บทที่สิบ


ผมควักกุญแจรถออกจากกระเป๋ามาวางบนโต๊ะ   เพราะมันอึดอัดกับการจิ้มจ่ออยู่กับไข่ไดโนเสาร์มานานเต็มที   ไอ่เอกวิ่งกลับมา  ตบกบาลผมทีนึง……  ตามด้วยเสียงสบถก่อนที่มันจะรีบวิ่งออกไปตามสไตล์เร่าร้อนของมัน…….มันมาเอากุญแจรถ……..

คืนนั้น  ผมปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปถึงเช้า  เรียกแท็กซี่ไปส่งที่บ้านอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง…..ผมหยิบรูปนิดขึ้นมาดูก่อนโยนมันทิ้งไป  แน่นอน   รูปต้องแตก กระจกต้องแหลกละเอียดพอสมควร…..ให้ซาบซึ้งถึงความช้ำใจของคนที่โยนมันออกไป   (ผู้กำกับบอกไว้)

แต่ไม่ครับ…..ผมไม่ได้ไปร้องไห้ใต้ฝักบัวอย่างในมิวสิควิดีโอ…..บ้านผมน้ำไหลช้า  ต้องตักเอาจากโอ่ง….

ผมตรงไปที่เตียงนอน และหลับไปทั้งน้ำตา ในเวลาใกล้เช้า……ไม่ได้อาบน้ำ….

บ่ายวันนั้น  ผมรับรู้ข่าวร้ายอีกอันหนึ่งหลังจากตื่นขึ้นมา…….โรเบิร์ตตายแล้ว……เขาขับรถชนเสาไฟฟ้าข้างทางระหว่างเดินทางข้ามจังหวัด…..คนที่ออฟฟิศพยายามโทรมาปลุกผมตั้งแต่เช้า  เพื่อบอกเรื่องนี้  แต่ผมไม่ได้รับสาย……และในที่สุดผมรับสายในตอนบ่ายสอง……จากคนที่ยังมีความพยายามจะโทร…….คนหนึ่ง….

“……ไอ่โรเบิร์ต…..ตาย…….”  ถือยี่สิบดันงกจั่วสองมาอีก…….ไม่น่าเลยเมิง……

บ่ายวันนั้นผมสับสนมาก  แม้ว่าจะหามุขตลกใดๆมาแก้ขัดเขิน  แต่ความจริงก็ยังเป็นความจริง…..โรเบิร์ตตายไปแล้วจริงๆ……

“…….เอ็ม…….”   ไอ่เอกโทรมา….

“….เอ่อ….เออ….เมิงทำใจดีๆไว้….ใจเย็นๆ…..กรูรู้เรื่องแล้ว…”  ผมไม่รู้จะปลอบมันยังไง

“….กรูตามลุงมาจนน้ำมันหมด…..”   ท่าทางเอกจะเสียใจมาก….

“…ตีสี่ ถึงบ่ายสอง…..เมิงตามไปถึงไหน…..”

“ถึงถนนสู่ขุมนรกวิท 62……ลุงแกไม่แวะปั๊มเลย…..น้ำมันกรูหมดเลยจอดนอน….”  เอกชี้แจงอย่างรู้สึกเสียใจกับการพลาดภารกิจนั้นที่มันตั้งใจทำ….

“เออ…ไม่เป็นไร  เมิงเพิ่งตื่นเหรอ?…”  ผมถาม

“อือม…”

“ไม่หลับต่อถึงห้าโมงเย็นเลยล่ะ…..จะได้ครบสิบสองชั่วโมง….ไอ่ห่…” และครั้งนี้ผมด่ามัน…

“ชั่งเหอะ  ไม่เป็นไร…..มีใครที่ออฟฟิศโทรหาเมิงรึเปล่า?”  ผมถามเอกอีกครั้ง

“ไม่มี”

“…ไอ่โรเบิร์ตหัวหน้าเรา มันเด๊ดแล้ว….” ผมบอกข่าวร้ายให้เอก

“….ถือยี่สิบยังดันจั่วสองแหง….สมน้ำหน้ามัน….”  เอกนึกว่าผมล้อเล่น

“มันตายจริงๆ….รถชน…หลังจากที่มันแยกจากน้องส้ม…”  ฝ่ายกฎหมายของออฟฟิศเรารุดไปดูซากหัวหน้าผมเช้าวันนั้น…

“เย็นนี้กรูจะไปดูมัน  เมิงจะไปด้วยกัน หรือจะไปตามลุงต่อ?….”  ผมถามเอก เช็คดูความมุ่งมั่นของมัน  ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว  

“เมิงจะให้กรูไปควานหาลุงแกที่ไหน  ป่านนี้ไม่ไปเมืองจันทร์ เมืองตราดแล้วเหรอ…..”  เอกมันยอกย้อนหยั่งงี้เสมอ…

“เดี๋ยวกรูเติมน้ำมันก่อน เจอกันที่ออฟฟิศ….”

