เรื่องเทวดาตกสวรรค์ของผม...

    เรื่องเทวดาตกสวรรค์ของผม..
    แหะ..พล๊อตเรื่องมันเป็นยังไงนะฮะ?
    ผมลืมไปซะแระ..ทำไงดี??
    งั้นเอาไว้เขียนต่อวันหลังแล้วกันครับ..วันนี้อยากเล่าเรื่องอื่น
    เรื่องอื่นที่น่าสนุก..(ถ้าผมเขียนจบ)..
    เรื่องนี้อ่านดี ๆ นะครับ
    อ่านไม่ดีไม่รู้เรื่องจริง ๆ ด้วย
    ฮะฮะ..เรามาลองดูสิว่า..สมาธิระหว่างคนเขียนกับคนอ่าน
    ใครจะมีมากกว่ากัน
    ฮะฮะ..
    ......

    เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้..สตรีและเด็กมีครรภ์ไม่ควรอ่านพร้อมผู้ชาย
    เพราะจะทำให้เสียคนได้..
    5555
    .....

    จะเริ่มอย่างไรดีน้อ???
    .....

    เริ่มงี้ดีกว่า
    มีชายหนุ่มคนหนึ่ง..หล่อมาก...
    มาจากไหนไม่มีใครรู้..ก็เขารู้อยู่คนเดียว
    เขามากับยาน..หน้าตาแปลกประหลาดไม่เหมือนในหนังเรื่องใด ๆ
    ยานลำนี้..มาเป็นลำจริง ๆ
    เหมือนไม้บรรทัดเหาะได้..คือยาว..แบน และแคบ
    เวลาเหาะ แทนที่จะเอาส่วนหัวเหาะ กลับเหาะมาทางแนวดิ่ง
    เหาะมาเป็นแท่งว่างั้นเหอะ
    พอมาถึงโลกมนุษย์..ส่วนท้ายของยาน ก็เลยสะดุดเข้ากับเสาสัญญานโทรศัพท์มือถือ เจ้าของสโลแกน..ชีวิตเหนือระดับ(ถ้ามีเงินจ่าย)
    พลิกคว่ำขมำหงาย..ตกปุ๊ลงไปในทะเลสาบแหงหนึ่ง..แถบชานเมือง..ของประเทศไทย
    จมป๋อมแป๋มไปพักหนึ่ง..เจ้าหนุ่มคนนั้นถึงตะเกียกตะกายออกจากยานขึ้นมาบนฝั่งได้
    เพื่อแสดงว่าเป็นมนุษย์ต่างดาว..เขาเลยจำเป็นต้องแสดงอิทธิฤทธิ์สักนิดหน่อย
    พอเป็นกระสัย
    เขายืนนิ่ง..เพื่อให้เสื้อผ้าของเขาแห้ง
    ยกมือเสยผม..ไม่ให้น้ำมันเข้าลูกตา
    ยิ้มมุมปาก..แล้วใช้นิ้วแยงหู..ให้น้ำที่เข้าไปเจอทางออก
    จากนั้นก็เดินไหล่เอียงตรงไปยังแสงไฟตรงหน้า
    นี่แหละ..อิทธิฤทธิ์ของมนุษย์ต่างดาวอย่างเขา
    ทำได้แค่เนี้ย..
    อือม์..
    ....

