ธุระไกลไปหน่อย..แล้วก็ขี่ยามาห้อยกลับมา..

    หัวใจของผมจะมีอุณหภูมิสูงขึ้นเล็กน้อย..
    ถ้าคราวใดมีเธอคนนั้น..ยืนให้เห็นอยู่ในบริเวณบ้านของมัคทายกวัด
    ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับบ้านยายคนนั้น
    เธอเป็นลูกสาวของมัคทายกแหวง..
    เป็นเจ้าของดวงตาแสนสวย
    เป็นเจ้าของน้ำใจเอื้ออารี
    เธอนี่แหละ..เอาข้าวปลาอาหารมาให้ยายคนนี้
    สลับการน้องชายของเธอ
    ทุก ๆ วัน
    .....

    แต่วันนี้ผมไม่เห็นเธอ
    อุณหภูมิหัวใจเลยไม่ขึ้น
    ยายเลยได้ไปแค่ร้อยเดียว
    นอกจากอุนหภูมิจะไม่ขึ้นแล้ว ดูเหมือนจะลดลงเสียด้วยซ้ำ
    เมื่อผมเห็นน้องชายของเธอ
    กำลังวิ่งรี่เข้ามาหาผม
    อย่างรวดเร็วจนหลบไม่ทัน
    .......

    น้องชายของเธออายุกี่ขวบไม่รู้
    แต่ซนมหาวินาศสันตะโร
    ชนิดลิงเรียกพี่..ชนีเรียกพ่อ
    หน้าตาของเขามีเค้าพี่สาวอยู่บ้าง..บางครั้งที่ผมเหลืออดจึงทำได้แค่เพียงซัดป้าบเข้าสองสามที
    ไม่อยากเอาให้ถึงตาย..ถึงอย่างไรผมก็ยังเกรงใจพี่สาวของเขาคนนั้น..
    คนที่ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ผมคิดถึง
    .....

    มัคทายกแหวงเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่คนทั้งหมู่บ้านเคารพนับถือ
    แกธรรมะธรรมโม..มักจะใส่ชุดขาวสะพายผ้าขาวม้าอยู่เนืองนิจ
    เป็นคนหน้าตาใจดี..ผมขาวโพลนทั้งศีรษะ
    ใคร ๆ ก็รักใคร่ให้เกียรติ..เสียแต่หวงลูกสาวชะมัด
    หากรู้ว่าใครไปก่อกแก่กกะลูกสาวของแก...ซึ่งกำลังเริ่มสาวล่ะก้อ..แกจะเรียกไปคุย
    เวลาเรียกไปคุย..แกจะนั่งเช็ดมีดดาบ
    มีดดาบยาวแหลม..และคมกริบ
    ผมก็ได้น้องชายของเธอคนนี้..ที่ช่วยไม่ให้ต้องไปนั่งดูแกเช็ดมีดดาบ
    แล้วกลืนน้ำลายเอื๊อกไปเอื๊อกมา
    โดยเขาจะส่งสัญญานให้ผมรู้ว่า..ตอนผมก่อกแก่กกับพี่สาวของเขา..เวลานั้นพ่ออยู่หรือเปล่า
    ผมเป็นคนโชคดีเสมอ..สำหรับเรื่องนี้
    อย่าสงสัยว่าทำไมน้องชายคนนี้..ถึงเป็นใจให้กับผม
    ผมเปลืองขนมไปเยอะมาก..ไม่รวมทั้งเศษตังค์อีกครั้งละหลายบาท
    แม่บอกผมเสมอ..ทุกอย่างในโลกไม่มีอะไรฟรี
    อะไรที่ได้ฟรี..ย่อมมีค่ากว่าเงินตราเสมอ
    ผมเชื่อแม่..
    .......

    "พี่มุนมาหาพี่หวานเหรอฮะ.."
    แสดงว่าพ่อแหวงไม่อยู่ น้องเวร..เอ้ย..เขาเชื่อเวก..จึงกล้าส่งเสียงดังอย่างนี้
    "พ่อพาพี่หวานไปสมัครม.4 โรงเรียนใหม่..เดี๋ยวบ่าย ๆ ก็กลับ.."
    "พี่มุนช่วยซ่อมรถให้ผมหน่อยสิฮะ.."
    เขาหมายถึงรถแข่งที่วิ่งด้วยมอเตอร์..ล้อของมันหลุดออกมาสองข้าง
    "ผมแค่ให้มันวิ่งลงบันได..แค่เนี้ยล้อกระเด็นเลย.."
    .....

