บทที่แปร่ด



ตีสี่สี่สิบ….

ผมคอตกกลับบ้าน  เอาไอ่เอกมานอนด้วย

………แปดโมงต้องไปรับสภาพ……..เฮ้อออ……คำนึงสุดท้ายก่อนหลับใหลไป…..

แปดโมง….

ผมกับเอกยังนอนหมดสติอยู่ที่บ้าน  ……

“เฮ้ยย….เฮ้ยยย….ตื่นได้แล้วเมิง…..”  เอกเขย่าตัวผม

ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนสิบเอ็ดโมง  

“ไป แต่งตัว เข้าออฟฟิศ…..”  ไอ่เอกมันยังไม่รู้เรื่องเมื่อคืน…..

“……ไปเช้า ไปสาย แม่มก็โดนไล่ออกอยู่ดี…..”  ผมบอก  และเล่าเรื่องที่เหลือให้เอกฟัง  ก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำประแป้ง แต่งตัวไปออฟฟิศ   ผมซื้อผัดไทยสามห่อ  เผื่อไปฝากโรเบิร์ตห่อนึง  ใส่ยาถ่ายแบบผงปรุงรสให้ด้วย  ตอบแทนความเอาจริงเอาจังกับงานของมัน……แค่พลาดนิดพลาดหน่อยถึงกับจะไล่กันออก…….สงสัยไอ่เรื่องวิดิโอวงจรปิดนั่นด้วย……ไหนๆก็ชนะมันไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ขอล้างแค้นกันซื่อๆหยั่งงี้ละวะ……

ผม กับเอก นั่งพร้อมอยู่ในรถไทเจ๋อคันเดิม….เรามุ่งหน้าไปที่ออฟฟิศ  หลังจากเอกรับรู้ชะตากรรมของเขาตามที่ผมบอกเล่า  เอกมันงงกับการตัดสินใจของโรเบิร์ตมาก  และท่าทางจะยังทำใจไม่ได้  ……ทำไมมันไล่เราออกง่ายๆแบบนี้………ได้ด้วยเหรอ……

“……….สิ้นชาติขาดกัน ตั้งแต่วันนี้เถิดหนา…..”  ผมเปิดเพลงน้ำตาจ่าโย  เป็นแบ็คกราวน์ฟังกันสองคนในรถ……….

ระหว่างทางจะไปออฟฟิศ  ผมมองเห็นร็อตไวเลอร์ตัวเดิม…..(ที่มันมาตัดหน้าแล้วกล้องหล่นลงมาในบทก่อนหน้านี้)……มันมายืนดูพวกเรา………ปากมันคาบแขนเด็กอยู่…เลือดกลบปากเล็กน้อยพองาม….…..พอรถเราเลยไป  มันก็วิ่งข้ามถนน มีคนกลุ่มใหญ่ไล่กระทืบมัน……ใจร้ายจังเรยยย….คนเรา…….

ผมกับเอกเข้าออฟฟิศไปท่ามกลางสายตาผู้ร่วมงานที่มองดูเรา   ใช่สิ   กว่าจะย้ายตูดมาจากบ้านได้ก็เกือบเที่ยงแล้ว…..ใครจะไม่สงสัยมั่งล่ะ……

ไม่รู้เค้ารู้สึกกันยังไง  สมเพช  สงสาร  สงสัย…..สะใจ…..ไม่รู้ได้   รู้แต่ว่าไอ่เอกมันเสียใจ….ถ้าจะต้องเสียงานนี้ไป……

“เอ็ม… เอก… มาห้องประชุมหน่อย….”  โรเบิร์ต มันกวักมือเรียกทันทีที่เห็นหน้าพวกเรา  หลังจากมันเอาแฟ้มเอกสารไปใส่ในลิ้นชักกลาง….

