นี่เราต้องจากกันจริง ๆ หรือ
นี่เราจะไม่ได้เห็นหน้าเค้าอีกแล้วใช่ไหม
เมื่อก่อนเราสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก จนมีเพื่อนบางคนเคยล้อว่าเราสองคนไม่แคล้วต้องเป็นแฟนกันแน่ ๆ
รัน เป็นดาวของโรงเรียน เพราะเป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียนแถมยังเป็นตัวแทนจังหวัดอีกด้วย เล่นกีฬาเก่ง หล่อ รวย แค่นี้ก็ทำให้สาว ๆ ติดกันเกรียว ส่วนฉัน
หญิงสาวธรรมดา มีดีแค่เรียนเก่ง หน้าตาก็พอใช้ได้ แต่เรื่องเรียนเก่งนี่แหล่ะที่ทำให้รันคอยตามติดฉันเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องทำรายงาน หรือการสอบก็ต้องเป็นภาระฉันที่ต้องจับเค้ามาติวก่อนสอบเสมอ
เราสนิทกันมากเพราะบ้านเราอยู่ติดกัน และเมื่อหลายวันก่อนก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้
พี่นุ เพื่อนของพี่สาวเรา เค้าตามจีบเราตั้งแต่พบกันครั้งแรกเมื่อ 2 เดือนก่อน แต่เราไม่สนใจหรอก จนกระทั้งพี่เค้ารู้สึกจะรุกรานเราด้านความรู้สึกมากเกินไป คอยไปรับไปส่ง คอยโทรมาหาตลอด นั้นก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกับรันเหมือนเคย ช่วงนั้เรามักจะหงุดหงิดตลอดเวลา จนเราลืมสังเกตคนรอบข้างเราแม้แต่ รัน
รันเงียบไป ไม่เข้ามาคุยกับเราเหมือนก่อน ชอบหลบหน้าเรา กลับก่อนอ้างว่าไปธุระ เมื่อไม่บอกเราก็ไม่อยากจะถามเหมือนกัน
"ฟางสนใจเรื่องของเราด้วยเหรอ เห็นตั้งแต่มีแฟนนี่ ลืมเพื่อนเลยนะ"
"นี่อย่ากวนโมโหนะ ไปไกล ๆ เลยนะ ไม่ต้องมาคุยกันเลย"
"ไปจริง ๆ นะจะบอกให้ ไปไกลเสียด้วย"
ฉันต้องหันกลับไปมองหน้าคนพูดด้วยความโมโหเพราะคิดว่ากำลังถูกกวน แต่เมื่อสบตากับรัน ก็ทำให้ฉันต้องอึ้ง ไม่นะ......ล้อเล่นนะ
"พูดอะไรนะ พูดบ้า ๆ "
"ถ้าเราต้องจากกันไปไกล ๆ นาน ๆ ฟางจะคิดถึงเราไหม"
ฉันนั่งนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะปากแข็งพูดไป
"ไม่รู้สิ อาจจะคิดบ้าง ก็คนเคยเห็นหน้ากัน ถามทำไม"
"เปล่า ถามดูนะ ไปนอนก่อนนะ แล้วเจอกัน"
คืนนั้นฉันนอนคิดทั้งคืนถึงคำพูดของรัน
ถ้าเค้าไปจริง ๆ ล่ะ ฉันจะรู้สึกอย่างไร คิดไปก็เจ็บแปลบที่หัวใจ นี่เราเป็นอะไรนะ
"อ้อฟาง สอบเสร็จแล้ว จะเรียนต่ออะไรล่ะ"
"ไม่รู้สิค่ะพี่ฝ้าย พี่ว่าฟางควรจะเรียนอะไรดีค่ะ"
"หรือจะไปเรียนต่อเมืองนอกเหมือนกับรันเค้าลห่ะ"
ฉันแทบสำลักนำ้ที่กำลังกลืนลงคอ นี่อะไรกัน รัน จะไปไหน
"พี่ว่าอะไรนะ รันจะไปไหน"
"เอ้านี่เค้าไม่ได้บอกฟางเหรอ เป็นไปได้งัยก็เพื่อนรักกัน คือเค้าสอบได้ทุนไปเรียนเมืองนอก จะเดินทางอีก 2 วันนี้เองนะ เอ้าฟางจะไปไหนนะ"
คนใจร้าย ไม่บอกอะไรเราบ้างเลย คิดจะไปไหนก็ไป ต้องเรียกมาคุยให้รู้เรื่อง
"พี่รันนะ จะทิ้งน้องดาวไปเรียนนอก แล้วยังเนี้ยดาวก็เหงาแย่สิค่ะ"
"น้องดาวก็เมลล์ไปคุยกับพี่ก็ได้นี่ค่ะ สำหรับน้องดาวพี่พร้อมเสมอ"
ปัง !
