จากคนนิสัยไม่ดี
       ( Fan-Fiction จาก Harry  Potter )


   หากเป็นเมื่อก่อน เสียง "ป็อป!" และ "เปรี้ยง!" อันเกิดจากการหายตัวของพ่อมดและคงไม่ได้ผ่านเข้ามาสร้างความรำคาญแก่ใจของพ่อมดหนุ่มแม้เพียงเศษเสี้ยว แต่วันนี้เสียงเหล่านั้นกลับรบกวนจิตใจของเขาอย่างหนัก เพราะทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลงไป

   เมื่อพ่อมดหนุ่มเดินผ่านน้ำพุภราดรภาพผู้วิเศษซึ่งเพิ่งได้รับการซ่อมแซมใหม่หลังจากที่คนที่เขาก็รู้ว่าใครได้บุกเข้ามาถึงกระทรวงเวทมนตร์ เขาก็ล้วงเอาถุงถุงหนึ่งออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วคว่ำถุงลงเทเงินเหรียญทั้งหมดในถุงใบนั้นลงในน้ำพุ ด้วยท่าทีช้าผิดกับบุคลิกปกติของเขา   ทั้งยังมองดูเหรียญเกลเลียน ซิกเกิ้ล และคนุตส์แต่ละเหรียญจากถุงของเขา ค่อยๆ จมลงไปสู่ก้นสระจนครบ จึงเดินจากไป

   ไม่มีเหตุผลใดที่บอกได้ว่าทำไมพ่อมดหนุ่มจึงเลือกใช้ทางเข้าออกของผู้ติดต่อแทนที่จะใช้ผงฟลูหรือหายตัวตามปกติ   อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาเองก็ได้ตัดสินใจไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เพราะว่าการเลือกใส่ชุดแบบแบบมักเกิ้ล   นั้นดูเหมือนว่าจะได้รับการเตรียมพร้อมจากผู้สวมใส่ว่าจะต้องขึ้นไปบนโลกของมักเกิ้ล

   พ่อมดหนุ่มขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินของมักเกิ้ลในมหานครลอนดอนอันกว้างใหญ่อย่างคล่องแคล่วไม่ติดขัดเหมือนที่พ่อมดส่วนใหญ่เป็น   ซึ่งนี่คือผลพลอยได้จากการทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยของบาร์ทีเมียส เคร้าช์เป็นเวลาหนึ่งปีหลังจากเขาการจบการศึกษาที่โรงเรียนฮอกวอร์ต   ก่อนที่บาร์ทีเมียส เคร้าช์จะถูกสังหารโดยลูกชายของตนเองที่เป็นผู้เสพความตาย   สมุนของ…คนที่เราก็รู้ว่าใคร   โดยได้รับคำสั่งจากคนที่เราก็รู้ว่าใคร…

   …ไม่ใช่หรอก นั่นเป็นเพียงเรื่องที่เด็กสติไม่ดีคนหนึ่งพูดออกมาเท่านั้น… พ่อมดหนุ่มพยายามปลอบใจตนเองว่าอย่างนี้มาตลอดหนึ่งปี แบบที่คนในกระทรวงส่วนใหญ่คิดกัน คนที่เราก็รู้ว่าใครดับสูญไปเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว ไม่มีวันกลับมา

   แต่ตอนนี้พ่อมดหนุ่มรู้ดีว่านั่นไม่ใช่ความจริง เพราะเมื่อไม่นานมานี้เองคนที่เราก็รู้ว่าใคร ได้บุกเข้ามาถึงกระทรวงเวทมนตร์เพื่อมาฆ่า "เด็กชายผู้รอดชีวิต"

   ท่ามกลางความแออัดของรถไฟฟ้าใต้ดินแห่งมหานครลอนดอนอันซับซ้อน พ่อมดหนุ่มกลมกลืนไปกับฝูงชนรอบตัวไม่โดดเด่นสลักสำคัญ เป็นส่วนหนึ่งของฝูงชนอันมหาศาลที่ใช้บริการระบบขนส่งมวลชน

