ความคิดเห็นที่ 1 “ พี่จ๊อบทำไมหน้าซีดจังเลย ไม่สบายหรือเปล่าคะ? ” เสียงน้องพยาบาลคนหนึ่งทักขึ้นอย่างห่วงใยนั่นกลับทำให้ผมรู้สึกสาแก่ใจลึก ๆ .ผมเข้าไปอยู่ในความฝันของยายจ๊อบถึงสามวัน ติด ๆ กัน ทำให้ผมสิ้นเปลืองพลังงานอย่างมาก แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาคือความสบายใจ.. ผมเริ่มรู้สึกสบายใจที่เห็นจ๊อบเจ็บปวด ผมสบายใจที่เห็นจ๊อบรู้สึกผิด..ยิ่งไปกว่านั้นผมชอบใจเมื่อเห็นจ๊อบร้องไห้ทั้ง ๆ ที่ยังหลับ “ ขอบตาคล้ำเชียว นอนไม่หลับเหรอคะ ? ” น้องพยาบาลคนเดิมยังคงวนเวียนแสดงความเป็นห่วงเป็นใย ” พี่ไม่เป็นอะไรหรอกจ๊ะ ” ยายจ๊อบตัดบทก่อนเดินกลับไปทำงานที่ค้างไว้ต่อ . วันนี้ยายจ๊อบทำหน้าที่ให้ยาทุกชนิดกับผู้ป่วย เธอเช็คการ์ดยาอย่างละเอียดเตรียมยาและจัดยาให้ผู้ป่วยแต่ละรายตามเวลา ถึงแม้ผมจะสังเกตเห็นอาการ ใจลอยของเธอหลาย ๆ ครั้ง แต่เธอกลับทำงานเกี่ยวกับยาได้อย่างไม่ผิดพลาด ที่ผิดพลาดนั้นเห็นจะเป็นความระมัดระวังในการป้องกันตัวของเธอเอง !!! “ พี่จ๊อบ ระวังค่ะ ”  เสียงน้องพยาบาลตะโกนดัง ๆ พร้อม ๆ กับฝ่าเท้าไร้เงาของยายปิ๋วที่หลุดจากเครื่องพันธนาการถีบผวั๊ะเข้าให้บริเวณท้อง . ถาดยาปลิวกระเด็นจากมือเสียงกระบอกเข็มฉีดยาตกกระทบพื้นแตกกระจาย  ช่วงเวลานั้นผมรีบลอยเข้าไปรับร่างแบบบางซึ่งกำลังเซถลาลงบนพื้น ทว่า !!! ร่างของเธอกลับลอยวูบผ่านตัวผมไป ผู้ที่รับร่างเธอไว้ได้ทันนั้นไม่ใช่ผม !!!!   ” คุณจ๊อบเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ”  ไอ้หน้าจืดก้มหน้าลงมองร่างเล็กที่กำลังหน้าซีดอยู่ในอ้อมแขน “ ไม่เป็นไรค่ะ ”  ยายจ๊อบรีบลุกพรวดพราดขึ้นมาอย่างรวดเร็วเหมือนร่างกายโดนของร้อน เธอไม่กล้าสู้สายตาของไอ้หน้าจืด “ คุณหมออภิวัฒน์คะไม่ต้องช่วยค่ะ เดี่ยวจ๊อบทำเองได้ ” ยายจ๊อบส่งเสียงห้ามเมื่อเห็น ไอ้หน้าจืดเข้ามาช่วยเก็บเศษแก้วที่แตกเกลื่อนพื้น ( อย่างเต็มอกเต็มใจ ) “ ผมช่วยครับ ” ” บอกว่าไม่ต้อง โอ๊ย ! ” ยายจ๊อบปัดมือไอ้หน้าจืดออกแล้วก็ได้เรื่องเมื่อเธอถูกคมแก้วบาดลึกบริเวณปลายนิ้ว “ ดูสิ มาห่วงผมจนตัวเองถูกบาดเข้าจนได้ ” ไอ้หน้าจืดส่งเสียงล้อเลียนก่อนถือโอกาสจับมือของยายจ๊อบมากดห้ามเลือด “ ชั้นไม่ได้ห่วงคุณนะ . กรุณาไปให้ไกล ๆ ตัวชั้นหน่อยได้ไม๊ ”  อาจเป็นความกดดัน ( จากผม ) หรืออะไรก็สุดแล้วแต่ ( ซึ่งเป็นผลดีกับผม ) ทำให้ยายจ๊อบสิ้นความอดทนตวาดออกไปแบบนั้น ส่งผลให้หน้าใส ๆ ที่กำลังยิ้มอย่างเอาใจซีดลงทันควัน  “ ขอโทษครับคุณจ๊อบ ที่ผมรบกวน ผมแค่อยากจะมาบอกคุณว่าคุณแม่อาการดีขึ้นมากแล้วนะครับ อาจารย์สมโชคอนุญาตให้พากลับบ้านได้แล้ว ”  ไอ้หน้าจืดเดินออกไปจากหอผู้ป่วยอย่างเงียบ ๆ “ จ๊อบทำอะไรแบบนั้นน่ะ แย่มากเลยนะ ”  ยายพริ้มผู้สังเกตการณ์มาตั้งแต่ต้นเดินเข้ามาเอ็ดเบา ๆ ...“ พริ้ม !!!  ”  เรียกชื่อเพื่อนแล้วยายจ๊อบก็ร้องไห้โฮ .. ต่อหน้าต่อตาผู้คนทั้งหอผู้ป่วย !!!! “ เอ็งกำลังจะกลายเป็นพวกข้า ”  ยายมอยลอยมาเมื่อไหร่ผมไม่ทันรู้สึกตัว “ ยายรู้ได้ไงว่าผมกำลังจะกลายเป็นพวกของยาย ”  ผมหันกลับไปถามแก “ ลักษณะความคิดของเอ็งไงเจ้าหนุ่ม . เอ็งเริ่มมีความอาฆาตพยาบาท เอ็งเริ่มเห็นแก่ตัว สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เอ็งมีความสุข ข้ามองเห็นเห่อ ๆ ๆ ๆ แต่ข้าไม่อยากเห็นเอ็งเป็นเหมือนข้าหรอกนะ ”  ยายมอยมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง “ ข้าอยู่ที่นี่มานาน . ข้ารู้ดีว่าความรู้สึกที่ข้ามีไม่ก่อให้เกิดผลดีกับข้า .แต่ความพยาบาทของข้าลึกเกินเยียวยา ข้าทำบาปมามากเจ้าหนุ่ม นี่คือผลกรรมที่พวกข้ากำลังได้รับ ความทุรนทุรายไม่รู้จักจบสิ้น เอ็งไม่รู้หรอกว่าเมื่อพวกข้าเห็นคนที่ข้าแช่งเดินลับหายไปกับบันไดสายรุ้งมันให้ความรู้สึกยังไง ”  ยายมอยยังคงพูดต่อไปก่อนจะลอยตัวห่างจากผม “ เจ้าหนุ่ม ความห่วงหาอาวรณ์ไม่ได้ทำร้ายใคร ..แต่ความอาฆาตพยาบาทนั้นทำร้ายคนมันเป็นบาปต่อทั้งตัวของเอ็งและของคนที่เอ็งพยาบาท เอ็งกำลังพยาบาทคนที่เอ็งเคยบอกว่ารักที่สุดนั่นแหละ เห่อ ๆ ๆ ข้าขอเตือน .เอ็งยังมีอนาคตคิดให้ดีนะพ่อนะ ” คืนนั้นผมเข้าไปเยี่ยมแม่ของจ๊อบซึ่งนอนอยู่ในหอผู้ป่วยพิเศษ ( ผู้ป่วยรายนี้ยายมอยอนุโลมไม่มาหลอกหลอน...แกนับว่าเป็นญาติของผม ) ท่านยังคงดูไม่เปลี่ยนแปลงแม้วันเวลาจะผ่านมานานถึงแปดปีเพียงแค่ซูบซีดและอ่อนเพลีย เล็กน้อยจากความเจ็บป่วย . ผมระลึกถึงความใจดีของท่านได้เสมอ “ ตาพี .ส้อมแม่ก็มีไว้ให้ยังใช้มือหยิบขนมเข้าปากกินอีก แล้วนี่เมื่อกี้เห็นเล่นกับเจ้าโบโบ้มาด้วยใช่ไหม....ล้างมือแล้วหรือยัง ? ”   เสียงยายจ๊อบหัวเราะคิกคักตามหลังมาเบา ๆ   “ เห็นไหมพี่พี จ๊อบบอกแล้วว่าอย่าทำให้แม่เห็น ..แม่เป็นครูสอนนักเรียนพยาบาลนะคะ ปกติครูมักติดคำว่าเข้าใจไหม แต่แม่นี่ดับเบิ้ลเลย ติดทั้งเข้าใจไหมแล้วก็ ล้างมือแล้วหรือยัง ” เจ้าตัวเลียนเสียงมารดาอย่างน่าเอ็นดู “ งั้นก็ทั้งคู่เลยไปล้างมือก่อนมากินขนม ไม่งั้นแม่ไม่ให้กินเข้าใจไหม ?? ”   “ แม่ครับผมขอโทษ ”  น้ำตาของผมค่อย ๆ เอ่อหลั่งไหลออกมา ผมคิดทำร้ายจ๊อบ ผมไม่เคยคิดมาเยี่ยมท่านก่อนหน้านี้ “ ตาพี ตาพีใช่หรือเปล่า ? ”  ผมสะดุ้งกับประโยคนี้ ท่านลืมตาขึ้นทักผม !!! เป็นไปไม่ได้ !!! “ นี่แม่ตายแล้วใช่ไหม ? หรือว่าแม่ฝันไป ”  ท่านรำพึงก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับแขนผม แต่สิ่งที่ท่านคว้าได้มีเพียงความว่างเปล่า ท่านขมวดคิ้ว “ เอ๊ะ ! ” “ แม่ยังไม่เป็นอะไรครับ ผมแค่มาเยี่ยม ”  ผมลังเลก่อนจะเอ่ยประโยคนี้ออมา ผมกลัวท่านจะตกใจ “ ขอบใจจ๊ะพ่อคุณ แม่ดีใจที่เห็นพีอีก ”  แปลกที่ท่านไม่ตกใจ ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมากผมไม่เคยติดต่อกับใครได้ก่อนหน้านี้มาก่อน “ แม่ครับ .จ๊อบลืมผมแล้ว ”  ความน้อยใจทำให้ผมอยากฟ้องท่าน ถึงแม้ท่านจะเป็นแม่ของจ๊อบแต่ผมรู้ว่าท่านรักผมมากไม่น้อยไปกว่าลูกสาวของท่านเลย “ ตาพี จ๊อบไม่มีวันลืมหรอกลูก .พีจะอยู่ในความทรงจำของจ๊อบตลอดไป แม่รู้ดี ถึงแม้ว่าพีกับจ๊อบจะทำบุญร่วมกันมาได้เพียงแค่นี้ แต่ความทรงจำที่ งดงามนั้นไม่มีวันหายไปไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แม่ไม่อยากเห็นพีมีแต่ความทุกข์ ”  ท่านพูดเหมือนรำพึงกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหลับไหลไปด้วยฤทธิ์ของยาที่กินไปก่อนหน้านี้ ความว่างคือความสุข ผมมีความสุขอยู่กับการที่ปล่อยให้ตัวเองว่างเปล่า ไม่คิด .ไม่หวังถึงความต้องการของตัวผม .ผมรู้สึกสบายไม่ร้อนรุ่มในใจ หน้าห้องคลอด . ผู้ชายผิวขาวหน้าใสใส่เสื้อกราว์นของแพทย์เดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวาย เมื่อเห็นหมอร่างท้วมอีกคนเดินเข้ามาก็รีบตรงไปหาอย่างรวดเร็ว “ เฮ้ย..แกไปอยู่ไหนมา จ๊อบกำลังจะคลอดแล้ว ” “ ใจเย็น ๆ ว่าที่คุณพ่อคนใหม่ ท้องแรกไม่คลอดง่ายหรอกน่า ข้าเป็นหมอสูติมานานสิบปีแล้วนะโว๊ย ” ผู้มาใหม่หัวเราะพร้อมโคลงศีรษะไปมา “ เออน่า ไงแกก็ไปเฝ้าไว้หน่อย ”  หมอผิวขาวคว้ามือเพื่อนเดินเข้าไปในห้องรอคลอด ...“ ขอตรวจภายในดูปากมดลูกหน่อยนะครับคุณจ๊อบ ” . การตรวจดูการเปิดของปากมดลูกเป็นการตรวจเพื่อบอกถึงความพร้อมในการออกมาดูโลกของเจ้าตัวเล็กในครรภ์มารดา ...“ เปิดเต็มที่แล้วนี่ . พาไปห้องคลอดได้แล้ว ”    หมอสูติยังคงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีในขณะที่ว่าที่คุณพ่อจับไม้จับมือภรรยาแน่น “ เจ็บท้องมากแล้วใช่ไหมครับไม่เป็นไรนะ ผมอยู่เป็นเพื่อน ”   “ มดลูกเริ่มบีบตัวแล้วค่ะ พี่จ๊อบเบ่งค่ะ เบ่ง อื๊ดดดดดดดดดดดดดด ” เสียงเชียร์เบ่งของเหล่าพยาบาลที่ช่วยดูแลหน้าท้องระหว่างการคลอดดังกระหึ่มขึ้นในช่วงที่มดลูกหดรัดตัว ทุกเสียงเป็นเสียงแหลมสูง .ยกเว้น !!! . “ อืดดดดด .อืดด..ๆ ๆ ๆ อืออ ๆ ” เสียงเบสแหบต่ำด้วยความตื่นเต้นนึกจะเชียร์ก็เชียร์นึกจะหยุดก็หยุดเหมือนเครื่องดนตรีไม่ได้ขึ้นสาย ( แถมยังสายขาดระหว่างการเล่น !!!  ) “ คุณหมออภิวัฒน์ ถ้าหมอเชียร์แบบนี้นะอย่าเชียร์เสียจะดีกว่า ”   เสียงพยาบาลช่วยหน้าท้องตะโกนดุ   “ ใช่ ๆ ๆ เสียงก็ไม่สัมพันธ์กับพวกเรา ” หลายเสียงรีบสนับสนุน “ จับมือให้กำลังใจก็พอ ”  โดนลดฐานะเข้าอีก ว่าที่คุณแม่มีรอยยิ้มแม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยเหงื่อและร่องรอยของความเจ็บปวด   “ งั้นผมจับมือจ๊อบไว้ก็พอนะครับ ”  คุณพ่อบีบมือตอบกลับเบา ๆ “ อังแง้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  ”  เสียงร้องไห้จ้าของทารกที่ถูกนำตัวออกมาจากครรภ์มารดาดังสนั่นขึ้น  ..“ ผู้ชายเว้ย ทุกอย่างครบ ..ฮ่า ๆ ๆ หลานชาย ”  คุณหมอผู้ทำ คลอดจับตัวทารกคีบสองเท้าชูให้ดูอย่างตื่นเต้น....เจ้าตัวเล็กร้องไห้จ้าแผลงฤทธิ์เดชเต็มที่ หลังจากตัดสายสะดือเรียบร้อยเจ้าตัวเล็กก็ถูกนำมาวางไว้ในอ้อมอกของผู้เป็นแม่ ผมเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งหลังการเดินทางผ่านสายลมแห่งความสุขไปตามบันไดที่ทอดยาวมากับสายรุ้ง ผมเห็นหน้าจ๊อบ !!! ..” จ๊อบครับ ” ผมเรียกเธอด้วยความยินดีแต่เสียงที่ผมได้ยิน “ อังแง้ ๆ  ” จ๊อบมองผมกลับด้วยสายตาของความรักที่ไม่เคยเปลี่ยน ( แม้ความหมายจะไม่เหมือนเดิม ) “ เด็กคนนี้ท่าทางจะรักแม่นะคะพี่จ๊อบ ดูสิกำมือแม่แน่นเชียว ” เสียงพยาบาลหลาย ๆ คนทักกันเกรียวกราว “ กำมือพ่อด้วยสิลูก ”  เจ้าหน้าจืดโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ยื่นนิ้วเข้ามาสอดไว้ในมือของผม  “ อังแง้ ๆ ไม่เอาชิ้ว ๆ ๆ ๆ ๆ  ” ผมพยายามปัดไม้ปัดมือของเจ้าหน้าจืดออก ( สังเกตไหมครับว่าผมเริ่มลดความรุนแรงของสรรพนามที่ใช้ลง อาจเกิดจากความรู้สึกผูกพันนิด ๆ ที่เริ่มก่อขึ้นภายในใจของผมเองนั่นกระมัง ) “ ต๊ายยยยย .