ความคิดเห็นที่ 1 ใช้มือขวาข้างที่ไม่บาดเจ็บล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์หยิบผ้าเช็ดผืนใหญ่เนื้อสีน้ำตาลเข้มออกมาส่งให้หล่อน                แม้จะไม่ใช่ของมีราคาเหมือนตอนที่หล่อนนำผ้าของตัวเองมาให้เขาใช้    แต่หญิงสาวก็รับมันมาเช็ดน้ำตาด้วยความยินดีก่อนจะกำไว้แน่น                ลมหนาวมองใบหน้าของชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มอย่างจริงใจและหยาดน้ำตาที่จางหายไป  ขณะที่รถยังเคลื่อนตรงไปยังสถานีตำรวจที่อยู่ไม่ไกล...               บนโรงพักมีประชาชนไม่มาก  แต่ก็มีก็เสียงดังโวกเวกโวยวายที่เกิดขึ้นจากคู่สามีภรรยาที่กำลังลงไม้ลงมือกันและคู่กรณีระหว่างหญิงชราสองคนที่ดุด่ากันไปมาเป็นภาษาเหนือรวดเร็วจนจับใจความไม่ได้               ตำรวจถอดหมวกออกจากศีรษะมาพัดเพราะความอบบนโรงพัก  จนเห็นถึงเหงื่อที่กำลังท่วมไปบนผมบางน้อยบนศีรษะ               “ พวกผมกำลังพยายามจะตามจับคนร้ายซึ่งสันนิษฐานว่าอยู่ในกลุ่มพญาอินทรีให้ได้นะครับ คุณภูวัต ” เขาบอกด้วยสีหน้าเครียดสวมหมวกแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องสารวัตร               ส่วนภูวัตนั้นกลับยักไหล่               ตำรวจจะกล้าจับไอ้พวกนี้เข้ายกกลุ่มหรือ               ถ้าไม่มีคนมีอิทธิพลเหมือนกันมาโค่นก็คงจะยาก               เขาเหยียดริมฝีปากน้อยๆราวกับเย้ยหยันความโซมมของโลกใบนี้               ถ้าเป็นตาสีตาสาไม่รู้กฎหมายอะไรป่านี้โดนฆ่าก็คงไม่มีใครกล้าไปร้องเรียน               แต่คราวนี้คนไม่มีอิทธิพลแบบเขานี้แหละจะเอาจริงแล้ว               จะเล่นทางกฎหมายกับไอ้เลวชั่วชาตินี้ให้มันสาสมถึงใจเลย               เขาหันกลับไปมองคนข้างตัวที่ยังขาวซีดแต่สายตากลับมองตรงไปอย่างมั่นคง                 นิ้วเรียวของหญิงเกาะไปยังมือของชายหนุ่มอย่างเจ็บแค้น               ชายหนุ่มมองมันอย่างไม่สนใจ กระชับนิ้วของหญิงสาวให้แน่นขึ้น               มือชื้นเหงื่อของภูวัตกำลังกุมไปกับนิ้วเรียวเย็นเฉียบราวน้ำแข็งของลมหนาวไว้ พลางมองไปยังตำรวจที่กำลังพิมพ์ดีดคำให้การของฝ่ายชายอยู่อย่างแข็งขัน               ตำรวจยศนายสิบอีกคนเดินออกมาจากในห้องสารวัตรด้วยใบหน้าเคร่งเครียด   เอ่ยกับตำรวจยศเดียวกันอีกคน               ก่อนที่สารวัตรสูงวัยรูปร่างสูงยาวจะเดินออกมาจากในห้องตรงมายังคนทั้งคู่ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก มองมายังหน้าของหญิงสาว               “ คุณคือคุณลมหนาวหรือเปล่า ” เขาเอ่ยถามกับ         ทำเอาหญิงสาวประลาดใจแต่ก็มิได้เอ่ยถามเพียงแค่พยักหน้าแทนคำตอบ  ไม่รู้ว่าเขาทราบได้อย่างไรว่าหล่อนชื่ออะไร         หรือว่าชายหนุ่มจะบอก              แต่ก็ไม่น่าจะใช่ในเมื่อหล่อนนั่งอยู่ตรงนี้กับเขาไม่ได้ลุกหายไปไหน             เขาจะรู้ได้อย่างไรกัน             “ ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าผมทราบได้ยังไง   ก็คุณเมฆาเขาเป็นคนให้สถานีทุกพื้นที่ในแม่ฮ่องสอนตามหาตัวคุณ ” เขาบอกกับหล่อนอีก             ภูวัตจึงหันมามองทางหญิงสาวและสารวัตรผู้นั้น             ไม่เข้าใจว่าคุณเมฆาที่เอ่ยถึงนั้นคือใคร              “ แล้วตอนนี้พี่ชายของเธอก็อยู่ตรงนี้แล้วด้วย ” เสียงนั้นเอ่ยดังขึ้นมาจากด้านหลัง   หญิงสาวจึงต้องรีบหันกลับไปมองต้นเสียงที่คุ้นหูนั้น              เมฆายืนอยู่ในชุดลำลอง  ผมสั้นนั้นค่อนข้างชื้น หน้าตาอิดโรยและหมองคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัดเจนราวกับผ่านการอดนอนมาอย่างหนัก              