ความคิดเห็นที่ 1 พยามยามไขไปยังรถที่เหลืออยูทั้งสองคันก่อนจะต้องถึงกับชะงักงันอย่างตกตะลึง               ไม่รู้ว่าทำไมหล่อนจึงเห็นวัชรินทร์กำลังเดินขึ้นมาข้างบน  มองมายังหล่อนพร้อมกับมีลูก สมุนอีกสองสามคนที่ล้วนแล้วแต่มีใบหน้าเหี้ยมเกรี้ยมยืนอยู่รอบข้าง               กล้าดียังไงถึงได้มาเสนอหน้ากับหล่อนได้อีก               และเขาเดินขึ้นมาที่นี้ได้อย่างไร   ในเมื่อมีตำรวจดูแลอยู่               เขาเดินเข้ามาหาหล่อนอย่างตั้งมั่น  ก่อนจะเอ่ยคำโกหกซึ่งหล่อนรู้ทันออกมา               “ คุณเมฆาให้ผมมารับคุณกลับบ้าน ”               ดวงตาของหญิงสาวจับจ้องอย่างเกลียดชังหากแต่ไม่อาจที่จะเริ่มวิ่งหนีหรือร้องให้คนงานหรือใครรู้ตัวและช่วยหล่อนได้อีก                เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ประชิดตัวของหล่อน  บรรยากาศเงียบ   ตึงเครียดและรู้สึกกระวนกระวายซึมแทรกเข้าไปในจิตใจหล่อน                รอยยิ้มมีเสน่ห์นั้นแย้มออก  อย่างแสแสร้งพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะจับข้อมือของหญิงสาวให้ไปพร้อมกับเขาให้ได้                มือของหญิงสาวสะบัดจากการเกาะกุมอย่างรุนแรง  ก่อนที่สมองอันรวดเร็วของหล่อนจะร้องตะโกนให้ดังลั่น เดินถอยหลัง                เผื่อว่าเสียงของหล่อนจะทำให้ใครได้ยินบ้าง                “ ดิฉันไม่กลับไปแน่ ”                วัชรินทร์หัวเราะเสียงดัง  ก่อนจะจ้องหน้าหล่อนอย่างเอาเรื่อง                “ คุณควรจะไปกับผมดีๆนะครับ   อย่าหัวแข็งเลยครับ ” เขาว่าอีกก่อนที่หล่อนและลูกสมุนของวัชรินทร์จะได้ยินเสียงของปืนลูกซอง                ลูกน้องของวัชรินทร์คนหนึ่งล้มลงไปนอนกองที่พื้น  จมในกองเลือด จนตอนนี้วัชรินทร์เหลือลูกน้องเพียงผู้เดียว                ภูวัตและคนงานอีกสามสี่คนกำลังยกปืนขึ้นเล็งไปยังตัวของวัชรินทร์และลูกน้อง                วัชรินทร์มองหน้าของคนทั้งหมด  ซีดเผือกไปอย่างคาดไม่ถึง ก่อนจะรวบตัวของหญิงสาวขึ้นมาจ่อปืนสั้นกระบอกเล็กไปยังศีรษะของหญิงสาวแสดงความเป็นคนเห็นแก่ตัวออกมาพร้อมกับ ตะโกนขู่                “  อย่าเข้ามาไอ้ภูวัต   ถ้าแกเข้ามาฉันคงจะต้องทำในสิ่งที่ฉันไม่อยากทำนะ คือการระเบิดหัวของคุณลมหนาวนะโว้ย ”           ใบหน้าของหญิงสาวยิ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชังและโกรธแค้นรุนแรงเข้าไปอีก พลาง สบถเสียงดังใส่วัชรินทร์               “ สารเลว ”          ชายหนุ่มมองไปยังร่างของหญิงสาวก่อนจะระเบิดหัวเราะส่วนภูวัตนั้นก็มองดูอีกฝ่ายใช้ปืนจี้ไปที่ข้างศีรษะของลมหนาว  ด้วยความวิตกกังวลใบหน้าค่อนข้างซีด               “ เอ้า   วางปืนลงให้หมดเลยนะพวกแก   แล้วก็อย่าได้ตามมาล่ะ   เพราะฉันเอาจริงแน่ถ้าแกเข้ามาใกล้ ” วัชรินทร์ว่ามองคนทั้งหมดโยนปืนลงกับพื้นก่อนจะเดินถอยหลังถูลากถูกังหญิงสาวไปด้วยโดยมีลูกสมุนเดินระวังหลังตามไป              หญิงสาวมองหน้าของฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวหล่อนอย่างเจ็บใจ อยากจะกัดอยากจะแตะก็ทำไม่ได้เนื่องจากไอ้ลูกสมุนนั้นยืนจ้องหล่อนอยู่               วัชรินทร์ลากหญิงสาวไปยังรถซีตรอง   พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะจับหล่อนซึ่งดิ้นพล่านยัดเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง               “  ไอ้เลวฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นไอ้ฆาตกรใจโหด   เลือดเย็นฆ่าได้แม้กระทั่งเมียและลูกตัวเอง   คอยดูเถอะพี่เมฆต้องมาฆ่าไอ้จอมโฉดอย่างแกแน่ ” หล่อนตะโกนใส่วัชรินทร์พยายามจะดิ้นให้เป็นอิสระอย่างเต็มที่               จนทำให้วัชรินทร์กัดริมฝีปากที่สะกดอารมณ์พร้อมกับเงื้อมือขึ้นมาใช้กำลังที่มีตบไปบนแก้มนวลของหญิงสาวอย่างรุนแรง               ต่อด้วยการใช้ส้นมือกระแทกไปที่ท้องหล่อนอย่างไม่ปราณี               “ เงียบซะ   ผมยังไม่อยากจะทำร้ายคุณนะ ลมหนาว ” เขาบอกเสียงเหี้ยมเอาปืนย้ายมาจ่อกระแทกไปที่หลังบังคับให้หญิงสาวก้าวขึ้นไปบนรถแต่โดยดี               