ความคิดเห็นที่ 1          กำลังตำรวจส่วนหนึ่งอยู่  ณ ชั้นล่างต่างพากันช่วยค้นหาภายในอาคารว่ามีตรงไหนเป็นที่สำหรับซ่อนบันไดให้พ้นสายตาหรือไม่   ส่วนกำลังที่เหลือ เข้าไปค้นที่อาคารด้านข้างเผื่อจะดูว่ามีประตูอะไรที่เชื่อมต่อไปยังบริษัทคาพาเทียหรือไม่          หากแต่ก็ต้องหมดหวังเมื่อค้นเท่าไรก็ค้นไม่เจอ    ขณะที่ภูวัตใกล้จะคลั่งขึ้นทุกขณะเมื่อพยายามช่วยตำรวจหาอย่างไรก็หาไม่เจอ           ความเครียกแทรกฝังไปทั่วร่างของชายหนุ่มราวกับถูกฉีดสายอะไรบางอย่างไปทั่วร่าง เขาทุบกำปั้นไปบนผนังอย่างนึกแค้นใจตัวเอง           ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า  ตัวเองนี้แหละที่เป็นต้นเหตุ  ไม่ระวังตัวเองจนวัชรินทร์มาเอาตัวของหญิงสาวไป            เพราะความเชื่อว่า  มันคงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เนื่องจากหลักฐานที่เขามีในมือ  แต่หาได้เป็นเช่นนั้นไม่           ไอ้เลวนั้นไม่กลัวเกรงขอแค่เพียงจับคนที่ต้องการได้ก็พอ            ดวงใจเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงด้วยความเป็นห่วงในตัวหญิงสาวจับใจ              ความรู้สึกภายในลึกๆที่เขาเพิ่งเริ่มจะรู้ตัวว่ามันคิดอะไรส่งให้เขากังวลหนักขึ้นหนักขึ้น  ทุบไปที่กำแพงอย่างระบายอารมณ์อีกครั้ง            “  ผมว่าเราคงต้องกลับแล้วไปหาต่อตามโรงแรมของมันล่ะครับ   ไม่แน่ว่าเด็กคนนั้นมันอาจจะแกล้งมาบอกเราผิดๆก็ได้ ” ตำรวจผู้หนึ่งเดินมาบอกเขา ขณะที่บางส่วนเริ่มเดินออกไปขึ้นรถแล้ว           ฟรานซิสตบไปที่บ่าเพื่อนรับรู้ความรู้สึกที่จับช้ำนั้นได้อย่างเข้าใจเพราะตนเองก็เคยเป็นมาก่อน           เขารู้ดีว่ามันเป็นอย่างไรเมื่อเขารับรู้ว่าผู้หญิงสุดที่รักของเขา  หยาดฝนนั้นโดนมรสุมอะไรมาและถูกฆ่าอย่างไรโดยน้ำมือของใคร            ในใจเขาก็อยากจะหาลมหนาวให้เจอเช่นเดียวกัน    อย่างน้อยผู้หญิงคนนี้ก็คือพี่สาวของคนที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตและยังเป็นทั้งเพื่อนที่ดี               ดวงตาของฟรานซิสเจ็บปวดลึกลงไปข้างใน เหมือนยามที่รู้ว่าหยาดฝนหนีหายไปเพราะใคร    แต่ก็ไม่เหมือนยังดวงตาของภูวัตที่ระคนทั้งตึงเครียดและเจ็บปวดในตอนนี้แม้แต่น้อยนิด             ข้างในจิตใจเขาร้อนรุ่มและกระวนกระวาย  เมื่อเริ่มรู้ตัวว่ารู้สึกอย่างไรกับลมหนาว             ดูเหมือนเขาจะเขลาเสียเหลือเกินที่มองไม่ออกว่าความรู้สึกที่เป็นบ่อยครั้งและนับวันก็ยิ่งถี่ขึ้นถี่ขึ้นยามเมื่อได้เห็นหญิงสาวนั้นคืออะไร             และภูวัตไม่เข้าใจว่าทำไม วัชรินทร์จะต้องตามจองล้างจองผลาญเขา             ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้อง พยายามทำลายทุกอย่าง ไม่ว่าจะด้วยการทำร้ายเพื่อนของเขาหรือ ทำร้ายคนงานของเขา             อย่างน้อยก็ไม่มีใครเคยถึงตายอย่างมากสุดก็แค่บาดเจ็บสาหัส  แต่คราวนี้มันเล่นหนักข้อขึ้นกว่าเก่า  