ชายหนุ่มหันไปมองหน้าของภูวัตซึ่งเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดอย่างสงสัย ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นมือมาเช็กแฮนด์               “ ยินดีที่ได้รู้จักครับ   คุณภูวัต ” น้ำเสียงนั้นเป็นมิตร                 ทำให้หญิงสาวรู้ตัวว่ามือของตัวเองนั้นกำลังกุมอยู่กับภูวัตจนหล่อนต้องรีบปล่อยมือของเขาในทันที              เขาหันไปมองเมฆาสลับกับมองลมหนาวด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างต่อชายผู้นี้              รู้สึกได้ว่าเขามีจุดประสงค์บางอย่างที่แรงกล้าซึ่งเขาคิดว่าเป็นจุดประสงค์เดียวกันกับเขา               แล้วจึงยอมยื่นมือข้างที่ไม่เจ็บไปจับกับอีกฝ่ายไว้               “  ผมจะพาคนสองคนนี้ไปจากสถานีตำรวจได้หรือยังครับ ” เมฆาเอ่ยถาม   สารวัตรจึงอนุญาต หากแต่เมฆายังไม่ยอมเขาขอให้ส่งกำลังตำรวจตามไปด้วยเพื่อจะให้ไปคุ้มกันภูวัตที่ในไร่               “ คุณจะให้ผมขึ้นไปที่ไร่ของคุณได้ไหม   ผมมีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับคุณซึ่งผมเกรงว่าจะบอกต่อหน้าน้องสาวของผมไม่ได้ ” เมฆาบอกกับภูวัตทันทีที่ขึ้นรถเปเช่สีดำได้               หญิงสาวมองด้านหลังของพี่ชายซึ่งกำลังขับรถและหันไปมองใบหน้าของภูวัตซึ่งบัดนี้ช่างเรียบเฉยและเย็นชาอย่างครุ่นคิดก่อนจะยอมตกลงให้พี่ชายของหล่อนขึ้นไปบนไร่เขาได้ แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องไม่ให้ตำรวจขึ้นไป                “ ตกลงครับ   แต่ผมขอให้อย่างน้อยตำรวจก็อยู่ดูแลทางที่จะขึ้นไปแล้วกันนะครับ ” พี่ชายหล่อนบอกอีกก่อนจะเร่งความเร็วราวกับรู้ดีว่าไร่ดงหมอกของภูวัตนั้นต้องขับไปทางใด                ครู่เดียวเมฆาก็ซิ่งรถไปถึงหน้าเขาของภูวัต   เขาเปิดประตูเดินลงไปคุยกับตำรวจครู่หนึ่งแล้วจึงกลับมาค่อยขับขึ้นไปยังด้านบนด้วยความลำบาก                เพราะ ณ ขณะนั้นเริ่มเย็นแสงอาทิตย์หายลับไปแล้ว  จะหลงเหลือก็เพียงหมอกจางๆและความหนาวเย็นที่เริ่มจะโรยตัวลงมาแล้ว                 กว่าจะมาถึงลานจอดรถ ก็เกือบจะชั่วโมงหนึ่ง   ภูวัตยืนยันที่จะไม่ยอมให้เขาไปในบ้านของนางบุบผาซึ่งอยู่ไม่ใกล้จากทางเดินขึ้นเขามากที่สุดตามที่หญิงสาวเสนอเพราะห่วงว่าหญิงชราจะตกใจกับบาดแผลของตัวเขา                ชายหนุ่มทั้งสองไม่มีทีทางเหนื่อยอ่อนรีบเร่งเดินขึ้นไปยังบ้าน ผิดกับหญิงสาวที่รู้สึกล้าที่มีอะไรโถมใส่ตัวหล่อนมาตั้งแต่เที่ยงจนเย็นถึงกับทรุดลงไปพื้นหญ้า                  ภูวัตหันกลับมามองก่อนจะเดินลงไปหาหญิงสาวก่อนจะช้อนร่างบางของหล่อนอุ้มขึ้นมาจากพื้นไม่กลัวว่าแผลของตัวเองจะฉีกหรือไม่                 หล่อนจึงร้องตื่นเขา  หากแต่เขาก็ไม่สนใจ                 “ อย่าร้องลมหนาว   คุณเดินไม่ไหวก็ไม่ต้องเดิน   แขนของผมไม่เป็นไรหรอก ” เขาว่าด้วยใบหน้าที่ไม่เย็นชาน่ากลัวเหมือนเมื่อตอนยังอยู่ในรถเท่าไร                 ผู้เป็นพี่ชายมองไปยังน้องสาวและชายหนุ่ม  พลางหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิดคล้ายกับว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่นั้นกระจายไปด้วยความอบอุ่นของกันและกัน                 หาใช่ก็รู้สึกไปเองไม่   เขาดูน้องสาวเขาออกเสมอว่าคิดอะไร  และน้องสาวเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้กับผู้ชายคนใดนอกจากคนในครอบครัว                 กับภูวัตคนเดียวเท่านั้นที่น้องสาวเขาเป็น                 