ความคิดเห็นที่ 1 เกือบสิบนาทีที่เรือของเราระดมยิงใส่เดทคาล  แต่กลับไร้ผลโดยสิ้นเชิง  มันจมหายไปราวกับถูกดูดกลืนเข้าไปในหมอกก่อนที่ลูกกระสุนจะได้สัมผัสกับตัวเรือ   พวกมันก็มีม่านพลังเช่นกัน  ในระหว่างนี้เองเดทคาลกลับไม่ยิงตอบโต้เราซักแอะ   เหมือนพวกมันจะบอกเราว่า  เชิญเลย  เชิญกระหน่ำยิงกันให้หนำใจ  ดูซิว่าจะฝ่าม่านพลังของพวกเราไปได้หรือไม่?  หึๆ พวกเจ้ามีดีแค่นี้เองหรือ?  งั้นคราวนี้ทีพวกข้าบ้างละนะ   จะแสดงอำนาจให้พวกเจ้าได้เห็น  เปรี้ยง!! โครม!!  พวกมันเปิดฉากยิงอีกครั้ง  คราวนี้กระสุนเวทชนเข้าที่กลางเสากระโดงเรือเรา   แม่นราวกับจับวาง  เสาไม้ขนาดคนตัวใหญ่โอบไม่ได้รอบปริแตกและหักสะบั้นในทันที      มันโอนเอนง่อนแง่นแต่ไม่โค่นลงมาเพราะมีเส้นเชือกขึงอยู่โดยรอบ  แต่แล้วเชือกก็ขาดผึงที่ละเส้นๆ  ในที่สุดมันก็มิอาจทนแรงโน้มถ่วงอีกต่อไปได้  มันได้ทิ้งตัวลงสู่ผืนน้ำพร้อมๆ กับคานประคองใบเรือและผ้าใบผืนใหญ่  แถมด้วยกะลาสีเรืออีกสองสามคนที่เกาะเกี่ยวอยู่   “กิโรฮะ!! มีคนตกน้ำ!!  เร็วเข้า!!  ต้องช่วย!! แข็งตายแน่!!” ผมละล่ำละลักร้องเรียก  และชะโงกหน้ามองลงไป  เรือลำนี้ยังคงแล่นต่อไปข้างหน้าโดยทิ้งพวกเขาไว้ด้านหลัง   ผมกลัวพวกเขาจะแข็งตายไปเสียก่อน  ขนาดยืนโต้ลมอยู่บนดาดฟ้าเรือนี่   มือเท้าของผมก็ชาดิกจนแทบจะไร้ความรู้สึกอยู่แล้ว   ผมเคยดูหนังเรื่องไททานิคมาก่อน  พวกผู้โดยสารเรือแข็งตายอยู่ในน้ำทะเลอุณหภูมิติดลบได้ภายในเวลาไม่กี่นาที “ไม่ต้องกระวนกระวายไป  เดี๋ยวพวกนั้นก็ว่ายกลับมาเอง  น้ำทะเลสิกันดามันอุ่นอยู่เสมอ  แต่ข้าว่าเจ้าไปคอยระวังพี่สาวของเจ้าเสียดีกว่านะ  ดูให้ดีๆ สิ  ตอนนี้เรือชะลอความเร็วลงแล้ว  อีกประเดี๋ยวก็จะจอดนิ่งสนิทในที่สุดเพราะขาดกระโดงเรือ” กิโรฮะเอ่ยเรียบๆ แต่ใบหน้ากลับข:-)ตึง “พวกเราไปไม่ถึงฝั่งฝันเสียแล้ว  อีกแค่ไม่กี่ฟาร์ท่อมก็จะถึงแนวปะการังน้ำตื้นอยู่แล้วเชียว” มาคายถอนหายใจยาว  เขาก้าวมายืนข้างกาย พลางดึงดาบสั้นที่เหน็บอยู่ตรงเอว  ยื่นให้ผมแล้วกล่าวสั้นๆ ว่า “เอาไว้ป้องกันตัว” ผมรับดาบนั้นมาถือไว้และชูขึ้นดูความคมของมัน  เป็นดาบสั้นที่ค่อนข้างหนักเอาการสำหรับร่างเด็กวัยสิบสองสิบสามปีเศษ    ใบดาบเปล่งประกายเงาวับยามต้องแสงสุริยัน    คมกริบจนแทบจะผ่าอากาศเป็นริ้วๆ ได้  ยิ่งพินิจดูมันมากเท่าไร  ท้องไส้ก็ยิ่งปั่นป่วนเท่านั้น   นี่ผมจำเป็นต้องใช้มันจริงหรือนี่?!  ผม  ผมไม่เคยฆ่าคนมาก่อน  ขอภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง   อย่าให้ผมได้ใช้เจ้านี่กะซวกใครเลย  แม้จะเป็นสิ่งมีชีวิตในอนันตภพก็ตาม “มังกัส  เจ้าคอยคุ้มครองเด็กๆ ด้วย  หน้าที่นี้ข้าต้องขอฝากไว้ที่เจ้าแล้ว” กิโรฮะหันไปกล่าว  พลางดุนหลังให้ผมเดินไปหาพ่อครัว   ซึ่งบัดนี้เขาผันตัวกลายเป็นนักรบไปแล้ว   “ได้ครับนาย  ผมจะปกป้องคุณหนูทั้งสองด้วยชีวิต” มังกัสรับปากเป็นมาดมั่น  มือข้างหนึ่งจับไหล่หนูรันไว้  ส่วนอีกข้างก็กระชากดาบออกมาถือ “มาคาย  พวกมันแล่นเรือเข้ามาประชิดแล้ว  เตรียมกำลังพลให้พร้อม  รอดูท่าทีพวกมันก่อน  ตอนนี้พวกมันบรรลุวัตถุประสงค์แล้วที่หยุดเรือลำนี้ได้  และข้าว่ามันคงไม่ยิงปืนใหญ่มาอีกเป็นแน่” กิโรฮะกล่าว “เพราะสินค้านั่นใช่ไหม?  