“นี่ แพรสอบเสร็จแล้วเราไปฉลองที่ไหนดีล่ะ”  นี่เป็นการสอบครั้งสุดท้ายเพราะหลังจากนี้พวกเราก็จะเรียนจบเสียที สอบเสร็จทั้งทีต้องมีฉลอง
“จะไปไหนกันครับ ต้องการคนขับไหมครับ ผมยินดีบริการ” เสียงของหนุ่มรุ่นน้องดังจากด้านหลังของแพรนั่นเอง พร้อมกับดอกไม้ในมือที่ยื่นให้กับหญิงสาว ก่อนที่เธอจะรับไว้ก็มีเสียงแซวตามมา
“บริการ แพรคนเดียวล่ะสิ ดูแต่ดอกไม้สิเอามาให้แพรคนเดียว พวกเราก็แค่พี่สาวเท่านั้นแหล่ะ ไม่เหมือนแพรหรอก ” ชายหนุ่มทำท่าเขินเมื่อถูกเพื่อนของเธอแซว สักครู่เพื่อน ๆ ของเธอก็ขอตัวแยกกันกลับโดยอ้างว่าไม่อยากเป็น ก้างขวางคอใคร เมื่อทุกคนแยกย้ายกันหมดแล้วก็เหลือเธอกับชายหนุ่มเท่านั้น
“นนท์ พี่มีเรื่องจะคุยด้วยนะ” นนท์ รุ่นน้องที่พยายามเข้ามาสนิทสนมกับเธอมาก จนเพื่อนในกลุ่มเคยพูดกับเธอว่า “ท่าทางไอ้คุณน้องนนท์นี้คงอยากปีนเกลียวกับแกวะ ไอ้แพร” การกระทำของนนท์ แสดงว่าเขาให้ความสำคัญกับเธอมากกว่าคนอื่น ๆ คอยดูแล คอยรับคอยส่งและบางครั้งก็พยายามทำให้คนรอบข้างเข้าใจผิดเสมอว่าเธอและเขาคงเป็นมากกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องเสียแล้ว นี่เป็นสิ่งที่แพรไม่ชอบ และรู้สึกไม่กังวลใจถ้าใครบางคนเข้าใจผิด
“ได้เสมอครับ สำหรับพี่แพร” แพรมองหน้านนท์เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“ผึ้ง แพรล่ะไปไหน” ดินถามหาเพื่อนสาวเมื่อพบกับผึ้งเพื่อนในกลุ่มของเธอ เขาเดินตามหาหญิงสาวตั้งแต่ออกจากห้องสอบ แต่ก็ไม่เจอ
“อ้อ คุยกับน้องนนท์อยู่ที่ซุ้มนะทำไมเหรอ…..เอ้าดิน  จะรีบไปไหนนะ”
ชายหนุ่มรีบเดินไปที่ซุ้มหน้าคณะของหญิงสาว วันนี้เขาต้องคุยกับแพรให้รู้เรื่องก่อนที่เขาจะต้องจากเธอไปไกลเหลือเกิน เมื่อมาถึงที่ซุ้มเขากลับพบกันสิ่งที่เขาไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าทำ ทำไมหัวใจมันเจ็บแปลบอย่างนี้นะ เขารู้สึกว่าถ้าเขายืนมองภาพนั้นนานอีกนิดเดียว เขาคงจะต้องเข้าไปชกหน้าไอ้หนุ่มรุ่นน้องแน่ ฉะนั้นทางที่ดีที่สุดคือการเดินจากมาดีกว่า
“เอ้าดิน เจอแพรแล้วเหรอ…….เฮ้อ  ถามก็ไม่ตอบ” ผึ้งรู้สึกงงกับท่าทีของเพื่อนคนนี้เสียเหลือเกิน