และดูเหมือนว่าภูวัตคงคิดอะไรไม่ต่างกันนักหรอก                 ชายหนุ่มรอจนภูวัตอุ้มหล่อนขึ้นมาถึงตรงที่เขาหยุดยืน                 เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านผ่านสองข้างทางที่มืดมิดไร้แสงดวงจันทร์สีนวลตา ภูวัตจึงยอมปล่อย ร่างของหญิงสาวให้เดินขึ้นบันไดเข้าไปในห้องโถง ก่อนที่คนทั้งสองจะสั่งให้หญิงสาวเข้าไปในห้องนอนก่อน                  “ ทำไมล่ะคะ   ก็ลมอยากอยู่นี้คะ   อีกอย่างลมก็ยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะคะ พี่เมฆ ” หล่อนแย้ง ไม่ยอมท่าเดียว                 แต่หาได้สามารถเปลี่ยนใจผู้เป็นพี่ชายได้ไม่                 “ ไปก่อนแล้วเดี๋ยวพี่คุยเสร็จจะให้คุณภูวัตไปตามมาทานข้าว   เข้าใจไหม ” ชายหนุ่มดุ เสียงแข็ง   ขณะเดียวกับที่ภูวัตก็มองจ้องราวกับกำลังออกคำสั่งหล่อนทางสายตาอีกคน                ลมหนาวจึงไม่อาจจะค้านได้อีก ทำได้เพียงแต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหนักอก                อยากจะรับรู้ถึงสิ่งที่คนทั้งสองจะพูดคุยกันก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องนั้นกลับห้องไป                 พร้อมกับที่ชายหนุ่มทั้งสองก็นั่งลงข้างนอกที่ชานพักบันไดปล่อยให้แสงจากตะเกียงข้างนอกค่อยๆสาดส่องให้แสงสว่างลามเลียใบหน้า                 โดยที่ไม่ทันจะสังเกตเห็นว่าฟรานซิสกำลังยืนอยู่ข้างล่างมองมายังการพูดคุยของคนทั้งสองด้วยสีหน้าเศร้าโศกอย่างมาก...                                                                                                                                                                                             จากคุณ : ม่านหมอก - [ 13 มี.ค. 47 14:03:02 A:203.107.211.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๒๗          คฤหาสน์หลังงามบ่งบอกถึงความร่ำรวยของผู้เป็นเจ้าของได้อย่างดี ตั้งตระหง่านอยู่เทียบข้างโรงแรมชื่อดังและอาคารของบริษัทในแม่ฮ่องสอน  แม้นักท่องเที่ยวและพนักงานจะเดินเข้าออกรอบ้ข้างอย่างเป็นว่าเล่นแต่หาได้ทำให้คนในบ้านละอายใจไม่           ใต้ร่มของเงาไม้ใหญ่ที่ทอดตัวลงมายังสนามหญ้ามีแสงจากตะเกียงสนามและหลอดไฟนีออนกำลังส่องแสงให้ความสว่างไสวและโต๊ะนั่งเล่นด้านนอกซึ่งมีอาหารหรูราคาแพงวางเต็มไปทั้งโต๊ะ                  ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใต้เงาไม้จนมองมิเห็นหน้าสวมชุดสีดำสวมเสื้อผ้าราคาแพงลิ่ว แต่หาทำให้จิตใจภายใต้ร่างผู้สวมใส่นั้นสูงขึ้นได้ไม่ กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไขว่หางกระดิกเท้าอย่างไม่สบอารมณ์  ใบหน้าและริมฝีปากบิดโค้งลงอย่างหงุดหงิดเต็มทีทั้งที่มีหญิงสาววัยรุ่นเสื้อผ้าที่ใส่นั้นแนบเนื้อไปกับรูปร่างที่ผอมบางแต่ยังมีน้ำมีนวลคอยบีบนวดและป้อนผลไม้ให้                 ก่อนที่เสียงตะโกนร้องอย่างโมโหจะดังขึ้น  ดวงตานั้นจับจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มวัยรุ่นสองคนซึ่งนั่งอยู่บนพื้น                ขณะที่ชายวัยกลางคนท่าทางและหน้าตาเหี้ยมเกรี้ยมยืนมองหน้าของผู้เป็นนายและเด็กหนุ่มวัยรุ่นนั้นอยู่ไม่ห่าง                 “ ไอ้เวรเอ๊ย   ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามแกไปทำร้ายคนของไอ้ภูวัตกลางที่สาธารณะ   ดีนะที่ไอ้ตำรวจหน้าโง่นั้นมีคนเดียวถึงตามพวกนรกแบบแกสองคนไม่ทัน ” เสียงที่เอ่ยนั้นเต็มไปด้วยความโกรธและดุดัน                 