บทที่สี่จุดหนึ่ง



นวัตกรรมที่เปลี่ยนแปลงโลกไปอย่างใหญ่หลวงอันหนึ่ง  ที่ไม่มีใครปฏิเสธได้  คือ  โทรทัศน์  หรือ Television  เป็นที่มาของคำย่อว่า  “ทีวี”

ผมเชื่อว่า กว่า ร้อยละเก้าสิบ ของคนในกรุงเทพ มีทีวีเป็นของตัวเอง  

ไม่ว่าจะซื้อสดหรือซื้อผ่อน  ไม่ว่าจะในบ้านจัดสรรที่อยู่กันอบอุ่นดี  หรือบ้านสร้างบนที่ของตัวเอง  

หมู่บ้านเอื้ออาทร  หรือรวมถึงหมู่บ้านที่ใครๆไม่ได้เอื้ออาทร อย่างใต้ทางด่วน ใต้สะพาน ใต้ทางยกระดับ  ที่ยกระดับให้รถข้ามไปมา  แต่ไม่ได้ยกระดับให้คนแถวนั้น  ใต้ซอกหลืบ มุมมืดบางแห่งในมหานคร ที่คนของกอทอมอยังไม่ได้ไปไล่เขา  

แต่มหานครแห่งกรุงเทพนี้ เป็นศิวิไลซ์แล้ว  เพราะเราดูทีวีกันโดยแพร่หลาย

ในต่างจังหวัด หากเราได้รับรู้รับฟังกัน  อาจเป็นเรื่องน่าขันปนตกใจ  บางแห่งขายลูกสาวไปแลกทีวี ตู้เย็น เครื่องเรือน รวมถึงบ้านหลังใหญ่ที่เชิดหน้าชูตา ไหนจะรถกระบะ รถมอเตอร์ไซค์………

ผลโหวต sms คนที่เชื่อว่าจริงมี 51%  คนที่เชื่อว่าไม่มีจริงในประเทศไทย 49%  ( นึกเอาเสียงสรยุทธ  จากรายการถึงลูกถึงเมียมาประกอบ  จะได้อารมณ์เล็กน้อย…..   ไม่ใช่อารมณ์ตื่นเต้นอะไรนะ ไม่ต้องนึกไปไกล……)

“โอ๊ะ……….คนต่างจังหวัด ใช้ sms เก่งกว่าคนกรุงเทพรึเนี่ย……”

“ใช่ครับ……..บางที เวลาเราอยู่กันเองแคบๆ  แค่ในกรุงเทพ   และเราไม่สนใจใครๆเลย   มันก็ไม่รู้แบบนี้แหละครับ……”

นอกจากสรรพวัตถุฟุ่มเฟือยดังกล่าวข้างต้น   เดี๋ยวนี้มีเพิ่มมาอีกหลากหลายอัน  คือ   มือถือ เครื่องเล่น วีซีดี  ดีวีดี  โฮมเทียเตอร์ (Home tears – tor)  มินิคอมโป ไมโครคอมโป ซุปเปอร์คอมโป สเตอริโอแยกทุ้มแหลม ลำโพงแปดแฉกสิบหกเศียร ยี่สิบเก้ากร ร้องตะเบ็งไปไกลสิบสองคุ้งน้ำ สิบสามทุ่งนา ครอบคลุมพื้นที่สี่สิบสามหมู่บ้าน หกตำบล……….ถึงบ้านนายอำเภอ บ้านผู้ว่าฯเลยเอ้า………….

คนอยู่ถิ่นกันดาร นอกมหานคร  ส่งลูกสาวมาขายแลกวัตถุปรนเปรอเหล่านี้  ผมนึกว่าหมดไปแล้ว  หากมัวนั่งกระดิกตรีน อยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำแห่งหอคอยงาช้างนั่น…..  แต่ทั่นๆก็อย่าลืมโหวตเข้ามานะ  ผมจะได้รู้  และไอ่บริษัทที่ให้บริการ sms มันจะได้พอมีรายได้ประทังตัวเอง  ไปส่งเสียลูกๆเรียนโรงเรียนนานาชาติ  

แต่บังเอิญผมเป็นผู้แทน  (ผู้ที่แทนตัวเองว่าเป็นคน…….แต่ตัวจริงแล้วดันลอกคราบออกมาเป็นเอี้ยยย…)   ผมจึงลงไปสุ่มสำรวจ ตามซ่องโสเภณี และหอนางโลม โคมแดง โคมเขียว เหลือ น้ำเงินต่างๆ   โดยไม่ได้หลับได้นอนดังคนปกติเขา  และร่างกายทรุดโทรมจนไม่ได้ไปประชุมสะพาสอพลอในบางเวลา….

และพบว่าปัญหานี้ยังมีอยู่จริง…………

“หนูชื่ออะไรจ๊ะ”

“แพมค่ะ”

โหยชื่อแพม  ทำไมจมูกแฟ่บ แบบนี้อ่ะ….

“หนูเพิ่งมาเหรอ…”

“ค่ะ …..เพิ่งมาได้สามวัน…ค่ะ”

ผู้แทนเอี้ยน้ำลายไหลออกมาเล็กน้อย  และก็จัดการเธอซะ……หลังจากพูดคุยกันสองสามคำ

…………………….