   เขาออกจากรถไฟฟ้าใต้ดินที่จอแจของมักเกิ้ล แล้วเข้าไปยังร้านหม้อใหญ่รั่วอันมีบรรยากาศอึมครึม แต่ก็เดินต่อไปที่หลังร้านอย่างรวดเร็วเพื่อเปิดประตูสู่ตรอกไดแอกกอนเพื่อซื้อสิ่งของจำเป็น   ด้วยเงินที่เหลืออยู่

   พ่อมดหนุ่มผมแดงมิได้เทเงินของตนเองทั้งหมดลงในน้ำพุ แต่เก็บไว้จำนวนหนึ่งเท่ากับรายได้ในปีก่อน เมื่อครั้งยังทำงานอยู่ในแผนกความร่วมมือเวทมนตร์ระหว่างประเทศ   หลัง
จากซื้อของในตรอกไดแอกกอนเสร็จแล้ว เขาก็พาตนเองมายังห้องพักได้ในที่สุด

   เมื่อจุดไฟในเตาผิงเสร็จแล้ว เขาก็ไปที่โต๊ะทำงาน ที่เต็มไปด้วยกองเอกสารต่างๆ   เขาพยายามคัดแยกเอกสารต่างๆ ที่จะส่งไปยังรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์ เสยผมหยักศกสีแดงเพลิงไปอย่างเบื่อหน่าย หลังจากทำงานไปได้เพียงครู่เดียวก็หยุด ขยับไปนั่งหน้าเตาผิงแทน   เงาสั่นไหวทอดยาวลงบนฝาผนังห้องึ่งเงียบสนิท ไร้ซึ่งสุ้มเสียงใดๆ

   พ่อมดหนุ่มนึกสงสัยว่าก่อนหน้านี้ ทำไมเขาไม่รู้สึกเลยว่า ที่นี่เงียบเพียงไร แต่ว่าเมื่อไม่มีเสียงของน้องชายฝาแฝด ก็ควรจะเป็นเรื่องดีมิใช่หรือ   แต่ว่าไม่ใช่ ยามนี้พ่อมดหนุ่มก็เพิ่งรู้สึกหลังจากเวลาผ่านไป ๑ ปี ว่าการมาอยู่ที่นี่ ทำให้ชีวิตของเขาขาดหลายสิ่งหลายอย่าง

   พ่อมดหนุ่มมองเปลวไฟอย่างเลื่อนลอย ทว่าภาพของเปลวไฟกลับมิได้ปรากฏแก่สายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย เวลานี้เขานึกถึงภาพบ้านโพรงกระต่ายอันอบอุ่น มีเสียงอึกทึกจากการเล่นแผลงๆ ของน้องชายฝาแฝด น้องชายอีกหนึ่งคนกับน้องสาวคนเล็ก พ่อที่ชอบศึกษาเรื่องมักเกิ้ล และ …แม่ของเขา

   …ไม่ได้… พ่อมดหนุ่มพยายามห้ามตนเองไว้ไม่ให้คิดไปไกล …ต้องรีบทำงานต่อให้เสร็จ… แล้วเขาก็ลุกขึ้นกลับไปทำงานยังโต๊ะของเขาทันที

--------------------------------

   "ท่านคะ วันนี้คุณเพอร์ซี่ อิกเนเชียส วีสลีย์ ไม่มาทำงานนะคะ" แม่มดคนหนึ่งบอกแก่รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์

   "อย่างนั้นหรือ" คอร์ลีเนียส ฟัดจ์ พูดขึ้น "แล้วงานที่เขานำไปทำที่บ้านล่ะ"

   "เขาส่งมาด้วยไปรษณีย์นกฮูกพร้อมกับใบลาแล้วค่ะ" แม่มดคนนั้นบอก "พร้อมกับใบลา"

