บทที่หก



เช้าวันศุกร์   เรามาเจอกันที่ออฟฟิศอีกครั้งนึง

ไอ่เอก  เพื่อนรุ่นน้อง ห้าหกปี ที่ผมดึงมาทำงานด้วย  มาออฟฟิศสายในสภาพเซื่องๆ   มันแฮ้งค์ยังไม่หายอีก…..ผมก็เหมือนกัน…..

“เอก  บ่ายนี้เตรียมของ  เดี๋ยวเราไปกัน”

“เออๆ  กรูจะขับรถไหวเป่าไม่รู้นะ…..”

หลังจากนั่งพูดคุยกับโรเบิร์ตเช้าวันนั้น ถึงงานที่เราต้องเริ่ม  ในห้องประชุม  จะเรียกว่าประชุมก็ได้นะ  แต่มันคุยกันแค่สองคน  เลยเรียกว่านั่งคุยกัน

“เมื่อคืนสองดอก….”  โรเบิร์ตมันคุยใส่ผม

“อะไร….สองดอก”  

“ไอ่แฟชั่นเมื่อคืน…..โหย…..นานๆดูที  …..เลยล่อซ้าาาา….สองดอก….”  มันบอกผมอย่างภูมิใจ

…………………เซ็นเซอร์………………..  ไม่ว่าเด็ก หรือผู้ใหญ่ ไม่ควรดูทั้งนั้น  ไปคิดเอาเอง……..เรื่องอื่นไม่เห็นจินตนาการกว้างไกลไปถึงไหนๆเลย  เรื่องนี้ไม่บอกต่อ……ไปเดาเอาเอง…..”อะไรว้า…..สองดอก…..???”

หลังการประชุม……

ผมได้รับออร์เดอร์มา  รับคำสั่งน่ะ    ให้ไปจับตา ตามสถานที่แต่ละแห่งที่ระบุไว้ในซองสีเหลืองแก่ๆ   (ไม่รู้ดิ  ดูหนังทีไร  พอมีภารกิจลับๆมันมักจะมากับซองสีเหลืองแก่ๆนี่แหละ…….รวมทั้งปืนด้วย    แต่ภารกิจของผมไม่มีปืน …………..  บริษัทเรายังไม่มีเงินซื้อ…….

เดี๋ยวซ้ำดีซ้ำร้ายโดนตำรวจค้น เรื่องไปทำลับๆล่อๆแถวนู้นแถวนี้   ซวยอีก……พกปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต…….

ประเทศนี้ใครๆก็ห้ามซี้ซั้วพกปืน  …..เค้าตรวจจับกันไประลอกใหญ่ได้ปืนหลากหลายประเภทไป….

…….เกลียดตำรวจของใคร
เกลียดวินัย   ลูกน้าบุญชู
………………….

นึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาได้ไงไม่รู้…..

เอ่า เอา…..เข้าเรื่องต่อ…….

ภารกิจติดตามเจ๊คือ……ถ้าลุงแกจับได้ว่าเจ๊ไปมีใครอื่น  ก็คงจะทำใจ   และ เจ๊แกก็จะปิ๋วจากลุงไปในทันที  โดยไม่สามารถเรียกร้องเอาอะไรจากลุงได้  แต่ลุงแกไม่ใช่คนใจดำประเภทใช้แล้วทิ้ง  แกเก็บไว้ใช้ต่อ  เอ๊ยยย….ไม่ใช่ๆ…..แกอยากให้ได้หลักฐานจะจะ   เอาไปให้เจ๊นั่นดู  และยางตก  สำนึกตัวเองว่าถูกจับได้   เกิดความละอาย และไปจากแกซะ…..โดยดุษฎี….(ทำไมไม่โดยบริษัทนักสืบของเราก็ไม่รู้เนอะ)

ใครว่าเชือกใช้ผูกใช้มัดอะไรได้แน่นๆ
สมัยนี้ มีสารพัดวัตถุใช้มัดได้แน่นเหมือนกัน  
ภาพถ่าย หรือวิดีโอ  ไอ่พวกนี้เป็นหลักฐานมัดแน่นพอกัน  แถมดิ้นไม่หลุดด้วย

ภารกิจ…..

ชื่อ  :  นางสาวสุพรรณบุปผา  สงวนท่าที

อายุ  :  32 ปีขึ้นไป  (ทางอำเภอบอก ในบัตรประชาชนเขียนไว้อย่างนั้น)

สัดส่วน :  36 : 26 : 38  (อือมมมม…………)

ส่วนสูง : เท่าไหร่

น้ำหนัก : เท่ากัน

อุปนิสัย : ถึงไหน

ใจคอ : ถึงนั่น……….(เขียนให้ไร้สาระไปงั้น……ไม่รู้จะเขียนไงต่อ….)

