ความคิดเห็นที่ 1 กรกาจเป็นชายหนุ่มที่มีสังคมกว้างขวาง เขาคบคนทุกระดับ โดยเฉพาะเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันนั้นเขาจะเป็นเสมือนตัวแทนของรุ่นในการจัดกิจกรรมพบปะกันต่าง ๆ วันหนึ่งวรวุฒิ เพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมโทร.หาเขา ชวนไปดื่มด้วยกันที่ลานเบียร์แห่งหนึ่ง เพื่อนของเขาคนนี้เป็นคนหน้าตาธรรมดา บุคลิกก็ธรรมดา แต่ด้วยความขยันขันแข็งและมุ่งมั่น รวมทั้งการใช้สอยอย่างตระหนี่ ทำให้เพื่อนคนนี้ของเขาสร้างฐานะมั่นคงขึ้นอย่างรวดเร็ว และทำให้เขายังคงไม่มีผู้หญิงคู่ใจ ครองชีวิตโสดมาจนกระทั่งทุกวันนี้ ตอนหนึ่งของการสนทนา วรวุฒิถึงกับปลงชีวิตออกมา “สายไปแล้วล่ะสำหรับเรื่องนั้น รถด่วนขบวนสุดท้ายของฉันออกไปตั้งนานแล้ว..” กรกาจหัวเราะ “ไม่ขนาดนั้นมั้ง..นายไม่จริงจังเองต่างหาก ก็เห็นควงใครอยู่แว่บ ๆ ไม่ใช่รึ ตอนนี้ไปไหนแล้ว?” “เธอไปแล้ว..ฉันผิดเองไม่รู้จักง้อคน..คิดแล้วยังเสียดายเธอเป็นคนดีและสวยซะด้วย..” “เกิดอะไรขึ้นล่ะ?..” “เจ้ากี้เจ้าการเกินไป ฉันไม่ชอบคนที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของฉันมาก ๆ ขนาดนั้น..” “ยกตัวอย่างซิ?” “ก็ที่เลิกกันไป ก็เพราะเธอไม่เห็นด้วยที่ฉันไม่ยอมซื้อรถ เธอบอกมันเป็นเรื่องจำเป็น แต่ฉันไม่เห็นจำเป็น..” กรกาจแทบสำลักเบียร์ “เรื่องแค่นั้นเอง?” “ไม่แค่นั้น..นายคิดดู ทุกวันนี้บ้านของฉันกับที่ทำงานฉันก็นั่งรถไฟฟ้าไปได้สิบนาทีก็ถึง แล้วจะให้ฉันมีรถทำไมไม่ทราบ ไหนจะต้องหาที่จอดรถ ไหนจะค่าน้ำมันค่าดูแลรักษา และรถสมัยนี้ราคาต่ำกว่าล้านมีอยู่สักกี่รุ่นกันวะ เงินทองหายากจะตาย..” “นายก็พูดถูก แล้วนายทำไมไม่อธิบายให้เธอเข้าใจ..” “ฉันอธิบายจนปากเปียกปากแฉะ เธอบอกว่าแต่เพียงว่าการมีรถน่ะมันดีอย่างโง้นอย่างงี้ จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ต้องเช่าไม่ต้องตีตั๋ว และจะทำให้ฉันกับเธอสามารถเจอกันได้บ่อย ๆ ..” “เหตุผลของเธอก็ไม่แปลกนี่..” “ที่ทนไม่ได้ก็เพราะเธอควักเงินของเธอเองไปจองรถให้ฉันนี่แหละ มันไม่ใช่เรื่องของเธอ และถ้าฉันจะซื้อ ฉันก็จะใช้เงินของฉันเอง..” “แล้วไง.?” “ฉันก็ว่าไปคำ งอนหายไปเลย..” “ว่า ๆ ไง?” “คราวหลังอย่ามายุ่งกับชีวิตของฉัน.!!” .. “แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ะ การอยู่ตัวคนเดียวมันทรมานจริง ๆ” “ชีวิตเหมือนไม่มีค่า เงินทองที่ได้มาก็แค่ช่วยให้หายเหงาเป็นคราว ๆ ไปเท่านั้น..” “ฉันอยากจะมีใครซักคน..ขอแค่คนเดียว ไม่ต้องสวย ไม่ต้องดีมาก ฉันจะทุ่มเทให้กับเขาอย่างเต็มที่” “ฉันจะทำทุกอย่างอย่างที่คนอื่นเขาทำกัน ฉันจะลดลาเรื่องกฎระเบียบในชีวิตของฉันลงให้หมด ฉันอยากจะเป็นคนธรรมดา ๆ ที่มีครอบครัว มีลูก และมีความสุขเหมือนคนอื่นเขา..” ตอนท้าย..เขายกเบียร์ขึ้นดื่ม กรกาจมองเห็นดวงตาของเขาแล้วสงสารจับใจ “ฉันบอกตรง ๆ ฉันเหงาเหลือเกิน..” . ภาวิณีชูมือขึ้นโบกให้เขาเห็นหยอย ๆ ดวงหน้าเธอยิ้มร่า ผิวขาวสะอาดมองเห็นได้แต่ไกล “ดีใจจัง..ที่วันนี้พี่กรไม่เบี้ยว..” “โถ่..จะต่อว่าพี่ไปถึงไหนกัน ไอ้ที่เบี้ยวนั่นก็ไม่ได้เจตนา..ติดธุระจริง ๆ ทั้งนั้น..” “จ้า..เชื่อแล้วจ้า..ติดธุระกับสาว ๆ ทั้งนั้นล่ะสิ..” เขาหัวเราะ..ถามเธอว่าทานอะไรหรือยัง เธอส่ายหน้า “รอพี่มาสั่งนี่แหละ..หิวจะตาย..” เขาโบกมือเรียกบ๋อย..สั่งอาหารสองสามอย่าง แล้วหันมาคุยกับหญิงสาวตรงหน้า “งานเป็นอย่างไรบ้าง ตั้งแต่เสร็จงานวันนั้น พี่ไม่ได้ข่าวอีกเลย..” “ก็ดีค่ะพี่ ลูกค้าตึม..นีแทบไม่ได้หยุดพัก..นี่ต้องยกให้เป็นความสามารถของพี่ งานแกรนด์โอเพนนิ่งพี่ทำได้ดีมาก คนรู้จักบริษัทไปทั่วประเทศ” “ไม่จริงหรอก..เพราะพีอาร์สาวอย่างนีต่างหาก ที่ช่วยดึงลูกค้ามาได้เยอะขนาดนั้น..” ทั้งสองหัวเราะให้กัน “ว่าแต่พี่คงไม่อยากจะคุยกับนีแค่เรื่องนี้แน่..มีอะไรให้นีช่วยเหรอคะ?” “อะไรกัน น่าน้อยใจชะมัด แค่อยากจะเจอเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ ทำไมพี่ต้องมีธุระด้วยเหรอถึงจะเจอได้” “เปล่วหรอกค่ะ เพียงแต่นีแปลกใจนิดหน่อย..ปกติพี่ไม่เคยโทรนัดนีก่อน..” จังหวะนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เครื่องดื่มยกมาวาง เขาคุยโทรศัพท์สองสามคำ แล้วเชิญให้หญิงสาวทานอาหาร . จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:48:21 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยขึ้น “ไม่รู้ว่านีจะโกรธรึเปล่า พอดีเพื่อนพี่โทร.มา เขาอยู่แถวนี้ พอเขารู้ว่าพี่อยู่ที่นี่เขาก็เลยอยากเจอ พี่ชวนเขาร่วมโต๊ะด้วยได้ไหม?..” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย แล้วยิ้มหวาน “ได้สิคะ..ดีเสียอีก นีจะได้รู้จักเพื่อนของพี่เอาไว้ เผื่อวันไหนหาตัวพี่ไม่เจอ จะได้ถามเขาได้..” ไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามา “เพื่อนพี่ครับ เขาชื่อวรวุฒิ ส่วนน้องคนนี้ชื่อภาวินี รู้จักกันไว้..” วรวุฒิรับไหว้ภาวินี พร้อมกับสำรวจไปทั่วร่าง ภาวินีรู้สึกหน้าชานิด ๆ แล้วการสนทนาก็พาไปสู่เรื่องอื่น ๆ จนทั้งสามแยกจากกัน “เฮ่ย..น้องเขาสวยดีว่ะ..” วันรุ่งขึ้น วรวุฒิก็โทรศัพท์มาคุยกับเขา “ถามนายจริง ๆ เหอะ ทำไมนายไม่สนใจวะ?” “ฉันพอแล้วว่ะ แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะตายแล้ว..” กรกาจตอบเสียงเนือย ๆ “นายแน่ใจนะ ที่จะยกให้ฉัน..” “ไอ้บ้า..ยกเยิกอะไรกัน มันแล้วแต่นายกับเธอโว้ย ฉันแค่เปิดโอกาสให้นายพบกันเท่านั้น จากนี้ไปก็แล้วแต่ว่านายกับเธอจะไปสานต่อกันอย่างไร ขออย่างเดียวเท่านั้น..” “อะไร?” “นายต้องจริงจังกับเธอ อย่าให้เธอต้องเสียใจเพราะนายเป็นอันขาด” “ได้เลยเพื่อน เรื่องนั้นฉันรับปากเต็มที่..” คืนนี้เขานั่งดื่มเบียร์เพียงคนเดียวในร้านชานกรุงแห่งหนึ่ง บรรยากาศที่ค่อนข้างเงียบ มีเพียงเสียงเปียนโนดังกล่อมอยู่แผ่วเบา มุมที่เขานั่งเป็นโต๊ะลึกสุด อยู่ใต้ต้นโมกใบเขียวชะอุ่ม ตรงหน้ามีถ้วยแชมเปญขนาดใหญ่ หล่อน้ำสีฟ้าไว้เพียงครึ่งแก้ว และจุดเทียนที่ลอยอยู่ให้ส่องแสงวับแวม ช่วงเวลาเช่นนี้..ความรู้สึกชนิดนี้ เป็นสิ่งที่เขาชอบ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยได้อยู่คนเดียว.. บางครั้งคนอย่างเขา ก็อยากรู้จักความเหงาบ้างเหมือนกัน .. ดนตรีกล่อมด้วยบทเพลงคุ้นหู ถ่วงอารมณ์เขาให้ลึกไปถึงอดีต อดีตที่เขาทำลายความรู้สึกดี ๆ ของผู้หญิงหลาย ๆ คนที่มอบให้แก่เขา สิ่งที่เขาทำได้คือแค่เอ่ยคำว่าเสียใจ จากนั้นเขาก็ทิ้งเธอเหล่านั้นไปอย่างไม่แยแส และคนที่คบกันอยู่ในปัจจุบัน เขาก็เริ่มคิดที่จะตีจาก เขาเป็นคนเบื่อง่าย ซึ่งมาพร้อมกับความรักง่าย หลงง่าย บางครั้งเขาก็มีความสุขดี กับการได้ด่าตัวเองอย่างนี้ . ภาวินีโทรมาหาเขาหลังจากวันนั้นสองครั้ง แต่เขาจงใจไม่รับสาย ส่วนวรวุฒิโทร.