ความคิดเห็นที่ 1 "  เสียกรีดร้องนั้น ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหงุดหงิด หมดกันอารมณ์ความรู้สึกที่มีให้ “ ผู้หญิงบ้า นึกเหรอว่าฉันพิศวาสเธอนัก ใช่ฉันคิดถึงวดี คิดถึงมากจนเห็นหน้าเขาเป็นหน้าเธอ ได้ยินไหมยายตัวร้าย” เขากระชากเธอจากเบาะ รถ และเขย่าตัวเธออย่างบ้าคลั่ง “ ปล่อยฉัน ปล่อย ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย ฉัน...."  เสียงตะโกนใส่หน้านั้นหายไปเมื่อชายหนุ่มปิดปากเธอด้วยปากของเขา ป่าเถื่อน รุนแรง บ้าคลั่ง เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกมา ร่างบางของมุกยังคงนิ่ง ไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับ “ จำไว้หากพูดว่าเกลียดฉันอีก เธอจะรับการตอบแทนที่ลืมไม่ลงยิ่งกว่านี้อีก " มาร์คพูดด้วยเสียงโหดเหี้ยมก่อนจะกระชากรถออกไป ดูท่าทางเธอซิ  ตัวสั่นแนบใบหน้าที่นองด้วยน้ำตากับประตูรถ ทำเหมือนเขาเป็นไอ้โจรห้าร้อยที่จ้องจะข่มขืนเธอ ยิ่งหงุดหงิดเขายิ่งขับรถเร็ว แซงซ้ายแซงขวา แต่คนนั่งข้างๆดูไม่มี ปฎิกริยาตอบสนอง ฮึเก่งนักนะ มาร์คจอดรถแต่ยังไม่ดับเครื่อง มุกรีบเปิดประตูแล้วไขกุญแจเข้าบ้าน เสียงรถที่กระชากออกไปนั้น ทำให้มุกทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา ทำไมเขาฉวยโอกาสกับเธอ เขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงชนิดไหน ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ ก่อนหน้านั้นเขาทำตัวดีราวกลับเป็นเจ้าชาย แล้วทำไมถึงเปลี่ยนไป คนบ้า รุ่งขึ้นประตูห้องทำงานของมาร์คปิดสนิท ทามม์เข้ามารอตั้งแต่เช้า เขาสอบสวนเพื่อนอย่างหนัก มาร์คเองก็ไม่คิดจะเปิดปากพูด " ปากแข็งกันทั้งคู่ ระวังให้ดีเถอะ วดีก็อีกคนไม่รู้หลงใหลได้ปลื้มอะไรนายนัก แต่งงานกับนายโอมไปแล้ว น่าจะดีใจที่มีสามีรักขนาดนั้น ยังถลิวหาแฟนเก่าอยู่ได้ " ทามม์ดูจะพูดมากกว่าเวลาปกติ " เมื่อเช้ามีนโทรมาบอกว่า น้องมุกยังไม่ยอมออกจาห้องเลยตั้งแต่เมื่อคืน " " เรียกร้องความสนใจอย่างเด็กๆล่ะซิ " แม้ปากจะพูดในทางลบแต่ใจก็ห่วงจนแทบจะโทรไปหา " นายอย่าบอกฉันนะว่าบรรยากาศมันเป็นใจ แล้วควบคุมตัวเองไม่อยู่จนต้องแสดงให้ผู้หญิงเขารู้มากกว่าที่จะมานั่งสภาพ " เงียบตามเคย เสียงโทรศัพท์เข้ามา " คุณมาร์คค่ะ วันนี้คุณมีนัดทานข้าวกับลูกค้ารายสำคัญนะคะ " เสียงเลขาแจ้งให้ทราบ " อีกห้านาที ผมจะออกไป "  ทามม์เองก็ไม่เคยไม่พอใจเพื่อนเท่าครั้งนี้มาก่อน " มาร์คนายอายุมากกว่ายายามุกตั้งเจ็ดปี นายควบคุมอารมณ์ไม่ได้เชียวเหรอ นายกับเธอทะเลาะกันมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้ ." " ทามม์ยายตัวร้ายนั่น ไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันสักนิด เขาคิดว่าฉันหน้ามืดคิดถึงวดีมากจนต้องเอาเขาเป็นตัวแทน "  คราวนี้ทามม์นิ่งบ้าง อย่างนี้นี่เอง ไม่ใช่ว่ามาร์คกับมุกจะเพิ่งมารู้จักกัน มาร์ครู้จักมุกตั้งแต่อยู่ม.ปลาย เพราะมุกไปรอพี่สาวที่โรงพยาบาล วันนั้นมาร์คก็ไปหาทามม์ที่โรงพยาบาลเช่นกัน เมื่อมาเจอกันได้รู้จัก ก็ไม่เห็นจะมีท่าทีว่าจะชอบคออะไรกัน มุกทำท่าไม่ชอบขี้หน้ามาร์คอย่างเห็นได้ชัด  เจอกันทีไรมีเรื่องให้ต้องทะเลาะกันทุกที แต่ทามม์ก็เพิ่งมารู้ระแคระคายก็ตอนเพื่อนเวียนมาบ้านแฟนเขาบ่อยจนหน้าสงสัย บางวันเขาไม่ไปแต่มาร์คไป แล้วไปก็ไม่ค่อยจะเจอมีน เจอแต่มุกก็ทะเลาะกันไม่เลิก แต่ก็เพียรไปบ่อยๆ จนวันหนึ่งเขาซักมากๆเข้า มาร์คก็ค่อยๆเปิดออกมา " แกล้งยายตัวร้ายนั่นแล้วสนุกดี มีชีวิตชีวา แต่บางครั้งก็น่าหมั่นไส้ ปากคุณเธอที่ไม่มียอมใครเลย "  พูดเท่านั้นแล้วเห็นท่าทีของเพื่อนด้วยแล้วทามม์ยิ่งปักใจว่า เขาคงเดาไม่ผิด แล้วนี่จะทำยังไงถึงช่วยเพื่อนกับน้องสาวแฟนได้นะ  ศัลยแพทย์หนุ่มคิดไม่ตกสักที  " มาร์ค คนที่มีใจตรงกัน แล้วพยายามไม่ยอมรับความรู้สึกต่อกัน กลับแสดงท่าที่อยู่ตรงข้ามความรู้สึก ผลที่ออกมาบางทีก็อาจทำให้เสียใจกันได้นะ " มาร์คพยักหน้า ก่อนจะเดินออกจากห้อง ใช่สิ แล้วจะให้เขาทำอย่างไรล่ะ คุกเข่าขอความรักแบบในนิยายน้ำเน่าน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ  ไม่ใช่เขาแน่นอน มุกวาดๆเขียนๆ ไม่ได้สักที เธอวาดเสร็จก็ขยำกระดาษทิ้ง ภาพประกอบที่ทางบก.เร่งจะเอา เธอยังคิดไม่ออกเลย ใจมันร้อนรุ่มและเศร้าหมองสับสนไปหมด ภาพของมาร์คหลังจากกลับจากโรงพยาบาลและท่าทีที่สุภาพฝังเข้าไปอยู่ในความประทับใจของหญิงสาว หากแต่หลังจากนั้นเมื่อเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเขากลับกลายเป็นซาตานที่แข็งกระด้างและโหดร้าย ที่ทำร้ายจิตใจเธอเสมอ มุกสับสนไปหมดแล้ว มาร์คเป็นผู้ชายที่ไม่ใช่คนเจ้าสำอาง ไม่ชอบอยู่ในกฎระเบียบ เขาจึงยึดอาชีพอินทีเรียเมื่อจบสถาปัตยกรรมจากอังกฤษ เธอจำได้ว่าเจอเขาครั้งแรกที่โรงพยาบาล เห็นผู้ชายร่างสูง แต่งตัวเซอร์ๆ ท่าทางกระด้างนั่งรออยู่ในห้องทำงานของพี่สาว มุกไม่สนใจ แม้จะกลัวๆ แต่ก็เชิดหน้าเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้อีกตัว เธอกับเขานั่งเงียบอยู่พักใหญ่ พี่สาวเธอก็เดินเข้ามาและตามด้วยว่าที่พี่เขย ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นลุกขึ้นตบไหล่ทักทายกับทามม์ตามแบบฉบับฝรั่งจ๋า และหันมายิ้มกับพี่สาวเธอ หลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นแขกประจำของบ้านเธอไปโดยปริยาย ทีแรกมุกคิดว่าเขาจะมาจีบพี่สาวเธอ จึงป้องกันทุกวิถีทาง กลายเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน แต่พอหลังๆทามม์ยืนยันว่าเขาชอบมาที่นี่เพราะบรรยากาศดีมากกว่าจะมาจีบพี่สาวเธอจึงปล่อยตามเรื่องตามราว บางครั้งเขาก็มาแย่งใช้โต๊ะเขียนแบบของเธอ เธอจึงไม่เพิ่มความไม่ชอบขี้หน้าเข้าไปใหญ่ แต่ยิ่งนานวันกลับเป็นความคุ้นเคยที่วันไหนเขาไม่มา ดูเป็นความว่างเปล่า ขาดสีสันไปโดยปริยาย เช่นวันนี้ แต่ก็ช่างเถอะเขาคงไปเยี่ยมแฟนเก่าที่มั้ง  ไม่หรอก เธอไม่ได้คิดอะไรกับผู้ชายเถื่อนๆแบบนั้นสักหน่อย เพียงแต่โกรธที่เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงข้างถนน ดีแล้วมีเรื่องกันแบบนี้บ้านจะได้สงบสักที หญิงสาวตัดสินใจไปผับที่เพื่อนเล่นดนตรีอยู่ เธอโทรบอกพี่สาว ก่อนจะแต่งตัวออกจากบ้าน คนเราหากไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง ชีวิตจะดำเนินไปอย่างไรนะ จะอยู่ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ นิยายามรักของบางคนบอกว่า เมื่อมีความรัก ทำให้มีความหวัง มีพลังที่จะทำอะไรก็ได้ แต่สำหรับเธอคงไม่ใช่ เธอยังไม่มีความรัก เธอไม่ได้รักใครสักหน่อย มุกพลิกหนังสืออ่านขณะที่รถโดยสารจอดรับคนตามป้ายต่างๆ ใจก็คิดแต่เพียงต้องเป็นอิสระกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะยังไง ผู้ชายอย่างมาร์คจะไม่มีอิทธิพลต่อเธอหรอก เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขานั่นเองจะโทรมาทำไมกัน มุกไม่รับสายเธอกดทิ้ง ต้องใจแข็งหากไม่อยากเจ็บ เสียงโทรศัพท์ยังก่อกวนไม่เลิกดังขึ้นมาติดๆกันหลายครั้ง มุกตัดสินใจเด็ดขาดด้วยกันปิดโทรศัพท์มือถือ หญิงสาวเปลี่ยนใจแทนที่จะไปฟังเพลงกับไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแทน เธอสั่งแค่เพียงชามะนาวมาประดับโต๊ะเท่านั้น ไม่ได้อยากจะกินอะไรหรอก หญิงสาวหมุนหลอดไปมา สับสนวุ่นวายใจไปหมด เธอเปิดโทรศัพท์ พี่สาวฝากข้อความมาให้โทรกลับ " มุกเปลี่ยนใจค่ะ แต่จะกลับบ้านไม่เกินห้าทุ่ม พี่มีนไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ " " บอกพี่ก่อนว่าเราอยู่ที่ไหน " มุกนิ่งอึ้ง เธอสัมผัสถึงความรัก ความห่วงใยของพี่สาวได้ชัดเจนเหลือเกิน เธอต้องไม่อ่อนแอ " มุกอยู่ร้านอาหารแถวถนนพระอาทิตย์ค่ะ เอาหนังสือมาอ่านด้วย มุกไม่เป็นอะไร " เธอวางสายไปแล้ว แต่น้ำตารินไหล หากพี่สาวเธอแต่งงานไป แล้วเธอคงต้องอยู่เพียงลำพัง ทำไมถึงได้รู้สึกเหงานักนะ ทั้งที่ไม่เคยเป็น ใจเอ๋ย ใจ ใยเจ้าอ่อนแอนัก ทั้งที่ปากบอกไม่ได้รัก แต่ใจกลับเหงาเดียวดาย คิดถึงเขาเหลือเกินนะ..หัวใจ แต่สิ่งที่ทำได้ .