มือของหญิงสาวลูบไปบนแก้มของตัวเองที่ชาและร้อนไม่มีความกลัวอยู่ในดวงตาและความรู้สึกภายในมีแจต่ความเต็มไปด้วยแค้นและพยายามทำใจให้สงบเยือกเย็นเข้าไว้               หล่อนจะต้องคิดให้ออกว่าควรจะทำอย่างไรให้ตัวเองรอดเสียมากกว่า                ถ้าขัดขืนก็คงจะต้องโดนลงไม้ลงมืออีก               หญิงสาวลูบมือไปยังกระเป๋ากางเกงเจอเข้ากับดินสอและคัตเตอร์               ก่อนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่างในหัวสมองขณะที่วัชรินทร์จะสั่งลูกน้องให้ขับรถยนต์ให้แล่นออกจากไร่ดงหมอกไปบนถนนอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้ใครตามทัน...                                เสียงหัวเราะราวกับคนวิกลจริตที่ยินดีกับสิ่งที่ได้มาดังขึ้นมาข้างๆตัวของหญิงสาว  มือข้างที่ ยังว่างอยู่ยกขึ้นมาลูบไปบนแก้มนวลที่แดงก่ำขึ้นเป็นรอยมือเพราะแรงจากการตบอย่างนุ่มนวล  ลม หนาวกลั้นลมหายใจอย่างขยะแขยงและแค้นเคืองหากแต่ไม่เอ่ยอะไร ทำใจดีสู้เสือเข้าไว้                หัวสมองก็รีบไตร่ตรองอย่างรวดเร็วว่าควรจะใช้อาวุธที่มีอยู่ในตัวทำร้ายคนชั่วแล้วหนีไปเมื่อยามใดได้บ้าง                อย่างในตอนนี้หล่อนคงจะลงมือทำไม่ได้อย่างเด็ดขาด                ในเมื่อวัชรินทร์ถือปืนอยู่ในมือ                แล้วไหนจะยังมีลูกน้องอีก                “ คุณรู้บ้างไหมว่าผมถูกใจคุณมากนานแล้ว   คุณนะทั้งสวยทั้งฉลาด ผมหวังจะให้คุณมาเป็นคู่หมั้นของผม   แต่ครอบครัว[^_^]ของคุณกลับยัดเยียดน้องสาวคุณมาให้ผม ” น้ำเสียงที่นุ่มนวลเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งที่บาดลึกลงไปในตอนท้าย               “ คุณทำหยาดฝนท้อง  ” หล่อนกัดฟันเอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้               เขาหัวเราะร่วนอย่างคนบ้า  ก่อนจะเอ่ย              “ เฮ้อ   ผมไม่ได้ทำให้น้องคุณท้องหรอกนะ   ลมหนาวคุณคงไม่รู้สินะว่าน้องสาวผู้เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ที่คุณภูมิใจนักหนานะ   เป็นสินค้าที่ดีมากสำหรับผม   อีกอย่างน้องสาวคุณแท้จริงก็แค่อีขี้ยา   ผมแค่ให้ลองยาตัวใหม่ก็ติดงอมแงม   แถมยังยอมแลกความบริสุทธิ์   พลีความสาวให้กับตาแก่ไม่เลือกหน้าเพื่อยาพันธุ์ใหม่ของผม   เอ้อ   ว่าถึงยาตัวใหม่คุณอยากรู้ไหมว่าผมผลิตมันยังไง ”             สิ่งที่เขาเอ่ยออกมานั้นทำให้หล่อนเจ็บช้ำสุดจะบรรยายยิ่งกว่าโดนมีดจวกแทงทะลุอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเข้าไปพันเล่ม             มือของหญิงสาวกำแน่นอย่างโกรธแค้น             อยากจะแทงไอ้ยอดชั่วนี้ให้ตายคามือเสียจริง            เขาหัวเราะอีกครั้งด้วยความพอใจและชื่นชมตัวเองเมื่อเห็นหล่อนนิ่งเงียบไป            “ คุณคงอยากรู้มาสินะ   มันมีส่วนผสมของฝิ่น   ยาฆ่าแมลงกับสารอะไรอีกนิดหน่อย   ไอ้เนี้ยออกฤทธิ์เร็วแลแรงจะทำให้คุณเคลิ้ม   แล้วไอ้วัยรุ่นโง่ๆนี้ละ จะเป็นตัวสำคัญทำให้ผมมีกำไร   พอเราเป็นอภิอภิมหาเศรษฐี   ผมจะพาคุณไปเสวยสุขที่ลาสเวกัส  ”       หญิงสาวกัดฟันทนสิ่งที่วัชรินทร์พูดออกมาอย่างรังเกียจในใจ           “  โธ่   ลมหนาวคุณคงรับไม่ได้สินะ   แต่ไม่ต้องห่วงนะ   ผมจะไม่ทำอย่างนั้นกับคุณหรอก   ผมจะดูแลคุณอย่างดี   จะจัดงานแต่งงานให้สมเกียรติเลยดีไหม ”            “ ให้ฉันตายแล้วเกิดใหม่ซ้ำซาก    ฉันก็ไม่ขอแต่งงานกับสัตว์ที่ผุดมาจากนรกอย่างแกหรอก   ไอ้เลือดเย็นไม่มีความเป็นคน ” หล่อนตะโกนใส่หน้าเขาอย่างรุนแรง            พลันมือที่นุ่มนวลนั้นก็เปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งราวกับเหล็ก ลดมือจากแก้มนวลลงไปก่อนจะบีบลำคอของหล่อนกระชากไปมา            หากไม่อาจทำให้หญิงสาวรู้สึกสะทกสะท้าน            คนอย่างหล่อนยอมตายดีกว่าที่จะต้องตกเป็นของไอ้เลวผู้นี้            “  ผมรักคุณนะลมหนาว   อย่าได้พยายามยั่วโมโหจนทำให้ผมโกรธกระทั่งลงมือทำร้ายคุณจนตายนะ   หรือว่าคุณคิดว่าไอ้ภูวัตมันจะมาช่วยคุณ   ไอ้ผู้ชาย{^_^}นั้น   มันก็เก่งแต่ใช้คำพูดให้คนอื่นเชื่อมั่น   และมันจะไม่มาหรอกมันกลัวจนหัวหด   ขนาดแม่ผมยังไม่สนใจเลยว่ามันเป็นลูก...   ” เขาหยุดปากไปชั่วครู่เมื่อรู้สึกตัวว่าได้พูดอะไรออกไป            ส่วนหญิงสาวตอนนี้กลับนิ่งอึ้งไป            ไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิดว่า  ผู้หญิงที่เป็นมารดาของภูวัตซึ่งทิ้งเขาไปแต่เด็กนั้น จะคือคุณสายจิตแม่ของวัชรินทร์             ท่าทางที่สง่างามนั้นสยบความร้ายกาจที่มีอยู่ในตัวจนทำให้ใครต่อใครมองไม่เห็น             หรือว่าเป็นเพราะอำนาจเงินที่ทำให้ไม่มีใครจะกล้าพูดถึงกันแน่             ฉะนั้นแสดงว่าสายเลือดครึ่งหนึ่งของวัชรินทร์และภูวัตนั้นเหมือนกัน             นับว่าเป็นพี่น้องคนละแม่กันได้             แล้วทำไมวัชรินทร์ต้องฆ่าผู้เป็นพี่ชายของตัวเองด้วย            “ คุณคิดจะฆ่าแม้กระทั่งพี่ชายของตัวเอง   แถมยังทำลายคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น   คนอย่างคุณนะมันไม่มีหัวใจหรอก    คุณไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าไอ้สิ่งที่พูดออกมานั้นจริงๆมันเป็นอย่างไร    คุณนะจะมีก็แต่ความหยาบชั่วช้ายิ่งกว่าเดรัจฉานและเห็นแก่ตัว   คำเหล่านี้ต่างหากที่มันฝังลึกในหัวใจและ:-)ชั่วๆของคุณ ” น้ำเสียงของหล่อนแข็งขึ้นจนดวงตาเขาหรี่แสง            จิตใจที่อยู่ภายใต้นั้น   กลัวคนที่มีความแน่วแน่ไม่กลัวตายอย่างหล่อนเป็นที่สุด             แต่ใช้เสียงหัวเราะนั้นกลบความอ่อนแอที่อยู่ในตัวให้หายไปสิ้น            “ ทำไมผมจะไม่รู้จัก   ความรักมันก็แค่สิ่งที่เรียกให้สวยหรูขึ้นจริงๆแล้วมันก็คือความต้องการทางร่ายกายและจิตใจ   แล้วผมจะบอกอะไรให้คุณรู้เอาไว้   ไอ้ภูวัตมันไม่ใช่พี่ชายของผม   มันเป็นแค่ไอ้พวกรกหูรกตาแสแสร้งทำเป็นอวดเก่ง   คิดว่าตัวเองแกร่ง ฉลาด   สามารถหาเงินได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งใคร   จริงแล้วก็ไม่มีอะไรเลย   ขนาดยัยเอื้องคำคนสวยนั้นยังเปลี่ยนใจจากไอ้ภูมาหาผมอย่างง่ายดาย   แล้วดูสิ   ขนาดคุณมันยังดูเลยไม่ได้จนผมเอาตัวคุณมาได้”               สิ้นเสียงฝ่ามือของลมหนาวก็ไปประทับบนใบหน้าขาวซีดเต็มแรง           ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่หล่อนมั่นใจว่าแสนดี  มั่นใจว่าเป็นสุภาพบุรุษยอมให้น้องสาวหมั้นหมายด้วยนั้นจริงๆแล้วก็เป็นซาตานที่แฝงมาอยู่ในร่างคน           ดวงตาของวัชรินทร์วาวโรจน์ด้วยความโกรธ ก่อนจะใช้หมัดชกเข้าไปที่ท้อง จนหญิงสาวงอตัวด้วยความเจ็บปวดทางกาย           แต่ทางใจและดวงตาของหล่อนยังแข็ง           หล่อนรู้ดีว่าหากจะกลัวไปก็ไม่มีประโยชน์           “ ลมหนาวผมเตือนคุณแล้วนะ   อย่าฤทธิ์มากนัก   ไม่งั้นเดี๋ยวผมจะฉีดยาเสพติดชนิดใหม่ที่ผม คิดค้นขึ้นมาเข้าเส้นเลือดคุณแล้วเดี๋ยวจะรู้สึก   นั่งนิ่งๆ ”       “ ก็ลองดูไหมล่ะ   ไอ้ชั่ว   แต่ก่อนที่แกจะได้ทำอะไรฉัน   ฉันจะกัดลิ้นให้มันตายไปก่อนที่แกจะได้ทำ ”      มือของวัชรินทร์เงื้อเตรียมจะตบหล่อนอีกรอบ  แต่ก็ลดมือลงทันทีทันใดเปลี่ยนไปลูบไล้ร่างบางจนหญิงสาวต้องปัดมือเขาออกโดนแรงด้วยความเกลียดชัง         ดวงตาหล่อนเหลือบมองไปยังป้ายที่บอกชื่อตั้งของถนน ก่อนจะหยิบดินสอแหลมจากกระเป๋ากางเกงทิ่มตรงเข้าไปในเนื้อของวัชรินทร์อย่างสุดกำลังที่มีอยู่ทั้งหมดที่หญิงสาวพอจะใช้ได้         เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่นขึ้นบนรถ  ลูกน้องของวัชรินทร์รีบหยุดลงหันกลับมามอง หญิงสาวจึงรีบเปิดประตูรถวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว         วัชรินทร์ตะโกนพร้อมกับลงจากรถวิ่งไล่หล่อน         ฝีเท้าของวัชรินทร์นั้นไวอย่างเหลือเชื่อ แม้หญิงสาวจะรีบเร่งความเร็วเท่าไร วัชรินทร์ก็สามารถวิ่งตามหล่อนทัน          เขากระชากผมสวยๆที่มัดเอาไว้อย่างรุนแรง          ส้นปืนกระทบเข้าไปที่ท้ายทอยของหญิงสาวอย่างรุนแรง            สติและความรู้สึกของหญิงสาวเริ่มพร่าเลือนลางเต็มที  หากแต่ดวงตาของหญิงสาวก็ยังจับจ้องจำชื่อของซอยเอาไว้         ก่อนที่ทุกสิ่งที่มองเห็นนั้นจะดับมืดสนิทลงในทันทีทันใด...                                                                                                                                                                               