พวกมันฉลาดพอที่จะรู้ว่าถ้าจมเรือลำนี้ไป  เจ้าสิ่งนั้นก็จะดำดิ่งหายไปในมหาสมุทรพร้อมกับเรือเป็นแน่” มาคายเอ่ย  และยิ้มออกมาแม้ดวงตาจะดูแข็งกร้าวก็ตาม    จากที่ฟังทั้งสองคนพูดคุยกัน  ผมเดาได้ว่าสิ่งนั้นคงเป็นของวิเศษที่มังกัสพูดถึง  ว่าจะนำมันไปให้กับผู้ว่าการเมืองวานัป  สำหรับปฏิบัติการลับในครั้งนี้  ผมไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร  แต่มันคุ้มแล้วหรือ  ที่ต้องเอาผู้คนหลายสิบชีวิตมาเสี่ยง   และอาจจะต้องทิ้งร่างทอดกายไร้วิญญาณไว้ในที่แห่งนี้     เรือใหญ่ดำทะมึนราวกับเรือจากนรก     แล่นอย่างช้าๆ แต่น่าเกรงขามมาขนาบข้าง   ใบเรือสีดำสนิทนับสิบผืนกางรับลมจนแอ่นโค้ง  บนยอดเสาเป็นธงผืนดำสะบัดไปมาตามแรงลม  มีสัญลักษณ์หัวกะโหลกกับเขี้ยวสัตว์ประดับอยู่ตรงกลาง   ปืนใหญ่กระบอกโตสีดำเป็นมันวาวโผล่มาตรงช่องข้างลำเรือ  ทุกกระบอกต่างหันตรงมาที่เรือเราอย่างน่าหวาดเสียว   บนดาดฟ้าเต็มไปด้วยเหล่าโจรสลัดโฉด      ที่กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะเข้ามาคร่าชีวิตพวกเราเต็มแก่        จากระยะห่างระหว่างเรือกับเรือแค่ไม่กี่เมตร   ทำให้ผมเห็นใบหน้าอันน่ากลัวของพวกมันได้อย่างชัดเจน   พวกมันก็เหมือนมนุษย์ทั่วไปที่พบเห็นได้ตามหนังที่เกี่ยวกับโจรสลัด   ยกเว้นเขี้ยวของพวกมันที่ยาวโง้งออกมานอกปากเกือบครึ่งฟุตราวกับสิงโตทะเล!! โจรสลัดเดทคาลส่งเสียงคำรามขู่ขวัญกันลั่นเรือ   ผมยืนขาสั่นพับๆ ด้วยความขลาดกลัว  เหงื่อซึมเปียกอุ้งมือจนดาบสั้นแทบจะลื่นหลุดมือ   ใครคนหนึ่งผลักผมไปด้านหลัง  จนผมซึ่งยืนขาอ่อนอยู่เซไปชนกับมังกัสและหนูรัน   “ถอยออกไปเจ้าหนู  นี่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เขา” นาสก้าจอมเวทประจำเรือนี่เอง   แม้เขาจะยืนหันหลังให้ผม  แต่ผมก็ดูออกว่าเขาเสียพลังไปมากจนแทบไม่มีแรงจะทรงตัว “นาสกา นาสก้า!! สีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลย” มาคายหันไปพูด “ข้ายังพอจะใช้เวทได้อีกหลายคาถาอยู่  เจ้าไม่ต้องมาเป็นห่วงข้าหรอกต้นหน” “อ้า ได้ยินอย่างนั้นข้าก็ค่อยเบาใจหน่อย  จะได้ไม่ต้องพะวงมาคอยช่วยตัวถ่วงอย่างเจ้า” “หึๆ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ยังมีเวลามากัดกันอีกนะ  ตระเตรียมดาบและร่ายเวทเข้าเถอะพวกมันยกโขยงกันมาโน่นแล้ว” กิโรฮะกล่าวเตือน พวกเดทคาลนับสิบคนโหนเชือกเหวี่ยงตัวเข้ามา  และอีกนับสิบคนที่กระโดดจากกราบเรือลอยละลิ่วข้ามทะเลเข้าสู่เรือเรา  ทันทีที่เท้าพวกมันแตะพื้นดาดฟ้า   “เพื่อมาตุภูมิและลูกเมีย  ทหารทุกนายประจัญบาน  ฆ่าพวกมันให้เหี้ยน!!” กิโรฮะตะโกนก้องน้ำเสียงกังวาล  พร้อมกับควงดาบใหญ่เป็นวงกว้าง  โผนทยานเข้าหาโจรสลัดอย่างห้าวหาญดุจพญาราชสีห์   เหล่าลูกน้องผู้ภักดีเมื่อเห็นลูกพี่จู่โจมเข้าหาศัตรูอย่างไม่หวั่นเกรง  ก็บังเกิดความฮึกเหิมกู่ร้องลั่นไปทั้งลำเรือ  มาคายไม่รอให้เสียจังหวะ  ตามติดกิโรฮะวาดดาบเข้าใส่พวกเดทคาล  ทั้งฟัน  ทั้งจ้วง  ทั้งแทง  จนพวกมันสังเวยดาบของมาคายไปเสียหลายศพ  นาสก้าเสกบอลไฟขนาดเท่าลูกเทนนิสไว้ในอุ้มมือทั้งสองข้าง  โจรสลัดร่างยักษ์คนหนึ่งกระโจนตวัดดาบเข้าใส่  แต่กลับถูกลูกบอลไฟเขวี้ยงเข้าใส่ใบหน้าอย่างถนัดถนี่    ไฟลุกพรึบติดบนใบหน้าเหี้ยม  มันลงไปดิ้นทุรนทุรายกับพื้น  กลิ่นเนื้อไหม้ลอยมาติดจมูก   ส่วนพวกเราที่เหลือทั้งยิบรอน ซีคอส  สมีและคนอื่นๆ ก็ต่อกรกับพวกเดทคาลได้อย่างสนุกมือ   กิโรฮะควงดาบปานจักรผันฟาดฟัดเหล่าโจรสลัดที่ไหลบ่าเข้ามาดุจกระแสน้ำ  แต่ละครั้งที่สะบัดดาบเข้าใส่พวกมันคราใด  ก็บังเกิดเงาดาบพร่างพรายดูลานตา  พวกโจรสลัดที่กระโจนรุมเข้ามาถึงกับเลือดสาดกระเซ็น  ต่างปลิดปลิวลอยไปตามแรง  ย้อมใบดาบให้เป็นสีแดงฉาน โจรสลัดร่างผอมสูงคนหนึ่งเห็นพวกผมที่ยืนหลบฉากอยู่ทางกราบเรือฝั่งตรงข้าม  มันตรงรี่เข้ามาหาพลางแสยะยิ้มให้เห็นฟันสีดำอย่างน่าเกลียด  ยกดาบขึ้นเหนือไหล่แล้ววาดลงหมายจะฟันกระบาลผมให้แบะออกจากกัน   แกร๊ง!! มังกัสยกดาบในมือเข้ามาต้านรับ  ดาบต่อดาบปะทะกันอยู่เหนือศีรษะผมแค่ไม่กี่นิ้ว  เจ้าโจรสลัดกัดฟันกรอดอย่างไม่พอใจ  แล้วใช้แรงทั้งหมดแล้วกดดาบลงมา  มังกัสใช้มืออีกข้างยันไว้ที่สันดาบของเขา  ใช้พลังต้านพลังแล้วพอได้จังหวะก็ผ่อนกำลังในทันใด  โจรสลัดเสียหลักหน้าคะมำถลันวูบไปข้างหน้า   มังกัสตามไปปักดาบเข้าที่กลางหลังของมัน  ฉึก!!  