คือสัญญา ตอนที่ 6

    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2681943/W2681943.html

    ตอนที่แล้ว

    ============  


    ตอนที่ 6

    ลำแสงจากไฟฉายส่องเป็นทางยาวตัดความมืด  เสียงฝีเท้าตามจังหวะการก้าวเดินดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเป็นระยะ ๆ  สายตามองไปยังบริเวณที่นั่งรอบกองไฟเมื่อคืนนี้  นั่นคือจุดนัดพบกันของยามเช้ามืด   กองไฟยังมีแสงสว่างอยู่  ร่างสูงนั่งหันหลังให้อยู่คนเดียว  แผ่นหลังกว้างนั้น  เธอมองปราดเดียวแล้วยิ้ม

    “พี่ปราม  ตื่นเช้าจัง  เป็นนัมเบอร์วันเลยนะคะ”  ปริมทักทายพี่ชายเสียงสดใส  เมื่อเดินมาถึง  แล้วนั่งลงข้าง ๆ

    ปรามหันหน้ามามอง
    “ปริมก็เหมือนกันนะ  นอนไม่หลับหรือไง”  เขาโยนกิ่งไม้ที่เป็นเชื้อเพลิงเข้าไปในกองไฟ
    “ตื่นเต้นค่ะพี่ปราม  อยากไปดูพระอาทิตย์ขึ้นจากสายหมอก”  เด็กสาวยิ้มแย้มร่าเริง
    “พี่ปรามฝากคืนนายปฏิการด้วยนะ  เขาให้ยืมใส่เมื่อคืนนี้”  ปริมส่งเสื้อหนาวสีน้ำตาลให้พี่ชาย
    “เอ้า!  คืนเขาเองสิ  พี่ไม่เกี่ยวนะ”  ปรามไม่ยอมรับเสื้อหนาว  นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  เอาไม้เขี่ยกองไฟไปมา
    “แหม…พี่ปรามอ่ะ  ฝากหน่อยก็ไม่ได้”  เด็กสาวทำเสียงอู้อี้ในลำคอ  “แล้วตอนอยู่บนรถตู้น่ะ  พี่จะต้องไปขับรถต่อจากปฏิการ  ทำไมไม่บอก” เธอเริ่มซักไซร้เอาเรื่องพี่ชาย

    ปรามหันมาเลิกคิ้ว
    “ก็เรานั่งหลับสบายอยู่นี่  ก็เลยไม่ได้ปลุก  ปล่อยให้นอนแล้วยังมาว่าอีกนะ”
    “ก็ไม่รู้นี่ว่านายปฏิการอ่ะจะมานั่งด้วย”
    ปรามยิ้ม  “แล้วไอ้การทำไรปริมรึเปล่า  บอกพี่มาเลย  เดี๋ยวพี่จัดการมันเอง”

    ปริมสั่นหัว  “เปล่าค่ะ  นั่งกอดอกตัวตรงแน้วเลย”  พูดพลางหัวเราะ  
    “แล้วตอนขึ้นเขามาที่พัก  พี่ปรามหายไปไหน  ไหนบอกจะคอยดูแลปริมไง  ทิ้งให้ปริมเดินอยู่คนเดียวนะ”
    “พี่ต้องขับรถไปซื้ออาหารในเมืองมาให้ไง”  มองน้องสาวนั่งสอบสวนตัวเขาด้วยความเอ็นดู   คำตอบของปรามทำให้ปริมไม่สามารถต่อว่าต่อขานอะไรพี่ชายได้อีก  

    “พี่อาจจะไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ปริมนะ  แต่พี่ก็คอยดูแลปริมอยู่ห่าง ๆ เสมอ”  

    เขาโอบไหล่น้องสาวอย่างเอาใจเป็นการขอโทษ  น้องสาวหัวดื้อจึงต้องยอมจำนนโดยปริยาย   เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของพี่ชาย  เขาเปรียบเสมือนตัวแทนของพ่อและแม่ที่แยกทางกันไปคนละทาง  เพราะความไม่เคยอดทน  และไม่เคยพยายามเข้าใจกันและกัน

    “แล้วเรายังไม่ใจอ่อนอีกหรอ  ไอ้การออกจะแสนดีขนาดนี้  รู้รึเปล่า  เขาไม่เคยจีบผู้หญิงคนไหนเลยนะ  นอกจากปริมคนเดียว”

    “แหม…เชียร์กันจังเลยนะ”  ปริมขยับตัวออกมานั่งหน้าปั้นปึ่งแล้วเงียบไปนาน  ได้แต่นั่งมองเปลียวไฟระริกเต้นไปตามท่วงทำนองการร่ายรำของพระเพลิง  เศษไม้แตกดังเปรี๊ยะ  เกิดสะเก็ดไฟเล็ก ๆ แล้วกระจายหายไปในอากาศ

