ความคิดเห็นที่ 1 ตายังกวาดตามตัวอักษรบนหนังสือพิมพ์อยู่            โอโห  รู้สึกว่าเขาจะมีความสามารถหยั่งรู้เหมือนที่ฟรานซิสว่า             ขนาดไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหล่อนยังรู้เลยว่าตอนนี้หล่อนมองและคิดอะไรกับตัวเขาอยู่             “ ถ้าดิฉันพูดคุณคงไม่โกรธใช่ไหมคะ   คือ   ดิฉันคิดว่าคุณยังไม่มีสติเท่าไรเพราะอดนอนจากเรื่องเมื่อวานก็เลยกล้าที่จะ... เอาสร้อยมาให้ดิฉัน ” หล่อนตอบให้ชายหนุ่มรับทราบ             ชายหนุ่มหัวเราะดังลั่นก่อนจะหยุดแล้วจึงยอมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์มองมาที่หญิงสาว        “  มีสิ   ผมนะมีสติแน่    เพียงแต่ตอนนี้สติผมมันใกล้จะระเบิดแล้ว ” เขาว่า   เจือความเย็นชาลงมาในน้ำเสียง            ทำเอาหญิงสาวรู้สึกผวา            รู้สึกว่ามันน่ากลัวกว่าตอนที่เขาทำหน้าตาเย็นชาหรือโกรธเกรี้ยวเสีย             คงจะเจอกับพวกนั้นมาหนักกระมั้งถึงได้เป็นขนาดนี้            หรือว่าเขารับมือไม่ไหวและคนพวกนั้นก็ได้ลงมือทำร้ายคนที่นี้ไปแล้ว            “ อย่าพูดเรื่องนี้อีกแล้วกัน   ผมยังไม่อยากจะอารมณ์เสียตอนนี้ เอาเป็นว่าคุณลองสวมมันดูนะ   ผมว่ามันสวยเหมาะกับคุณดี ” เขาเตือนในตอนแรกและแนะนำในตอนท้ายจนหญิงสาวต้องสวมมันลงไปที่คอตามที่เขาสั่ง           ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกชาขึ้นมาจิบ           แล้วจึงก้มหน้าก้มตาลงไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ           สิ่งที่เขาเตือนในตอนแรกไม่อาจหยุดความรู้สึกอยากรู้ของหล่อนได้เลยแม้แต่น้อย           ตอนนี้หล่อนอยากรู้ว่าพวกที่ฆ่าน้องสาวของหล่อนนั้นทำอะไรบ้าง           จะกระทำอุกอาจขนาดไหน           “ เมื่อวานนี้พวกนั้นทำอะไรคนที่นี้หรือยังคะ ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่กลัวว่าชายหนุ่มจะคลั่งออกมาหรือไม่           โชคดีที่ว่าเขาไม่คลั่งหากแต่ยอมตอบหล่อนแต่โดยดี           “ ไม่หรอก    คนที่นี้สิที่ทำจนมันกระเจิง   แต่ผมคิดว่าไม่นานมันก็กลับมาอีก   ตอนนี้คุณก็อยู่แต่ในบ้านหลังนี้ไปก่อนห้ามออกไปเดินเล่นหรือแอบไปสำรวจพื้นที่ตรงไหนล่ะ เดี๋ยวเกิดไอ้พวกนั้นมันเกิดขึ้นมาเจอคุณคงจะแย่แน่” ชายหนุ่มสั่งหญิงสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง          “ แล้วคุณยุ่งแบบนี้จะทำงานที่กองพะเนินแบบนั้นเสร็จเมื่อไรล่ะคะ  ”         คำถามของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มชะงัก  มองไปที่หญิงสาวอีกครั้ง         ไม่รู้ว่าหญิงสาวนั้นแอบดูงานที่เขาทำไว้หรือไม่         อาจจะไม่ใช่อาจจะเห็นงานตอนที่เขาหลับฟุบไป         แต่ก็ไม่มีอะไรหายไปสักหน่อยนี้  เขาคงจะไม่ต้องกังวลหรอก           “ ผมทำเสร็จตั้งแต่คืนมะรืน   ว่าแต่คุณเถอะออกแบบบ้านผมไปถึงไหนแล้ว ” ชายหนุ่มเอ่ยถามบ้างพร้อมกับพับหนังสือพิมพ์เก็บ          เพราะคงจะไม่มีสมาธิอ่านแน่ถ้าหากหญิงสาวยังคงมานั่งซักถามเขาอยู่เช่นนี้          “ ก็นิดหน่อยคะ ” หล่อนตอบความจริงกับเขา          ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกเกือบอาทิตย์กว่าๆ  หล่อนก็ยังไม่ต้องเร่งรีบอะไรมากมาย          แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของพี่ชายที่ว่ามารับ นั้นก็ทำให้เริ่มคิดหนัก          ไม่แน่ว่าหล่อนอาจจะต้องรีบออกแบบให้เสร็จแล้วรีบกลับบ้านก่อนที่พี่ชายหล่อนจะมารับหล่อนถึงที่นี้           หากเขาเห็นว่าพี่ชายหล่อนมารับเขาอาจจะคิดว่าหล่อนมาที่นี้เพราะจุดประสงค์ร้ายอีก           ความเป็นเพื่อนที่เพิ่งจะก่อตัวและความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นของเขาคงจะหมดสิ้นลง           “ ทำไมคุณไม่เอางานมาทำแถวนี้ล่ะ   ผมจะได้ช่วยดูไงล่ะว่าคุณออกแบบถูกใจผมไหม ” ชายหนุ่มเอ่ยข้อเสนอให้หญิงสาว          คิ้วเรียวของหญิงสาวเลิกขึ้น  ดวงตาหรี่เล็กลง          รู้สึกว่าเขาจะเจ้าเล่ห์มิใช่น้อยที่บอกให้หล่อนเอางานออกมาให้เขาดู          ปกติแล้วไม่มีที่บริษัทไหนหรือสถาปนิกคนใดที่จะยอมให้เจ้าของงานสามารถดูหรือตรวจสอบงานในขั้นตอนการออกแบบได้          สงสัยจะกลัวว่าหล่อนจะออกแบบบ้านแล้วมีปัญหา          จะดูถูกฝีมือการทำงานของหล่อนมากเกินไปหรือเปล่า           “ นี้คุณ   ผมไม่ได้ดูถูกฝีมือคุณหรอกน่า ” เขาบอกทันทีที่เห็นหล่อนแสดงอาการออกมาทางสีหน้าและแววตา          ไหล่ของหญิงสาวยักน้อยๆ             ไม่แน่ใจนักว่าเขาพูดตามความจริง            อีกอย่างเขาจะไปแบกโต๊ะเขียนแบบจากที่ไหนมาถ้าไม่ใช่ในห้องหล่อน            “ คุณจะเอาโต๊ะเขียนแบบที่ไหนมาคะ   แต่ดิฉันไม่อนุญาตแน่นอนถ้าคุณจะเข้าห้องนอนที่คุณยกให้เป็นสิทธิส่วนตัวชั่วคราวของดิฉัน ”       ชายหนุ่มไม่ตอบหากแต่ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องโถงตรงมุมที่มีตู้ใส่ของขนาดใหญ่ตั้งอยู่           ประตูตู้ถูกมือของเขาเปิดออก           ข้างในมีของอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายเหมือนโต๊ะถูกคลุมไปด้วยผ้าสีดำสนิท           ทั้งที่ของนั้นดูใหญ่แต่เขาก็สามารถยกมันออกมาตั้งที่วางตรงชานพักบันไดได้อย่างง่ายดาย เหมือนกับว่ามันเป็นของที่มีน้ำหนักเบาแสนเบา           ผ้าที่คลุมอยู่ถูกชายหนุ่มดึงออกมาพับ           โต๊ะเขียนแบบไม้ มีฝุ่นจับน้อยๆแม้จะคลุมด้วยผ้าแล้วก็ตาม ที่หล่อนคะเนโดยสายตาแล้วมันน่าจะผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน  แต่ก็ยังใช้งานได้เป็นอย่างดี            หล่อนกอดอกเดินมองไปรอบๆโต๊ะเขียนแบบอย่างพินิจพิเคราะห์            “ คุณไปเอาของที่จะใช้มาได้เลย ” เขาสั่งอีก            “ แล้วจะนั่งเฉยๆรอดู   โดยไม่มีอะไรทำงั้นหรือ ยุติธรรมดีจังนะ ” หล่อนบ่นกับตัวเองอย่างแผ่วเบา หากชายหนุ่มก็ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก            “ ผมจะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์   ถ้าจบแล้วเดี๋ยวผมจะตรวจบัญชีต่อก็ได้   แต่ถ้าหากคุณยังไม่เสร็จอีกเดี๋ยวผมจะลงไปทำแกงเขียวหวานข้างล่างแล้วกัน   ไม่ต้องมาห่วงว่าผมจะมางอมืองอเท้าหรอกคุณ  ”       พูดจบเขาก็เดินเข้าไปแบกเอาสมุดเล่มยาวสองสามเล่มออกมาวางไปบนโต๊ะ           หญิงสาวจึงไม่สามารถจะปฏิเสธได้ต้องจำใจเดินไปเอาของตามที่เจ้านายผู้นี้สั่ง...                                                                                       จากคุณ : ม่านหมอก - [ 10 มี.ค. 47 20:32:03 A:203.107.207.