*** จริงๆแล้วเรื่องนี้เขียนจบแล้วก็ลงจนจบแล้วด้วยและตอนนี้กำลังขึ้นเรื่องใหม่ดุจตะวันไม่สิ้นแสงไปบทที่ 11แล้วนะคะ แต่ตอนนี้เอาแค่นี้ก่อนแล้วกัน****
บทที่ ๒๕
        ลมหนาวตื่นขึ้นมาในย่ำรุ่งของเช้าวันใหม่ด้วยความสดใสเบิกบานเนื่องจากเมื่อวานสามารถ
หลับได้เป็นสุข  และยังได้ไปเที่ยวในวัดรวมทั้งอิ่มอร่อยกับอาหารริมทางในมื้อกลางวัน   ดวงหน้าในวันนี้ขาวและใสกระจ่างโดยมิต้องเต่งแตะอันใดก็สวยงามมากพอ
           ผิดกับท้องฟ้าในวันนี้ที่ไม่สดใส นอกจากจะมีหมอกหนาปกคลุมแล้ว ไม่นานนักท้องฟ้าที่มีแสงอ่อนแห่งรุ่งอรุณสาดส่องกลับกลายเป็นยังอึมครึ้มเนื่องจากถูกบดบังโดยหมู่เมฆสีเทาปนดำ  เสียงฟ้าคำรามลั่นจนน่าตกใจ
            เหมือนจะเป็นลางบอกเหตุอะไรบ้างอย่าง
            ซึ่งหญิงสาวก็ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย
            จะเกี่ยวกับวัชรินทร์หรือไม่
           หล่อนไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้ววัชรินทร์เป็นคนร้ายขนาดนั้นเชียวหรือ
            เขาหลอกคนที่บ้านหล่อนมาตลอด
           บิดาของเขาก็หลอกลวงด้วยงั้นหรือ
           และคนเหล่านี้เป็นพวกกลุ่มพญาอินทรีด้วยหรือไม่
           แต่ภูวัตไม่ได้บอกชื่อของชายผู้นั้นว่าเป็นวัชรินทร์แน่หรือไม่
           บางทีอาจจะแค่ใบหน้าละม้ายคล้ายกันแต่ชื่ออาจจะต่าง
           ไม่รู้  บางทีหล่อนจะโทรไปถามพี่ชายว่าวัชรินทร์ยังอยู่ที่กรุงเทพหรือเปล่า
            หากยังอยู่ก็แสดงว่าเป็นคนละคนกัน
           และถ้าหากไม่ใช่เรื่องนี้ก็อาจจะต้องเป็นเรื่องของพี่ชายหล่อน
          ไม่แน่ว่าวันนี้พี่ชายของหล่อนจะมารับหล่อนกลับไปที่บ้าน
           หญิงสาวถอนลมหายใจพลางคิดในเรื่องอื่นเพื่อจะไม่ให้พาลคิดอะไรที่ไม่สบายใจเข้าไปอาบน้ำพลางฟังเสียงหยาดฝนที่กระเซ็นร่วงหล่นบนหลังคาจนหล่อนต้องรีบ
          หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  หญิงสาวก็ยังคงอยู่ในห้องนอนเตรียมปิดหน้าต่างเอาไว้กันสายฝนหากตกลงมาไม่ให้มีละอองกระเซ็นเข้ามาเปียกในห้อง
           แล้วจึงเริ่มทำงานไปเรื่อยๆ เพื่อให้เวลาและสายฝนที่เริ่มกระหนำลงมาผ่านพ้นไป
           น่าแปลกทั้งที่ยังอยู่ในช่วงหน้าหนาว  เหตุใดฝนจึงตกได้รุนแรงขนาดนี้
           มันช่างเหมือนวันที่หล่อนได้พบศพของน้องสาวหล่อนซะเหลือเกิน
           หญิงสาวคิดแล้วก็หนาวสะท้านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
           ก่อนจะเรียกสติให้กลับมาเริ่มเขียนแบบต่อไป
           ตราบจนเสียงน้ำที่กระทบนั้นจางหายไปสิ้น  หญิงสาวจึงเลิกจากการทำงานหันมาบิดตัวไปมาอย่างเมื่อยล้า พร้อมกับยิ้มกว้าง
           ตอนนี้งานของหล่อนเสร็จแล้วอย่างเรียบร้อย