มันร้องลั่น  ชักกระตุก  เลือดออกจากปากทะลัก  ส่งเสียงคอกแค่กในลำคอแล้วขาดใจตายไป   มังกัสถอนดาบออกจากร่างไร้ลมหายใจ  เลือดพุ่งทะลักออกมาตรงบริเวณปากแผล  และสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้ามังกัส “เป็นอะไรไหมคุณหนู?” เขาถามอย่างห่วงใย ผมส่ายหน้าอย่างมึนงง แล้วถอยไปยืนข้างหนูรัน   มังกัสยืนขวางเราไว้กันให้ออกห่างจากการต่อสู้อันดุเดือดเลือดพล่าน  ผมจ้องดูศพที่นอนเกลื่อนกลาดตามพื้นอย่างหวาดๆ  ไม่ว่าจะหันไปทางได้ก็มีแต่ศพทั้งของฝ่ายเราและฝ่ายมัน  บางศพนอนหงายตาเบิกโพลง    หน้าอกถูกแทงทะลุ  เลือดไหลนองไปทั่ว  บางศพหัวแบะก้อนสมองไหลย้อยออกมา  อย่างศพที่เลยออกไปอีกหน่อยก็ท้องแตก  บรรดาไส้และเครื่องในออกมากองอยู่ภายนอก   บัดนี้ดาดฟ้าเรือเจิ่งนองไปด้วยเลือดสีแดงคล้ำ  กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งกระจายไปทั่วตามแต่กระแสลมจะพาไป  หัวสมองผมหมุนติ้ววิเวียนกับภาพที่เห็น  ท้องไส้ปั่นป่วนผะอืดผะอมจนต้องหันหน้าออกไปนอกราวเรือ  และโก่งคอสำรอกอาหารที่ทานไปเมื่อวานออกมาจนหมด  ลำคอร้อนผ่าวและขนในปาก  แม้แต่น้ำย่อยก็ไหลตามออกมาด้วย  หนูรันเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าผม  เธอก็อาเจียนอยู่ข้างๆ ผมนี่เอง   พอเวลาผ่านไปหลายนาที  ฝ่ายเราก็ตกเป็นฝ่ายตกที่นั่งลำบากอย่างเห็นได้ชัด  ด้วยจำนวนคนที่น้อยกว่าหลายเท่าตัว  ไฟกองเล็กย่อมแพ้น้ำแอ่งใหญ่   พวกเราค่อยๆ ถูกโอบล้อมและถูกไล่ต้อนจนต้องหันหลังชนกันไว้   มาคายบัดนี้เสื้อขาดวิ่นเลือดไหลชโลมกาย  กิโรฮะตามเนื้อตัวมีบาดแผลเป็นทางยาวหลายแห่ง  เสื้อสีขาวของเขาบัดนี้กลับกลายเป็นสีแดงไปแล้ว  นาสก้าบัดนี้ไม่สามารถเรียกคาถาออกมาได้เลยซักบท   พลังเวทของเขาคงเหือดหายไปหมดแล้ว  แต่ก็ยังคงกัดฟันสู้โดยใช้ดาบในมือหวดปาดซ้ายปาดขวาเข้าใส่ใครก็ตามที่เข้ามาในระยะ  เรียกได้ว่าตอนนี้พวกมันควบคุมสถานการณ์ไว้ได้หมดแล้ว จากคุณ : ใบชา กล้าอ่อน (ณัฐกร) - [ 12 มี.ค. 47 11:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงหัวเราะของใครคนหนึ่งดังขึ้น  มันเรียกร้องความสนใจเสียจนทั้งสองฝ่ายในเรือต้องหยุดมือแล้วหันไปมอง  ต้นเสียงหัวเราะอันน่าขยะแขยงมาจากทางกราบเรือของเดทคาล  ชายคนก้าวขึ้นมายืนยิ้มกริ่มบนราวเรือ  เพ่งพินิจดูจากอาภรณ์ที่สวมใส่  ผมเดาได้เลยว่าจะต้องเป็นระดับหัวหน้าของพวกเดทคาลเป็นแน่!   ชายคนที่หัวเราะอยู่นั้นปรบมือแปะๆ อย่างพออกพอใจ  แล้วเอ่ยว่า “ยอดเยี่ยมๆ กัปตันกิโรฮะ  ไม่ได้เจอกันตั้งนานนับตั้งแต่ศึกที่ช่องแคบคาราคัส  ท่านยังเก่งกาจหาญกล้าอยู่เช่นเดิมเลยนะ  ผมว่าพวกท่านวางดาบลงเสียดีกว่า  จะได้ไม่มีใครต้องเสียเลือดไปมากกว่านี้” “กัปตันครีเฌอ  ท่านเองก็ยังเลวชาติหมาไม่รับประทานเหมือนเดิมเลยนะ  เชิญเถิด  เชิญลงมาคุยกันบนเรือข้าดีกว่า  ขอให้เรือลำน้อยของข้าได้ตอนรับโจรสลัดผู้ยิ่งใหญ่แห่งคาบสมุทรสิกันดาหน่อยสิ” กัปตันครีเฌอจับหนวดยาวเหนือริมฝีปากบิดไปมา  ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดและเคราแพะตรงปลายคาง  เขี้ยวยาวโง้งดูแหลมคมกว่าโจรสลัดคนอื่นๆ ผมยาวบิดเป็นก้อนเกลียวแข็งเหมือนทรงเดทร็อค   ท่าทางดูเป็นคนร่าเริงสบายๆ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความน่ากลัวจากดวงตา  และดูราวกับมีกลิ่นอายที่น่าสยดสยองแผ่ออกมารอบตัว  เขาสวมชุดผ้าคลุมยาวสีดำสนิทปักตราหัวกะโหลกและเขี้ยวเงือกทะเล  ข้างเอวเหน็บดาบยาวและปืนพกอีกกระบอก  กัปตันครีเฌอขยับเท้าลงจากกราบเรือ  เดินเหยียบไปบนอากาศข้ามมาอีกฝั่งราวกับมีทางเดินล่อนหนพาดระหว่างเรือ  ให้ตายเถอะ!! หมอนี่มันลอยได้!!   