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๒๒          ลมหนาวเดินกลับมาถึงหน้าโต๊ะเขียนแบบเก่าๆของชายหนุ่มพร้อมกับโน๊กบุ๊กและกระดาษเขียนแบบ รวมทั้งปากกาออกมาจากในห้อง  ขณะเดียวกับที่ภูวัตก็กำลังเพลิดเพลินไปกับการอ่านหนังสือพิมพ์โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวว่าทำอะไรอยู่           ค่อยโล่งใจหน่อย            เสียงถอนหายใจดังขึ้น          หากเขาเอาแต่มาจ้องมองการทำงานของหล่อน หล่อนคงไม่มีสมาธิจะทำงานอะไรแน่          หญิงสาวเปิดโน๊กบุ๊กเข้าสู่โปรแกรมการเขียนแบบของตนเอง          ก่อนจะจมลงไปกับจินตนาการที่หล่อนสร้างเอาไว้ในนั้น เพื่อจะเอามาลงเป็นการวาดเป็นโครงร่างออกมาในกระดาษ          แสงแดดอบอุ่นสาดกระทบเข้ามาที่ชานพักบันได   คลายความหนาวเย็นของสายลมที่กำลังพาดผ่านมาได้มาก          ชายหนุ่มพับหนังสือพิมพ์เก็บหลังจากที่อ่านมันไปพักใหญ่          ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นมองมายังหญิงสาวที่อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี  ไร้ความเครียดเกร็งใดๆ ทั้งที่ผู้เป็นเจ้าของงานนั้นกำลังนั่งอยู่ไม่ห่างนั้น           ดูน่าสนุกเหมือนการวาดภาพมากกว่าการทำงานเสียอีก           ผมสลวยยาวสีดำสนิทสยายไปตามแรงลม เปล่งประกายสะท้อนกับลำแสงสีเหลืองทองประหนึ่งไข่มุกดำเนื้อดีใต้ท้องทะเลลึก           แก้มนวลอมชมพูเรื่อดูมีสุขภาพดี ความตึงเครียดที่ทำให้ใบหน้านั้นหมองคล้ำจางหายไปมากต่างจากวันวานยามเมื่อเขาได้เห็นหล่อนเป็นครั้งแรก           ดวงตาคู่งามนั้นจับจ้องไปยังกระดาษสลับกับโน้ตบุ๊ก           จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้เป็นคนสวย           แม้ไม่ต้องเสริมแต่งอะไรก็สวยงามเกินที่เขาจะบรรยายได้           ริมฝีปากบางนั้นอดไม่ได้แล้วที่ไม่เหยียดเป็นรอยยิ้มออกมา           ความรู้สึกบางอย่างก่อเกิดขึ้นมาภายในจิตใจเบื้องลึก           มันเป็นความรู้สึกอุ่นซ่านซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร           เขารู้สึกเช่นนี้บ่อยครั้งเหลือเกินยามเมื่อได้เห็นหญิงสาว           แต่ทุกครั้งมันจะต้องถูกกลบลงด้วยความคิดของเขาที่คิดว่าหญิงสาวมาในแง่ร้าย           บัดนี้พอมันหายไปความรู้สึกสุขนี้ก็กลับมาเข้าไปในดวงใจเขา           คนตรงหน้าขยับตัวน้อยๆ เริ่มรู้สึกเมื่อยล้า  จนชายหนุ่มที่กำลังมองอยู่ต้องหยุดชะงักเปิดสมุดบัญชีกวาดสายตาตรวจสอบตัวเลขในนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ           ดวงหน้าหล่อเหลาแสนคมเข้มมีเสน่ห์ของเขานั้นดูละมุมยิ่งเมื่อสายลมอ่อนๆพัดผ่านหอบกลิ่นหอมนุ่มนวลจากหมู่พันธุ์ไม้ดอกให้กระจายไปทั่ว   จนทำให้หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะจ้องมองการกระทำของเขาซึ่งมีเพียงการกวาดสายตาเท่านั้น           ในใจของหญิงสาวรู้สึกประหลาด            หลายครั้งที่หล่อนคิดว่าเหตุใดเอื้องคำจึงดูหลงใหลและหึงหวงในตัวของชายหนุ่มผู้นี้            เพราะความงามของร่างกาย ใบหน้าและความสุภาพหากเขาคิดว่าคนผู้นั้นเป็นคนดีงั้นหรือ            ชายหนุ่มรู้สึกถึงการจับจ้อง   เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองมาบ้าง            ดวงตาคู่งามสีน้ำตาลเข้มและสีดำสนิทประสานกันอย่างไม่ตั้งใจ            