บทที่เก้าจุดหนึ่ง


เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นระยะๆ  ลมพัดผมยาวสลวยของหญิงสาวปลิวงดงาม   เธอเงยหน้ารับไออุ่นแห่งลมทะเลยามเย็น……แสงแดดอ่อนๆตกกระทบน้ำทะเลเป็นเงาระยิบระยับ…..ช่างงามประทับใจและช่วยจิตใจได้ผ่อนคลายจนหายเหนื่อยล้า……..ส้มลาพักงานเลขาฯให้ลุงส.ส.กลับไปเยี่ยมบ้านเธอที่…….ริยง….

โรเบิร์ตติดตามส้มไป ห่างๆ…..เค้าต่างขับรถกันคนละคัน(ยังไม่มีบุญได้นั่งคันเดียวกันหรอกคับ)……เย็นนั้นโรเบิร์ตชวนส้มกินข้าวที่โรงแรมติดชายทะเลแห่งหนึ่ง  โรเบิร์ตเช็คอินเข้าพักที่นั่น…ส้มต้องกลับไปพักบ้านเธอที่ตัวเมืองริยง…...หลังจบมื้อเย็น  ส้มออกมาเดินเล่นที่ชายหาด และโรเบิร์ตตามมาติดๆ…..จนอาทิตย์ลับขอบทะเลไป….

“ใกล้ค่ำแล้ว  เดี๋ยวส้มขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิครับ  เป็นไกด์พาผมเที่ยวในเมืองหน่อย”  โรเบิร์ตส่งลูกอ้อนในแบบของเขา

“ไม่ดีมังคะ…..ส้มไม่ค่อยถนัด…”

“….ว้า….คืนนี้คงได้นอนหัวค่ำ….พรุ่งนี้ผมโทรไปนะ…..เป็นไกด์ตอนกลางวันคงไม่ขัดข้อง”  GO  6….ไอ่โรเบิร์ตไม่เคยเข้านอนก่อนเที่ยงคืน……

“ส้มกะว่าจะพาที่บ้านไปไหว้พระตอนเช้า  พอบ่ายๆก็ไปนั่งกินอาหารทะเลกันที่ชายหาด เย็นๆส้มก็กลับเมืองไทยไปเตรียมตัวทำงานต่อในวันรุ่งขึ้นค่ะ”

“งั้นตอนบ่ายผมตามไปสมทบละกัน….ส้มนั่งร้านไหนแล้วโทรมานะครับ”  โรเบิร์ตกะจะตระเวนราตรีหลังจากสาวส้มกลับบ้าน  และมันขี้เกียจตื่นตอนเช้า….

ส้มมองหน้าโรเบิร์ตยิ้มมุมปาก  “ส้มขอตัวกลับก่อนนะคะ….ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นค่ะ…”

…………แห้ว คับ…….แห้วววว…….โรเบิร์ตหันไปมองทะเล…..อย่างเหม่อลอย……

หัวหน้าผมคนนี้เหม่อลอยได้ไม่นานหรอกครับ….หลังจากส้มลับขอบทะเลไปพร้อมดวงตะวัน  พระจันทร์ก็เจิดจ้าขึ้นท่ามกลางฟ้ากระจ่างไร้ดาวในคืนนั้น……โรเบิร์ตกลับไปอาบน้ำแต่งตัว……ชีวิตใหม่กำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง……..โรเบิร์ตจัดการภารกิจส่วนตัวบางอย่างก่อนออกไปโลดแล่นตามใจปรารถนา…….

…………………………….

ผมส่งเอกที่บ้านก่อนขับรถเข้าออฟฟิศตามลำพัง….

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน…..ขอโทษด้วยนะ เข้าไปดูแลเมิงช้าไปหน่อย….”  ผมเอาใจคู่หูของผมก่อนแยกจากกัน  เอกปิดประตูรถรุนแรง…..มันเดินหน้าหักงอกลับเข้าบ้าน  ผมเปิดกระจกรถตะโกนตามไป….

“พรุ่งนี้หกโมงที่ออฟฟิศนะ…”  เอกไม่หันมาฟัง  มันเดินดุ่ยๆกลับเข้าบ้าน  เตะหมาที่นอนหลับขวางทางมันด้วย….ไปดีกว่าเรา…..