จากคุณ : ม่านหมอก - [ 14 มี.ค. 47 13:30:26 A:203.107.200.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่๒๙          ลมหนาวฟื้นคืนสติขึ้นมาอีกครั้ง  ด้วยดวงตาที่พร่ามัว หล่อนพยายามกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ภาพที่มองเห็นชัดเจนขึ้นก่อนที่หล่อนจะรู้สึกตัวเองว่ากำลังถูกพาลงจากรถ           เมื่อสำเร็จรถยนต์คันงามราคาแพงรีบขับเลี้ยวเข้าไปทางด้านที่จอดรถหลังอาคารชั้นเดียวแต่หลังคาสูง   ข้างในอาจจะเป็นอาคารสูงโล่งไปเลยก็เป็นได้   ด้านข้างกระจกกรองแสงติดไว้หนาทึบเพื่อกันคนแปลกหน้าและมีเครื่องหมายติดข้างหน้าเป็นรูปดอกไม้           มันคือ ดอกพิทูเนียสีชมพูดอ่อนที่หล่อนเพิ่งจะเห็นในไร่ของภูวัต  มีชื่อโรงแรมสีทองติดไว้ว่า บริษัท  คาพาเทียนำเที่ยวจำกัด             นี้คงจะเป็นบริษัทหนึ่งในเครือข่ายของวัชรินทร์ละกระมั้ง           สงสัยว่ามันคงจะพาผู้หญิงมาที่นี้หลายคนหรือเปล่า           หล่อนขยับตัวเล็กน้อยจนวัชรินทร์เริ่มรู้ว่าหล่อนรู้สึกตัวแล้ว แต่ไม่อาจทำอะไรรุนแรงได้เนื่องจากมีสายตาของคนข้างนอกดูอยู่           จนเมื่อเขาสามารถเข้ามาข้างในได้  เขาก็กระชากแขนหล่อนอย่างไร้ความปราณี หันหลังไปทาบมือลงกับกำแพงพลางเอ่ยรหัสอะไรบางอย่างซึ่งหล่อนจำมันไว้ขึ้นใจหากจะต้องออกไป  ไม่ได้สังเกตเห็นดวงตาที่หื่นกระหายของวัชรินทร์เลยแม้แต่น้อย           ส่วนหล่อนนั้นก็มองไปรอบอาคารแห่งนี้    ก่อนจะรับรู้ด้วยสัญชาตญาณได้ทันทีว่าที่นี้ไม่ใช่บริษัทนำเที่ยวแต่อย่างใดเลยมันช่างว่างเปล่าราวกับอาคารร้างในสภาพดี            หล่อนมองไปยังเพดาน รู้แล้วว่าจริงๆมันมีอีกชั้น หล่อนจึงมองหาบันไดที่จะเป็นทางขึ้นไปสู่ชั้นบน  หากแต่มองไปรอบๆก็ยังหาไม่เจอ             ไม่รู้ว่ามันโรยตัวขึ้นไปหรืออย่างไรกันจึงไม่มีบันไดที่จะขึ้นไปถึงชั้นบน             วัชรินทร์กระชากหญิงสาวไปทางกำแพงสีขาวที่ดูแล้วไม่มีอะไรเลยแม้แต่น้อย             เขาใช้มือทาบลงไปบนผนังข้างหนึ่งจนมันทรุดลงไปก่อนที่จะมีฝาผนังนั้นจะพลิกเปิดออก ราวกับ ณ ตรงนี้เป็นประตูกลที่แอบซ่อนไว้             “ เชิญขึ้นไปบนสวรรค์ของผมกัน ” เขาเยาะพลางเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย   ผลักหล่อนให้ผ่านทางเข้าไป ทำเอาหญิงสาวต้องกลั้นลมหายใจอย่างแขยงใจ             บันไดแคบๆทอดตัวขี้นไปในความมืดเพราะไร้แสงสว่างที่สามารถจะส่องเข้ามาได้  หญิงสาวรีบนับชั้นไปในทันที             ผ่านไปจนถึงชั้นสองซึ่งเป็นที่โล่งกว้าง            ในตอนแรกหล่อนเห็นว่ามันมีเครื่องจักรมากมาย  ทำให้หล่อนว่าเขาคงจะใช้ผลิตอะไรบางอย่างก่อนที่จะรู้ว่ามันคือยาเสพติดนรก            มีเด็กที่หล่อนคาดว่าอายุยังไม่ถึงสิบห้าปีด้วยซ้ำ ใบหน้านั้นค่อนข้างขาวซีดแต่ใต้ตากลับดำ คล้ำและร่างกายก็ผอมแห้งเหมือนหนังหุ้มกระดูกอย่างมาก   มีบางคนอยู่ๆก็ทรุดลงไปชักดิ้นชักงอคล้ายกับพวกลงแดง  บางคนก็หยิบเม็ดยาที่ตนกำลังจะใส่ถุงนั้นขึ้นมาใส่ปาก  จนผู้ที่คุมต้องใช้เข็มขัดหนังฟาดลงไปอย่างทารุณ  แสดงให้เห็นถึงว่าชายหนุ่มนั้นใช้แรงงานเด็กด้วยการใช้ยาให้เด็กตกเป็นทาสกำลังช่วยกันแพ็กยาใส่ลงไปในกล่องกระดาษใบใหญ่ซึ่งข้างหลังมีกล่องถูกวางเรียงซ้อนกันไว้อย่างมากมาย              เพราะอย่างนี้หรือเปล่านะ  ทั้งที่มีสถานีตำรวจอยู่ไม่ไกลนัก  อาจจะมาตรวจสอบแล้วไม่พบอะไรเนื่องจากที่นี้มีทางเข้าที่ซับซ้อน             หัวสมองของหล่อนพยายามที่จะคาดเดาว่าที่นี้มีพวกผู้ใหญ่ที่อยู่ด้านล่างสักเท่าไร              หากหล่อนคิดจะหนีจะรอดไปได้หรือไม่             โชคร้ายที่ว่าที่นี้มีคนคุมอยู่เกือบสิบคนเลยทีเดียว             แต่มันมีลังอยู่มากมายหากหล่อนคิดจะหนีก็หลบไปตามกล่องเอาแล้วกัน             เขาปล่อยหล่อนยืนอยู่ไม่นานก็กระชากแขนหล่อน ไปยังบันไดที่ทอดขึ้นไปอีก จนถึงชั้นสามจึงสิ้นสุด             “ คาดไม่ถึงใช่ไหมว่าทำไมที่นี้ดูมันไม่สูงมากน่าจะมีซ่อนไว้อย่างมากก็แค่สองชั้นสินะ   รู้ไหมที่ตรงนี้แหละที่ผมเอาไว้เก็บเอกสารการหลบเลี่ยงภาษีและเอกสารผู้ที่เป็นคนดูแลช่วยเหลือการค้าของผม   ไอ้พวกตำรวจหน้าโง่ที่ไหนก็ไม่กล้าหรอก ” เขาหัวเราะดังก้องสะท้อนไปที่ช่องแคบไปจนถึงหน้าประตูบานหนึ่ง            ก่อนจะกดหมายเลขไปยังเครื่องที่มีไฟสีแดงกระพริบถี่  เหมือนกับกำลังกดเลขรหัส ไม่ช้าประตูก็เปิดออกมา             หญิงสาวจับตาสังเกตหาทางหนีทีไล่ยกใหญ่  รู้ได้เพียงว่าตรงนี้ค่อนข้างกว้างและมีห้องสองห้องและมีลูกน้องของชายหนุ่มอยู่อีกสามคน             ก่อนที่สองคนจะเดินลงไปคุมที่ด้านล่าง             สงสัยว่าลูกน้องคงจะหายไปเพราะไปลองดีกับภูวัตล่ะมั้ง   หล่อนหัวเราะในลำคออย่างสมเพชก่อนที่วัชรินทร์จะเปิดประตูเหวี่ยงร่างของหล่อนเข้าไปในห้องกระทบไปบนเตียงนอนนุ่ม             แล้วจึงมีเสียงกระแทกประตูปิดดังโครมครามตามมาทีหลัง  แต่ไม่ได้ทำให้หญิงสาวสะดุ้ง สะเทือน  ดวงตาหล่อนจับจ้องไปยังข้าวของที่อยู่ในห้อง              อะไรก็ตามที่หล่อนจะสามารถเอามาใช้ทุบหัวไอ้ฆาตกรนี้จนสลบ             ต่อจากนั้นหล่อนจะได้ใช้มีดขู่ไอ้พวกข้างนอกแล้วหนีออกไปให้ได้             ข้างในเป็นห้องค่อนข้างกว้างและหรูหรา มีเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงครบครัน  ห้องน้ำนั้นก็อยู่ใน ตัวทางด้านซ้ายมือไม่ไกลนัก            หล่อนมองไปยังแจกันใบใหญ่คะเนว่าหล่อนจะสามารถทำอย่างไรให้สามารถกระแทกมันไป ที่หัวของวัชรินทร์ได้            “ ที่ห้องนี้เคยเป็นที่ที่น้องสาวคุณอยู่ด้วยนะ   และคุณก็จะเป็นรายต่อไปที่ผมจะทำให้ขึ้นสวรรค์จนพร้อมที่จะอยู่กับผมที่นี้ ” เขาบอกขณะที่หยิบเอากล้องดิจิตอลและภาพถ่ายปึกหนึ่ง ย่ามใจวางปืนไว้บนชั้นก่อนจะย่างสามขุมมาใกล้โยนภาพนั้นลงไปบนเตียงเพื่อจะให้หล่อนดู            ภาพที่หล่อนเห็นปรากฏขึ้นมานั้นทำเอาหล่อนเบือนหน้าหนี ด้วยความเจ็บช้ำในดวงใจนึกบท สวดมนต์ขึ้นมาสวดในใจ            มันเป็นภาพของหญิงชายอยู่ในท่วงท่าอนาจารและ{^_^}  ซึ่งผู้หญิงในภาพหาใช่คนอื่นไกลไม่ น้องสาวของหล่อนนั้นเอง            แววตาของน้องสาวหล่อนเหม่อลอยราวกับไม่รู้สึกตัวใดๆทั้งสิ้น           คงจะกำลังหลงเมาในยาเสพติดอยู่            ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งนั้นก็เป็นไอ้เดนนรกจอมลวงโลกซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าหล่อน          “ คุณมัน{^_^}   คุณหลอกคนในบ้านฉันว่าคุณไปรักษาโรคมะเร็งที่เมืองนอก   คุณมันเลวเอาน้องสาวฉันไป ”          “  น้องคุณมันโง่ไม่เหมือนคุณนะสิ    แค่เป่าคำพูดหวานๆลงไปหน่อย   น้องคุณหนีตามผมมาแล้ว   และผมก็ไม่ได้หลอกคุณเรื่องไปต่างประเทศด้วย   ผมไปเมืองนอกมาจริงๆนะคุณ   แต่ไม่ได้ไปรักษาตัวอย่างที่คุณคิด   ผมไม่ติดต่อกับพวกฝรั่งเรื่องขนยาข้ามชาตินะสิ   ธุรกิจมันก็เริ่มต้นง่ายขึ้นมากเพราะน้องสาวคุณนี้แหละ   เป็นนางบำเรอที่สุดยอดมาก    ยอดขนาดไอ้ฝรั่งนั้นเอาน้องคุณไปวันเดียวก็กลับมาตกลงกับผมทันที ” เขาบอกหล่อนพลางถอดเสื้อตัวนอกโยนลงไปที่พื้นอย่างไม่ใส่ใจก้าวเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาบนเตียง          ดวงตาของลมหนาวเจ็บปวดหากไม่รอให้เขาขึ้นมาถึงตัว หล่อนกลิ้งไปทางด้านข้างไปติดกับชั้นวางของซึ่งเป็นกล่องใส่ซีดีต่างๆเรียงกันเป็นตับ            ในใจพยายามให้สงบเยือกเย็น  หล่อนรีบวิ่งไปยังตู้โชว์คว้าเอาแจกันกระเบื้องใบใหญ่เขียนเป็นสีคล้ายเครื่องสังคโลกที่หล่อนรู้ว่ามันราคาแพงมากเพียงใดออกมาอุ้ม             จริงแล้วน้ำหนักนั้นมันไม่ได้หนักหนาอย่างที่หล่อนคิด             “ โอโห   คุณคิดจะใช้แจกันนั้นทุบหัวผมหรือไง   ดีสิให้เลือดมันอาบร่างผมไปเลย   ผมชอบ ผู้หญิงที่สะดิ้งและซาดิสม์แบบคุณ ” เขายิ้มแสยะ   ท่าทางเหมือนฆาตกรโรคจิตที่หล่อนเคยเห็นใน ภาพยนตร์ก็ไม่ปานก้าวเข้ามาทางหล่อนใกล้คิดว่าหล่อนจะกลัวเขาลนลานจนทำแจกันหลุดมือ             แต่หาได้เป็นอย่างที่เขาคิดไม่  หล่อนยกแจกันฟาดลงไปบนศีรษะเขาอย่างแรงก่อนจะค่อยเคลื่อนตัวไปด้านข้าง