ้ายไม่รักดี  ตะโกนด่าจากชั้นหนังสือ  ข้าพเจ้าหยิบหนังสืออ่านใกล้มือเขวี้ยงใส่ไปทีนึง   จังๆกลางเป้า  มีสีเขียวช้ำเป็นรอยขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด    สมน้ำหน้า  ข้าพเจ้ายิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ ทบทวนชื่อเรื่องที่ตั้งเอาไว้กับเรื่องราวที่ได้ถ่ายทอดออกไป   มันยังไม่สามารถไเกี่ยวพันกันได้เลยสักนิด   ข้าพเจ้าก้มลงถามนิ้วโป้งทีน  ทำยังไงดีวะ  เขียนชื่อเรื่องไปแล้วซะด้วย  นิ้วโป้งทีนนขยับสองสามครั้งผ่อนคลายเมื่อยขบ   กลิ่นแปร่งๆกระทบโพรงจมูก   “เอาอย่างนี้สิ  ก็แกล้งเดินออกไปที่หน้าต่างทำหน้าซึ้งๆเหมือนคนอกหักหน่อย ถ้ามีน้ำตาไหลพรากออกมาก็จะดีมากเลย” แล้วไงต่อ ข้าพเจ้าซักคืบ   “แล้วแกมองไปบนท้องฟ้าใช่ปะ แล้วบรรยาว่าวันนี้นะคิดถึงใครคนนึงมองไปทางไหนก็เห็นไปหน้าเธอ  แม้แต่เฆมที่ลอยล่องบนฟ้ายังเห็นเป็นหน้าเธอเลย” เออเข้าท่าๆ  แต่ว่าตอนนี้ข้ากำลังเขียนนิยายเกี่ยวกับคนเก็บขยะอยู่นะโว้ย  แล้วมันจะโยงเข้าเรื่องได้อย่างไงวะ “ไม่เห็นยากเลย  ก็คนเก็บขยะเป็นเศรษฐีใช่ปะ ก็ให้ตัวละครเอ็งแบบว่าเจอสาวคนหนึ่งหนีโจรมาหลบในกองขยะที่เอ็งกำลังไปเก็บ แล้วบังเอิญเขาวิ่งมาทางที่ตัวเอกของเอ็งกำลังปฎิบัติการเก็บขยะอยู่แล้วก็ช่วยเหลือนางเอก แล้วก็หลงรักนางเอกอะไรประมาณเนี้ย”  เจ้านิ้วก้อยตีนเสริมบท น้ำเน่าสุดๆข้าพเจ้าอุทานออกมา  แต่ก็ยังดีดีกว่าไม่เข้าเนื้อเรื่องอะไรเลย   ข้าพเจ้าเริ่มบรรยายภาพตามที่ได้รับพล๊อตเรื่องจากนิ้วโป้งทีนมา วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมก้มหน้าก้มตาเก็บขยะตามเคย   ขณะที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการโกยเศษกระป๋องถุงพลาสติกใส่กระสอบผมได้ยินเสียงแว่วขอความช่วยเหลือบางๆ   ผมมองหาต้นเสียงหันซ้ายหันขวาสักพักก็เห็นหญิงสาวผมเผ้ากระเซิงวิ่งตรงมาทางผม  ท่าทางของเธอดูกระหืดกระหอบมา เสื้อผ้าขาดวิ่ง เนื้อตัวมอมแมมไม่รู้ว่าเธอวิ่งหนีจากอะไรมา เธอวิ่งตรงมาทางผม  สายตาทั้งสองเห็นภาพเธอชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ  สาวน้อยหน้ากลมกลึง  ผิวขาว  เส้นผมยาวดำขลับ  ดวงตาทั้งสองเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดน้ำตา  เธอหยุดอยู่ตรงหน้า  ผมผงะตัวด้วยอาการที่บอกไม่ถูก ร่างกายมันแข็งสะท้านกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอเป็นใครมาจากไหน และกำลังวิ่งหนีอะไรมา ฝ่ามือนวลนิ่มทั้งสองของเธอเกาะแน่นที่แขนของผม  เธอเริ่มร้องไห้อ่อนวอนขอให้ผมช่วยเหลือ  ผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไร  พอตั่งสติได้ก็บอกให้เธอวิ่งไปหลบที่พุ่มไม้ด้านหลัง   บริเวณที่ผมจอดรถถีบคู่ใจไว้   สักพักชั่วอึดใจก็มีชายฉกรรจ์สามคนวิ่งไล่ตามทางที่เธอเคยเหยียบผ่านมาก่อนหน้านี้ไม่นาน    ชายทั้งสายสอดส่องสายตาหาเป้าหมายซึ่งผมคาดว่าคงจะเป็นหญิงสาวเมื่อสักครู่   พวกเขาพุ่งตรงมาทางผม ถามคำถามที่ผมคาดเดาไว้อยู่แล้ว และคำตอบที่ผมตอบกลับไปก็คือคำตอบที่ทุกคนน่าจะทราบกันดี... ...