ผมปิดกระจกรถ  โทรหาโรเบิร์ต เราคุยกันสิบนาทีขับรถก่อนออกจากหน้าบ้านเอก…

ริยง ริยง…..:-) อ่ะเด่ะ……..ดอดไปตามจีบน้องส้ม…..ปล่อยให้ตูมาตามตูดเหี่ยวๆของลุงแกอยู่เนี่ย……ตัวเองหนีไปเที่ยว…..

ผมขับรถกลับไปรอนิดที่บ้าน  คืนนั้นเธอไม่กลับมา…..สงสัยไปนอนบ้านแม่…..ซึ่งไม่เป็นไร  และผมไม่โทรถามด้วยว่าเธอไปไหน…..ซึ่งนิดปฏิบัติเช่นเดียวกันเวลาที่ผมหายหัวไปนอนบ้านโรเบิร์ตในบางครั้ง…..ผมนั่งดูรายการถึงถ้วยถึงชามและเข้านอนหลังจากรายการจบ…..คืนนั้นผมฝันเห็นน้องส้ม…..อยู่กะไอ่โรเบิร์ต…..เฮ้อออออ…….

…………………………

หกโมงเช้า

“ไปบ้านลุงกัน….”  ผมกับเอกพร้อมอยู่ในรถไทเจ๋อ กระฎุมพี 1.5 ลิตร ของเรา…..แน่นอน  กล้อง CCTV  ในรถ turn on ตั้งแต่เราเริ่มออกตัว……ผมคงไม่ซี้ซั้วพูดอะไรออกไปให้เป็นเหยื่อของใครๆอีก….

“บ้านเจ๊เหรอ?…” เอกงัวเงียหันมาถาม

“เมิงว่าแกอยู่ด้วยกันรึเปล่าล่ะ…..”  ผมก็งัวเงียตอบ  ฟ้ายังไม่แจ้งดีเลยวันนี้  อึมครึมยังไงไม่รู้  พระอาทิตย์เราตื่นสายเป็นพิเศษวันนี้….

เรารออยู่ห่างๆ หน้าหมู่บ้าน  เข้าไปใกล้มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว  เค้าจำรถเราได้…..เอกหลับต่อ….ผมเฝ้ามองอยู่ตามลำพัง……

ใกล้ๆเจ็ดโมง  ผมเริ่มง่วงตามเพื่อนคู่หูของผม….กำลังจะเปิดประตูไปซื้อกาแฟร้อนมาแก้ง่วง…..ขบวนรถของลุงส.ส.ก็วิ่งมาเลี้ยวเข้าไปในหมู่บ้าน…..

“ไปทำอะไรมาวะ  ไม่หลับไม่นอน….สงสัยไปหาอีหนูแหงๆ….”  ผมคิดระหว่างเดินไปซื้อกาแฟ  กว่าลุงแกจะตื่นออกมาซ่าส์อีกรอบคงบ่าย  ดีเหมือนกันจะได้งีบมั่ง……ผมเปลี่ยนใจจากกาแฟร้อน เป็นโจ๊กชามใหญ่ นั่งกินจนสะใจก่อนกลับมาหลับแข่งกับไอ่เอกในรถ…..

………………………………..


เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้นมาปลุกเราสองคนในรถ…..

“ไอ่เอ็ม ……”  มันเรียกชื่อผม  แล้วนิ่งเงียบไป…..อย่างเคร่งขรึม….

“….มะคืนกรูไปกินของนอกมาว่ะ…..”  ไอ่ชี่ยย….. โรเบิร์ต  โทรมาเยอะเย้ย…..

“Donna Summers….. ดูดิ  ชื่อเหมือนมาดอนน่าเลย…..มาตอนซัมเมอร์…อึ๋ยยยย…….ขนาดมาเค้ากะแฟนนะเนี่ย……ตอนจบดันมารู้ทีหลัง  พักโรงแรมเดียวกะกรูเลย….แต่อยู่คนละชั้น….”  มันพร่ำพรรณนาเรื่องของมันไปเรื่อย  ผมอ้าปากหาวหนึ่งทีก่อนมองดูนาฬิกา   เพิ่งจะเก้าโมงเช้า…….ตัวอยู่ไกลขนาดนั้นยังตามมารังควานตูอีก……

“เรื่องลุง…….”  จู่ๆมันก็เปลี่ยนเรื่อง  

“ระวังตัวด้วยนะ……อย่าซี้ซั้วพลาดอีก…..”