มาเล่าความคืบหน้าอย่างละเอียดยิบให้เขาฟังจนเขาแทบจะรำคาญ “เธอรับนัดฉันแล้วโว้ย..เฮ้ย..ฉันต้องทำไงบ้างวะ?” “ฉันไม่สบายใจเลยว่ะ ดูเธอไม่ค่อยคุยค่อยพูดกับฉันเลย..” “วันนี้เธอโทร.มาเองเลยว่าโว้ย..ถามว่าฉันสบายดีไหม..โหย..ดีใจแทบตาย เธอถามถึงนายด้วยนะ..” ฯลฯ . จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:49:00 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้านี้เขาเข้าไปเช็คเมล์ของตัวเอง พบข้อความของภาวินีทิ้งไว้ “พี่กรหายเงียบไปอีกแล้วนะ..” “พี่รู้ไหมเพื่อนพี่โทรหานีวันละเป็นสิบครั้ง..” “นีก็เกรงใจ เลยต้องไปทานข้าวกับเขาครั้งหนึ่ง..” “พี่ ถามจริงเหอะ เพื่อนพี่คนนี้เต็มหรือเปล่า?” “พูดมากเป็นลิงเคี้ยวรำ ไม่เห็นเหมือนพี่เลย..” “พี่สบายดีใช่ไหม? ว่างแล้วโทรหานีบ้างนะ..” “ไม่ต้องนัดทานข้าวก็ได้..แค่ได้ยินเสียงก็ดีใจแล้วล่ะ “คิดถึงนะ..” .. เพราะเรื่องนี้หรือเปล่าทำให้เขาต้องมานั่งด่าตัวเองอยู่อย่างนี้? เขาปฏิเสธ เขาไม่ได้รักภาวินี เพราะเขาบอกตัวเองเสมอว่าเขาไม่ควรรักเธอ ผู้ชายอย่างเขามีคุณค่าไม่พอ เด็กสาวใส ๆ อนาคตไกล ๆ เยี่ยงเธอ ย่อมหาชายคนที่ดีกว่าเขาได้ อย่างวรวุฒิ แม้เขาจะเป็นคนค่อนข้างจะจุกจิกจู้จี้ แต่เขาก็เป็นคนดี เขาเชื่อว่าถ้าเธอเลือกเขา เขาจะทำให้เธอมีความสุขได้ เขาได้แต่หวังว่าวรวุฒิจะทำได้สำเร็จ . จริงหรือว่าสิ่งที่เขาคิดเป็นเช่นนั้น แล้วเหตุใดเขาจึงมานั่งรู้สึกโหยหายเช่นนี้ เหมือนอะไรบางอย่าง เหมือนความรู้สึกบางอย่าง ได้ขาดหายไป เขาเป็นอะไร..เขายังตอบตัวเองไม่ได้ โทรศัพท์ดังขึ้น แฟนคนล่าสุดของเขาโทรเข้ามา “พี่จะนอนแล้ว..พรุ่งนี้ค่อยเจอกันแล้วกัน..” เขาวางสาย.. หากเขาคบกับภาวินี ในที่สุดแล้วคำพูดนี้ก็ต้องพูดกับเธอ ในที่สุดเขาก็คงทำเธอร้องไห้ เหมือน ๆ กับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา ผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขา อย่างดีก็ให้ความสุขแก่คนที่หลงรักได้เพียงชั่วครู่ชั่วยาม แล้วทิ้งไว้แต่คราบน้ำตา.. คืนนี้เช่นกัน วรวุฒินัดภาวินีมานั่งฟังเพลงที่สวนอาหารแห่งหนึ่ง เป็นสวนอาหารโปร่งโล่ง รายล้อมด้วยต้นไม้พืชพรรณที่สวยงาม แต่ละโต๊ะจะมีหลังคาที่มุงด้วยใบจากคล้ายบ้านทรงไทย มีบริกรคอยบริการอยู่ห่าง ๆ เขาคิดว่าที่นี่เหมาะที่สุด สำหรับการที่จะทำให้เธอไว้วางใจ ลมหนาวโชยเป็นระยะ อาหารรสชาติถูกปาก ผู้ร่วมทานถูกใจ เขามีความสุขเหลือเกินในคืนนี้ สิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนเศษก้างเล็ก ๆ ติดคอ คือการพูดถึง “พี่กร” ของภาวินีอยู่บ่อยครั้ง แทบจะตลอดเวลาก็ว่าได้ “นีนั่งอยู่กับพี่ แต่ไปถามถึงอีกคนว่าสบายดีไหม ไม่รู้หรือว่าพี่ก็เสียใจเป็นเหมือนกันนะ..” เขาพูดทีเล่นทีจริง ภาวินีปิดปากหัวเราะ ดวงตาของเธอแจ่มใส เขามองอย่างหลงไหลไม่วางตา “ก็นีติดต่อพี่เขาไม่ได้จริง ๆ นี่นา ตั้งแต่วันนั้นนานเป็นเดือนแล้ว พี่เขาหายไปเลย โทร.ไปก็ไม่ติด เมล์ไปก็ไม่ตอบ นีก็กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป..” “มันไม่เป็นอะไรหรอก..หมอนี่แฟนมันเยอะ คงจะอยู่กับใครคนใดคนหนึ่งล่ะสิถึงต้องปิดโทรศัพท์” เขาบอกตัวเองว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง แม้ว่าจะเป็นเรื่องไม่ควรพูด แต่กรกาจเองก็ไม่ได้หวังจีบภาวินีอยู่แล้ว จึงไม่น่าจะเสียหายอะไร ภาวินีทำตาโต ถามต่อว่า “จริงเหรอพี่ พี่กรเขามีแฟนเยอะแยะเลยเหรอ กี่คนกันคะ?” “สี่..” วรวุฒิยกนิ้วประกอบ “ดีไม่ดีตอนนี้เป็นห้าไปแล้วด้วยซ้ำ เรื่องผู้หญิงเขาเก่งไม่เหมือนพี่ แก่จนป่านนี้ยังไม่มีแฟนเลย..” เธอหัวเราะตามเขาไปด้วย แต่แทนที่เธอจะพูดเรื่องเขาต่อ กลับเป็น“..พี่เขาน่ารัก..ก็เป็นธรรมดาที่ต้องมีผู้หญิงตามชอบเยอะแยะ..” วรวุฒิยิ้มแห้ง..กลั้นใจสวนกลับไปด้วยคำถามที่เขาเองก็คิดไปไม่ถึงเหมือนกันว่าเขาจะกล้า “แม้แต่นีเอง..ก็ชอบเขาอยู่เหมือนกันใช่ไหมครับ?” . จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:49:51 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เบอร์นี้เป็นเบอร์ที่เขาจะให้เฉพาะเพื่อน และผู้หญิงบางคนเท่านั้น เพื่อป้องกันการเกิดเรื่องเข้าใจผิดในทุกกรณี เป็นวรวุฒิโทรมา เขาเหลือบมองนาฬิกา เกือบห้าทุ่มเข้าไปแล้ว วรวุฒิจะไม่เคยโทรหาเขาตอนดึก ๆ เว้นแต่จะมีเรื่องอะไรที่เร่งด่วน ครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน หากเป็นเรื่องที่ควรยินดี “นีรับรักฉันแล้วโว้ย ” เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขของเพื่อนรักของเขา “อย่างนี้ฉันต้องเลี้ยงขอบคุณนายหนึ่งมื้อ เมื่อไหร่ที่ไหนว่ามาได้เลย..” “รวดเร็วดีจริง ๆ ..."  เขาหลุดคำพูดออกไป "นายแน่มาก..” หางเสียงสั่นพล่าจนตัวเองยังต้องแปลกใจ . วรวุฒิวางโทรศัพท์ เขาจำเป็นต้องทำเช่นนี้ อย่างน้อยเขาต้องกำจัดฝ่ายชายให้ได้อย่างเด็ดขาด ส่วนฝ่ายหญิงเขาเชื่อว่าสิ่งที่เขากำลังทุ่มเทอยู่นี้ จะทำให้เธอหันมารักเขาได้ แม้คำตอบของเธอยังคงก้องอยู่ในหู “พี่กรเป็นคนเก่ง น่ารัก..ใครก็ต้องชอบเป็นธรรมดาอยู่แล้วนี่คะ..” . คืนนั้น ภาวินีขับรถกลับบ้านด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น “นีไม่รู้อะไร กรกาจนั้นร้ายกาจสมชื่อจริง ๆ..” วรวุฒิพูดให้เธอฟัง “ผู้หญิงของเขาพี่รู้จักอยู่หลายคน แต่ละคนโดนเขาทำเจ็บแสบนัก..” “แต่เพราะพี่เป็นเพื่อนของเขา พี่จึงพูดมากไม่ได้ แต่พี่ก็อดเป็นห่วงนีไม่ได้..” “เชื่อพี่เหอะ..อยู่ห่าง ๆ เขาเอาไว้ดีกว่า..” เธอรู้สึกแปลกใจบางอย่างจึงถามออกไป “พี่มาบอกเรื่องนี้กับนีทำไมคะ?” “ก็พี่ชอบนีน่ะสิ..ชอบตั้งแต่แรกเห็น..นีก็น่าจะรู้ดี..” ภาวินีไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไร..ในการสารภาพรักซึ่ง ๆ หน้าของวรวุฒิ แต่สิ่งที่เธอใส่ใจ กลับเป็นเรื่องราวของพี่กร ยังมีคำบอกเล่าในแง่ร้ายอีกมากมายจากปากของเพื่อนของเขาเอง เธอไม่อยากเชื่อ..ว่าพี่กรจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เธอได้แต่เปิดเสียงวิทยุในรถให้ดังขึ้น เพื่อกลบเสียงในหัวนั้นไป เสียงเพลงแสนเศร้า..ดนตรีเนิบช้า.. เสียงร้องกัดลึกกินใจ "แม้ฉันเองจะรู้..ว่าใครต่อใครก็คิด เราสองไม่ควรสนิท..หรือคิดจะรักกัน แต่ใจของฉันมันรั้น..ดึงดันเกินกว่าจะห้าม สุดที่ฉันจะปราม..สุดห้ามให้รักเธอ.." จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:50:34 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขณะขับรถกลับบ้าน กรกาจรู้สึกตัวเองว่าหงุดหงิดมากไปหน่อย เด็กขับรถมาส่งช้า เขาก็พาลไม่ให้ทิปไปเสียเลย รถคันข้างหน้าไม่ยอมให้สัญญาณไฟเลี้ยว เขาสบถออกมาคำหนึ่งแล้วกดแตรลั่นถนน ทุกอย่างดูจะขวางหูขวางตาเขาไปเสียหมด เมื่อถึงที่จอดรถ เขาปิดประตูรถเต็มแรง อารมณ์เสียจี๋ขึ้นมาทันที เพราะที่จอดรถข้าง ๆ นั้นมีรถของมลชนกจอดอยู่ เธอเป็นผู้หญิงคนล่าสุดของเขา ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะพบใครทั้งนั้น เที่ยงคืนกว่า..ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะอยู่รอเพื่อที่จะพบเขาอย่างนี้ หรือมีอะไรเกิดขึ้น? น้ำตาคือคำตอบ หญิงสาวผมสั้นแนบศีรษะ ดวงตาเอ่อล้นแดงกร่ำดุจผ่านการร่ำไห้มาเนิ่นนาน นั่งรอเขาอยู่แล้วบนโซฟา “ไหนพี่บอกว่าจะนอน..พี่ไปไหนมา?” “บังเอิญเพื่อนชวนออกไปดื่มกันนิดหน่อย..นกมีอะไรรึเปล่า?” เธอยิ่งร้องไห้หนักขึ้น.. เขาดึงศีรษะเธอมาแนบซอกคอ ความนุ่มนวลของเขาเยี่ยงนี้ชนะใจผู้หญิงทุกคนมาแล้ว “นกท้อง!!” เขาใจหายวูบ สิ่งที่เขากลัวกำลังเกิดขึ้นจริง ๆ แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมลชนก มีความลึกซึ้งกันมานานหลายเดือน เขาผิดเองที่เขาไม่รู้จักหยุดยั้งความต้องการของตัวเอง เริ่มไปโดยไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา เริ่มตามอารมณ์ผู้ชายเหมือนภมรที่อดไม่ได้ต้องลิ้มรสเกสร “นกแน่ใจหรือ?” เธอพยักหน้า เขาฝืนยิ้ม สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือแสดงความรับผิดชอบ แม้เขาจะเป็นคนไม่ดี แต่ไม่ถึงกับเลวจนไม่รับผิดชอบการกระทำของตนเอง “ก็ดีแล้วนี่จ๊ะ..แล้วนกร้องไห้ทำไม?” เธอสะอื้น “นกกลัว..นกคบกับพี่กรทางบ้านไม่มีใครรู้ อยู่ ๆ ท้องขึ้นมาอย่างนี้พวกเขาคงไม่ยอมแน่..” เขานิ่งไป คิดถึงปัญหาข้างหน้าแล้วอดถอนใจออกมาไม่ได้ มลชนกเป็นเด็กสาวที่เพิ่งเรียนจบมาได้ไม่นาน เธอมาสมัครงานที่บริษัทเขา เขานั่นเองที่เป็นคนสอบสัมภาษณ์เธอ และอนุมัติให้เธอเข้าทำงาน ช่วงนั้นเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่ด้วยความสนิทสนมที่ก่อตัวขึ้นจากความใกล้ชิดทำให้เขาอดรักเธอไม่ได้ เมื่อแฟนของเขาจับได้..สิ่งที่เหลือคือผู้หญิงคนนี้ เป็นผู้หญิงที่เขาเลือก..ส่วนแฟนเก่าของเขาคือผู้หญิงที่เขาทิ้ง ทุกวันนี้ผู้หญิงที่เขาทิ้ง..แต่งงานไปแล้วกับลูกชายของคหบดีผู้มั่งคั่งคนหนึ่ง เขายังได้รับการ์ดจากเธอ พร้อมกับคำเชิญสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือที่คุ้นตา “ขอบคุณที่คุณไม่เลือกฉัน เพราะทำให้ฉันมีวันทีดีอย่างวันนี้..ถ้าว่างก็ขอเชิญนะคะ” .. เขายินดีรับการ:-)ดันเยี่ยงนั้นได้เป็นอย่างดี เจ้าบ่าวของเธอคนนั้น..แฟนเก่าของเขา..เทียวไปเทียวมานอกสายตาเขาบ่อย ๆ การเลิกลากันด้วยการให้คนคิดว่าเขาเป็นฝ่ายผิด มันควรเป็นสิ่งที่ลูกผู้ชายอย่างเขาต้องทำ ดีกว่าการเลิกลากันเพราะจับได้ถึงความไม่รู้จักพอของฝ่ายหญิง อย่างน้อยก็ควรจะให้เกียรติผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารัก หรือเคยรัก นี่จึงเป็นสิ่งที่คนไม่ดีอย่างเขาพอจะทำได้ . แต่นี่เป็นเหตุผลที่คนอื่นไม่รู้..แม้แต่เพื่อนรักของเขา ทุกคนลงความเห็นว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง เหลวแรกในเรื่องของความรักความใคร่ เป็นบุคคลอันตราย ที่ผู้หญิงดีงามไม่ควรเข้าใกล้ แต่สำหรับมลชนก..เธอไม่คิดอย่างนั้น เธอรักเขามาก ทุ่มเทให้กับเขาทุกอย่าง แม้จะถูกตราหน้าว่าแย่งแฟนคนอื่น เพื่อร่วมงานทุกคนในบริษัท ต่างก็รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว มลชนกจึงถูกมองด้วยสายตาที่หลากหลายความรู้สึก บ้างเห็นใจ บ้างดูถูกเหยียดหยาม บ้างดูหมิ่นดูแคลน เด็กสาวใสสะอาดที่เพิ่งก้าวจากรั้วมหาวิทยาลัย ถูกเขาสาดโคลนสกปรกเข้าใส่จนเธอแทบล้มทั้งยืน ด้วยรักที่มีต่อเขา เธอยอมรับสิ่งสกปรกนั้นอย่างเข้มแข็งและอดทน ส่วนเขา สิ่งที่ให้แก่เธอได้ กลับกลายเป็นเรื่องนี้ เรื่องที่ผู้หญิงทุกคนกลัวที่สุดในชีวิต ท้องโดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน!!! อาการสะอื้นไห้สะท้านมาเป็นระยะจากร่างอุ่นของมลชนกในอ้อมกอดของเขา ผู้หญิงที่บอบบางเยี่ยงนี้ เขาทำลายเธอลงคอได้อย่างไร?? เขายังมีหน้าไปคิดถึงภาวินี เหมือนหมาหวงก้างเช่นนั้นได้อย่างไร? ความคิดนี้ทำให้เขาเกลียดตัวเองมากยิ่งขึ้น เกลียดชนิดที่ไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้อีกแล้ว.. อ้อมกอดกระชับแน่น..อย่างน้อย สิ่งที่เขาทำให้กับภาวินีและเพื่อนรัก ก็ถือเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ภาวินีไม่ควรเข้ามาในชีวิตของเขา มลชนกจะต้องเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ปลายนิ้วปาดน้ำตาของเธอเพียงแผ่วเบา บรรจงจูบที่เปลือกตานั้นด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี “พี่รักนก พี่จะรับผิดชอบทุกอย่าง พี่จะแต่งงานกับนก..” สิ้นคำพูดนั้น ความรู้สึกโหยหาที่เคยมีให้แก่ภาวินี ถูกเก็บกดลึกเข้าไว้ในก้นบึ้งของหัวใจในทันที เขาตัดสินใจแล้ว!!! . จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:51:59 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากล้มตัวลงนอน สิ่งที่เก็บอยู่ในสมองของเธอก็พรั่งพรูออกมาราวเทน้ำจากขันใบใหญ่ ทำไมภาวินีจะไม่เข้าใจ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในหัวใจของเธอนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เธอรู้อยู่เต็มอก ว่าพี่กรของเธอ ไม่ใช่ผู้ชายโสด แม้กรกาจจะไม่เคยเอ่ยถึงผู้หญิงคนอื่นให้เธอฟัง แต่สุดห้ามใจรัก..ความรักครั้งนี้ของเธอรุนแรงกว่าครั้งแรกเสียด้วยซ้ำ บุคลิกที่นุ่มนวล การพูดจาที่สุภาพ ดวงตาที่อ่อนโยนเป็นนิจ และความสามารถที่ดีเยี่ยมเช่นนี้ มีผู้หญิงใดบ้างที่จะปฏิเสธเขาได้ หลังจบงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จ จากการร่วมกันจัดงานแกรนด์โอเพนนิ่งให้แก่บริษัทของเธอ กรกาจอาสาไปส่งเธอที่บ้าน อ้างว่าเธอหน้าแดงอย่างไม่น่าไว้วางใจว่าจะขับรถไหว เธอไม่ปฏิเสธ อย่างน้อยฤทธิไวน์ก็ทำให้การปฏิเสธเกิดขึ้นได้ยากขึ้น ขณะอยู่กันสองต่อสองภายในรถ กรกาจขอมือเธอไปจับ กระชับแน่น อบอุ่นหากเข้มแข็ง ทำเอาเธอใจหวิว “ขอจับมือแสดงความยินดีกับผลสำเร็จหน่อยครับ คุณนีทำให้งานของผมสำเร็จอย่างดีเยี่ยม ตลอดสองสามเดือนที่เราร่วมงานกัน..