   "ดีเหมือนกันนะ ดูเหมือนว่าตั้งแต่มาทำงานในสำนักงานนี้ เขาจะยังไม่ได้พักเลย" ฟัดจ์บอก

   แม่มดคนนั้นยิ้มรับก่อนที่ฟัดจ์จะเดินจากไป

--------------------------------


   ในเวลาช่วงเช้าของวันนั้น เพอร์ซี่ อิกเนเชียส วีสลีย์ ไม่ได้ปล่อยตัวให้ว่างเลยแม้แต่วินาทีเดียว ด้วยเกรงว่าจะทำให้คิดฟุ้งซ่านไปอีก เขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องจัดการทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อย   หลังจากส่งไปรษณีย์นกฮูกหลายตัวไปยังกระทรวงเวทมนตร์ในตอนเช้าตรู่แล้ว เขาก็เก็บกวาดห้องให้สะอาดเอี่ยม เช็ดโต๊ะทำงานที่ตอนนี้ไม่มีแฟ้มเอกสารอยู่แล้ว รวมถึงปัด กวาด เช็ด ถูตามพื้น ฝาผนัง และฝ้าเพดาน

   แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวให้วุ่นวายเพียงไร ก็ไม่อาจทำให้เขาได้คลายความเบื่อหน่ายไปเลยแม้แต่น้อย พอเวลาผ่านไปเกินเที่ยงวัน เขาก็ไม่สามารถหางานใดมาทำต่อได้อีกแล้ว แต่จะให้นั่งอยู่ในห้องเฉยๆ หรือ ประเดี๋ยวก็จะคิดถึงบ้านอีก เขาจึงไปหาอะไรกินดื่มในตรอกไดแอกกอน

--------------------------------

   ที่ร้านไอศกรีมในตรอกไดแอกกอน มีพ่อมดหนุ่มผมสีแดงเพลิงคนหนึ่งนั่งกินไอศกรีมรสกาแฟอยู่เงียบๆ ท่ามกลางความจอแจแอแออัดในตรอกเล็กๆ พ่อมดคนนี้มีได้มีความสลักสำคัญใดๆ ต่อผู้คนอื่นในตรอกนี้ไปมากกว่าโต๊ะ เก้าอี้ ที่เขานั่งอยู่สักเท่าไร ซึ่งในความวุ่นวายนี้ พ่อมดหนุ่มคนนั้นก็ได้ตระหนักถึงความไม่แตกต่างระหว่างพ่อมดแม่มดและคนธรรมดาเป็นครั้งแรก

   เขามองข้ามไปยังอีกฟากหนึ่งของตรอก ซึ่งมีพ่อมดแม่มดเด็กๆ หลายคนเดินมาซื้ออุปกรณ์การเรียนพร้อมกับพ่อแม่ด้วยในหน้ายิ้มแย้ม

   …พวกเขาจะรู้ไหมนะ ว่าเจ้าแห่งศาสตร์มืดกลับมาแล้ว… พ่อมดหนุ่มคิด …แล้วถ้ารู้ เขาจะเชื่อว่ามันเป็นความจริงไหม…

   พ่อมดหนุ่มเดินไปตามตรอกได้แอกกอนด้วยอาการเหม่อเล็กน้อย สายตาเลื่อนลอยมองผ่านไปตามป้ายร้านค้าที่แน่นขนัดท่ามกลางผู้คนจำนวนมาก

   โครม!