“กรูยังไม่กลับเร็ว…..จะเลยไปที่ซูริค….(ซูรินทร์…..สุรินทร์….)…ไปหาลูกค้าเก่า อีกสามสี่วันถึงกลับ….ที่ออฟฟิศฝากเมิงด้วยนะ…”

“บ่ายนี้กรูจะส่งเทปให้อีกม้วน…….. ตอนนี้กรูขอตัวไปติดตามน้องส้มก่อนนะ….”   โรเบิร์ตพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนวางหู…..และนั่นคือครั้งสุดท้ายสำหรับวันนี้   ที่ผมจะรับสายคุยกะมันอีก……ผมไม่อยากได้ยินว่ามันจะเล่าเรื่องน้องส้มยังไง……กลัวมันจะพาดพิงถึงมาดอนน่าอีก…..ผมเหลือบไปมองที่หน้าหมู่บ้านนั่น……ลุงแกคงยังไม่ตื่นออกมาหรอกเนอะ……ผมเริ่มต้นการหลับครั้งต่อไป……

“เทปอีกม้วน??????….ถ้า.แม่มแอบส่งเทปน้องส้มมาบ้านกรูละเมิง….ไม่ปล่อยเมิงลอยนวลแน่คราวนี้…”  ผมหลับตาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยและหลับใหลลง….

………………………….

ตอนบ่ายแก่ๆ  แดดร่มลมตก…

โรเบิร์ต กับน้องส้ม นั่งกินมื้อนั้น กับครอบครัวของน้องส้ม  ที่ชายหาดพลุกพล่านด้วยผู้คน  จุดท่องเที่ยวแห่งเมืองริยง…..

“ส้ม ทำงานช่วยลุงสนุกมั๊ย?….ท่าทางงานเยอะเนอะ”  โรเบิร์ตเริ่มต้นด้วยคำถามทั่วไป…..ก่อนที่มันจะล้วงลึกไปนั่งในหัวใจเธอให้ได้….

ญาติๆของน้องส้มปล่อยให้พูดคุยเป็นส่วนตัว………ได้ไม่นานก็รุมแซว รุมก่อกวนการสนทนา…  โรเบิร์ตจึงชวนน้องส้มไปเช่าห่วงยาง  ลงทะเลกัน…..น้องส้มปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย…  หลังจากที่เธอจัดการกับปูนึ่งไปสองตัวครึ่ง……นานๆจะได้กลับมาเยี่ยมบ้านซักที เธอคงอยากลงเล่นน้ำทะเลให้สบายใจ  ไม่เหมือนกับญาติๆที่เล่นจนเบื่อแล้ว…. โรเบิร์ตกับน้องส้มใช้เวลาเป็นส่วนตัวในน้ำพอสมควร….พอนิ้วเริ่มซีดๆเหี่ยวๆ…..ก็ขึ้นไปอาบน้ำสิบบาท…..ส้มเปลี่ยนชุดใหม่  แต่โรเบิร์ตใส่ชุดเดิม  เพราะไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าไป…….แล้วมันจะอาบน้ำทำไม…..วะ…

หลังจบจากมื้อนั้น  ต่างแยกย้ายกันกลับ   โรเบิร์ตกลับมาอาบน้ำแต่งตัว  และปฏิบัติภารกิจ ของเขาที่ห้อง  โรเบิร์ตไม่ลืมที่จะเดินไปบอกลา Donna Summers  ที่ห้องของเธอ

“มีคนตามกรูมาว่ะ เอ็ม…..”  โรเบิร์ตเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเอง หลังจากที่ใช้เวลาตลอดบ่ายนั้นกับน้องส้ม   และมันโทรมาหาผมตอนค่ำ……ซึ่งผมกับเอกยังนั่งรอกันอยู่ที่เดิม……

“ เออ ….เอาตัวให้รอดละกันนะ  หัวหน้า….เมิงแน่อยู่แล้วนิหว่า…”   ผมปลอบใจโรเบิร์ต หันไปทางเอก

“เอก ….เมิงเดินไปดูรถลุงแกหน่อยดิ…..ยังอยู่ดีรึเปล่า”   ผมบอก  เพื่อยืนยันว่าตลอดเวลาที่เราหลับกันในรถ  เราไม่ได้พลาดอะไรไป….

“เมิงระวังตัวดีๆแล้วกัน…..กรูต้องออกจากที่นี่ละ…”  โรเบิร์ตมันทำเป็นห่วงผม…..เมิงจะรีบไปส่งน้องส้มสิไม่ว่า…..ทำเป็นซีเรียสไปได้…..ไม่เชื่อน้ำมนต์แกหรอกเว้ยย….