คว้าเอาขวดบรั่นดีและไวน์แดงขึ้นมา            “ อันนี้สำหรับน้องสาวฉัน ” หล่อนร้อง            เตรียมพร้อมว่าหากเขายังสามารถเดินมาหาหล่อนได้อีก  หล่อนจะกระแทกของในมือนี้แหละ ใส่กระหนำไม่ยั้งแน่                         เป็นดังที่คิดเขาเดินเข้ามาหาหล่อน  อีกมีเลือดไหลซึมเป็นทางจากขมับเขาลงมาอาบแก้ม แต่ดู เหมือนเขาไม่สะทกสะท้านกลับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกขึ้นมาเช็ดลวกๆไม่ให้เลือดไหลซึมเข้าดวงตา จนมองไม่เห็น             ขวดที่อยู่ในมือถูกหล่อนกระชับไว้อย่างมั่นคง   ก่อนจะฟาดลงไปที่หัวของเขาอีกรอบอย่างเต็มแรงพร้อมกับภาวนาในใจว่าขอให้คราวนี้อีกฝ่ายนั้นล้มสลบไปเนื่องจากรอบข้างไม่มีอะไรที่จะพอ ต่อกรกับเขาได้อีก             หญิงสาวกลืนน้ำลายดังเฮือกแล้วจึงเริ่มถอยหนีเมื่อ วัชรินทร์ดูเหมือนไม่เจ็บปวดใดหล่อนจึง จำต้องโยนปากขวดแหลมทิ้งไปอันหนึ่งก่อนจะล้วงมือีกข้างเข้าไปในกระเป๋าหยิบคัตเตอร์ออกมา เลื่อนใบมีดขึ้น              หากแต่ไม่จำเป็นอีกแล้วเมื่อร่างโปร่งขาวซีดที่จ้องมองหล่อนนั้น  ค่อยๆม้วนลงไปนอนกองลงกับพื้น             วิ่งไปที่ที่วัชรินทร์วางปืนไว้ด้วยความประมาทคิดว่าเป็นเพียงผู้หญิง  มาถือไว้ที่มือพยายาม รื้อฟื้นสิ่งที่พี่ชายซึ่งเป็นทหารเคยสอนให้ใช้ปืนนั้นอย่างรวดเร็ว             ต้องปลดเซฟก่อน   แล้วกระชากคันรั้งเพื่อขึ้นลำไว้               หล่อนปฏิบัติตามที่คิดไว้อย่างเคร่งครัด   หมุนกระบอกปืนไปทางด้านของวัชรินทร์พลางครุ่นคิดคำถามขึ้นภายในใจ              คุ้มแล้วหรือที่หล่อนจะใช้ความคิดชั่ววูบยิงชายเลวๆคนนี้ จากคุณ : ม่านหมอก - [ 14 มี.ค. 47 13:32:27 A:203.107.200.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3              หล่อนควรจะให้กฎหมายตัดสินต่างหากเล่า   ยังไงพี่ชายของหล่อนก็เป็นทหารมียศใหญ่โตส่วนบิดาหล่อนก็เป็นที่นับหน้าถือตา              หากสู้กับฝ่ายของวัชรินทร์เชื่อขนมกินได้เลยว่าฟากหล่อนจะต้องชนะขาด              ฉะนั้นตอนนี้หล่อนควรที่จะหนีไปจากที่นี้ให้ได้ก่อนที่คนเลวคนนี้จะตื่นขึ้นมา              ลมหนาวไม่ยอมจะเสียเวลาคิดอะไรอีกต่อไป  หล่อนแนบหูไปกับประตูไม้  ภายนอกไม่มีเสียงใด นอกจากความเงียบสงบ หล่อนกระชับปืนให้เหมาะพอดีมือ              ยกมือข้างหนึ่งควานหาเครื่องที่จะเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ  ก่อนจะลืมไปว่าหล่อนไม่ได้สวม พระ  เจอแต่เพียงสายสร้อยและล็อกเก็ตที่หล่อนสวมใส่ไว้              มันทำให้หญิงสาวคิดถึงชายหนุ่ม ว่าเขาจะกำลังไปตามพี่ชายและบุกมาช่วยหล่อนหรือไม่              แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรกันว่าหล่อนอยู่ที่ไหน              แต่หล่อนคิดว่าเขาคงจะต้องเป็นห่วงหล่อนในฐานะเพื่อนแน่              ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวหล่อนจะกลับไปเอง ขอแค่ออกไปด้านนอกของที่นี้ได้ก็พอ              มือของหญิงสาวจึงกุมล็อดเก็ตเอาไว้แน่น  ท่องบทสวมคุ้มครองตัวจนจบบท  แล้วจึงเปิด ประตูออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว                  ในตอนนี้หล่อนเห็นเพียงชายผิวขาวซีดหนวดครึ้มซึ่งเป็นคนเปิดประตูให้หล่อนและ วัชรินทร์เข้ามากำลังนั่งเฝ้าอยู่บนเก้าอี้หน้าห้อง  พร้อมกับยกเหล้าขาวขึ้นดื่มอย่างพรึ้มอกพรึ้มใจจาก คำพูดของเจ้านายที่จะยกผู้หญิงคนให้กกหากดูแลข้างนอกให้เรียบร้อยดี               ในตอนแรกชายผู้นั้นทำท่าแปลกใจเล็กน้อยที่หญิงสาวสุดที่รักของนายออกมาข้างนอกห้องได้  หล่อนจึงแกล้งเฉไฉไปว่าจะไปเข้าห้องน้ำพลางซ่อนปืนที่ตั้งลำเอาไว้              “ เขาอาบน้ำอยู่   ฉันก็เลยมาเข้าห้องน้ำ ” หล่อนบอกค่อยเดินไป             เขามองหล่อนอย่างเคลือบแคลงสงสัย  เมื่อเห็นหล่อนจะเดินไปทางประตู  เขาชี้นิ้วพลางร้องบอกเสียงเข้มว่าอยู่อีกทางหนึ่ง            ก่อนที่เขาจะลุกพรวดพราดจากเก้าอี้ทันที  เมื่อหล่อนยกกระบอกปืนที่ตั้งลำกล้องไว้เรียบร้อยหันไปทางร่างนั้น            “ เอาล่ะ   ถ้ายังไม่อยากจะให้ฉันเหนี่ยวไกล่ะก็   