ผมชี้มือไปทางพุ่มไม้ที่เธอซ่อนกายอยู่  ชายทั้งสามกล่าวขอบคุณ   สักพักสาวน้อยก็ถูกชายฉกรรจ์ลากออกมาจากพุ่มไม้  เธอชี้มือชี้ไม้ตะโกนโหวกเหวกโวยวายด่าทอผมอยู่พักใหญ่    ผมเผยรอยยิ้มที่มุมปาก   เรื่องอะไรที่จะบอกไปล่ะว่าไม่เห็น  เพราะถ้าตอบออกไปอย่างนั้นผมอาจจะเจ็บตัวเหมือนในหนังไทยก็เป็นได้ “น้ำเน่าไม่พอ  ยังเห็นแก่ตัวอิบหาย”  เจ้ามือซ้ายตะโกนเหน็บมาจากชั้นวางหนังสือ ข้าพเจ้าเขม่นคิ้วใส่ทำไมมันต้องยุ่งกับงานของข้าพเจ้าอยู่เรื่อยเลย  ก้มมองนิ้วโป้งทีน “แล้วไงต่อ  อย่างนี้พอใช้ได้เปล่า” นิ้วโป้งทีนส่ายลำตัวสองสามครั้งประหนึ่งว่ากำลังเซ็งสุดกำลัง “นี่ถามจริงๆเหอะ  มีหัวไว้ทำอะไร   หรือมีตั้งไว้บนบ่าอย่างเดียว เคยคิดอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อยไหม  ดูที่แกพิมพ์ไปสิ  พระเอกบ้าอะไรวะบอกที่ซ่อนนางเอกซะเสร็จสรรพ  แล้วยังมายิ้มที่มุมปากอีกอย่างนี้เรื่องมันจะน่าอ่านได้ยังไงวะ” นิ้วโป้งทีนสบถคำชมใส่ข้าพเจ้า เหรอ  แต่ว่าอย่างนี้มันก็ดีแล้วนะ   ถ้าไม่ยอมบอกที่ซ่อนตัวละครของข้าพเจ้าอาจจะเจ็บตัว  และไม่สามารถมาเก็บขยะได้อีกในหน้าต่อๆไป “แกนี้บื้อจริงๆ  ไม่เอาแล้ว ไม่คุยกับแกแล้วเรื่องที่เหลือแกคิดเอาเองแล้วกัน ฉันไปหาอะไรกินในครัวดีกว่า” เจ้านิ้วโป้งทีนตัดบท  หมุนไขตัวเองออกจากเท้าข้าพเจ้าแล้วคลานดึบๆเข้าไปในครัว ข้าพเจ้าหันซ้ายหันขวา  เห็นที่จะพึงพาใครไม่ได้แล้ว มีแต่พวกไม่ได้เรื่องทั้งนั้น ชายฉกรรจ์สามคนลากสาวน้อยหายลับตาไป  ในใจผมครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อสักครู่  แต่ก็ตัดใจให้ลืมได้อย่างรวดเร็ว  คิดไปเสียว่าไม่ใช่เรื่องของเรา  ใครก็ไม่รู้เพิ่งคุยกันไม่กี่คำจะไปสนใจทำไม  บางทีเธอคนนั้นอาจจะเป็นผู้ร้ายก็ได้  และบางทีชายฉกรรจ์สามคนนั้นอาจเป็นตำรวจก็ได้   ทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งสิ้น สาวน้อยหน้าตาดี ร่างกายอรชนอ่อนแอ่นในคราบผู้ร้าย  เธออาจจะเคยฆ่าคนตายมาเป็นร้อยเป็นพันแล้วก็ได้ ชายฉกรรจ์หน้าตาโหดเหี้ยมอำมหิตสามคน ซึ่งอาจจะเป็นพ่อพระจิตใจดี  หรือบางทีอาจจะเป็นตำรวจปลอมตัวมาก็ได้ ผมอมยิ้มแทงแก้มทั้งสอง  วันนี้ผมเป็นผลเมืองดีซะแล้วสิ จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 26 ก.พ. 47 16:55:36 A:203.147.26.123 X:203.147.26.94 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อถึงบรรทัดนี้ข้าพเจ้าหยุดพิมพ์  หยิบแก้วน้ำขึ้นมากรอกชโลมผ่านลำคอที่แห้งเหือด  น้ำค่อนแก้วถูกถ่ายเทลงกระเพาะอย่างรวดเร็ว   ข้าพเจ้าพ่นเสียงซาบเย็นออกมาจากลำคอ  เรื่องกำลังสนุก... หลังจากเก็บขยะครบทุกจุดแล้ว ผมกลับมาถึงที่พักประมาณหกตีหน้าครึ่ง พาหนะคู่ใจเบียดแน่นไปด้วยเศษถุงพลาสติก  ขวดน้ำ กระป๋องแคน  กล่องกระดาษ  หยุดทุกการเคลื่อนไหวที่ตรงประตูหน้าบ้าน