“เออ…”

…………………………

ผมนั่งหัวยุ่งอยู่บนที่นอนตอนบ่ายสองเศษๆ หลังจากคุยโทรศัพท์สองสามสายนั่น  

“นิด….นิด….ทำได้ไง……ฮือ….ฮืออ…..”  แล้วผมก็ร้องไห้ออกมานิดนึง…..

นิตยาฟังเทปสั่งงานจากโรเบิร์ตถึงผม เรื่องลุงส.ส.  แต่เธอก็ไม่น่าจะรู้ว่านั่นหมายถึงลุงส.ส.คนไหน….ลุงส.ส.ผู้ใจดีหน้าตายิ้มแย้มแต่ละคนที่เห็นๆกัน  มันก็ถูกติดตามด้วยนักสืบจากหลายๆสำนักทั้งนั้น…..รวมทั้งเราด้วย….ไม่เห็นเธออยากจะรู้เรื่องงานของเราซักหน่อย…..

“แต่ทำมั๊ย???……ทำไมต้องจุดไต้มาตำตอลุงส.ส.ของเราคนนี้ด้วย….ฮือ….ฮืออ……..”

หลังจากหมดน้ำตาไปสองสามยก  ผมเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว  ดูกระจกสำรวจร่องรอยตาบวมช้ำจากรอยระทมรักเมื่อค่ำคืน

“มันหล่อกว่าตูตรงไหนวะ……ฮือ…..ฮืออ……”  ผมร้องไห้แถมอีกครั้งนึง ก่อนแต่งตัวไปที่ออฟฟิศ

ผมกับเอกมุ่งตรงไปถนนสายริยง-ซูริค…..เย็นวันนั้น…..

ฝ่ายกฎหมายของบริษัทเรานัดให้พูดคุยกับพนักงานต้อนรับของโรงแรม ทั้งกะเช้าและกะค่ำ หลังจากที่เรารับฟังความเห็นของตำรวจที่ตรวจสอบในที่เกิดเหตุแล้ว..…ผมยังไม่ติดต่อกับส้ม เพราะเข้าใจว่าวันนี้เธอจะเข้าไปทำงานของเธอตามปกติ…..ไม่ว่าเธอจะรู้ข่าวนี้หรือไม่ก็ตาม….และไม่ว่าเธอจะเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่ก็ตาม….อันหลังนี่ผมสงสัยเอง….

สำหรับนิด….ผมจะรอจนกว่าเธออยากโทรมา….เพราะผมไม่รู้ว่าจะโทรไปหาเธอทำไม…..

…………

เธอสวยคมขำนำหน้าสวัสดีค่ะ… ลงท้ายด้วยฮิ…..เธอเป็นชาวริยงโดยแท้…..พนักงานต้อนรับโรงแรมหน้าสวยหวานปนไอเค็มแห่งน้ำทะเลเล็กน้อย….เธอรับหน้าที่ในวันเกิดเหตุ…..และปลีกเวลามานั่งเล่าถึงเหตุการณ์ให้เราฟัง  มีผม เอก และฝ่ายกฎหมายของบริษัทมาร่วมฟังกัน  รวมถึงแม่บ้าน คนสวน และเพื่อนๆพนักงานของเธอที่อยากรู้อยากเห็น และอยากอู้งานไปด้วย….  เราก็ไม่รังเกียจครับ  อยากฟังก็มาเลย…..ถ้ามาเยอะจะได้เก็บตังค์….