เด็กวัยรุ่นหัวฟูและหัวเรียนผิวของทั้งสองต่างก็เป็นสีดำคล้ำเพราะตากแดดตากลมจากชีวิตลำบากเมื่อในวัยยังเด็กเล็กค่อยๆยกมือขึ้นไหว้  ก่อนจะแก้ตัวด้วยความตะกุตะกักว่ามันไม่ใช่ความผิดของตัวมันเองเลยสักนิด                “ ผมเตือนไอ้ชิดแล้วนะครับนาย   แต่ไอ้ชิดมันไม่ฟังมันบอกผมว่า   ยัยผู้หญิงที่มาด้วยต้องเป็นคนใกล้ชิดของไอ้ภูวัตแน่ถ้ายิงโดนแล้วไอ้ภูวัตคงจะเจ็บช้ำมาก ผมก็เลย... ”                ชายที่นั่งอยู่ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะใช้ฝ่ามือนั้นตบไปเต็มแรงจนเด็กหนุ่มที่พูดนั้นเซถลาไปกองกับพื้น  ส่วนคนข้างๆก็ถูกส้นรองเท้าหนังกระทบไปที่หน้า อย่างไร้ความปราณี                ก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา เอารูปภาพรูปหนึ่งซึ่งเก็บไว้เป็นอย่างดีออกมาพร้อมกับก้มลงไปจับหน้าของเด็กหนุ่มให้หันมามองยังรูปใบนั้น                “ ทำไม   นายถึงมีรูปผู้หญิงคนนั้นล่ะครับ ”                  มืออีกข้างที่เหลืออยู่กระชากไปยังผมฟูหนาก่อนจะสบถแล้วจึงเอ่ยถามใส่หน้าลูกน้องด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรี้ยม                “ ไอ้เวร แกรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ”          เด็กหนุ่มส่ายหน้าด้วยความเจ็บปวดที่ผู้เป็นเจ้านายจิกเล็บลงมาบนศีรษะ                “ เขาคือผู้หญิงที่ฉันหลงที่สุดในชีวิต   ยอมทำทุกอย่างเพื่อจะได้ใกล้เขา   และแกก็เกือบจะฆ่าเขา   ไอ้เวรแกคงรู้โทษของแกดีนะว่าจะโดนอะไร ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น   พร้อมกับดึงปืนที่เหน็บไว้ที่เอวออกมาช้า                 พร้อมกับล้วงลงไปหยิบที่เก็บเสียงออกมาใส่ที่หัวกระบอกปืนอย่างรวดเร็ว                 เด็กหนุ่มน้ำตาไหลพรากอย่างน่าเวทนา  ไม่คิดว่าชีวิตตัวเองจะต้องจบสิ้นลงอย่างง่ายดาย                 มันรีบก้มลงกราบแต่หาได้ทันไม่  เมื่อผู้เป็นนายเหนี่ยวไกขึ้นจ่อยิงไปยังขมับสามนัดติดกันจนกระสุนนั้นฝังซ้อนเข้าไปอย่างหาความปราณีไม่ได้แม้แต่น้อย                 น้ำเลือดไหลไปตามเสื้อผ้าและกระเซ็นจากศีรษะไร้วิญญาณเปื้อนไปตามร่างของเด็กสาวที่กำลังยืนอยู่จนกระเจิง                 ส่วนชายหนุ่มกลับมองเลือดที่เปื้อนไปตามเสื้อผ้าก่อนจะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  พลางใช้ริมฝีปากดื่มเลือดที่เปื้อนจากนิ้วเข้าไปในปากราวกับเป็นน้ำผลไม้รสชาติอร่อยก็ไม่ปาน                 ชายวัยกลางคนหน้าเหี้ยมได้แต่ยืนนิ่งถูกตรึงอยู่กับที่ทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาไปตามเจ้านายพลางสวดมนต์ในใจให้กับเด็กหนุ่มผู้นั้น                ที่ไม่น่าจะหลงเดินทางสายชั่วช้าสายนี้                และไม่น่าคิดผิดเลือกเข้ามาหาไอ้โรคจิตนี้เลยแม้แต่น้อย                มันไม่เคยคิดปราณีใครขอให้สุขใจมันเป็นพอ                “ ไอ้มืดช่วยเอาไอ้ชั่วนี้ออกไปให้พ้นหูพ้นตาทีที   แล้วอย่าลืมทำลายศพไปไกลๆด้วยละ  ” ชายหนุ่มผู้นั้นหันไปสั่งชายวัยกลางคน    ซึ่งกำลังยืนมองเด็กหนุ่มหัวเกรียนด้วยความเวทนา ไม่อยากจะลงมือ แต่ก็ขัดไม่ได้ในขณะที่เด็กหนุ่มผวารีบกราบลงไปยังปลายเท้าของผู้เป็นนายเมื่อรับรู้ถึงชะตากรรม                เท้าที่โดนสองมือกราบกรานนั้นจึงยกขึ้นแตะไปยังหน้าของเด็กหนุ่มจนริมฝีปากกลบไปด้วยเลือด                ไอ้มืดเดินเข้าไปเพื่อจะลากตัวของเด็กหนุ่มไปยิงทิ้งที่ด้านหลังของคฤหาสน์                 หากแต่ความจริงแล้วเขาเคยปล่อยให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งรอดไปจากน้ำมือมัจจุราช