    “ว่าไงล่ะ ปริม  ยังไม่ตอบพี่เลย”

    ปริมดึงมือพี่ชายมากุมไว้
    “ฉันยังไม่รู้เลย…ใครที่ฉันจะไว้ใจ  สนิทใจ  ใกล้ชิดกับเขาได้มากเท่าพี่ปรามแบบนี้  มันยากนะ  ฉันกลัวนะ  กลัวจะเหมือนพ่อที่ทอดทิ้งแม่ไปมีคนอื่น  ฉันคงเสียใจ   ความรักที่เกิดขึ้นง่าย ๆ  มันก็มักเลิกง่าย ๆ นะคะพี่ปราม”  เสียงเด็กสาวเศร้าสร้อยลง   ภาพแม่ร้องไห้ทุกวันทุกคืนเมื่อรู้ว่าพ่อมีผู้หญิงคนอื่นปรากฏขึ้นในห้วงนึกและยังชัดเจนเสมอเมื่อนึกถึง

    “เขาคงไม่เป็นอย่างนั้นหรอก  คนดี ๆ อย่างไอ้การ  พี่กลัวว่าเขาจะหมดกำลังใจ  ท้อใจซะก่อนนะ  ปริมตั้งกำแพงสูงเกินไปรึเปล่า”

    “ก็ช่างเขาสิคะ”  เสียงปริมหนักแน่นขึ้นมาทันที

    “เรามันใจแข็งจริง ๆ น้า…”  พี่ชายโครงหัวเด็กสาว

    “เพิ่งรู้หรอคะ พี่ปราม”  เด็กสาวหัวเราะเสียงใส  “ปริมเป็นคนดื้อนะคะ โดยเฉพาะเรื่องของความรัก ปริมมีความคิดเป็นของตัวเองสูงมาก แม้ว่า การเชื่อมั่นในความคิดของตัวเองนี้นั้น อาจจะทำให้ปริมไม่ได้เจอคนที่เรารักอีกเลยก็ตาม ปริมคงยอมละทิฐิ   ทิ้งศักดิ์ศรีที่มันค้ำคออยู่ไม่ได้นะคะ   หากแม้เราจะไม่ได้รู้จักเขาอีกเลยก็ตาม  ปริมถือว่า เราไม่ใช่คู่กัน หากเป็นคู่กันแล้ว เขาน่าจะมีความพยายามมากกว่านี้  ปริมจะไม่ยอมปล่อยหัวใจของตัวเองให้ใครง่าย ๆ หากปริมไม่มั่นใจ  ไม่แน่ใจ  ปริมจะไม่ขอเสี่ยงค่ะ   และจะไม่ยอมเสียความรู้สึกดีดี   เพราะเราตัดสินใจผิดพลาดไป   ปริมต้องใช้เวลาดูนานมาก  นานจนอาจไม่มีใครรอไหว       นั่นก็หมายถึงเขาไม่มีความมั่นคง และหนักแน่นพอที่ปริมจะมอบความรู้สึกพิเศษนี้ให้กับเขาได้”  เธอสาธยายหลักการของตัวเองอย่างยืดยาว

    “หืม…น้องสาวเราช่างคิดจริง ๆ มองการไกลนะจ๊ะ”

    “ก็ถ้าใครทำให้ปริมรักได้  ก็จะรักคนเดียว  และรักตลอดไปค่ะ   จะให้รักใครง่าย ๆ ได้ไงละคะ  ว่าแต่…แล้วเรื่องหวานใจพี่ปรามละคะ”  ปริมแหย่พี่ชายบ้าง  เพราะรู้ว่า  เขาแอบชอบสาวคนหนึ่งอยู่  แต่ไม่กล้าแสดงตัว

    “อะไรเล่า  วกมาหาพี่จนได้นะ”  ปรามทำเฉย ๆ  ไม่รู้ไม่ชี้เขี่ยกองไฟไปมา  แอบซ่อนยิ้มอย่างเขิน ๆ เอาไว้ในสีหน้าเรียบเฉย  “ถ้าเขาหินแบบปริม  พี่คงต้องตายแน่ ๆ เลย”  เขาหันมาเขย่าหัวน้องสาวจอมดื้อ

    “พี่ปรามน่ะ  เป็นผู้ชายนะคะ  ถ้าชอบใครต้องกล้า ๆ หน่อยนะ  ผู้หญิงเขาจะเสียหายถ้าให้เขาแสดงตัวก่อน  รู้มั้ย”  เด็กสาวยื่นหน้ามาแนะนำให้อีก

