ความคิดเห็นที่ 1 สันต์หยิบรูปขึ้นดู หญิงสาวผมหยิกหยักโศกลอนใหญ่ ดวงตาคม ยิ้มของเธอดูเป็น ธรรมชาติดี เขาหยุดคิดแป๊บนึง รู้สึกเหมือนมีภาพบางภาพวิ่งมาที่สมองของเขา หน้าของ หล่อนคุ้นๆ ดูๆไปคล้ายกับภาพขาวดำที่เคยเห็นในห้องชั้นบนของวัดจีนอย่างไม่น่าเชื่อ  “ไม่ หรอกมั้ง สองรูปนี่ผมคนละทรง แล้วรูปอรนี่ก็อวบกว่า คนหน้าเหมือนกันมีเยอะแยะ” สันต์ คิดปลอบใจตัวเอง แล้วเขามองผ่านกระจกออกไปทางหน้าร้านเห็นหญิงสาวรูปพรรณเหมือน อรในรูป เธอหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ แล้วเสียงเรียกเข้ามือถือของสันต์ก็ดังขึ้น “ใช่เธอจริง ด้วย” เขาคิดก่อนกดรับ                 เราพูดจากันไม่กี่คำ เธอมองเข้ามาในร้านประสานสายตากับผม ผมพยักหน้าให้เชิง รับรู้ แล้วเธอก็ตรงมาที่ผม ผิวขาวอมชมพู ดวงตาคม ใบหน้าสมส่วนรับกับผมหยิกลอนใหญ่ มองแล้วมันสะกดผมได้อย่างไม่น่าเชื่อ เธอใส่เสื้อไหมพรมสีหวานแขนสามส่วน กางเกงผ้าสี ดำ ดูเผินๆแล้วเหมือนพวกคุณหนูผู้ดีเลย เธอเดินมาหยุดตรงหน้าผม ดูท่าทางเป็นคนมั่นใจใน ตัวเองไม่น้อย              “คุณสันต์ใช่มั้ยคะ”              “ครับ ใช่ครับ” ผมละสายตาจากชุดแต่งกายของเธอ มาจ้องหน้าแทน             “คุณอร” ผมลากเสียงยาวเชิงถาม             “คะ  ต้องขอโทษด้วยที่ให้คุณรอนาน พอดีอรติดธุระสำคัญจริงๆ” น้ำเสียงแน่วแน่ ของเธอทำให้ผมเชื่อเธอได้อย่างไม่ต้องสงสัย            “เชิญนั่งก่อนครับ เห็นแก้วบอกว่าคุณเชี่ยวชาญทางด้านการลงทุน ผมจึงอยากให้คุณ แนะนำตัวเองสักเล็กน้อยเกี่ยวกับสถาบันที่คุณจบการศึกษามาและประสบการณ์การทำงาน คร่าวๆ” หล่อนพูดเก่งทีเดียว พูดคล่องตามสไตล์สาวมั่น หล่อนจบมาจากสถาบันของรัฐและ เคยทำงานที่บริษัทเงินทุนชื่อดัง ก่อนที่จะไปศึกษาต่อที่ลอนดอน ถ้างานชิ้นนี้ของผมมีเธอมา ช่วยก็คงจะดีไม่น้อย มิน่าละแก้วถึงกล้ารับประกัน ผมนั่งฟังเธอพูดไปเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่า สายตาผมเห็นภาพของเธอเบลอๆ  เสียงที่เธอพูดเหมือนเริ่มเบาลง แต่ “ภาพนั้น” กลับปรากฏ ชัดในสมองของผมอีกแล้ว ผมพยายามสลัดมันออกไปจากหัวของผม แต่ก็ไม่สำเร็จ ผมต่อสู้ กับ “ภาพนั้น” อยู่อีกสักพัก แต่ก็ล้มเหลว ความรู้สึกปวดหัวเข้ามาแทนที่ ผมเริ่มกุมขมับแล้ว หลับตาเพื่อผ่อนคลาย                           “คุณคะ คุณ คุณสันต์” หญิงสาวเพิ่มความดังขึ้น พร้อมกับเขย่าที่ไหล่ของเขา “เป็น อะไรไปคะ ไม่สบายหรือเปล่า”            ผมค่อยๆลืมตาขึ้นภาพเบื้องหน้ากลับมาชัดเจน แม้ว่าในหัวของผมจะยังมึนๆอยู่ก็ตาม ผมตัดสินใจบางอย่าง              “เปล่าๆ ครับ” ผมพูดไม่เต็มปากนัก “ผมคงจะเครียดไปหน่อยเลยรู้สึกมึนๆ เอาอย่าง นี้แล้วกันครับ คุณอรพอจะมีนามบัตรมั้ยครับ”              “มีคะ เดี๋ยวอรหาให้” หญิงสาวหยิบมันออกมาจากกระเป๋าสตางค์ส่งให้            ให้ตายเถอะ ใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว ตอนนี้มันตื่นเต้นยิ่งกว่าลุ้นผลสอบเอ็น ทรานซ์หรือว่าลุ้นผลบอลพรีเมียร์ลีกซะอีก ในใจก็ภาวนาไปเรื่อยๆ ผมรับมาด้วยมือที่สั่นเล็ก น้อย แต่พยายามทำให้เป็นปกติ              “อรนิภา ประสิทธิรัตน์ ไม่จริง” ผมเผลออ่านชื่อของเธอออกมา ด้วยสีหน้าตกใจ              “ทำไมคะ มีอะไรผิดปกติเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความประหลาดใจ              “เปล่าๆครับ พอดีเห็นนามสกุลคุ้นๆ”  ผมพูดกลบเกลื่อน รู้สึกว่าตัวเองหน้าซีด              “พอดีพ่อของอรเป็นที่รู้จักในสังคมนิดหน่อย คุณอาจจะเคยได้ยินมาบ้าง” เธอยิ้ม อย่างธรรมชาติอีกแล้ว แต่ผมรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก ผมจ้องหน้าของเธอเหมือนเฟ้น หาอะไรบางอย่างกับ “คน” ที่อยู่ตรงหน้า               “ยังไงผมจะติดต่อไปอีกทีนะครับ” ผมแสร้งมองนาฬิกาข้อมือ “นี่ก้อเริ่มดึกแล้ว ผม ต้องขอตัวกลับก่อนแล้วพบกันใหม่นะครับ” สันต์รีบสาวเท้าออกจากร้านอย่างไม่คิดชีวิต อร มองตามอย่างงงๆ ทำตาปริบๆ               ผมเดินมาหยุดหน้าลิฟต์ กดลูกศรลง ชั่วเวลาที่รอลิฟต์ไม่ถึงนาทีนี้ผมกลับรู้สึกว่า นานมาก หันมองข้างหลังบ่อยครั้งเหมือนกลัวใครจะวิ่งตามมา เสียงลิฟต์ดังขึ้น ผมรีบก้าวเท้า เข้าไปอย่างโล่งใจ กดชั้นจุดหมายทันที ประตูลิฟต์ปิด ผมถอนหายใจ แต่ เอ๊ะ! ทำไมประตูถึง เปิดอีกครั้ง แล้วผมก็เห็นบุคคลที่ไม่ต้องการจะเจอมากที่สุดในโลก            “อ้าว คุณสันต์เจอกันอีกแล้วนะคะ” ผมยิ้มแห้งๆ เสียงใสๆของเธอไพเราะดี แต่ผมฟัง แล้วปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันที แถมเธอเดินเร็วยังกับลอยได้ เพราะเมื่อกี้ไม่เห็นมีใครอยู่บริเวณนั้น ตอนนี้ผมอยากจะกระโดดออกจากลิฟต์ซะแล้ว แต่ขามันแข็งจนขยับไม่ได้เลย            “ครับ” ผมเป็นคนพูดน้อยขึ้นมาทันที หญิงสาวก้าวเข้ามายืนเคียงข้าง ขนแขนสองข้าง เกิดอาการยืนขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ผมไม่รู้ว่าจะมีใครเคยเจอเหมือนผมหรือเปล่า ยืนอยู่เฉยๆแต่เหมือนตกจากที่สูงอย่างรวดเร็ว(ก็ลิฟต์กำลังลงนี่หน่า) อากาศในลิฟท์ปกติแต่ ผมหนาวไปถึงขั้วหัวใจ ผมเริ่มได้กลิ่นธูปกลิ่นสาปสางปนกันเข้ามาหรือไม่ผมอาจจะอุปทาน ไปเอง ไม่มีคำสนทนาใดๆเกิดขึ้น มีแต่ความเงียบ ผมกลัวความเงียบนี้มาก แต่ก็ยังดีกว่าให้พูด กัน น่าแปลกลงลิฟต์แค่ไม่กี่ชั้นแต่รู้สึกเหมือนเนิ่นนานมาก เสียงลิฟต์ดังขึ้น ผมรู้สึกเหมือนได้ ยินเสียงจากสวรรค์ ประตูเปิดผมกำลังจะก้าวเท้าออก แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมารั้งแขนผม ไว้ มือของเธอนั่นเอง!!            “เดี๋ยวสิสันต์ ยังไม่ถึงชั้นจอดรถของคุณเลย” เสียงของเธอฟังดูยานๆ แปลกๆ หรือว่า ตอนนี้สมองของผมมันรับรู้อะไรช้าลงไปหมดแล้ว ผมมองดูตัวเลขบอกชั้นด้านบนจึงเชื่อเธอ            “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเดินบันไดดีกว่า ออกกำลังกายไปในตัว” ผมพูดเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น ไม่รู้ว่ามาจากสมองส่วนไหนสั่งการ             “งั้นตามใจคุณ” เธอสะบัดมือจากผม แล้วกดลิฟต์ปิด             ผมรู้สึกโล่งใจอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อกี้ผมเห็นผีงอนเหรอเนี่ย ผมเพิ่ง เคยเจอ แล้วก็เพิ่งรู้ว่าผีก็งอนเป็น ถ้าผมตามลงไปด้วยอาจเห็นผีขับรถก็เป็นได้ .             ตาของผมเริ่มมีปฏิกิริยากับแสงจ้าจากทางหน้าต่าง ผมยังรู้สึกหนักๆหัว เหมือนยังไม่ สร่างจากสุราทั้งๆที่ไม่ได้ดื่มเลยสักนิด ตอนนี้ยังไม่อยากจะลุกไปไหน  เมื่อคืนผมคงฝันร้าย ร้ายมากด้วย  ผมคลำหามือถือแต่กลับเจอกระดาษแข็งเล็กๆ 1 แผ่น  นามบัตรของเธอนั่นเอง   เธอหลอกหลอนผมในฝันยังไม่พอ ยังตามมาหลอนถึงข้างหมอน  ผมลูบผมของตัวเองเพราะ ผมมันอาจจะชี้เหมือนในหนังก็เป็นได้  แต่ไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น  ความคิดที่จะอู้งานเกิดขึ้นในหัวของผม               ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน  แต่ในมือของผมมีดอกลิลลี่สีขาวหนึ่งดอก  ซอยเล็กๆ แคบๆ  ห้ามรถวิ่งเข้า  ข้างๆเป็นรั้วสังกะสีสีเขียวปิดล้อมมีป้ายบอกให้รู้ว่ากำลังก่อสร้างอาคาร ผมเดินเข้าไปเริ่มนึกออกลางๆเมื่ออยู่หน้าวัดจีนที่เคยมา  ก้าวผ่านประตูไปตลอดทางเรียงราย ด้วยเซียนเทพนามต่างๆ ผมเดินทะลุผ่านประตูกลมๆที่เคยเห็นในหนังจีนกำลังภายใน  เห็น บันไดไม้แคบๆสองข้าง  เท้าของผมก้าวขึ้นไปเรื่อยๆเหมือนถูกสั่งงานจากหัวใจมากกว่าสมอง   ห้องนี้อีกแล้ว ห้องที่พบเธอครั้งแรก  ผมเริ่มตั้งชื่อมันว่า “ห้องแห่งวิญญาณ”  ความรู้สึกต่างๆ ยังคงเดิมเหมือนที่มาวันก่อนจะต่างออกไปก็ตรงที่วันนี้มีผมอยู่คนเดียวในห้องนี้ ป้ายวิญญาณ ต่างๆยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม ผมเริ่มกวาดตามองป้ายของเธอ  ป้ายของเธอหาง่ายเพราะแปลก ต่างจากป้ายอื่นที่มีชื่อภาษาไทยสลักอยู่ ผมวางดอกลิลลี่ที่หน้าป้ายของเธอ   พนมมือตั้งจิตภาวนา และลืมตาขึ้น  ทันใดนั้นผมเห็นบางอย่างที่ไม่อยากจะเชื่อ  ป้ายของเธอมีวันที่ปรากฏขึ้ นมา  และวันที่นั้นเป็นอนาคตห่างจากวันนี้ 1 เดือนพอดี              “อรยังไม่ตายจริงๆด้วย” ผมอุทานเบาๆ ด้วยความประหลาดใจ ผมเอามือลูบที่ป้าย ของเธอเพื่อที่จะตระหนักอีกครั้งว่ามันเป็นเรื่องจริง ผมไม่เคยมีสัมผัสพิเศษอะไรมาก่อน แต่ ตอนนี้ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง  ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น  ความรู้สึก