ดูดี ๆ สิหน้าเหมือนหมออภิวัฒน์เลยนะ พอก้มลงไปคู่กันนี่ชัดเลยหน้าเหมือนพ่อ ” ( ตายห่ะแล้ว กรู !!! ) เสียงพยาบาลคนหนึ่งทักขึ้นแล้วหลาย ๆ เสียงเริ่มสนับสนุนความหายนะในอนาคตของผม !!!   “ เหมือนพ่ออีกหน่อยก็เป็นหมอเหมือนกันเลยนะลูก ” ( ใครจะเป็นหมอเหมือนเอ็ง เอ๊ย..คุณ กรูจะเป็นวิศวะ ความคิดของผมกับพ่อเริ่มจะสวนทางกันตั้งแต่แรกพบแล้วล่ะครับ ) “ จ๊อบขอตั้งชื่อลูกว่าพีระนะคะ ” ยายจ๊อบพูดขึ้นเบา ๆ “ ครับ ผมเข้าใจครับ เค้าจะเป็นตัวแทนของคนที่เราคิดถึงเค้ามากที่สุดร่วมกันนะครับ ผมลืมบอกจ๊อบไปว่าคุณแม่เคยบอกว่าท่านฝันเห็นคุณพีระไปเยี่ยมท่านด้วยตั้งนานแล้วครับ ” “ แม่บอกจ๊อบแล้วค่ะ ..หลังจากแม่ฝันถึงพี่พีแล้ว จ๊อบก็ไม่เคยฝันถึงพี่พีอีกเลย  ลูกคนนี้เป็นตัวแทนของพี่พีค่ะ  ”  ยายจ๊อบลูบตัวผมเบา ๆ เหมือนเธอจะรับรู้ว่านี่คือผมอย่างนั้นแหละ “ ครับ เอ๊ ! นี่ผมจะอิจฉาลูกดีไหมนะ ”  คุณพ่อคนใหม่หัวเราะอ่อย ๆ ( อิจฉาตูล่ะสิ )  ” ผมไม่อิจฉาลูกหรอกครับ หน้าเหมือนพ่อออกอย่างนี้ ว่าไงลูกพ่อ ” ( ผมตั้งใจว่าโตขึ้นจะทำศัลยกรรมทั้งหน้าครับ ) ผมถูกส่งไปอาบน้ำที่หอผู้ป่วยทารกแรกคลอด แล้วถูกจับนอนในเปลที่รายล้อมด้วยทารกแรกเกิดเหมือนผม...อือมมม ยังไม่ง่วงเลยแฮะ เอ๊ะ ๆ ..เหมือนมีใครมามอง นางพยาบาลสาว ๆ ปล่าวหว๋า ?? หันกลับไปผมผวาสุดตัว ..ยายมอย ลอยตัวมองผมยิ้ม ๆ พร้อมเทียนเก่าแก่ในมือ !!! .. “ หมดเคราะห์หมดโศกแล้วสินะ . โตเร็ว ๆ แข็งแรง ๆ ฉลาด ๆ นะลูกนะ ” ยายมอยวนเวียนเทียนเล่มเก่าเหนือศีรษะผมพร้อมกับคำอวยพรเป็นครั้งแรกในชีวิตของผีพยาบาท !!!   ผมยิ้มให้ยายมอย พร้อม ๆ กับความง่วงงุนที่จู่ ๆ ก็เกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตาผมเริ่มปรือลง ๆจนหลับไปพร้อม ๆ กับความทรงจำในอดีตภพที่ค่อย ๆ ลบเลือน ..... ZZZZZZ ........ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 47 09:10:28 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 47 23:08:38 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 47 23:07:03 จากคุณ : กอวา - [ 7 มี.ค. 47 22:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โตขึ้น พ่อ-ลูกคู่นี้มิรบกันตายเหรอ 555 จากคุณ : Canossa - [ 7 มี.ค. 47 23:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .ลิงค์ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2651987/W2651987.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2660412/W2660412.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2666290/W2666290.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2680764/W2680764.