พาหนะ  :  รถไทยเจ๋อ รุ่น หนุมาน  3.0 ลิตร หัวฉีด สีบรอนซ์เงิน

บ้านพัก  :  บ้านเอื้ออาทร โครงการ  32  หมู่แปดสิบเอ็ด ตำบลช่างแก อำเภอช่างฉัน  จังหวัด ช่างมัน  รหัส  ฉันรักเธอ   เบอร์โทร  ไม่รู้ยังไม่ได้มีโอกาสไปขอ

งานอดิเรก :  หายใจ  …….(งานหลัก…..แกล้งไม่หายใจ…นอนจ่ะ นอน….)

งานดิเรก  :  ไปถามดิเรกดิ    ชั้นไม่รู้จักคนชื่อนี้ ……

สัตว์เลี้ยง  :  สัตว์ไม่ได้เลี้ยง  ทุกวันนี้มีคนเลี้ยง  แต่ถ้าถามถึงสัตว์อุปการะ ก็จิ้งจก มด ยุง แมลงสาบ มาบ่อย  หนูนานๆมาที  นก ก็ตั้งแต่แต่งงานไปกะสินจัยก็ไม่ได้มาละ….

สัตว์เลี้ยงตัวโปรด :  คนสวน  เชื่อฟังดี ไม่งอแง  เลี้ยงดูง่าย เรียกมาที่ห้องทีไรไม่เคยขัด  แต่อยู่ดึกมากไม่ได้ เมียเค้าดุ

อาหารโปรด :  คั่วไก่     ( หลังจากเกิดไข้หวัดนกในสัตว์ปีก…………ข้อมูลล่าสุด เปลี่ยนเป็นคั่วหมู (พงษ์เทพ)  คั่วแมว (จิรศักดิ์……แต่ตอนนี้ไม่ได้คั่วแล้ว…..โดนล็อคคอเอาไปเลี้ยงไว้บ้านใดบ้านหนึ่ง….เรียบร้อย…)  แล้วก็คั่วหนุ่มๆที่เหลือ….…)

อาหารรังเกียจ  :  ขนมจีบ  (ไม่ชอบขนมจีบ  ชอบคนจีบ)

ดาราที่ชอบ  :  ท้วม ดันได้ดี  

ดาราที่ไม่ชอบ  :  ผอม  ดันไม่ดี

อนุเคราะห์ข้อมูล จาก  คอลัมน์ “เปิดบ้านเล็ก บ้านน้อยคนดัง”  FHM (For wHom Magazine)  เดือนเจ็ด ปีจอ  2004  

ผมอ่านข้อมูลประกอบการสืบสวนไป น้ำลายไหลไป  มีรูปประกอบที่ไม่สามารถนำเสนอในนี้ได้ให้ดูด้วย  เป็นรูป……ที่แสดงออกว่าเธอเป็นคนเปิดเผย  ใจคอกว้างขวางอย่างยิ่งใหญ่  มีหน้าอกหน้าใจ…..เอ๊ยยย…จิตใจสวยงาม…...จิตใจดี  และงามด้วย…..ส่วนอื่นๆนั้นนำเสนอไม่ชัดเจน  เธอเป็นคนลึกลับ  น่าค้นหาอย่างยิ่ง……..แต่ก็เอาเหอะ   ได้แค่นี้พอละ   ไม่ใช่หนังสือขายบัตรมินิปิดปิ๊ดปิ๊วววว……เมื่อไหร่ละ……จะได้โจ๋งครึ่มขนาดนั้น…….

………………………….
11.30 น.
ผมเก็บเข้าของเสร็จเห็นเอกนั่งรออยู่….”ไป…..เอก”

ผมกับเอกเข้าไปนั่งในรถไทเจ๋อ  รุ่นกระฎุมพี 1.5 ลิตร…….

หวนคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน……..”กรูจะเอาเทปคืนจากไอ่โรเบิร์ตยังไงวะเนี่ย….????”

ประชุมกันมันก็ไม่พูดถึงเลย…..

ทนเป็นรองมันไม่ได้น่ะ….เรื่องของเรื่อง….

ไอ่เอกประจำที่นั่งคนขับ เลื่อนรถมาจอดเปิดแอร์พร้อมจะขับเคลื่อน “เอ็ม  เดี๋ยวกรูไปซื้อเสบียงก่อนนะ….”

“เออ…เออ…”

“ปิ๊งงงง…..”   และแล้ว สมองอันตึ้บตื้อจากเมื่อคืนก็ใส ใช้การได้ดังเดิม……”หนามยอก  ต้องเอาหนามใหญ่กว่าสิวะ….”