ทั้งคู่เหม่อมองกันได้เพียงชั่วครู่  กลับรู้สึกว่ามันเนิ่นนานเหลือแสน ราวกับมีอะไรบ้างอย่างที่เหมือนกระจกเคยกั้นไว้มันหายไป             เสียงเดินขึ้นบันไดมาข้างบนบ้านทำให้หญิงสาวและชายหนุ่มหยุดการมองจ้องกันหันไปหาต้นเสียงแทน             ใบหน้าของหญิงสาวนั้นดูค่อนข้างแดงและร้อนรุ่ม             ซึ่งมันไม่เคยเกิดกับหล่อนเลย             หากเพียงแค่มองหน้าเขา  กลับทำให้หล่อนสามารถเป็นได้              ฟรานซิสนั้นเองกำลังเดินขึ้นมาถึงชานพักพร้อมกับกระถางดอกกุหลาบสีขาวสวย ซึ่งมีชื่อเหมือนน้องสาวหล่อน              ชายหนุ่มมองไปยังเพื่อนรักและหน้าของสถาปนิกสาว              คิ้วทั้งสองข้างของเขาเลิกขึ้น              รู้สึกได้ถึงอะไรบ้างอย่าง             หลังจากที่เขาได้รับรู้ว่าคนทั้งคู่ทำสัญญาสงบศึกกัน               “ คงไม่ว่าอะไรนะถ้าฉันจะเอาดอกกุหลาบมาอาบแดดที่ระเบียงแถวๆนี้ ” ฟรานซิสบอกก่อนจะวางกระถางดอกไม้ลงไปบนโต๊ะ แล้วจึงรีบจะเดินลงไปด้านล่าง             “ นายจะไปไหนนะ ” ภูวัตเอ่ยถาม ก่อนที่จะได้รับคำตอบว่า จะลงไปดูคนงาน            ปล่อยให้คนทั้งคู่อยู่ ณ ที่เดิม             ชายหนุ่มจึงรีบก้มลงตรวจตัวเลขในบัญชีต่อ พร้อมกับที่หญิงสาวก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานของที่อยู่ตรงหน้าตนต่อไป              ความเงียบเริ่มเข้ามาแทรกหากแต่ความอบอุ่นเมื่อครู่ไม่ได้หายไปแม้แต่น้อย              ผ่านไปได้เพียงชั่วครู่  หญิงสาวก็ต้องวางมือจากปากกา หันมาสลัดหน้าและใช้มือตบไปบนหน้าผากอย่างแรงเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา              ไม่ได้  หล่อนมาฟุ้งซ่านในเวลาแบบนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด               เดี๋ยวงานออกมาได้ไม่ดี  โดนเขาต่อว่าหล่อนจะไปโทษใครล่ะ               สมองและสองมือของหล่อนจึงเริ่มทำงานอีกครั้ง  แต่ก็ถูกไอ้ความรู้สึกเมื่อครู่มารบกวนทำลายสมาธิที่มีอีก               ภูวัตที่มองอาการของหญิงสาวอยู่ถึงกับลอบหัวเราะออกมากับท่าทางที่หล่อนแสดงออก                ทำเหมือนกับเป็นเด็กทั้งที่ชอบใช้คำพูดคำจาร้ายๆ ตามหลักผู้ใหญ่                ผู้หญิงคนนี้จะอ่อนกว่าเขาสักเท่าไรกัน                สักเกือบเจ็ดปีได้กระมั้ง                “ เอาล่ะ   ถ้าคุณไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำแล้ว   เดี๋ยวคุณตีหน้าผากมากๆเลือดก็ออกมากันพอดี ” เขาบอกกับหญิงสาวอย่างติดตลกแล้วจึงเดินเข้าไปเก็บสมุดบัญชี                “ แล้วคุณจะไม่ดูหรือคะว่าตอนนี้งานของดิฉันเป็นยังไง ” หล่อนร้องถามเขา               ทีแรกหรือก็กระตือรือร้นดีคราวนี้จะไม่ดูงานที่หล่อนทำแล้วหรืออย่างไร               “ ไม่   ผมจะลงไปทำอาหารเตรียมไว้สำหรับมื้อกลางวันและเย็น ” เขาตะโกนบอกเหตุผลกับหญิงสาว                แล้วจึงรีบเดินลงบันไดก่อนจะชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเดินกลับขึ้นมาใหม่                จึงเห็นว่าหญิงสาวยังคงนั่งอยู่นิ่งๆไม่ไปที่ไหน  กำลังมองงานที่ตัวเองออกแบบ               ดูเหมือนจะคืบหน้าไปมากแล้วในความคิดของหล่อน                ถ้าประเมินอีกไม่กี่วันก็เสร็จ                