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2689193/W2689193.html คุยกันก่อนจบค่ะ คุณ canossa  ... ตกลงพีระมาเกิดแล้วนะคะ ... ขอบคุณมากค่ะสำหรับความช่วยเหลือ ^^ อาจารย์จี...คุณณัฐกร...คุณกริช..คุณนัทตี้...คุณ wok คุณศศินี..คุณ scottie  ...คุณอันโตนิโอ ...ขอบคุณสำหรับ กำลังใจเสมอมานะคะ คุณ me2you... ครูเช็คชื่อแล้วค่ะว่าเด็กชาย me2you ไม่เคยขาดเรียน...ถ้าจะขาดก็คงชั่วโมงสุดท้ายนี่กระมังคะ?? คุณเม-ดา....ฮิ ๆ ๆ ใครกันน๊าที่บอกว่า..แล้วอย่าหายไปไหนล่ะแต่งให้จบด้วยน๊า... รู้สึกว่าจะเป็นสาวน่ารักคนหนึ่งที่เพิ่งกลับมาหาในตอนที่ 5 นี่ล่ะค่ะ ... จบแล้วนะคะ คุณหนอ... มาตอนจบพอดีเลยค่ะ ...เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อยากแต่งเพื่อไม่ให้คนเรายึดติดกับสิ่งต่าง ๆ ค่ะ ด้วยว่าทำงานมามากเห็นความทุกข์มามาก ...พูดง่ายแต่ทำได้ยากมากเลยนะคะ จากคุณ : กอวา - [ 7 มี.ค. 47 23:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จบได้ดี และประทับใจ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆแฝงอารมณ์ขันเรื่องนี้ที่คุณ กอวา เขียนให้อ่านกัน  แต่เรื่องนี้จบ ก็อยากอ่านเรื่องต่อไป...(อิอิ งก..ของคุณกอวา หวังว่า คง ในไม่ช้านี้นะครับ ^___^... จากคุณ : GTW - [ 8 มี.ค. 47 05:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อา.... แฮปปี๋เอนดิ๋ง... ^_______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 8 มี.ค. 47 07:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม แอบมาอ่านตอนจบ พล็อตเรื่องแปลกดีนะคะ ให้คะแนนเต็มความคิดสร้างสรรค์ แต่ว่าคำว่าส้อม (ช้อนส้อม) สะกดผิดนะคะ จากคุณ : Frict - [ 8 มี.ค. 47 07:29:54 A:62.253.148.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ Canossa ...มาก่อนคนอื่นเลยผู้ช่วยเหลืออิฮั้น..เย้ ๆ ๆ รักษาสัญญาที่ให้่ไว้แล้วนะคะ ( เรื่องพีมาเกิดเป็นลูกของจ๊อบ ) อาจารย์จี ...เพิ่งรู้ว่าอาจารย์คือคุณ  Psycho man ผู้ชายที่แต่งเรื่องได้สนุกมากคนนั้น  !!! ... แล้วที่เคยคิดว่าอาจารย์จีของหนูยีเป็นผู้ชายสุชุม..นุ่มลึกเห็นท่าจะต้องปรับเปลี่ยนแนวคิดเสียแล้วค่ะ คุณน้ำลายบูด....มาตอนจบพอดี... ฮั่่นแน่..คิดว่าอิฮั้นจะแต่งเรื่องไม่จบแล้วเปิดแท่แล่หนีไปล่ะสิใช่ม๊ะ? คุณ Frict ...ว๊ายยย...ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ _/\_ ชอบสะกดคำง่ายๆ ผิดเรื่อยเลย...แหม..อยากบอกว่าตัวเองเก่งภาษาอังกฤษก็กระดากค่ะ ( เพราะไม่เป็นความจริง ) ...ฮือ ๆ ให้คะแนนแค่ความคิดสร้างสรรค์หรอกเหรอคะ ? อยากไ้ด้ประเภทสวยงามด้วยง่ะ !! จากคุณ : กอวา - [ 8 มี.ค. 47 09:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดีจัง happy ending แต่น่าจะมีตอนที่ พีไปหาจ๊อบด้วยนะคับ จะได้สมบูรณ์กว่านี้หน่อย จะได้รู้ที่ไปที่มาน่ะ จากคุณ : กริช - [ 8 มี.ค. 47 10:24:20 A:202.44.14.194 X:10.11.13.115 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องน่ารัก อ่านแล้วอมยิ้ม ชอบ :) เอาเรื่องมาลงอีกเร็วๆ นะคะ จากคุณ : scottie - [ 8 มี.