พอบรรลุถึงเรือเรามันก็กระชากปืนข้างกายขึ้นมายิงแสกหน้าสมีทันที!! โป้ง!! โพละ ! สมีสะดุ้งเฮือกสุดตัว  กลางหว่างคิ้วปรากฏรูกลวงโบ๋  เลือดสีแดงไหลย้อยลงไปถึงปลายจมูก   พวกเราตัวแข็งทื่อเหม่อมองสมีหงายหลังล้มตึงไป   “ครีเฌอ!!” กิโรฮะตวาดลั่น  โมโหเลือดขึ้นหน้า  กระโจนเข้าหาหัวหน้าโจรสลัดสู้ตายอย่างหมาจนตรอก  พวกเดทคาลกลุ่มใหญ่เตรียมกรุ่มรุมทำร้าย “หยุด!! สำหรับกิโรฮะ  ผมจะเป็นคนจัดการกับเขาเอง  พวกคุณถอยออกไปและล้อมเป็นวงเอาไว้” ครีเฌอพูดกับบรรดาลูกน้องอย่างสุภาพ  พลางก้าวออกไปอยู่กลางวงโดยมีกิโรฮะยืนรออยู่  ทั้งสองใช้ปลายดาบแตะเข้าหากันเบาๆ แล้วถอยออกมาดูท่าที “กัปตันเรือทั้งสองกำลังจะดวลดาบกัน  หากใครแพ้ลูกเรือที่เหลือก็จะตกเป็นเชลยของอีกฝ่าย  มันเป็นประเพณีเก่าแก่ของพวกโจรสลัดกับโจรสลัดด้วยกัน” มังกัสเอี้ยวตัวมากระซิบบอกผมกับหนูรัน “แต่ลุงกิโรฮะเป็นนายทหารไม่ใช่เหรอคะ?!” หนูรันถามอย่างสงสัย “เมื่อก่อนนายท่านเคยเป็นกัปตันเรือโจรสลัดมาก่อน” “ว่าไงนะ!! อุ๊ปส์ ” ผมเผลออุทานเสียงดังจนมังกัสต้องรีบเอามือมาปิดปาก มังกัสกระซิบอธิบายต่อไปว่า “ใช่ครับคุณหนู  เมื่อสักสิบปีที่แล้วนายท่านกิโรฮะเคยเป็นหัวหน้าโจรสลัดอีกกลุ่มหนึ่ง  ซึ่งมีอิทธิพลพอๆ กับพวกเดทคาล  แต่ว่าพวกเขามีแนวทางและวิถีทางที่แตกต่างกันมาก  นายท่านจะปล้นเฉพาะเรือของพวกคนรวยเลวๆ แล้วนำไปแจกจ่ายให้กับคนจน  และจะไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์  แต่พวกเดทคาลกลับไม่เป็นเช่นนั้น  พวกมันปล้นดะไปหมด  ฆ่าเรียบไม่เหลือแม้แต่เด็กทารกหรือสาวท้องแก่  ในที่สุดเรือของกิโรฮะกับเดทคาลก็ได้ปะทะกันที่ช่องแคบคาราคัส  พวกเขารบกันดุเดือดเลือดพล่าน  ศึกครั้งนั้นโด่งดังเลื่องลือไปทั่วทั้งคาบสมุทรเลยทีเดียว  แต่ทว่าในที่สุดฝ่ายนายท่านก็พ่ายแพ้  ลูกเรือของนายท่านตายเกลี้ยง  นายท่านโชคดีที่ตกลงไปในน้ำระหว่างสู้รบกับครีเฌอ     นายท่านลอยคออยู่ในทะเลเสียหลายวันและถูกช่วยไว้โดยทหารวานัป  นับตั้งแต่นั้นมา  นายท่านก็ได้เข้าร่วมกับกองทหารและแต่งงานใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเรื่อยมา” ผมหันไปมองที่กิโรฮะขณะที่หูกำลังฟังมังกัสเล่า  ตอนนี้ทั้งสองประดาบกันไปได้ซักพักแล้ว  ยังไม่มีใครเสียทีใคร  ครีเฌอฟาดดาบออกไปอย่างรวดเร็วหมายจะฟันให้ขาดสะพายแล่ง   กิโรฮะหมุนตัวเป็นวงหลบออกไปได้อย่างสวยงามแล้วตวัดดาบแทงไปที่ท้อง  ครีเฌอผงะถอยไปหนึ่งก้าว  ใช้ดาบปัดดาบของกิโรฮะออกให้พ้นทาง    แล้วอาศัยความเร็วพลิกคมดาบขึ้นฟัน   กิโรฮะแม้จะหลบได้ทันแต่ใบหน้าก็ถูกคมดาบบาดเป็นทางยาวตั้งแต่แก้มไปจนถึงหน้าผาก  เลือดแดงไหลย้อยออกมาแต่กิโรฮะหาได้สนใจไม่  เขายังคงเดินหน้าควงดาบฟาดฟันเข้าใส่ครีเฌออีกหลายดาบ  การโถมจู่โจมในครานี้เขายังมีลูกเรือที่เหลืออีกห้าหกคนเป็นเดิมพัน  ครีเฌอสะบัดดาบเข้าต้านรับอย่างยากลำบาก  ประกายดาบปะทะกันจนลายตา  ผมกลั้นลมหายใจอย่างตื่นเต้นลืมตัว   ครีเฌอเริ่มพลุ่งพล่านปลายดาบสั่นระริก  ไม่ว่าใครต่างก็ดูรู้ว่าเขาตกเป็นรองเสียแล้ว  กิโรฮะเห็นช่องว่างทางด้านข้างและไม่รอให้โอกาสหลุดลอยไป  เขาตวัดดาบออกไปสุดแรง  ช่วงเวลานั้นเองผมสังเกตเห็นใบหน้าเย็นชายโสของมัน  ปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันดูแคลนออกมา  ครีเฌอใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือดาบเสกธนูน้ำแข็งในชั่วพริบตาแล้วขว้างออกไป   ฉึก!! เสียงแท่งน้ำแข็งปักเข้าไปในต้นขากิโรฮะ  ปลายแหลมคมและเย็นจัดแหวกฉีกไปในผิวหนังกล้ามเนื้อทะลุถึงกระดูก   ดาบใหญ่ร่วงลงจากมือ  แล้วไปกุมอยู่ที่ต้นขาเหนือปากแผล   “[^_^]!! นี่แกกล้าใช้เวทในการดวลดาบ!!” “อ้อ ท่านคงหมายถึงกฎการดวลดาบระหว่างกัปตันเรือที่บัญญัติไว้ว่า  ให้ใช้ดาบในการดวลได้อย่างเดียว    มิอาจให้มีการใช้เวทใดๆ ทั้งสิ้นนั่นใช่ไหมครับ?!   