คุณทำให้ผมประทับใจมาก...ผมขอบคุณจริง ๆ” “นีต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่กร แล้วเลิกเรียกนีว่าคุณได้แล้วนะคะ..” เขาหัวเราะ คงดื่มไปบ้าง กลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาบาง ๆ “คุณนี..เอ้อ..นีจะกลับบ้านเลยหรือเราจะไปฉลองที่อื่นกันต่อดีครับ?..” เธอลืมดึงมือกลับ และลืมไปว่าสิ่งที่ควรต้องทำคือการกลับบ้าน “แล้วแต่พี่กรสิคะ..นีบอกทางบ้านไว้แล้วว่าวันนี้จะกลับดึก..” .. กรกาจพาเธอไปสถานที่แห่งหนึ่ง มืด เย็น หากสวยงาม ประกายแสงเทียนวับแวมอยู่ในแก้วทรงแชมเปญ ซึ่งใส่น้ำสีฟ้าไว้เพียงครึ่ง ใต้ต้นโมกต้นนั้น เธอหลงรักผู้ชายตรงหน้าอย่างสุดหัวใจ เขาคุยเก่ง ยิ้มง่าย พาเธอแหวกว่ายไปในสายธาราของความสุข ความสดชื่นอย่างที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน แม้แต่จากแฟนคนแรกของเธอเอง “ระวังเมานะครับ..ไม่งั้นพี่คงต้องอุ้มนีเข้าบ้าน คุณพ่อของนีคงตกใจแย่..” เธอหัวเราะ ยกเครื่องดื่มขึ้นจิบเหมือนจะท้าทายเขา “พี่กรอุ้มนีไม่ไหวหรอก..ต่อร้อยเอาหนึ่ง..” “อย่าท้านะ จะให้อุ้มตอนนี้เลยก็ได้..” “เก่งจริงก็อุ้มสิเอ้า..” เขาอุ้มเธอจริง ๆ แต่ไม่ได้อุ้มเข้าบ้านของเธอ เขาอุ้มเธอที่บ้านของเขา ทั้งสองเมาได้ที่ เมาจนลืมสิ่งที่ถูกที่ควรไปเสียสิ้น.. เขาวางเธออย่างทนุถนอมบนโซฟา..แลกเปลี่ยนกลิ่นลมหายใจกันและกันด้วยอาการสบตานิ่งอยู่เนิ่นนาน ภาวินีพยายามเรียกสติกลับคืน หากไร้ผลทันทีที่ถูกสัมผัสจากริมฝีปากของเขา.. มันร้อน มันเย็น..มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่ เธออ่อนระทวยไปทั้งร่าง แต่แล้ว..ธาราแห่งความสุขของเธอก็หยุดไหลอย่างกระทันหัน เขาถอนใบหน้าออกจากร่างของเธอ ใช้มือเก็บปัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อย “นีควรกลับบ้านได้แล้ว..นี่มันดึกมาก..เดี๋ยวทางบ้านจะเป็นห่วง..” เธอยังทำอะไรไม่ถูก..คิดอะไรไม่ออก “พี่ขอโทษที่ทำอย่างนี้..เราไม่ควรให้มันเกิดขึ้น..” “เชื่อพี่เถอะ..แล้ววันหนึ่งนีจะเข้าใจ..” . จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:53:28 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ภาวินียกมือแตะริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว รสชาติแห่งการสัมผัสนั้นยังติดตรึงอยู่มิรู้วาย สองสามวันจากวันนั้น เธอพยายามค้นหาคำตอบว่าเหตุใด..เธอจึงต้องขอบคุณเขา สิ่งที่เธอได้รับจากเขาก็คือ การพยายามเหินห่าง ไม่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเธออีก สิ่งที่เธอทำได้ ก็เพียงการโทรหาเขาทุกวัน แม้เขาจะไม่เปิดเครื่อง การเมล์หาเขาบ่อย ๆ แม้เขาจะไม่ได้ตอบเธอ กับบทสรุปในใจของเธอเองที่ว่า..พี่กรคงมีผู้หญิงอื่นอยู่แล้ว..พี่เขาจึงไม่สนใจเรา เขาเป็นสุภาพบุรุษพอ พอที่จะไม่ทำลายผู้หญิงอย่างเรา ทำให้เธอยิ่งหลงรักเขามากยิ่งขึ้น รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน รักเพียงเพื่อให้ได้รักเท่านั้น เธอแปลกใจมาก ในสิ่งที่วรวุฒิพูดให้เธอฟัง สุภาพบุรุษอย่างพี่กร จะทำร้ายผู้หญิงได้ถึงสามสี่คนเชียวหรือ? แล้วทำไมเธอ เธอผู้ซึ่งทำตัวเป็นเหมือนก้อนเนื้อนิ่งนอนอยู่บนเขียงให้เขาเถือ กลับรอดมาได้ เป็นความโชคดีของเธอ..หรือสิ่งที่เธอได้ยินมานั้นเป็นเรื่องไม่จริง?? ขึ้นชื่อว่าความรัก องค์ประกอบของมันมีอะไรบ้าง? ใครล่ะจะตอบได้? ความรักที่เกิดจากความใกล้ชิด มักทำลายรักแท้ที่ใช้เวลาก่อเกิดมาเนิ่นนาน ความรักที่รวดเร็ว บางครั้งก็มีคุณค่ากว่าความรักที่เนิบช้า ความรักแท้ที่ห่างไกล ย่อมพ่ายแพ้ต่อความรักที่ลุกโหม รุนแรงอยู่เคียงใกล้ หัวใจที่ซื่อตรง..ที่ถูกโยกคลอนด้วยพลังแห่งเงินตรา..และพลังแห่งตัณหา ..ย่อมโคลงเคลง สับสน กว่าจะแยกได้ว่าสิ่งไหนคือรักแท้ ความรู้สึกใดคือรักเทียม หลายคนอาจจะผ่านช่วงเวลาที่สำคัญของชีวิตไปแล้ว กรกาจก็เช่นกัน วรวุฒิโทรหาเขา ในเช้าวันรุ่งขึ้น นัดเขาพบตอนค่ำ เพื่อดื่มฉลองความสำเร็จ เขาไม่ได้ถามว่าภาวินีจะไปด้วยหรือไม่ เพราะคิดว่าต้องไปด้วยอยู่แล้ว ในเมื่อทั้งสองตกลงเป็นแฟนกันแล้ว ตกบ่าย จะด้วยเหตุอะไรเขาก็ไม่รู้ตัวเอง เขาเปลี่ยนซิมการ์ดเป็นเบอร์ที่เขามักจะไม่ได้ใช้ ครู่เดียว ภาวินีก็โทรเข้ามาหาเขา “ว๊าว..แผ่นดินถล่มแน่ ๆ เลย วันนี้พี่กรเปิดมือถือ..” “เสียงใสเชียวนะวันนี้..” “ก็ดีใจนี่คะ..ดีใจที่ได้คุยกับพี่กรเสียที..” “ดีใจเรื่องอื่นสิไม่ว่า..” “เรื่องอะไรคะ?” “อย่ามาทำไก๊หน่อยเลย..เอาเถอะ เจอกันวันนี้จะแซวให้อายม้วนทีเดียว..” “เย้..วันนี้พี่กรจะเจอนีเหรอคะ..ที่ไหนคะ กี่โมง..??” เขาแปลกใจ “อ้าว..วุฒิไม่ได้ชวนนีด้วยเหรอ..ค่ำนี้เขานัดพบพี่เอาไว้?” “จริงเหรอคะ..แหมดีใจจัง..งั้นเย็นนี้เจอกันนะคะ..” แล้วเธอก็วางหูไป วางหูไปโดยไม่สนใจว่าเขากับวรวุฒินัดกันเนื่องจากอะไร เธอสนใจอย่างเดียวที่จะได้เจอเขาเท่านั้น หากเธอสนใจมากกว่านี้ บางที บางที..เรื่องก็คงไม่เป็นเช่นนี้.. .. วรวุฒิมาสาย กรกาจพบภาวินีก่อน ทั้งสองนั่งสั่งอาหารรองท้อง “พี่ดีใจด้วยนะครับ ขอยืนยันว่าวรวุฒิเป็นคนดีจริง ๆ..” ภาวินีขมวดคิ้ว.. “วันนี้พี่กรพูดแปลก..” “พี่เชื่อว่านิสัยบางอย่างของเขาที่ไม่ดี จะได้ความอ่อนหวานจากนีมาขัดเกลาให้ดีขึ้นได้..” เธอขมวดคิ้วหนักขึ้น “เขามีการงานที่มั่นคง..อ้อ..เรื่องนี้นีคงรู้แล้ว..แฟนกันจะไม่รู้เรื่องของกันและกันได้อย่างไง..” คิ้วที่ขมวดเริ่มคลาย เธอเริ่มจะเข้าใจอะไรได้บ้างแล้ว.. “ที่สำคัญก็คือเขาเป็นคนไม่เจ้าชู้ รักเดียวใจเดียว เหล้ายาปลาปิ้งก็ไม่ถึงกับหนักนัก..” เขาพูดไปเรื่อยเหมือนกับจะตอกย้ำหัวใจตัวเอง โดยหารู้ไม่ว่าสีหน้าของภาวินีเริ่มเปลี่ยนแปลง “พี่กรทำอย่างนี้ทำไม?” เป็นเสียงเข้มที่เขาไม่เคยได้ยินจากภาวินีมาก่อน “ทำอะไร?” เธอลุกขึ้นยืน หน้าแดงสลับซีด “เจตนาของพี่..พี่กำลังยัดเยียดเพื่อนของพี่ให้นีใช่ไหม?” “เอ๊ะ!!..” “นีจะบอกพี่เอาไว้..แม้ว่าพี่จะไม่รักนีเลยสักนิด นียังเสียใจไม่เท่ากับว่าพี่ต้องการกำจัดนีออกจากชีวิตของพี่โดยเสือกใสนีไปให้คนอื่นอย่างนี้..” เธอปาดน้ำตา “ขอบคุณมากค่ะ..ขอบคุณมาก..” เสียงสั่นพร่า ฝืนสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วเดินจากไป กรกาจตะลึงเกินกว่าจะฉุดรั้งไว้ได้ วรวุฒิเดินเข้ามาพอดี เขาสวนทางกับภาวินีพอดี “อ้าวนี..