ซึ่งคราวนี้มันหวังว่าจะทำได้อีก                 ให้มันหนีไปให้ห่างอย่าให้ต้องมาพบเจอไอ้โรคจิตอีก                 ถึงตัวของเขาจะมีคดีติดสอยห้อยท้ายมากกว่าห้าคดีแถมยังหนีออกมาจากคุกต้องถึงกับ ผงะเมื่อเจอความเหี้ยมโหดของไอ้นายผู้นี้                ไอ้มืดรู้ดีว่านายของมันผู้นี้มันไม่เคยมองคนที่รับใช้มันเหมือนคน  มันมองว่าเป็นเพียงสัตว์ที่มันเอาไว้ใช้งานจะทำอะไรก็ย่อมได้ทั้งนั้น   จะฆ่าทิ้งแล้วหาตัวใหม่มาใช้งานก็ง่ายยิ่งกว่าจะซื้อรองเท้าใหม่   เพราะน้ำเงินที่มันมี                ขนาดคนที่มีสายเลือดเดียวกับมันครึ่งหนึ่งมันยังอิจฉาตาร้อนที่เขาผู้นั้นสามารถสร้างตัวเองขึ้นมาได้ด้วยลำแข้งโดยไม่ต้องพึ่งพาสิ่งที่ไอ้นายของมันเรียกว่าเศษเงินจากพ่อ                ถ้าหากไม่ติดที่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนแกร่งและสามารถสยบใครต่อใครเป็นเพียงคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว  โง่เง่ามันคงจะเป่าดับไปนานแล้ว                 และเห็นจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้มันรู้สึกถึงความกลัวเป็น  จึงทำได้แต่วิธีหมาลอบกัด  ขอเพียงทำร้ายหรือฆ่าคนรอบข้างได้ก็สุขใจ                แม้กระทั่งที่ดินที่ชายคนนั้นสร้างมันก็ยังคิดจะเอามาเป็นของตัวเองเพื่อผลิตยานรก                ยาที่มีส่วนผสมจากยาฆ่าแมลงและสารพิษนานาชนิด                แล้วไหนจะผู้หญิงที่ชื่อหยาดฝนนั้นมันก็ไม่ละเว้น ทั้งที่กำลังอุ้มท้องลูกของมันอยู่เกือบจะคลอด กลับข่มขืนอีกเสียยับแล้วยังจะทั้งตบทั้งถีบอย่างไม่มีความปราณีใดๆพร้อมกับกระหนำตีด้วยไม้หน้าสามเข้าไปที่ท้องอย่างสะใจ               “ ใครไม่อยากตายเหมือนอีนี้   ก็ห้ามทรยศ ” เสียงตะโกนประกาศก้องพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งจะตามติดมา                สร้างความสลดให้กับชายฉกรรจ์ที่นับว่าเลวหนักแผ่นดินซึ่งร่วมอยู่ในกลุ่มเดียวกับตัวเขาได้เป็นอย่างมาก               บ่อยครั้งที่ตัวเขานั้นนึกอยากจะหนีจากไอ้เดนนรกนี้กลับไปให้ตำรวจจับตัดสินประหารชีวิตเสียมากกว่าด้วยซ้ำ                แต่ก็ทำไม่ได้  ไอ้เลวนี้มันมีเส้นสายแยะ   มันรู้ดีว่าถ้าใครตีตัวออกห่างจากมันหรือหนีไปแล้วมันจะต้องหาตัวให้เจอ  ถ้าคนอื่นเจอแล้วฆ่าคงไม่เท่าไร  แต่ถ้าถูกมันฆ่าเมื่อไรอย่างหวังว่าจะการตายแบบปกติ มันจะทำอะไรให้เลือดเย็นกว่านั้นโดยไม่กลัวกฎหมายใดทั้งสิ้น                ไอ้มืดเดินเข้าไปทางหลังบ้านซึ่งเป็นที่พักสำหรับคนใช้ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่                เขาปล่อยเด็กหนุ่มที่ตัวสั่นเพราะความกลัวตายทรุดลงไปบนพื้นซีเมนต์  พร้อมกับมือก็ยกขึ้นไหว้ขอชีวิต                “ ไอ้บ้านั้นมันโรคจิต   แกไม่ควรเลยที่จะไปยุ่งกับมัน ” เขาเอ่ยกับเด็กหนุ่มก่อนจะบอกให้รีบปีนรั้วไปทางด้านหลัง                เด็กหนุ่มก้มลงไปกราบที่แทบเท้าของอีกฝ่ายอย่างซาบซึ้ง                 “ ถ้าแกจะสำนึกจริงๆ แกควรรีบจะไป   ไปหาคนที่ชื่อ ภูวัตที่ไร่ดงหมอกกับผู้หญิงที่อยู่ ใกล้ๆตัวเขา   ไปเตือนให้รู้ว่าไอ้ฆาตกรใจโหดนี้เตรียมจะไปเอาตัวผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ในบริษัทนำเที่ยวพาคาเทีย  เอากระดาษนี้ไปด้วย ” เขายัดกระดาษใส่มือเด็กหนุ่ม               แล้วเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนจากพื้นพยักหน้าไหว้ขอบคุณอีกครั้งรีบปีนรั้วเตี้ยนั้นวิ่งออกไป  ในขณะที่ชายผู้นั้นปลดล็อกปืนและเหนี่ยวไกลยิงขึ้นไปบนฟ้า               