ความคิดเห็นที่ 1 กระนั้นก็ตาม ชีวิตของผมก็ถือว่าเดินไปอย่างราบเรียบ แม้จะยังไม่ได้แต่งงาน แต่ก็ถือว่าใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไปได้วัน ๆ หนึ่ง แต่แล้ว..เมื่อวันหนึ่งเธอโทร.หาผม ชีวิตของผมก็ไม่ราบเรียบเช่นเดิม . “ไง..สบายดี?” “สบายดี..แล้วคุณล่ะ?” “ก็งั้น ๆ ..” “มีลูกกี่คนแล้ว?” “ยัง..กับคนนั้นเลิกกันไปนานแล้ว..” “อ้าว..ไม่ได้แต่งงานกันหรอกเหรอ..?” “เปล่า..คบกันได้ไม่ถึงปี ก็ต่างคนต่างไป..” “เกิดอะไรขึ้น?” “ช่างมันเถอะ..” “แล้วหลังจากนั้น?” “อะไร?” “ชีวิตของคุณคงมีใครเข้ามาอีก..” “ใช่..แม้ตอนนี้ก็มี..” “แล้วเป็นไง?” “ก็ดี..” “แต่ฟังแล้วดูเหมือนไม่ค่อยดี..” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ “ว่า แต่ว่า..ที่โทร.มานี่มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า บอกได้นะ” “เปล่า..แต่ถ้าว่าง เราน่าจะเจอกันหน่อยนะ..” “ได้..” “งั้นที่เดิมนะ..ฉันจะไปถึงประมาณสามทุ่ม..วันนี้..แล้วเจอ กัน..” “ได้..” ผมวางหูไปด้วยหัวใจที่ประท้วงเต็มที่ มันสั่น มันหาย มันวุ่นวาย มันสับสน และมันก็แอบยินดี .. สถานที่นั้นของเราเป็นที่ไม่ค่อยอึกทึก เราสองคนมีรสนิยมในเรื่องนี้ที่ตรงกัน แม้เวลาจะผ่านไปถึงห้าหกปี สถานที่นี้ก็ยังคงทน และยังคง รักษาบรรยากาศเดิมไว้ได้ กระจกแผ่นใหญ่ที่กั้นอาณาเขตของร้าน ยังคงปล่อยให้น้ำ ใส ๆ ไหลผ่านอยู่ตลอดเวลา ต้นเฟิร์นและไม้น้ำบางชนิดถูกเปลี่ยนให้ดูสดใหม่และ แปลกตาไปบ้าง ชั้นหินก้อนเหล็ก ๆ ที่จำลองน้ำตกจริงมาอย่างสวยงาม คง จะถูกเปลี่ยนไปบ้างแล้วเช่นกัน หากมันยังคงทำให้ผม เพลิดเพลินทุกครั้ง ที่ได้มองมัน พร้อมกับจิบเครื่องดื่มบาง ๆ อะคลูสติกกีตาร์จากนักดนตรีหนุ่มอารมณ์ดี บรรเลงนุ่มขึ้น จากปลายนิ้วที่คล่องแคล่ว เธอนั่งรอผมอยู่แล้วเมื่อผมไปถึง เธอ..ผู้ที่เคยเป็นที่รักของผม..เธอคนนั้นจริง ๆ . ในเสื้อผ้าบางเบาสีเข้มเกือบดำ เธอดูสง่าในชุดที่เรียบง่าย หากงดงาม ริมฝีปากทาด้วยลิปสีเนียน ขับเน้นวงหน้าที่ขาวคม และดวง ตาที่หวานซึ้ง คอระหงษ์ที่มักจะถูกเปิดด้วยผมที่ซอยสั้น แต่ตอนนี้มัน ถูกระไว้ด้วยปอยผมที่เลี้อยมาคลุมจนปรกบ่า เธอยังคงสวยเย็น อ่อนหวาน หากวันนี้เธอยังมีความลึกลับ แฝงอยู่ด้วย อาจจะเป็นเพราะผมไม่รู้ว่า เธอได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วแค่ ไหน และเธอได้ผ่านอะไรมาบ้างแล้ว เธอจึงดูลึกลับสำหรับผม . “เธอยังดูดีเหมือนเดิม..” “ขอบคุณ..คุณเองก็เช่นกัน สวยกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ..” เธอหัวเราะเบา ๆ “เมื่อก่อนเธอไม่เคยเรียกฉันว่าคุณไม่ใช่ หรือ?” “นั่นสิ..” ผมหัวเราะบ้าง “แต่ถ้าจะให้เรียกอย่างเดิม มันคง จะแปร่งปากแปร่งหูอยู่เหมือนกัน..” “แต่ฉันอยากฟังนะ..” “รัตน์ ตัวเองเป็นไงบ้าง?”..ผมใช้เสียงเดิมและความรู้สึก เดิมที่เคยใช้กับเธอ เธอยิ้มรับ ผมสังเกตเห็นรอยเงาวับผ่านดวงตาของเธอแวบหนึ่ง “จริงสินะ เราสองคนมักใช้คำว่า “ตัวเอง” เรียกแทนกันเสมอ” “ใครมาฟังคงหมั่นไส้พิกล..” “แต่ฉันว่าดีนะ..มันได้ความรู้สึกดี..” “ใช่..” .. เราสองคนเงียบไปพักใหญ่ ผมเหม่อมองสายน้ำที่ไหลริน จากน้ำตกจำลอง ส่วนเธอมองนิ่งไปยังนักดนตรีเหมือนจะ ดื่มด่ำกับเสียงเพลง แต่จริง ๆ แล้วเธอกำลังคิดอะไรอยู่นั้น ผมสุดรู้ได้ ความห่างเหินมันกำลังทำงานอีกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนเก้าอี้ที่ ผมนั่งจะถูกดันด้วยพลังไร้สภาพชนิดหนึ่ง ให้ห่างเธอออก ไปตลอดเวลา “รัตน์..” ในที่สุดผมก็เริ่มขึ้น อย่างน้อยผมก็น่าจะรู้ถึงวัตถุ ประสงค์ของเธอได้แล้ว ว่าเธอยากพบผมทำไม “คุณ..