จะมาเสียเวลาก็ตรงที่จะต้องทำเตรียมเอกสาร               ไหนจะต้องจัดเตรียมแบบร่างทางสถาปัตย์ ที่สามารถใช้ประโยชน์กับที่ดินแปลงนี้ได้ อย่างเต็มที่และถูกต้องตามกฎระเบียบและพระราชบัญญัติของทางราชการที่เกี่ยวข้อง  รายละเอียดทางสถาปัตย์  โครงสร้าง พร้อมงานสุขาภิบาลและการออกแบบต้องเหมาะสมตามหลักเศรษฐศาสตร์     จัดเตรียมแบบก่อสร้างระบบระบายน้ำฝนรอบอาคาร     จัดทำรายละเอียดประกอบแบบก่อสร้าง               โชคดีที่ว่าเขาจะหาผู้ก่อสร้างมาเอง หล่อนจึงไม่ต้องลำบากจัดประมูลผู้ก่อสร้าง                แต่ก็ยังต้องมีเอกสารอีก 4 ชุดสำหรับขออนุญาต                เอาเถอะ  เดี๋ยวหล่อนจะรีบพิมพ์ พอตรวจทานเสร็จแล้วจะปริ้นท์ออกมา                อย่าลืมสิว่า หล่อนไม่รู้เลยว่าที่นี้มีเครื่องปริ้นท์หรือเปล่า                ดีที่หล่อนเอาเครื่องแบบพกพาติดมาด้วย  ไม่งั้นคงจะยุ่งแน่                เมื่อครุ่นคิดได้ตามต้องการแล้วหล่อนจึงยอมลุกจากเก้าอี้โต๊ะเขียนแบบ  รวบเก็บข้าวของทั้งหมดเดินเข้าไปเก็บไว้ในห้องนอน                “ คุณอยากทำอาหารไหม ” ชายหนุ่มเอ่ยถามทันทีที่หล่อนลุกเดินออกจากเก้าอี้               หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มช้าๆ อย่างสงสัย               พร้อมกับคิดไปด้วยความหล่อนคงไม่ได้หูเฝื่อน หรือฝาดไป จากคุณ : ม่านหมอก - [ 10 มี.ค. 47 20:34:06 A:203.107.207.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขาแน่ใจแล้วหรือที่จะยอมให้หล่อนลงไปด้วย               หรือว่าจะมีจุดประสงค์อื่น               “ ไปก็ได้คะ   แต่ดิฉันทำอาหารไม่ค่อยเก่ง   คงเป็นได้แค่ลูกมือ ” หล่อนบอกเขา               รีบวิ่งผ่านห้องโถงกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง                พอห้องปิดประตูห้องได้ หญิงสาวก็ถึงกับล้มตัวลงนอนไปที่เตียงอย่างเหนื่อยอ่อน  ความรู้ สึกเมื่อครู่นี้ผุดเข้ามาในสมองหล่อนอย่างคิดคำนึง                 ความรู้สึกนั้นคืออะไร                 ทำไมมันถึงได้อบอุ่นมากมายขนาดนี้                 ช่างมันเถอะ  จะคิดมากไปทำไมกัน  หล่อนบอกกับตัวเองในใจก่อน จะเดินไปเก็บโน้ตบุ๊กเข้าไปในตู้เสื้อผ้ากลัวว่าจะมีใครมาแอบขโมยอะไรในห้องหล่อนอีก                แล้วจึงรีบออกไปข้างนอกโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตูไว้ด้วย               ภูวัตละล้าละลังรอหญิงสาวอยู่ที่ชานพักบันได อยากจะลงไปก่อนก็ไม่ได้กลัวว่าถ้าหญิงสาวเดินกลับมาไม่เห็นเขา  เดี๋ยวจะต้องมามองหาเขาก่อนไม่ยอมลงไปที่ครัวซะทีแน่               ลมหนาวเดินออกมาพอดีแล้วจึงตามหลังชายหนุ่มลงเดินตามลงบันไดผ่านเปลไม้สานและเฟอร์นิเจอร์ที่ตั้งอยู่  เดินถัดไปจากนั้นมีโรงครัวขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับทำอาหารส่วนพวกแม่ครัวที่หล่อนเคยเห็นหายไปกันหมดแล้ว               ชายหนุ่มเดินไปตรงตู้กับข้าวขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ติดกับตู้เย็นที่ผ่านการใช้งานมาไม่นานนัก ยังมีเครื่องหมายประหยัดไฟติดอยู่บนเครื่อง                มือเขาก็หยิบเอาตะไคร่   ข่า และกล่องพลาสติกใสเล็กออกมาอีกหลายใบไปกองรวมกันบนโต๊ะไม้ใหญ่  ที่มีครกหินวางอยู่               