จอดรถบรรทุกสัมภาระทิ้งไว้หน้าบ้าน  เหลียวซ้ายแลขวาดูแล้วไม่มีใคร  ก็ใช้มือขวาล้วงในกระเป๋ากางเกง หยิบรีโมทประตูบ้านติดมือออกมา  ก้อนสี่เหลี่ยมขนาดเหมาะมือสีทองประดับไปด้วยเม็ดใสๆแวววาว ที่ทุกคนมักจะเรียกติดปากว่า  “รีโมททองฝังเพชร” ประตูบานไม้เก่าคร้ำครึเผยอตัวออกจากกันด้วยแรงดึงของมือ  เสียงเอี๊ยดอ๊อดดับกระทบหูเมื่อเวลาประตูเคลื่อนตัว  พอเข้าไปในตัวบ้านผมบรรจงใช้นิ้วเกี่ยวสายเชีอกฟางสีแดงตรงด้ามจับประตูไปคล้องกับตะปูโค้งงอสีสนิมมัวที่ตอกติดไว้กับฝาบ้าน   หยิบรีโมททองฝังเพชรขึ้นมาพินิจตรงเบื้องหน้าอีกครั้ง นี่ถ้าเป็นของจริงนะ  มันคงไม่อยู่ในกระเป๋ากางเกงผมจนถึงทุกวันนี้หรอก  สีทองขุนมัวเริ่มหลุดลอกให้เห็นสีสนิมแดงเข้ม  ส่วนเม็ดแก้วพลาสติกขาวเรืองใสนั้นก็เหลือติดอยู่ไม่กี่เม็ด   ไม่รู้ว่าไอ้เจ้าคนทำมันทำออกมาเพื่ออะไร  ผมเกาหัวแกรกๆ  ปล่อยให้คำถามนี้ลอยเคว้งในอากาศ “สรุปว่าไอ้พระเอกของเอ็งเนี่ยมันเป็นคนจนหรือคนรวยกันแน่วะ” หัวนมข้างขวาตั้งข้อสักเกตุ ข้าพเจ้าก้มหัวลงสบตากับมัน  เขม่นคิ้วใส่ด้วยอารมณ์ประมาณว่าอย่ามายุ่งกับเรื่องของกุได้ไหม  มันหดหัวนมลงจนมิดหน้าอกด้วยความกลัว  ข้าพเจ้าเริ่มพิมพ์เรื่องราวต่อ ผมทิ้งตัวนอนบนฟูกกล่องกระดาษด้วยความเหนื่อยอ่อน  เปลือกตาทั้งสองประกบเข้าหากัน  แต่ท้องส่งเสียงร้องระงมด้วยความหิว  ผมข่มใจฝืนกายในหลับให้จงได้  เมื่อไม่มีอาหารจะให้กระเพาะมันบีบย่อยได้   ก็ต้องอาศัยการนอนเนี้ยแหละที่จะทำให้ลืมอาการที่เรียกว่า “หิวข้าว”      กะว่าตื่นนอนมาค่อยกินรวดเดียว ประหยัดไปได้อีกมื้อ งัวเงียตื่นเพราะรู้สึกว่ามีความเย็นวาบตกกระทบที่ผิวหน้าและลำตัว  ใช้มือปาดหยดน้ำที่เกาะแอ่งอยู่ตรงหว่างคิ้ว  ปาดเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที  หยดน้ำตกกระทบอยู่ทั่วร่างกายไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  ผมคลี่เปลือกตาออกจากกันรวบรวมสติก็สามารถบรรยายสิ่งที่เห็นได้ทันที    ตอนนี้ฝนกำลังหล่นเม็ด  น้ำจากฝากฟ้าไหลแทรกซึมหล่นลงมาจากหลังคาสังกะสี  ผมเคลื่อนร่างกายออกจากจุดเกิดเหตุ   สงสัยว่าจะต้องหาอะไรมาอุดรอยรั่วซะแล้ว มองลอดผ่านช่องฝาบ้าน ข้างนอกมีแต่ความมืดคลึ้ม  ฝนกำลังหยาดสายลงมา  ท้องฟ้าเปล่งดีเทาดำ  ปลายฟ้ามีแสงแลบแปล๊บเป็นระยะๆ ผมคิดว่าอารมณ์อย่างนี้บรรยากาศเย็นชื้นอย่างนี้ไม่มีอะไรดีกว่าการนอนต่ออีกสักงีบ  กี่โมงแล้ว?  หิวชะมัดเลย!  กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น  สอดส่ายหามุมบ้านที่ไม่มีหยดน้ำหล่นลงมา  ทิ้งตัวลงนอน  ฝนหยุดค่อยว่ากันใหม่ ตื่นมาอีกตอนเย็นย่ำ  บิดขี้เกียจสองสามที  ไปหาอะไรกินดีกว่า เดินออกจากบ้านมุ่งหน้าสู้ร้านเจ๊เป้าเจ้าประจำ  เซ็นต์ไข่ไก่มาสองฟอง ข้าวสารโลนึง ทั้งหมดสิบห้าบาท  ทีแรกเจ๊เป้าจะไม่ให้เซ็นบอกว่าหนี้เก่าร้อยกว่าบาทเมื่อไหร่จะมาจ่ายสักที   ผมบอกว่าเมื่อวานเก็บกระป๋องมาได้เยอะเดี๋ยวเอาไปชั่งโลขายแล้วจะมาเคลียร์หนี้ทั้งหมด  