เขาปล่อยให้เวลาผ่านไปชั่วครู่  มั่นใจว่าเด็กหนุ่มวิ่งไปไกลแล้วจึงเดินออกมาก่อนที่จะมีลูกปืนถูกยิงวิ่งเข้าไปกระทบเข้าสู่ร่างของไอ้มืดสองนัดซ้อน                “ ว่าแล้วว่าแกต้องทรยศ” ผู้เป็นนายใช้เกือกหนังเหยียบซ้ำไปบนอกตรงบาดแผลขยี้ไปมา   ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องหยิบไม้หน้าสามมา               แล้วจึงกระหนำตีลงไปไม่หยุด  จนเลือดนั้นไหลซึมออกมาจากร่างใหญ่ถูกตีจนตัวฟูม่วงเขียวคล้ำ  ท่ามกลางลูกน้องที่พากันเบือนหน้าในความโฉดชั่ว               และหนึ่งในนั้นกำลังสลดใจเดินออกมาจากความมืด               ใบหน้านั้นละม้ายคล้ายกับผู้ตายเป็นที่สุด               ไอ้ดำฝาแฝดของไอ้มืดกรีดร้องดังลั่นในใจอย่างเจ็บแค้น                รอเวลาที่จะแก้แค้นคนตรงหน้า               ชายหนุ่มสั่งลูกน้องที่เหลือให้วิ่งตามเด็กหนุ่มและสั่งกระซิบสั่งอีกคนที่เหลือ                   ปล่อยให้ผู้ตายนอนตาเหลือกอย่างน่าสมเพชในวิถีชีวิตของโจร  ก่อนจะถูกผู้เป็นนายหั่นร่างเป็นชิ้นส่วนใส่ถุงขยะสีดำใบใหญ่โยนออกไปให้สุนัขจรจัดที่เดินไปมาอย่างหิวโหยแทะเล็มกัดกิน...                ภูวัตทุบโต๊ะไม้ดังลั่นอย่างกลั้นอารมณ์โกรธในความสารเลวของเดนคนนี้แทบไม่ไหว             “  คุณบอกว่าไอ้วัชรินทร์ฆ่าคุณหยาดฝนน้องสาวคุณงั้นหรือ   ไอ้:-)ค้ายาแล้วยังไม่ชั่วพอหรือไง  ”             แสงจากตะเกียงเจ้าพายุและไฟฟ้าที่สาดส่องลอดออกมาจากในห้องโถงทำให้รู้ว่าเป็นฟรานซิสกำลังยืนนิ่งราวกับถูกตรึงด้วยตะปูพันตัว  ใบหน้าขาวซีดอมโศก ดวงตาสีฟ้ามีหยาดน้ำเล็กซึมออกมาน้อยๆก่อนจะหายไป จากคุณ : ม่านหมอก - [ 13 มี.ค. 47 14:06:36 A:203.107.211.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3             เมฆามองหน้าตาเป็นฝรั่งและท่าทางอย่างครุ่นคิดหนักก่อนที่ภูวัตจะบอกว่าเขาคือใคร  ชายหนุ่มจึงยอมอ่อนลง             คนนี้หรือคือ คนที่หยาดฝนสลักชื่อทับลงไปในแหวนโกเมนที่ใช้หมั้นกับไอ้วัชรินทร์จอมหลอกหลวงนั้น             “ คุณจะยอมให้ผมฟังด้วยได้ไหมครับ ” ฟรานซิสเอ่ยขึ้นก่อนจะทรุดตัวลงนั่งไปบนเก้าอี้สีหน้าที่โศกกลับกลายเป็นเดือดเต็มที่             “ ผมก็เคยเจอกับพวกกลุ่มนี้เพียงแต่ผมไม่เคยรู้ว่า   ใครเป็นหัวหน้าจนกระทั่งผมสืบลึกลงไปจึงรู้ว่าก็คือไอ้เลวนั้น   ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านอกจากมันจะผลิตและค้ายาแล้วมันยัง   ฆ่าคนไม่เลือกหน้าแม้กระทั่งคนมีความประพฤติดีและนิสัยดีมาตลอดอย่างน้องสาวของผม   ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าหลงไปกับคราบคนดีของมันได้ยังไง ” เมฆาสารภาพออกมาอย่างหมดเปลือกด้วยความรู้สึกแค้นและน้ำเสียงช่างขมขื่นใจ             ขณะเดียวกับที่ฟรานซิสนั่งนิ่งเงียบไป  ดวงหน้าและตานั้นมองเหม่อไปยังดอกกุหลาบหยาดฝนสีขาวที่หุบกลีบดอกที่ถูกตั้งเอาไว้รับแดดในตอนเช้า             ภูวัตหันไปมองเพื่อนสนิทของตนก่อนจะตบบ่าอย่างปลอบใจสลับกับมองไปที่เมฆาซึ่งกลับมามีสติกลับมาดังเดิม             “ ไอ้บ้านั้นมันมีแผนจะลักพาตัวลมหนาวไป   ผมต้องทำอะไรก่อนหน้าที่มันจะลงมือ   แต่ตอนนี้ผมพอจะมีหลักฐานอยู่แต่ก็คงไม่มากพอหรอกครับ   คุณพอจะมีข้อมูลหลักฐานอะไรที่เกี่ยวกับการฆ่ายาของมันบางไหม   ถ้ามีจะได้มัดตัวไอ้บ้าสุดชั่วนี้ให้อยู่ ”              ชายหนุ่มครุ่นคิดใบหน้ายิ่งแดงก่ำด้วยความโกรธ  ไม่เข้าใจว่าทำไมมันจึงอยากจะลักพาลมหนาวไปอีก  หยาดฝนคนเดียวไม่พอสำหรับมันอีกหรือ  