มาไงกันนี่?..” ภาวินีคว้าแขนเขาไว้ ประคองแนบกายอย่างเสแสร้ง “นีไม่ชอบร้านนี้ พี่วุฒิพานีไปหาร้านอื่นนั่งคุยกันดีกว่า วันนี้นีอยากฟังเพลง อยากฟังกับพี่วุฒิสองคนเท่านั้น..” วรวุฒิมองไปมองมาระหว่างกรกาจกับภาวินีอย่างไม่เข้าใจ แต่เขาไม่จำเป็นต้องเข้าใจ เมื่อทุกอย่างเข้าทางอย่างนี้ สิ่งที่เขาควรทำก็คือรีบร่วมทางไปโดยเร็ว ก่อนจาก เขาลอบขยิบตาให้กับกรกาจ ราวกับจะพูดว่า “เห็นไหม..ว่าฉันทำได้จริง ๆ” . จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:54:33 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เขาดื่มอย่างหนัก จำได้ว่าครั้งแรกที่เขาเมาที่สุด ก็เป็นครั้งที่เขาเสียแฟนคนแรกไป เธอกับเขาทะเลาะกัน..ทะเลาะกันด้วยเรื่องหึงหวงผู้หญิงอื่น ผู้หญิงที่เขาบังเอิญต้องเทคแคร์เนื่องจากเป็นลูกของเพื่อนของมารดาเขา เธอไม่ยอมเข้าใจ ประชดเขาด้วยการขับรถเร็ว ทั้งที่เธอเพิ่งหัดขับรถได้ไม่นาน เธอแย่งกุญแจรถจากมือของเขา ขึ้นรถ สตาร์ทเครื่อง แล้วเสียหลักชนโครมเข้ากับรถที่กำลังแล่นมาอย่างแรง เลือดของเธอไหลรินจนท่วมร่างของเขา ขณะที่อุ้มเธอเรียกรถแท๊กซี่คันแล้วคันเล่าให้ไปส่งที่โรงพยาบาล ช้าไป..เธอขาดใจตายคาอ้อมกอดของเขาไปแล้ว เขาโทษตัวเอง..ใคร ๆ ก็โทษเขา เธอตายเพราะเขาแท้ ๆ!! . พยายามยันกายลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้าน ความเมาทำให้เขายืนแทบไม่ติด สูดลมหายใจให้ลึกเข้าไว้ มันช่วยได้แต่ไม่นาน กว่าจะมาถึงรถ..เขาใช้เวลาเกือบสิบนาที ภาพสีหน้าแสดงการเสียใจอย่างสุดซึ้งของภาวินี ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว อีกแล้วหรือนี่?? เขากำลังจะทำลายผู้หญิงโดยไม่เจตนาอีกคนหนึ่งแล้วหรือนี่? ทำไมผู้หญิงจึงชอบประชด ทำไมผู้หญิงจึงไม่มีเหตุผลบ้างเลย??? ทำไม? คืนเดียวกันนั้น มลชนกตัดสินใจทานยาชนิดหนึ่ง ใครหลายคนบอกเธอว่า จะช่วยทำให้การตั้งครรภ์ล้มเหลว เธอไม่กล้าจะเอาเรื่องนี้มาบอกคุณพ่อของเธอ แม้ว่ากรกาจเองก็พร้อมจะแต่งงานกับเธอก็ตาม คุณพ่อของเธอเป็นโรคหัวใจ ท่านคงรับไม่ได้กับเรื่องนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เล็กจนโต เธอเป็นเด็กดีในสายตาของท่าน พี่กรของเธอไม่เคยรู้ ว่าคุณพ่อหวังให้เธอแต่งงานกับใครคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่เขา เธอซึ่งเป็นคนที่อยู่ในโอวาทเสมอมาในสายตาของคุณพ่อ กลับไปท้องกับผู้ชายคนอื่นอย่างนี้ โรคหัวใจของท่านคงกำเริบ เธอไม่อยากจะเป็นลูกอกตัญญูที่ฆ่าพ่อของตัวเอง ตัวยาแผ่ซ่านจากปากลงสู่กระเพาะ เธอหวังว่าทุกอย่างคงดีขึ้น เธอจะบอกกับกรกาจว่าเธอแท้งไปแล้ว..เรื่องแต่งงานนั้นไว้ว่ากันทีหลัง พี่กรคงโล่งใจ เธอก็รู้ว่าพี่กรกลุ้มใจในเรื่องนี้ เพราะเอาเข้าจริง ๆ เขาก็ไม่พร้อมเท่าไหร่นัก เขายังมีคุณแม่ที่เจ็บออดแอดให้ดูแล บ้านที่ให้พี่น้องอยู่นั้นเขาก็ต้องผ่อนส่ง ทุกวันนี้ก็ทำงานอย่างหามรุ่งหามค่ำ แทบจะไม่มีเวลาได้พบเธออยู่แล้ว พี่กรคงดีใจ คงจะกอดเธออีก คงจะจูบที่เปลือกตาเธออีก แล้วคงจะกระซิบกับเธอว่า “พี่รักนกที่สุดในโลกเลย” กับเธออีกครั้ง เธอยิ้มอย่างมีสุขขณะที่รู้สึกร้อนแปลก ๆ ที่ท้อง ผิวหนังเริ่มมีอาการคัน ปากหนักขึ้น หนังตาหนักขึ้น เธออาเจียนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ลำคอเริ่มตีบจากการแพ้ยา หน้าเธอเขียวคล้ำ ดิ้นสุดแรงเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเธอก็หลับไปโดยไม่มีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกเลย ภาวินีก็เมา เธอเมาทำไมเธอเท่านั้นที่จะให้คำตอบได้ แต่วรวุฒิไม่เมา เขาเมาไม่ได้ เพราะเขารอเวลา วันนี้แหละจะเป็นวันที่เขาจะประสบความสำเร็จในชีวิตอย่างครบถ้วน ชีวิตของเขาเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน เตี่ยเป็นพ่อค้าเขียงหมู แม่เป็นชาวจีนที่พ่อส่งเงินไปให้เป็นค่าเดินทางมาอยู่ด้วยกัน เขามีพี่น้องห้าคน เขาเป็นคนกลาง คนกลางที่ต้องรับอารมณ์ของคนทั้งบ้านมาตั้งแต่เล็กจนโต เขาต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 เพื่อเตรียมเขียงหมู และขนหมูจากรถที่มาส่งมาไว้ที่ร้าน ตกเย็นต้องช่วยเตี่ยขายหมู ไม่เคยมีโอกาสได้ไปวิ่งเล่น เงินรายได้จากการขาย แทบจะไม่พอเยียวยาคนทั้งบ้าน ของเล่นดี ๆ ไม่เคยได้ผ่านมือ แรงกดอันนี้ทำให้เขาทะเยอทะยานที่จะสร้างตัวเองให้ร่ำรวย เพื่อนที่เขาคบมีนับคนได้ จริง ๆ แล้วควรพูดให้ถูกต้องว่าเขามีเพื่อนมาคบด้วยไม่กี่คน เพราะเขาเป็นคนตระหนี่ บางครั้งถึงกับไร้น้ำใจ และชีวิตก็เต็มไปด้วยระเบียบแบบแผนจนน่ารำคาญ เช้าทำงาน กลางวันทางข้าว เย็นกลับบ้าน จะชวนไปไหนด้วยต้องนัดล่วงหน้าอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์ เขาก็เหมือนผู้ชายคนอื่น ที่ต้องหลงรักผู้หญิงเข้าสักวัน แต่ความรักของเขาควบคุมได้ หากหญิงใดที่เขาสนใจมีทีท่าไม่ส่งเสริมชีวิตของเขาให้ดีขึ้น เขาก็สั่งให้ตัวเองหยุดรักได้ มีไม่กี่คนที่สามารถทำได้อย่างเขา มีไม่กี่คนที่ใจดำได้อย่างเขา รสรักที่ได้จากผู้หญิง ชายอย่างเขาผ่านมานักต่อนัก ด้วยเงินที่บันดาลได้ทุกอย่าง วรวุฒิซื้อความสุขชนิดนี้ให้กับตัวเองอยู่เสมอ แม้ไม่บ่อยนักก็ตาม หญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้า..เธอเมา..พร่ำบ่นฟูมฟายช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อย่างนี้..เขาไม่เคยผ่านมาก่อน มันทำให้เขาตื่นเต้น ตื่นเต้นแทบจะทนไม่ไหว ผิวขาวเนียนใส เรือนร่างอวบอิ่มสมบูรณ์ บริสุทธิ์ผุดผ่อง ผิวกายของเธออุ่นจนเกือบร้อน..กระตุ้นต่อมความต้องการให้โชยระอุจนแทบจะเผาไหม้เสื้อผ้าของเขาให้ลุกโชน เหงื่อแตกซึมออกมาทุกขุมขน แม้จะอยู่ภายใต้การทำงานของเครื่องปรับอากาศ ในห้องของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้า . ก่อนจะลงมือ เขายังมีเวลาถามตัวเองอีกว่าหลังจากนี้ไปอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง “ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน” นั่นเป็นคำตอบที่เขาให้กับตัวเอง . จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:55:28 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ในมือถือแก้วเครื่องดื่ม ชุดสูทของเขาดูดีมากในเวลานี้ แม้หน้าตาและทีท่าจะแสดงอาการเมาออกมาให้เห็นอยู่บ้าง บุคลิกที่งามสง่าบัดนี้ถูกกลืนด้วยหัวไหล่ที่ห่องุ้ม ใบหน้าที่อิดโรย ดวงตาที่ลึกไร้ประกาย เขากำลังอวยพรให้เจ้าบ่าวเจ้าสาว “ผมในฐานะเพื่อนรักของเจ้าบ่าว..