สายตาหญิงสาวมองการกระทำของเขาด้วยความเก้เก้กังกัง  ไม่รู้ว่าจะช่วยเขาอย่างไร  จนชายหนุ่มต้องหันด้ามมีดมาส่งให้หล่อนถือพลางชี้นิ้วไปที่เขียงไม้  พร้อมทั้งยืนข่า  ตะไคร่  รากผักชี และกล่องใส่กระเทียมส่งให้อีก               “ คุณช่วยผมซอยตะไคร่กับรากผมชี   แล้วก็หั่นข่ากับกระเทียมให้ละเอียดด้วย ” เขาสั่งการหล่อนอย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นพ่อครัวตามร้านอาหาร   พลางเปิดกล่องพลาสติกหยิบพริกขี้หนูและพริกชี้ฟ้ารวมกับยี่สิบเม็ด   ตักกะปิและผิวมะกรูดใส่ลงไปในครก              หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ครู่นิ่ง   ย้อนนึกถึงตอนที่ยังอยู่บ้าน หล่อนเคยเข้าไปยุ่งในควรแค่ครั้งสองครั้งเอง  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะซอยยังไง              ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวที่ยังยืนงง  อยู่จึงบอกให้หล่อนมาคอยโขรกเครื่องแกงแทน  เขา จะเป็นคนซอยเอง              พริบตาเดียวเขาก็เดินกลับมาเอาของที่ต้องหั่นต้องซอยใส่ลงไปในครก   ยืนดูว่าคุณหนูคนนี้จะสามารถโขลกพริกแกงได้หรือไม่              ยังดีที่หล่อนรู้วิธีการตำส้มตำอยู่  หล่อนจึงใช้สากตำลงไปรวมกันอย่างหนักมือและสม่ำเสมอกันจนมันละเอียดเข้ากัน              โบราณเขาว่ากันว่าคนที่ตำเป็นเสียงสม่ำเสมอกันจะเป็นแม่บ้านแม่เรือน              ดูท่าจะใช้ไม่ค่อยได้กับหญิงสาวเท่าใดนัก  ขนาดหั่นของก็ยังทำไม่เป็น              แต่นั้นก็ทำให้ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ อย่างพอใจแล้วจึงสั่งให้หล่อนเลิกตำ ให้ไปล้างใบโหระพากับมะเขือพวง สั่งตบท้ายให้หล่อนเด็ดด้วย              ก็อกน้ำถูกหมุนหัวให้น้ำไหลผ่านต้นโหระพาและมะเขือพวง              ตามหลักการแล้วจะล้างผักโดยให้เหลือยาฆ่าแมลงน้อยที่สุดต้องแช่ด้วยด่างทับทิม  แต่ที่นี้ไม่มีก็ต้องเปิดน้ำให้ไหลผ่านมากๆ              “ พอแล้วคุณ   บ้านผมไม่ได้ผลิตน้ำเองนะ ” เขาร้องบอกขณะที่กำลังคั้นกะทิด้วยมืออยู่               ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมเขาต้องใช้กะทิคั้นมือด้วย  ในมือกะทิกล่องน่าจะสะดวกกว่า             หรือว่าเขาจะไม่ได้ซื้อเก็บเอาไว้             “ ทำไมคุณไม่ใช่กะทิกล่องละคะ ” หล่อนถามอีกเมื่อเขาเอาผ้าขาวบางมากรองน้ำกะทิ            ชายหนุ่มหันกลับมาตอบหล่อนว่า เพราะมันหอมและมันกว่าการใช้กะทิกล่อง หล่อนจึงพยักหน้าเริ่มเข้า สลัดผักที่อยู่ในมือให้สะเด็ดน้ำ   เดินไปนั่งเด็ดใบโหระพาและมะเขือพวงให้เขา            “ ตั้งเตาให้ผมหน่อยได้ไหม   อย่าบอกนะว่าคุณทำไม่เป็น ” เขาดักทางไว้ก่อนเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดมองไปยังเตาแก๊สที่ตั้งอยู่            เสียงถอนหายใจออกมาจากหญิงสาว  พร้อมกับใบหน้านวลนั้นก็ส่ายไปมาช้าๆ            เขาจึงต้องลุกขึ้นจากหน้าถ้วยกะทิ  เดินไปล้างมือแล้วจึงกลับมาไปเปิดเตาแก๊สจนไฟลุกและ หยิบหม้อมาตั้งไฟและทัพพีออกมาสำหรับคน            “ คุณทำอะไรได้อีกบ้างนอกจากล้างผักแล้วก็โขลกเครื่องแกง ” เขาถามอีกเมื่อนำเครื่องปรุง สำหรับทำแกงเขียวขวานหมูใส่ถาดอะลูมิเนียมไปวางใกล้ๆเตา           “ เอ้อ   จะให้พูดตามจริงหรือคะ ” หล่อนถามเขาพลางอ้ำอึ้ง   จนชายหนุ่มต้องพยักหน้า