เดินไปที่ผนังช้าๆ ” หล่อนสั่งเสียงเฉียบอย่างเด็ดขาด           ชายผู้นั้นมองหล่อนอย่างลังเลแต่เมื่อมองหญิงสาวที่ตั่งท่าราวกับนักแม่นปืนยิง  มือนั้นก็มั่นคงจึงไม่คิดจะเสี่ยงยอมเดินไปที่ผนังแต่โดยดี           “  ยกมือขึ้นไว้บนหัว    ถ้ามีอาวุธอะไรก็โยนมันออกมาเดี๋ยวนี้เลย ” หล่อนร้องสั่ง สายตาก็กวาดไปยังใต้เสื้อแจ็กเก็ตตรวจดูอาวุธปืน         คงจะเป็นคราวดวงดีของหล่อนหรือเปล่าไม่รู้     หล่อนจึงไม่เห็นปืนที่ผู้ร้ายหรือโจรทั่วไปจะต้องพกติดตัวอยู่ที่ตัวของตาลุงคนนี้         หญิงสาวเริ่มครุ่นคิดใหม่อีกครั้งถึงสิ่งที่พี่ชายสอนว่าจะทำอย่างไรที่จะถอยห่างหนีออกไปในสถานการณ์เช่นนี้         ก่อนที่จะเลือนหายไปเมื่อหล่อนได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังขึ้นมาข้างบน  หล่อนรู้โดยทันทีว่ามันเป็นเสียงของรองเท้าส้นสูงกำลังเดินขึ้นมา         ทำให้หญิงสาวเริ่มละล้าละลัง ก่อนจะตัดสินใจเอาผู้ชายที่หล่อนกำลังเล็งไว้ก่อน           อย่างน้อยถ้าเป็นพวกเดียวกันกับตานี้ก็อาจจะไม่กล้าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า         เมื่อเสียงประตูถูกเปิดขึ้นหล่อนนับในใจหนึ่งสองสาม  ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่หล่อนสังเกตเอาจากสีหน้าของผู้ชายผู้นั้นซึ่งกำลังทำท่าบุ้ยใบ้กับคนข้างหลัง         และด้วยความไม่ระมัดระวังตัว   หญิงสาวจึงโดนมือจิกกระชากผมไปจนหน้าหงาย  ส่วนอีกคนหนึ่งก็รีบวิ่งมาคว้าปืนไปจากมือหญิงสาวยิงขึ้นไปที่ช่องข้างนอก         แล้วหล่อนก็รับรู้ว่าคนที่หล่อนกำลังกระชากผมหล่อนอยู่นั้นคือเอื้องคำ         ซึ่งกำลังอยู่ในชุดแซกสั้นสีดำราคาแพงปักเลื่อมเป็นประกายสะท้อนวอมแวมไปกับแสงไฟ นีออน  ผมยาวนั้นถูกปล่อยสยาย   ใบหน้านั้นถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง  ริมฝีปากอวบอิ่มกลายเป็น สีแดงสดมิใช่ชมพูเรื่อดังเก่า         รองเท้าส้นสูงปลายยาวสีน้ำตาลกำลังกระชากผมหล่อนเดินไปรอบ         แล้วฝ่ามือนั้นก็บรรจงตบลงไปบนใบหน้าข้างเดียวกับที่วัชรินทร์ตบหล่อนหลายครั้ง         ทั้งเล็บทั้งฝ่ามือที่ข่วนลงมาบนใบหน้าทำเอาหญิงสาวเซถลาไปบนพื้น         “ เป็นยังไงบ้างยัยลมหนาวตัวแสบ   เจ็บไปถึงทรวงเลยไหม   อันนี้สำหรับการเอาคืนที่แกตบฉันไว้วันนั้น ”      “ ส่วนนี้สำหรับที่แกทำให้ฉันตกงาน และทำให้คุณภูวัตไม่สนใจฉัน ” ฝ่ามือนั้นกระหนำลงมาที่ใบหน้าของหญิงสาวอีกสองรอบ จนเลือดนั้นกลบไปที่มุมปากของหญิงสาว         ลมหนาวจ้องมองเอื้องคำไว้อย่างอาฆาต  หล่อนตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้นที่ทรุดลงไปก่อนจะเอาคืนด้วยการกำหมัดแน่นชกไปที่ดั้งจมูกที่โด่งนั้นบ้าง         เอื้องคำยกมือขึ้นไปจับจึงรู้ตัวเองว่าเลือดนั้นกำลังไหลออกมาเปื้อนที่ฝ่ามือ         เอาสิหล่อนไม่ยั้งอยู่แล้วหล่อนใส่เต็มแรง         แล้วเสียงร้องก็หายไปเมื่อชายมีหนวดหันกระบอกปืนมายังคนทั้งสอง  พร้อมกับเสียงเปิดประตู         ที่ทำเอาหญิงสาวผงะ         วัชรินทร์เดินออกมาจากห้องด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย  ขมับทั้งซ้ายขวามีเลือดไหลซึมออกมาแต่นั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเริงรื่น          ก่อนที่ดวงตานั้นจะเปลี่ยนเป็นประกายลุกโชนด้วยความโกรธแค้น          ขณะเดียวกับที่เอื้องคำวิ่งเข้าไปเกาะแขนของวัชรินทร์ พลางหยิบกระดาษทิชชู่จากชายหนวดผู้นั้นมาซับเลือด          “ สงสัยว่าผมจะเอาคุณไว้ไม่ได้แล้ว ” วัชรินทร์บอกเสียงเหี้ยม   เดินเข้ามาหาหล่อนซึ่งยืนมองอยู่ก่อนจะใช้มือทุบหล่อนเข้าไปเต็มแรง   ขณะที่หล่อนก็ใช้มือปัดป้องอย่างเต็มที่แต่ก็ยังไม่สามารถปัดให้พ้นหมดได้ไม่         ดีที่มีเสียงเปิดประตูเข้ามาข้างในจึงทำให้  ชายหนุ่มหยุดชะงักการลงมือลงไม้กับหญิงสาวหันไปหาอีกฝ่าย        ไอ้ดำเดินอาดๆเข้ามา  ในมือมีโทรศัพท์มือถืออยู่         “ นายครับ   เมื่อกี้มีโทรศัพท์มาครับ   ว่ามีทหารคนหนึ่งนำกำลังตำรวจและทหารไปตรวจค้นโรงแรมของเจ้านายทั้งในกรุงเทพ   ภูเก็ตและแม่ฮ่องสอนครับ   