          อานิสงค์จากการที่ภูวัตเรียกให้หล่อนมาทำงานต่อหน้าเขา วันนี้หล่อนจึงสามารถเขียนแบบได้เสร็จเรียบร้อยสมบูรณ์
          ต้องขอบใจเขาอยู่ไม่ใช่น้อยทีเดียว
          หญิงสาวม้วนเก็บงานของตนก่อนจะเปลี่ยนมาเริ่มลงมือทำเอกสารหลายอย่างจนเห็นว่าใกล้จะแล้วเสร็จเหลือแต่เพียงปริ้นท์งานจึงยอมออกจากห้อง  
          ซึ่งขณะนี้สายมากแล้วและเลยเวลาอาหารเช้าเลยเข้าสู่ใกล้เวลาอาหารเที่ยง
         แต่หล่อนก็ไม่สนใจงานเสร็จซักอย่างหล่อนก็พอใจแล้ว
         ความรู้สึกว่าบ้านทั้งหลังช่างเงียบสงัดเข้าครอบคลุมหญิงสาวทันทีที่ก้าวเดินออกมาจากประตู
ห้องนอน
        ไม่รู้ว่าเมื่อวานมีเหตุการณ์อะไรอีกหรือไม่
        อาจจะเป็นพวกกลุ่มเดิมที่มาวุ่นวาย
        หากเป็นจริง มันคงจะเกิดขึ้นในยามดึกมากหรือไม่ก็เป็นตอนเกือบจะย่ำรุ่ง เพราะเมื่อวานหล่อนและภูวัตเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ
           ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ความเงียบก็ยิ่งทวีเพิ่มขึ้น  จนเมื่อหล่อนเดินเข้ามาในห้องโถงหล่อนจึงแปลกใจที่ได้เห็นฟรานซิสกำลังนั่งอยู่เงียบๆที่เก้าอี้ไม่แม้แต่จะเปิดไฟให้สว่างไสว
           “ ทำอะไรอยู่คะ ” หล่อนเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปจนถึงตัวของผู้ที่นั่งอยู่
           ฟรานซิสหันมามองทางต้นเสียงเมื่อเห็นว่าเป็นใครเขาก็ส่งรอยยิ้มให้อย่างอิดโรย
           “ ผมรอคุณอยู่ครับ   จะพาคุณไปหาคุณย่ากับภูวัตที่ข้างล่าง ” เขาไม่พล่ามมากก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินพรวดพราดลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว
          หญิงสาวจึงต้องรีบเดินตามไปให้ทัน
          และหล่อนจึงรู้ว่าฟรานซิสพาหล่อนมายังที่เดินซึ่งเป็นที่พักของคุณย่าและภูวัตก็เพิ่งจะพา
หล่อนมาที่นี้เมื่อไม่วานซืน
          หากแต่วันนี้ต่างจากวันวาร
          ที่ซึ่งมีอุปกรณ์แปรรูปถูกตั้งทิ้งไว้  กลุ่มแม่บ้านหายไป จะเหลือก็เพียงพวกคนงานที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้าฟังภูวัตยืนพูดอยู่ด้วยใบหน้าแค้นเคืองและคุณย่าที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆบนเก้าอี้ไม้ไผ่ด้วยใบหน้า
ค่อนข้างซีด
          เมี่ยงก็นั่งอยู่ในนั้นเช่นเดียวกัน  หากแต่วันนี้ไม่มีอาการกลัวหญิงชราแล้วแต่อย่างใด
           สงสัยว่าคงจะไม่โดนว่าแล้วกระมั้ง
          เมื่อภูวัตเงยหน้าขึ้นมาพบว่าหญิงสาวกำลังยืนมอง เขาก็ชะงักไปชั่วครู่หันไปกระซิบบอกหญิงชราผู้เป็นย่าจากนั้นก็กลับไปพูดเรื่องแผนการณ์อะไรบางอย่างซึ่งหล่อนไม่เข้าใจนัก
           นางบุบผายิ้มขึ้นมาเล็ก น้อยก่อนจะเดินตรงมาที่หญิงสาว