อยากช่วยเธอผุดขึ้นในหัวของผม  และผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทั้งที่ผมก็เพิ่งจะรู้จักเธอ            ผมเดินออกทางเดิมซอยแคบและเล็ก ผ่านร้านขายข้าวหมูแดง ออกไปเจอแหล่งขาย อะไหล่  ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย สติของผมกลับมาเมื่อได้ยินเสียงเข้ามือถือ              “สันต์เมื่อวานสันต์เป็นอะไร”              “เปล่า  สันต์แค่ปวดหัว คงเพราะเครียดเรื่องงาน”              “เห็นอรบอกว่าสันต์เป็นอะไรไม่รู้  ทำตัวแปลกๆ”              “ไม่มีอะไรหรอก ปวดหัวนิดหน่อยนี่ก้อหายแล้ว”              “แล้วนี่อยู่ที่ไหนเนี่ย เสียงดังจัง วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ”              “ อืม ไม่ได้ไป”              “พักผ่อนมากๆละ  โดดงานละสิ”              “ครับๆ คุณแม่คนที่สอง”              “ตาบ้า  พูดด้วยความหวังดีนะ ไม่อยากคุยด้วยแล้ว แค่นี้นะ”              “ครับ  สวัสดีครับ” แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 47 21:17:30 จากคุณ : โอริสา อามิ** - [ 11 มี.ค. 47 21:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2     ผมนั่งคิดนอนคิดอย่างไรก็คิดวิธีช่วยเธอไม่ออก  จนกระทั่งผ่านไปหลายวัน  เวลาไม่ คอยผมซะแล้ว  ผมตัดสินใจโทรไปยืนยันให้เธอทำงานร่วมกับโครงการใหม่ของบริษัท  เธอ ไม่ขัดข้อง  ผมเริ่มโทรหาเธอและนัดเจอบ่อยขึ้นโดยอ้างเรื่องงานเป็นหลัก  แต่ความจริงแล้ว ผมอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอมากกว่า  จนวันหนึ่งผมได้บอกบางอย่างกับเธอ          “ผมชอบคุณ  คบกับผมได้มั้ย”  ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจังแต่ผมไม่รู้ตัวเองว่าพูด ประโยคนี้ออกไปได้ยังไง ทั้งๆที่ไม่แน่ใจตัวเองด้วยซ้ำ  “เอ่อ .ถ้าไม่ปฏิเสธผมจะคิดว่าคุณ ตกลงนะครับ” เธอมองผมด้วยสีหน้าที่มีหลายความรู้สึกปนกัน            “อรเพียงแค่อยากถามคุณบางอย่างว่าคุณแน่ใจแล้วเหรอคะที่พูดแบบนี้” ผมฟังแล้วรู้ สึกเหมือนโดนมีดเล่มยาวแทงที่หัวใจทันที            “แน่ใจสิครับ แน่ใจที่สุด” ผมพยายามตอบให้หนักแน่นมากที่สุดพร้อมกับความจริงใจ ทางสายตา             “ทั้งๆที่เรารู้จักกันแค่ไม่กี่วันเองนะคะ”             “ในความคิดของผม  ความรักไม่เกี่ยวกับเวลา  คนเราอาจจะรู้สึกรักหรือชอบใครบาง คนภายในเสี้ยววินาที” ผมไม่รู้ว่าจำคำพูดนี้มาจากไหน แต่ผมตอบได้อย่างเร็วเหมือนออกมา จากหัวใจ              อรไม่ตอบอะไรแต่รอยยิ้มและแววตาของเธอ ทำให้ผมรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างได้ และมันอาจจะซึมซับไปถึงใจของผมในไม่ช้านี้              ความสัมพันธ์ของเราสองคนดำเนินไปเรื่อยๆ ผมดูปฏิทินเหลือเวลาอีกไม่ถึง 10 วัน