    แสงไฟตรงหน้า..สวยแสบตาจนเขาต้องปรับเลนส์ดวงตาให้เข้มขึ้น..
    เมื่อตะกี้เขามีตาขาวมากกว่าดำ ตอนนี้เขาเลยมีตาดำมากกว่าตาขาว
    เขาเพ่งมอง..พยายามอ่านป้ายที่ติดอยู่นั้นว่าอ่านว่าอะไร?
    แม้เขาจะศึกษาโลกมนุษย์มาบ้าง..แต่ภาษาที่เขียนนั้นเขาแปลไม่ออก
    "พรางชมพู"
    อ่านออกและแปลได้คำเดียว นั่นคือ "ยินดีต้อนรับ"
    เมื่อยินดีต้อนรับ..เขาก็ยินดีจะเข้าไปให้ต้อน
    เปิดประตูผลั่วเข้าไป..
    เขาก็ถูกต้อนเข้าไปจริง ๆ
    ด้วยมือของหญิงสาวสวยเป็นสิบเป็นร้อยข้าง
    เสียงวี๊ดว้ายกระตู้วู้ดังแข่งเสียงเพลงที่เปิดดังจนแสบแก้วหู
    "ร้านนี้มีเซอไพรส์ซะด้วยพวกเรา..หล่อมากกกกกก...อกอีชั้นจะแตก.."
    "ว๊าย..หล่อล่ำ..เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น..น้องจ๋า..จะเอาอะไรพี่ให้หมดตัวเลย..มามะ มานั่งกับพี่.."
    ฯลฯ
    บ้างก็ทำปากจู๋ยื่นจูบให้เขา
    บ้างก็ดึงแขนเสื้อให้หลุดจากหัวไหล่เพื่อโชว์เนินอกที่เต่งตึงบ้างที่ฟ่อบแฟ่บบ้าง
    บ้างก็เล่นหูเล่นตา
    บ้างก็เล่นขาเล่นแข้ง(เล่นไงนี่??)
    จนในที่สุด โฆษกบนเวทีก็ได้เชิญให้เขาขึ้นโชว์ตัว..
    เขาฟังไม่ออกหรอก..แต่กำลังงงเป็นไก่ตาแตก
    อะไรกันนี่..บนโลกมนุษย์..มีแต่มนุษย์ผู้หญิงหรือนี่..
    ว๊าว..รู้งี้ลงมานานแล้ว..
    กึ๊ยส์ ๆ (อันนี้ผมว่าเอง..แหะแหะ)
    ........

    โฆษกสาวสวยผมเป็นกระเซิงราวรังนกยิ้มหวานให้กับเขา
    หัวไหล่ที่กว้างขวางและเนินอกที่ล้นปรี่ออกมาจากเสื้อคอลึกนั้นทำให้เขากลืนน้ำลายดังเอื๊อกส์
    เสื้อผ้าที่ทำจากดิ้นเงินดิ้นทองดูแพรวพราวจนเขาตาลาย..
    เธอพูดอะไรไม่รู้เขาฟังไม่ออก..
    "พวกเราอยากรู้จักชื่อคุณค่ะ..บอกชื่อคุณหน่อยสิคะ?"
    ถือยื่นไมค์มาจ่อที่ปากเขา
    เขามองมัน
    สูดกลิ่นเล็กน้อย..
    ได้กลิ่นเหม็นหน่อย ๆ
    และชุ่มไปด้วยน้ำ
    มันอะไรหว่าเนี่ย?
    "เอ้า..พวกเราเงียบหน่อย..หนุ่มหล่อเซอร์ไพรส์ของเราในวันนี้ กำลังจะคุยกับพวกเราแล้ว.."
    เสียงจ้อกแจ้กนั้นเงียบกริบลงในทันที..ทุกสายตามองมายังเขา
    ผมยาวประบ่า..ยังไม่สะเด็ดน้ำดี
    ดวงตาคมเข้ม..ราวตาแขกที่คมบาดหัวใจ
    จมูกโด่งงาม..เหมือนมีเชื้อเป็นพวกฝรั่งมังค่า
    คางแฝดได้รูป..ริมฝีปากดูเหมือนยิ้ม..แม้เขายังไม่ได้ยิ้ม
    เมื่อเห็นทุกคนเงียบ..เขาเลยต้องพูด
    "ตะรู๋ตูร๋า ตะเรงกะแยงโกต๊ะ.."
    ช่วยบอกผมหน่อยว่าผมอยู่ที่ไหน?
    ทุกคนยังเงียบ
    "ตั่วเม้งแตรงตรด รู๋แต่แรโต๋ว.."
    ผมมีเรื่องมาขอความช่วยเหลือ
    ....
    ดาวบ้านเกิดของผม..กำลังล่มสลาย
    ประชากรรุ่นสุดท้าย..ที่มีสารซูโรอิน..อันเป็นสารที่จะทำให้สิ่งมีชีวิตอ่อนโยน..และเป็นสุข..ได้สูญพันธ์ไปแล้วจากดาวของผม
    พวกเราเกิดจากหลอดแก้ว..เราถูกคัดเฉพาะยีนส์ที่ดีที่สุด..ให้เกิดขึ้นมารุ่นแล้วรุ่นเล่า..
    ไม่ว่าหญิงหรือชาย..ทุกคนเกิดมาจากพิมพ์เดียวกัน..
    ทุกคนเหมือนหุ่นยนต์ ดำเนินชีวิตไปตามตารางที่สถาบันกำหนดไว้ให้
    พวกเราไร้ความรัก..พวกเราไม่รู้จักคำว่าความสุข..มันทำให้พวกเราก้าวร้าว..โหดร้าย
    ทุกวันนี้ดาวของเราวุ่นวาย..เพราะทุกคนไม่รู้จักคำว่ารัก..
    พวกเรากำลังฆ่ากันเอง..เหมือนปลวกที่หิวโซกัดกินกันเอง
    ผมจึงถูกส่งมาที่นี่..เพื่อมาหาความรัก..
    "ตู๋เต๋ราตึงแต๊..ตระแต๋วตึ่งต๊ะ?"
    ใครมีความรักให้ผมมั่งครับ??
    .......