กลับต้องเดินจากมา ที่โรงพยาบาลคนไข้สาวเริ่มโวยวายใส่สามี " ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะหย่า " " วดี ผมรักคุณนะ เรากำลังมีลูกด้วยกัน " โอมจับมือภรรยาแน่น " ไม่ ฉันไม่ต้องการ คอยดูถ้ามีโอกาส ฉันจะหาทางฆ่ามันอีก " คำพูดที่เล็ดรอดออกมาทำให้ใบหน้าชายหนุ่มซีดขาว เขานิ่งอึ้ง ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินจากปากคนที่เขารัก " ตกลง ผมจะหย่าให้คุณ เมื่อคุณคลอดลูกได้อย่างปลอดภัย " วดีหยุดโวยวาย เธอสบตากับสามี แต่ฝ่ายชายไม่มองตอบกลับเดินออกจากห้อง โอมออกมานั่งหมดแรงอยู่หน้าห้อง ทามม์และมาร์คแวะมาเยี่ยมพอดี โอมพอเห็นหน้ามาร์คเท่านั้น เขาเดินหนีเลยทีเดียว ทามม์รีบเดินตาม ส่วนมาร์คเข้าไปในห้องคนป่วย วดีกำลังนั่งลูบท้องไปมา ภาพที่เขาเห็นแทบจะไม่น่าเชื่อว่า เธอคิดจะฆ่าลูกได้ลงคอ มาร์คเคาะประตู หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง หน้าบึ้งๆเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใส เธอลงจากเตียงเดินอุ้ยอ้ายมาหาเขา " ระวังวดี ไม่ต้องลงมาหรอก ผมเดินไปหาเองได้ " มาร์คยิ้ม วดีจับมือเขาแน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะหนีเธอไป มาร์คเป็นฝ่ายกุมมือกันเสียเอง " วดี คุณเป็นอย่างไรบ้าง โอมเขาอยู่หน้าห้อง ทะเลาะอะไรกันอีก "  ชายหนุ่มถามเสียงสุภาพ " เขายินดีจะหย่าให้วดี แต่มีเงื่อนไขว่าวดีจะต้องคลอดลูกก่อน " มาร์คถอนหายใจ " วดีครับ เลิกรักผมเถอะนะ และเปิดโอกาสให้คนที่รักคุณจริงอย่างโอมดีกว่า " มาร์คกอดเธอ วดีกำลังร้องไห้ " ไม่ หากวันนั้นเขาไม่ใช้วิธีสกปรกมอมเหล้าวดี วดีคงได้แต่งงานกับมาร์คแทนที่จะเป็นเขาแล้ว " วดีกอดมาร์คแน่ ชายหนุ่มไม่รู้จะทำยังไงสงสารก็สงสาร แต่ก็สงสารโอมด้วย " วดีครับ นั่นเพราะเขารักคุณมากขนาดนั้น คุณใจแข็งกับเขาเหลือเกิน หากคุณแต่งงานกับผมในขณะที่ผมไม่ได้รักคุณเลย คุณจะมีความสุขไหมวดี " หญิงสาวสะอึกสะอื้น ไม่ฟังเสียงเขาเลย เธอเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง " วดีไม่เชื่อ นอกจากคุณจะพายายเด็กคนนั้นมาให้วดีเห็นอีกครั้ง " คราวนี้มาร์คงงจริงๆ "เด็กคนไหน  "        "ก็คนที่มากับคุณวันนั้น และโอมพูดกรอกหูวดีทุกวัน ว่าเป็นคนรักของคุณไง " มุกนั่นเอง มาร์คพยักหน้า ดีเหมือนกันเรื่องจะได้จบๆ นายโอมจะได้มีความสุขสักที " ตกลงครับ วดีจะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ "  " วันศุกร์ค่ะ " " นั้นวันเสาร์ผมจะพามุกไปเยี่ยมคุณที่บ้าน " มาร์คเดิน ออกห้อง เขากำลังคิดอย่างหนักว่าจะพูดกับมุกอย่างไรดี เขาเล่าเรื่องนี้ให้ทามม์ฟัง " ยังไงนายก็ต้องพูดกับเธอ " พูดเหรอขนาดวันนั้นโทรศัพท์ไปง้อตั้งหลายครั้ง เธอยังปิดมือถือเสียเลย แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะจะต้องง้องอน แต่อีกใจก็อยากให้วดีรู้ความจริงสักทีว่าเขาไม่ได้รักเธอ ไม่เคยรักเธอเลยสักนิดเดียว เป็นอาทิตย์แล้วมั้งที่เขาไม่ได้เห็นหน้ายายตัวแสบนั่น ชีวิตเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง มาร์คเงยหน้ามองดูท้องฟ้า ดาวดวงเล็กส่งแสงเป็นประกายระยิบระยับ เขายังจำได้ในค่ำคืนที่พากันไปดูดาวที่บ้านของทามม์ บนด่านฟ้า " มุกชอบมองดาวจังเลย แม้มันจะดวงเล็ก แต่ก็มีพลังในตัวเอง " "  ไม่เห็นจะเข้าใจ เพ้อเจ้ออีกแล้ว " เขาสวนทันควัน แต่อดจะคิดตามเธอไปไม่ได้ " คนเถื่อนๆอย่างตัวจะเข้าใจอะไรล่ะ พี่มีนกับพี่ทามม์ลองคิดดูนะ ดาวบนฟ้าแต่ละดวงนั่นมีความสวยและเปล่งแสงออกมาได้ด้วยตัวเอง แม้ในคืนที่มืดสนิทหากมีดาว ส่องแสงสักดวง ก็สามารถสว่างได้ " " เอ๋อ นั้นก็เหมือนเพชรน่ะสิ เพชรที่เปล่งประกายแสงด้วยตัวของมันเอง " มาร์คพูดอย่างที่ใจเข้าใจ " ใช่ๆ มุกเห็นด้วย " เธอเผลอหันมายิ้มกับเขา แสงดาวกับประกายเพชร เล็กๆแต่ส่องแสว่าง มาร์คเผลอยิ้มกับดาวบนฟากฟ้า แล้วเขาก็รีบลงลิทฟ์ไป ใช่แล้ว เขาคิดอะไรบางอย่างออกแล้ว ชายหนุ่มขับรถด้วยหัวใจร่าเริง ปลอดโปร่ง เช้าวันเสาร์ มุกตื่นมารดน้ำต้นไม้ตามปกติ เธอทำใจได้บ้างแล้วกับเรื่องที่เกิดขึ้น หญิงสาวทำอะไรเสร็จก็ไปนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนแบบ เปิดไฟและวาดรูปเตรียมส่งงาน เธอค่อยๆลากเส้นขาดดำไปมา แต่แลปกใจว่าทำไมยิ่งวาดยิ่งกลายเป็นภาพของมาร์คไปได้นะ บ้าจริง " โอ้โห เหมือนจังเลยมุก อย่าขยำทิ้งนะ ถ้าไม่เอาพี่ขอ " มีนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่แย่งกระดาษที่เธอเพิ่งวาดเสร็จก่อนที่มุกจะขยำทิ้ง