สรรหาสาวงาม เกลี้อมกล่อมสุดชี (วิต)

               หลังจากการลงทุนครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของผมแล้วนั้น ผมมานั่งคิดดูว่าในการที่จะทำนางงามเดินสายนั้นปัจจัยที่สำคัญเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่คือต้องมีสาวงาม เพราะถ้าไม่มีสาวงามแล้วจะส่งประกวดได้อย่างไร จะแต่งตัวเองขึ้นประกวดก็คงไม่ได้ (ถึงในใจจะคิดอย่างนั้นก็ตามที ก็ตาม) หรือจะมีสาวงาม 2 คน ที่อยู่มาก็ไม่ได้ ผมจึงต้องเริ่มการสรรหาสาวงาม เกลี้อมกล่อมสุดชีวิต

         คุณผู้อ่านครับ ถ้าคุณเดินๆ ไป แล้วมีคนชมคุณว่าคุณสวยขนาดเข้าประกวดนางงามได้ ผมเชื่อว่าอาการตอบสนองร้อยทั้งร้อยคือความปลื้มใจของคนที่ถูกเราชมหลังจากผมคิดความจริงข้อนี้ได้แล้วนั้น ผมต้องวางแผนหรือเหล่าบรรดาพี่เลี้ยงนางงามผมยอมรับข้อหนึ่งเลยครับ ถือว่าเป็นคุณสมบัติที่สำคัญก็ว่าได้เหล่าบรรดาพี่เลี้ยงนางงามจะมีสายตาที่แหลมคมหลักแหลม มาพร้อมกับการเจรจาที่น่านับถือ เหล่าบรรดาพี่เลี้ยงนางงามจำเป็นต้องพึ่งหลักจิตวิทยาเข้าช่วยเป็นบางครั้ง กับมธุรสวาจา แต่สำหรับผมการหาสาวงามง่ายครับ เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก (อันนี้มีน้องๆ สาวงามที่ประกวดกับผม บอกผมว่าผมโกหกครับ)

         การหาสาวงามมาประกวดนางงามของผมในยุคแรกๆ นั้น ผมเริ่มมองจากคนใกล้ตัวก่อน คือการชักและชวนเพื่อนที่ดูใช้ได้ในกลุ่มมาประกวด เพราะผมยึดหลักที่ว่าเพื่อนย่อมเกรงใจเพื่อน และการชักชวนเพื่อนๆ ที่สนิทนั้น ง่ายครับ หลังจากเพื่อนๆ เริ่มหมด ผมจึงต้องตระเวนหาตามโรงเรียนและใช้หลักอย่างที่ผมกล่าวไปข้างต้นแหละครับในการชักชวน

         บางครั้งน้องๆ สาวงามก็ไม่ปฏิเสธผม แต่ด่านที่เป็นด่านอรหัตถ์คือคุณพ่อ คุณแม่ของน้องๆ สาวงามครับ เพราะเราเปรียบเป็นคนไม่รู้จัก อยู่ๆ มาชวนไปประกวดนางงาม ใครๆ ก็กลัวว่าเราจะเอาลูกสาวเขามาหลอก จนบางทีต้องให้คุณพ่อ คุณแม่ ตามมาดูด้วยในครั้งประกวดงานแรก พอน้องสาวงามประกวดไปเรื่อยๆ ก็ไม่มีใครมาตาม จนผมสงสัยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ถาม เพราะคุณพ่อ คุณแม่ของน้องๆ สาวงามคงเห็นว่าผมสามารถดูแลน้องๆ เหล่านี้ได้ เรียกว่ามดไม่ให้ไต้ไรไม่ให้ตอมกันก็ว่าได้

         เรียกว่าผมส่งน้องๆ จนถึงปากประตูบ้านกันเลยก็ว่าได้ ถ้าส่งไปถึงห้องนอนได้คงทำครับ เพราะในการประกวดนางงามนั้น เวลาเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน บางงานบอกเลิกงาน 22.00 น. แต่เลิกจริงๆ ปาไปตี 1 กว่า กว่าจะฝ่าฝูงชนออกมาได้ กว่าถึงบ้านก็เช้าครับ สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยทำก็คือการทิ้งสาวงามหรือนางงาม ไม่ว่ายังไงผมจะเวียนเอาน้องๆ มาประกวดให้ครบทุกๆ คน ผมถือว่าจะรักใครรักให้เท่าเทียมกัน อย่ารักใครมากกว่าใคร เพราะถือว่าผมช่วยเหลือน้องๆ น้องๆ ก็ช่วยเหลือผม ต่างฝ่ายต่างช่วยเหลือกันประมาณนั้น

         สิ่งหนึ่งตลอดเวลาที่ทำนางงามมานั้น ผมได้เรียนรู้อะไรมากมายจากเหล่าบรรดาสาวงาม เพราะผมไม่ได้เอาน้องๆ มาประกวดเพียงอย่างเดียว น้องๆ ทุกๆ คน เปรียบเป็นครอบครัวเดียวกันผม ผมจะช่วยเหลือเวลาที่น้องๆ มีปัญหาอย่างเต็มที่ และเต็มความสามารถเท่าที่ผมจะทำได้ เพราะน้องๆ ทุกๆคน และผมได้ค่อยๆ เรียนรู้ ไปพร้อมกัน เรียนรู้ มิตรภาพ การช่วยเหลือซึ่งกัน เรียนรู้ที่จะเชื่อใจ ไว้ใจ และสำคัญที่สุด ความอดทน อดกลั้น  ซึ่งผมคิดว่าไม่มีโรงเรียนไหน สถาบันไหน ที่จะสอนให้ได้ นอกจากสถาบันหัวใจ