เอ่อ..ตัวเองเป็นอะไรหรือเปล่า?” เธอยิ้มเยือน “เรียกตามสะดวกเถอะค่ะ..เพราะถึงอย่างไร เราก็ไม่ เหมือนเดิมกันอยู่แล้ว..” ผมได้แต่ยิ้ม จิบเครื่องดื่มเพื่อรอคำตอบ “ฉันไม่ได้เป็นอะไร เพียงแต่อยากจะพบ และขอคุยอะไร บางอย่างที่มันติดค้างอยู่ ฉันจะได้เป็นอิสระจริง ๆ ซักที” ประโยคสุดท้ายทำให้ผมใจหาย..ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่า ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอไม่มีอิสระในชีวิต เธอโบกมือปฏิเสธ เมื่อเห็นใบหน้าอันตกใจของผม “เปล่า..ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คือ..มันอาจจะเป็น ความรู้สึกส่วนตัวของฉันเอง ที่ฉันรู้สึกได้ ตั้งแต่วันที่เรา ตกลงกันวันนั้น..” ผมยังไม่เข้าใจ “ก็วันนั้น เราคุยกันด้วยดี เราสองคนไม่ได้โกรธกัน คุณก็รู้ ดีไม่ใช่หรือ?” ผมย้อนถาม ผมยังจำคำพูดและอารมณ์ของ การคุยกันทางโทรศัพท์วันนั้นได้ดี เราสองคนคุยกันอย่างผู้ใหญ่ เราสองคนใช้ถ้อยคำที่เรียบง่าย และความรู้สึกของการ ยอมรับความจริง ผมนั้นเสียใจ และเธอเองก็บอกว่าเธอเสียใจ และที่เราต้องมาเสียใจ เพราะเราเข้าใจความต้องการของ กันและกันเป็นอย่างดี . เธอพยักหน้า “ใช่..เราเคลียร์กันอย่างชัดเจนที่สุดแล้ว..” เธอบอกเสียงเบา ๆ แล้วหันไปกระดิกนิ้วเรียกพนักงาน สั่ง อะไรไปสองสามคำ “เราอย่าเพิ่งคุยกันเรื่องนี้ดีกว่า..ตอนนี้ขอฉันดื่มอะไรก่อน และเพลงนี้ฉันก็ชอบเหลือเกิน..” เสียงเพลงแผ่วพลิ้วเข้าสอดแทรกระหว่างเราอีกครั้ง มันเป็นเพลงที่กร่อนอารมณ์ของคนฟัง โดยหลอกให้เดิน ตามท่วงทำนองอันอ่อนหวาน แล้วหักด้วยบันไดโน๊ตที่กรีดใจ มันเป็นเพลงที่เราสองคนเคยร่วมร้องด้วยกันเมื่อสมัยเรา เรียนอยู่ปีสุดท้ายในมหาวิทยาลัย “ ดุจใบไม้แรกผลิสีอ่อนหวาน..ประดับก้านกิ่งโศก แปรเปลี่ยนโลกทั้งโลก..ให้สดใส.. หากรอวันเติบกล้าเข้มเต็มใบ.. แล้วร่วงหล่นเรียงรายเหมือนแล้วมา..” เธอดื่มไวน์แดงรวดเดียวหมดแก้ว..ผมจิบเครื่องดื่มตัวเองบ้าง.. อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ไวน์ ผมเห็นดวงตาของเธอสั่นระริก ทุกครั้งเมื่อกีตาร์กรีดกังวาน “เพลงนี้เพราะนะ..” “มันเพราะเกินไป..” ผมบอกตามความรู้สึก “มันเป็นความจริงจนเกินไป..” . เพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะเร็วขึ้น นั่นล่ะกระมังที่ทำให้เราทั้ง สองหลุดจากวังวนแต่หนหลังออกมาได้ เธอยิ้มให้ผมอีกครั้ง เธอมักจะใช้รอยยิ้มแทนคำพูดเสมอ “เบื่อหรือเปล่าคะ?” ผมส่ายหน้า.. “คุณต่างหากที่ควรจะตอบผม อะไรที่ทำให้คุณชวนผมมา ในวันนี้?” ผมยิงคำถามอย่างตรงจุด “ก็ไม่มีอะไร..ฉันแค่จะแต่งงาน ก็เลยอยากจะบอกให้รู้ แค่นั้น..” แปลกที่ผมไม่รู้สึกอะไร “งั้นผมก็ยินดีด้วย อยากเห็นหน้าเจ้าบ่าวผู้โชคดีคนนั้นจังเลย..” “ได้..วันหลังฉันจะแนะนำให้รู้จัก..” แล้วเธอก็เงียบไป ยกแก้วขึ้นดื่มบ่อยขึ้น “คุณยังไม่ได้เคลียร์อะไรที่ค้างคาใจคุณอยู่นะ อย่าลืม..” “ไม่มีอะไรหรอก ฉันพูดไปอย่างงั้นเอง ฉันแค่เห็นคุณ สบายดี ฉันก็ดีใจ..” “ทำไมคุณถึงคิดว่าผมไม่สบาย..” เธอส่ายหน้าบ้าง “ฉันบอกแล้วไง แค่ฉันเห็นคุณสบายดีฉันก็สบายใจ..” “สบายใจเรื่องอะไร?” “ทุกเรื่อง” “แม้แต่เรื่องแต่งงาน?” “ใช่..” “ถ้าคุณไม่ได้พบผม คุณจะแต่งงานไปโดยไม่สบายใจ?..” เธอหัวเราะ “คุณจะคิดอย่างนั้นก็ได้ น่าอายนะ สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ ยังคงรอความหวังลม ๆ แล้ง ๆ จากผู้ชายคนหนึ่งที่ได้ตกลงเลิกกันไปแล้ว..” เธอยกแก้วขึ้นดื่มอีก ผมคว้าคอมือเธอไว้ได้ “คุณเมาแล้ว..” เธอส่ายหน้าจนผมกระจาย “ไม่ต้องห่วง แค่นี้ฉันสบายมาก..” “หมายความว่าคุณเมาทุกวัน หรือไม่ก็เมาบ่อย ๆ อย่างงั้นสิ?” “ไม่ขนาดนั้น อย่างไรฉันก็ยังมีความคิดความอ่านที่ดี ๆ อยู่ บ้าง เพราะงั้นนั่นแหละ ฉันจึงคิดจะแต่งงาน” “คุณกำลังทำให้ผมไม่สบายใจ เราควรจะคุยกันให้ละเอียด กว่านี้..” “ได้..งั้นเริ่มเลย..” .. จากคุณ : แทน - [ 15 มี.ค. 47 22:54:52 A:202.57.173.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 บังเอิญคืนนี้เป็นวันเสาร์ จึงไม่แปลกที่จะมีผู้คนมาเที่ยวดื่มคุยกันมาก เรียกได้ว่าทุกโต๊ะจะมีคนนั่ง มีบางคนขึ้นไปร้องเพลงเพราะ ๆ ให้ฟัง บางคนขึ้นไปขอเล่นกีตาร์ในเพลงโปรดของตัวเอง เราคุยกันไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยเสียงดนตรีและเสียงพูดคุย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เราละความสนใจจากกันและกันไปได้ เสียงของเธอยังคงแจ่มใส แจ่มใสกว่าที่เคย “ก่อนอื่นขอถามสักข้อ เรื่องนี้ค้างคาใจฉันมานานแล้ว..” เธอเริ่มขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม “ควรจะถามผมตั้งนานแล้ว..” ผมหมายความอย่างนั้นจริง ๆ เธอนิ่งไปครู่ แล้วปล่อยให้หลุดออกมาอย่างรวดเร็ว “คุณรักฉันหรือเปล่า?” เป็นจังหวะเดียวกับที่ดนตรีเปลี่ยนเพลงใหม่  เสียงรัวนิ้วบนสายกีตาร์ดังบาดหัวใจ บทเพลงแห่งความเปลี่ยวเหงาเริ่มบรรเลงขึ้นอีกบทหนึ่ง “ผมรักคุณเสมอมา..” เธอยิ้ม ดวงตาฉายแววอะไรอย่างหนึ่งที่ผมอ่านไม่ออก “แล้วคุณไม่ถามฉันหรือว่าฉันรักคุณหรือเปล่า?” เธอวางแก้วในมือ พยายามควานหาอะไรอย่างหนึ่งในกระเป๋าถือ แล้วก็หยิบขึ้นมา “คุณสูบบุหรี่ด้วยรึ?” ผมค่อนข้างตกใจ เมื่อเห็นสิ่งที่เธอหยิบขึ้นมานั้นคืออะไร ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ “คุณรังเกียจรึ?..ฉันไม่สูบก็ได้..” ผมส่ายหน้า..”เปล่า..เชิญคุณตามสบาย..ผมแค่แปลกใจเท่านั้นเอง..” “ไม่เห็นจะต้องแปลกใจ..ที่ที่คุณไปเรียน เขาเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว..” ผมเงียบ..ความหนักใจเพิ่มเข้ามาในหัวใจมากยิ่งขึ้น “คุณยังไม่ตอบคำถามของฉัน..” “ก็ในเมื่อผมรู้คำตอบดีอยู่แล้ว..ผมจะถามย้ำซ้ำเติมไปทำไม?” “คุณแน่ใจหรือว่าคุณรู้?..” เธอย้อนถามทันที “คุณไม่รักผมหรอก ถ้าคุณรัก คุณคงไม่โทรข้ามประเทศไปขอเลิกกับผม..” เธอหัวเราะกว้างออกมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย แม้กระนั้นก็ยังอยู่ในอาการของสุภาพสตรีที่งดงามเสมอ “ถ้าฉันบอกคุณอย่างที่คุณบอกฉันบ้างล่ะ ว่าจริง ๆ แล้วคุณไม่ได้รักฉันหรอก ถ้ารักฉันจริง คุณคงไม่เลือกที่จะไปจากฉัน ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวนานนับปี..แล้วคุณจะว่าอย่างไร?” “ผมไปเพื่ออนาคตของเรา..” “อ้อ..ใช่สิ คุณอธิบายความจำเป็นของคุณให้ฉันฟังเป็นครั้งที่ร้อยแล้วนี่นะ แต่คุณรู้ไหม?..เพราะเหตุผลนี้แหละที่ทำให้อนาคตของเราไม่มีกันและกัน..” “เพียงแค่คุณอดทน..” “เหรอ..