แล้วตอนนี้ก็โรงแรมก็กำลังถูกยึดไว้เพราะหลีกเลี่ยงภาษี    นายหญิงกำลังโดนจับกุมตัวไปแล้วข้อหาสมรู้ร่วมคิดครับ   พวกนายตำรวจและทหารไม่มีใครยอมช่วยเลยครับ ส่วนไอ้เหล็กที่มันหนีไปได้มันไปหาไอ้ภูวัต ตอนนี้มันกำลังอยู่ที่โรงพักรอกำลังตำรวจมาที่นี้ครับ ”      เท่านั้นเอง  วัชรินทร์ก็ถึงกับกรีดร้องออกมาอย่างไม่เชื่อหู  ส่วนหญิงสาวนั้นยิ้มกริ่มอย่างมีความ หวังขึ้นมา         ไม่นานหรอกจะต้องมีใครมาถึงที่นี้และพบตัวหล่อน         คราวนี้แหละไอ้จอมโฉดเดนนรก    ไอ้หัวหน้าพญาอินทรีสุดชั่ว  คราวนี้แหละจะได้ถูกยิงจน ร่วงตกลงมาตายแน่...              ภูวัตเดินไปเดินมาแทบจะรอบโรงพักด้วยความกระวนกระวายใจเป็นที่สุด  ในขณะเดียวกับที่ฟรานซิสก็กำลังนั่งหน้าเครียดหลังจากที่ประชุมกับตำรวจเพื่อซักซ้อมแผนมา             ฟรานซิสมองเพื่อนสนิท ที่กำลังเดินไปมายิ่งกว่าเสือติดจั่นอย่างครุ่นคิด             ส่วนภูวัตนั้นก็ครุ่นคิดเช่นเดียวกัน   ตอนนี้ดวงใจเขากำลังร้อนรุ่มยิ่งกว่ากองเพลิงใด  ร่างกายเขากำลังเครียดและเกร็ง             ความรู้สึกภายในที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่เป็นแรงส่ง ทำให้เขายิ่งกังวลและหวั่นวิตก             ไม่แน่ใจว่าตอนนี้หญิงสาวจะเป็นอย่างไร                ไอ้เลวนั้นจะลงมือไปทำอะไรหญิงสาวเหมือนอย่างที่เมฆาเล่าเรื่องของหยาดฝนให้ฟังหรือไม่              เขายังคงกำกระดาษและคำพูดถึงสถานที่ที่เด็กหนุ่มหัวเกรียนนั้นส่งมาให้เขาตอนที่เขากำลังจะขึ้นรถก่อนจะทรุดลงไปกองที่พื้นจนถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลเพราะร่างกายที่บอบช้ำและใบหน้านั้นอาบไปได้วยเลือดอิดโรยราวกับผ่านการหลบหนีมาไว้อย่างแน่นหนาไม่ให้หลุดรอดไปไหน             :-)ไม่มีสิ้นสุดกระทั่งเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะ  มันยังกล้าลงมือกระทำได้อย่างโหดเหี้ยม             ขณะที่เขากำลังจะเปิดอ่านว่ามันเป็นอะไร  โทรศัพท์บนโรงพักก็ดังขึ้นมา  จนชายหนุ่มต้องรีบคว้าหูรับ             ปลายสายนั้นคือ เมฆานั้นเอง  เขาโทรมาบอกกับชายหนุ่มถึงเรื่องการจับกุมนักธุรกิจใหญ่พ่อของวัชรินทร์ และมารดาของเขา               ชายหนุ่มได้ยินเสียงสะอื้นดังมาตามสายด้วย คล้ายกับจะเป็นเสียงที่เขาจะคุ้นเคย  แต่เขาไม่ได้สนใจ  เขารีบบอกเมฆาถึงเรื่องของลมหนาว            เสียงอุทานอย่างตกใจดังขึ้นก่อนที่เมฆาจะบอกกับชายหนุ่มว่าจะรีบตีรถมายังแม่ฮ่องสอนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะวางสายไป จากคุณ : ม่านหมอก - [ 14 มี.ค. 47 13:33:30 A:203.107.200.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4            “ เอาล่ะครับ   ผมว่าเราไปค้นที่บริษัทคาพาเทียได้แล้วครับ ” กลุ่มตำรวจจำนวนมากที่เรียกจากสถานีอื่นมาเสริมพูดกับภูวัตจนชายหนุ่มต้องรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้           เดินตามเหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจไปโดยมีฟรานซิสนั้นตามหลังมาพร้อมกับยัดเศษกระดาษที่กำแน่นทิ้งลงไปในกระเป๋าข้าง... *** เกิดการผิดพลาดนิดหน่อยคะ               จากคุณ : ม่ารหมอก - [ 14 มี.ค. 47 13:34:52 A:203.107.200.254 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลุ้นอยู่เลยค่ะ พวกนี้ต้องปราบให้เรียบ จากคุณ : รียา - [ 14 มี.ค. 47 20:06:05 A:202.47.247.146 X:192.168.1.205 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รู้สึกว่าใกล้จะจบแล้วแฮะ เหอๆๆ จากคุณ : sano - [ 14 มี.ค. 47 21:54:29 A:202.129.11.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 วัชรินทร์ โคตตตชั่วววว จากคุณ : Psycho man - [ 14 มี.ค. 47 22:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลมหนาวเก่งขึ้นมาติดหมัดเลย :) จากคุณ : scottie - [ 16 มี.ค. 47 18:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 30 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2714881/W2714881.html จากคุณ : Janer - [ 18 มี.ค. 47 12:42:41 ]