หนึ่งในเรื่องสั้นที่ได้รับการคัดเลือกให้ตีพิมพ์
ลงในหนังสือ "เรื่องราวที่อ่านแล้วทำให้อบอุ่นจิต หัวใจอ่อนโยน"
สำหรับเด็กชั้นประถมศึกษาปีที่4
ของชมรมผู้เขียนวรรณกรรมเด็กและเยาวชนแห่งญี่ปุ่น
เขียนโดย...Horikawa Miki
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ฉันชื่อมิกิ
ตอนที่เปลี่ยนชั้นเรียนขึ้นป.5 ฉันได้เพื่อนสนิทสองคน
ชื่อสะโตะมิ กับจิเอะ
สะโตะมิ เป็นคนรูปร่างสูงชลูด เก่งเรื่องกีฬา
ส่วนจิเอะ ไปเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาด้วย
เธอจึงเรียนหนังสือเก่ง
ฉันไม่เก่งอะไรซักกะอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นกีฬาหรือเรียนหนังสือ
แต่เราสามคนก็เพื่อนซี้ เล่นด้วยกันเป็นประจำ
วันหนึ่งสะโตะมิ ตั้งใจจะจัดงานวันเกิดที่บ้าน
จึงมาชวนฉันกับจิเอะ ให้ไปร่วมงานวันเกิดของเธอ
แล้วถ้าไปงานวันเกิดที่บ้านสะโตะมิ
สิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือต้องมีของขวัญวันเกิดไปให้ด้วยสิ
ตอนนั้นพ่อของฉันร่างกายไม่แข็งแรง
ล้มป่วย ไม่ได้ทำงาน
ทำให้ฉันไม่มีเงินพอที่จะซื้อของขวัญให้แก่สะโตะมิ
ถ้าฉันบอกเรื่องนี้และขอร้องแม่
คิดว่าบางทีแม่อาจจะช่วยได้
แต่ฉันก็รู้ว่า ในกระเป๋าสตังค์แม่ตอนนั้น
มีเพียงค่าอาหารเย็นสำหรับพวกเราเท่านั้น
งานวันเกิดเพื่อนก็อยากไป
แต่ไม่มีเงินซื้อของขวัญให้เพื่อนจะทำไงดี
ฉันคิดว่าในบ้านอาจจะมีของอะไรสักอย่าง
ที่อาจจะพอเป็นของขวัญได้
จึงพยายามหาตามลิ้นชักโต๊ะ ตามตู้ใส่ของ
หรือแม้แต่ชั้นเก็บของต่างๆ
แต่ว่าไม่มีอะไรที่สามารถนำมาเป็นของขวัญได้เลย
ถ้างั้นหนทางสุดท้ายก็คือ
ต้องประดิษฐ์อะไรสักอย่างขึ้นเองให้เป็นของขวัญให้ได้
ฉันพยายามหาวัสดุในบ้าน
ที่คิดว่าจะสามารถนำมาตกแต่งเป็นของประดับ
ก็มีเพียงแต่ก้านไม้ขีดไฟ กับกาวเท่านั้น
ฉันเอาก้านไม้ขีด สี่ก้านมาวางเรียงกันให้เป็นรูปสี่เหลี่ยม
แล้วเอาก้านไม้ขีดอีกสี่ก้าน วางซ้อนขึ้นไป ติดด้วยกาว
ฉันพยายามค่อยๆซ้อนเรียงก้านไม้ขีด จากซ้ายไปขวา
และติดกาวไปเรื่อยๆ เพื่อให้มันดูเป็นกล่อง
ก้านไม้ขีดที่ฉันติดนั้น ท่าทางจะไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่
เพราะบางทีมันทำท่าเหมือนกับจะโยกไปเหยมา
แต่ก็พอทนได้
ฉันเจอะกระดิ่งอันเล็กๆในลิ้นชักโต๊ะหนังสือของฉันที่บ้าน
ฉันเลยลองเอามันมาใส่ลงไปในกล่อง
ที่ทำจากก้านไม้ขีดนั้น
สีชมพูเรื่อๆของหัวก้านไม้ขีดที่เป็นกล่อง
กับกระดิ่งสีแดงที่แกว่งอยู่ในกล่อง
ทำให้ตอนนั้นฉันรู้สึกว่า เออ...มันช่างสวยกระไรนี่...