และผมก็ไม่แน่ใจอยู่ดีว่าวิธีนี้จะช่วยเธอได้  ผมกลับไปที่ห้องแห่งวิญญาณอีกครั้ง  คุกเข่าลง ตรงป้ายของเธอมีเพียงคำถามเดียวซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในใจว่า “จะช่วยเธอได้อย่างไร”  แต่ก็ยังมืด แปดด้านเหมือนเดิม  ผมเดินลงมาข้างล่างได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง                “ชะตาชีวิตของคนเราถูกกำหนดไว้แล้ว  ไม่มีใครฝืนมันได้”  ผมหันกลับไปมอง เห็นพระจีนรูปหนึ่งวัยเดียวกับพ่อผม  ผมนิ่งเงียบคุกเข่าลง “อาตมาพอจะรู้ว่าโยมมาที่นี่เพราะ เหตุอันใด”                          “หากแม้ว่าเราจะฝืนชะตาที่กำหนดไว้ไม่ได้  ผมก็จะพยายามถึงที่สุดอยู่ดี  ถึงจะรู้ว่าที่ ทำไปไม่มีความหมาย  ไม่มีประโยชน์  ไม่มีค่าอะไร  ผมก็ยังยืนยันที่จะทำ  อย่างน้อยผมก็คิด ว่าทำเพื่อใครคนหนึ่ง” ผมพูดเหมือนอัดอั้นตันใจมานาน   เมื่อพระจีนรูปนั้นมองเห็นความตั้งใจจริงจึงกล่าวว่า              “แต่มีสิ่งหนึ่งที่อาตมาอยากบอก  หากมีอีกชะตาชีวิตหนึ่งที่เปี่ยมล้นด้วยความมุ่งมั่น และสำนึกที่ดี เข้ามาผูกพันกับเธอผู้นั้นด้วยแล้ว  ชะตาชีวิตของเธอผู้นั้นอาจจะเปลี่ยนแปลงได้   แต่มีข้อแม้ว่าต้องมาจากใจที่บริสุทธิ์และรักที่แท้จริงเท่านั้น”               “ขอบคุณอาตมาที่ชี้แนะทางสว่าง”  ผมพนมมือ ไม่ได้คุกเข่าคำนับเหมือนในหนังจีน  ตอนนี้ผมดีใจเหมือนคนบ้า  แววตาของผมเริ่มมีความหวังเหมือนกับเห็นแสงสว่างร่ำไรใน ความมืดมน  แม้จะเป็นเพียงจุดเล็กๆก็ตาม  ผมเดินออกจากวัดจีนด้วยความรู้สึกอุ่นใจขึ้น . (ติดตามตอนต่อไปคะ) จากคุณ : โอริสา อามิ** - [ 11 มี.ค. 47 21:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อรรู้ได้ไงว่าสันต์จอดรถชั้นไหน? งงตรงที่ยังไม่ตายแล้วมีป้ายได้ไง .. จากคุณ : scottie - [ 11 มี.ค. 47 23:17:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปนานมากเลยค่ะ ตอนแรกก็เดาว่าใช่ไหม.. พอรู้ว่าใช่ก็ดีใจอ่ะค่ะ @^_____^@ จากคุณ : p_jung - [ 12 มี.ค. 47 09:04:38 A:203.149.41.167 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^ ) _ _ _ _ _ __ _ _ _ ( ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 12 มี.ค. 47 16:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ขอบคุณอาตมาที่ชี้แนะทางสว่าง”  เอ่อ   อาจารย์หรือเปล่าครับ จากคุณ : CD - [ 12 มี.ค. 47 18:08:45 A:203.15.34.122 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบคุณ scottie นะคะ เวลาอยู่ในลิฟต์ 2 คน  ชั้นที่กดให้จอดเท่านั้นที่จะมีไฟติดคะ จึงไม่แปลกคะที่อรจะรู้... ส่วนว่าไม่ตายแล้วมีป้ายได้ไง ก็สันต์มีสัมผัสพิเศษไงคะ ไม่รู้จริงเหรอคะ หรือว่าเรายังสื่อไม่ดีนะ....ฮือ..... จากคุณ : โอริสา อามิ** - [ 13 มี.ค. 47 09:29:24 ]