“คุณโรเบิร์ตเข้ามาเช็คอินวันศุกร์เข้า  และบอกจะเช็คเอ้าท์วันพระเสาร์แทรก….”  พนักงานต้อนรับโรงแรมเริ่มอธิบาย

“ตอนนั้นเย็นแล้วค่ะ  เย็นวันศุกร์  คุณโรเบิร์ตมากับผู้หญิงคนหนึ่ง  เค้าเช็คอิน แล้วขึ้นไปที่ห้อง  ส่วนคุณผู้หญิงก็นั่งรอที่ล็อบบี้   หายไปซักพัก เค้าก็แต่งหล่อลงมาเลยค่ะ  คาดว่าจะไปกินข้าวเย็นกันที่ห้องอาหารโรงแรมนะคะ  ดิชั้นก็ไม่ได้ตามดูตลอดหรอก…..”  วาจาของเธอเริ่มส่อสกุล…..หลังจากสำเนียงส่อภาษาไปเรียบร้อยแล้วก่อนหน้านี้…

“พอเริ่มค่ำ  หลังจากลูกค้าทยอยกันอิ่มจากอาหารมื้อเย็นอันแสนอร่อยของเรานะคะ ลูกค้าเริ่มออกจากโรงแรมไปเที่ยวที่อื่นกัน   คุณผู้หญิงนั่นก็เดินออกมาคนเดียวขับรถไป   ไม่เห็นคุณโรเบิร์ตค่ะ”

“ตีสองครึ่งได้มังคะ  คุณโรเบิร์ตกลับมาพร้อมกับผู้หญิงฝรั่งอีกคนหนึ่ง…”

“แล้วโรเบิร์ตเค้าออกไปตอนกี่โมงครับ…”  ผมถามแทรก…

“เอ่อ…ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  คงออกไปช่วงเวลาเดียวกะคนอื่นมังคะ”

“ ดิชั้นเห็นเค้าอีกทีตอนกลับมาแล้ว….แหม่มนั่น ตัวเบ้อเริ่มเลยค่ะ   เค้ามาเรียกเอากุญแจห้อง….ดิชั้นก็หยิบให้ค่ะ…..ไม่ได้แอบหลับนะคะ…..แต่หยิบให้ช้าหน่อย…และได้ทำหน้าที่ต้อนรับคุณโรเบิร์ตกับแฟนคืนเดียวอย่างดิบดีเลยค่ะ….พอเช้า…….”   พนักงานต้อนรับจะพูดต่อ   แต่แม่บ้านช่วยเบรคไว้

“ยังค่ะ  ยังไม่เช้าค่ะ…..”  แม่บ้านยืนยัน….ผมหันขวับไปทางเธอ

“ครับ…..ยังไม่เช้า….พี่นอน…เอ๊ย…พี่เฝ้าอยู่ตรงนี้ด้วยเหรอครับ….”  ผมหันไปถามแม่บ้านผู้กล้าของเรา…

“ค่ะๆ……ชั้นปูเสื่อนอนอยู่หลังเคาน์เตอร์…..พอดึกมากๆ  ก็อิชั้นนี่แหละค่า  ที่ลุกขึ้นมารับโทรศัพท์…..แล้วก็เวลาพวกขี้เมา จะเอาน้ำแข็งมั่ง อะไรมั่ง พูดฝรั่งมั่ง….อิชั้นก็ฟังไม่ค่อยจะออก….มันมากวนบ่อยๆค่ะ….ต้องคอยดูแลมันตอนดึกๆ….”   ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ ปล่อยให้เธอระบายๆ อะไรออกมามั่งตามใจเธอบ้าง….

“…...เขย่าเรียกอีนี่….เอ๊ย….คุณพนักงานต้อนรับก็ไม่ค่อยจะตื่….น…(พนักงานต้อนรับสาวสวยคนนั้นบรรจงถีบแม่บ้านไปเบาๆหนึ่งที….)….”

“เดี๋ยวครับคุณ  ใจเย็นๆ  ให้เค้าเล่าต่อนิดนึงนะครับ….”  ผมเข้าไปหย่าศึกที่กำลังเริ่มก่อหวอด…และปล่อยให้คุณแม่บ้านเล่าต่อไป…

“…..ซักตีสามกว่าๆจะตีสี่แล้ว   ก็มีผู้ชายฝรั่งมาเรียกจะเอา……”

“….เอา??…..พี่เนี่ยนะ?….คงเมามั๊งคร๊าบบบบ…???”   ไอ่เอกสอดแทรกไปเล็กน้อย  พอสนุกสนาน….

“…เอากุญแจห้องค่ะ….(พี่แม่บ้านค้อนเล็กน้อยใส่ไอ่เอก)…..ชั้นระลึกขึ้นได้ลางๆ  ว่าตาฝรั่งคนนี้มากับแฟนเค้า…..ก็คนที่คุณโรเบิร์ตพาขึ้นไปนั่นแหละค่า…..แล้วไหงมาลองของใหม่ที่ริยงแบบเนี้ย…..อิชั้นเลยงงค่ะ…….แต่ก็หยิบๆกุญแจให้เค้าไป….”

