สายลมพัดมาเอื่อย ๆ ผมหยุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง
มือควานหาบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อ
ก่อนจะค่อย ๆ บรรจงจุดปลายมวนด้วยไฟแช็ค
ผมสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ปลายบุหรี่แดงวาบครั้งแล้วครั้งเล่า
ควันสีเทาลอยอยู่รอบตัวผมคล้ายเป็นม่านหมอกจาง ๆ
แม่ลูกคู่หนึ่งกำลังจะเดินผ่านหน้าผม
สีหน้าของคนเป็นแม่ดูไม่ชอบขี้หน้าไอ้ขี้ยาอย่างผมนัก
เธอกระชับเป็นสัญญาณให้ลูกมาอยู่ใกล้ ๆ
เธอจ้องหน้าผมไม่วางตา แล้วดึงมือเด็กน้อยให้รีบเดินให้เร็วที่สุด ผมมองตามอย่างไม่ใคร่จะสนใจมากนัก
..เหมือนผู้หญิงคนนั้นจะตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก..
ผมก้มลงมองดูสารรูปตัวเอง ช่างไม่ต่างอะไรกับพวกเหลือขอข้างถนนจริง ๆ
สถุล!!! น่าจะเป็นคำที่เหมาะกับคนอย่างผม
บุหรี่มวนแรกถูกเผาหมดไปแล้ว ผมควักตัวใหม่ขึ้นสูบ
เหลือบมองดูนาฬิกาโกโรโกโสที่ข้อมือข้างซ้าย
แล้วผมก็ปล่อยให้เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง...
ก้นบุหรี่กว่ายี่สิบตัวที่ผมสูบกองเป็นพะเนินอยู่ในถังขยะ
เหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมืออีกครั้ง ผมหยิบหมวกไหมพรมสีดำขึ้นสวม
แว่นตากันแดดสีดำช่วยอำพรางไม่ให้ใครเห็นแววตาของผมได้ถนัดนัก
แจ๊คเก็ตสีดำอีกตัวถูกสวมทับเสื้อยืดตัวเดิมที่ผมสวมอยู่
แล้วผมก็นั่งนิ่งเพื่อรอเวลา...
เป้าหมายของผมเดินมาแล้ว ภรรยาที่น่ารักของผม
เธอมักจะเดินทางนี้ทุกวัน ตรงเวลาซะด้วยสิ
แต่เสียดายที่เธอไม่ได้ตรงกลับบ้านอย่างที่ผมคิด...
ชายหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่าอีกคนลุกจากที่นั่ง
ทันทีที่พบหน้า ทั้งคู่แทบจะกระโดดเข้ากอดกัน
แบบไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง
แล้วทั้งคู่ก็เดินกอดคอกันนัวเนียไปทางอีกด้านหนึ่งของสวนสาธารณะ
ผมลุกขึ้นค่อย ๆ เดินตามไปช้า ๆ แบบไม่ให้มีพิรุธ
มือขวาล้วงลงไปในกระเป่าเสื้อแจ๊คเก็ต
โลหะแข็งนอนซุกตัวนิ่งเงียบ... ผมเอามือลูบผิวเนื้อของมันเบา ๆ
ความเย็นยะเยียบของมันจับเข้าไปในขั้วหัวใจของผม
แต่ไฟแค้นที่ลุกโชนอยู่ในใจของผมมันรุนแรงกว่า
ผมเอามือตบที่ด้ามโลหะเบา ๆ พลางกระซิบกับมันว่า
เดี๋ยวมันก็จะจบแล้วล่ะเพื่อนเอ๋ย ข้าไม่ลืมให้:-)เป็นพระเอกตอนจบแน่ อดทนอีกนิดนะ
สายตาของผมจ้องไปที่เป้าหมายไม่วางตา
แล้วสองขาก็พาผมเดินไปยังทิศทางนั้นอย่างรวดเร็ว!!!
จากคุณ :
อัญชา
- [
9 มี.ค. 47 09:43:31
A:202.133.170.214 X:
]
..ชายชุดดำกับมวนบุหรี่..