ไข่ไก่สองใบกับข้าวสารโลนึงจึงถูกเคลื่อนย้ายมวลสารจากร้านเจ๊เป้ามาสู่เพิงพังของผม ระหว่างเดินกลับเรื่องสาวน้อยผุดขึ้นมาในหัว  ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ  หวังว่าเธอคงไม่ไปทำร้ายชายฉกรรจ์สามคนนั้นนะ หลังจากทานอาหารสุดหรูเสร็จผมก็จัดแจงน้ำสมบัติ กระป๋อง ขวดน้ำ ไปขายเจ๊กที่ร้านรับซื้อของเก่าเจ้าประจำ  ต่อรองราคากันอยู่สักพัก  ผมก็แลกสิ่งของที่นำมาด้วยทั้งหมดกับเงินหนึ่งร้อยห้าสิบเอ็ดบาท   เหลือบมองทีวีของอาเจ๊กที่กำลังเปิดข่าวอยู่   ภาพหญิงสาวเมื่อคืนเฉิดฉายอยู่มุมขวาของจอ  ผมเพ่งตาด้วยความตกใจและสงสัย  หัวใจเต้นรัว เกิดอะไรขึ้นกับเธอ   สาวน้อยเมื่อคืนไปอยู่ในทีวีได้อย่างไร   เนื้อขาวระบุว่าเธอเป็นหญิงสาวที่ถูกล่อลวงมาจากภาคเหนือเพื่อค้าประเวณี   เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอได้แอบหนีออกมาและด้วยความโชคร้าย  เธอหนีไม่พ้นและถูกฆาตกรรมโยนศพทิ้งไว้ที่ป่ารกข้างทาง   ป่ารกซึ่งเป็นบริเวณที่ผมพบเธอเมื่อคืน!!! ผมยืนนิ่งแข็งสะท้านกายราวกับเวลาโลกได้หยุดลง  หัวใจเต้นรัวถี่เร้า  เหงื่อผุดเม็ดขึ้นตามรูขุมขน  มันเกิดขึ้นไอ้อย่างไรนี่   การตัดสินใจของผมมันผิดพลาดหรือนี่ เดินเบาโหวงอย่างคนไร้สติกลับบ้าน  มองท้องฟ้า  ป่านนี้ไม่รู้ว่าดวงวิญญาณของเธอล่องลอยไปที่ไหนแล้วนะ  เหม่อตามองท้องฟ้า  ก้อนเมฆที่ปลายตาอมความทุกข์คล้ายกับใบหน้าของหญิงสาวเมื่อคืนไม่มีผิดเพี้ยน แต่ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป   ผมยังต้องหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองอยู่   จะให้เรื่องอย่างนี้มาทำให้คิดมากจนไม่มีอันเป็นทำงานไม่ได้  ไม่อย่างนั้นผมอาจจะอดตายยืนอมทุกข์อยู่บนก้อนเมฆเหมือนสาวน้อยนั้นก็เป็นได้ “เฮ้ยๆๆๆๆ  ไหนแกบอกว่าไอ้พระเอกมันเป็นลูกเศรษฐีปลอมตัวมาไง” ไอ้มือซ้ายกับนิ้วโป้งทีนส่งเสียงประสานเย้อหยันมาจากชั้นวางหนังสือ ข้าพเจ้าเหล่มองด้วยหางตา  ไม่อยากต่อล้อต่อกลอนกับไอ้พวกเสียงนกเสียงกา   ดูต่อไปเรื่อยๆแล้วกัน... ระหว่างทางกลับบ้านในหัวสมองมีแต่ความคิดสับสนวุ่นวาย  ทำไมเหตุการณ์อย่างนี้ต้องเกิดขึ้นกับผมด้วย กลางคืนผมออกไปทำงานตามเคย คืนนี้ผมเก็บขยะตามจุดประจำเหมือนทุกวัน แต่วันนี้แทบจะไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือมาเลย  อาจจะเป็นเพราะว่าในหัวไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานก็เป็นได้  และเมื่อถึงจุดนั้น  จุดที่เกิดเหตุการณ์เมื่อคืน หัวใจผมแทบจะหยุดเต้น เมื่อในหัวมันฉายภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมนิ่งร่างกายเพื่อไว้อาลัยในกับสาวน้อยผู้จากไป   ขณะที่ผมกำลังเคลื่อนตัวออกจากจุดเกิดเหตุ  เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับผม อีกครั้ง!!! จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 26 ก.