ลูกผู้ชาย…ตัวจริงๆ

หลังจากผมตัดสินใจได้แล้ว ตอนนี้มันเป็นเวลา 5 โมงเช้ากว่าๆๆ ผมรีบลงมาจากห้องนอนอาบน้ำ แต่งตัว เพื่อจะได้รีบไปโรงเรียน  และเอากางเกงในแบบมีปีกตัวนั้นให้เธอ  คราวนี้ผมรู้แระว่าเธอเดินเข้าทางประตูหลัง ผมเลยเดินเข้าไปดัก รอเธอ และก็ได้ผลครับ  ผมเห็นเธอกำบังเดินมา แต่คราวนี้รูสึกว่าเธอกำลังเดินมาที่ผมเอง เจอแบบนี้เข้าผมเองก็ตั้งตัวไม่ติดเหมือนกัน ผมตัดสินใจที่จะทักเธอก่อนเพราะผมกลัวอาการแพ้ผู้หญิงจะกำเริบขึ้นมาอีก
“เอ่อ…หวัดดีครับ”
“สวัสดีค่ะ  เราเอาหนังสือมาคืนบาสต์ พอดีเมื่อวานนน้องชายเราเอาไปอ่าน”เธอยื่นหนังสือปกสีขาวให้ผม ผมมือสั่นรับหนังสือนั้นมา จะไม่ให้สั่นได้ไงครับ  ก็หนังสือเล่มนั้นมันเป็นหนังสือของไอ้บอยนั่นเอง แล้วเธอก็เดินไป ผมก็กำลังจะคืนของให้เธออยู่พอดี แต่ไม่ทันแล้วครับเธอเดินเข้าไปในกลุ่มกับเพื่อนของเธอ  ซึ่งผมก็พอเดาได้ว่า ถ้าผมคืน กกน. ให้เธอตอนนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น ผมคงจะไม่ได้พูดกับเธออีกเลยก็เป็นได้ “กริ้งๆๆ!!” เสียงกระดิ่งดังขึ้น ผมรีบไปเข้าแถว “เฮ้ไอ้บาสต์..รอก่อน” เสียงของบอยมันเรียกผม ผมหันกลับไป"อาว... หวัดดีบอย" ผมถักเขา
บอย: หวัดดี นั่นแน่วันนี้มาเเต่เช้า เมื่อคืนไม่ได้นอนล่ะสิใช่ม่ะ
บาสต์:อือ แต่นายรู้ได้ไงบอย (ผมเริ่มสงสัยว่ามันรู้ได้ไงว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับผม)
บอย: มันก็ธรรมดา พวกอ่อนๆๆ เพิ่งเคยดูครั้งแรกก็แบบเนี่ย นอนไม่หลับ ถ้าเป็นเราน่ะ ไอ้แบบที่นายเอาไปอ่าน สัก10เล่ม ยังไหวเลย(บอยพูดด้วยท่าทางภาคภูมิใจอย่างเป็นที่สุด ในความอุบาวท์ของมัน)
เหอะๆๆในที่สุดผมก็รู้แล้วว่ามันมั่ว ตอนแรกนึกว่ามันมีอะไรดีๆๆมาอีก “นี่ๆๆ พวกเธอทั้งสองคน รีบไปเข้าแถวได้แล้ว”เสียงแหลมๆๆ ของอาจารย์คนหนึ่งซึ่งกำลังมองมาที่ผมพูดขึ้น “เห้ย บอยเด๋วค่อยคุยกันต่อบนห้องน่ะ”ผมพูดกับมัน“อืม ๆ” และแล้วเมื่อเข้าแถวเสร็จ ผมและบอยก็ไปนั่งหลังห้องที่เก่า ผมเล่าเรื่องที่เพิ่งผ่านไปเมื่อวานให้ไอ้บอยมันฟัง
บอย: จริงเหรอว่ะ! เธอชื่ออึ๋มเหรอ อือน่าจะเป็นพวกคัพc ไม่สิน่าจะเป็นแค่คัพb เพราะเพิ่งอยู่ม.1" เขาหยุดพูดแล้วมองมาที่ผม สักครู่หนึ่ง "ตัวเตี้ยกว่านายนิดหน่อย อืม!!.. น่าจะเป็นคัพb+มากกว่า…” มันพยายามเดาสัดส่วนของอึ๋มต่อไป  “นี่ๆๆบาสต์ เธอเสียงแหลมป่ะ”
