ความคิดเห็นที่ 1                       ความเหมือน (2)                                         โดย  “ตานายเดิน”     “คุณปล่อยงานอย่างนี้ออกมาได้อย่างไง” น้ำเสียงดุดันระรัวเสียงออกมาอย่างรวดเร็ว     “เราไม่ได้เล่นขายของกันนะคุณ”น้ำเสียงนั้นยังคงระดับเดิม     “คุณรู้ไม๊ ว่าโครงการนี้มันมีมูลค่าเท่าไร ยังจะมาเพิ่มค่าใช้จ่ายในค่าวัสดุอีกหรือ งานของคุณเอาข้อมูลพื้นฐานมาจากไหน ผลการวิเคราะห์ในรายงานผมไม่เห็นแสดงผลที่แน่ชัดให้เกิดการตัดสินใจได้เลยนี่ ว่าโครงการจะไปทางไหน ค่าวัสดุชั้นดีอะไรที่คุณบอก มันมหาศาลเกินกว่าที่บริษัทจะยอมรับได้ ข้อมูลคุณมันออกกว้างๆ อย่างนี้ผมจะกล้าไปรายงานกับคณะกรรมการบริษัทได้อย่างไร”เจ้าของน้ำเสียงถอนมือออกจากโต๊ะ ปล่อยตัวหย่อนลงบนเก้าอี้หนังบุนวมตัวใหญ่ ก่อนขยี้มวนบุหรี่เหมือนจะบดมันให้เป็นเนื้อเดียวกับที่เขี่ยแก้วสีวาว     “แต่ข้อมูลทั้งหมดก็เป็นข้อมูลของวัสดุละเอียดที่สุด และเหมาะสมที่สุดที่จะหาได้ตอนนี้แล้วนะครับ”เขาให้เหตุผล     “ไม่รู้ละ ผมให้โอกาสคุณอีกครั้ง ไปทำมาใหม่ให้เสร็จภายในสามวัน” น้ำเสียงนั้นบอกเสียงแน่วแน่     นี่เป็นครั้งที่สี่แล้วที่เขาต้องประสบกับเหตุการณ์ลักษณะเดิมๆ  ถ้าเป็นการถกถึงปัญหาในการทำงานเขาคงพอจะรับได้ แต่นี่คงเกิดจากผลการที่ไม่ยอมทำงานแบบ”ตามน้ำ”กันไปของเขามากว่า       ถ้าทำตามที่ผู้จัดการโรงแรมขอ หลับหู หลับตา ให้ผ่านๆ ไป ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร แถมจะยังเป็นการไม่ไปปัดแข็งปัดขา ใครด้วย อีกทั้งศัตรูก็คงไม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนแน่นอน     แต่นี่มันเป็นการเล่นกับชีวิตคน ถ้าเขาปล่อยให้งานวิจัยค่าวัสดุที่จะใช้ทำงานก่อสร้างโรงแรมหรูระดับสี่เศษหนึ่งส่วนสองดาว ที่มีโครงการจะผุดขึ้นมาใหม่นี้ผ่านไป  วัสดุต่ำ ๆ คุณภาพห่วยๆ ก็จะถูกนำมาก่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกสบาย เริ่ด หรู ระดับมหาเศรษฐีมิลเลี่ยนแนร์ แต่ไร้ซึ่งความปลอดภัย ดังหญิงสาวที่สวยปานเจ้าหญิงแห่งประเทศในคาบสมุทรบอลข่าน ที่งดงาม สง่า เหนือคำบรรยาย แต่ผ่านการมีสามีมาแล้วสามคนอย่างไงอย่างงั้น เหมือนสาวงามในคราบอสูรร้ายที่แฝงกายรอวันสยายปีกปรากฎตัวเพื่อประจานผลงานไม่วันใดก็วันหนึ่ง     แต่ถ้าเขาไม่ให้งานนี้ผ่านชีวิตการงานของเขาคงเหมือนถูกเทปูนทับฝังแทนตอม่อของตึกแทนแน่  แล้วชีวิตผู้คนที่ไม่รู้อิโหน่ อิเหน่ ละ ถึงเขาจะไม่ใช่ฮีโร่ แบบเดียวกับฮีโร่ในโฆษณาเครื่องดื่มบำรุงกำลังยี่ห้อดัง แต่ความผิดชอบ ชั่วดี  คอยตะโกนข้างหูอยู่ตลอด