แต่ทว่าผมคงมิอาจนำกฎนี้มาใช้ได้กับเดทคาลหรอก  ผมว่ากฎนี้มันควรปฏิวัติเปลี่ยนแปลงได้แล้ว” กล่าวจบครีเฌอก็ใช้ปลายดาบแหลมจี้เข้าที่คอหอยกิโรฮะ  เขาได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  กำหมัดทั้งสองข้างแน่น  แต่ไม่อาจตอบโต้อะไรได้เลย   “เจ้าหาพวกข้าเจอได้อย่างไร?  เส้นทางเดินเรือและภารกิจก็ถูกปกปิดไว้เป็นความลับ  หรือว่า ” “หึๆ ก็เป็นอย่างที่ท่านคิดนั่นแหละ  ผมได้ส่งสายลับไว้บนเรือท่านมานานแล้ว  และก็ได้ผล  ทาสผู้ซื่อสัตย์ได้ส่งข้อมูลสำคัญมาให้พร้อมกับเส้นทางเดินเรือเมื่อไม่กี่วันนี่เอง” กิโรฮะจ้องเขม่งและไล่สายตาไปยังผู้ใต้บังคับบัญชาที่ยืนเกาะกลุ่มกันอยู่      ใครกันนะที่เป็นหนอนบ่อนไส้? “ไม่ต้องไปสนหรอก  มาว่ากันเรื่องของเราต่อดีกว่า  ส่งมอบของนั่นมาให้ผม  แล้วผมก็ขอสัญญาด้วยเกียรติยศของโจรสลัด  จะปล่อยทุกคนที่เหลือไปถ้าได้สิ่งที่ผมต้องการแล้ว” ครีเฌอพูดด้วยเสียงนุ่มทุ้ม “ข้าไม่เชื่อแกหรอก สัจจะมันมีอยู่ในหมู่พวกแกซะเมื่อไหร่กัน” ครีเฌอยิ้มอย่างเยียบเย็น  และกล่าวขึ้นว่า “ท่านจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ท่าน  แต่นั่นมันอาจจะเป็นทางรอดเพียงหนึ่งเดียวของพวกท่านก็ได้  โอ๊ะโอ๋ !! มีผู้โดยสารตัวน้อยๆ อยู่บนเรือสองท่านเสียด้วย  ขออภัยแทนลูกน้องของผมที่เสียมารยาท  ทำให้คุณหนูๆ ทั้งสองต้องเห็นภาพน่าสยดสยองเหล่านี้  และข้ายิ่งต้องขออภัยเป็นพิเศษที่ไม่ทันสังเกตเห็นคุณหนูทั้งสองแต่แรก” เขาโค้งให้เล็กน้อยอย่างสุภาพชนเป็นเชิงขออภัย แต่รันรารากลับถอยไปแอบอยู่ข้างหลังผมอย่างหวาดกลัว   ครีเฌอหัวเราะน้อยๆ “อย่ายุ่งกับพวกเด็กครีเฌอ  มาสู้กับข้าดีกว่า” นาสก้าอดรนทนไม่ได้ระเบิดคำพูดออกมา “ขอโทษนะผมไม่มีธุระอะไรกับนักเวทหมดพลังหรอก  ช่วยนอนไปก่อนซักพักก็แล้วกัน” ครีเฌอเกร็งมือขึ้นมา  แล้วอัดพลังเวทไว้ที่มือข้างนั้น  บอลเพลิงสีฟ้าใสลูกโตหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง  สายลมร้อนวูบปะทะใบหน้า  อุณหภูมิรอบข้างถูกปกคลุมไว้ด้วยความร้อนระอุ  นาสก้าผงะด้วยความตกใจ  ไม่ทันให้ผมกระพริบตา  ลูกไฟบรรลัยนั่นก็พุ่งตรงไปหานาสก้า  พรึบ!!  ไฟสีฟ้าลุกท่วมร่างนาสก้า  เขาร้องโหยหวนทุรนทุราย  วิ่งพล่านไปทั่ว  ในที่สุดก็สะดุดกราบเรือและร่วงจมดิ่งลงสู่ผืนน้ำสีทับทิมเบื้องล่าง “ค่อยยังชั่ว  ค่อยเงียบลงได้หน่อย  ขอโทษทีนะผมเป็นคนไม่ค่อยชอบให้ใครมาพูดแทรก  มันเสียมารยาทมากรู้ไหม?” ครีเฌอกล่าวด้วยกระแสเสียงอันนุ่มนวล  “ทีนี้มาว่ากันถึงสินค้าพิเศษที่บรรทุกมาเพื่อจะนำไปให้ผู้ว่าการเมืองวานัปดีกว่า  ผมอยากได้สิ่งนั้นครับ  กรุณาส่งมาให้ผมด้วย” “เสียใจด้วยนะ  ตอนที่พวกแกยิงถล่มเรือเรา  ของนั่นได้หล่นหายไปในทะเลแล้ว  พวกแกคงเหนื่อยเปล่าแล้วละ” กิโรฮะบอก  พลางหัวเราะอย่างสะใจ “ว่าไงนะ!! แม่งเอ๊ย  ข้าจะพวกแกให้เหี้ยนเลย!!” ครีเฌอคำรามอย่างบ้าคลั่ง “กิโรฮะโกหกครับนาย  มันยังคงอยู่ดีและรอคอยให้เจ้านายเอาไป” เสียงหนึ่งในกลุ่มพวกเราเอ่ยขึ้น  แล้วมังกัสก็ก้าวออกไป   “คุณมังกัส ” หนูรันเอ่ยเสียงแผ่วเบาและจางหายไปในลำคอ  สีหน้าเธอตะลึงงัน   “เพชรสิกันดายังคงอยู่ดีไม่ได้หล่นหายไปไหน  ผมรู้ว่าเพชรเม็ดนั้นเก็บไว้ที่ใด” มังกัสเอ่ยเรียบๆ ไม่หันมาสบตา   “ข้าไม่นึกเลยว่าจะเป็นนาย  ไอ้เกลือเป็นหนอน!!”   