คุณคิดว่าแค่ฉันอดทนแค่นั้นก็พอเหรอ..” “เสียงคุณเริ่มดังแล้วนะ..” ผมเตือน “รับรองว่าไม่ดังกว่าเสียงเพลงนั่นแน่..” เธอพูดเสียงเรียบ บุหรี่ถูกจุดแดงวาบ เธออัดเข้าไปเต็มปอด แล้วค่อย ๆ ระบายออกมา “คุณปล่อยให้ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยว ปล่อยให้ฉันสู้ชีวิตแต่เพียงผู้เดียวในสังคมที่แปลกใหม่ ฉันเหมือนเด็กโง่ ๆ คนหนึ่งที่ต้องพึ่งตัวเองตลอดเวลานับแต่ก้าวออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัย ฉันมีเพียงแต่คุณเท่านั้นเป็นที่พึ่ง แต่คุณก็ไม่อยู่กับฉัน..” ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร เธอก็พูดต่อมาเหมือนสายน้ำที่ไหลอย่างต่อเนื่อง “คุณรู้ไหมฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง กว่าฉันจะได้งานทำ กว่าฉันจะปรับตัวให้เข้ากับสังคมนั้นได้ ฉันต้องใช้ความอดทนสักเท่าไร..” ประโยคท้ายทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก “ฉันมีเพียงคุณ คุณที่อยู่ไกลมาก เป็นที่พึ่งทางใจ ฉันทำทุกอย่างเพื่อที่จะรอคุณ แต่แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็สูญเปล่า..” “ผมไม่เข้าใจ..” เธอหัวเราะลงคอเหมือนเย้ยหยัน “ฉันปฏิเสธชายหนุ่มมากมายที่มารุมล้อมฉัน หยิบยื่นสิ่งดี ๆ ให้กับฉัน เพียงเพราะฉันมั่นใจความรู้สึกของตัวเอง และเชื่อในความรู้ของคนที่ฉันรัก..” “คุณกำลังหมายความว่าอะไร?..” “คุณคงไม่รู้ ว่าเมืองที่คุณเรียนอยู่ มีเพื่อนสนิทของฉันอยู่ที่นั่นอยู่คนหนึ่ง..” ผมอึ้ง “เขาเขียนจดหมายเล่าพฤติกรรมของคุณให้ฉันฟังทุกอย่าง แม้แต่เรื่องที่คุณไปจีบผู้หญิงไทยคนหนึ่ง เทียวรับเทียวส่งอยู่นานนับเดือน..” ใจผมกระหวัดถึงแสงสุนันท์ เพื่อนสาวของผมคนหนึ่งที่สนิทกับผมตอนที่เรียนอยู่ที่นั่น เราไม่มีอะไรกันมากไปกว่าคำว่าเพื่อน เพื่อนที่เป็นคนไทยเหมือนกัน จากบ้านจากเรือนมาเรียนเหมือนกัน จึงสนิทสนมกันมากกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ แต่ผมยังไม่แก้ตัว..รอให้เธอพูดให้จบเสียก่อน “เขาเล่าแม้แต่ตอนที่คุณขอความรักจากผู้หญิงคนนั้น ” จบเพียงแค่นั้น..เธอดื่มไวน์หมดแก้วอีกครั้ง เมินไปทางเวที พร้อมกับสูบบุหรี่จนแก้มตอบ ผมเห็นน้ำตาของเธอซึมออกมา แต่เพียงนิดเดียวก็แห้งหายไป เสียงเพลงเปลี่ยนไปตามอารมณ์ผู้เล่น ผู้ร้อง และตามความต้องการของผู้ฟัง สายน้ำตกจำลองยังคงรินไหล ดอกไม้สีแดงสดต้องหยาดน้ำที่กระเซ็นมาอยู่ริก ๆ ผมสูดลมหายใจอีกครั้ง เพื่อจะพูดในสิ่งที่ควรพูดเช่นกัน “เรื่องนั้นผมมีคำอธิบาย..แต่ยังก่อน..” “ที่ผมอยากจะพูดบ้างก็คือ คุณรู้ไหมว่าผมไม่ได้ต้องการจะไปจากคุณเลย ถ้าผมไม่รักคุณมากล่ะก็ ต่อให้จ้างผมเท่าไรผมก็จะไม่ไปเรียนต่อ..” “คุณก็รู้ เรารักกันในลักษณะที่ต้องปกปิดครอบครัวของคุณไม่ให้รับรู้ตลอดเวลา เหตุผลก็คือคุณกลัวคุณพ่อของคุณรับผมไม่ได้ รับผู้ชายลูกข้าราชการเล็ก ๆ คนหนึ่งที่มีฐานะยากจนกว่าบ้านของคุณคนนี้ไม่ได้..” “ตลอดเวลาเราต้องหลบซ่อน ผมต้องส่งคุณแค่จุดที่คุณบอกให้ส่ง เพื่อไม่ให้คุณพ่อของคุณรู้ ผมต้องแอบโทรศัพท์หาคุณแล้วรอให้คุณโทรกลับมา คุณรู้ไหมว่าผมรู้สึกอย่างไรตลอดเวลาที่ผมต้องทำอย่างนั้น..” “ผมดูถูกตัวเอง ผมรังเกียจตัวเอง ผมไม่มีอะไรคู่ควรกับคุณเลยแม้แต่สักนิด ในขณะเดียวกันผมก็ภาคภูมิใจในตัวเอง ว่าขนาดไม่มีอะไรนี่แหละ ผมยังสามารถครองหัวใจของลูกสาวเศรษฐีไว้ได้..” “สิ่งที่ผมต้องทำก็คือ ผมต้องถีบตัวเองให้ขึ้นไปเท่าเทียมกับคนที่ผมรักให้ได้ ผมจะต้องสร้างฐานะให้ใกล้เคียงคุณให้ได้ เพื่อผมจะได้มีเกียรติพอที่จะไปขอคุณแต่งงานกับคุณพ่อของคุณ..” “นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องดิ้นรน ตรากตรำอ่านหนังสือ สอบชิงทุนจนสามารถไปเรียนต่อได้..” “แต่ผลปรากฎว่า คนที่ผมรัก กลับโทร.