“ก็แหลมนิดๆๆน่ะ”ผมตอบมัน
"แหลมเหรองั้นน่าจะไม่เกินคัพa “ไอ้บอยมันตอบผมต่อ “แต่คิดๆๆไปแล้วชื่ออึ๋มก็ไม่น่าจิแฟ้บนี่น่า เห้ยเดาไม่ถูกแระ บาสต์ๆๆ พาเราไปดูทีดิ”
“ไอ้บ้า ที่ชั้นเล่าให้แกฟังเนี่ย ไม่ใช่เพราะให้แกคำนวณหาสัดส่วนเธอหรอกน่ะ อยากให้ช่วยคิดหน่อยจะทำยังไงกับไอ้กางเกงในแบบมีปีกของเธอ"ผมเริ่มมีน้ำโหนิดๆๆ
“อ๋อเรื่องนั้นเหรอไม่เห็ยยากเลย แกเอามาฝากชั้นสิ ชั้นกำลังสะสมเป็นคอเล็คชั่นอยู่” ไอ้บอยมันตอบอย่างกวนตีนอีกครั้ง
”ไอ้บ้า..คนนี้ชั้นขอว่ะ แกอย่ายุ่งน่ะเว้ย” ผมตอบไปด้วยท่าทางค่อยข้างจริงจัง
“งั้นแกก็เก็บเอาไว้เองเลยดิ เป็นของติดตัว ไม่แน่น่ะ มันอาจมีประโบชน์ตอนแกโตขึ้นก็ได้ " ไอ้บอยมันตอบพร้อมทำท่าทางเก้กนิดหน่อย แบบนักวิชาการ
บาสต์:”อืม คิดๆๆดูแล้วก็เข้าท่าน่ะ”
บอย:“ใช่ม่ะบาสต์ ยังไงเธอก็ไม่รู้หรอกว่าแกเอาไป หรือไม่ถ้าแกไม่กล้าเก็บไว้คนเดียวก็เอามาแบ่งกับชั้น คนล่ะครึ่งก็ได้น่ะไอ้บาสต์”
บาสต์:“อืมๆๆ เห้ยพอเลย พอเลย เด๋วชั้นเก็บไว้เอง ค่อยเอาไปคืนเธอตอนมีโอกาส” แต่ในใจผมคิดว่าคงจะไม่มีโอกาสอีกแระ 555
บอย:“เออนี่ไอ้บาสต์เรามีของจะให้แกอีกว่ะ” บาสต์: “อะไรอีกล่ะ”  บอย: “เซเล่อมูน ภาค อิโรติก มันมากเลยว่ะแก มีดราก้อนบอลมาร่วมด้วยอ่ะ ”มันพูดด้วยความกระตือรือร้นอย่างสุดๆๆ  
บาสต์:  “ พอๆๆ… ไปไกลๆๆเลย ชั้นไม่เอาของแกแระ”   บอย:”เอองั้นตามใจ แต่อย่าลืมน่ะ หลังเลิกเรียน แกอย่าลืมพาชั้นไปดูหน้าเธอคนนั้นน่ะ”
บาสต์:“อือ ได้ๆ” ผมตอบตกลงรับปากแทบจะในทันที เพราะผมคิดว่า การที่มีเพื่อนไปด้วยนั้นอาจทำให้อาการเสี่ยวๆๆของผมลดลงได้ ผมนั่งทนรอ คาบแล้ว คาบเล่า ทำไมเวลามันถึงผ่านไปช้าแบบนี้น่ะ จนในที่สุดมาถึง คาบสุดท้าย ผมไม่มีกะจิตกะใจที่จะเรียนแล้ว ผมพยายามหาวิธีที่ทำให้เวลาผ่านไปเร็วที่สุด และผมก็คิดออก  นอนไงล่ะใช่แล้วการนอนทำให้เราลืมเวลา ผมเดินไปหาอาจารย์แล้วแกล้งทำเป็นสำออย “ปวดหัวครับอาจารย์ ผมขอนอนคาบนี้น่ะครับ” อาจานก็ไม่ได้ว่าไร แล้วผมก็หลับไป มารู้สึกตัวตอนตื่นอีกที ก็ประมาณ ห้าโมงครึ่งแล้ว เห้ย ตายล่ะว้างานเนี่ย สงสัยแห้วอีกล่ะสิเนี่นน่ะเรา ไอ้บอย แกน่ะแกบอกให้เราพาไป แทนที่จะปลุกเรา เหอะๆๆ อย่าให้เจอน่ะ พ่อจะอัดให้ ผมเริ่มบ่นกับตัวเองขณะเก็บหนังสือเรียนบนโต๊ะ  เมื่อเก็บหนังสือเส็ด ผมไม่รอช้า