มาคายตวาดลั่น  พร้อมกับพุ่งตัวมาจะตะครุบมังกัส  แต่ทว่ากลับถูกหนึ่งในโจรสลัดถีบลงไปกองกับพื้นเสียก่อน  แล้วเอาดาบกดไว้ที่ท้ายทอยไม่ให้กระดิกกระเดี้ย    ได้แต่เงยหน้าขึ้นมาจ้องมองมังกัสด้วยใบหน้าอาฆาตแค้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพชรในตำนานที่กิโรฮะเล่าให้ฟังจะมีจริง!!  เพชรซึ่งกลั่นตัวมาจากร่างกายของเทพสิกันดา  แปรสภาพกลายเป็นที่กักขังวิญญาณร้ายแห่งจอมมารปทปรมะผู้ทรงฤทธา  แลสถิตไว้ในชัมบาลา  มหานครลึกลับที่ถูกสร้างโดยเทพสวรรค์ชั้นฟ้า  จะมาปรากฏอยู่ ณ ที่แห่งนี้ จบบทที่ 17 จากคุณ : ใบชา กล้าอ่อน (ณัฐกร) - [ 12 มี.ค. 47 11:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืม....บทที่แล้วกับบทนี้ นับเวลาดูแล้วก็ห่างกันสองเดือนพอดี   เป็นสถิติที่น่าสนใจมากแหๆ.... T.T สำหรับบทที่แล้วก็ขอบคุณ คุณnongnay อาจารย์G น้องต้นหญ้าเอื้อมฟ้า เฮียอันโตนิโอ หมูพี คุณกริช เฮียพีทเพื่อนเก่า คุณสก็อตตี้ เจ้หมู เจ้าหญิงน้อยเพื่อนซี้ คุณอุณากรรณ เจ้าโอเลี้ยงแก่ๆ คุณกั๊ดจัง คุณbookmark คุณTSURUGI ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็น คราวนี้ผมขอไม่ตอบละกัน  เพราะมันค่อนข้างนานเกินไป ก็อยากจะอ้อนวอน (เกาะแข้งเกาะขา) ให้เพื่อนๆ ช่วยติดตามกันต่อไป  ผมจะพยายามแต่งทุกเรื่องที่ลงไว้ให้จบ ไม่อยากให้ค้างคา และทำให้ผู้อ่านเกิดอาการเซ็ง ผมก็แค่มือสมัครเล่นนะครับ  ต้องเห็นใจกันหน่อย แต่งถูกบ้าง ผิดบ้าง ไม่สนุกบ้าง น่าเบื่อบ้าง ต้องขออภัยด้วย จากคุณ : ณัฐกร - [ 12 มี.ค. 47 11:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หุหุหุ ตอนนี้เลือดสาดไส้ไหลสมองไหล พี่บอลเวอร์ชั่นโหด จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 12 มี.ค. 47 12:10:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม...คุณเดินดินกินข้าวแกง หาว่าผมโหดอีก... ก็มันใช้ดาบฟันกันนี่นา ก็ต้องให้มันสมจริงหน่อย กลัวคนอ่านจะนึกภาพตามไม่ออก   ผมเลยหวังดีบรรยายซะดุเดือด จะให้ฟันปุ๊บตายเลย เลือดไม่ไหล ไส้ไม่ทะลักได้ยังไง หุหุ จากคุณ : ณัฐกร - [ 12 มี.ค. 47 12:33:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ว้าว เข้มข้น เลือดนองทะเล เอาอีกฮับ จากคุณ : กริช - [ 12 มี.ค. 47 12:46:55 A:202.44.14.242 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ครีเฌอ ขี้โกงนี่นา เล่นผิดกฏ กติกา และมารรยาท คุณณัฐกร อย่าไว้ชีวิตมันนะครับ จากคุณ : Psycho man - [ 12 มี.ค. 47 13:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วลุ้นมาก :) แต่ "เลวชาติหมาไม่รับประทาน"  นี่ ฟังดูเป็นคนภพนี้พิกล จากคุณ : scottie - [ 12 มี.ค. 47 15:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นึกว่าจะไม่มีตอนต่อเสียแล้ว  ดีใจที่ยังได้อ่าน จากคุณ : (S)wing - [ 12 มี.ค. 47 17:17:58 A:203.113.44.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮ่าๆๆ กำลังสงสัยอยู่เชียว ว่าบทสิบเจ็ดของคุณ กับบทสิบสี่ของผม ใครจะคลอดก่อนกัน ปรากฎว่าผมแพ้อีกจนได้นะ ชิชะ เพิ่งสอบเสร็จ ได้เข้าถนนวันนี้เอง อ่านร้อยราตรีเป็นเรื่องแรกเลยนะเนี่ย วันนี้ไม่ได้อยู่ประเทศไทย ยังไม่เขียนยาวละกัน มันเขียนลำบาก ไว้เขียนสะดวกๆ แล้วจะมาเม้าต่อ ป.ล. ขอยืมที่กระทู้นายบอนฝากบอกเพื่อนๆ ด้วยว่า คิดถึงนะคร้าบ แต่จะมาโมเมตั้งกระทู้คิดถึงเฉยๆ อีกก็เกรงจาย แหะๆๆ มาขโมยที่นายณัฐกรดีกว่า คนกันเอง เหอะๆๆ (ดาวสีฟ้าง่ะ) จากคุณ : คุณพีทผู้ห่างไกล - [ 12 มี.