มาขอเลิกกับผม ด้วยเหตุผลเพียงว่า “ฉันเสียใจ ” “ “คุณบอกกับผมว่าคุณเสียใจ เสียใจที่ต้องเลิกกับผม เพราะคุณมีผู้ชายอีกคนที่ดีกว่า..” . ความเงียบเข้าปกคลุมเราทั้งสองอีกครั้ง แม้รอบข้างยังอึงอลไปด้วยเสียงดนตรีและเสียงพูดคุย เป็นความเงียบที่งันสนิท ราวกับจะดึงเราทั้งสองให้จมลึกไปสู่ขุมนรก “แล้วเรื่องที่แสงสุนันท์เล่ามา คุณไม่มีคำอธิบายบ้างรึ?” ผมอุทานอะไรคำหนึ่งออกมา “เพื่อนคุณคนนั้นชื่ออะไรนะ?” “แสงสุนันท์..” ผมทิ้งหลังตัวเองพิงพนักเก้าอี้ดังโครมใหญ่ อย่างนี้นี่เอง.. .. จากคุณ : แทน - [ 15 มี.ค. 47 22:55:57 A:202.57.173.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 แสงสุนันท์เป็นเพื่อนหญิงเพียงคนเดียวที่ผมสนิทสนมด้วยที่สุดขณะไปเรียนอยู่ที่เมืองนอก เธอดีกับผมมาก มากจนบางครั้งผมก็อึดอัด เธอมักชวนผมไปเที่ยวกับเธอสองต่อสอง แม้ผมไม่ค่อยจะเต็มใจนัก แต่ด้วยผมเห็นเธอเป็นผู้หญิงไทยเพียงคนเดียว คงจะเหงาและต้องการเพื่อนที่พูดจาภาษาเดียวกัน ผมจึงไม่ได้คิดอะไรมาก มีอยู่วันหนึ่งเธอให้ผมไปส่งเธอจนถึงที่พัก เธอพยายามเหนี่ยวรั้งให้ผมค้างที่นั่น แต่ผมเห็นว่าไม่เหมาะ..และอีกอย่างไม่ผมอยากจะผิดกับผู้หญิงคนที่ผมรัก ผมจึงได้ปฏิเสธเธอไป ครั้งนั้นทำให้เธอโกรธมาก พูดใส่หน้าผมว่าผมไม่มีทางที่จะได้แต่งงานกับคนที่เป็นเจ้าของหัวใจของผมได้แน่ เธอยังท้าอีกว่าแล้วคอยดู.. ใครจะรู้ล่ะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนกับธารารัตน์ การปั้นแต่งเรื่องราวในจดหมายนั้นก็เพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างของเธอ ความจริงที่มีเพียงครึ่งถูกเพิ่มเติมให้มากขึ้นตามความรู้สึกริษยาของเธอเอง เพราะผู้หญิงคนนี้น่ะหรือ ที่ทำให้ความรักของผมและธารารัตน์ล้มครืนลง??? แม้เธอจะเมาแต่เธอก็ยังไม่มีอาการซวนเซให้เห็น ฝีเท้ายังเนิบนิ่ง คอยังเชิดระหงส์ สมกับเป็นทายาทเศรษฐีเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ เศรษฐีที่ถูกยึดทรัพย์ และศาลสั่งล้มละลายไปตั้งแต่สองเดือนแรกที่ผมบินไปจากเมืองไทย นี่เอง จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม เธอจึงต้องพึ่งตัวเองในทุกอย่าง ตลอดเวลาที่ผมไม่ได้อยู่กับเธอ “คุณไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ผมรู้เลยสักนิด..” “ฉันกลัวคุณจะเป็นห่วงฉันจนเรียนไม่จบ..” ผมพยายามข่มความโกรธของตัวเองเต็มที่ “มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาปิดบังกัน!! “ เสียงของผมดังจนเธอตกใจ “ แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น..” พักใหญ่ที่เดียวกว่าผมจะควบคุมอารมณ์ได้ “คุณพ่อหนีไปพร้อมกับทิ้งภาระทุกอย่างไว้กับคุณแม่ ท่านคิดมากจนเป็นโรคประสาท ฉันต้องไปอาศัยอยู่กับคุณอาพักหนึ่ง หลังจากได้งานทำแล้วจึงแยกมาอยู่คนเดียวจนทุกวันนี้..” . ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด ปัญหาที่เกิดขึ้นเพราะเราต่างไม่สื่อสารกันให้กระจ่าง ระยะทางเป็นอุปสรรคที่แท้จริงของความรักอย่างนั้นหรือ?? ไม่ใช่..ระยะทางเป็นแค่ตัวเสริม หากความมั่นคงของจิตใจต่างหากเล่า ที่ปรวนแปรไปตามเหตุการณ์จนก่อให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น “แล้วคนที่คุณบอกว่าคุณรักเขา..ตอนที่คุณโทร.มาขอเลิกกับผม ตอนนี้เขาอยู่ไหนแล้ว?..” “ฉันทำให้เขาเสียใจ จนเขาต้องทิ้งฉันไปเองในที่สุด..” “แสดงว่าคุณไม่ได้รักเขา..” “ใช่..