คิดถึงตอนนี้เขารู้สึกสับสน ร้อนรุ่ม ใจร่ำร้องให้ร่างกายฟังว่าเหนื่อยเหลือเกิน ร่างกายชักชวนให้เขาเอนกายหยุดการเคลื่อนไหว เปลือกตาถูกดึงลงสู่เบื้องล่างอย่างว่าง่าย เขากำลังจะหลับ ใช่เขาควรจะหลับมากกว่า อย่างน้อยช่วงเวลาที่หลับ  ปัญหาต่างๆ มันไม่สามารถตามเขาเข้ามาได้แน่นอน เขาจึงตัดสินใจแน่วแน่ ว่าจะนอน ......................................     เขาชอบช่วงเวลานี้จริงๆ                   ..............................     จากคุณ : "ตานายเดิน" - [ 9 มี.ค. 47 00:19:47 A:203.118.70.205 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2                                       ความเหมือน (3)                                             โดย “ตานายเดิน” “พอปรับตัวเข้า กับที่นี่ได้บ้างหรือยัง” น้ำเสียงใหญ่ดูมีพลังกล่าวอย่างเนิบ ๆ     เขาละสายตาที่จับจ้องมองเข็มนาฬิกาซึ่งเดินผิดทางบนข้อมือ มองไปยังต้นเสียง     ภาพชายผิวเข้มร่างท้วม หน้าเปื้อนหนวด สวมใส่ชุดแปลกตา ร่างกายท่อนบนมีสายโลหะประดับมุกดำ ระโยงตัดกัน จุดกึ่งกลางบริเวณอกมีเครื่องประดับคล้ายนิลขนาดเขื่อง เห็นเด่นโชว์สะดุดตา  ตามต้นแขนและข้อมือและท่อนนิ้วน้อยใหญ่ ถูกโลหะฝังด้วยอัญมณีสีสวยงามห่อหุ้ม ท่อนล่างถูกสวมด้วยผ้าไหมเนื้องามถูกมัดตวัดเข้าปมแลคล้ายคนที่นุ่งจุงกะเบนในสมัยก่อน ส่วนต่ำสุดของร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังทรงบางเข้ารูป ปลายโง้วจนหน้าเสียวไส้ เวลาหกล้ม     เขาพาสายตาไต่ขึ้นด้านบน สิ่งที่ถูกครอบปิดเส้นผมมองคล้ายมงกุฎที่สวมใส่ให้กับนักเดินเรือแถบสแกนดิเนียเวีย แต่ทว่าสิ่งที่ยื่นออกมาสองข้างมันคือ ใช่- มันคือ “เขา” มันคือเขา ซึ่งตอนนี้สุดความสามารถเหมือนกันที่บอกว่ามันมาจากสัตว์ชนิดไหน แต่รู้แน่ว่ามันไม่ได้งอกขึ้นเอง เพราะถ้างอกขึ้นเอง ชายผู้นี้จะเป็นชายที่น่าสงสารที่สุดในโลก ด้วยน้ำมือภรรยาของเขา     “นรก ยินดีต้อนรับ ข้าคือยมบาล” ระดับน้ำเสียงยังรักษาไว้ได้เป็นอย่างดี     เขาแค่นหัวเราะเบาๆในลำคอ พลางเอ่ยปาก     “อะไรนะ นี่นะหรือนรก ข้าไม่เห็นมีอะไรบ่งบอกความเป็นนรกหรือความน่ากลัวอะไร.....”ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยจบ หมอกควันแดงก็ลอยคลุ้ง  อุณหภูมิสูงขึ้นเหมือนอยู่ในเครื่องอบซาวน่าขนาดใหญ่ ภาพมิติแปลกๆ ผุดขึ้นมา ผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมดตามฐานต่างๆ ทั้งที่ไม่เกินห้านาที ฐานต่างๆ เหล่านั้นมีแต่ความว่างเปล่า แต่ตอนนี้เสียงกรีดร้องแข่งกันดังระงม สลับกับกิจกรรมตามฐานต่างๆ ก็ได้เริ่มขึ้นดูเหมือนจงใจจะอวดโชว์นี้แก่ผู้มาเยือน     ชายตัวแดงเถือกนุ่งจุงกระเบงสีดำ มือถือหอกสามง่าม มองเผินๆ ก็เหมือนกับสัญลักษณ์ทีมฟุตบอลทีมหนึ่งในอังกฤษ ที่เขาเคยผ่านตาบ่อยๆ ตามหน้าหนังสือพิมพ์กีฬาทั่วไป ยืนอยู่ใต้ป้ายไม้ขนาดใหญ่ใต้ฐาน ที่ตอนนี้มองเห็นอักษรเด่นชัดเขียนว่า “ฐานที่หนึ่ง ปีนต้นงิ้ว” กำลังใช้หอกแหลมทิ่มแทงหลังชายที่ดูทรุดโทรมทั้งทางหน้าตาและร่างกายมาก พยายามให้ไปสู่ต้นไม้ขนาดสามคนโอบ แต่ไม่มีดอก ไม่มีผลใด ๆ ให้ชื่นชม มีแต่หนามแหลมคมขนาดไซส์ต่างๆ คละกันไป เมื่อชายคนนั้นอิดออด ก็จะเร่งส่งหอกในมือเข้าหลัง ก้น หรือ จุดใดก็ได้ที่มือจะพาไป เพื่อเร่งเร้าให้ชายผู้นั้นขึ้นไปสู่ยอดไวๆ ด้านบนของต้นมีชายคนอื่นๆ ปีนอยู่ก่อนแล้ว มองดูคล้ายเกมโชว์ปัญญาอ่อนตามทีวีบ้านเราเหมือนกันนะ แต่ เอ..ดูท่าทางเขาไม่เห็นตื่นเต้นเลยหน้าตาเหมือนหมดอาลัยตายอยากยังไงไม่รู้  หรือว่าเขาเก็บอาการไว้ดีใจทีเดียวตอนจบเกมนะ  นั้น..ไอ้คนนั้นจะถึงยอดอยู่แล้ว       “เฮ้ คุณ แข็งใจอีกนิดนึงนะ นิดเดียวเท่านั้น แจ็คพอตก็แตกแล้ว”เขาเผลอส่งเสียงเชียร์พลางตบมือเข้าจังหวะเร่งเร้าให้กำลังใจ     ชายคนนั้นทำหน้าเซ็งๆ ก่อนหันไปปีนเอื่อยๆ ขึ้นไป    อีกโชว์อื่นๆ ที่อยู่รายล้อม ต่างก็แข่งกันเล่นกันอย่างสนุกสนาน     เขารู้สึกชอบที่นี่เหมือนกัน     “นี่เจ้าไม่รู้สึก รู้สาอะไรบ้างเลยหรือ ไม่มีความกลัวบ้างหรือไง” ชายร่างท้วมเสียงใหญ่เอ่ยขึ้นมาจนทำให้เขาต้องหันมายังต้นเสียอีกครั้ง     “และยังไง จะให้ผมรู้สึกอย่างไรละ”เขาตอบพลางหันไปดูโชว์อื่น     “อย่างนั่น อีกาปากเหล็กที่กำลังสาวใส้ชายผู้นั้นกินอยู่นะ”ก่อนชี้มือไปยังโชว์หนึ่ง ทำหน้าภูมิใจในสิ่งที่พูด     “โธ่ ที่โลกมนุษย์นะ ยิ่งกว่านี้เอง มีทั้งต่อหน้าและลับหลัง สาวออกมาเป็นขดๆ  ถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศ ชั่วอย่างไร ดีอย่างไร สาวมาประจานกันเห็น ๆ ได้อารมณ์กว่านี้เยอะ แถมตอนเช้าซื้อหนังสือพิมพ์อ่าน คอลัมน์นิสต์ในหนังสือยังทำสกู๊ปเจาะลึก ย้ำให้จดจำความชั่วได้ แม่นกว่าเก่าอีก”เขาตอบเสียงเร็วไม่มีติดขัด มันเป็นสิ่งที่เห็นบ่อยตามสภาเวลามีการแพร่ภาพไปทั่วประเทศ ท่านผู้ทรงคุณวุติทั้งหลายต่างพ่นน้ำลายแตกฟอง แทบจะกระเซ็นมาทางผู้ชมทางบ้าน ไส้ที่ถูกสาวออกมาส่งกลิ่นชั่วคลุ้งไปหมด ดีที่ไม่มีการถ่ายทอดกลิ่นด้วย ไม่งั้นคงได้มีการยกเลิกเมนูอาหารประจำวันเป็นแน่     “แล้วอย่างตรงนั้นที่เขากำลังตักน้ำในกระทะทองแดง ป้อนปากชายคนนั้นอยู่ละ” ชายร่างท้วมไม่ยอมแพ้ พูดเสียงดังจนหนวดกระดิก     “ในชีวิตประจำวันในโลกมนุษย์นะ มีอันตรายแฝงอยู่มากมาย สารพัดรูปแบบ ที่เห็นเขากินน้ำในกระทะทองแดงนะดูเด็กไปเลย เมื่อเจออย่างที่มนุษย์บนโลกผมเจอ ไม่ว่า จะเป็นสารบอแร็กซ์ในอาหาร สารเร่งสีในเนื้อสัตว์ อีกน้ำประสานทองในลูกชิ้นทอด แถมฟอร์มาลีนในสัตว์ทะเล วันดีคืนดีนั่งกินกุ้งอยู่ดีๆ อาจติดคอตายเพราะลูกตะกั่วที่ฝังถ่วงน้ำหนักในหัวกุ้งก็ได้ ใครจะไปรู้ ตอนนี้ความตายไม่เลือกชนชั้นแล้วด้วย ผู้ลากมากดี นั่งจิบไวน์ ขวดราคาเป็นพันเป็นหมื่น อาจจะตายได้ไม่รู้ตัว ด้วยสารเคมีที่ผสมอยู่ในไวน์ปลอม”เขาตอบพลางพูดต่อ     “แล้วจะให้ผมกลัวอะไรอีกละ ความน่ากลัวมันไม่ต่างกันหรอก ต่างแค่ที่รูปแบบนำเสนอแค่นั้นเอง ตอนยังไม่ตายซิน่ากลัวกว่า เพราะยังมีความกลัวตายอยู่  ยังรักชีวิต ยังห่วงชีวิตอยู่ แต่นี้ถ้ามาอยู่ในนรกก็แสดงว่าได้ตายไปแล้ว ตายแล้วคงไม่ตายอีกหรอกใช่ไม๊ ไม่งั้นคงซ้ำซ้อนกันน่าดู ฝ่ายทะเบียนของท่านก็คงปวดหัวมากกว่านี้แน่เลย เพราะเท่าที่รู้คนลงนรกต้องมีมากกว่าคนขึ้นสวรรค์อยู่แล้วใช่เปล่า ขืนให้ตายซ้ำตายซ้อน มีหวังประชากรนรกล้นนรกพอดี”เขาตอบชี้แจง ก่อนยิ้มออกมาแสดงความมั่นใจในความคิด     “และอย่างพวกชายพวกนั้นที่ปีนต้นงิ้วที่เจ้าเห็นตอนแรกละ”ชายร่างท้วมยังไม่ยอมแพ้     “ถ้าคนเรามันกลัว มันจะทำหรือ อย่าว่าผิดผัวผิดเมียคนอื่นเลย ผัวเมียตัวเอง พวกมนุษย์อย่างผม มันยังยอมเต็มใจให้ผิด เปิดเป็นชมรม สวิงกิ้ง ประกาศแลกผัวแลกเมียกันโครม ๆ ไม่ต้องย่องเงียบๆ แอบไปทำกันแต่ก่อนแล้ว ใครมีรถนิยมแบบไหน ขาว ต่ำ ดำ สูง อ้วน ผอม โสด หม้าย มีรายละเอียด บรรยายสรรพคุณ เสร็จสรรพ เสร็จแล้วก็เอาไปลงอินเตอร์เนต ที่นี้ละ อย่าให้ผมต้องเล่าต่อเลย ถ้าคนเขากลัวบทลงโทษที่นรกมีจริง ๆ เขาจะทำกันหรือ สังคมทุกวันนี้เขาเอาความสุขที่เห็นเฉพาะหน้าก่อนละ ไม่สนใจสิ่งที่เกิดภายหลังหรอก “เขาตอบพลางยกมือประกอบการเล่าเป็นฉาก ๆ แต่อดที่จะเหลือบไปมองเขาของชายร่างท้วมหน้ารกหนวดคนนี้ไม่ได้  แต่ไม่ได้หล่นประโยคใดออกจากปากอีกได้แต่เก็บความสงสัยไว้คนเดียว     “แหม เจ้าคนนี้ “ ชายร่างท้วมคิดในใจโกรธจนกัดฟันกรอด แต่จนใจไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดี ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ดีแน่ ถ้าพวกคนในนรกได้ยินมีหวังยุ่งแน่ พาลจะเกิดการปฏิวัติครั้งใหญ่ในด้านความคิด จะเสียการปกครองไปเปล่าๆ ก่อนที่ความคิดต่อไปจะแล่นไปกว่านี้  ก็มีเสียง ดังแว่ว เข้าประสาทหู     “ท่านยมบาลครับ จากข้อมูลที่ได้รับมันคลาดเคลื่อนนิดหน่อยนะครับท่าน”เสียงสุวรรณสมุนมือขวากระซิบกระซาบรายงาน     “ยังไงวะ” ท่านยมบาล ยังอารมณ์ค้างอยู่     “คือชายผู้นี้นะครับ เค้ายังไม่ถึงที่ตายนะครับ ตอนที่คนของเราไปเจอ เขานอนหลับอยู่ ผ่านไปกี่ที ก็ยังหลับอยู่เห็นนอนอยู่อย่างนั้น สามวันสามคืนเข้าแล้ว ก็เลยคิดว่าตายแน่ ก็เลยนำร่างมานะครับ แต่..”