    ผมกล่าวลายายคนนั้น..ที่ขอบคุณผมมากมายจนผมรับไม่หวาดไหว
    เดินไปกับน้องเวก..ชื่อจริงของเขาชื่อการะเวก..การะเวกแสนซน
    เขาพาผมไปหลังบ้านของเขา..เป็นลานเรียบใต้ต้นสัก..มีแคร่ไม้ไผ่วางอยู่
    "นึกอย่างไงเอามันไปวิ่งลงบันได?.."ผมถาม
    "เวกอยากรู้ว่าโช๊กมันดีหรือเปล่า?"
    "ต่อให้โช๊กดีแค่ไหนก็พัง.."
    "แล้วเวกเอาไปวิ่งตามคันนาได้ไหมฮะ.."
    "ไม่ได้..มันต้องวิ่งทางเรียบ ๆ เนี่ยดีนะที่แกนล้อมันไม่หัก..ไม่งั้นก็ซ่อมไม่ได้.."
    "พี่มุนเก่ง พี่มุนเรียนช่าง พี่มุนซ่อมได้อยู่แล้ว..ไม่เหมือนพี่ศักดิ์.."
    แกหมายถึงชายหนุ่มต่างหมู่บ้านอีกคนหนึ่ง..ที่มาชอบพี่สาวของแกเหมือนกับผม
    ถือเป็นคู่แข่งตัวฉกาจของผมทีเดียว
    "ไม่เหมือนตรงไหน?"
    "พี่ศักดิ์ทำอะไรก็ไม่เป็น..ขับรถเก๋งไปมา..เมื่อวานนี้ก็เอาเครื่องไมโครเวฟมาให้พ่อ.."
    "เหรอ..พ่อคงชอบ?"
    "ไม่เห็นจะชอบ..พ่อบอกเปลืองไฟ.."
    "งั้นพี่หวานก็คงชอบ.."
    "ไม่รู้พี่หวาน..แต่เวกว่าคงไม่ชอบ..เห็นพี่เขาลองต้มไข่ดู..ฮะฮะ..แตกปุ้งปั้งกินไม่ได้ซักใบ.."
    ผมหัวเราะ..
    ใช้กาวตราช้างทางตรงรอยเชื่อมของล้อกับแกนล้อ น้องเวกมองผมทำตาแป๋ว
    ดวงตาเขาเหมือนตาของหวานมาก
    สวยซึ้ง..กินใจ
    "พี่มุน..พี่ชอบพี่หวานตรงไหน?"
    ผมหยุดมือ..มองหน้าเขา..มาไม้ไหนล่ะนี่
    "ชอบตรงนี้.." ผมชี้ไปที่หน้าอกของผม
    "หวา..พี่มุนลามุก..ชอบนมพี่หวานนี่เอง.."
    ผมเขกกระโหลกเขาดังโป๊ก
    "แกสิลามก..พี่หมายถึงหัวใจโว้ย.."
    เขาคลำหัวป้อย..ทำปากหมุบหมิบ
    "เจ็บนะ.."
    ผมดึงหัวเขามาเป่า
    "เพี้ยง..หาย"
    เขานิ่งไปครู่หนึ่ง..ระหว่างรอกาวแห้ง
    "พี่มุน..ผมก็มีแฟนแล้วนะ.."
    "จริงอ้ะ?"
    "จริงดิ..สวยกว่าพี่หวานเป็นกอง"
    "เหรอ..อยากเห็น ๆ "
    "แต่.."
    "แต่ไร?"
    "เราทะเลาะกันซะแระ"
    "อ้าว.."
    "ผมแค่แกล้งดึงผมเปียเขาเล่น..แค่เนี้ยทำโกรธ"
    "แล้วไปดึงทำไม?"
    "ก็เปียเขาน่ารักดี.."
    "เป็นผู้ชายอย่ารังแกผู้หญิง เสียศักดิ์ศรีรู้มะ.."
    "ทีเขายังแกล้งเวกเลย.."
    "แกล้งยังไง?"
    "เขากับเพื่อน ๆ ชอบดึงกางเกงเวก.."
    ผมหัวเราะ
    "เขาคงอยากเห็นก้นเวกล่ะมั้ง.."
    "เวกก็เลยเปิดกระโปรงพวกนั้นมั่ง.."
    "แล้วไง?"
    "โดนฟ้องครู.."
    ผมหัวเราะดังขึ้น
    "เวกเลยสงสัยว่า..ทำไมผู้ชายถึงต้องชอบผู้หญิง..แล้วชอบตรงไหน?"
    "แล้วเวกชอบแฟนตรงไหน?"
    เขาส่ายหน้า
    "ไม่รู้ครับ..สงสัยตรงผมเปียมั้ง.."
    "เวกฟังพี่นะ.."
    "คับ"
    "ผู้ชายกับผู้หญิงเป็นของคู่กัน.."
    "คับ.."
    "แต่จะคู่กันเฉพาะตอนโตเท่านั้น..ถ้ายังเด็ก ๆ อย่างเวกล่ะก้อ..เขาเรียกเป็นเพื่อนกัน.."
    "คับ.."
    "เพื่อนย่อมไม่แกล้งเพื่อน.."
    "ยิ่งเราเป็นลูกผู้ชาย..เรายิ่งแกล้งไม่ได้.."
    "ก็เขาแกล้งผมก่อน.."
    "จะก่อนจะหลังก็ไม่ได้..เข้าใจไหม?"
    "เข้าใจฮะ.."
    "ดี..งั้นพี่กลับแล้ว.."
    "พี่จะไปไหน..เดี๋ยวพี่หวานก็กลับ.."
    "พี่ไปหาเพื่อนดีกว่า..วันหลังค่อยมาใหม่.."
    "ว้า..แล้วใครจะเล่นรถกับผมล่ะ.."
    ......

    ระหว่างทางขากลับ ผมครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
    "ทำไมผู้หญิงและผู้ชายถึงต้องคู่กัน..?"
    "คู่กันตอนเด็ก ๆ เขาเรียกว่าเพื่อนกัน.."
    "คู่กันตอนโต..เขาเรียกเป็นแฟนกัน.."
    "แต่ตอนแก่..ทำไมเขาต้องเลิกกัน?"
    "พ่อผมทำไมต้องเลิกกับแม่..แม่ของเวก..ทำไมต้องเลิกกับลุงแหวง.."
    "ทำไม??"
    .......



    จากคุณ : LaMoon - [ 5 มี.ค. 47 09:39:12 A:202.57.171.63 X: ]