    สิ้นคำของเขา..ที่กล่าวยาวเป็นหางว่าว
    เป็นภาษาที่ใครฟังก็ไม่รู้เรื่อง
    เหล่าสาวน้อยสาวใหญ่ด้านล่าง..อ้าปากค้างตะลึงงันกับลิ้นอันระรัวเร็วของเขาอยู่พักใหญ่
    จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งปรบมือขึ้นมาก่อน..เสียงปรบมือจึงดังกระหึ่มก้องขึ้น
    "สงสัยเขาจะเป็นชาวต่างชาตินะฮะพวกเรา..ใครพูดภาษาเขาได้มั่งค้า??"
    ไม่มีใครตอบ
    "ไม่เป็นไร.." โฆษกหญิงพูดต่อ.."งั้นเรามาดื่มให้กับเขากันดีกว่า..เอางี้..ถ้าเขาเลือกดื่มจากแก้วของใคร..คน ๆ นั้นจะได้เขาไปนอนกกหนึ่งคืน..โอเคไหมค้า?"
    เสียงหวีดร้องก้องขึ้นอีกครั้ง คราวนี้โกลาหลยิ่งกว่าเก่า
    ทุกคนพยายามแย่งกันยื่นแก้วเหล้าให้กับเขาจนเขาตกใจ
    "ดื่มของฉัน ๆ ของฉันอร่อยกว่า.."
    ด้วยเพราะความงงงวยต่อการต้อนรับของชาวโลก..เขาจึงยื่นมือไปโดยอัตโนมัติ
    คว้าแก้วเหล้าจากสาวสวยคนหนึ่งมาได้
    เธอทำตาโต ยกมือปิดปากกว้าง..ร้องกรี๊ดพร้อมกับกระทืบเท้าไปด้วยด้วยความดีใจสุดขีด
    "ดื่มเลยค่า.."
    เขามองที่มือ..แล้วมองสาวคนนั้นเห็นกริยาชวนดื่มเขาก็เลยเข้าใจ
    ยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก..ปล่อยน้ำเย็น ๆ นั้นลงคอ
    กลืนเอิ๊กส์
    แล้วก็ยืนนิ่ง
    หน้าเริ่มแดง
    ตาเริ่มเข
    ริมฝีปากเริ่มยิ้ม
    แล้วก็ล้มทั้งยืน
    โครม!!
    .......

    จากคุณ : ปิ๊วปิ้ว - [ 8 มี.ค. 47 21:46:00 A:202.57.173.49 X: ]