ผมกับเอกมองหน้ากัน  แล้วเดินตามโรเบิร์ตเข้าไปในห้องนั้นโดยว่าง่าย  และเกือบจะรับรู้อยู่แล้วว่าชะตากรรมของตัวเองจะเป็นยังไง……

“เฮ่ย….เที่ยงแล้ว  กินข้าวก่อน  กรูซื้อมาฝาก….”  ผมเอ่ยชวน  ทั้งที่รู้ชะตาชีวิตในวันนี้…..เอกหันมามอง

“……เอก เมิงไปเอาช้อนมา….เดี๋ยวเรากินไปคุยกันไป……เนอะ…..”  ผมหันไปมองไอ่โรเบิร์ต  ขอความเห็น

“อือม…”  โรเบิร์ตเห็นด้วย มันแกะห่อผัดไทย และเราก็นั่งกินกันไป คุยกันไปในห้องประชุม  ตอนนั้นเที่ยงพอดี…..และเรื่องที่เราคุยกันก็คือ………

“กรูว่าจะเปลี่ยนเก้าอี้ล้อเลื่อน ไว้ที่โต๊ะ ทุกโต๊ะ  แทนเก้าอี้พลาสติกซักที….พวกเมิงว่าไง?…”  โรเบิร์ตเปิดประเด็น

…………มันจะมาไม้ไหนว้าาา…….ผมคิด…….มันต้องรู้แน่เลยว่าผมอยากได้อะไร …..ทำมาพูดประชด……..เดี๋ยเหอะเมิง…….

“  เรื่องเมื่อวาน  ถือว่าพวกเมิงประสบความสำเร็จระดับนึง……เข้าได้ใกล้ตัวเจ๊นั่นถึงขนาดนั้น….ถึงเค้าจะรู้ตัวก็ตาม…..มันก็โอเค….”  โรเบิร์ตซัดผัดไทยห่อนั้นอย่างเอร็ดอร่อย…… มันชมเรานิหว่า…..

“กรูได้คุยกะเจ๊นั่นแล้ว……เล่าให้แกฟังเรื่องงานของเรา……เมิงแจ๋วมากไอ่เอ็ม…..ที่เข้าถึงได้ขนาดนั้น……ยกหูให้กรูได้คุยกะเค้าเลย…..ฮ่ะ ฮ่ะ……ซู้ดดด…”   มันยังฟาดผัดไทยห่อนั้นอย่างเมามัน….  ผมกับเอก ค่อยๆกินเป็นเพื่อนโรเบิร์ตไปในระหว่างที่เรานั่งคุยกัน…..และผมโคตรจะงงมากกกก……..ไหงไอ่คนขับรถนั่นบอกให้เรามารับซองขาว…???……  ไอ่เอก เปลี่ยนจากหน้าตาที่แห้งแล้งกลับมามีหวังอีกที…..และงงไปด้วยกันกับผม…….

“……….เจ๊นั่นตกลงว่าจ้างเรา  ให้สืบพฤติกรรมของลุงส.ส.  และจ่ายให้สองเท่า…….กรูคิดว่ามันพอทำได้เลยรับงาน………ทีนี้เมิงสองคนก็ไปตามลุงนั่นแทน…….”

“……..ส่วนเจ๊นี่  กรูจะส่งอีกทีม  ที่น่าจะฉลาดกว่านี้……ไปตามต่อ……อึ้ก อึ้ก….”   โรเบิร์ตมันซดน้ำตาม หลังจากผัดไทยหมดห่อ….. ผมยินดีมาก……..ยินดีที่ยังได้ทำงานต่อ….และยินดีที่โรเบิร์ตกินผัดไทยจนหมดเกลี้ยงขนาดนั้น….อิ อิ อิ ……

……………โหยยยย…….ไอ่สายลับสองหน้า…….ทำได้ไงวะเนี่ย……….แม่มไม่มีจันยาบันเรยยย…. เดี๋ยเหอะเมิง  ได้ขี้แตกสมใจไร้ศักดิ์ศรีให้สะใจกรู…….ผมคิด……ถึงจะผิดเป้าประสงค์ไปนิดหน่อย  แต่ยังไง โรเบิร์ตมันสมควรได้รับการตอบแทนแบ่บนี้ซักที……..ดีใจจิงเว้ย…ที่ได้ทำ……5 5 5 5 …….