           “ มีอะไรเกิดขึ้นหรือคะ   ทำไมพวกกลุ่มแม่บ้านหายไปหมด แล้วทำไมคนงานถึงมาประชุมกันที่นี้ล่ะคะ ”
           หญิงชรานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงตอบ
           “ ในเมืองมีสถานที่ที่ย่าไว้แปรรูปอีก   ย่าก็เลยให้เขาไปทำกันที่นั้น   ส่วน... ” หล่อนหยุดเมื่อเห็นเหล่าคนงานพากันลุกขึ้นจากพื้นเดินแยกย้ายกันไปทำงาน
          โดยที่หล่อนสังเกตเห็นว่า  คนงานผู้ชายต่างก็เหน็บปืนไว้ที่เอว ผู้ชายคนหนึ่งจะเดินนำพร้อม
กับดูแลพวกคนงานหญิงอีกสี่คนร่วมกันไปทำงาน
           ส่วนชายหนุ่มก็ทรุดลงไปนั่งที่เก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อนในดวงตาอย่างชัดเจนก่อนจะเลือนหายไปทีละน้อยทีละน้อย
           “ วันนี้คุณจะไปไหนไหม ” เขาเอ่ยถาม
           คิ้วของหญิงสาวเลิกขึ้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถามว่าต้องการอะไรกันแน่
           หล่อนอยากไปไหนเขาจะยอมพาไปงั้นหรือ
           “ ไม่คะ   เอ้อ   ดิฉันมีเรื่องงานจะคุยกับคุณคะ ” หล่อนตอบเขา   ไม่อยากจะรบกวนให้เขาพาไปที่ไหนในเมื่อหล่อนคิดว่าเขาดูอ่อนเพลียมาก...มากกว่าทุกครั้ง
           “ งั้นย่าว่าหนูคุยกับภูวัตตามลำพังไปก่อนนะ   เดี๋ยวย่าจะให้เมี่ยงกับฟรานซิสพาไปที่ไร่ดอกกุหลาบก่อน ” หญิงชราบอกกับหญิงสาวก่อนจะให้เมี่ยงมาพยุงให้ไปโดยมีฟรานซิสเดินตามหลังไป
           ส่วนหญิงสาวก็เดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มโดยที่ไม่ต้องให้เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้
           “  คุณไม่ได้ออกมาทานข้าวเช้านี้   ตื่นสายเพราะท้องเสียหรือว่ายังอิ่มกับก๋วยเตี๋ยวสูตรไม่อนามัยอยู่ ” เขากระเซ้าหล่อนเล่นจนใบหน้าของหญิงสาวบึ้ง
          ไม่อย่างจะเชื่อว่าเขายังจะมาล้อหล่อนเล่นได้ในเมื่อดูเหมือนตอนนี้เขากำลังประสบปัญหาเกี่ยวกับพวกคนร้ายที่กำลังคุกคามไร่แห่งนี้อยู่อย่างหนัก
           “ ดิฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณว่ามาแม้แต่นิดเดียว   เพียงแต่ดิฉันกำลังทำงานอยู่ในห้องนอน แล้วดิฉันก็อยากจะบอกคุณว่างานออกแบบแปลนของดิฉันเสร็จสิ้นแล้วด้วย ” หล่อนบอกกับเขา
           สีหน้าของชายหนุ่มดูแปลกๆไปเล็กน้อยก่อนจะกลับเป็นปกติ
           “ เหลือแค่เอกสาร คิดว่าคงอีกประมาณสองสามวันก็คงแล้วเสร็จ ” หล่อนต่ออีกน้ำเสียงค่อน
ข้างหม่น
          ด้วยความรู้สึกที่นึกเสียดายที่เกิดขึ้นมาภายในใจ
          หล่อนยังไม่รู้สึกอยากจะจากที่นี้ไปสักเท่าใดนัก
          ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีเรื่องร้ายมาคุกคามไร่แห่งนี้และหล่อนก็ไม่ได้มาที่นี้เพื่อจะค้นหาคนร้ายที่นี้อีกแล้วก็ตาม