มันจับหญิงสาวมาเป็นตัวประกัน             จะเป็นเพราะแค่เขาไม่ขายที่ดินนั้นไม่ใช่ประเด็นหลัก              สิ่งสำคัญคือความริษยาพยาบาทที่วัชรินทร์มีต่างหาก            เพราะการที่เป็นคนชอบเอาชนะ  และจะต้องได้ในทุกสิ่งทุกอย่างคงจะผิดหวังหากรู้ว่ามีคนต่ำชั้นกว่ามีศักดิ์เป็นถึงพี่ชายต่างแม่            จึงอยากจะเหยียบให้ลงไปกับพื้นดิน            ทั้งที่ผู้เป็นมารดาก็เหยียบย่ำเขาได้แทบจะจมหายไปในดินได้อยู่แล้ว            หรือว่าจะเป็นนิสัยของพวกคนพาล  เมื่อเผอิญคนที่ตนเหยียบเกิดลุกขึ้นมาจากกองดินได้ใหม่ก็อยากจะเหยียบซ้ำให้ช้ำคาเท้ากว่าเดิม              “ ถ้านายยังไม่อยากกลับล่ะก็ได้   ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน ” ฟรานซิสบอกในขณะที่ชายหนุ่มชกไปที่กำแพงอีกครั้งอย่างรุนแรงจนเลือดซิบออกมาจากนิ้วมือ             “ ให้ตายเถอะ   ไอ้บ้านั้นมันทำไมไม่มาทำที่ฉัน    ทำไมทุกครั้งมันจะต้องไปทำกับคนรอบข้างฉันด้วย ” เขาร้องกับเพื่อนอย่างโกรธแค้นทั้งตัวเองและคนชั่วอีกฝ่าย             ก่อนที่ชายหนุ่มจะนึกอะไรขึ้นได้   สั่งฟรานซิสที่กำลังนิ่วหน้าจนหน้าผากย่นไปบนให้ตำรวจที่เหลืออยู่อีกเจ็ดแปดนายอย่าพึ่งออกรถ  ในขณะที่ชายหนุ่มก็หยิบกระดาษที่สอดใส่เข้าไปในกระเป๋า กางเกงยีนส์นั้นออกมาคลี่อ่านดูว่ามันมีอะไรสำคัญ            กระดาษแผ่นนั้นค่อนข้างชื้น  ตัวอักษรที่เขียนนั้นก็โย้เย้ราวกับคนที่เขียนนั้นไม่แข็งแรงพอกับการที่จะเขียนแต่ก็พยายามอย่างเป็นที่สุด            ภูวัตร้องออกมาอย่างยินดี เมื่ออ่านมันจนจบ           ราวกับสวรรค์ประทานพรด้วยความเมตตาและเห็นใจ ชายหนุ่มรู้แล้วว่าเด็กวัยรุ่นที่ชื่อเหล็กนั้นไม่ได้โกหกเขาและตำรวจเลยสักนิด           เพราะข้างในกระดาษนั้นเป็นแผงผังและประตูกลในการจะบุกขึ้นไปยังอาคารแห่งนี้             เขาร้องบอกกับตำรวจก่อนที่ช่วยๆกันคลำไปตามผนังเพื่อจะหาประตูกลที่ซ่อนอยู่...           ลมหนาวหลับตาลงอย่างนึกแค้นใจตัวเองพยายามคิดว่าจะเอาอย่างไรดี   ถึงร่างกายหล่อนจะไม่ได้บอบช้ำมากแต่หล่อนก็ยังไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปแย่งปืนกับผู้หญิงที่เป็นยิ่งกว่างูพิษที่พ่นใส่ใครต่อใครไปทั่ว           และหล่อนยิ่งโกรธตัวเองเข้าไปอีกเมื่อเห็นวัชรินทร์และลูกน้องอีกสองคน หน้าตานั้นช่างเหี้ยมยิ่งกว่าเก่ากระแทกประตูเข้ามาในห้องนี้ด้วยอาการหัวเสียกระชากแขนของเอื้องคำให้ถอยทางเขา           เดินหรี่เขามาทางหญิงสาวด้วยใบหน้าเหี้ยม  เสียงหัวเราะดังลั่นขึ้นมา  ก่อนที่เขาจะใช้หมัดทุบตีหล่อนอย่างรุนแรงและไร้ความปราณีอีกต่อไป           ไม่สนอีกแล้วว่าผู้หญิงที่หลงใหลผู้นี้จะตายไปคามือหรือไม่            ส่วนหญิงสาวนั้นก็ช่วยตัวเองอย่างเต็มที่     อย่างน้อยหล่อนก็ไม่ได้ถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้จนไม่สามารถปัดป้องตัวเองจากคนพาลได้หรอก            