สุวรรณชะงัก     “แต่อะไรวะ” ท่านยมบาล เสียงเขียวขึ้นจมูก     “ชายผู้นี้ ชื่อจริง อานนท์  ช่วยอาจิณ  อายุในโลกมนุษย์ปัจจุบัน สามสิบห้าปี สองเดือน สี่สิบสองวัน ประกอบอาชีพ เป็นวิศวกรด้านการควบคุมการก่อสร้างโรงแรม กำลังมีปัญหาเกี่ยวกับงานที่ทำอยู่ ทำให้เกิดความเครียดก็เลยอยากพักผ่อนด้วยการนอน แต่เผอิญ นอนหลับลึกนานไปหน่อย เลยเกิดการเข้าใจผิดขึ้นนะครับ เช็คจากประวัติส่วนตัว เขาเป็นคนดีใช้ได้คนหนึ่งเชียวครับท่าน ไม่เคยเบียดเบียนใคร ไม่มักใหญ่ใฝ่สูง ไม่เบียดเบียนสัตว์โลกด้วยกัน ถ้าหมาไม่เห่าก็ไม่เตะ ยุงกัดก็ไม่ตบใช้ไบกอนฉีดเอา ความชั่วไม่มีแต่ความดีก็ไม่ปรากฏนะครับ ที่สำคัญอายุขัยเขา แปดสิบห้าปี หกเดือน กับอีกเจ็ดวันนะครับ อายุขัยบนโลกมนุษย์ ยังเหลืออีกเยอะนะครับท่าน”สุวรรณตอบเจื่อนๆ     “ถ้าอย่างงั้นเขาก็กลับไปได้ซิ เออ.. รีบเอากลับไปเลย”ท่านยมบาลออกเสียงดีใจออกนอกหน้า     “ให้เร็วที่จะเร็วเท่าที่จะเร็วได้เลยนะ”เสียงเดิมย้ำเสียงหนักแน่น     “ได้ทันทีเลยครับท่าน”สุวรรณตอบเสียงดังพลางยิ้มกว้าง     เขายืนมองชายสองคนที่แต่งกายแปลกๆ กระซิบกระซาบกันอย่าง งง ๆ     “มา ข้าจะนำเจ้าไปส่งเอง” ชายที่ดูเหมือนจะเป็นลูกน้องของชายร่างท้วมเอ่ย      เขาไม่ได้ตอบอะไร ยืนนิ่งเฉย กลุ่มควันแดงกลิ่นฉุนสาปลอยเข้ามาครอบคลุมตัวเขาจนทั่ว ก่อนที่ความรู้สึกจะดับวูบไป  มีแต่ลมเบาๆ หมุนวนรอบตัว ก่อนทุกอย่างจะเงียบสงัดไม่ได้ยินแม้เสียงลมหายใจตัวเอง                 ................................... จากคุณ : "ตานายเดิน" - [ 9 มี.ค. 47 00:22:13 A:203.118.70.205 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3                              ความเหมือน(4)                                       โดย “ตานายเดิน” ความร้อนปลุกให้เขาลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างทรมาน แล้วที่นี่มันที่ไหนอีกละ ทำไมมันทั้งร้อนและอุดอู้อย่างนี้ เอ..