นั่นเป็นคำตอบที่ฉันเพิ่งมั่นใจเมื่อฉันตกลงเลิกกับคุณไปแล้ว เขาเข้ามาแทนที่คุณไม่ได้..” “แล้วทำไมคุณไม่กลับมาหาผม?” “คุณคิดว่าคนอย่างฉัน จะโทร.ไปขอคืนดีกับคุณ ด้วยเหตุที่ว่าเลิกกับแฟนใหม่ได้แล้วงั้นรึ?” . เธอเปิดประตูรถเก๋งคันเล็ก ๆ ของเธอ ขึ้นนั่งประจำที่คนขับ เงยหน้าขึ้นสบตาผม แล้วยิ้มให้ผมเล็กน้อย ดวงตาของเธอบอบช้ำ ไม่ใช่จากการหลั่งไหลของน้ำตาเป็นสายน้ำ หากเพราะการกลั้นทำนบนั้นไม่ให้ทะลายลงมา “เราควรจะเริ่มต้นกันใหม่..ในเมื่อเราสองคนยังรักกันอยู่..” เธอส่ายหน้า “ฉันทำผิดกับผู้ชายถึงสองคนมาแล้วในชีวิตของฉัน ฉันจะไม่ยอมทำอย่างนั้นอีกแล้ว และเขาคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยเขาก็เป็นคนดี เขารักฉัน และที่สำคัญ ” “คุณคิดว่าคุณก็รักเขา??” “ใช่.. ฉันจะต้องรักเขาให้ได้ เท่ากับที่เขารักฉันเช่นกัน!!” . จากคุณ : แทน - [ 15 มี.ค. 47 22:59:19 A:202.57.173.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมปิดประตูรถให้เธอ คำพูดหลายอย่างเอ่อล้นอยู่ที่ปากแต่ไม่ได้พูดออกมา เธอกำลังจะไปจากผมอย่างถาวร ผมไม่สิทธิแอบคิดแอบหวังอีกแล้ว ว่าวันหนึ่งเธอจะกลับมา “คุณก็ควรจะทำให้ได้เหมือนฉันเหมือนกัน..” “ควรจะรักผู้หญิงของคุณที่รักคุณอยู่ในเวลานี้ให้มาก เปิดใจให้หมด ทุ่มเททุกอย่างให้กับเธอ อย่าทำให้เธอเสียใจเหมือนกับฉัน..” “เราแค่เริ่มคบกันได้ไม่กี่เดือน..” ผมพยายามอธิบาย “งั้นเวลาที่มีจากนี้ไป คุณก็ไม่ควรจะทำให้มันสูญเปล่า..” “ฉันจะยินดีมาก ที่ได้ข่าวว่าคุณจะแต่งงาน..” .. รถของเธอวิ่งอยู่ข้างหน้า บนถนนที่ค่อนข้างว่างยามดึกของคืนนั้น ผมตามเธอไปด้วยความเป็นห่วง เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้ง ฝนที่ไม่ได้ตั้งเค้า ก็เทพรำลงมา เธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดความเร็วลง ผมกระวิบไฟเตือนให้เธอระมัดระวัง ที่ทำอย่างนั้นก็เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้ดีกว่านั้น แต่เธอคงนึกว่าผมเรียกให้เธอหยุด เธอจึงจอดรถเข้าข้างทาง ผมจอดตาม ตัดสินใจออกไปคุยกับเธอให้ทิ้งรถไว้ แล้วให้ผมไปส่ง แต่เมื่อไปถึง ภาพที่ผมเห็นกลับทำให้ผมตะลึงงัน หญิงสาวคนหนึ่ง นั่งร้องไห้จนตัวงออยู่ในรถ เธอสะอื้นจนตัวสั่นสะท้าน ใช้กำปั้นทุบไปที่พวงมาลัยรถแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดฝืน ผมยืนหลั่งน้ำตาไปกับสายฝน “ส่งฉันแค่นี้แหละค่ะ..ขอบคุณ” เธอหยุดยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าคอนโดฯ แห่งหนึ่ง แถวชานเมือง “รู้ไหมฉันสบายใจมากเลย จากการที่เราได้พบกันวันนี้..” “สิ่งที่ค้างคาใจมาเป็นปี มันได้หลุดหายไปหมดแล้ว..” “ขอบคุณในทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ฉัน..ต่อนี้ไป คุณควรจะทำเพื่อตัวเองได้แล้ว..” “เราสองต่างมีเส้นทางเป็นของตนเอง เป็นเส้นทางที่เราได้เลือกกันไปแล้ว ฉะนั้นจงก้าวต่อไปให้มั่นคงที่สุด..” “คุณจะอยู่ในหัวใจของฉันเสมอ..ลาก่อนค่ะ..” . ภาพหญิงสาวร่างสูงคอระหงษ์ผินหลังเดินหายไปจากสายตาของผมในกลางดึกคืนนั้น ยังคงวนเวียนอยู่ในความรู้สึกของผมไม่รู้วาย . นั่นเป็นอารมณ์หนึ่งของผม..ที่เคยเขียนและโพสต์ในชื่ออื่น.. เป็นอารมณ์เดียวกับตอนนี้..ที่รู้สึกโหยหาวันเวลาเก่า ๆ  อย่างเหลือเกิน วันเวลาที่สวยงาม..หวานชื่น..สุขสม แม้จะผ่านมาเนิ่นนาน..ก็ยังตอกย้ำหัวใจให้เจ็บช้ำอยู่ในเวลานี้ หากเพียงเราเข้าใจกัน..