“……กรูไปนะ….. บ่ายนี้พวกเมิงจัดการเลย…….ไปตามลุง  เรื่องชู้สาวเหมือนเดิม….”  โรเบิร์ตมันพูดเสร็จ  เดินเอาทิชชู่เช็ดปากไปทำงานของมันต่อ……ผมกะไอ่เอกนั่งมองหน้ากัน   กินผัดไทยกันต่อไป  ในห้องประชุมนั่น…..

“……พอแล้วไอ่เอ็ม……”  เอกมันห้ามหลังจากผมนั่งกินผัดไทยไปจนจะหมดครึ่งห่อ…..

“….ทำไมวะ…..กรูก็หิวเหมือนกัน  เดี๋ยวกินๆ  ให้เสร็จๆ  จะได้ไปทำงานต่อ..…..ไม่ดีเหรอ  มันไม่ได้ไล่เราออกแล้ว….”  ผมสงสัย…..

“เอ่อ…เอ่อ…..”  เอกมันพูดไม่ออก    ผมกัดเส้นผัดไทยที่เหลือคาปากอยู่  แล้วถามเอก

“….เมิงมีอะใย…..”  ผมถามไปเคี้ยวไป

“เอ่ออ……..ห่อที่เมิงใส่ยาไว้น่ะ……”  มันอ้ำๆอึ้งๆ   เหมือนจะสำนึกผิดที่ทำกับไอ่โรเบิร์ตไว้…….

“ใช่ดิ…..ไอ่โรเบิร์ตมันโซ้ยไปเรียบวุธแล้วไง…..  ถึงมันไม่คิดไล่เราออกตอนนี้  เดี๋ยวกรูไปขอโทษมันทีหลังก็ได้…….ตอนนี้มันแล้วไปแล้ว…..ก็ต้องแล้วไป …..ถือว่าโรเบิร์ตมันซวยละกัน….อิ อิ อิ……  เมิงอย่าคิดไรมากเลยว้าา….”    ผมกินต่อ

“……มัน…..ห่อนี้….”  เอกชี้นิ้วมาที่ห่อผัดไทยของผม…….

……………………….พ..รู่…ด……..พ…รู่…ด………………ผมบ้วนเส้นกระจายเต็มโต๊ะ…..

“…เมิงว่าไงนะ……?????…..”  

“มันห่อนี้………กรูจำได้มีมะนาวสองกลีบ  อีกสองห่อมันมีมะนาวกลีบเดียว…..เมิงบอกแม่ค้าเองไม่ใช่เหรอ…….มาร์คไง ….mark …..พอแกะห่อปุ๊บ  กรูเห็นแล้ว  แต่ไม่รู้จะเตือนยังไง…..”  

เวลาซื้อก๊วยเตี๋ยวมันก็จะมีมาร์ค  เวลาคนฝากซื้อเยอะๆ  มันจะมีหนังสติ๊กมัดคนละสี มีเชือกผูกคนละสี จะได้รู้ว่าห่อไหนใส่อะไร ไม่ใส่อะไร ห่อไหนของคนไหน…..มาร์คของผมมันเป็นกลีบมะนาวในห่อ……กว่าจะรู้ก็สายไปแล่ว…..

บ่ายวันนั้น  ผมเข้าๆออกๆห้องน้ำ จนตัวซีดไปหมด……….แต่ก็ไม่เคยลืมถือรองเท้าติดมือไว้ทุกครั้งที่นั่งโถ……..กลัวแม่บ้านแกจะมาสาดรองเท้าผมล่องลอยไปอีก…….

ไอ่เอกนั่งเก็บแฟ้มข้อมูลของลุงส.ส. รอผมอยู่ที่โต๊ะทำงาน………ท่าทางบ่ายนี้เราคงไม่ได้ไปไหน……..มันเข้ามาเยี่ยมผมในห้องน้ำเป็นครั้งคราวเวลาที่มันปวดฉิ………

”……เอ็มม   กรูขอโทษด้วยนะ……”

“…….ไอ่..ชี่ยยยยยย…….……..”