แล้วก็ถึงงานวันเกิดของสะโตะมิ
ฉันเคยไปเที่ยวไปเล่นที่บ้านของสะโตะมิมาก็หลายต่อหลายครั้ง
แต่วันนี้ที่บ้านของสะโตะมิดูแปลกไปกว่าทุกที
บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่น่ากินมากมายหลายชนิด
ตั้งแต่ พุดดิ้ง พั้นช์ผลไม้ เค็ก ไซเดอร์
ฉันไม่เคยเห็นอาหารที่เรียงกันเต็มโต๊ะ พรึ่ดทีเดียวไปหมดอย่างนี้มาก่อน
ทำให้ฉันนึกไปถึง เมืองในนิทานสำหรับเด็กๆ
ช่วงเวลานั้นมาถึง เมื่อจิเอะพูดกับสะโตะมิ
"สุขสันต์วันเกิดจ้ะ สะโตะมิ...อ่ะ...นี่สำหรับเธอ"
จิเอะ ยื่นกล่องของขวัญ
ที่ห่อด้วยกระดาษสวยหรูผูกโบว์ให้กับสะโตะมิ
"ขอบใจจ้ะ"
สะโตะมิแกะกล่องของขวัญออกมา
มันเป็นกระปุกออมสินน่ารัก
ฉันกระตุก จะทำไงดี
สะโตะมิได้รับกระปุกออมสินน่ารักขนาดนั้น
ในขณะที่ของขวัญที่จะให้
เป็นอะไรก็ไม่รู้แทบจะไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว
มีหวังสะโตะมิคงจะพูดว่า
"ไม่อยากได้หรอกของแบบนี้" แน่ๆเลย
ฉันคิดอยู่ในใจ พลางเอาฝ่ามือพยายามปิดซ่อนของขวัญของฉัน
กะว่าจะกลับบ้านไป ทั้งๆที่ไม่ให้ของขวัญชิ้นนี้แก่สะโตะมิน่ะแหละ
ในขณะที่ใจกำลังเต้นตุ๊มๆต่อมๆอยู่นั้น สะโตะมิก็ถามฉันว่า
"อ้าว...แล้วนั่นอะไรเหรอ?"
ทำไงได้ล่ะทีนี้ ก็ต้องให้อย่างไม่มีทางเลี่ยง
"เอ้อ...ของขวัญสำหรับเธอน่ะ"
ฉันค่อยๆวางของขวัญชิ้นนั้นลงบนมือเธอ
แล้วค่อยๆเลียบแอบมองหน้าเธอไปด้วย
"โห...น่ารักจังเลย...ขอบใจมากจ้ะ"
เสียงของสะโตะมิ บอกฉันอย่างดีใจ
และฉันได้ยินมันดังกว่าตอนที่ได้รับกล่องกระปุกออมสินซะอีก
ฉันรู้สึกเบาหวิวในอกดีใจ ที่เห็นสะโตะมิหัวเราะเริงร่าเวลาได้รับของขวัญของฉัน
จิเอะก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ด้วย ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจไปหน่อย
แล้วพวกเราก็นั่งกินอาหาร และคุยกันไปด้วย
กระปุกออมสินน่ารัก กับของขวัญรูปร่างแปลกๆที่ทำจากก้านไม้ขีดของฉัน
วางเรียงคู่กันอยู่บนโต๊ะตัวนั้น
คุยกันไปคุยกันมา ฉันก็รู้สึกเป็นห่วงกังวลในใจ
มองยังไง ไอ้กล่องที่ทำจากก้านไม้ขีดของฉัน
ก็ดูจะไม่เหมาะสมที่จะเป็นของขวัญวันเกิดให้เพื่อนได้เลย
ฉันพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะปกปิดซ่อนอารมณ์ของตัวเองในยามนั้นไว้ให้ได้
ในที่สุดงานเลี้ยงก็เสร็จลง ขณะที่ฉันเตรียมตัวกำลังจะกลับบ้านนั้น
ทำยังไง ฉันก็รู้สึกคิดที่จะอยากจะพูดขอโทษสะโตะมิ
ว่าขอโทษนะที่ฉันเอาของขวัญอะไรก็ไม่รู้แปลกประหลาดไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวมาให้เธอ
แต่สะโตะมิกลับขยับเข้ามาหาฉัน ตรงหน้าประตูบ้านที่กำลังจะออกไป
เธอพูดข้างหูฉันว่า "มิกิ รู้ไหมว่าของขวัญของเธอเป็นของที่ฉันถูกใจและดีใจที่สุด"
ในอกของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด
สิ่งที่ฉันกังวลมาตลอดงานจนถึงตอนนี้ เหมือนกับได้พลันบินออกไปจากร่าง
ฉันตะโกนอยู่ในหัวใจ "สะโตะมิ ขอบใจจริงๆ"
ฉันเหลียวกลับไปมองของขวัญ ที่มันยังวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะอีกครั้ง
กล่องที่ทำจากก้านไม้ขีดของฉัน
ตอนนี้ดูเหมือนว่า มันจะมีความน่ารักเท่าๆกับกระปุกออมสินใบนั้นขึ้นมาจริงๆ...
แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 47 00:41:01
***ของขวัญจากก้านไม้ขีด***