“พี่หวังว่านนท์คงเข้าใจพี่นะ”
“ครับ ผมขอบคุณนะครับสำหรับทุกอย่าง” เขารู้สึกว่าเขาคิดไม่ผิดเลยที่ชอบพี่สาวคนนี้เพราะเธอช่างดีเหลือเกิน เขารู้สึกอิจฉาชายหนุ่มที่จะได้เธอไปเป็นเพื่อนใจเสียจริงๆ
“แล้วจะปล่อยมือพี่ได้หรือยังจ๊ะ” ชายหนุ่มรีบปล่อยมือเธอทันที อย่างเก้อเขิน
“ขอบคุณนะสำหรับดอกไม้ สวยมาก พี่คงต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะ”
แพรรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก รู้สึกเป็นอิสระอย่างบอกไม่ถูก ต่อจากนี้ไปเธอคงจะได้ทำในสิ่งที่เธอต้องการเสียที เธอต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง เธอมีบางเรื่องที่อยากจะบอกเขาเหลือเกิน
“ผึ้งเย็นนี้เราไม่ไปนะ เรามีธุระนะ”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่เจอกับดินเค้าหรือยัง เห็นมาถามถึงเธอนะฉันก็บอกว่าอยู่ที่ซุ้มนะ”
“ไม่เห็นนิ แล้วดินเค้าไปไหนล่ะผึ้งรู้ไหม”
“ไม่รู้ รู้แต่ว่าเดินกลับมาหน้างี้บึ้ง เหมือนโกรธใครมาก็ไม่รู้ แถมนะถามก็ไม่ยอมตอบ แปลกคน เอ้าแพรจะไปไหนนะ” ผึ้งร้องถามเพื่อนที่รีบวิ่งไปอย่างรีบร้อน สองคนนี้มันอะไรกันนะ บ้าจริง ๆ เลย
แพรวิ่งมาที่คณะของดิน แต่ไม่มีแม้เงาของเขา ถามเพื่อน ๆ ของเขาก็ได้รับคำตอบว่าเห็นเขาออกจากห้องสอบไปตั้งนานแล้ว บอกว่ามีธุระต้องรีบไป ไม่มีใครเห็นเขาเลย นี่เธอจะทำยังงัยดีนะ เขามีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่านะ
“นี่แพร พักนี้ไม่เห็นดินเค้ามาที่บ้านเราเลยนะ โกรธกันหรือเปล่า” พี่พลอยพี่สาวคนโตของเธอถามถึงเขา อาจเพราะพักนี้เขาไม่ได้มาที่บ้านเธอเหมือนแต่ก่อน ก็นับตั้งแต่วันที่สอบเสร็จจนกระทั้งวันนี้ก็เกือบ 2 อาทิตย์แล้ว  เธอพยายามติดต่อเขาที่บ้าน ก็รู้ว่าเขาไปต่างจังหวัดไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร  ไม่รู้ว่าเค้าไปไหน ปกติเขาต้องบอกเธอบ้าง แต่ดูเหมือนเขาพยายามจะหลบหน้าเธอ หรือว่าเขาจะไม่อาจเห็นหน้าเธอ แต่เพราะอะไรล่ะ เธอทำอะไรผิดนะ ไม่เข้าใจจริง ๆ
…………………………*********……………………….