มุกไม่พูดอะไร แค่บอกเพียงว่ากับข้าวอยู่บนโต๊ะ " นั้นเดี๋ยวทำอะไรเสร็จแล้วมาทานข้าวพร้อมกันนะมุก พี่มีเรื่องจะคุยด้วย " "ค่ะ " มุกวางดินสอลง เธอเดินเข้าห้อง ดึงลิ้นชักตรงหัวเตียงออกมา สมุดบันทึกหลายเล่ม หลากสีสัน มุกค่อยๆเปิดดู ภาพวาดของคนสี่คนที่กำลังนั่งดูดาวในคืนหนึ่ง ใครบางคนบอกว่าแสงดาวเหมือนเพชร ซึ่งทำให้มุกประทับใจแล้วาดเพชรกับดาวคู่กัน ภาพของเขาตอนนี่เธอพบครั้งแรก ผู้ชายใบหน้าออกลูกครึ่ง ผมยาวระต้นคอ ภาพต่อไปเป็นภาพที่เขากำลังทำงานที่โต๊ะเขียนแบบของเธอ มุกก็วาดไว้ และยังมีอีกหลายภาพ หลายอิริยาบท และภาพสุดท้ายใบหน้าที่บอกความรู้สึกผ่านแววตามากมายของเขา รอยยิ้ม ท่าทางการหัวเราะ ความสุภาพ เธอใส่อารมณ์ความรู้สึกไว้หมดลงในภาพ " โอ้โห นี่มีเป็น Collection เลยเหรอ  คนเกลียดนี่นะวาดรูปเก็บไว้ " มีนพูด จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 10 มี.ค. 47 10:17:37 A:203.107.155.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยิ้มๆ มุกหน้าแดงเธอรีบปิดสมุดบันทึก " ไหนพี่มีนมีอะไรจะพูดกับมุก " มีนหัวเราะ เพิ่งเห็นน้องสาวอายก็วันนี้เอง " หันหลังมานี่ดีกว่าสาวน้อยของพี่ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่พี่ไม่ได้เกล้าผมให้เรา "  มุกรู้สึกมีความสุขมากกับช่วงเวลาอย่างนี้ เธอวางใจได้ในวินาทีนี้ว่า แม้พี่สาวเธอจะแต่งงานไปกับทามม์ เขาทั้งสองก็ไม่มีวันทิ้งเธอหรอก " ใครว่าน้องสาวของพี่เป็นตัวร้ายนะ ไม่จริงเลย น่ารักออก " " ก็พวกตาไม่มีแววไงล่ะ " มุกพูดแล้วหัวเราะ สะใจที่ได้เหน็บมาร์คได้ " วันนี้เราไปบ้านโอมด้วยกันนะ ไปเยี่ยมวดีเขาหน่อย " คราวนี้มุกหันมา " ไม่ไปได้ไหม คืนนี้มุกว่าจะไปหาเพื่อนที่เล่นดนตรีที่ผับ " น้องสาวทำท่าออดอ้อน " ไม่ได้วันนี้งานสำคัญ มุกต้องช่วยด้วย " " มุกนี่นะ " หญิงสาวชี้ที่ตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ " ไม่เอาเดี๋ยวยายวดี ฉีกอกมุกทำยังไงล่ะ "  " มีเจ้าชายคุ้มกัน คงไม่เป็นไรมั้ง " มุกนั่งคิดอยู่คนเดียวระหว่างที่พี่สาวอาบน้ำ เสียงรถมาจอดหน้าบ้าน มุกไม่กล้าลงไป ใจหวั่นไหวชอบกล เธอจำได้เขาใส่เสื้อผ้าที่เจอกันครั้งแรก เสื้อยืดและสวมทับด้วยเสื้อหนังกลับและกางเกงยีน เธอยังเคยแอบคิดเล่นๆ เลยว่าเขาเท่ห์เหลือเกิน ออกจะเหมือนครีอา นูรีฟ ด้วยซ้ำไป " มุกลงไปคุยกับมาร์คสิ คุยกันให้รู้เรื่อง " มีนตะโกนออกมาจากห้องน้ำ มาร์คเข้ามาบ้านนี้ด้วยความรู้สึกแปลกๆ จะว่าไม่คุ้นเคยก็คงไม่ใช่หรอก แต่กลับมาด้วยความรู้สึกใหม่ ที่เพิ่งกล้ายอมรับกับตัวเองเมื่อไม่กี่วันนี้ " มีอะไรกับเค้า " " ขออะไรเย็นๆแก้วสิ " เขานั่งสบายๆอยู่ที่โซฟาราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ดวงตาคู่คมวันนี้ไม่มีแววอริสักนิอดเดียวกลับเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มุกรู้สึกว่าเขาจงใจมอบให้เธอ หากแต่มุกไม่พยายามสบตากับเขาตรงๆ " ถ้าหมายถึง เหล้าหรือเบียร์ ก็น่าจะรู้ว่าที่นี่ไม่มีใครดื่ม "  " เอาน่า เป็ปซี่ก็ได้ที่เธอชอบน่ะแหละ ฉันก็ชอบดื่มเหมือนกัน "  พอได้ยินดังนั้น ทำให้หญิงสาวหน้าบึ้งขึ้นมาทันที " นี่ไม่มีใครบอกเหรอ หน้าบึ้งน่ะแก่เร็วนะ  " เสียงนั้นยังตามตอแยไม่เลิก มุกเปิดตู้เย็นรินน้ำให้เขา หญิงสาวกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ฮึ รู้จักเธอน้อยเกินไปเสียแล้ว เกลือ 1 ช้อนโต๊ะเต็มๆถูกตักใส่แก้วของมาร์คด้วยใบหน้าที่สะใจ " ถ้าแก้วนั้นเป็นของฉัน เธอก็ควรดื่มด้วย " ช้อนหล่นกระทบแก้ว มุกหน้าซีดไม่กล้าหันไปมองเขา ตอนนี้เธอเหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วผู้ใหญ่จับได้คาหนังคาเขา ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเธอในระยะกระชั้นชิด โดยที่มุกยังไม่รู้ตัว " ถ้าอายุน้อยกว่านี้คงใช้ไม้เรียวได้ แต่เธอก็โตจนจะแต่งงานได้อยู่แล้ว และยังใช้วิธีโง่ๆเที่ยวแกล้งชาวบ้านแบบนี้อีก เธอคิดว่าฉันควรจะทำอย่างไรกับเธอดี " น้ำเสียงนั้นเยาะเย้ยจนรู้สึกได้ " คุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะลงโทษฉัน " เธอฝืนใจโต้ตอบเขาด้วยเสียงแข็งทั้งที่ใจตอนนี้ตกไปที่ตาตุ่ม