เมื่อวัชรินทร์เห็นการปัดป้องของหญิงสาวก็รีบหาเชือกมารัดไปตามข้อมือและข้อเท้าของหญิงสาวที่พยายามดิ้นรนให้เป็นอิสระจนสำเร็จ           ชายหนุ่มกระชากผมของหญิงสาวให้เงยขึ้นมาสบตากับเขา  ก่อนจะปล่อยมือเมื่อเอื้องคำเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น           “ จะมีอะไรก็ไอ้ตำรวจพวกนั้นมันไม่ยอมกลับไปนะสิ    ไม่รู้จะค้นหาหอกอะไรอีก   ทั้งที่จะหายังไงก็หาไม่เจอ   ไอ้เวรตะไรเหล็กที่ได้ไปก็ไม่มีประโยชน์ถึงมันจะรู้ว่าอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ที่ซ่อนของเราหรอก ” เขาพูดไปด้วยใบหน้าสบาย   หากหล่อนก็สามารถจับความรู้สึกของน้ำเสียงได้ดีว่ามันปนเปความกระวนกระวายใจ           และดูเหมือนว่าเอื้องคำก็รู้ดีไม่แพ้กับหญิงสาว  หล่อนพยายามที่จะไปหาวัชรินทร์พร้อมกับบอกลาว่าจะล่วงหน้าไปที่สนามบินก่อน ไหนๆชายหนุ่มก็กลับมาแล้ว           “ ไม่ต้องไปไหนนะเอื้องคำ    ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร   หรือคิดจะลองดี ก็เชิญลองเดินออกไปแม้แต่ก้าวเดียวฉันยิงเธอแน่ ” วัชรินทร์ขู่เมื่อเอื้องคำเดินไปใกล้ประตูด้วยปืนสั้นที่กระบอกใหญ่กว่า           เท่านั้นเองที่ทำให้หล่อนและเอื้องคำรู้ว่าตำรวจคงจะรู้อะไรบางอย่างและกำลังจะบุกขึ้นมาถึง ณ ที่นี้            หญิงสาวเหยียดริมฝีปากเยาะไปยังเอื้องคำที่ไม่ยอมเชื่อหล่อนในตอนแรก           และบัดนี้ก็จะสายเกินไปแล้วถ้าหากจะกลับลำ           “ จะไปได้ก็ต่อเมื่อฉัน   เอาเช็คที่เก็บเอาไว้ไปและลงมือซ้อมแม่ตัวดีนี้ปางตาบและเห็นลูกน้องข่มขืนจนตายเสียก่อน   ฉันถึงจะไป ” เขาบอกเพียงเท่านั้นก็ทำให้เอื้องคำโล่งใจ          ส่วนหญิงสาวนั้นความหวังริบหรี่ลงอีกครั้ง          แล้วเสียงหนึ่งก็ทำให้หล่อนหาย  ความหวังลุกพรึ่บขึ้นยิงกว่าเปลวไฟ หล่อนแน่ใจแล้วว่ามันคือเสียงปืนของการต่อสู้กัน          ขณะที่วัชรินทร์หน้าซีดเผือด....                                                                                                                                       จากคุณ : ม่านหมอก - [ 15 มี.ค. 47 13:27:13 A:203.107.206.173 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 วัชรินทร์กับเอื่องคำ  เป็นโรคจิตวิปริตโหด ทั้งคู่เลย จากคุณ : Psycho man - [ 15 มี.ค. 47 20:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คนอะไร....นิสัยดีชะมัดยาด -"-... จากคุณ : sano - [ 16 มี.ค. 47 10:47:02 A:203.121.166.25 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมฆาจะเป็นพลเอกแล้วเรอะ? จากคุณ : scottie - [ 17 มี.ค. 47 00:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ ๓๑-๓๒(จบบริบูรณ์) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2718436/W2718436.html จากคุณ : Janer - [ 18 มี.ค. 47 12:44:35 ]