หากเราหนักแน่นต่อความรักของกันและกัน วันเวลาที่ผ่านมาจนถึงเวลานี้..คงจะไม่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน ซึ่งกัดกินกร่อนหัวใจ..ให้แหว่งวิ่นไม่มีชิ้นดี.. อย่างเช่นทุกวันนี้... "ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน...." ....... จากคุณ : แทน - [ 15 มี.ค. 47 22:59:53 A:202.57.173.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อะไรกัน มาทำให้ป้าต้องกลับไปซึมเศร้าไปหนึ่งนาที การจะหนักแน่นต่อความรัก มันช่างยากเสียจริงๆ แต่ป้าขอคุยหน่อย ป้าผ่านสิ่งยากสิ่งนั้นมาแล้ว ไม่มีอะไรมากัดกร่อนหัวใจดวงน้อยของป้าแล้วล่ะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 15 มี.ค. 47 23:27:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Life is not love.. but..love is life... and..memory. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 15 มี.ค. 47 23:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าสงสารทั้งคู่ที่ไม่ยอมไถ่ถามกันให้ดีเสียก่อน ความรักต้องหนักแน่น ตามีไว้ใช้ดู ปากมีไว้เพื่อไถ่ถาม หูเบานักรักมักจร การประชดทำให้ชีวิตหดหู่ แต่เห็นด้วยกับป้าเอมนะเรื่องที่ว่าเราสองคนผ่านเรื่องยากมาแล้ว ไม่มีอะไรมากัดกร่อนหัวใจดวงน้อยได้อีก จริง ๆ ด้วยเนอะป้าเอม จากคุณ : นัทตี้ - [ 16 มี.ค. 47 00:23:14 A:62.167.201.111 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 คิดถึงเนื้อเพลงคุ้นหูตัวเอง  แต่อาจจะไม่คุ้นหูคนอื่น  ที่พี่คนหนึ่งเขียนไว้ "รัก กับ ชีวิต  ใครคนหนึ่งคิด  ใครคนหนึ่งฝัน ความรัก  มีแค่ใจยืนยัน  แต่ชีวิตนั้น  มันคนละทาง" คนบางคนมีความสุขกับการได้รอ  ใจบางใจจมอยู่ในห้วงทุกข์แห่งการเฝ้ารอ ฝากเพลงนี้มาให้ฟังค่ะ  http://365jukebox.com/script/play.cgi?songid=0053 วันใหม่ (รัดเกล้า อมาราดิษ) ห้องที่ดูว่างเปล่า เธอก็ดูเงียบเหงา   ที่แววตาเธอนั้นช่างดูเศร้า   ฉันรู้เธอเป็นอะไร   ในมือเธอถือรูปถ่าย   หน้าต่างเธอปิดเอาไว้   จะเก็บความทรงจำ แค่นั้นก็คงง่าย   แต่เก็บเวลาคงไม่ไหว * อย่าติดกับวันและคืนเก่าๆ   อย่าอยู่กับความคุ้นเคยเก่าๆ   อย่าให้วันคืนที่ดีเก่าๆมาทำร้าย   เปิดดวงใจของเธอค้นหา   สิ่งที่เธอนั้นคอยไขว่คว้า   ให้เวลารักษาและทำให้พบ กับวันใหม่   ออกไปดูข้างนอก และบอกตัวเองเอาไว้   สิ่งดีๆในวันนี้ต้องมีใหม่   ถ้าใจของเธอนั้นพร้อม *   วันคืนที่แสนดีงามก็ควรที่จะจดจำ   แต่รอคอยให้ย้อนคืนคงต้องเจอแต่ความเจ็บช้ำ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 16 มี.ค. 47 00:28:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สองคนนี้เค้ารักกันมากเกินไปรึเปล่านะ จากคุณ : Canossa - [ 16 มี.ค. 47 01:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อดูเวลา  และความยาวของเนื้อเรื่องแล้ว ขออภัยที่ไม่ได้อ่านในตอน คอมเมนท์ แต่ยังไงก็จะตามมาอ่านให้ครบถ้วนแน่นอน รักษาสุขภาพฮับ เทกแคร์นะคะ จากคุณ : นู๋เร - [ 16 มี.ค. 47 01:53:55 A:203.113.38.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ส่วนตัวแล้วชอบ เวอร์ชั่น วันเสาร์ กับวันเฉา ๆ ของผม มากกว่าค่ะ เพราะในความเศร้า มีการแทรกบทตอนที่มีความน่ารัก อยู่เยอะ :) จากคุณ : โคอาร่า - [ 16 มี.ค. 47 09:06:04 A:203.130.143.243 X:10.0.153.141 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บนหนทางแห่งความรัก มักมีความไม่แน่ใจเกิดขึ้นเสมอ... จากคุณ : ซอมพอแดง - [ 16 มี.