“…….เอ่อ…..คุณโรเบิร์ตกับแหม่มนั่น  เค้ารู้จักกันรึเปล่าครับ?…..เท่าที่ดู….แล้วแฟนของแหม่มนั่นเค้ารู้รึเปล่า  เรื่องเมื่อคืนนี้…”  ผมซักไซร้เพื่อความกระจ่าง

“อิชั้นก็ไม่รู้หรอกค่าว่าเค้ารู้จักกันมาก่อนรึเปล่า……รู้แต่ว่ายัยแหม่มตัวโตนั่น กระเตง…..จะเรียกว่าเข้าเอวก็ได้นะคะ….คุณโรเบิร์ตแกดูไม่ค่อยจะรู้ตัว…..ท่าทางจะเมามาก….แต่คุณโรเบิร์ตก็ขอกุญแจค่ะ”

“ส่วนแฟนหนุ่มของแหม่มนี่ก็…..  เพิ่งรู้มันเป็นเจ้ากรมป่าไม้ก็เมื่อคืนนี้เองแหละค่า….มาเช็คอินกะแฟนวันก่อนอยู่ดีๆ  วันนี้เดินเอาหนวดจิ้มหนวดกะเด็กหนุ่มหน้าใสเข้ามาด้วยกัน……อึ๋ยยย…..ขนลุกค่ะ…..”

ผมมองไปทางพนักงานคนอื่นๆ  ไม่มีใครแสดงอาการขนลุกได้อึ๋ยยย…..เท่ากับพี่แม่บ้านคนนี้…….แสดงว่าคนอื่นหลับกันหมดจริงๆ……

“มัน….เอ๊ย….เค้ามาขอกุญแจ……อิชั้นก็หยิบให้เค้าไปค่ะ….มันถามหาวาสะลินอะไรเนี่ย อิชั้นก็ไม่รู้จักเลยบอกว่า  ยูโกเซเว่นอิเลฟเฟ่น….โอ่เค๊?…..”

“หลังจากโรเบิร์ตขึ้นไปแล้วเค้าลงมาอีกมั๊ยครับ?”  ผมตัดบทก่อนที่ฝรั่งจะเดินไปซื้อวาสะลินที่เซเว่นฯ….หลังจากเหลือบดูนาฬิกาบอกว่ามันสองทุ่มแล้ว….

“ไม่ค่ะ….เค้าคงเมาร่วงไปแล้วล่ะค่ะ….จากสภาพนะคะ…”  แม่บ้านตอบจริงใจมาก…

ผมหันไปถามพนักงานต้อนรับกะเช้า  “ตอนเช้าพวกคุณเห็นโรเบิร์ตกันตอนไหนครับ?”

“เห็นเค้าแต่งหล่อลงมาจากห้องตอนหลังเที่ยงนะค่ะ….ขับรถออกไป”  พนักงานต้อนรับกะเช้าอีกคนหนึ่งบอกกับเรา  หลังจากนั่งหาวหวอดๆ  เพราะเราขอให้เธออยู่ต่อเพื่อช่วยเล่าเรื่องให้กับเรา….

“…..ตอนค่ำเค้ากลับมาบอกขอเช็คเอ้าท์   ในวันพระเสาร์แทรกนั่นแหละครับ “  พนักงานต้อนรับหนุ่มช่วยบอกเพิ่มเติม  เค้าแอบนั่งหาวอยู่ตั้งนาน…..คงทนไม่ไหว  จะรีบๆเล่าในส่วนของเขาให้จบๆ  จะได้ไปซะที….

“ช่วงนั้นผมกำลังจะออกงานพอดี…..ผมบอกคุณโรเบิร์ตว่าไม่ได้ครับ  เราต้องชาร์จเป็นอีกหนึ่งวัน  เพราะคุณโรเบิร์ตเช็คเอ้าท์เลท…..ห้..า..ว..ว..ว…”  พูดจบเค้าหาวไล่เรา….เมื่อไหร่จะเสร็จซะทีว้าาา…….ทำนองนั้น….

“มันไม่ยอมสิงั้น?”  ผมถามต่อโดยรู้นิสัยหัวหน้าเป็นอย่างดี….

“ไม่ครับ….พอดีคุณผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา  คุณโรเบิร์ตหันไปทักทายก่อนหันมาเก๊กหน้าหล่อใส่ผมแล้วบอกว่า  ได้สิน้อง….แค่นี้ครับ…….”  มันสรุปจบอย่างเร่งด่วน เพื่อรีบไปนอน……

“ไอ่หน้า…..มึน…..”    ผมคิด….แอบด่ามันอยู่ในใจ….