“ยังอยู่  รถลุง รถเจ๊  ยังอยู่เรียบร้อย….สงสัยไม่ไปไหนแล้วมั๊งวันนี้…”   เอกกลับมารายงานผล

“งั้นรอต่อไป…..เดี๋ยวดึกๆ  อาจมีอะไรก็ได้..”  ผมบอก  

เอกเดินไปซื้อข้าว  ผมนั่งรอในรถ…..

“เอ็ม ….เอ็มอยู่ไหนเนี่ย?....”  นิดโทรมา

“ ก็ทำงานอยู่   นิดมีอะไรรึเปล่า?….”  

“ จะบอกว่าวันนี้นิดมีปาร์ตี้กับเพื่อนๆ  ….เอ็มมามั๊ย?”

“ไม่หรอก  ทำงานอยู่เลยเนี่ย….”

“…เอ่อ….แล้วเอ็มบอกแฟนพี่โรเบิร์ตรึยัง….เค้าไปตจว.”

“บอกแล้ว  นิดไม่ต้องห่วง  มันคงไปอีกหลายวันเลยแหละ  มันไปตามจีบน้องส้มเลขาลุงส.ส.  เค้ากลับไปเยี่ยมบ้าน……เนี่ยมันไปเที่ยว  ปล่อยเราทำงานแทนมันอยู่เนี่ย…”  ผมระเบิดระบายความอึดอัดใจให้นิดฟัง

“เอ็นจอยปาร์ตี้นะ ….พรุ่งนี้เจอกั….”  

รถลุงส.ส.พุ่งพรวดออกมาจากหมู่บ้านนั้น   ผมวางหูโทรศัพท์ สตาร์ทรถ……ไอ่เอก…ก…ก….ไปซื้อข้าวยังไม่กลับ….ชั่งแม่ม….กรูไปก่อนแล้ว….

ออกรถไปได้ซักพัก  ผมเห็นเอกกำลังเดินกลับมาจากร้าน  หิ้วถุงใส่กล่องโฟม  กำลังเดินกลับมาที่รถ   ผมลดกระจกลง   “  เอก….ตามกรูมา…”

เอกทิ้งถุงข้าวไว้แถวนั่น  เรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างบึ่งตามผมมาติดๆ…..บางจังหวะมันแซงหน้ารถผมด้วยซ้ำไป   เอกมันรู้ว่าต้องติดตามรถคันไหน….บางทีมันแซงรถของลุงส.ส.ด้วย……ซ่าส์มาก  มอไซค์วินบ้านเรา….ไอ่เอกสะกิดคนขับเป็นบางครั้ง…..”ตามเค้าพี่ ตามเค้า…..อย่านำ…”  (คนแก่ภาษาอีสานฟังแล้วจะงงนิดนึง  ตกลงให้ตามแต่ไม่ให้นำ….เอาไงกันดี???)

ผมติดตามขบวนรถของลุงไปได้ซักยี่สิบนาที   โทรศัพท์ก็ดังขึ้น……นิดโทรมา…ผมไม่รับสายและขับตามต่อไป   รถในขบวนของลุงส.ส.คันหนึ่งชะลอความเร็วลงมาบังหน้ารถผมไว้…….จนจอดสนิท…

“…ตามมาทำไม….?”  ตำรวจติดตามจอดรถลงมาถามผม…..

“เอ่อ…..ไม่ได้ตั้งใจครับ  ผมเห็นมีรถนำ  เลยวิ่งตาม  ไม่ต้องรอรถติด  อยากกลับบ้านเร็วๆอ่ะ”  ผมไม่รู้จะตอบยังไง  มันจวนตัว……คว้ากระเป๋าที่ใส่ค.38มาวางไว้ที่นั่งข้างคนขับ….

“……อย่าตามมาอีก…..”   มันชี้หน้าผม  แล้วเดินจากไปอย่างเย็นชา   ผมก็เย็นวูบเหมือนกัน   ลุงแกคงรู้ตัวแล้ว….ผมยังทำงานได้ห่วยคงเส้นคงวา….ติดตามใครเค้าก็รู้ตัวไปหมด….

ห้าทุ่ม…..