ค. 47 18:49:09 A:203.144.75.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เซ็นไว้ก่อนนะ พี่บอล แล้วพอสอบเสร็จจะกลับมาติดตามต่อ - -" พักนี้ไม่ค่อยได้เดินถนน แต่นาน ๆ ที จะแวะเข้ามาเยี่ยมเยียน พี่ ๆ บ้างค่ะ ไปล่ะน้าาา ^^ จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ 12 มี.ค. 47 19:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เค้าพี่บอลกัน ผมก็พี่บอลมั่งดีก่า แบบว่าอยากเด็กอ่ะ เอ ค้างหลายเรื่องเนอะ จากคุณ : กริช - [ 12 มี.ค. 47 20:46:04 A:202.133.177.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 สรุปแล้วก็มาลงนะค่ะ ตอนนี้มาดูทีไรก็ไม่ค่อยเจอ มาเจออีกทีก็ยิ้มออกค่ะ จากคุณ : nongmay - [ 13 มี.ค. 47 00:04:43 A:202.5.88.138 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีอีกครั้งครับ หลังจากเสร็จหน้าที่การงานก็แวะเข้ามาทักทายเพื่อนๆ มาตอบท่านแรกกันเลยดีกว่า คุณกริช ยังติดตามมาเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม บทนี้ก็ซาดิสม์ตามสไตล์ถนัดผมละครับ หุหุ ก็อยากจะลดๆ ดีกรีความโหดลงบ้างเหมือนกัน คุณPsycho man นานๆ จะเข้ามาแสดงคห.นะครับ ผลัดเปลี่ยนกับGTW แต่นายPsycho พูดน้อยจังง่ะ ไม่เหมือนกับอาจารย์จีเลย เอ่อ..ครีเฌอเป็นตัวโกงนี่ครับ ถึงแม้จะพูดเพราะก็ตาม คุณscottie แหะๆ เห็นจะจริงอย่างที่คุณพูดละ ดูเป็นคนพิภพนี้ไปนิด.... คุณ(S)wing ขอบคุณมากๆ เลยที่ยังติดตามอ่าน  ซึ้งจริงๆ ตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องแต่งเรื่องนี้ให้จบ แม้ว่าจะต้องใช้ระยะเวลาเป็นปีๆ ก็ตาม คุณพีทผู้ห่างไกล ที่บอกว่าไม่ได้อยู่เมืองไทยเนี่ย ที่ไหนล่ะเฮีย? คิดถึงเหมือนกัน  ไม่ได้คุยกันมานานโคดเรย ดีนะอุตส่าห์แวะมาทัก และยังมาเปลืองพื้นที่กระทู้อีก สอบเสร็จแล้วก็แวะมาถนนบ่อยๆ หน่อยนะ แม้จะไม่ได้เอาเรื่องมาลงก็ตาม เท่าที่เห็นตอนนี้มีผลงานใหม่ๆ นักเขียนหน้าใหม่เพียบเรย เอ...รู้สึกพวกเราชักจะเริ่มเก่าเก็บซะแล้วสิ หุหุ ทุกวันนี้เท่าที่อยู่ได้ มีคนตอบคห. ก็อาศัยใบบุญเก่าทั้งนั้น นี่ถ้าผมอยู่ฝ่ายการตลาด  สงสัยจะโดนไล่ออกแหงๆ เพราะหาลูกค้าใหม่ไม่ได้เลย ปล.ถ้าย้อนกลับมาอ่านกระทู้ผมใหม่ก็แวะมาทักด้วยนะ คุณต้นหญ้าเอื้อมฟ้า เข้าใจฮะน้องเจิน ว่าตอนนี้เป็นช่วงสอบเข้า คงจะไม่มีเวลามานั่งอ่านแน่ๆ แต่ถ้าน้องเจินได้อ่านนี่สิ  ผมคงโกรธ เพราะแสดงว่าแอบมาอู้ไม่ยอมอ่านหนังสือสอบ ขอให้โชคดีนะ สอบเข้าได้ที่ที่ตั้งใจไว้   คุณกริช (อีกที) เรื่องที่ค้างๆ จะพยายามเข็นมาลงครับ อดทนรอหน่อยนะ คิดว่าภายในอาทิตย์หน้านี่แหละ คุณnongmay รอยยิ้มของผู้อ่านคือของรางวัลที่มีค่าที่สุดสำหรับนักเขียน  ขอบคุณครับ จากคุณ : ณัฐกร - [ 13 มี.ค. 47 01:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่ะโหย...รอจนจะลืมแย้วค่ะ.. ฮ่าๆๆ.. แอบอ่านไม่ค่อยลงชื่อยังกล้าทวงอีกเนอะ >___<' จากคุณ : p_jung - [ 13 มี.ค. 47 08:40:12 A:203.149.38.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 นั่นดินายบอน พวกเราชักจะเิริ่มเก่าเก็บแล้วจริงๆ นะ เหอะๆ แควนๆ เก่าๆ ก็อ่านจนลืมไปแล้ว ว่าอ่านไปถึงตอนไหน พอลงตอนใหม่ ก็ต้องให้เวลาเค้ารำลึกความหลังก่อน ส่วนคนที่ยังไม่เคยอ่าน พอเห็นเลขบทโผล่มาเป็นสิบยี่สิบ ก็คงงงๆ ว่าเอ.. แล้วบทเก่าๆ มันอยู่ไหน (ที่แท้ก็อยู่สองเดือนที่แล้วนี่เอง... ฮ่าๆๆ) ช่วงนี้เป็นช่วงวิกฤตแหละ หลังจากรื่นเริงมานานพอสมควร เพิ่งสอบเสร็จไปสามวิชา พรีเซนต์สามวิชา เปเปอร์สี่ตัว (ก็สามวิชาเดิมน่ะแหละ) อาทิตย์หน้าเปิดเทอมซัมเมอร์อีกแล้ว (ยังไม่เห็นมีปิดเทอมเลย .... เลยต้องหนีมาปิดเองไง เหอๆๆ) แถมภายในสิ้นเดือนนี้ต้องได้หัวข้อวิจัยอีก ต้องอ่านเท็กซ์หนาเป็นนิ้วเลยนะเนี่ย   อ่านจนกระโหลกร้าว... ทักแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวแวะมาทักใหม่จ้า.... จากคุณ : คุณเฮีัย (PeterPuck) - [ 13 มี.