ไม่อยากเสียเวลาแม้แต่สักวินาทีเดียว ผมเลยตัดสินใจ ปีนทางห้าต่างออกไป แต่แล้ว ผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของ  เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง “นี่ๆ คนๆๆนั้นน่ะหันมาหน่อยสิ” ในใจผมคิดว่าต้องเป็นอึ๋มแน่เลย แต่แป่ว ไม่ใช่ครับ เมื่อผมหันกลับไป ผมเห็นเด็กผู้หญิง คนหนึ่งใส่แว่น ถ้าทางหมวยๆๆหน่อย แต่น่ารักครับ น่ารักมากๆๆ ถึงจะน้อยกว่าอึ๋มนิดหน่อย “นี่ๆๆเธออ่ะ ถ้าจะออกก้ออกทางประตูสิ “ ผมก็เปงคนขี้ใจอ่อนครับ ยิ่งก่ะคนน่าร้ากน่าร้ากอ่อนปวกเกียกเลย “ขะ..ขอโทษครับ” เธอยิ้มให้ “ทีหลังอย่าทำอีกแล้วกัน” เหอะๆๆนานๆจะเจอคนน่ารักแบบนี้สักคน ต้องม่อสักหน่อยแระ “นี่ๆๆ แล้วเธอมาทำอะไรคนเดียวเหรอ” “คือว่าชั้นเป็นเวร อ่ะ” “อาวแล้วเพื่อนๆๆของคุณไปไหนหมดเหรอ” “อ๋อ พวกนั้นเขาไม่มาช่วยหรอกค่ะ “ เจอผู้หญิงต้องการความช่วยเหลือแบบนี้ลูกผู้ชายตัวจริงต้องสอดล่ะครับ “มาเด๋วเราช่วย” ผมพยายามแย่งไม้กวาดจากเธอ“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”เธอดึงกลับ “ไม่เป็นไรได้ไง” ผมออกแรงมากกว่าเดิม “อ๋อนี่ บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรดิชั้นทำเอง”
“เอาน่าเด๋วผมช่วย “ผมออกแรงดึงสุดขีด แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง “โครม “เธอสะดุดโต๊ะล้มลงมาทับผม แว่นตาเธอกระเด้นออก ผมก่ะเธอล้มลงทั้งคู่ ในท่าที่น่าหวาดเสียวมั่กๆๆ เธอล้มลงมาทับตัวผม ผมพยายามไม่ขยับเพราะไม่อยากไปแต๊ะอั๋งใครอีก แต่ทันใดนั้นรู้สึกว่าความซวยที่แท้จริงของผมมันกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
“ผั้บ!”
“ว้าย!! คัวอะไรเนี่ย ทำไมมันนิ่มๆๆ “ เธอคลำหาแว่นแต่คลำตรงไหนไม่คลำ ไปคลำถูกไอ้หนูของผมพอดิบพอดี
“อุ๊ย!! งูรึป่ะเนี่ยมันกลังแผ่แม่เบี้ยด้วย”
“คะ…คุณครับ ปล่อยมันก่อนเถอะครับเด๋วมานจิกัดเอา”
“อ๋อไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นไม่กลัวหรอก งูอ่ะน่ะ ถ้าจับหัวมันแบบนี้”เธอบีบไอ้หนูของผมแน่นขึ้น
"มันก็กัดไม่ได้หรอกค่ะ”
“ชะ..ใช่ครับ แต่ผมว่ามันอันตรายน่ะครับปล่อยมันไปเหอะ” แม่งเด๋วพ่อก็จับปล้ำซะหรอก เธอคลำหาแว่นตาเจอแล้วใส่
“ว้าย!!”ด้วยความตกใจเธอกุมมันแน่นขึ้นอีก
“เอื๊อก!”ตอนนี้ผมเริ่มหน้าเขียว เจ็บ จุก+เสียวรวมๆๆกัน จนพูดไม่ออก ผมพยายามรวบรวมสติ