เตียงเราทำไมมันเล็กแถมตีกรอบแคบแทบจะติดตัวอย่างนี้วะ  มีบางสิ่งคล้ายโลหะแบนส่งความเย็นกลิ้งกลอกอยู่ในปากเขา เขาพยายามบ้วนออกมาอย่างยากเย็น     “เหรียญบาท” เขารำพึงออกมาเบาๆ ใครเล่นตลกกับเราวะนี่     พยายามใช้แรงที่มีทั้งหมดส่งแรงออกมาจากร่างกาย แต่ก็ทำได้แต่ดิ้นไปมาในกล่องไม้แคบ ๆ  ด้วยมือที่ถูกเชือกขาวพันจนแน่นแทบจะเป็นชิ้นเดียวกันกับดอกไม้ที่อยู่ในมือ     ด้านนอกสิ่งที่เขาอยู่เหมือนมีมหรสพอะไรซักอย่าง     เสียงร้องไห้ระงมดังไปทั่ว สลับกับเสียงพระสวดฟังดูชวนเศร้าโศกตามไปด้วย  พระสงฆ์ยังคงปล่อยภาษาบาลีขับกล่อมเหมือนเร่งอาการระทมจิตให้ทวีคูณ บรรยากาศโดยรอบไร้ซึ่งเสียงหัวเราะอย่างสิ้นเชิง     เอ... หรือว่าทุกคนจะคิดว่าเขาตายแล้ว เฮ้ย.. ไม่ได้นะ เขาจะบอกทุกคนอย่างไงดีนะ.. ยังไม่ตายโว้ย มาเอาไอ้ฝาไม้บ้าๆ นี้ออกไปให้หน่อย     ปัญญาจะมาเมื่อถึงยามคับขันเสมอ  เกือบจะพร้อมกับที่แสงสว่างรูปหลอดไฟบนหัวสว่างขึ้น      เขาส่งแรงที่พอจะเหลือทั้งหมดตอนนี้ ถีบเท้าออกไปยังแผ่นไม้บางที่ปิดปากทับด้านบนฝากล่องไม้แคบ ๆ ใบนั้น        โครม...มีแต่เสียงที่เกิดตอบสนองการการทำนั้น รอบข้างเริ่มหันมามองจุดกำเนิดเสียง      เขาลองอีกครั้ง คราวนี้พลางสูดหายใจเข้าเต็มปอด เหมือนการเรียกปลุกเตือนขุมกำลังที่ยังหลงเหลือหรือซุกซ่อนอยู่อณูไหนของร่างกาย ให้เตรียมตัวให้พร้อม ก่อนส่งแรงผ่านเท้าถีบไปสู่แผ่นไม้บาง อันเดิม     ได้ผล ไม้แบนบางอันนั้นส่งเสียงเมื่อได้รับแรงประทะดังโครม ก่อนปลิวว่อนข้ามไปครูดกับข้างฝาที่ตอนนี้ถูกผ้าแพรสีหม่นคลุมให้ความงามอยู่ ก่อนส่งเสียงโครมอีกรอบ เมื่อถึงพื้น     เสียงพระสวดหยุดลงแทบจะพร้อมกับเสียงไม้ที่หล่นลงมากองกับพื้นเสียงของหน้าม้า สามสี่คนที่รับจ้างร้องไห้ลดโวลุ่มเสียงลงนิดหน่อย     ไม่มีแม้แต่เสียงจะหลุดออกมาจากปากเขา ความปวดเข้าครอบคลุม ขาที่ส่งแรงออกไปนั้น ขาแข็งเกร็ง จากการถูกใช้แรงงานอย่างหนัก ตะคริว แน่เลย เขาคิดในใจ ไม่เป็นไรปล่อยมันไว้อย่างนี้ก่อน หากไปแข็งขืนจะยิ่งไปใหญ่ ปล่อยให้กล้ามเนื้อคลายตัวค่อยหดขากลับก็ได้ เขาปล่อยให้ขาแข็ง ตั้งแต่เข่าขึ้นไปเหยียดพ้นขอบของกล่องไม้ คาแช่นิ่งไว้อย่างนั้น     ทุกสิ่งมีชีวิตในบริเวณนั้นไม่ว่าคน หมา แมว หยุดการเคลื่อนไหวหรือการกระทำใดๆโดยสิ้นเชิง จับจ้องมาที่อวัยวะที่โผล่พ้นกล่องไม้สี่เหลี่ยม     เมื่อขาของเขารู้สึกดีขี้น จึงตั้งใจจะขึ้นไปสูดอากาศด้านบนบ้าง หลังจากอุดอู้เหลือกำลังลากมานานแล้ว จึงลดขาลงกับพื้นกล่องอย่างรวดเร็วพลางดีดสลับดึงตัวขึ้นมาในจังหวะเดียวกัน แล้วหันหน้าไปที่ผู้คนที่ตอนนี้ถลึงตาเป็นที่เดียวมายังเขา พลางยิ้มและแลบลิ้นอย่างเขินอาย ที่ต้องมาเจอทุกคนในสภาพอย่างนี้ ดอกไม้ยังถูกมัดติดไว้กับมืออยู่แน่น         ความโกลาหลเหมือนตำรวจไล่จับวงไพ่ถูกย้ายมาบนศาลาแห่งนี้ แต่หากคราวนี้สิ่งทื่วิ่งหนีหาใช่ตำรวจไม่ แต่กลับเป็น.....................     “ผีโว้ย ผีหลอก”สิ้นเสียง เจ้าของสถานที่สลัดผ้าดังพึ่บพั่บก้าวเท้าสะบัดย่ามอย่างทะมัดทะแมง กระโดดหนีไปคนละทิศละทางอย่างเจ้าของบ้านที่ดี  ด้วยถือว่ารู้ทางหนีทีไล่ดีกว่า หาได้สนใจ ตาลปัตร  อาวุธคู่กายที่ถูกทิ้งกันไว้เกลื่อนกลาด  มองตามเห็นผ้าเหลืองปลิวอยู่ลิบตา     เหล่าลูกศิษย์ลูกหา ญาติโยม ที่อยู่บนศาลาเห็นที่พึ่งเอาตัวรอดไปแล้ว จะช้าอยู่ไย ต่างคนต่างแย่งกันกรูไปยังทุกทางออกที่จะมีให้แทรกกายไปได้ ประตูไม่ต้องพูดถึงได้รับความนิยมอย่างเนืองแน่น หน้าต่างบานเล็กบานใหญ่ เป็นทางเลือกที่ดีอีกทางหนึ่ง โดยไม่สนใจว่าใช้ผิดวัตถุประสงค์ที่ได้สร้างมาก็เถอะ     ตราบจนเพลาผ่านไป ความโกลาหลได้เหือดหายไปแล้ว ความเป็นปกติย่างเท้ากลับมาดังเดิม     “ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ผมยังไม่ตาย”เสียงดังมาจากกล่องไม้ใบนั้น     เมื่อทุกคนช่วยกันฟังจนแน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงคน จึงพากันล้อมวงจูงมือกันมามา ณ จุดเกิดเสียงนั้น     สิ่งที่ได้เห็นสร้างความดีใจระคนกับความแปลกใจ แก่ผู้ที่ได้พบเห็น ทุกคนดีใจที่ได้เห็นการกลับมาของเขา ก่อนที่คำถามต่างๆ จะพรั่งพรูเป็นสายน้ำมายังตัวเขา เขาตอบไปทุกอย่างเท่าที่สมองจะจดจำได้  ก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับบ้างถึงช่วงที่เขาไม่ได้อยู่ พอได้คำตอบมาว่า เขานอนหลับไปเฉยๆ ไม่มีอาการช็อก หรือบาดแผลใดๆ ในร่างกาย นอนหลับทั้งที่มุมปากยังมีรอยยิ้มอยู่ นอนอย่างนั้นอยู่ถึง สามวันสามคืน จนทุกฝ่ายลงความเห็นว่าเขาได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว จึงนำร่างมาเริ่มพิธีทางศาสนา โดยวันนี้เป็นวันแรกที่นิมนต์พระมาสวด แต่เขาก็ฟื้นมา สร้างความตื่นเต้น เกือบจะฝากไข้หัวโกร๋นแก่เพื่อนฝูงญาติสนิทมิตรสหายทุกคนพอเป็นกระสัยเสียก่อน                     ...............................     หลังจากพักผ่อนจนร่างกายเป็นปกติแล้ว เขาได้ไปทำงานตามปกติแต่เขากลับโดนผู้จัดการโรงแรมเรียกไปพบพร้อมยื่นซองขาวให้เขาเซ็นรับว่าเต็มใจจะลาออกด้วยตนเอง ด้วยเหตุผลที่ผู้จัดการเป็นผู้พิพากษาว่าทำให้บริษัทต้องพลาดโครงการการก่อสร้างโรงแรมหรูเพราะไม่มีลายเซ็นยืนยันยอมรับวัสดุก่อสร้างจากวิศวกร ของเขา  ทำให้เลยระยะเวลาที่ทางเทศบาลท้องที่กำหนดให้ยื่นรายละเอียดโครงการแก่เทศบาล ซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขาหลับลึก ไปสามวันนั้นเอง  ทำให้เทศบาลสั่งระงับโครงการการก่อสร้างไปอย่างมีมีกำหนด     เขาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี  ทันทีที่รู้ข่าว แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าดีซะอีกผู้คนจะได้ไม่ต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงกับไอ้สิ่งก่อสร้างจอมปลอมนั่น     ยังไงตอนนี้เขาก็ยังมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกบวม ๆ ใบนี้แต่ใครจะไปรู้ละ ว่าอยู่หรือตายตอนนี้อย่างไหนจะดีกว่ากัน ยิ่งคนที่ได้มีโอกาสรับแพคเกจทัวร์นรกฟรี มาสด ๆ ร้อนๆ อย่างเขายังแยกไม่ออกเลย เขาหยุดคิดพลางยักไหล่แบมือสองข้างไว้ ข้างลำตัว ก่อนยิ้มมุมปากอย่างไม่ยี่หระ    แล้วตั้งใจจะไปนอนเอาแรงซะหน่อย        ก็ เขาชอบช่วงเวลานี้จริงๆ นี่นา               ............................................................     โดย "ตานายเดิน"  canabordee@yahoo.com จากคุณ : "ตานายเดิน" - [ 9 มี.ค. 47 00:27:26 A:203.118.70.205 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุก จากคุณ : Psycho man - [ 9 มี.ค. 47 08:53:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ช่วงกลางเรื่องไป ดีค่ะ มีเหน็บ แต่ช่วง (1) ดูอืดๆ หน่อย สะกดผิดพอสมควร จากคุณ : scottie - [ 9 มี.ค. 47 09:36:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีเหมือนกันเนอะ จากคุณ : กริช - [ 9 มี.ค. 47 12:43:09 A:202.44.14.194 X:10.11.20.73 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดีค่ะ ชอบจังแนวเนี้ย จากคุณ : เพียงตะวัน - [ 9 มี.ค. 47 15:14:04 A:203.146.50.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่านครับ  ยังอ่านไม่จบแต่ขอลงชื่อไว้ก่อนเพราะ เน็ตจะหลุดแล้ว.. จากคุณ : สาวกห้ากระสอบ - [ 9 มี.ค. 47 18:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9     ขอขอบคุณ   สำหรับทุกคนที่สละเวลา เข้ามาอ่านเรื่องของผมนะครับ     สำหรับเรื่องสั้น "ความเหมือน" นี้ ต้องขอโทษด้วยที่ยาวไปหน่อย แต่อารมณ์มันพาไป ไม่อยากตัดทอนเนื้อหาออก     ถ้าเพื่อนๆ ชอบบอกกล่าวมาได้นะครับ เพราะนี่เป็นครั้งแรกของผมในเวบแห่งนี้     อ้อ..เรื่องสั้น "ความเหมือน" เรื่องนี้ ถูกตีพิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ ขายหัวเราะ ฉบับ 732 นี้เป็นครั้งที่ 2 ที่ผมนำมาให้เพื่อนๆ ลองอ่านดู     ยังมีอีกหลายเรื่อง จะทยอยลงให้อ่านดูครับ น้อมรับคำวิจารณ์ทุกกรณีครับ ขอบคุณครับ         จากคุณ : "ตานายเดิน" - [ 10 มี.ค. 47 06:33:14 A:203.118.64.86 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาแปะไว้ก่อน ลูกไปโรงเรียนแล้วจะมาอ่านต่อ จากคุณ : นัทตี้ - [ 10 มี.ค. 47 13:20:18 A:62.167.58.6 X: ]