มันอัดเทปได้เสียง  แต่ผมกำลังจะอัดวิดีโอเทป  อิ อิ ……ทั้งภาพทั้งเสียง….สมจริงกว่าเป็นไหนๆ….

ไอ่เอกมากระชากความบรรเจิดในการแก้แค้นของผมดับวุบไป….. มันเข้ามาในรถ

”ไปนะ…” ดึงผมกลับมาทำงานอีกครั้ง….

“อือม……”   ไอ่ห็อก  มาก็ไม่ให้สุ้มให้เสียง….ตกใจหมด….

ล้อหมุนออกจากออฟฟิศได้สักพัก  ครึ่งชั่วโมงจากนั้น….ผมหันไปคุยกับไอ่เอก

“เอก….ไอ่โรเบิร์ตแม่มโคตรเลย…..แอบอัดเทปกรู…”  ผมลองระบายความอึดอัด  สำรวจความเห็นคู่หู  (เพราะถึงตอนนั้นที่ผมจะล้างแค้น  ต้องไหว้วานมัน)

“แล้วเมิงโง่ขนาดนั้นได้ไง…?”   ดูดิ  ดูมันย้อน….

“มันหลอกถามเรื่องผู้หญิงคนอื่นให้กรูพูดๆๆๆๆ……..คิดดู  ถ้ามันเอาไปให้แฟนกรูฟังจะเหลืออะไรวะ…”

“ไม่ต้องเลย…..เมิงโง่เอง…..ไอ่ห่…..เป็นนักสืบหมาๆอ่ะไรวะ….โดนเรื่องหมูๆต้มซะสุกเลย…. กรูจะบอกเมิงว่..”

“ไอ่เอก…..”  ทันยังพูดไม่จบ ผมทะลุกลางปล้องขึ้น….ลมเริ่มออกหูเล็กน้อย

เอกเอาน้ำเย็นเข้าลูบทันที  มันคงกลัวผมจะยัวะใส่……   “แต่ก็เออ….เมิงใจเย็นๆก่อน …..กรูจะบอ…”  เอกเอื้อมมือไปเร่งแอร์ในรถขึ้นนิดนึง…..กะใช้ทั้งน้ำเย็นทั้งแอร์เย็นเลย…

“เมิงเงียบก่อน  ฟังกรู  เดี๋ยจะเล่าให้ฟัง……”   แล้วผมก็ เล่าให้มันฟังถึงแผนการ  ที่หาทางแบล็คเมล์โรเบิร์ต  เพื่อเปลี่ยนเก้าอี้ที่ออฟฟิศจากเก้าอี้พลาสติกที่ใช้นั่งชายหาด  มาเป็นเก้าอี้ที่มีล้อ……เหมือนกับออฟฟิศอื่นๆเค้ามั่ง…….ระหว่างนั้นเอกพยายามจะพูดแทรกขึ้นมาเป็นระยะๆ  แต่ผมไม่ชอบแบบนั้น  และสาธยายจนหมดสิ้นกระบวนความ  และสบายใจละ…..

“อือม…….กรูเห็นด้วย……เนี่ย  เช้าวันน…..”  เอกยังขับรถไปเรื่อยๆ  มันละมือมาค้นๆหาเทปเพลงฟัง

“อ่ะ……ฟังอันนี้มั๊ย…”  ผมยื่นเทปรวมเพลงไม่ฮิตปี 2003  ของแกรมมั่ว ให้เอกมันดู

มันเหลือบตามาแว่บนึง   “เอ่อๆ  เอาอันนี้ก็ได้…“

“…………ชั้นก็ไม่อาจเดา คิดมากไปก็กลัวเป็นทุกข์….ยิ่งเนิ่นนานไปรักชั้นเหมือนเหรียญที่หยอดกระปุก…ชั้นมีความสุข……..แม้เป็นคนคุกที่แอบรักเธอ….”  เรามีแบ็คกราวน์เบาเป็นเสียงเพลงจากเทปทำนองนี้….

“กรูจะจัดฉากให้ให้โรเบิร์ตเสร็จเราได้ซักวัน….”
“ทำสองภาคด้วย…ภาคแรกเอาไว้ไถ่เทปม้วนนั้นมา…..อีกภาคนึงเอาไว้แลกเก้าอี้ล้อหมุนของเรา…เมิงจะช่วยกรูมั๊ย..?”

“ลองดูเด่ะ…….”  เอกท่าทางเซ็งๆ…..ตกลงจะเอาไม่เอาวะเนี่ย????