“ปะ..ปล่อย มันเถอะครับ” ผมพยายามแกะมือเธออก
เธอหันมามองหน้าผมตอนนี้หน้าของเธอเปงสีแดงนิดๆๆ
“ขอโทษจริงๆๆค่ะ" แล้วเธอก็รีบเดินจากไป  
เหอะๆๆ ก็ ซวยผมอีกแหละครับงานเนี่ย อยากทำตัวเปงพระเอก โดนหลอกแต๊ะอั๋ง แล้วยังต้องมาทำเวรให้อีกแต่ไม่เป็นไรครับเพื่อผู้หญิงน่าร้าก น่าร้าก ผมทำได้  ผมเริ่มปัดกวาดเเช้ดถูห้องจนสะอาด ทำเส้ดก็ประมาณ 6 โมงเกือบครึ่ง ผมเดินออกมาหน้าโรงเรียนเพื่อหามอเตอร์ไซด์กลับไปบ้าน แต่ไม่มีเลยครับ ผมเลยต้องเดินกลับเอง โชคดีที่บ้านผมก่ะโรงเรียนอยู่ห่างกันไม่มาก เดินประมาณ ครึ่งช.ม.ก็ถึง ผมก็เดินไปเรื่อยๆๆ ไม่ได้รีบร้อนอ่ะไร แต่ทว่าผมได้ยินเสียงแว่วๆๆ
”ช่วยด้วยค่ะ  “
เอ๋เสียงมันคุ่นๆๆแหะ อ๋อนึกออกแล้ว ไอ้เด็กแว่นที่มาแตีะอั๋งเรานี่หงว่า ด้วยความที่ไอ้เอ็มมันอยากให้ผมเป็นพระเอกครับ ผมเลยต้องเข้าไปช่วย ผมกำลังเห้นพวกรุ่นพี่2คน กำลังจะแย่งกระเป๋าจากเด้กแว่นคนนั้นอยู่  ผมเลยพูดไปว่า
”เห้ยพะ..พวกแกทำไรว่ะ”
“เล่นตำรวจจับโจรอยู่มั้ง”  
“อ๋อ..งั้นแล้วไป” ผมกำลังจะเดินกลับ แต่แม่เจ้าโว้ย ตอนนี้ผมเห็นหน้าเธอเมื่อกี้ผมไม่ได้สังเกตเพราะมัวห่วงความอยู่รอดของไอ้หนูผมแต่ตอนเธอไม่ได้ใส่แว่น ทำให้ผมเห็นหน้าชัดๆๆ เธองามแต้ๆๆเลยครับ ไม่ได้น้อยไปกว่าอึ่มเลยทีเดียว เหอะๆๆระหว่างที่เผลอนั่นเอง ไอ้พวกมันคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาชกใส่ท้องผม อึ๊ก จุกแหละครับงานนี้ แต่โชคดีที่ผม เคยเพาะก้าง เห้ยเพาะกล้ามสักพักหนึ่ง เลยไม่จุกมาก ผมคิดในใจอย่างเดียวว่ะ พระเอกต้องชนะแหละเฟ้ย ผมรอจังหวะ แล้วกระโดดทีบมันคนหนึ่ง ได้ผลครับ มันล้มลงไป 555 ได้ทำเท่ต่อหน้าสาวๆๆแล้ว ผมยืนเก้กท่าอยู่จนลืมไปว่ามันมีอีกคึนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา มันวิ่งเข้ามาเตะเข้าที่ท้องผม โดนเข้า2ที พระเอกก็พระเอกล่ะว่ะจุกเป็นเหมือนกาน ไอ้2ตัวนั้นไม่รอช้า พวกมันวิ่งเข้ามา รุมสะกอดำ ผม (ถ้าอยากรู้ว่าแปลว่าไรลองผวนดูน่ะ) พวกมันเล่นเตะกันเหมือนคิดว่าผมเป้นลูกฟุตบอล แล้วมันเป็นโรนัลโด่ ก่ะ แบคแฮ่ม แต่แล้วธรรมมะย่อมชนะอธรรมครับ มีผู้ชายคนหนึ่งผมมองเห็นหน้าไม่ค่อยชัด วิ่งเข้ากระโดดถีบกระเด็นไปคนหนึ่ง ผมมองไมึ่ค่อยชัดเพราะ ผมเริ่มตาเบลอๆๆ ใกล้หมดสติแล้ว แต่หูยังได้ยินเสียงอยู่ “อ่ะจ้าก จ่ะ จ่ะ ผั้วะ โอ้ย เผ่นดีก่าเว้ย “แล้วผมก็สลบไป