และดูเหมือนมาร์คจะอ่านใจเธอออกได้โดยไม่ยาก เขาหัวเราะและกำลังเล่นงานเธอด้วยสงครามเย็น แกล้งให้หญิงสาวประสาทผวาขึ้น " ว่าไงสาวน้อย เธอจะขอโทษฉันดีๆ หรือว่าจะให้ฉันจัดการกับเธอตามวิธีของฉันเอง " มุกเป็นใบ้โดยปริยาย ไม่น่าเลย " สุภาพบุรุษที่ดี เขาไม่รังแกผู้หญิงหรอก " คราวนี้มาร์คปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ ดูเอาแล้วกันขนาดตัวเองเข้าตาจนแล้วยังอวดดีอีก " ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นสุภาพบุรุษในสายตาเธอ และเธอก็ไม่ใช่สุภาพสตรีที่น่าถะนุถนอมในสายตาฉันด้วย " มุกเลือดขึ้นหน้า ไม่สนใจว่าใครผิดใครถูก เธอไม่พูดอะไรอีก น้ำตากำลังจะไหล เจ็บใจ โมโห น้อยใจสารพัดที่ปะดังเข้ามาตอนนี้ พอหันกลับไปร่างของเธอปะทะอย่างจังกับร่างสูงของเขา มาร์คจับแขนเธอไว้ได้ทัน คราวนี้เขาเลิกหัวเราะ " ทำไมต้องร้องไห้ " น้ำเสียงเรียบๆ นั้นไม่ได้หยุดเธอไว้ได้เลย มุกพยายามดิ้นรนที่จะผ่านเขาไปให้จนได้ ไม่อยากเห็นหน้าแล้ว หญิงสาวมองไม่เห็นอะไรเพราะน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตา มาร์คถอนหายใจเขาใช้นิ้วกรีดน้ำตาเธอและจ้องลึกเข้าไปในดวงตา โดยใช้อีกมือจับปลายคางเธอไว้ไม่ให้หลบหนี " บอกซิว่ารู้สึกอะไรกับผม ทำไมต้องร้องไห้ " มาร์คพยายามล้วงความรู้สึก แต่ไม่เป็นผล คราวนี้ชายหนุ่มพอจะคิดออกว่าต้องทำอย่างไร เขาก้มหน้าลงมาหาเธอ มุกตัวแข็ง " ฉัน .ขะ ขอโทษค่ะ" เขาส่ายหน้า ไม่ยอมรับ " เธอพูดได้ดีกว่านี้แน่นอนสาวน้อย " "มุกขอโทษค่ะ" เหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ทำทุกอย่างตามคำสั่ง " ไม่เอาไร้ชีวิตจิตใจ ผมมีชื่อเรียก ถ้าเธอไม่เรียก ผมก็ไม่รู้ว่าเธอเต็มใจขอโทษผมหรือเปล่า" หญิงสาวหน้าแดงก่ำกระอักกระอ่วนใจพิกล เรียกเหรอ เรียกยังไงล่ะ ใบหน้านั้นก้มต่ำมาเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงแก้มของเธอ " มุก ข ขอโทษพี่มาร์คค่ะ " คราวนี้ใบหน้าก้มลงมาไม่ใช่แก้มแต่เป็นริมฝีปาก ไม่ได้รุนแรงแต่นุ่มนวลและเชื่องช้า มือนั้นกอดประคองร่างของเธอไว้ มุกหลับตา ร่างเธอสั่นระริก " รู้ไหมคนดีว่า พี่รอวันนี้มานานแล้ว รอวันที่จะเรียกว่าพี่ "  เขาถอนริมฝีปากและยิ้มให้เธอ สายตาของเขาบ่งบอกและเปิดเปลือยความรู้สึกกับเธอมากมาย " ฉัน " คราวนี้มาร์คทำท่าจะก้มหน้าลงมาใหม่ " ป ปล่อยมุกค่ะพี่มาร์ค " เสียงนั้นแทบไม่ได้ยินเลย แต่ชายหนุ่มก็พอใจแล้วจากม้าพยศกลับกลายเป็นลูกแมวเชื่องๆ มาร์คจัดการเทน้ำในแก้วทิ้ง เขามองไปที่ขวดเป๊ปซี่เหมือนจะบอกเป็นนัยๆให้เธอรินให้ใหม่ มุกมือสั่น เธอหมดความเป็นตัวของตัวเองทุกครั้งยามเขาจู่โจมเข้ามาแบบนี้ " ขอบคุณครับ พี่ขอคุยด้วยหน่อย " หญิงสาวไม่กล้าสบตากับเขา ถามว่าตอนนี้อบอุ่นไหม แน่นอนเหมือนคราวนั้นหลังจากไปเยี่ยมคนรักเก่าของเขา เขาก็เป็นแบบนี้น่ารัก สุภาพอ่อนโยน แต่มุกก็ยังไม่กล้าจะวางใจอะไรได้ เพราะ คำพูดของเขายังตกค้างในใจของเธอ เขาไม่คิดว่าเธอน่าถะนุถนอม ทั้งที่ผู้หญิงทุกคนต้องการสิ่งนี้จากผู้ชาย แต่เขาไม่มีให้ แล้วเธอจะทนได้ไหม " พี่คิดว่ามีนคงบอกแล้วว่าค่ำนี้ เราจะไปทานข้าวบ้านเพื่อนพี่ พี่ต้องการให้มุกช่วย พี่เชื่อว่าเราคงไม่ต้องการให้พี่เป็นมือที่สามที่ทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกกันหรอกนะ " หมายความว่าเขาไม่ได้รักยายวดีเหรอนี่ แล้วเขารักใครล่ะ มุกเริ่มหัวใจพอง " ว่าไงครับ " " แล้วคุณ จะให้มุกทำอย่างไร " มาร์คนิ่วหน้าเมื่อได้ยินมุกเรียกเขาสรรพนามเช่นเดิม " ก่อนอื่นเราควรจะเรียกพี่ว่าพี่ หลังจากนั้นก็รีบไปแต่งตัวให้เรียบร้อย " มุกลุกขึ้นทันที ดีเหมือนกันทุกอย่างจะได้จบสิ้นลงเสียที และหลังจากนั้นหากเขาและเธอไม่ได้คิดอะไรที่ตกกันก็คงต่างกันต่างไป หญิงสาวยืนอยู่หน้ากระจก เธอแปรงผมช้าๆ ใจลอย ตาลอย เสื้อผ้าที่เลือกมานั้นเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้ามีระบายที่ปลายแขนกับกางเกงผ้าสีดำกระชับตัว " มุกเติมหน้าอีกหน่อยสิ หน้าซีดจัง " มีนดูเหมือนจะแต่งตัวเสร็จก่อนเธอแล้ว " มุกเป็นของมุกแบบนี้ค่ะ ไม่ชอบเสแสร้งอะไรนี่ " " ไม่ใช่การเสแสร้งนะมุก