“เพิ่งมาสามวันทำไมถึง…….จัดจ้าน……”

เธอสวนขึ้นมาระหว่างบรรทัด    สงสัยไม่อยากฟังต่อ  

“หนูมาหกปีละค่ะ   พอกลับบ้านไป  พ่อก็ให้หนูมาอีก”
“พ่อบอกว่า  จะเปลี่ยนมือถือใหม่ “

เธอนิ่งไปซักพัก   และผมลองคิดตามเธอ   “แล้วกรูเกี่ยวอะไรด้วยวะ….เนี่ย….”

“แล้วไอ่เครื่องวีซีดีที่ซื้อไว้มันเจ๊ง  พ่อเลยไปผ่อนเครื่องเล่นดีวีดี ระบบเสียง 51.1.1 มา  หนูไม่รู้หรอกมันคืออะไร  แต่พ่อบอก  กลับไปก่อน  สงกรานต์นี้ค่อยมาแอ่วบ้านแหมใหม่ (มาใหม่นะ)….”    สงสัยต้องเป็นไอ่เครื่องที่ดังไปทั่วคุ้งน้ำแน่เลย…..

ผมแอบสงสารเธอเล็กน้อย  ก่อนปลอบไปว่า

“เดี๋ยวสงกรานต์นี้ก็ได้กลับบ้านแล้วเนอะ  “

“อือม….”  

“พี่ว่ามือถือรุ่นไหนใช้ดี? ”

เธอก็ยกตัวอย่างสารพัดรุ่น สารพัดโมเดลมา  มีโบรชัวร์มาให้ดูด้วย  ควักจากกระเป๋าถือของเธอมา  แสดงว่าจ้องๆเล็งๆไว้นานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย……
ก่อนสรุปในตอนจบว่า   “พี่ช่วยหนูหน่อยดิ  ซื้อให้หนูอันนะ  จะไปให้พ่อวันสงกรานต์…”

……………………..


ทางออกเรื่องนี้เป็นยังไงไม่บอก

แต่ผมได้ข้อมูลมาว่า  สิ่งเหล่านี้ยังมีอยู่จริง  และไม่เห็นมันลดน้อยลงเรยยย…..ผมไปทีไรก็มีเด็กๆ  มีน้องๆ หน้าใหม่ๆ มาเสมอๆ  

และไม่บอกหรอกว่าเป็นที่ไหน   เดี๋ยวคนจะไปแย่งคิวกัน   มันอาจเป็นต้นเหตุให้รถติด และกระทบถึงคิวประจำของผม

…………………….

“นี่โทรศัพท์ใครอ่ะ?”  ภรรยาผมถามในเช้าวันต่อมาหลังเสร็จสิ้นภารกิจแสนเหนื่อยเมื่อคืนนี้

“อ๋อ…..เครื่องมันตกน้ำ  เลยยืมของคนรถมาใช้ก่อน   ไม่มีเครื่องสแปร์น่ะ”  (เครื่องสำรอง)

“ไม่อยากให้ขาดการติดต่อ  เผื่อทั่นนายกฯมีงานเร่งด่วนน่ะ…”

“แล้วเครื่องคุณไปไหนละ?”

“ผมให้เด็กเอาไปซ่อม   ผมนอนก่อนนะ เจ็ดโมงแล้วเนี่ย  โคตรง่วงมากเลย..”

แปดโมงเช้า  แดดกำลังออกดีเลย……..วิบากกรรมก็มาถึงในเช้าวันนั้น…..

“รูปสติ๊กเกอร์บนมือถือเนี่ย ชั้นไปถามคนรถแล้ว  เค้าไม่รู้เรื่อง  เด็กคนนี้เป็นใคร…….(มีสติ๊กเกอร์รูปเด็กคนนั้นบนเครื่องโทรศัพท์มือถือ)”    เธอถามน้ำเสียงเนิบๆ ช้าๆ  เหมือนอารมณ์ถูกสะกดจิตไว้ ภายใต้ความมีเหตุผล…ควรจะถามไถ่ให้แน่ก่อนสิเนอะ  ค่อยตัดสินความ

ผมงัวเงีย ตื่นขึ้นมาก่อนจะรู้สภาพตัวเองว่า  หล่อนกำลังจิกหัวผมไว้ในมือข้างที่ไม่ถนัด……อยากรู้มั๊ยข้างที่เธอถนัดจะเอาไว้ทำอะไร……….

“รีบตอบมาเลย….ไอ้แก่…..”  เธอเป็นคนที่เย็น และรอคอยคำตอบเสมอๆ

“อาไร้…..”   เราก็ไม่ได้นึกว่ามันจะมีอะไร

“คนรถเขาบอกไม่รู้เรื่อง   นี่มือถือของคนรถอันนี้”  เธอโยนโทรศัพท์ของคนขับรถมาให้ผมดู  มันหล่นใกล้ที่หน้าผมเลย

“แล้วไอ่อันนี้อ่ะ  ของใคร….?”  เธอโยนอีกอันมา  โดนหน้าผมเต็มๆ   อย่าเรียกโยนเลย  เขวี้ยงดีกว่า………
ตื่นสิครับ……….    ต้องตื่น…..    ในที่สุดอารมณ์ก็เอาชนะจนได้

เช้าวันนั้น  เกิดสงครามโลกครั้งที่เหลือขึ้น…………..ในห้องที่ผมหลับอยู่ ……..และสหประชาชาติไม่สามารถเข้ามาช่วยเหลืออันใดได้
ประเทศของผมแพ้สงครามอย่างดุษฎีในเช้าวันนั้น…….วันเผด็จศึก…..ไม่สิ  วันถูกเผด็จศึก…..
ผมได้บทเรียนว่าไม่ควรไปสำรวจซี้ซั้ว  และมิบังควรไปอีกเลย…….ถึงแม้เพื่อนๆผมบางคน  ยังนิยมจะไปดมฉี่เด็กตามสถานที่อโคจรต่างๆก็ตาม…….ถึงชวนผมก็ไม่ไป สนั่นผมก็ไม่ไป อภิสิทธิ์ก็ไม่ไป…..ฮือ….พรรคนี้ไม่มีคนสวยๆหยั่งน้องแบ่มแบ๊มเลยเหรอวะเนี่ย……

………………………..

ตัดมาที่โต๊ะอาหาร……..

“ผมไม่รู้จิงๆ ไอ่ สติ๊กเกอร์นั่นน่ะ    แลกๆเอามาแล้วก็รีบกลับบ้าน  ซวยอิ๊บ…..”

ยังไม่ทันที่พี่ผู้แทน คนนั้นจะเล่าเรื่องจบดี  เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น  

พอรับโทรศัพท์ปุ๊บ   เขาก็หันมาบอกน้องๆที่โต๊ะ

“เอ่อ……พี่ขอตัวไปก่อนนะ”

“เรื่องงาน เดี๋ยวให้ส้มจัดการต่อเลย”   เขาหันมาทางลูกน้องเขา  และพยักเพยิดกับหัวหน้าผม

“ครับพี่  โชคดีนะครับ”  พวกเราสวัสดีกับเขา  

นั่นคือตอนเย็นหลังจากที่เราไป เสนองานให้กับเขา  ในตอนบ่ายและมาอิ่มเอมกันต่อกับมื้อเย็น  ที่ร้านอาหารแถวนั้น    

กินมื้อเย็นกันไปคุยกันไป  จนเรียบร้อย  ต่อด้วยการจิบแอลกอฮอล์พอสนุกสนาน  พอเริ่มดึกเขาก็พรั่งพรูประสบการณ์มาสู่รุ่นน้องๆอย่างผม ไอ่เอก และไอ่หัวหน้าผม……..ไอ่โรเบิร์ต

หลังจากเขาเดินไปแล้ว……

โรเบิร์ต  เอก  ผม   และส้ม   นั่งนินทาหัวหน้าใหญ่อย่างสนุกสนาน  เหมือนกับเขาเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่ง   ที่จ่ายเงินให้เรามานั่งกินมื้อนี้เพื่อฟังความไร้สาระบางอย่างจากเขา  ที่โดนเมียบ้อมมา….เมื่อคืน…..

ผมสังเกตเห็นก่อนเขาจะเดินจากไป    หน้าผากลุงแกมีรอยช้ำเล็กเล็ก  เขียนว่า nomia   ไม่รู้ใช่อันที่เมียเขวี้ยงมาใส่แกรึเปล่า…….ประเมินเอาจากที่แกเล่า…..ก็…น่าจะเป็นเช่นนั้นนะ…..

เล่าเล่าเรื่อง  มิใช่สิ….  เหล้าเล่าเรื่อง
อันใดเคือง ใดขุ่นข้อง หมองเก็บไว้
ปล่อยให้เหล้า เล่าเรื่องนั้น เตลิดไกล
สิให้ใคร ยกย่อง เชิดชูตน

ปลดปล่อยหน ที่เคยผิด สู่เพื่อนฝูง
สงสารลุง ถือเพื่อนใช่ สัตว์หน้าขน
ไว้วางใจ เชื่อง่ายสิ เห็นเป็นคน
คนแหละคน ทำลายกัน ไร้ปราณี

อยู่ต่อหน้า โอภา ปราศรัย
ห่างจากไป ไม่ถึง นานนักนี่
เดินจากโต๊ะไปไม่ถึงสิบนาที
บังเกิดมี วงนินทา ว่ากันมันส์

ถึงตานั่น ตัณหากลับ ยังมาอวด
โดนเมียหวด ยังไม่อาย มาบอกฉัน
เมียใจร้าย ยังระบาย มาบอกกัน
ตาแก่นั่น ไม่รู้แก คิดอย่างไร

ไม่เป็นไง ลุงแกมา ก็ดีแล้ว
มาชนแก้ว ร่วมฉลอง งานชิ้นใหม่
มาจ่ายเงิน แถมจ้างวาน งานต่อไป
ฉลองไชย ให้สุขสม รมย์รื่นซ้าาาา…….