คุณวรวุฒิ และในฐานะคนที่เคยร่วมงานมากับเจ้าสาว..คุณภาวินี รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง ที่ได้รับเกียรติให้ขึ้นมากล่าวอวยพรให้บ่าวสาวในวันนี้..” “ผมขอให้ความรักของทั้งสอง จงหนักแน่นมั่นคงดั่งขุนเขา ถือไม่เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง..” “และขอให้ชีวิตของเขาทั้งสองไม่เหมือนชีวิตของผม..เอ้า..ไชโย..” จะมีสายตาคู่ใดเล่า ที่สังเกตเห็นหยาดน้ำตาของเจ้าสาวในเวลาอย่างนี้??? กลางดึกคืนหนึ่งของฤดูหนาว อากาศถ่วงต่ำ ฟ้าสว่างด้วยดวงดาวระยิบยับ ร่างหนึ่งในชุดบางเบาไม่สนใจลมหนาวที่โชยกัดแทรกซึมเข้ามาทุกขณะ เขายกแก้วในมือขึ้นดื่มอีกครั้ง ดวงตาลึกโหลหลับพริ้ม ลิ้มรสอันโอชะนั้นเข้าไปเพื่อชะล้างความทรงจำที่โหดร้าย มือหมดแรงถือแก้ว..ปล่อยมันตกลงบนพื้นจนแตกกระจาย ลมหายใจแผ่วจาง.. ความทรงจำกระจ่างแจ่มเพียงชั่ววูบ แล้วดับวับไปพร้อมกับลมหายเฮือกสุดท้าย รูปสามสี่ใบปลิวไปกับลมหนาว เป็นภาพผู้หญิงแต่ละคนในอริยาบทที่แตกต่างกัน ภาพสุดท้ายเป็นภาพงานแต่งงาน..เจ้าบ่าวเจ้าสาวยืนยิ้มให้กับกล้องพร้อมกับชายคนหนึ่ง ด้านหลังของทุกภาพ..เป็นคำสารภาพจากหัวใจของผู้ชายอย่างเขา "ผมขอโทษ...ผมรักคุณ" .. -จบ- จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:56:51 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องนี้ผมเขียนขึ้นนานแล้วครับ..และเคยแปะในชื่ออื่นมาก่อน เพราะอยากจะคุยกับเพื่อน ๆ เลยขออนุญาตนำมาขัดเกลาเล็กน้อย..และแปะใหม่อีกครั้ง หวังว่าเพื่อน ๆ คงชอบนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : แทน - [ 10 มี.ค. 47 22:58:21 A:202.57.181.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้ว เศร้านะคับ จากคุณ : ninaM - [ 10 มี.ค. 47 23:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาจองที่ก่อน  อิอิ วันนี้ไม่ไหว เผลออ่านเกือบทั้งวัน แพลบเดียวเที่ยงคืนแล้ว (ยังอยากอ่านอยู่เลย ฮ่ะๆๆ แต่กลัวไปทำงานสายยย) ^__^.. จากคุณ : GTW - [ 10 มี.ค. 47 23:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 Life's not easy. That's true.. But.. it's not happened if..we don't do. So sad ka.. hmm.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 11 มี.ค. 47 00:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กรกาจเหมือนคนมีความผิดปกติในจิตใจเลย เหมือนกับว่าอยากให้ชีวิตมีความทุกข์ จากคุณ : Canossa - [ 11 มี.ค. 47 01:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ก่อนอื่นต้องหาคำว่าจบก่อน แล้วไล่อ่านจากล่างขึ้นบน ว่าแต่เอาชีวิตตัวเองมาตีแผ่หรือเปล่าคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 11 มี.ค. 47 01:38:28 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กลิ่นอายแห่งความเศร้าแผ่กระจายไปทั่วหัวใจเลย ไม่ไหวๆ รักไม่สมหวัง เจ็บปวดแทนภาวินี มาคุยกับคุณปิ้วให้หายคิดถึง(ในกระทู้บอกชื่อแทน ไม่ชอบชื่อแทนเขาเขียนนิยายเศร้า) เรื่องชื่อ หญิงไทยกับคุณหญิง คนเดียวกันค่ะ ชื่อคุณหญิงนี่มีแต่นินามเท่านั้นที่เรียก จะพูดไปหญิงไทยก็ชินชื่อนี้แต่กับนินามคนเดียว(จริงๆนะ) หญิงไทยก็เรียกนินามว่า นินามที่รักเหมือนกัน เพราะนินามน่ารัก อิอิ (แล้วมาบอกกับคุณปิ้วทำไมล่ะเนี่ย..) ถ้าคุณปิ้วจะเรียกหญิงไทยว่า คุณหญิง ตามนินามก็ไม่ว่า แต่หากหญิงไทยจะเรียกคุณปิ้วว่า คุณปิ้วที่รัก แล้วอย่าตกใจก็แล้วกัน..... คุยเรื่องหนังสือคุณปิ้วอีกนิดนะ หญิงไทยฝากเพื่อนซื้อหนังสือคุณแล้ว ก็ไม่รู้จะได้หรือเปล่า หากไม่ได้คงต้องรอซื้อเองตอนกลับบ้าน หากว่าหนังสือยังคงเหลือนะ ถึงเวลานั้นคงได้ซื้อเล่มสองพร้อมกันทีเดียวเลย แต่ก็อยากซื้อเล่มหนึ่งก่อนเพราะว่าคุณปิ้วจะได้มีทุนทำเล่มสองหรือเล่มอื่นๆต่อไป ขอให้คุณปิ้วและเพื่อนๆประสบความสำเร็จดั่งหวังด้วยค่ะ จากคุณ : หญิงไทย - [ 11 มี.ค. 47 05:31:05 A:213.101.45.142 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยังไม่ได้่อ่านค่ะ  กำลังตาลายเพราะหิวข้าว จากคุณ : ดอกงิ้ว - [ 11 มี.ค. 47 09:23:35 A:203.155.236.29 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่า บอกไม่ถูกว่าตอนอ่าน/และ อ่านจบ รู้สึกอย่างไร มันปนๆกันไป กรกาจ ภาวินี วรวุฒิ แต่ละคนล้วนมีข้อดีข้อเสีย ตามแบบฉบับคนทั่วไป ที่เราอาจเดินสวนทางบนถนน พบบนรถเมล์ กรกาจดูเหมือนเป็นคนคิดหมกหมุ่น จมอยู่กับความมืดในความสว่าง ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคน แต่สองบ่าแบกโลกไว้ทั้งโลก ภาวิณี เป้นคนน่าสงสาร ถูกกรกาจผลักลงในหล่มแห่งความผิดหวังด้วยฝืมือของกรกาจ (ในความคิดของผมคนเดียว ฮี่ๆๆ) ไม่ผิดกับลี้คิมฮวง ผฤทธิ์มีดสั้น)ที่ผลักคนรักของตัวเองให้กับเพื่อน (ไม่ว่าจะมองในแง่ใด สำหรับผมแล้วการกระทำแบบนั้นไม่ใช่วีรบุรุษแห่งความรักอย่างเด็ดขาด) จนกลายเป็นคนหมกหมุ่นครุ่นคิด วรวุ๖ เป็นคนเห็นแก่ตัว ฉวยโอกาสที่ดีให้กับตัวเอง แม้ว่าจะไม่ถูกต้อง แต่นั่นล่ะ คนแบบนี้ก็มีทั่วไป มลชนก เป็นอีกคนหนึ่งที่เป็นเหยื่อของความรัก จะโทษเธอก็ไม่ได้เต็มปาก เพราะเธอก็สิทธิ์ที่จะคิดหรือจะหวัง กับคนรัก หรือคนรัก คุณแทนก็เป็นอีกคนหนึ่ง ...... ...... คิดเอง ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 47 13:24:33 จากคุณ : GTW - [ 11 มี.ค. 47 13:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จำได้ว่าเคยมาลงที่ถนนแล้วเหมือนกัน จากคุณ : scottie - [ 11 มี.ค. 47 13:27:02 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แทนมาคุยด้วยครับ.. ไม่ได้คุยในชื่อนี้มานาน.. นานจนแทบจำสำนวนการคุยของตัวเองไม่ได้ แย่จริง ๆ เลย น้องนินามครับ.. เรื่องราวที่ผ่านนามคีย์บอร์ดนี้..มักจะเศร้าอย่างนี้เสมอล่ะครับ พี่เองก็แปลกใจ..ทั้งที่ตั้งแต่เริ่มเรื่อง ก็ไม่ตั้งใจให้เรื่องราวเป็นไปในทำนองนั้นเสียทีเดียว แต่เมื่อเริ่มไปแล้ว..เรื่องราวมันก็ไหลมา..และจบอย่างที่เห็นในที่สุด สงสัยคนเขียน..จะเป็นโรคซึมเศร้า..อันเป็นโรคจิตยอดฮิตของผู้คนในสมัยนี้แล้วกระมังครับ น่าสงสาร(ตัวเอง)จริง ๆ ....... จานจีฯ ครับ.. กรุณาอย่าหักโหมครับ..รักษาสุขภาพเอาไว้เป็นเพื่อนดื่มเบียร์กับนายปิ๊วนาน ๆ และผลิตผลงานมาให้พวกเราอ่านเยอะ ๆ นะครับ ....... ดีใจที่ได้เห็นคุณคิมมี่อีกครั้ง หายไปนานเลยนะครับ..