ค. 47 08:53:17 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หายไปนานจังค่ะ ดีใจที่ได้อ่านตอนใหม่นะคะ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 13 มี.ค. 47 16:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 บรรยายได้เหมือนกับเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์จริงเลย บรรยายเก่งมากๆค่ะ แฮ่ะ ขอเช่าพื้นที่ทักคุณพีทนิดนึงนะคะ (แน่นอน ค่ะเก็บตังค์กะคุณพีท) คุณพีท ไม่มีปิดเทอมเลยเหรอคะ อย่างนี้ก็ไม่ได้อ่านเรื่อง ของคุณพีทต่อดิ เรียนโหดจัง สู้สู้นะคะ จากคุณ : bookmark - [ 13 มี.ค. 47 20:17:29 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอบคุณP_GUNG เอ่อ...ยอมรับผิดครับ ที่ทำให้หมูพีลืม ก็นานๆ มาลงทีนี่นะ ทวงไว้หน่อยก็ดีครับ เพราะผมเป็นคนขี้เกียจเอามากๆ คุณพีท(อีกแล้ว) กะแล้วว่าต้องแวะมาอ่านอีกรอบ เป็นคนที่คอยสอดส่องเอาใจใส่กระทู้คนอื่นจริงๆ หุหุ งานเยอะจริงๆ เลยนะเฮีย อย่างนี้ซัมเมอร์คงไม่มีเวลามาเดินถนนอะดิ แล้วถ้าจบเมื่อไหร่ก็พาไปเลี้ยงฉลองบ้างน่อ คิดฮอดหลาย.. คุณกั๊ดจัง แหะๆ  ผมละลายใจจริงๆ. ขอบคุณที่ติดตามอ่านอยู่เสมอฮะ คราวหน้าจะพยายามมาลงให้ไวกว่านี้ คุณbookmark ขอบคุณที่ชมครับ เขินจัง...อิอิ ผมก็คงจะมีดีแค่ตรงนี้แหละ แต่นอกนั้นเอ่อ...สงสัยต้องพัฒนาอีกเยอะเลย จากคุณ : ณัฐกร - [ 13 มี.ค. 47 23:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หุ.. หุ.. แวะมาเก็บ  อย่าเพิ่งเหน็บกันนะน้อง แบบว่าช่วงนี้  เจ๊ไม่ค่อยยุ่ง  เอ๊ย.. ไม่ค่อยว่าง       ป.ล.  คลอดหนูยีมาให้หนึ่งตอนแล้วเน้อ   จากคุณ : syringe - [ 14 มี.ค. 47 16:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 "เป็นคนที่คอยสอดส่องเอาใจใส่กระทู้คนอื่นจริงๆ" อันนี้ชมหรือประชดเนี่ยตะเอง ม่ายค่อยแน่จาย ซัมเมอร์นี้ก็ยังลุ้นๆ อยู่ว่าจะได้เดินถนนแค่ไหน แต่ถ้ายุ่งอยู่ที่กรุงเทพฯ ก็คงได้เดินอยู่แหละ ที่เดือนก่อนหายศีรษะ (พูดเพราะเนอะ) เพราะเดินสายด้วย เรื่องฉลองรอไปก่อนนะ เหลืออีกปีแน่ะ งือ... ว่าแล้วก็เช่าที่คุยกับคุณ bookmark เข้าบัญชีผมได้เลยครับไม่ต้องห่วง นายณัฐนี่ซี้กัน แย่งกระทู้กันคุยเป็นประจำ ไม่เชื่อถามเจ้าหญิงน้อยได้ ส่วนเรื่องของผม (กุญแจ) ตอนนี้เห็นนายณัฐปั่นออกมาแล้ว ก็เกิดอาการเกินหน้าเกินตาครับ ยอมไม่ได้ กลับกรุงเทพฯ แล้วต้องหาเวลาปั่นมาแข่งกันต่อ แหะๆๆ  สงกรานต์มั้งครับ เอิ๊ก.... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 14 มี.ค. 47 23:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 พี่บอลจ๋า...เก็บไปอ่านนะคะ จากคุณ : ผึ้งเองค่ะ - [ 18 มี.ค. 47 16:43:58 A:203.118.109.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาเก็บค่ะ เพิ่งตามอ่านถึงบทที่ 13 เอง จากคุณ : อุณากรรณ - [ 23 มี.ค. 47 21:58:54 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดีใจจังได้อ่านตอนต่อซะที นึกว่าจะไม่เขียนต่อละนะเนี๊ยะ ตอนนี้บู๊ล้างผลาญดี เลือดกระจายเลือดสาดกระจาย จากคุณ : เค้าบอกว่าเราหน้าเหมือนแมว - [ 25 มี.ค. 47 15:16:55 A:210.86.146.158 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 คลานกระดื๊บๆตามมาอ่าน บู๊เลือดท่วมเลยแฮะตอนนี้ เหอๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 31 มี.ค. 47 05:45:59 ]