ได้เพียงคิดหากมิอาจเอ่ยพลางพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปที่ชั้นหนังสือหยิบเอาซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาจากลิ้นชัก             ไม่เอ่ยอะไรเพียงแค่วางมันลงตรงหน้าของอีกฝ่าย            เมฆาจึงจำต้องเปิดออกดูก่อนจะรู้ว่ามันเป็นสถานที่ที่วัชรินทร์พักอาศัย  ข้อมูลการหลบเลี่ยงภาษีการทำโรงแรมที่วัชรินทร์เป็นเจ้าของและสถานที่ที่คาดว่าน่าจะมียาเสพติดซ่อนอยู่            “  ผมกำลังจะหาคนที่พอจะสู้กับมันได้สูสีอยู่   หลักฐานพวกนี้สามารถมัดตัวไอ้วัชรินทร์ได้แต่ผมกลัวว่ามันจะหลุดคดีได้เพราะมีคนใหญ่คนโตช่วยผมจึงยังไม่ให้กับตำรวจ   ตอนนี้ผมคิดว่าคุณคงจะสามารถเอาตำรวจจัดการกับมันได้มากกว่าผม ”           ฟรานซิสลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะ  วิ่งลงข้างล่างแล้วจึงขึ้นมาใหม่พร้อมกับยื่นกระดาษจดหมายสามแผ่นให้กับเมฆา           มันเป็นเอกสารลายมือของหยาดฝนซึ่งเขียนสารภาพสิ่งที่วัชรินทร์ทำเอาไว้ทุกอย่างออกมาเป็นลายลักษณ์อักษร           หยดน้ำตาแห้งๆ หยดลงบนกระดาษ           “ ผมเก็บมันได้จากในห้องเอื้องคำ   ฝนเขาคงจะฝากให้เอื้องคำไปส่งแต่คงไม่ได้ส่งให้ ” น้ำเสียงของฟรานซิสสั่นอย่างเจ็บปวดใจเป็นที่สุด           “ ยัยงูพิษนั้นอีกแล้วหรือ   ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าปล่อยแม่นั้นให้หลุดลอดทำงานอยู่ในนี้ได้ยังไงตั้งสามปี ” ภูวัตเอ่ยโทษตัวเองกับเพื่อน           เสียงสบถดังขึ้นทันทีที่เมฆาอ่านจดหมายจบ           เขาหันไปหาฟรานซิสอย่างตกใจ           “  คุณได้จดหมายฉบับนี้ตั้งแต่เมื่อไร   ไอ้สารเลวนั้นเจอหลายข้อหาแน่   ขอบคุณมากนะครับคุณฟรานซิสที่เอามันมาให้ผม ” เขาเอ่ยขอบคุณอย่างซึ้งในน้ำใจ           ฟรานซิสส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเอ่ย           “ ไม่เป็นไรหรอกครับ   หยาดฝนคือคนที่ผมรัก   เรื่องแค่นี้ผมว่ามันยังน้อยเกินไปที่จะทำให้หยาดฝนด้วยซ้ำ  ”         เมฆามองไปบนหน้าของฟรานซิสที่ฉายความเศร้าอย่างหนักด้วยความเห็นอกเห็นใจในความรู้สึกที่ผู้ชายคนนี้ซึ่งรักหยาดฝนไม่น้อยไปกว่าเขากำลังเผชิญ   ก่อนจะรวบเอกสารนั้นเก็บเข้าซองแล้วภู วัตจึงพาเขาไปยังห้องนอน...           ขณะเดียวกันลมหนาวกำลังเดินไปเดินมาวนรอบๆห้องนอนอย่างอึดอัดใจ  หลังจากที่อาบน้ำและพิมพ์เอกสารพร้อมทั้งปริ้นทจนเสร็จแล้วแต่ก็ยังไม่ทำให้หล่อนคลายความรู้สึกนั้นไปแต่อย่างใดกลับทำให้มันยิ่งเป็นหนักเข้าไปอีก           เมื่อรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะอดทนอีกต่อไป  หล่อนก็หาเสื้อหนาวหนาๆมาใส่ตัวหนึ่งแล้วจึงบิดลูกบิดประตูห้องนอน           ไม่แน่ว่าหล่อนจะไปแอบฟังทั้งสองคนคุยกัน  หล่อนอยากรู้เหลือเกินว่ามันมีอะไร            จะใช่เรื่องไอ้ยอดชั่วนั้นหรือเปล่า            ถ้าใช่หล่อนก็อยากจะได้ยินเช่นเดียวกัน            แต่เมื่อประตูเปิดออกกว้าง  หญิงสาวก็มองเห็นภูวัตกำลังยืนอยู่หน้าห้องทำท่าเหมือนจะเคาะ ประตูแต่ก็หยุดชะงักไป             แสดงว่าพวกเขาคงจะคุยกันจบแล้ว             และหล่อนก็พลาดโอกาสที่จะได้รับฟังไปแล้วเสียนี้             “ คุณคงจะรู้แล้วใช่ไหมคะ   ว่าดิฉันเป็นพี่สาวของหยาดฝน คุณคงจะโกรธดิฉันสินะคะ” หล่อนเอ่ยถามชายหนุ่ม ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอย่างไร             เขาอาจจะโกรธก็ได้  ยังไงหล่อนก็มาในฐานะที่มีจุดประสงค์             แม้มันจะไม่ใช่เรื่องร้ายก็ตามที             