คิดว่าลืมเพื่อนคนนี้ซะแล้ว.. สบายดีใช่ไหมครับ?.. ผมชอบเสียงหัวเราะของคุณจัง ei ei ei อ่านเป็นไทยได้ อีอิ อีอิ.. ช๊อบ ๆ ....... คุณCanossaครับ สิ่งที่คุณว่าถูกต้องแล้วครับ พระเอกของเรื่องนี้..ชอบพาตัวเองไปหาความทุกข์ ทุกข์ด้วยกิเลสตัณหา..ทั้งของตัวเองและคนรอบข้าง สมน้ำหน้าดีนะครับ..ที่ตายไปเสียได้ ถ้ายังอยู่ป่านนี้..คงทำให้คนใกล้ตัวเดือดร้อนอีกหลายคน แย่ชะมัดเลย.. ....... คุณรสา รสาครับ นิยายมาจากชีวิตจริงครับ..ต่อเติมเสริมแต่งบ้างก็เป็นไปตามธรรมดาของนิยาย.. ผมเองอาจจะไม่ได้มีอะไรเลวร้ายถึงขนาดนั้น..แต่ก็เฉียดใกล้เข้าไปทุกทีแล้วล่ะครับ นี่ไง..ผมจึงอยากไปขายวิญญาน กับซาตานของจานจีฯ เสียให้รู้แล้วรู้รอด จะได้เลิกทรมานเสียที เฮ้อ.. ....... ขอบคุณคุณหญิงไทย..ผมยังขอเรียกชื่อนี้ต่อไป..มิได้กลัวว่าจะกลายเป็นคุณปิ๊วที่รัก แต่กลัวว่าคุณนินามจะค้อนเอา เธอจองชื่อ "คุณหญิง" ไว้ใช้แต่เพียงผู้เดียวในประเทศไทยมานานแล้ว.. (ส่วนจะเรียกผมว่าที่รัก..ก็ขอให้มาเรียกเฉพาะกระทู้ผมนะครับ..ผมช๊อบบบบบบ) เรื่องหนังสือนั้นต้องขอขอบคุณมาก..ที่กรุณาคิดจะอุดหนุน ถือเป็นแรงใจให้แก่คนทำ และคนเขียน เป็นสิ่งพิสูจน์ว่าที่พวกเราคิดทำกันมานี้..เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว (หลังจากไม่แน่ใจในบางอย่างในตอนแรก ๆ) ที่นั่นเป็นไงครับ..ดอกไม้ยังสวยเหมือนเดิมหรือเปล่า? หิมะล่ะ..ได้ยินว่าหลายประเทศกำลังถูกถล่มกลบทับจากเจ้าอสูรน้อยปอยน้ำแข็งนี้.. หวังว่าคุณหญิงไทยคงไม่หนาวจนเกินไปนะครับ กลับไทยเมื่อไร โปรดแจ้งให้ทราบล่วงหน้า เผื่อว่าบางที.. บางที..จะพาคุณนินามไปรับนะครับ อึ๊ยส์.. ....... น้องแอนดอกงิ้วหนาวน้ำครับ หายไปนานเลย..ไม่ค่อยได้คุยกัน สุขภาพเป็นไง? งานการ?..ชีวิต?.. อย่าทิ้งให้ตัวเองอยู่คนเดียวนะครับ อย่าลืมว่ายังมีเพื่อนและพี่อยู่อย่างมากมาย ที่คอยจะเป็นกำลังใจให้เสมอในทุกเรื่อง คิดถึงนะครับ ....... จากคุณ : แทนขอบคุณครับ - [ 11 มี.ค. 47 14:01:07 A:202.57.183.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุยกับจานจีฯ อีกครั้ง ขอบคุณมากครับ..กับสาระวิเคราะห์ที่อาจารย์ได้ทิ้งไว้ให้.. ผมอ่านแล้ว..ยังแปลกใจตัวเอง..ว่าสามารถถ่ายทอดความเป็นปกติของ "คน" ออกมาได้ถึงขนาดนั้นเชียวหรือ? หรืออาจารย์คิดไปเองจริง ๆ ??(ฮี่ ๆๆ) มีคนอ่านอย่างนี้..นับได้ว่าผมโชคดีมหาศาล ของสารภาพอีกครั้ง..ว่าผมรักอาจารย์จริง ๆ แม้ไม่เคยเห็นหน้า..หรือได้พูดคุยกันมากมาย..แต่หัวใจของสองเรา..ปรุโปร่งแทงทะลุกันตลอด ราวกับเป็นคนเดียวกัน ผมดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับอาจารย์ครับ จากใจจริง ....... คุณสก๊อตตี้ครับ ขอขอบคุณคุณสก๊อตตี้อีกครั้ง หลังจากที่ได้ขอบคุณไปแล้วในกระทู้นั้น คุณเป็นทั้งนักเขียนฝีมือดี และนักอ่านที่ดีเยี่ยมจริง ๆ ครับ หวังว่าเราจะได้มีโอกาสรู้จักกันมากกว่านี้นะครับ จากคุณ : แทน - [ 11 มี.ค. 47 14:09:05 A:202.57.183.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ปัญหาบางอย่างมันมีทางแก้หรอกน่ะ เว้นแต่บางคนเลือกที่จะจมทุกข์อ่ะนะ จากคุณ : XiangMu - [ 11 มี.ค. 47 14:30:24 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านจบแล้ว เศร้าจัง แต่เห็นมิติด้านลึก ด้านมืด ในใจมนุษย์นะ เป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง จากคุณ : bookmark - [ 11 มี.ค. 47 16:23:31 A:203.113.77.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อคืนฟังเพลงนี้พอดี เลยเอามาฝากค่ะ ชื่อเพลง: อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน อัลบั้ม: Real TT ของ ทาทา ยัง คนดีขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย ให้หวั่นไหวและต้องมาถามกัน ว่าคนไหนที่เป็นคนสำคัญของฉัน ที่นั่งในใจคือเขาหรือเธอ ไม่รู้จะบอกกับเธอได้ยังไง จะผิดไหมถ้าบอกว่าเท่ากัน อาจจะเห็นแก่ตัวเมื่อเธอช่างดีกับฉัน และเขาก็สำคัญเป็นคนที่รู้ใจ หากฉันฝันถึงเธออย่างเขา หรือถ้าเขาแสนดีอย่างเธอ สิ่งที่ถามฉันคงไม่ลำบากใจ อย่าเลยอย่าบอกให้ฉันเลือกเลย เพราะฉันไม่เคยรู้เลย ไม่รู้ว่าจะเลือกใคร ขาดเธอก็เหงา ขาดเขาก็คงเสียใจ ไม่อยากจะเลือกใคร อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน ฉันรู้ว่ามันก็คงไม่ดี ทำอย่างนี้ที่สุดอาจไม่เหลือใคร หากว่าเธอเกลียดฉัน ก็อยากขอโทษได้ไหม เหตุการณ์ที่เป็นไปใจฉันเองก็เจ็บ จากคุณ : รสา รสา - [ 11 มี.ค. 47 16:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ไม่อยากสงสารภาวิณี ไม่รัก ก็ไม่ต้องแต่ง อายุก็ยังน้อย หน้าที่การงานก็ได้เจอผู้คน ชีวิตตัวเองไม่เหมือนในนิยาย อยู่ๆ ยอมให้ชีวิตตัวเองผูกมัดกับคนที่ไม่ได้รัก จากคุณ : Canossa - [ 11 มี.ค. 47 17:07:45 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วค่ะ และก็อ่านอีกรอบแล้วด้วยค่ะ ดีค่ะ เศร้าดีจัง หุหุ จากคุณ : aRaRe - [ 11 มี.ค. 47 17:31:11 A:203.113.86.156 X:192.168.177.38, 172.16.1.7 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ชีวิตจริงก็เครียดพออยู่แล้ว ยังหาเรื่องเศร้ามาเพิ่มให้ตัวเองอีก คิดถึงผู้ชายแสนเศร้าคนนี้เลยแวะมาทักค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 11 มี.ค. 47 18:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ช่วงนี้หน้าหนาวดอกไม้ยังไม่มีค่ะ รออีกนิดดอกไม้ก็เต็มบ้านเต็มเมือง ตามถนนหนทางนี่ต้นไม้เล็กๆน้อยๆแทบทุกชนิดออกดอกสีต่างๆสวยงามมาก และจะออกดอกเป็นรุ่นๆทุกระยะตลอดหน้าร้อนเลย ส่วนดอกไม้ที่ออกดอกปลายหนาวคือหิมะยังอยู่แต่ก็ออกดอกพ้นหิมะมาให้ดูโฉม นั่นยังไม่โผล่เลย ออกไปดูหน้าบ้านทุกวันเลยค่ะ เฝ้ามองกลัวพลาดโอกาส ไม่รู้ชื่อเพราะจำไม่ได้ ตอนซื้อมาปลูกนั่นซื้อหลายชนิดเกินไปสับสนชื่อ ดอกสีขาวคล้ายหิมะดูๆคล้ายดอกมะลิ เห็นแล้วทำให้มีความสุข หิมะขาวไปทั่วแล้วมีดอกไม้โผล่แซมพ้นหิมะเต็มไปหมด อย่างนี้ไม่มีความสุขก็คงจิตใจตายด้านแล้ว ไม่รู้ว่าคุณปิ้วเบื่อที่จะคุยด้วยหรือเปล่า เพราะความสุขหญิงไทยก็มีอยู่แค่ดอกไม้ บางคนเขาว่าหญิงไทยงมงาย ปีๆเอาเงินไปลงแต่ที่ดอกไม้ต้นไม้ บางครั้งก็เห็นด้วยกับเขา แต่พอเห็นดอกไม้ออกดอกทีไรก็กริ๊ดกร๊าด จิตใจชุ่มชื้นเหมือนสาวน้อยอยู่ร่ำไป เลยตามใจตัวเองซื้อแต่ดอกไม้เพื่อระงับความแก่ อิอิ จากคุณ : หญิงไทย - [ 12 มี.