“พี่พลอย แพรอยู่ไหมครับ”
“เอ้า ดินหายหน้าไปไหนมาตั้งนานนะ แพรหรืออยู่สิ เดียวนะ”
“แพร ดินมาหา” ผมนั่งรอแพรอยู่ครู่หนึ่ง ร่างบาง ๆ ของเธอก็เดินลงมา ผมรู้สึกเหมือนกับไม่ได้เจอเธอนานเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้เจอกันแค่ 2 อาทิตย์เท่านั้น ถ้าเขาต้องจากเธอไปไกลแล้วก็นานกว่านี้เขาจะรู้สึกยังไงนะ แล้วทำไมเขาจะต้องรู้สึกทรมานทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ หญิงสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาจะเริ่มยังงั้ยดีนะ
หายไปตั้งนาน ไม่ยอมพูดอะไรแล้วยังจะมายืนมองหน้าอยู่ได้ รู้นี้ไม่ลงมาหรอก จะพูดหรือไม่พูด หึไม่พูดไปล่ะ หญิงสาวหมุนตัวกลับกำลังจะเดินกลับขึ้นไปบนห้อง
“แพร ! จะไปไหนนะ” หญิงสาวหยุดเดินเมื่อมีเสียงหลุดออกมาจกเขาเสียที หันกลับมาจ้องหน้าคนที่ถามอย่างเอาเรื่อง
“มาหาแพรหรอ นึกว่ามาหาพี่พลอย”
“เอ้าก็มาหาแพรสิ”
“ก็แพรลงมาตั้งนาน ไม่เห็นดินพูดอะไรนิ จะรู้เหรอว่ามาหาแพรนะ” หญิงสาวทำเสียงงอนเต็มที่ ก็จะไม่ให้งอนได้ยังไงหายไปไหนไม่รู้ตั้งนาน พอมาก็ไม่ยอมพูดอะไรเอาแต่มองหน้า ไม่โกรธก็บ้าแล้ว
“เราไปทำธุระมานะ มันด่วนก็เลยไม่ได้บอกใครเลย แพรโกรธเราเหรอ”
“บ้า เกี่ยวอะไรกับแพรล่ะ” เรื่องอะไรจะยอมรับง่าย ๆ แต่เอะทำไมต้องจ้องหน้าเราอย่างนั้นด้วยนะ จ้องเหมือนกับไม่เคยเจอกันมาก่อนนะ
“นี่จะจ้องหน้าแพรอีกนานไหม ถ้าไม่มีอะไรแพรจะได้ขึ้นห้อง” ไม่รอคำตอบ หญิงสาวหันหลังกลับเตรียมขึ้นห้อง ถ้า……
“ถ้าดิน หายไปนาน ๆ แพรจะคิดถึงเราไหม” หญิงสาวหยุดเดิน ทำไมต้องถามอย่างนั้น เขาจะไปไหนกัน เธอจ้องหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเหมือนกับจะค้นหาคำตอบ แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ว่ายังไง แพร ถ้าเราต้องไปไกล ๆ ไม่ได้มาให้แพรเห็นหน้าอีกแพรจะคิดถึงเราไหม”
“ดินจะไปไหน” เสียงของเธอฟังแปร่งๆ ชอบกลในความรู้สึกของตนเอง แต่เธอไม่สนใจหรอกเธอต้องการรู้แต่เพียงว่า เขาจะไปไหน
ชายหนุ่มยังไม่ตอบ ได้แต่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าเหมือนกับต้องการให้ใบหน้านี้ประทับอยู่ในความทรงจำเขา แต่ที่จริงเขาไม่มีทางลืมใบหน้านี้แน่นอนแม้แต่ยามหลับ
“ว่ายังไง ดินยังไม่ตอบแพรเลย ว่าดินจะไปไหน” เธอก้าวเข้ามาใกล้เขา เพียงเพื่อต้องการให้เขาบอกเธอว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“เราต้องไปเรียนต่อ พอดีผลการสอบเพิ่งออกมา มหาลัยที่อเมริกาตอบรับที่จะรับเราแล้ว เราจะเดินทางอาทิตย์หน้านี่…แพร! แพร! จะไปไหนนะแพร เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป แพร!”
ไม่จริง เขาจะไปเรียนต่อ เขากำลังจะจากเราไปแสนไกล เขาไม่บอกเราสักคำ นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไรกันแน่สำหรับเขา ต่อไปนี้เธอจะไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกแล้วหรือนี่ ไม่จริง นี่หรือที่เคยบอกว่าจะเดินไปด้วยกัน คนโกหก ถ้าเขาไปจริง ๆ แล้วเธอล่ะ นี่เธอจะทำยังไงดี คิดแล้วมันเจ็บจริง ๆ เลย