    “แบบปฏิการใช่มั้ย”  พี่ชายหันมาเอาคืน

    “พูดงี้นะพี่ปราม  ไม่คุยด้วยแล้ว”  เด็กสาวลุกขึ้นสะบัดหน้าเดินหนี  ชนเข้าอย่างจังกับคนที่มายืนอยู่อย่างเงียบเฉียบครู่หนึ่งแล้ว  เขารีบช่วยพยุงตัวเธอเอาไว้

    ปริมอึ้ง  ทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วอึดใจเดียว  ก่อนจะรีบถอยตัวออกมาทันที  อยากจะต่อว่าเขาก็ไม่ได้เพราะเธอเป็นคนชนเขาเองต่างหาก  นึกโกรธตัวเองที่ทำอะไรเซ่อซ่าอีกจนได้

    “เอาของนายคืนไป”  เธอทุ่มเสื้อหนาวใส่คนหนุ่มที่ยืนงง   แล้วเดินอ้าว ๆ ไปรวมกลุ่มกับสาว ๆ ที่เดินมาถึงแล้ว  

    ================  


    ขอบฟ้าปรากฏสีชมพูจาง ๆ  ที่ปลายฟ้าด้านตะวันออก  ดวงดาวดวงสุดท้ายหายลับไปกับขอบฟ้านานแล้ว  บรรยากาศยามเช้ายังมืดสลัวอยู่  อากาศยังเย็นจนทุกคนต้องซุกมือเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อและกางเกงตามระเบียบ  บางคนไม่ยอมใส่เสื้อหนาว  มายืนปากสั่นทำตัวห่อ ๆ  กระโดดเหยง ๆ ไปมาด้วยความหนาว  ไอร้อนจากภายในร่างกายเมื่อเอ่ยคำพูดกระทบกับความเย็นของภายนอก  ทำให้กลายเป็นควันสีขาวขมุกขมัวทุกครั้งที่ส่งเสียงเจรจาพาที   หนุ่มสาวต่างเฝ้ารอการปรากฏตัวของดวงอาทิตย์  และเตรียมเก็บภาพสวย ๆ กันอย่างใจจดใจจ่อ  สายหมอกล่องลอยอยู่ใกล้ราวกับจะจับต้องได้  ทะเลหมอกกลางหุบเหวบนยอดผาสูง  งดงามเหมือนดินแดนในเทพนิยาย

    อีกไม่กี่นาทีต่อมาพระอาทิตย์ดวงกลมสีแดงแจ่มจ้าดวงมหึมาค่อย ๆ ฝ่าสายหมอกขึ้นมาฉายรังสีสีทอง  ราวกับดวงตะวันกำลังยิ้มแย้มแจ่มใสทักทายทุกชีวิตบนโลกนี้อย่างเบิกบานใจ   เป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน

    หนุ่มสาวต่างรวมตัวกันแน่นเอี้ยดในกรอบสี่เหลี่ยมของกล้องที่เตรียมกดชัตเตอร์เพื่อบันทึกภาพและลีลาหลากหลายท่าทางสุดบรรยายของทุกคนเอาไว้  ที่ต่างเต็มไปด้วยความสนุกสนานร่าเริงเฮละโลโห่หิ้วไปตาม ๆ กัน  

    ดอกไม้หลากชนิด  หลากหลายสีสันถูกปลูกสลับสับหว่างกันไว้เป็นชั้น ๆ ลดหลั่นกันเป็นขั้นบันไดตามไหล่ทางของหุบเขา  ผีเสื้อน้อยบินมาเป็นพระเอกประกอบฉากที่ดูเข้ากันที่สุด  เพราะผีเสื้อย่อมคู่กับดอกไม้เสมอ

    ปริมนั่งดูดอกไม้สีเหลืองสดที่มีผีเสื้อปีกบางกำลังบินวนเวียนอยู่เหนือดอกไม้งาม  ลวดลายสีสันบนปีกผีเสื้อเป็นสีครามเหมือนท้องฟ้าของยามเช้า  ผีเสื้อสีหวานสดใสบินมาเกาะเส้นผมตรงสีดำสนิทของเธอ  พลางขยับปีกช้า ๆ

    ปฏิการได้แต่เฝ้ามองปริมหัวเราะ  ยิ้มแย้ม  ร่าเริงอยู่ห่าง ๆ   เกรงว่าถ้าเข้าไปใกล้ ๆ  เธออาจจะไม่มีความสุขเท่าที่ควรและขาดเวลาที่เป็นส่วนตัว  ได้แต่นึกอิจฉาผีเสื้อสีสวยที่ได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดเธอและได้รับความสนอกสนใจจากเธอขนาดนั้น

    จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 10 มี.ค. 47 23:06:04 ]