ดวงตาของชายหนุ่มสบมายังดวงตาของหญิงสาวก่อนจะตอบคำถามของหล่อนพลางยักไหล่อย่างไม่หยี่หระสักนิด             ตอนนี้เขาไม่สนใจหรอกว่าหล่อนจะโกหกเขาหรือไม่             อย่างน้อยหล่อนก็ไม่ได้มาเพื่อต้องการหลอกใช้คนและไร่ของเขา             แต่มาเพื่อจะช่วยกันจำไอ้ฆาตกร จอมสารเลวทรยศชาตินี้ต่างหากเล่า             คิ้วของหญิงสาวเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ             “ ผมไม่โกรธหรอก   คุณก็ชดเชยไปแล้วนี้   คุณทำให้ผมรู้ว่าเอื้องคำเป็นอสรพิษและทำให้ผมรู้ว่าจะจัดการกับไอ้วัชรินทร์ยังไงแล้ว   แต่เรื่องนี้ช่างมันไปก่อนคุณควรจะไปทานอาหารเย็นได้แล้ว ” เขาบอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงปกติ             แล้วจึงเดินนำหล่อนไป  ปล่อยให้หล่อนยืนงงกับอารมณ์ของเขาที่รู้สึกว่าจะดีเสียเหลือเกินก่อนจะยอมเดินตามเขาเข้าไปยังห้องโถง             ที่โต๊ะอาหารในวันนี้ไม่มได้มีเพียงแค่หล่อนหรือชายหนุ่มเหมือนทุกครั้ง  แต่ตอนนี้พี่ชายหล่อน  ฟรานซิสและคุณย่ากำลังนั่งรอหล่อนอยู่ที่โต๊ะ             โดยที่หญิงชราพูดคุยกับเมฆาไม่หยุดราวกับเอ็นดูพี่ชายเป็นอย่างมากเหมือนกับที่เคยเอ็นดูในตัวของหล่อน             นางหยุดพูดเมื่อเห็นหญิงสาวก่อนจะยิ้มให้ แล้วชวนให้หญิงสาวมานั่งข้างๆตน              บนโต๊ะมีอาหารไทยรสจัดตั้งอยู่เต็มโต๊ะ  หล่อนมองหน้าของพี่ชายซึ่งเริ่มลงมือทานข้าวทันทีที่หล่อนมาถึงด้วยความหิว ก่อนจะหยุดนิ่งไปเพราะรสชาติอย่างที่หล่อนเคยรู้สึกในตอนแรกๆ             “ คุณย่าทำอาหารอร่อยดีนะครับ ” เขาเอ่ยชมหญิงชราด้วยรอยยิ้ม             ส่วนหญิงสาวนั้นนั่งนิ่งแทบไม่อยากจะแตะอาหาร             หล่อนอยากรู้มากกว่าว่าเขาทั้งสองคนคุยอะไรกันมากกว่า         ภูวัตมองหญิงสาวก่อนจะตักปูผัดพริกไทยดำลงไปในจานของหล่อน ส่วนนางบุบผาก็ตักปลาราดพริกลงมาในจาน             ทำเอาหล่อนเริ่มรู้สึกตัวหันมองมาที่จาน             “ ทานหน่อยเถอะคุณ   อย่าให้ผมต้องดุคุณเลย ” เขาว่า   หญิงสาวจึงต้องตักอาหารเข้าปาก ไปทั้งที่ยังไม่อยากทาน             แม้ว่าอาหารจะรสชาติดีมากจนหล่อนปฏิเสธไม่ได้แต่หล่อนก็กล้ำกลืนมันเข้าไปไม่มากก็อิ่ม รวบช้อนส้อมทันที              หญิงสาวหันไปเอ่ยขอโทษกับคนทั้งหมดที่ร่วมโต๊ะ พลางบอกว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายจะรีบไปเข้านอนแล้วจึงเดินกลับไปที่ห้อง              โดยที่สายตาคนทั้งหมดมองไปที่หญิงสาวอย่างเป็นห่วง... จากคุณ : ม่านหมอก - [ 13 มี.ค. 47 14:07:46 A:203.107.211.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 รู้ตัวคนร้ายแล้ว จากคุณ : scottie - [ 13 มี.ค. 47 17:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โหดมาก จากคุณ : Psycho man - [ 13 มี.ค. 47 18:43:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เกิดอาการอึ้งๆ เล็กๆ.........ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนโหดร้ายขนาดนี้อยู่อีกง่ะ ^ ^;;;;; รู้สึกเหมือนบ้านเมืองไม่มีกฏหมายพิกล เหอะๆ - -".... แต่ตอนนี้ก็พอเริ่มจะเห็นตัวแปรที่จะทำให้ตัวโกงของเราโดนจับ (รึอาจจะเลวร้ายกว่านั้น ^ ^;; ) แล้วอะเหอะๆๆ.... นี่แปลว่าใกล้จบแล้วสิเนาะ ^ ^' จากคุณ : sano - [ 13 มี.ค. 47 20:47:23 A:202.129.11.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 28-29 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2713306/W2713306.html จากคุณ : Janer - [ 18 มี.ค. 47 12:41:30 ]