พ. 47 16:56:10 A:203.147.26.123 X:203.147.26.94 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หญิงสาวผมบางสวมเสื้อยืดสีชมพู กางเกงยีนส์  วิ่งกระหืดกระหอบพุ่งตรงมาทางผม  ตาทั้งสองของผมแช่นิ่งกับเธอคนนั้น   หรือว่าคืนนี้หนังจะฉายซ้ำเหมือนเมื่อวาน เธอวิ่งหอบแรงหยุดตรงข้างหน้า  สองมือเกาะกุมที่แขนของผม   น้ำใสๆเอ่อล้นจากสองตา  ช่วยฉันด้วยถอยคำขอร้องโหยหวนพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากเธอ ผมตั้งสติอีกครั้ง  เป็นไปได้อย่างไร  ทำไมเหตุการณ์มันช่างเหมือนเมื่อวานทุกอย่าง  ผมชี้มือให้เธอไปหลบหลังพุ่มไม้  จุดเดียวกันกับที่ผมให้สาวน้อยเมื่อวานเข้าไปแอบหลบ หลังจากหญิงสาวเสื้อชมพูเข้าไปหลบหลังพุ่มไม้ได้สักอึดใจ ก็มีชายฉกรรจ์สามคนวิ่งมา  เหมือนเมื่อวานทุกอย่าง  แต่ต่างกันที่ชายฉกรรจ์สามคนวันนี้ไม่ใช่ชุดเดียวกันกับเมื่อวาน ชายคนหนึ่งในกลุ่มถามผมว่าเห็นผู้หญิงเสื้อชมพูวิ่งผ่านมาทางนี้ไหม   ผมนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ  สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด   มือทั้งสองกำแน่น  ประโยคบางประโยคหลุดออกจากปาก... “พระเอกของแกพูดว่าอะไรวะ  รีบพิมพ์ดิ”  ขณะนี้เจ้ามือซ้ายกับนิ้วโป้ง ทีนมันกระดึบมาคลอเคลียอยู่ข้างๆจอคอมพ์โดยที่ข้าพเจ้าไม่ทันรู้สึกตัว อยากรู้ใช่มะ  อยากรู้ก็เงียบๆ   ข้าพเจ้าตอกคำเหน็บให้กับเจ้าชิ้นส่วนไม่รักดี ผมตีสีหน้าบอกกับทั้งสามชายฉกรรจ์ไปว่า... “ว่าไงๆๆ   เร็วๆดิ  รออ่านอยู่   ฉันว่านะต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆเลย แกว่าไหมเจ้ามือซ้าย กะเจ้านิ้วโป้งตีน” หัวนมขวาผุดตัวออกมาแสดงความคิดเห็น “อย่าแทรกได้ไหม  กำลังลุ้นอยู่”  ทุกส่วนของร่างกายตวาดเจ้าหัวนมขวาเป็นเสียงเดียวกัน ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย  ไม่รู้ว่าพวกมันจะทะเลาะกันไปถึงไหน    ข้าพเจ้าถ่ายทอดเรื่องราวตามที่คิดไว้ต่อ... มือข้างถนัดชี้ไปตรงพุ่มไม้ที่หญิงสาวชุดชมพูหลบแอบอยู่   ชายฉกรรจ์ทั้งสามกล่าวขอบใจ สักพักหญิงสาวก็ถูกลากออกมาจากจุดซ่อนตัว   น้ำตาของเธอไหลหลั่งจนดวงตาทั้งสองแดงกล่ำ  กำลังของเธอไม่สามารถแข็งขืนดิ้นสู้กับแรงของชายทั้งสาม  ปากคอของเธอกล่าวสัพยอกสบถคำระคายหูตลอดเวลาที่ถูกฉุดกระชาก  เธอมองมาทางผมด้วยสาตาเคียดแค้น!!!   ผมส่งรอยยิ้มมิตรภาพให้เธอ... “อ้าว  ทำไมพระเอกมืงเอี้ยอย่างนี้วะ  ทำไมไม่ยอมช่วยผู้หญิง”  มือซ้ายตวาดใส่ ข้าพเจ้าส่ายศีรษะสองที   ดึงมือซ้ายกลับมาประจำการที่เก่า  พูดกรอกไปว่า มันก็แค่บทละคร อย่าไปคิดมาก มันไม่ใช่ชีวิตจริง ผมกลับบ้านด้วยเศษกระป๋องเพียงไม่กี่ชิ้น  คิดทบทวนว่าสมควรแก่เวลาแล้วที่ผมควรยุติเส้นทางอาชีพคนเก็บขยะ  เพราะเวลาที่ผ่านมามันไม่สามารถทำให้ผมค้นหารักแท้ได้เลย เมื่อถึงที่พักผมทิ้งตัวลงนอนทันที  คิดว่าพรุ่งนี้คงต้องกลับบ้านจริงๆสักที  คืนนี้เป็นอีกวันที่ผมหลับโดยไม่ได้ฝัน ตื่นมาอีกครั้ง  ตอนโพล้เพล้  เดินวนเก็บบรรยากาศภายในเพิงคุดคู้อยู่สักพัก