ผมจอดรถข้างทางอย่างหมดอาลัย  เยื้องๆกับหน้าร้านขายของชำ  ผมเดินไปที่ตู้แช่ ร้านนั่น..สั่งไวตามิ้ลค์  หนึ่งขวด…..โคตรหิวข้าวเรยยย……

เอกโทรมา….บอกว่ามันเปลี่ยมอไซค์รับจ้างไปห้าหกคันแล้ว…และในที่สุด….   “เอ็ม….ลุงแกมาที่ร้าน “เล่นด้วยเลียปาก”…..ถนนสู่ขุมนรกวิทซอยสี่….”

ผมดูดไวตามิ้ลค์คำสุดท้ายจนหมดขวด…..วางเหรียญห้าไว้บนตู้แช่  ก่อนสตาร์ทรถบึ่งตามไป……ลุงเจ้าของร้านวิ่งออกมาโหวกเหวกไล่หลังรถผม…..มันแพงกว่าห้าบาทแล้วเหรอวะเนี่ย…..ผมไม่ได้กินไวตามิ้ลค์มานานมากแล้ว…..ไม่รู้นิหว่า….

พอหาที่จอดรถได้   ผมนั่งกินผัดไทยกุ้งสดที่ร้านแถวนั้น  ก่อนเดินเข้าไปในร้าน……..ไอ่เอกมันไปไหนวะ???…..

ผมนั่งเคาน์เตอร์  สั่งเบียร์หมู  คู่แข่งเบียร์ช้าง  หนึ่งแก้ว  นั่งหันรีหันขวางดูผู้คนไปในร้านนั่น…..ไอ่เอกนั่งอยู่ที่บาร์ตรงข้ามผมนี่เอง…….มันสั่งเซี่ยงชุนหนึ่งเป๊กมาวางไว้….มันไม่กล้ากินหรอก….เชื่อดิ…

“ลุงอยู่ไหน?”  ผมถามหลังจากหย่อนก้นลงนั่งข้างคู่หู

“ชั้นบน”

“บอดี้การ์ดมันล่ะ?”

“หน้าร้านไง…เมิงไม่เห็นเหรอ…”

ผมหยิบแว่นดำมาใส่ทันที  เพราะไอ่พวกนี้มันจำหน้าผมได้ซะแล้ว…

“เอก  เมิงขึ้นไปดูชั้นบน”

“อือม…”  มันกระดกเหล้าเป๊กนั้น  ก่อนเดินขึ้นไป  ก่อนจะลงมารายงานว่า

“ปิดว่ะ…..เป็นปาร์ตี้ส่วนตัว  กรูขึ้นไปไม่ได้”  เอกกลับมารายงาน  

“งั้นรอลุงแกหน้าร้าน….ในนี้แพงชิบ….”  ผมชวนเอกออกมา นั่งดื่มเบียร์หมูที่หน้าร้านหลังจากเช็คบิลเรียบร้อย….ผมกินต่อไปได้ไม่หมดครึ่งแก้วดีก็ฟุบหลับไป…..

“เอ็ม….เอ็ม…..ไอ่ชี่ยยย….”   เอกเขย่าตัวผม หลังจากเวลาผ่านไปเนิ่นนาน…นาฬิกาข้อมือบอกผมว่ามันตีสี่แล้ว……

ผมงัวเงียเลิกแว่นดำ  หันไปมองหน้าไอ่เอก  “ไรว้าาา..”

“นิด….นิด..….”

“หา…..”  ผมยังงงๆ  เอกมันพูดอะไรของมัน…

“นุ่น….นุ่น….”  เดี๋ยวนิดเดี๋ยวนุ่น เอาซักคนสิว้าาา….แล้วเอกก็ชี้มือนำทางสายตาผมไป

นิตยากับลุงส.ส.เดินลากกันออกมาจากสถานที่นั้น……

“ เอ็ม  ไปเอารถ……เร็ว….”  

ผมยังไม่หายงงกับฉากประทับใจนั่น……”นิด ?????….ลุงส.ส.????…..”  เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย….

“  ไม่อ่ะ…กรูไม่อยากรู้ตอนต่อไป….”  ผมทำใจไม่ได้  และไม่อยากจะทำอะไรต่อไป

ไอ่เอกลุกพรวดออกไปจากที่นั่น   ผมสั่งเบียร์หมูมาอีกขวด…..หลังจากกระดกแก้วที่เหลือจนไม่สิ้นซาก…..

น้ำตาไหลออกมาตอนไหนไม่รู้…….