…..ว่าแต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร … ส้มมาเหรอ??….มันขับรถไปกันคนละทางนี่  ส้มจะกลับมาเมืองไทย แต่โรเบิร์ตจะไปซูริคต่อ…..แล้วมันจะนัดกันมาทำไมอีก…..ส้มคงรีบกลับบ้าน  ไม่หลงเป็นเหยื่อไปให้โรเบิร์ตมันกะลิ้มกะเหลี่ยอีกแน่ๆ…….ส้มไปทำไม??….ถ้าไม่ใช่ส้ม….แล้วเป็นใคร???…..คิดมากปวดหัว……ถามต่อดีกว่า…..

“เค้าออกจากโรงแรมกี่โมง?…”  ผมหันไปถาม

“แหม่มบึ้มนั่นเหรอ….เช็คเอ้าท์พรุ่งนี้ค่าาา….ตอนนี้….”  แม่บ้านทะลุกลางปล้องขึ้นมาตอบ

“ไม่ใช่เว้ย……”  ผมยัวะ……ขัดจังหวะฝ่ายกฎหมายของเราที่เริ่มง่วงๆแล้ว  เกาคางเคี้ยวปากหนุบหนับๆ…….สะดุ้งตื่นเลย  เพราะผมดันตะคอกออกมา…

“ตอนนี้แหม่มนั่นอยู่ไหน??….”   ไอ่เอกถามขึ้นมา  …….นึกว่าหลับไปแล้วนะนั่น…..

“อยู่บนห้องค่ะ…”   แม่บ้านช่วยตอบอีก

“ผมไม่รู้ละครับ….ผมออกกะแล้ว….มีแต่คุณโรเบิร์ตมาขอเช็คเอ้าท์….แหม่มนั่นคนไหนผมก็ไม่รู้ครับ”  พนักงานหนุ่มนั่นตอบทิ้งทวน   ท่าทางมันอยากจะพูดว่า  “ปล่อยกรูไปได้รึยัง???…..”  ทำนองนั้น

“หลังจากนั้นคุณโรเบิร์ตก็เก็บกระเป๋าลงมา  แล้วก็ขับรถไป….”  พนักงานต้อนรับกะกลางคืน คนริยงฮิ ช่วยเข้ามามีส่วนร่วม

“เค้าออกไปกี่โมง?” ผมหันขวับไปถาม

“…เอ็ม  ไปคุยกับแหม่มนั่นดูดีกว่า….”  ไอ่เอกสอดขึ้นมาอีกละ…..

“….เค้า….ไอ่โรเบิร์ต…..ออกจากที่นี่กี่โมง…????”  ผมยัวะอย่างยิ่ง…..ยัวะไอ่เอก….

“เอ่อ…. ประมาณห้าทุ่มค่ะ…..”  พนักงานต้อนรับตอบกลับมา  ท่าทางเหมือนเธอจะพูดต่อ

“ผมจะไม่รบกวนเวลาคุณมากไปกว่านี้….  นี่เป็นคำถามสุดท้าย   เค้าฝากโน้ต ฝากอะไรให้ใคร หรือเปล่า??”

“มีค่ะ เค้าฝากส่งพัสดุทางไปรษณีย์  ดิชั้นส่งให้แล้วค่ะ”

“มันต้องเป็นเทปอีกม้วนนั่น…..ที่โรเบิร์ตบอกไว้….”  ผมคิด….อีกสองวันมั๊งมันคงเดินทางไปถึงเมืองไทย……

“….เอ็ม…กรูขึ้นไปหาแหม่มคนนั้นก่อนดีกว่า…เมิงคุยกันต่อนะ…”   ไอ่เอกไฟลนก้นมันแล้ว…..ลุกพรวดพราดไปไม่สนใจใคร……ฝ่ายกฎหมายของบริษัทเรากำลังหลับฝัน……ไม่รู้ฝันดีหรือไม่ดี….ถ้ามันยังเฮงซวยอย่างนี้มันต้องฝันร้ายแน่วันที่เรากลับไปถึงออฟฟิศกัน……

“ระวังแฟนเกย์มันด้วยล่าาา…..”   ผมตะโกนตามหลังเอก…

“เค้าไม่อยู่ค่า….เค้าออกไปกะหนุ่มนั่นตั้งแต่บ่ายแล้วค่า…..แหม่มแกมาทานข้าวเย็นคนเดียว…”   พี่แม่บ้านเสริม