          ทำไมกันหนอ  
          คงมิใช่แค่เพียงสถานที่แสนสวยงามและบรรยากาศผ่อนคลายน่าพักผ่อนเท่านั้นหรอกกระมั้งที่หล่อนยังไม่อยากจะจากไป
          ยังมีผู้คนที่หล่อนไม่คิดว่าช่างเป็นมิตรเสียเหลือเกิน
          รวมทั้งตอนนี้หล่อนยังสามารถเป็นเพื่อนกับชายหนุ่มที่หล่อนไม่เคยคิดว่าจะดีกันได้
          และหล่อนยังได้พบแง่มุมและความรู้สึกอะไรที่หลากหลายในตัวเขา
          แม้กระทั่งความรู้สึกส่วนลึกบางอย่างที่รู้หล่อนสึกถึงความอบอุ่นแสนนุ่มนวลของเขา
           “ คุณอยากออกกำลังกายด้วยการเดินลงไปดูดอกพิทูเนียไหม ” ชายหนุ่มเอ่ยถามหล่อนก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้มายืนอยู่ตรงหน้าของหญิงสาว
          ใบหน้าของหญิงสาวพยักตอบตกลงก่อนจะยอมเดินไปพร้อมกับเขา โดยการอยู่ด้านข้างมิใช่ตามหลังเหมือนยังครั้งก่อนๆ
           และเขาก็ยังลดฝีเท้าที่ก้าวเดินนั้นลงให้ช้าลงเพื่อจะสามารถเดินไปพร้อมกับหญิงสาวเผื่อหญิงสาวจะอยากเอ่ยถามอะไรเขา
           หากแต่ในการเดินกันไปครั้งนี้ช่างเต็มไปด้วยความเงียบ  ไร้ซึ่งเสียงทะเลาะเบาะแว้งหรือพูดคุยซักถามกันอย่างเป็นมิตร
           คนทั้งคู่ไม่มีใครคิดจะยอมปริปาก
           จึงทำให้ทันเต็มไปด้วยความน่าอึดอัดใจ
           เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่หล่อนกลับคิดว่ามันช้า และไม่รู้ว่าเมื่อใดที่จะถึงเสียที
           ได้แต่เดินกันไปจนกระทั่งถึงสถานที่ที่เขาบอกว่าจะพาหล่อนไปดูดอกพิทูเนียซึ่งอยู่เกือบจะปลายทางขึ้นเขา  มองเห็นถนนที่ตัดผ่านลงไปด้านล่างซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
           ชายหนุ่มเดินนำหญิงสาวเข้าไปข้างในและทำให้หล่อนทราบว่าดอกพิทูเนียนั้นเป็นดอกไม้พุ่มต้นเตี้ยและค่อนข้างไปทางเลื้อยเป็นไม้เนื้ออ่อนลำต้น สูงโดยคะเนประมาณ 30 ซม. ไม่ใช่ดอกไม้ที่ใส่ในกระถาง
            “  พิทูเนียมีถิ่นกำเนิดที่ อเมริกาใต้ เป็นไม้หลายฤดู มีความทนทาน มีชีวิตยืนยาวสามารถออกดอกได้หลายชุด   เป็นไม้ดอกหลาย ฤดู แต่ในขณะนี้ส่วนมากนิยมปลูกพิทูเนียให้เป็นไม้ฤดูเดียวใบ”  
            หล่อนจ้องมองไปยังใบของต้นพิทูเนียซึ่งดูแล้วคล้ายใบยาสูบที่หล่อนเคยเห็นในหนังสือ แต่มี
ขนาดเล็กกว่า  มีขนอยู่ทั่วใบตามใบเป็นรูปไข่ ปลายใบแหลม ขอบใบเรียบ
            ดอกสีแดงและชมพูนั้นก็มีรูปร่างเป็นรูปกรวย ดอกมีทั้งชนิดดอกเดี่ยวหรือ ดอกซ้อน กลีบ
รองดอก แยกเป็น 5 แฉก มีคอดอก ยาว
        “  การขยายพันธุ์ของดอกพิทูเนีย   จะใช้การปักชำและเมล็ดจะออกดอกภายใน 38 วันนับจากวันเพาะเมล็ดดินที่ปลูกควรเป็นดินร่วนซุย อากาศถ่ายเทได้ดี ระบายน้ำดี และเก็บความชื้นได้ดี มีความ