กำเศษเหรียญในกระเป๋าไปใช้หนี้เจ๊เป้า  เจ๊ถามว่าผมจะไปไหน ไปทำอะไร  ผมแทงยิ้มที่มุมปาก  บอกไปว่าจะกลับบ้านนอก  เจ๊เป้าอวยพรให้ผมโชดดี  ผมยิ้มให้อีกครั้ง  ยกมือสวัสดีแล้วเดินจากลา ไปหาอาเจ๊กขายของเก่า   นำเศษกระป๋อง ขวดน้ำ กระดาษทั้งหมดไปขายครั้งสุดท้าย  อาเจ๊กถามว่าจะไปทำอาชีพอะไร  ผมเกลื่อนตอบไปว่าจะไปขายน้ำที่สวนจตุจักร  อาเจ๊กอวยพรให้โชคดี  เหลือบมองดูทีวีที่ร้านอาเจ๊ก  ไม่มีข่าวของหญิงสาวชุดชมพูเมื่อคืน   เดินเรื่อยเปื่อยกลับบ้านที่แท้จริง  คฤหาสน์สามชั้นทรงยุโรปบนเนื้อที่ห้าร้อยไร่   สนามหญ้าสองร้อยไร้   ที่จอดรถหาสิบคัน  ภายในบ้านตกแต่งด้วยน้ำมือจากช่างออกแบบภายในที่เก่งที่สุดในโลก   สิ่งปลูกสร้างนี้บ่งบอกฐานะผมได้เป็นอย่างดีว่าผมเป็นคนรวย เดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์ห่อเหี่ยว  ต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะเดินจากรั่วบ้านถึงประตู   ที่จริงผมโทรกริ้งเดียวก็จะมีคนรับใช้ขับรถมารับนะ  แต่ไม่เอาดีกว่า  อยากเดินเรื่อยเปื่อยชมแสงดาวบนท้องฟ้าที่มืดมิดมากกว่า ที่ปลายตาบนฟากฟ้า  ดาวสีชมพูเปล่งแสงระยับกร้านสายตาอย่างโดดเด่น   บนท้องฟ้ามีดาวสีชมพูด้วยเหรอ  เกิดมาเพิ่งเคยเจอนะเนี้ย  หรือว่าแสงดาวสีชมพูจะเป็นตัวแทนของหญิงสาวคนเมื่อคืน   ไล่ลมหายใจเป็นทางยาว  คงไม่หรอก  เพราะดูในทีวีก็ไม่เห็นมีข่าวของเธอเลย เดินเข้าคฤหาสน์เด็กรับใช้วิ่งเข้ามาต้อนรับเป็นอย่างดี  คำถามมากมายประดังเข้ามาเต็มสองรูหู  เดินเลี่ยงความวุ่นวายเข้าห้องครัว  กะว่ามื้อนี้จะกินให้เต็มคราบ   อดอยากมาตั้งนาน  นั่งก้นยังไม่ทันร้อนอาหารหลายสัญชาติจับจองพื้นที่บนโต๊ะอาหารจนลานตา เหม่อมองอาหารศักดินาเกลื่อนกลาดเต็มโต๊ะ  ทำไมไม่มีความรู้สึกหื่นกระหายอยากจะยัดมันลงกระเพาะเลย  ผมลุกจากโต๊ะโดยไม่ได้แตะอาหารจานใดๆ สาวเท้าขึ้นบนห้องนอน  สภาพห้องยังคงสภาพเช่นเดิมเหมือนก่อนตอนผมจะออกไปไม่ผิดเพี้ยน  กวาดสายตาดูรอบๆห้อง มันช่างแตกต่างกับเพิงนอนที่ผมเพิ่งจากมาสิ้นดี ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงราคาหลักแสน เตียงฟุบยวบลงตามแรงกดของร่างกาย  ความรู้สึกนุ่มนิ่มผ่อนคลายไหลเวียนเข้ามา  มันทำให้ผมหลับสนิทอีกครั้ง “แล้วพระเอกจะกลับมาใช้ชีวิตร่ำรวยแบบเดิมๆอีกเหรอ”  นิ้วโป้งทีนยิงคำถามใส่ ข้าพเจ้าเอื้อมคว้านิ้วโป้งตีนกลับที่ประจำ ขยับสองทีเสียงกระดูกลั่นดังกร๊อบแกร๊บ  คอยอ่านต่อไปแล้วกัน  ใกล้จะจบแล้ว วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ  แสงอ่อนๆลอดผ่านมาทางช่องหน้าต่างที่ทำจากไม้สักทอง  คลี่เปลือกตาดูนาฬิกาฝังเพชรที่หัวเตียง  เข็มทองคำกระดิกบอกเวลาสิบนาฬิกา  ผมบิดร่างกายไล่ความเมื่อยล้าออกจากลำตัว  มีบางสิ่งบางอย่างที่จะต้องทำในวันนี้ เดินลงมาข้างล่างเด็กรับใช้ถามว่าวันนี้จะทานอะไรดี   ผมส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ   สองเท้าพารางกายออกไปตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน  มองท้องฟ้าสีครามสด  เมฆก้อนน้อยลอยละเลียดแผ่นฟ้าอย่างอ้อยอิ่ง  สายลมอุ่นโชยกลิ่นหญ้ามาเป็นระยะ   ผมสูดอากาศอัดเข้าเต็มปอด  ปล่อยใจไปสุดขอบฟ้า  รักแท้ที่ตามหาลอยอยู่ตรงไหนของโลกใบนี้ “อย่าบอกนะว่าเรื่องนี้จะจบแบบซึ้งๆ”  หัวนมซ้ายตั้งคำถาม กว่าจะรู้ตัวความต้องการของเอง  ใจของผมก็พาร่างกายมาอยู่ในบ้านเช่าในย่านสลัมแห่งหนึ่ง  อาจจะเป็นเพราะว่าตอนเด็กๆผมดูละครมากเกินไปหน่อยก็เป็นได้   เรื่องราวการควานหารักแท้ของผมจึงเริ่มต้นจากชุมชนแออัดเสมอ  ที่แห่งนี้ผมใช้เวลาเตร็ดเตร่อยู่สองสามวันว่าจะทำอาชีพอะไรดี   และในที่สุดผมก็ค้นพบจนได้ ที่หัวซอยมีเถ้าแก่อยู่คนหนึ่งคอยให้คนเช่าสามล้อไปขับรับจ้าง  ค่าจ้างก็ไม่แพงสักเท่าไหร่วันละหนึ่งร้อยบาท  ผมคิดว่าอาชีพนี้น่าจะเป็นอีกหนทางหนึ่งที่จะสามารถทำให้ผมหารักแท้ใด  ผมตกลงปลงใจที่จะลองขับสามล้อถีบดูสักครั้ง หลังจากพูดคุยกับเถ้าแก่ก็สามารถตกลงรายละเอียดกันได้  ผมต้องมารับกะเช่ารถตอนตีสี่ ส่งรถตอนห้าโมงเย็น  เริ่มงานวันพรุ่งนี้   กลับห้องไปผมนอนกระส่ายกระสับทบทวนเกี่ยวกับอาชีพใหม่ประสบการณ์ใหม่ที่จะได้รับ บางทีครั้งนี้ผมอาจจะเจอรักแท้ก็เป็นได้ วันรุ่งขึ้นผมเริ่มต้นเช้าวันใหม่ตอนตีสี่  ช่วงเช้าต้องไปรับส่งแม่ค้าที่ตลาดสด  แม้มันจะเหนื่อยมาก แต่ก็ไม่ทำให้ผมย่อท้อหรือหลุดคำบ่อออกมาสักคำเดียว ช่วงสายๆถึงบ่ายจะเป็นช่วงเวลาที่ว่าง ไม่ค่อยมีลูกค้าสักเท่าไหร่  ผมนอนเอกเขนกอยู่เบาะหลังสามล้อทีบ  ระหว่างที่กำลังเพลิดเพลินเรื่อยเปื่อยอยู่กับความคิดต่างๆนานา ก็มีเสียงหญิงสาวแทรกเข้ามา   ผมเหลือบไปดู  เธอคนนี้ช่างคุ้นตาเหลือเกิน  กลั่นความทรงจำออกจากก้อนสมองก็ถึงบางอ้อ  เธอคนนั้นเอง  หญิงสาวชุดชมพูที่เจอกันตอนที่ผมกำลังทำอาชีพเก็บขยะอยู่    เธอขมวดคิ้วมองผมด้วยสีหน้าสงสัย   ผมถามเธอว่าจะไปไหน   เธอบอกว่าไปโรงพยาบาลตรงสุดถนน   “แล้วเธอจำพระเอกได้ปะวะ  ถ้าจำได้เธอจะทำอะไรพระเอกมั่งวะ  ตบตีด่าสาดเลยเปล่า”   หูซ้ายทำหน้าสงสัย ข้าพเจ้าเอามือลูบหูซ้ายด้วยความเอ็นดู   ละครชีวิตเรื่องนี้คาดเดายากนัก  ให้ติดตามดูต่อไปแล้วกัน  บางสิ่งบางอย่างอย่างคาดเดาล่วงหน้า  ให้มันเป็นไปตามครรลองของมันดีกว่า “อ้าวแล้วแกจะลุกไปไหนวะ  ทำไมไม่พิมพ์ต่อละ” มือซ้ายโพรงขึ้นมา ข้าพเจ้าแทงยิ้มที่มุมปากเป็นจันทร์เสี้ยว   ไม่แล้วแหละ พอแล้ว ขี้เกียจเขียนต่อแล้ว  เรื่องราวได้จบลงอย่างสมบูรณ์แล้ว   “สมบูรณ์อย่างไรวะ  พระเอกยังหารักแท้ไม่เจอเลย  แล้วแม่สาวชุดชมพูก็เพิ่งโผล่ออกมา  เรื่องกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม” นิ้วโป้งทีนท้วงติง เรื่องนี้เป็นเรื่องสมบูรณ์แล้วจริงๆ  ตอนจบมันอยู่ในหัว มันอยู่ในความคิดของทุกคนแล้ว  ใครที่ได้อ่านก็จะรู้ตอนจบทันที  ตอนจบของแต่ละคนก็จะแตกต่างกันไป  แต่ถ้าใครไม่สามารถคิดเนื้อเรื่องต่อไป  หรือไม่สามารถเดาตอนจบได้นะ  ข้าพเจ้าแนะนำให้ดูทีวีเยอะๆ  