รันกับดาวหันไปมองต้นเสียง ก่อนที่ร่างของคนที่รันคุ้นเคยจะลับตาไป ฟาง
เค้าพยายามที่จะโทรไปคุยด้วยแต่ฟางก็ไม่ยอมรับสาย อ้างว่าอาบนำ้อยุ้บ้าง หลับแล้วบ้างล่ะ จนกระทั้งวันนี้ที่เค้าต้องเดินทาง รันก็ไม่มีโอกาสจะได้บอกสิ่งที่อยากจะบอกฟางเลย รันยืนมองไปที่หน้าต่างห้องของฟาง ก่อนจะพูดบางอย่างที่คงมีเฉพาะหัวใจเของเค้าที่ได้ยิน
พี่ฝ้ายไปไหนกันนะตั้งแต่เช้าเชียว เมื่อคืนเธอไม่สบาย มีไข้สูงเพราะไปตากฝนกับเพื่อน ๆ กลับมาก็เลยกินยานอน รู้ตัวอีกทีก็สายโด่งแล้ว พอตื่นก็ไม่เจอใครอยู่ในบ้านเลย นอกจากจดหมายซองสีฟ้าอ่อนที่วางอยู่บนโต๊ะ จ่าหน้าซองถึงเธอ เอ็ะลายมือรันนิเธอจำได้
"ฟาง เราไปก่อนนะ เราขอโทษนะสำหรับเรื่องนั้นที่เราทำให้ฟางไม่ชอบใจ แต่เราอยากให้ฟางรู้เอาไว้ว่าเราไม่เคยตั้งใจเลย เราไม่เคยมีความคิดที่จะทำให้ฟางต้องเสียใจและไม่มีวันที่คิดจะทำด้วย เราไม่ได้หวังที่จะให้ฟางยกโทษให้เราหรอกนะ เราแค่อยากจะ ขอโทษ เท่านั้นเอง ต่อไปนี้เราคงไม่มีโอกาสจะไปเสนอหน้าให้ฟางรำคาญใจอีกแล้วนะ ลาก่อน รัน"
ไม่นะ ฟางไม่เคยโกรธรันเลยนะ ไม่จริง รันจะจากฟางไปอย่างนี้ไม่ได้ รันจะต้องรับผิดชอบกับความรู้สึกของฟางก่อน ไม่ยอม
หญิงสาววิ่งไปที่ประตูบ้าน เพื่อจะออกไปตามสิ่งที่สำคัญสำหรับเธอกลับคืนมา
"จะรีบไปไหนฟาง ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ"
ฟางได้แต่ยืนนิ่ง เหมือนถูกสาบก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครพร้อมกับโผเข้าสู่อ้อมกอดของคนที่สำคัญที่สุดของเธอ
"เอ้าร้องไห้เป็นเด็กไปได้ ไหนว่าไม่สบายไง"
"แล้วรันล่ะ ไหนว่าจะไปเรียนเมืองนอก จะหนีฟางไปไหนไม่เห็นบอกเราสักคำ"
หลังจากถอยออกจากอ้อมกอดนั้นแล้วก็ถือโอกาสต่อว่าเสียเลย
"ใครว่าไม่บอก ก็คนบางคนเล่นไม่รับโทรศัพท์เราเลย แล้วจะให้บอกยังงัย"
"รันจะไปจริง  ๆ เหรอ "
"จริง"
"แล้วนี่กลับมาทำไมล่ะ" ว่าแล้วก็ผลักคนที่อยู่ตรงหน้าออกห่างอย่างงอน ๆ
"ก็พอรู้ว่าคนขี้งอนไม่สบาย นอนซมอยู่ที่บ้า ก็รีบแจ้นมาดู นี่ต้องเปลี่ยนเที่ยวบินกันวุ่นวายไปหมด รู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกพี่ต้องวุ่นวายกันนะ"
เสียงพี่ฝ้ายดังมาจากข้างหลังรัน
"รู้อย่างนี้ปล่อยให้นอนร้องไห้อยู่คนเดียวบนห้องก็ดีหรอก"
"รันกลับมาเพราะห่วงเราหรือ"
รันพยักหน้าพร้อมกับบอกว่า
"คนเราถ้าไม่ให้หวง หัวใจตัวเองจะให้ห่วงอะไรล่ะ"
แค่นั้นล่ะที่เราอยากได้ยินจากปากของคนที่สำคัญสำหรับเรา
"แล้วแม่สาวดาวล่ะเอาไปไว้"
"ก็เอาไว้กับไอ้นุอย่างเดิมสิ แฟนมันนิ เอคิดอะไรอยู่นะ อ้อที่ไม่คุยกับเรานะ หึงล่ะสิ"
"ใครหึง พูดดี ๆ นะ"