ค. 47 03:50:26 A:213.101.45.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 ธุจ้าลุง (o_o) แอนสบายดีจ๊ะ  ตอนนี้สุขภาพกายดีขึ้นมาก เพราะสุขภาพจิตดีขึ้นด้วย การงานก็ดี เหนื่อยแต่สนุก เรียนรู้มากขึ้น ได้ทำอะไรหลายอย่าง เก่งขึ้นเยอะ เอ้อ! วันที่ 18 มี.ค.นี้ แอนนัดกินข้าวกับนักเขียน ของสำนักพิมพ์คุณแข็งแรง คนหนึ่ง (คุณ scottie) ก็ไม่ได้หวังอะไรมาก แค่หนังสือฟรี ๆ 1 เล่มเท่านั้น ลุงไปด้วยกันมั้ยล่ะ มีเฉดน้อยด้วยนะ เจนี้ยังไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าจะไปหรือเปล่า จากคุณ : ดอกงิ้ว - [ 12 มี.ค. 47 09:45:27 A:203.155.237.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 ลุงแทน เขียนแนวนี้ จากประสบการณ์จริงหรือเปล่าคะ ตอนใกล้จบ กรกาจ เริ่มสำนึก แต่ก็ยังรักไม่เป็นอยู่ดี ลุงแทนก็อย่าใช้เหล้า มาชะล้างความทรงจำที่โหดร้าย ตามอย่าง กรกาจ แล้วกันค่ะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 12 มี.ค. 47 21:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ทิ้งไปหลายวัน..ขอเข้ามาคุยกับเพื่อน ๆ ให้ชื่นใจ .... คุณXiangMu ขอบคุณในความคิดเห็นครับ..ดีใจที่มาเยี่ยมเยียน อย่าลืมแปะเรื่องให้อ่านอีกนะครับ คุณbookmark คุณเป็นอีกคนหนึ่งที่ให้กำลังใจผมได้มากครับ..สำหรับการเขียนเรื่องทำนองนี้..ขอบคุณครับผม คุณรสา รสาครับ ขอบคุณสำหรับบทเพลงครับ..ผมเคยได้ยินเพลงนี้มาสองสามครั้ง..เพิ่งรู้นะครับที่ทาทา ยังเป็นคนร้อง..เพราะดีนะครับ..แต่ความหมายของบทเพลง..ผมว่ายังห่างไกลการยอมรับของสังคมเราอยู่(โดยเฉพาะสังคมปากว่าตาขยิบอย่างทุกวันนี้) เอ..ผมจะเครียดเกินไปหรือเปล่านี่?? คุณCanossa ครับ เห็นด้วยอย่างยิ่งกับคุณCa.ครับ ผู้หญิงทุกคนควรคิดอย่างนี้..ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ผมว่าเหตุการณ์กระโดดสะพานลอยคงไม่เกิดขึ้นแน่เลยครับ.. ขอบคุณครับผม..ผมชอบอ่านความเห็นของคุณCa.ในทุกกระทู้เลยครับ..จริงใจและแจ่มใสดีครับ คุณaRaRe ครับ ขอบคุณครับที่อ่านถึงสองรอบ..มิน่าอาราเร่ถึงต้องใส่แว่น เพราะชอบอ่านหนังสือสองรอบนี่เอง..(แซวเล่นนะครับ..ได้ยินว่าน้องน่ารักมาก ๆ พี่อยากเจอตัวจริงซะแล้ว..) ขอบคุณครับ น้องศาลาไทยครับ ขอบคุณครับ คิดถึงน้องเช่นกัน คุณหญิงไทยครับ ผมไม่เคยเบื่อที่จะคุยกับคุณหญิงไทยเลยครับ..แต่มักจะเข้ามาคุยด้วยล่าช้าเสมอ โดยเฉพาะเรื่องดอกไม้..ถึงแม้ผมจะเป็นผู้ชายผมก็ชอบดอกไม้..ผมว่าดอกไม้เหมือนผู้หญิง มีเสน่ห์ในตัวที่แตกต่างกันไปในแต่ละดอกแต่ละพันธุ์..พอได้ดูได้ชมดอกไม้สวย ๆ ทีไรก็ได้แต่สะท้อนใจ.. เพราะรู้ว่าถึงอย่างไร..ก็ไม่มีวันได้เป็นเจ้าของดอกไม้นั้นอย่างแน่นอน.. ถึงอย่างไรผมก็จะรอดอกไม้จากคุณหญิงไทยนะครับ..แม้ตอนนี้จะห่างจากวันวาเลนไทน์ถึง 11 เดือนก็ตาม ผมอดทนครับ...(อิอิ) น้องแอนครับ.. อาทิตย์หน้าพี่ต้องขึ้นเหนืออีกแล้ว..คราวนี้ไม่แน่ว่าจะต้องไปกี่วัน..แต่เชื่อว่าไม่น่าจะลงมาทันวันที่ 18 ที่น้องกับคุณสก๊อตตี้นัดกัน..น่าเสียดายจังเลย ฝากทักทายเพื่อน ๆ ด้วย..โดยเฉพาะคุณสก๊อตตี้..ฝากบอกว่าพี่แทนชื่นชมงานเขียนของเธอมาก..การเป็นนักอ่านที่ดีและเป็นนักเขียนที่ดีในเวลาเดียวกันได้นั้น..ต้องถือว่าเก่งมาก ๆ ครับ พี่เอมครับ.. ทุกความเห็นที่พี่เอมมีต่อกระทู้ของผม..ไม่ว่าจะเป็นในชื่อไหนก็ตาม..จะต้องแฝงความห่วงใยน้องคนนี้มาด้วยทุกครั้ง..ผมซึ้งใจจัง ผมจะดูแลสุขภาพครับ..เพื่อจะได้เขียนเรื่องให้พี่เอมอ่านอีกนาน ๆ (ปล. น้ำสีหวาน ๆ ยังไม่หมดเลยครับ..ผมทานทีไรเมาหลับทุกที..เลยเหลือไว้ 1 ขวดเพื่อเป็นที่ระลึกครับ) จากคุณ : แทนขอบคุณครับ - [ 13 มี.ค. 47 00:02:38 A:202.57.174.249 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 มาสวัสดีและทำความรู้จักอย่างเป็นทางการกับคุณแทนครับ (หลังจากรู้จักกับคุณปิ๊วมาแล้วแสนนาน) เห็นด้วยกับคุณนินามว่า เรื่องนี้เศร้าจริงๆ ที่ผมเศร้ามากก็คงเป็นเพราะอย่างgที่จานจีว่า ตัวละครในเรื่อง ช่างเหมือนคนจริงๆ ที่เราพบได้ทั่วไป ตามป้ายรถเมล์ ท่าเรือ หรือในกระจก (แว้ก...) อ่านแล้ัวมันเลยรู้สึก "จริง" เสียจนสะเทือนจากข้างในน่ะครับ (หัวใจคุณพีท) สารภาพว่าค่อนข้างกลัวเรื่องเศร้า เพราะชีวิตมีแต่ความสุข (หลับหูหลับตาพยายามทำให้ตัวเองสุขง่ะครับ ฮ่าๆ) แต่เรื่องเศร้าของคุณแทน เศร้ายังไงก็จะอ่านครับ (อ่านไปกินกุ๊ดเต๋วเคล้าน้ำตาไปด้วย ประหยัดค่าน้ำปลาดีครับ  งือๆ) เห็นคุณหญิงไทยพูดถึงหนังสือ มีเล่มหนึ่งเล่มสองด้วย หนังสือไรอ้ะ  ผมหายสาปสูญไปนาน ตกข่าวแหละ โปรดทำลิ้งค์ให้ผมไปอ่านด้วน เอ๊ย ด่วนครับ จากคุณ : คุณพีทขอเป็นเพื่อนด้วยคน (PeterPuck) - [ 13 มี.ค. 47 09:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เขียนดีนะคะ  ให้อารมณ์ของตัวละครได้ดีมากเลยค่ะ เศร้า....จริง ๆ เพราะว่าการดำเนินชีวิตอยู่บนความไม่ถูกต้องของศีลธรรม  มักนำจุดจบแบบนี้มาให้เสมอ  ชีวิตของเขาเปล่าดาย  ไร้แก่นสาร ชีวิตที่ผิดศีลธรรม  ไม่เคยนำความสุขที่แท้จริงมาให้ได้เลย หวังว่าคงสบายดีนะคะ  แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ จากคุณ : ริเศรษฐ์ (ริเศรษฐ์) - [ 13 มี.ค. 47 20:13:36 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คุณพีทครับ คุณพีทเป็นเพื่อนผมนานแล้ว.. ซึ่งต้องขอบคุณคุณพีทเป็นอย่างมาก..ที่กรุณาให้เกียรตินับผมเป็นหนึ่งในเพื่อนของคุณด้วย ขอบคุณในความเห็นที่ให้ไว้นะครับ..ผมยินดีอย่างยิ่งเลยครับ ที่มีเพื่อนดี ๆ อย่างคุณพีท สำหรับลิงก์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2696527/W2696527.html ครับ เป็นการร่วมมือร่วมใจของเพื่อน ๆ ที่ย่ำเดินอยู่ในเวปแห่งนี้ ..... อยากคุยด้วยอีกครับ..เอาไว้กระทู้หน้าแล้วกัน หรือไม่ก็เอาไว้ได้เจอกันเมื่อไรค่อยคุยกันนะครับ ตอนนี้ผมขอแอบไปปลื้มใจก่อนครับ.. ..... น้องริเศรษฐ์ครับ ขอบคุณมาก ๆ ที่กรุณาเข้ามาเยี่ยมเยียน น้องคงสบายดีเช่นกันนะครับ เรื่องของน้องพี่อ่านแล้วก็ได้ประโยชน์กลับไปทุกครั้งเช่นกันครับ เทคแคร์นะครับ ขอบคุณอีกครั้ง จากคุณ : แทน - [ 13 มี.ค. 47 23:18:03 A:202.57.181.47 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอมาเก็บไปก่อนนะคะ  ช่วงนี้ไม่ค่อยจะได้เข้ามาบ่อยเท่าไหร่   อ้อ.. แวะมาฝากความคิดถึงด้วยค่ะ  และยังรอหนูสิงห์อยู่นะคะ  ^^     จากคุณ : syringe - [ 14 มี.ค. 47 16:25:05 ]