ค. 47 10:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โหย ไม่ได้ตามนานมาก นึกว่าจบตั้งกะตอน 2 แย้ว ชอบดีครับ ไม่คิดว่าจะมีแง่มุมในการมองความตายกันอีกแบบ เรื่องน่ารักมากๆเลยครับ จากคุณ : the'tect - [ 8 มี.ค. 47 11:36:22 A:158.108.2.2 X:158.108.32.251 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฮาฮา ชอบใจจังยังมีคนเรียกเราเป็นเด็กชายอยู่ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างอะครับ คอมก็เสีย หลานก็ไม่สบาย นี่มาเช็คชื่อชั่วโมงสุดท้ายแต่ยังไม่ยอมเข้าเรียน เหมือนขนมชิ้นสุดท้ายต้องเก็บไว้นานหน่อย คุณกอวาถ้าเขียนเรื่องใหม่ช่วยส่งข่าวทางเมล์ด้วยนะครับ จากคุณ : me2you - [ 8 มี.ค. 47 11:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จบดีครับแม้รวบรัดไปนิด รู้น่าว่าจะต้องไปสอนหนังสือ ตอนนี้ยายมอยมาแรงแซงทุกโค้ง กลายเป็นผีประเสริฐขึ้นมาได้ในตอนจบ หวังว่าจะมีเรื่องใหม่มาให้อ่านกันในเร็วๆนี้นะครับคุณครูกอวา.. จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 8 มี.ค. 47 12:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณกริช ...ใจจริงก็อยากแต่งให้ได้แบบที่คุณกริชว่านะคะ อุตส่าห์ไปเอาสมุดเชียร์ของน้องชายมาแล้วด้วย( กะเขียนช่วงเวลาที่พี่พีเสียชีวิต ) .... แต่นึกไปนึกมากลัวกลายเป็นเรื่องยาวในแนวเรื่องสั้นค่ะ ..เลยจบดีกว่า คุณ scottie ...กองเชียร์ที่ประจำการอย่างเข้มแข็ง...ไม่รู้ว่า้ถ้าห้องนี้ขาดคุณ scottie กับคุณ canossa  ไปจะเป็นยังไง ... เป็นกำลังใจให้กับทุก ๆ คนที่เริ่มต้นจริง ๆ ค่ะ คุณ  the'tect ... นั่นแน่มาให้คุณครูเช็คชื่ออีกคนหนึ่งแล้ว...หายไปนานจนตกใจค่ะ ...ดีใจที่เห็นกลับมาตอนจบนะคะ คุณme2you ... งั้นครูยังไม่เช็คชื่อว่าเด็กชาย me2you มาเข้าเรียนนะคะ ...เรื่องปอดของหลานไว้จะคุยด้วยค่ะ คุณอันโตนิโอ.... ฮิ ๆ ๆ เรื่องใหม่นั้นต้องให้อารมณ์สงบกว่านี้ก่อนค่ะ ช่วงนี้กำลังเป็นโรคกลัวสาวน้อยค่ะ โฮะ ๆ ๆ ๆ จากคุณ : กอวา - [ 8 มี.ค. 47 13:30:57 A:61.19.199.142 X:172.17.30.141 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อยากให้แต่งภาคพิเศษ หนึ่งหรือสองตอนก็ได้ ให้ยายปิ๋ว ฮาจริงๆ วิทยายุทธยายปิ๋ว จากคุณ : canossa - [ 8 มี.ค. 47 13:41:29 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ เขียนได้น่ารักจัง ขำก็ขำ เศร้าก็เศร้า แต่ลงเอยแบบนี้ดีแล้วค่ะ :) จากคุณ : โคอาร่า (โคอาร่า) - [ 8 มี.ค. 47 14:28:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สมุดเชียร์เป็นความลับนา ห้ามคนนอกคณะไปดู สงสัยปีหน้าต้องไปว๊ากซะหน่อย ความจำที่มาพร้อมกับเด็กแรกเกิดนี่ ได้ไอเดียมาจากไหนหรือเคับ เหมือนกะเรื่องหนุ่มทิพย์ของแก้วเก้าเลยคับ แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นๆ นี่ ก่อนมาเกิดจะกินน้ำลบความทรงจำก่อนมาเกิด ใช่ปะคับ จากคุณ : กริช - [ 8 มี.ค. 47 14:58:33 A:202.44.14.194 X:10.11.20.73 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ canossa ....