ละครหลังข่าว  ละครที่อยู่คู่คนไทยมาช้านาน  บางเรื่องนำมาฉายใหม่สิบกว่ารอบ ทำใหม่เปลี่ยนดารานำแสดงไม่รู้จักเบื่อหน่าย  แต่บทละครทุกเรื่องยังคงเอกลักษณ์ของละครไทยไว้อย่างชัดเจน  ถ้าไม่เชื่อลองเปิดดูละครทีวีคืนนี้ดูสิ  ต้องทีสักช่องตรงกับที่ข้าพเจ้าได้เอ่ยกล่าวออกไป “จริงเหรอวะ  เออ แล้วปลาทูในจานละ  จบเรื่องแล้วยังไม่เห็นมีอะไรเกี่ยวกับปลาทูสักตัว”  คราวนี้เม็ดสิวที่แก้มเริ่มแสดงความคิดเห็นมั่ง ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย  ก็นี่ไง ข้าพเจ้ากำลังเดินเข้าครัวไปกินปลาทูในจาน    ไม่เห็นต้องทำเป็นงงเลย  บางทีชื่อเรื่องกับการดำเนินเรื่องมันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันเลย  คนแต่งเขาแต่งชื่อเรื่องไปอย่างนั้นแหละ  แต่งให้ดึงดูดดนอ่าน คนชม ถ้าหัวเรื่องไม่น่าสนใจใครจะเข้าไปชมเนื้อความข้างในละ   นี่ก็เป็นกลเม็ดหนึ่ง ขณะนี้ข้าพเจ้ากำลังตักปลาทูเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย  ได้ยินเสียงแว่วๆมาจากห้องนั่งเล่น  เจ้ามือซ้าย  นิ้วโป้งทีน  และใบหูของข้าพเจ้ากำลังม่วนหลายอยู่กับละครทีวีหลังข่าว   ข้าพเจ้าอมยิ้มที่มุมปากเรื่องนี้ได้จบอย่างสมบรูณ์แล้ว(หรือเปล่าน้า)     จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 26 ก.พ. 47 16:56:43 A:203.147.26.123 X:203.147.26.94 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บางทีอาจจะงงกับวิธีการดำเนินเรื่องนะครับ  คือว่ามันทำตัวเอนแบ่งแยกระหว่าง เรื่องราวทั้งสองฝั่งได้อะ อ่านในนี้ก็งงตัวเองอยู่เหมือนกัน จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ(อ่านไปงงไป) - [ 26 ก.พ. 47 16:58:42 A:203.147.26.123 X:203.147.26.94 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เดี๋ยวนะ ตอนนี้ตาซ้ายกะตาขวากะลังทะเลาะกันอยู่ เพราะตาสองข้างอ่านด้วยความเร็วไม่สัมพัทธ์กัน แล้วสมองสองซีกก็ไม่รู้ไปงอนอะไรมา ขอเวลานอกไปสั่งสอนให้เรียบร้อยก่อน แล้วจะเข้ามาใหม่นะ จากคุณ : canossa - [ 26 ก.พ. 47 19:37:49 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : ไม่เอาละกัน - [ 27 ก.พ. 47 09:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม .. จากคุณ : scottie - [ 27 ก.พ. 47 15:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เออเนอะ แต่งไปได้ จะว่างงก็เข้าใจ จะว่าเข้าใจก็งงๆ อืมมม พูดไม่ถูกแฮะ จากคุณ : aRaRe - [ 27 ก.พ. 47 16:26:04 A:203.113.86.156 X:192.168.177.109, 172.16.1.7 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ่อ.. อึ้งนะคะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 29 ก.พ. 47 12:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้ว่ามีใครอ่านเข้าใจมั่งนะ ขอบคุณทุกคนนะครับ ที่แวะเข้ามาอ่าน จากคุณ : เรือ่ยเปื่อยไปวันๆ - [ 29 ก.พ. 47 12:55:10 A:202.183.136.61 X: ]