ผมหยิบกล้องวิดีโอออกมา  “นี่เลย……ไอ่โรเบิร์ตมันต้องเจอแบบนี้  มีภาพ มีเสียง…”  

เอกหันมาดูแว่บหนึ่ง   “เออๆ  เอาเลย  ….แต่เมิงต้องรู้ไว้ก่…”  

เพลงจบม้วน…..

“มากรูเลือกให้”   ผมเอาใจมันเล็กน้อย

“ไม่ต้องแล้ว….”  ท่าทางมันจะโคตรเซ็งมาก  หรือยังไม่หายแฮ้งค์จากเมื่อคืนก็ไม่รู้…

เอกก้มลงเลือกๆม้วนที่เป็นค่ายคู่แข่งแกรมมั่ว  …..แทบไม่ต้องเดาเลย  มันคือ..อาเอ๊ดโปรโมชั่น…..ใช่ครับ…..อาเอ๊ด…กรง ศรีวิไลซ์    วันนึงเค้าก็ออกมาทำค่ายเพลง   และม้วนนี้คือรวมเพลงขายไม่ออกของอาเอ๊ด….ปี 2003……

“ไอ่เอก…หมาาาาาา……”  

ร็อตไวเล่อร์….เพิ่งวิ่งตัดหน้าเราไป  และผมช่วยเอกเบี่ยงพวงมาลัยได้อย่างฉิวเฉียด…..หมาอันตรายไม่น่าเลี้ยงปล่อยเลยเนอะ….  ..เดี๋ยวไปเลียหน้าลูกชายลูกเพื่อนบ้านละยุ่งเลย…..

ไอ่เอกเหงื่อแตก……

แต่ผมเหงื่อแตกกว่า……..

กล้อง CCTV อันเล็กๆนึงหล่นลงมาจากบังแดดด้านคนขับ…..switch turn on…….SWITH TURN ON…..!!!!

CCTV = Closed Circuit Television   ก็คือกล้องวงจรปิดนั่นแหละ  มันส่งสัญญาณจากรถไทเจอร์ กฎุมพี 1.5 ลิตรแคบๆของเรา  ไปที่ห้องของ………ไอ่โรเบิร์ต…..

…………………อ๊ากกกซซซซซ์ซ์ซ์ซ์ซ์…………….

“มันมาได้ไงวะ……ออฟฟิศเราไม่เคยมีปัญญาลงทุนเรื่องงี่เง่าแบบนี้ซักหน่อย….”
“ไอ่เชี่ยยยยยเอ๊กกกกก……….…แล้วทำไมเมิงไม่บอกกรูก่อน…”

“กรูจะบ่อก….” เอกยังแก้ตัวไม่ทันเสร็จ

“แล้วกล้องหันมาทางกรูด้วยยยยย…..”  

“กรูจะบอกว่าในรถมีทีวีวงจรปิด  จะพูดอะไรก็ระวังๆหน่อย…….แค่นั้นแหละ…..”  เอกถอนหายใจอย่างสบายใจ   ก่อนจะเรียกชื่อเล่นผม…….”ไอ่….เชี่ยยยย….เอ๊ยยยย….”   และเขาก็อธิบายต่อไป

“นายช่างมันมาตอนเช้า  ตอนที่เมิงไปประชุมกะไอ่โรเบิร์ต  ”  

“มันบอกว่า Turn On หลังจากสตาร์ทรถ “

“แล้วเมิงก็ทำตามมันบอก???”  ผมยังยัวะอยู่

“ไม่หรอก……..” เอกตอบ

“กรูนั่งยิ้มแล้วถามว่า  เปิดไงอ่ะ?”    และนั่นเป็นคำตอบสุดท้าย………..

ถูกต้องนะจ๊าาาาา………ปัญญานุ่ม นิรันดร  จากรายการพันธุ์แท้  ปรากฏหน้านวลขึ้นในภวังค์นั้น……

“…………….(ซวยๆ  ภาพทั้งหมด  เป็นเหยื่อของไอ่โรเบิร์ตรอบสอง…..)……….”

ตอนนี้ตัวผมเปียกเหมือนกับไปเล่นสงกรานต์มา  ทั้งที่มันยังต้องรออีกเดือนกว่า

“…..ทั้งที่มันไม่ได้คิด ไม่ได้ลงมืออะไรเรยยย………”

เสาไฟจราจรต้นล่าสุดช่วยหยุดรถเราไว้  หลังจากที่เราปีนเกาะกลางถนน เป็นเหตุให้เด็กขายพวงมาลัยหลายคนกระโดดหลบ…..จนบางคนอาจถึงแก่ชีวิตได้   แต่โชคดีทีวีโมเดิร์นตามนาย ไม่สามารถเก็บภาพเหล่านั้นไว้…….