ค. 47 10:24:53 A:202.129.2.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ....เวลา... มักจะไขปริศนาได้เสมอ... ทำไมน๊อ... ^^? จากคุณ : p_jung - [ 16 มี.ค. 47 12:19:49 A:203.149.44.28 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถึงว่า เคยอ่าน มาแล้ว จากคุณ : เอ็นจัง - [ 16 มี.ค. 47 13:33:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าจัง มิน่าเขาว่า รักแท้แพ้ค่าโทรศัทพ์นี่เอง จากคุณ : รสา รสา - [ 16 มี.ค. 47 15:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อย่างน้อยๆก็มีความทรงจำ และ วันเวลาที่สวยงาม..หวานชื่น..สุขสม เอาไว้ระลึกและปลอบประโลมใจอย่างเศร้าเหงา ในยามที่ชีวิตหม่นหมองโหยหา ^___^... ส่วนตัวผมเคยเจอครั้งเดียว และคนเดียวในชีวิต ที่ผมไม่เข้าใจผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่ ม.2 จนจบมหาวิทยาลัยจนมีงานทำ กว่าจะเข้าใจกันเธอก็ลูกสองคนไปแล้ว แม้..เสียดายไม่หาย ต่อมาผมเลยกลายเป็นคนผวา เอิ๊อกซซซซ!!!! จากคุณ : Psycho man - [ 16 มี.ค. 47 16:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 17 "เรื่องสั้นที่เต็มไปด้วยความเศร้า..เรื่องสั้นที่มีแต่การเพ้อรำพัน..ตอกย้ำให้หัวใจตัวเองบอกช้ำมากยิ่งขึ้น นานแล้ว..ที่ความรู้สึกนี้ได้ห่างหายไป..แต่อะไรเล่า..ทำให้มันกลับมาอีกครั้ง??  อะไร??" เรื่องเศร้า เรื่องเจ็บปวด คนเราจะจดจำได้ดีกว่าเรื่องไหนๆในชีวิต ยิ่งอายุมากขึ้นประสบการณ์หลายๆอย่างย่อมมากขึ้นตามกาลเวลา ไม่แปลกหรอกหากวันไหนมันจะผุดขึ้นมาทักทายเราสักครั้ง   หญิงไทยว่าเจอเรื่องเจ็บปวดแต่ละครั้ง ทำให้จิตใจเราเข้มแข็งขึ้นนะ หรือคุณว่าไง??? สักวันคุณจะเจอคนที่รักคุณและห่วงใยคุณด้วยใจจริง ขอแค่ให้คุณเปิดใจและยิ้มรับมันด้วยหัวใจที่แท้จริงเท่านั้น หญิงในสเป็คอาจจะเป็นสาวสวย ตาคม ผมดำยาวเหยียด เปลี่ยนเป็นสาวมั่น ตาตี่ ย้อมแดงยาวหยิก หรือผมสั้นมาดมั่นใจ นุ่งน้อยห่มนิด ตามสไตล์วัยรุ่น  ลองเปลี่ยนใจวิ่งตามสมัยคุณอาจจะลืมคิดเรื่องเศร้าๆก็ได้ ใครจะรู้.... ขำคุณ Psycho man เมื่อไหร่เรื่องใหม่จะมาล่ะคะคุณ อ่านเรื่องของคุณแล้วทำให้จิตใจชุ่มชื้น หัวเราะได้ตลอดเรื่อง แม้บางครั้งจะแฝงด้วยความซาดิสซ์นิดๆมาด้วยก็ชอบ อุ๊บ.... (ขออภัยเจ้าของกระทู้ด้วยค่ะ ทวงข้ามกระทู้เลยเรา) จากคุณ : หญิงไทย - [ 16 มี.ค. 47 20:33:09 A:213.101.42.227 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เชื่อค่ะว่าคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ถึงเอาเรื่องเก่า (ในชื่ออื่น) มาแปะ แซวนิด แซวหน่อยคงไม่ว่ากัน :) คอระหง เข้าใจว่าไม่มี ษ์ นะคะ จากคุณ : scottie - [ 17 มี.ค. 47 01:06:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เศร้าจิงด้วย ระยะทางกะความรักเหรอ T-T จากคุณ : Antares(วันนี้น้ำตาซึมไปเรย) - [ 17 มี.ค. 47 10:02:22 A:202.44.135.35 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 20 งือๆๆ ป.ล. ไปไหนครับคราวนี้ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 17 มี.ค. 47 13:06:16 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มีด้วยหรือ...ผู้ชายที่ รักผู้หญิงคนเดียวมาตลอด... เคยเจอแต่ในภาพฝันของใครต่อใครเท่านั้น แน่นอน...ตัวเองด้วย .......//แต่งงาน จากคุณ : จูนิ - [ 17 มี.ค. 47 15:03:10 A:210.86.221.126 X: ]