เพื่อคนที่น่ารักอย่างคุณ  canossa ไว้ว่าง ๆ จะลองแต่งยายปิ๋วภาคพิเศษมาให้อ่านนะคะ ... ชื่อเรื่อง..ยายปิ๋วแม่เฒ่ามหาภัยเลยดีไหม ? ฮิ ๆ ๆ คุณ โคอาร่า ... ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำชม ... เก่งจังเลยอ่านได้รวดเดียวจบ ... ส่วนตัวแล้วไม่ชอบความเศร้าเลยค่ะ...เวลาเศร้าจะเอาอารมณ์ขันมาขัด ๆ ไว้เป็นประจำ ( ตัวเองชอบหัวเราะไปร้องไ้ห้ไปคล้าย.......ง่ะค่ะ ) คุณกริช ...อิฮั้นเป็นพี่สาวผู้ทรงอิทธิพลค่ะ... ขืนมันไม่ยอมอิฮั้นจะตื๊บ ๆ ๆ ๆ ให้ตายไปเลย ...แล้วก็แอบรู้ด้วยว่าคณะวิศวะเค้ามีเพลงเงาด้วยใช่ไหมคะ ?? หึ ๆ ๆ ถ้าคุณกริชทำให้อิฮั้นโมโห...อิฮั้นอาจแอบเอาเพลงเงามาลงในกระทู้สักเพลงสองเพลง (^^! ) ก็ด๊ายยยยย จากคุณ : กอวา - [ 8 มี.ค. 47 15:12:17 A:61.19.199.142 X:172.17.30.48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^^   จากคุณ : NoK_Zilla - [ 8 มี.ค. 47 15:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 =^^= มาตอนจบพอดีเลยค่ะ หวา... พีโดนลบความจำไปซะแล้ว แต่อาจจะมีความเหม็นหน้าพ่ออยู่นิดๆก็ได้นะคะ ฮี่ๆ =^^= เอาไว้รบกันตอนเลือกคณะ 555 จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : ใบหม่อน - [ 8 มี.ค. 47 17:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จบแล้ว สนุกดีค่ะ แต่น่าเสียดายที่หน้าของพีที่ได้เกิดใหม่กลายมาเหมือนพ่อ คุณบรรยายหน้าหมอแฟนใหม่ของจ็อบนี่ทำให้จินตนาการไปถึงสุเนโอะ ในการ์ตูนเรื่องโดเรม่อนเลย จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : นัทตี้ - [ 8 มี.ค. 47 19:33:16 A:62.167.66.174 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ NoK_Zilla ...มาแอบยิ้มอะไรจ๊ะ ?? หนูใบหม่อนจ๋า... รับรองจ๊ะว่าพีเลือกเรียนวิศวะแน่นอน แล้วพ่ออภิวัฒน์ก็ทำอะไรไม่ได้ด้วยสิ...แม่จ๊อบตามใจพีออกค่ะ คุณนัทตี้...หว๋าย ๆ ๆ ตกใจหมดเลย...คนที่นึกถึงเวลาบรรยายภาพหมออภิวัฒน์ตัวจริงหน้าตาน่ารักมากนะคะ หล่อตี๋ๆเหมือนพระเอกหนังเกาหลีน่ะค่ะ... หน้าตาใสเชียว ... ส่วนคุณพีระเธอหล่อแบบเข้ม ๆ มาดแมนค่ะ จากคุณ : กอวา - [ 8 มี.ค. 47 21:40:34 A:203.156.41.187 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วนะครับ มีความเห็นเหมือนคุณอันโตนิโอทุกอย่างเลย (ขี้เกียจไม่ยอมเขียนเอง) ไม่อยากเลื่อนชั้นเลย คุณครูตามไปสอนอีกนะครับ จากคุณ : me2you - [ 9 มี.ค. 47 08:53:09 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาอ่านตอนจบอย่างเสียดายหน่อยๆ (ไม่น่าจบเร็วเลย..ฮือๆๆ) ว่าจะไม่ชมแล้วเพราะชมมาซะเกือบทุกกระทู้แต่ก็อดไม่ได้ต้อง ชมแล้วชมอีกว่าคุณกอวาเขียนได้น่าอ่านจริงๆ ครับ ทั้งพล็อตเรื่อง ทั้งสำนวน และลูกเล่นเฮฮามากมายในแต่ละฉากแต่ละตอน.. นอกเหนือไปกว่านั้นยังมีดาราตัวประกอบอย่างยายมอยมาชูโรง จนตอนหลังๆ แทนที่ผมจะรออ่านเรื่องราวของพี่พีกับน้องจ๊อบ กลายเป็นรอให้ยายมอยถือเทียนโผล่มา(ในท้องเรื่อง)พร้อมกับ มุขเด็ดๆ ให้ขำก๊ากหรืออย่างน้อยๆ ก็อมยิ้มแก้มตุ่ยเชียว  หวังว่า กระผมคงจะได้มีโอกาสอ่านผลงานของคุณกอวาอีกในเร็วๆ นี้ นะครับ  อย่าคร่ำเครียดกับงานสอนจนลืมถนนนักเขียนไปล่ะ ป.