แต่เป็นการแต่งตัวเพื่อให้คนที่เขารอคอยประทับใจต่างหาก " คำพูดของมีนทำให้มุกหันไปมองพี่สาว เธอเดินเข้าไปกอดมีนไว้แน่น " น้องพี่ควรเปิดใจสักที อย่าปิดกลั้นตัวเองและคนอื่น เราคงไม่ได้เจอคนที่ใช่สำหรับตัวเราเสมอไปหรอกนะ แต่ก็เจอแล้วใยจะปล่อยไปล่ะ " มีนหันไปเลือกเสื้อผ้าในตู้ เธอหยิบชุดกระโปรงสีครีมมาให้น้องสาว มุกลังเลใจแต่ก็ยอมเปลี่ยน มีนทำผมให้น้องสาวรวบผมเกล้าครึ่งศรีษะและหยิบกิ๊บที่เป็นรูปผีเสื้อออกมาติดให้ หยิบต่างหูมุกให้ใส่ ภาพในกระจกสะท้อนออกมาเป็นหญิงสาวสวยอ่อนหวาน ที่แม้แต่ตัวมุกเองก็ยังไม่เคยคิดถึงตัวเองในลักษณะนี้เลย หญิงสาวไม่ค่อยมั่นใจกับภาพลักษณ์ใหม่ของตัวเองเท่าไหร่นัก เธอก้าวลงบันไดด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ มาร์คกำลังนั่งคุยกับทามม์อยู่ ดูเหมือนทามม์จะเห็นเธอแล้วเขายิ้มด้วยความภูมิใจ มาร์คเองก็หันไปมอง เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปหาเธอ ใบหน้าคมเข้มไม่ได้ยิ้มหากแต่สายตานั้นมากไปด้วยความหมาย โดยที่มุกไม่ทันสังเกตเห็นเธอเพียงแต่สัมผัสกับเสียงราบเรียบของเขาและผิดหวังอยู่ลึกๆที่ตัวเองคงไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาชอบจริงๆ " ไปกันเถอะเดี๋ยวจะช้า " ทามม์และมีนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย ไม่เข้าใจความรู้สึกมาร์คในตอนนี้เท่าไหร่ แต่ก็ขับรถตามกันออกไป จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 10 มี.ค. 47 10:18:32 A:203.107.155.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาร์คตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างเดียวเท่านั้น เขาคงลืมว่ามีเธอนั่งอยู่ด้วย มุกคิดอย่างน้อยใจระคนผิดหวัง เสียงโทรศัพท์มือถือหญิงสาวดังขึ้น เพื่อนเธอที่เล่นดนตรีที่ผับนั่นเอง " มุก วันนี้คุณต้องมาดูผมให้ได้นะ มาให้กำลังใจผม ผมอยากเจอคุณมาก " " แน่นอน แต่ขอเสร็จธุระก่อนนะ มุกจะไปหาคุณ " มอเตอร์ไซค์ตัดหน้า รถแฉลบไปนิดหนึ่ง มาร์คบีบแตรดังลั่นจนมุกอดตกใจไม่ได้ " ไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุจนไปพบหมอนั่นไม่ได้หรอกนะ ยังไงจะไปส่งให้ถึงที่เลย " เสียงนั้นห้าวจัด มุกกัดริมฝีปาก พวกชอบคิดไปเอง พาลก็เท่านั้น หญิงสาวเงียบดีกว่า มาร์คยิ่งหงุดหงิดกับท่าทีเมินเฉยของหญิงสาว เขาขับรถเร็วขึ้นจนในที่สุดก็ถึงจุดหมาย " บางทีก็อาจจะต้องเล่นละครกันบ้าง หวังว่าเธอคงช่วยให้ถึงที่สุด " เขาหยุดเธอด้วยคำพูดก่อนจะลงจากรถ วดีกับโอมออกมายืนต้อนรับ วดีมีสีหน้าแช่มชื่น หากแต่โอมเงียบขรึมอย่างเห็นได้ชัด เมื่อความรักกำลังจะหลุดลอย ใครล่ะจะยังยินดีอยู่ได้ " ขอบคุณมากนะค่ะมาร์คที่คุณมาตามคำสัญญา นี่คงเป็น " " ครับ คนรักของผมเอง วันนั้นยังไม่ได้แนะนำอย่างเป็นทางการ มุกนี่พี่วดีกับพี่โอมเพื่อนของพี่เองครับ " มุกยกมือไหว้ โอมยิ้มให้เธอ วดีเองก็ยิ้มแต่ไม่เต็มที่นัก ทามม์และมีนเพิ่งมาถึง เมื่อมาครบแล้วทั้งหมดก็เข้าไปในห้องอาหาร " วันนี้วดีลงครัวเองตั้งใจจะมอบความประทับใจให้มาร์คและทุกคนเลยค่ะ " วดีดูร่าเริงกว่าเพื่อน มุกชักระอักกระอ่วน ดูคนข้างๆเธอ ยิ้มไม่หุบเลย ทั้งที่เมื่อครู่ยังอารมณ์เสียอยู่ " หากมาร์คไม่ว่าอะไร วดีอยากให้น้องมุกเข้าไปช่วย วดีข้างในค่ะ " มาร์คหันมาหามุกและยิ้มให้ " ตามสบายครับ น้องมุกเขาเก่งเรื่องนี้อยู่แล้ว " ทำไมต้องเป็นเธอนะ มุกคิดอย่างเบื่อๆ วดีดูเหมือนต้องการคุยกับเธอเป็นพิเศษ " สมัยอยู่อังกฤษ พี่กับมาร์คใช้เวลาอยู่ด้วยกันเสมอเมื่อว่างจากเรียน เขาเป็นผู้ชายที่พี่รักมากและต้องการจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย " เธอผู้ยิ้มแล้วลูบท้องไปมา มุกเองก็ยิ้มโดยไม่คิดจะแสดงความคิดเห็นอะไร ปล่อยเธอเป็นฝ่ายพูด " มาร์คชอบผู้หญิงที่เอาใจ แต่ไม่ใช่ว่าจะตามเขาในทุกเรื่อง " เธอพูดอีกแล้วตักน้ำซุปใส่ถ้วย " นี่ก็เป็นอาหารอีกอย่างที่เขาชอบมาก ต้มยำรวมมิตร " " น้องมุก หากไม่เป็นการถามเรื่องส่วนตัวไปนัก พี่อยากจะรู้ว่ามาร์คเขาเคยบอกรักหนูบ้างไหม " มุกอึ้งกับคำถามนี้ แต่หญิงสาวก็ยินดีที่จะตอบ เพราะท่าทางของวดีไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก ถึงแม้วันนี้จะมาแปลกๆก็ตาม " ไม่เคยค่ะ มุกกับพี่มาร์คไม่เคยคุยกันเรื่องนี้เลย " คราวนี้วดีทำหน้าแปลกใจ " งั้นหรือ น่าแปลกนะ หากเป็นตอนที่เราอยู่ด้วยกันมาร์คจะเป็นผู้ชายที่โรแมนติกมาก เขาทำทุกอย่างให้พี่รู้ว่าเขารักพี่แค่ไหน " คราวนี้เธอเจ็บๆจริงๆ " ไปเถอะ เดี๋ยวจะหิวกัน " วดีเดินนำเธอออกไปก่อน มาร์คลุกขึ้นช่วยวดี และเลื่อนเก้าอี้ให้วดีนั่ง โอมหันไปช่วยมุกแทน ทาม์มกับมีนมองเหตุการณ์ต่างๆอย่างงงๆ " มาร์ค จำที่เราเคยพูดกันไว้ที่โรงพยาบาลได้ไหม "  วดีเริ่มถาม โอมมองหน้าภรรยานิดหนึ่งก่อนหันไปมองชายหนุ่ม " แน่นอน ผมทำตามสัญญา " มาร์คพูดยิ้มๆ เขาหันมาสบตากับมุก หญิงสาวไม่มองหน้าเขา เธอรู้สึกชังน้ำหน้าเขาเหลือเกินในตอนนี้ เขากำลังเริ่มโปรยเสน่ห์สินะ " เอาล่ะไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว วันนี้ผมต้องขอบคุณวดีที่เปิดโอกาสให้ผมได้สารภาพบางสิ่งกับคนที่ผมรัก " มาร์คหยิบบางสิ่งจากกระเป๋ากางเกง กล่องกำมะยี่ขนาดเล็กสีแดงเข้ม วางอยู่บนโต๊ะอาหาร ชายหนุ่มเปิดออกมา เป็นสร้อยพร้อมจี้เพชรรูปดาวแวววาว " มุกครับเหมือนแสงดาวที่พราวแพรวบนท้องฟ้าตอนที่เรานั่งดูดาวด้วยกันไหมครับ " หญิงสาวพูดไม่ออก โอม ทามม์และมีนยิ้มอย่างยินดี วดีไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า " ไม่จริงนะมาร์ค คุณเคยรักวดีนะ แต่ทำไมคุณไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้วดีล่ะ " เสียงของวดีไม่ต่างจากผู้แพ้เท่าไหร่แล้ว ภาพของหญิงสาวที่ดูอบอุ่น ร่าเริงเมื่อครู่หายไปแล้ว " วดีคุณก็น่าจะรู้ว่าตอนนั้นอารมณ์ความรู้สึกของวัยรุ่นเป็นอย่างไร และที่สำคัญผมไม่เคยคิดอะไรกับคุณแบบนั้นเลย นอกจากคู่เดท และดูเหมือนคุณก็จะยอมรับด้วยซ้ำไป " เสียงของมาร์คสุภาพและอ่อนโยน " แต่สำหรับนาทีนี้กับสิ่งที่ผมแสดงไป เป็นความรู้สึกที่ผมรักและต้องการ อยากให้เธอคนนี้มาอยู่ร่วมกับผมทุกวันตลอดชีวิตของผมต่อจากนี้ไป " มาร์คพูดจบก็สวมสร้อยให้เธอ หน้าของเขาอยู่ห่างกับเธอไม่ถึงคลืบ แม้เขาไม่ได้พูดอะไรแต่สายตาก็บ่งบอกจนหมดความรู้สึก " วดีครับ โอมเขารักคุณมากและพร้อมที่จะให้คุณทุกอย่าง เขาต้องเจ็บปวดกับความรู้สึกรักคุณข้างเดียวมาหลายปี และไม่เคยได้รักตอบจากคุณเลย วดีคุณจะหาผู้ชายที่ดีและซื่อสัตย์กับคุณแบบนี้ได้ที่ไหนกัน " วดีนิ่งโอมโอบกอดเธอไว้อย่างปลอบโยน " หากคุณแสวงหาจากผม คงไม่ได้รับสักอย่าง แต่กับโอมเขาพร้อมเสมอที่จะเคียงข้างคุณ " มุกเผลอจับมือของมาร์ค เธอประทับใจกับคำพูดทุกคำที่เขาพดเหลือเกิน วดีค่อยๆ หันไปมองหน้าโอม แล้วกอดเขาไว้แน่น " วดีขอโทษ ขอโทษคุณจริงๆค่ะ " เท่านั้นโอมก็พอใจแล้ว แค่ได้รักตอบ แม้ยังไม่มากเท่าที่เขารักเธอ แต่เขาก็พอใจและยินดีอย่างยิ่ง " วดีขอโทษทุกคนค่ะ โดยเฉพาะน้องมุก พี่รู้แล้วว่ามาร์คเขารักน้องมากแค่ไหน "  " มุกเห็นด้วยกับพี่มาร์คค่ะ เวลาที่เหลืออยู่เราควรได้ใช้เวลากับคนที่เรารักนะค่ะพี่วดี " ทามม์กับมีนอดปลาบปลื้มกับความสุขที่เห็นอยู่ไม่ได้ " ใช่วดี โลกที่เราสัมผัสและประสบอยู่นี่เป็นของจริง เราต้องใช้ชีวิตอยู่กับความจริงไม่ใช่ความฝัน " ทามม์หันไปพูดอีกคน " หากฉันเป็นคุณและได้เจอกับคนที่รักขนาดนี้ ฉันจะไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่นอนค่ะ มีคนเคยพูดไว้ว่าความรักก็เหมือนกับการที่เรารอคอยแท็กซี่ เวลาที่เรารอคอย ก็จะไม่ค่อยมา แต่เมื่อตัดใจจากการรอคอย แสงไฟจากรถก็ปรากฏขึ้น เป็นความรู้สึกที่ดีใจเพราะเรารอคอยมานาน บางครั้งคนที่เราพบคนแรกกอาจเป็นคนสุดท้ายของเราก็ ได้จริงไหมค่ะ " วดีตื้นตันกับมิตรภาพตรงหน้าเหลือเกิน ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานเท่านั้น มิตรภาพก็คงอยู่ตลอดไป " ขอบคุณทุกคนมากค่ะ " เธอยิ้มอย่างเป็นสุขในอ้อมกอดของสามี เมื่อออกมาจากบ้านของโอมแล้ว มุกหันไปมองคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เธอภูมิใจกับผู้ชายที่นั่งข้างๆนี้เหลือเกิน " ยิ้มอะไรสาวน้อย " มาร์คหันมาเห็นพอดี " มุก ยังไม่ได้ขอบคุณพี่เลยค่ะสำหรับดาวที่พี่ให้  " คราวนี้มาร์คชะลอรถและจอดในที่สุด " นั้นก็ขอบคุณสิครับ " หญิงสาวสบตากับเขาอย่างเขินๆ เธอขยับเข้าไปใกล้เขาและก้มลงกราบที่อก " ขอบคุณค่ะ มุกไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะมีใครทำให้มุกขณะนี้ จดจำและเอาใจใส่สิ่งที่คนอื่นคิดว่าเพ้อฝัน " มาร์คกอดตอบเขาประคองดวงหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตา " พี่รักและต้องการมุกมากที่สุดเลย แต่งงานกับพี่นะครับ " หญิงไม่ตอบเธอกอดเขาไว้ แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ อ้อมกอดนี้ ไม่เคยคิดว่าจะได้อิงแอบแนบชิด แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าขาดไม่ได้เสียแล้ว เขาจะเป็นทั้งหมดของชีวิตเธอ ความฝัน ความหวังและกำลังใจ มาร์คหัวเราะ เขาเคลื่อนรถออกไปเพื่อพาเธอไปฟังเพลงตามที่เธอต้องการ แต่ตอนนี้ในใจของเขาและเธอกำลังขับขานเพลงรักอยู่ทุกลมหายใจ ..........จบแล้วจ้า............ จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 10 มี.ค. 47 10:19:17 A:203.107.155.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านไม่จบค่ะ มันติดกันไปหมด จากคุณ : scottie - [ 10 มี.ค. 47 10:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 -_-"... จากคุณ : GTW - [ 10 มี.ค. 47 10:49:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหอๆ กว่าจะอ่านจบ ตาลายเลย.... ^^" ไหนว่าเล่นละคร  แล้วมัยมุกเชื่ออ่ะ - -? จากคุณ : chocolate fountain^^ - [ 10 มี.ค. 47 11:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอ bookmarkไว้ก่อนนะคะ ตาลาย จากคุณ : เม-ดา - [ 10 มี.ค. 47 12:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผู้ชายอาไร้... ป่าเถื่อนจริงๆ จากคุณ : XiangMu - [ 10 มี.ค. 47 13:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ) + _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ + ( ^ save naka... จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 10 มี.ค. 47 13:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอย- - -หน้ามืดตาลายค่ะ อ่านม่ายหวาย จากคุณ : ออส่วน - [ 10 มี.ค. 47 15:43:19 A:203.107.198.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตาลายเลยเหรอค่ะ แต่ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านกันนะ จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 10 มี.ค. 47 15:43:52 A:203.107.156.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 บางทีกว่าเราจะรู้ว่าใครรักเราอาจต้องเสียเขาไปแล้วก็ได้ จงรักษารักไว้และเวลาที่มีค่าตราบนานเท่านาน จากคุณ : ลอยลำ - [ 10 มี.ค. 47 15:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกดีค่ะ แต่ถ้าจัดย่อหน้าหน่อยก็จะดี จากคุณ : bookmark - [ 10 มี.ค. 47 19:33:05 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบค่ะ  เขียนได้ดีแต่มีคำผิดอยู่บ้างนะคะ แล้วมุกเป็นน้องเมียนะคะไม่ใช่น้องสะใภ้ค่ะ จากคุณ : Yai - [ 12 มี.ค. 47 10:58:07 A:202.133.167.61 X:172.16.4.1 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สนุกดีคะ แต่ตาลายมาก น่าจะย่อหน้านะค่ะเวลามีประโยคที่เป็นคำพูด จากคุณ : OrAnGeS - [ 13 มี.ค. 47 17:44:41 A:203.113.76.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องสนุกดีค่ะ แต่ตอนท้ายออกจะรวบรัดไปหน่อย แต่งเรื่องใหม่มาอีกนะคะ จากคุณ : กระรอก - [ 16 มี.ค. 47 00:39:04 A:138.220.75.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณหลายคนที่เข้ามาอ่านมากๆเลยค่ะ ช่วยชี้แนะและติได้เลยไม่ต้องเกรงใจ มีเรื่องที่เขียนไว้หลายเรื่อง ถ้าอยากจะอ่านอีกจะเอามาให้อ่านและจะย่อหน้าตามคำแนะนำของทุกท่านค่ะ จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 16 มี.ค. 47 10:29:30 A:203.107.147.93 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอย- - -หน้ามืดตาลายครับ อ่านม่ายหวาย ขอ bookmarkไว้ก่อนถ้ารอดตายจกการผ่าตัดก็จะเข้ามาอ่านอีก แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 47 13:23:43 จากคุณ : นายอ๋อง ท่องไท - [ 16 มี.ค. 47 13:22:56 ]