สำทับคำถาม           “ ดิฉันไม่เคยทำอาหารเลยคะ   ส่วนมากถ้าไม่ทานข้าวที่บ้านก็ไปตามร้านอาหาร   เอ้อ   ขนาดต้มมาม่ายังไม่เคยทำเลยคะ  ” หล่อนบอกเขาตามความเป็นจริงด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจกับความไม่เป็นแม่บ้านแม่เรือนของตัวเองทำเอาชายหนุ่มแทบจะทรุดส่งเสียงหัวเราะดังลั่น          เป็นลูกคุณหนูขนานแท้จริงๆอย่างที่เขาคิดเอาไว้          คงจะมีคนทำอะไรให้ตลอด          แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยตอนนี้หล่อนก็พอจะช่วยเขาได้เล็กน้อย  แม้จะไม่ได้ทำให้เขาเบามือขึ้นมากนักก็ตาม          “ คุณไม่เห็นต้องหัวเราะมากขนาดนั้นเลยนะคะ   ดิฉันก็แค่ทำอาหารไม่เป็นเท่านั้นเองแต่รับรองว่าอย่างอื่นทำเป็น   เอ่อ ยกเว้นเย็บผ้านะคะ ” หล่อนบอกอย่างมั่นใจก่อนจะแผ่วปลายเมื่อนึกขึ้นได้ว่าการฝีมือของหล่อนก็ไม่ได้เรื่องเช่นเดียวกัน         ทำเอาเขาหัวเราะแล้วหัวเราะอีกจนหม้อร้อน   เขาจึงต้องหันความสนใจไปกับการเทกะทิลงไปบนหม้อขนาดกลาง         ก่อนที่เขาจะหันมาสั่งให้หล่อนตักพริกแกงที่โขลกในครกมาใส่ถ้วย           และทำให้หล่อนรู้ว่าเครื่องแกงที่หล่อนโขลกไปเมื่อครู่นั้นมีค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว         แล้วจึงรีบวิ่งเอาไปให้กับชายหนุ่มพร้อมกับชะโงกหน้าเขาไปดูไม่ห่างจากตัวของชายหนุ่มซึ่งกำลังง่วนกับการคี่ยวกะทิและเครื่องแกง         ใบหน้าคมคล้ามแดดของเขาไม่มีเม็ดเหงื่อสักหยดทั้งที่กำลังอังไปกับความร้อนหน้าเตาไฟ         ท่าทางที่คล่องแคล่วของชายหนุ่มทำเอาหล่อนเริ่มคิดและรู้สึกละอายในความเป็นผู้หญิงของตัวเองอีกครั้ง        เอาเถอะถ้ากลับบ้านไปคราวนี้หล่อนจะให้นวลศรีสอนการทำอาหารให้หมด  จะได้ไม่น้อยหน้าชายหนุ่ม        ความรู้สึกอะไรบางอย่างผุดขึ้นมาในใจหล่อนอีกครั้ง        มันเป็นคำถามที่หล่อนอย่างรู้เสียมากกว่า        ว่าหล่อนจะได้เจอหรือคุยกับเขาอีกไหมถ้าหากกลับไปแล้ว        หล่อนจะได้คุยกับคุณย่าและฟรานซิสอีกไหม        และจะสามารถมาเยี่ยมที่นี้อีกได้หรือไม่         “ เอ้า   อย่าเอาแต่มองสิครับคุณ   ช่วยหยิบใบมะกรูดมาฉีกใส่ลงไปในหม้อให้ผมหน่อย                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      เสร็จแล้วก็เอาเนื้อหมูมาเลย ” เขาชี้นิ้วจนหญิงสาวต้องรีบตื่นจากความคิดเดินไปเอาใบมะกรูดมาฉีก เป็นฝอยเล็กๆให้ พลางถามถึงเหตุผลที่ต้องใส่        หลังจากได้รับคำตอบว่าเพื่อความหอมแล้ว หล่อนก็ส่งชามที่ใส่เนื้อหมูไว้ส่งให้เขา        “  ส่งน้ำตาล   เกลือ แล้วก็น้ำปลา   มะเขือพวงเติมลงให้ผมด้วย   อย่างละสามช้อนชา”       เมื่อหล่อนเติมรสชาติตามต้องการแล้วเขาก็คว้าช้อนยาวคันหนึ่งตักน้ำมันออกมาส่งให้หล่อน        “ ทำไมคะ ” หล่อนเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย       “ ชิมสิ    ผมยังไม่อยากเสี่ยงลองชิมฝีมือปรุงของคุณ ” เขาว่าพลางส่งช้อนให้หล่อนซึ่งทำหน้างอเล็กน้อยเพราะถูกเขาว่าลองชิมดู แล้วจึงนำช้อนไปตั้งไว้หน้าเตาเช่นเคย       รสชาติที่หล่อนได้ชิมนั้นอร่อยมากทีเดียว  มันไม่เผ็ดมากจนเกินไปขนาดทำให้หล่อนต้องวิ่งโร่หาน้ำ  และไม่เค็มหรือหวานมากจนเกินไป        “ ส่งพริกชี้ฟ้าแดงกับใบโหระพามาหน่อยได้ไหม ” เขาร้องบอกหล่อนอีก       ชายหนุ่มใส่พริกชี้ฟ้าก่อนจะปิดเตาใส่ใบโหระพาเป็นอันสิ้นสุด       แล้วจึงร้องถามหล่อนว่ารสชาติเป็นอย่างไร       หญิงสาวไม่ตอบ แต่เดินไปหยิบช้อนคันใหม่ส่งให้เขาลองเอาเอง       เขาจึงต้องตักชิมเอาเอง  ก่อนจะไอออกมาติดๆกัน       ทำเอาหญิงสาวหน้าซีดเผือด  ตกใจว่าสิ่งที่หล่อนเพิ่งชิมไปเมื่อครู่มันรสชาติแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ       “ มันแย่ขนาดนั้นเชียวหรือคะ ” หล่อนร้องถาม       แต่กลับไม่ใช่เป็นอย่างที่หล่อนคิด  ชายหนุ่มกำลังหัวเราะในลำคอน้อยๆที่สามารถแกล้งให้หล่อนตกใจได้       “ เปล่ามันอร่อยดีนะ ”      ใบหน้าและรอยยิ้มของหญิงสาวเหยียดออกน้อยอดภูมิใจนิดกับตัวเองไม่ได้       แสดงว่าหากหล่อนตั้งใจเรียนทำอาหาร หล่อนคงจะพัฒนาขึ้นได้อย่างรวดเร็วแน่       “ เป็นไงล่ะคะ   คุณต้องยกความดีความชอบให้ดิฉันนะคะ   เพราะดิฉันเป็นคนกะปริมาณเครื่องแกงที่ใส่   แถมยังเติมเครื่องปรุงเองด้วย ”          ชายหนุ่มยักไหล่  ยิ้มน้อยๆอย่างอารมณ์ดี         จริงแล้วเขาเป็นคนสั่ง  แล้วก็ยังเป็นคนลงมือทำเองไม่ใช่หรือ         แต่ก็เอาเถอะ  ยอมเขาหน่อยแล้วกัน         “ ก็ดีนะ   ถ้าคุณปรุงเก่งอย่างนี้ต่อไปก็ช่วยผมทำแกงฮังเล   แกงผักหวานใส่ปลาย่าง   หมูฮุ่มโขลกน้ำพริกหนุ่ม   ด้วยละ ”     ภูวัตสาธยายอาหารเหนือที่จะทำเป็นรายต่อไปพลางยิ้มกว้างให้หญิงสาวอย่างอารมณ์ดีเดินไปเปิดที่ตู้กับข้าว       ในขณะที่หญิงสาวอ้าปากค้าง  ได้แต่เดินตามไปช่วยเขาไม่อาจบ่นอะไรได้...                                                                                                     จากคุณ : ม่านหมอก - [ 10 มี.ค. 47 20:36:11 A:203.107.207.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 แซ่บ... จากคุณ : GTW - [ 10 มี.ค. 47 23:14:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แอบอ่านมาหลายตอนแล้วล่ะค่ะ แต่ไม่เคยเขียนตอบ รู้สึกว่าช่วงนี้ฟิตนะคะ มาโพสต์บ่อย  ดีค่ะกำลังตื่นเต้น ชอบใจตรงที่พูดถึงเรื่องวิธีดูผู้หญิงให้ดูเวลาตำน้ำพริก เพราะเรื่องนี้เราก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่พูดกับเพื่อน ไม่เห็นมีใครรู้สักคน สงสัยไอ้เพื่อนเรามันจะสมัยใหม่ไป จากคุณ : Frict - [ 11 มี.ค. 47 02:48:38 A:62.253.149.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหอๆๆ ไล่อ่านมาตั้งกะมะวาน มิ้ว~ ^ ^;;; ตอนกดเซิร์จกระทู้นี้ไม่ยักกะขึ้น - -" (ขึ้นกระทู้ก่อนที่มีแต่ตอน 21) เหอๆๆ ตอนนี้กลายเป็นพักผ่อนสอนทำอาหารแทนไปก่อน ^ ^ น่ากินดี เอิ๊กๆ จากคุณ : sano - [ 11 มี.ค. 47 10:31:50 A:203.113.80.138 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ) _ _ _ __ _ _ _ _ __ _  ( ^ อ๋า แต่ละเมนู... ชักหิวแล้วสิ ie ie ie จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 11 มี.ค. 47 12:34:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากกินหมูฮุ่มน้ำพริกหนุ่ม เป็นไงหนอ จากคุณ : scottie - [ 11 มี.ค. 47 13:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 23-24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2708578/W2708578.html จากคุณ : Janer - [ 18 มี.ค. 47 12:37:09 ]