   พ่อมดหนุ่มผมแดงเดินไปชนแม่มดคนหนึ่งเข้า

   "ขอโทษครับ" เขากล่าวแล้วก้มลงไปเก็บของที่หล่นทันที

--------------------------------

   ที่ตรอกไดแอกกอน เพอร์ซี่ วีสลีย์เดินไปชนแม่มดคนหนึ่งเข้า หลังจากที่ได้เห็นหน้ากันแล้ว เพอร์ซี่ วีสลีย์ก็ทรุดตัวลงร้องไห้

   แม่มดคนนั้นคือ มอลลี่ วีสลีย์ แม่ของเพอร์ซี่ วีสลีย์

--------------------------------

   มอลลี่ วีสลีย์ คิดว่าพ่อมดที่เดินชนเธอนั้นดูคุ้นตา แม้ว่าในที่แรกฌธอจะมองเห็นเพียงศีรษะของเขาเท่านั้น เนื่องด้วยพ่อมดคนนั้นรีบก้มลงไปเก็บของ จนกระทั่งเขาเงยหน้าขึ้นมาเพื่อส่งของให้เธอ

--------------------------------

   เพอร์ซี่ วีสลีย์เงยหน้าขึ้นมาหมายจะส่งของที่เก็บขึ้นมาให้กับแม่มดคนนั้น แต่เมื่อเขาเห็นหน้าแม่มดคนนั้น มือที่ถือของอยู่ก็สั่นด้วยความตกใจจนของร่วงหล่นไปอีกรอบ เขาลุกขึ้นคิดว่าจะหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีหายไปท่ามกลางฝูงชนด้วยความกลัว

   ตามประสบการณ์ตลอดมาของเขา ผู้ที่ทำผิดกฎจะต้องถูกลงโทษตามที่กฎบัญญัติไว้ แต่วันนี้ยามที่เขาทำผิดกฎเสียเอง เขาก็กลัวที่จะต้องรับโทษ   นอกจากนี้ ในเมื่อเขายืนยันตลอดปีว่าเพื่อนรักของน้องชายเป็นคนบ้า ปฏิเสธที่จะเข้าร่วมภาคีพร้อมกับครอบครัว   ตอนนี้เขาจะสู้หน้าคนในครอบครัวของตนเองได้อย่างไร

   แต่ยังไม่ทันได้หัน ขาทั้งสองก็พลันหมดเรี่ยวแรง พ่อมดหนุ่มทรุดตัวลงไปอยู่ในท่านั่งกับพื้นตรอก น้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่ไหลพรากออกมา   มอลลี่ วีสลีย์ย่อตัวลงนั่งและกอดเขาไว้

   "ม…แม่ ครับ ผ…ผม ขอโทษ" เพอร์ซี่พูดเสียงสั่นพร้อมสะอื้น เขาพยายามลืมตาขึ้นมองตรงหน้า แต่ด้วยตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขามองเห็นเพียงเงารางๆ ของอาเธอร์ วีสลีย์ยืนอยู่เท่านั้น

   "พ่อ ผ…ผม ขอ ท…โทษ" เพอร์ซี่เริ่มสะอื้นมากขึ้น

   เพอร์ซี่พยายามเพ่งมองผู้คนที่ยืนอยู่รอบตัวให้ชัดที่สุดเท่าที่ตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาจะทำได้

   รอน น้องชายของเขายืนอยู่ตรงนั้นด้วย …ทุกคนทำถูกต้องหมด… เพอร์ซี่คิด …มีแต่เรา เราคนเดียว ทำผิดอยู่คนเดียว เราคือคนผิด คนที่ทำลายชื่อเสียงของครอบครัว

   ด้านข้างรอน มีเด็กชายอีกคนยืนอยู่ นั่นคือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ แฮร์รี่ พอตเตอร์ที่เขาเคยบอกผู้อื่นมาตลอดว่าเป็นคนบ้า   คนที่เขาเตือนรอนให้อยู่ห่างๆ ในจดหมาย   เขาพยายามทำให้คนแตกแยกกัน ไม่ต่างจากลอร์ดโวลเดอร์มอร์

   …ไม่ใช่แล้ว… เขาคิด …คนบ้าที่จริงอยู่ทางนี้ต่างหาก

   เพอร์ซี่ฟุบลงหมดสติไป