ล. จากที่ค้างคำตอบคุณครูไว้ในกระทู้ที่แล้ว  ขอยกยอดมา ตอบในกระทู้นี้ว่าปัจจุบันนร.พยาบาลคนนั้นเธอแต่งงานไปกับ นายแพทย์หนุ่มหน้าจืดสนิทไปเรียบร้อยโรงพยาบาลตาม ธรรมเนียมครับผม  พูดก็พูดเถอะ  เห็นมาหลายรายแล้วตอนเรียน หนุ่มนร.วิศวะมักจะมีแฟนเป็นสาวนร.พยาบาล  แต่พอจบทำงาน กลายเป็นว่าสาวพยาบาลแต่งงานกับหมอไปเสียโน่น ตอบแล้วเสร็จสรรพหวังว่าคงไม่โดนทำโทษให้คาบไม้บรรทัด ยืนขาเดียวหน้าชั้นเรียนนะครับผม จากคุณ : wok - [ 9 มี.ค. 47 17:37:03 A:144.134.175.242 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 พี่กอวาค้า ไอซ์ลงชื่อแฮปเรื่องออกไปก่อนนะคะ อ่านจบรวดแล้ว จะกลับเข้ามาใหม่ค่า ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 9 มี.ค. 47 22:29:03 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เย้...กลับมาได้อ่านทันตอนจบพอดีเลย จากคุณ : เม-ดา - [ 10 มี.ค. 47 12:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ me2you ...ครูเช็คชื่อแล้วค่ะว่ามาเข้าเรียนแล้ว... ถ้าอยากเรียนต่้อกับครูคนเดิมงั้นให้ซ้ำชั้นไปแล้วกัน ^^ คุณ wok...ขอบคุณสำหรัีบกำลังใจเต็มร้อยที่มอบให้นะคะ เริ่มมีเีรี่ยวแรง....ไว้จะลองเขียนมาใหม่ีค่ะ ...สำหรับเรื่องหมอหน้าจืดๆ น่าเห็นใจจริง ๆ ทำไมน๊าาาา... น้องพยาบาลคนนั้นถึงเห็นผิด เป็นชอบไปได้...^^! น้องไอซ์....ดีใจจังที่เห็นน้องไอซ์ที่นี่ค่ะ... เจ้าเทอร์โบเป็นยังไงบ้างจ๊ะ ? ... ปลาทองของพี่ช่วงนี้ร่าเริงมาก...คุณน้ำ่ส่งอาหารเสริม ภูมิคุ้มกันมาให้ด้วยค่ะ ( ปกติก็ซ่ากันทุกตัวเป็นทุนเดิม ) น้องเม-ดา.... สาวน้อยน่ารักที่เป็นกำลังใจให้อย่างสม่ำเสมอ ...แล้วจะเขียนเรื่องแปลก ๆ มาให้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : กอวา - [ 11 มี.ค. 47 16:00:10 A:61.19.199.142 X:172.17.30.141 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อยากร่าเริงมั่งอ่ะ คุณกอวากะคุณน้ำมีอะไรให้ผมกินมั่งป่าวคับ ^_^ จากคุณ : me2you - [ 12 มี.ค. 47 08:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ปกติไม่ได้เข้าห้องนี้ประจำน่ะค่ะ จู่ ๆวันนี้คิดถึงผีโรงพยาบาลว่าไปถึงไหนแล้วหนีไปเกิดแล้วหรือยังเลย คลิ๊กเข้ามาดู ไอ้หยา จบซะแล้ว เลยมาลงชื่อว่าอ่าน แล้วนะคะ จบได้ประทับใจดีค่ะ เสียดายน่าจะมีสัก 10 ตอนค่อยจบ อิอิ เขียนมาอีกนะคะ จะติดตามค่ะ จากคุณ : sasinee - [ 17 มี.ค. 47 00:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เพิ่งกลับไปอ่านตอนที่ 5 อีกรอบ ถึงได้เห็นอีแมวที่ให้ไว้ ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวจะเขียนไปคุยด้วยนะคะ เสริมอีกนิด ว่ารักงานของเรามากๆ เถอะค่ะ ตอบตามตรงว่ารักอาชีพ พยาบาลไอซียูมาก แต่ไม่ชอบตรงเวรดึกเท่านั้นเองค่ะ เพราะว่าสมองบื้อมาก ต้องฝืนมาก ๆมันถึงจะทำงานได้ดี พอลงเวรจึงรู้สึกเหมือนว่าใช้พลังงานไปสองเท่า สู้เวรเช้าไม่ได้ อึดเต็ม 100 จากคุณ : sasinee - [ 17 มี.ค. 47 00:11:10 ]