ความคิดเห็นที่ 1 “หึ ปัญหาของปานน่ะเหรอ  ปัญหาของปานก็พี่ไง  พี่นั่นแหละ เป็นตัวปัญหา!” “ปานเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า  เราคุยกันได้นะ” “ไม่!” เสียงนั้นตอบกลับมาในทันใด  ปานเหยียบคันเร่งจนมิด  ความเร็วของรถเพิ่มขึ้นยิ่งกว่าเดิม  เธอขับแซงรถคันหน้าในระยะกระชั้นชิด  รถที่วิ่งสวนมาหักหลบจนตกไปข้างทาง “ปานจะทำอะไรน่ะ ทำแบบนี้เราจะตายกันทั้งคู่นะ!” “ดีสิ  ตายซะได้ก็ดี  ปานจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าคนทรยศไงล่ะ” “อะไรกันปาน  ใครทรยศใคร?” ฉันเริ่มไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน “พี่เนตรน่ะสิ  ตอนนั้น ตอนที่พี่เนตรไม่สบาย พี่เนตรฝากพี่อาร์ตไว้กับปาน  ปานดูแลพี่อาร์ตอย่างดี  แล้วไง  พอหายดี พี่ก็จะมาทวงพี่อาร์ตกลับคืนงั้นรึ ไม่มีทาง!” “อะไรกันปาน  ปานเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว” “ไม่ต้องพูดแล้ว  ปากพี่ก็บอกว่ารักปาน  แต่จริง ๆ  พี่น่ะเห็นแก่ตัวต่างหาก  พี่คิดจะเก็บพี่อาร์ตไว้คนเดียว  พอเห็นพี่อาร์ตมาทำดีกับปาน  พี่เนตรก็จะมาพรากพี่อาร์ตไปจากปาน...” “....ตอนที่พี่เนตรไม่อยู่น่ะ  พี่อาร์ตดีกับปานมาก  เราสองคนเข้าใจกัน  พี่อาร์ตกับปานกำลังดูใจกัน  แต่พอพี่กลับมา ทุกอย่างมันก็พังหมด!” ปานหยุดรถกะทันหัน  หยาดน้ำตาจากดวงหน้าเรียวงามไหลไม่ขาดสาย  เธอซบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัย  ฉันค่อย ๆ  เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา “อย่ามาแตะต้องตัวปานนะ!!!” หญิงสาวตวาดเสียงดัง ก่อนจะผลักฉันจนกระเด็นติดประตูรถ ปานออกรถอีกครั้ง เธอเหยียบคันเร่งจนมิด สองข้างทางที่ผ่านไปมองเห็นแค่เพียงแสงไฟเป็นเส้น ๆ  ไปตลอดทาง มองไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร  รถยังคงวิ่งเร็วขึ้น ๆ  เรื่อย ๆ  ไม่มีท่าทางว่าคนขับจะผ่อนคันเร่งลงแม้แต่น้อย  ฉันพยายามจะเอื้อมมือไปบังคับพวงมาลัย เพียงแค่เอื้อมมือไปเท่านั้น  ฉันก็โดนสันมือของปานฟาดเข้าเต็มแรงที่ใบหน้า  หัวสมองมึนงงไปหมด  เลือดสีแดงเข้มไหลเป็นทางยาวจากมุมปากลงไปถึงคอ  ฉันค่อย ๆ เอามือมาซับบาดแผล  กายรู้สึกปวดเพียงเล็กน้อย  แต่ในใจมันเจ็บปวดยิ่งกว่า... ปานหันมามองสภาพของฉันแล้วยิ้มอย่างพอใจ  เธอเอื้อมมือมาแตะที่ริมฝีปากฉัน  ฉันสะบัดตัวหนีการสัมผัสนั้นทันที “อืม เลือดพี่ก็ยังเป็นสีแดงอยู่นี่  ทำไมมันไม่ยักเป็นสีดำอย่างใจของพี่นะ” คำประชดประชันเสียดสี หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวซึ่งฉันรักเธอเหมือนน้อง  มันคือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนนับจากวันที่เรารู้จักกันมา “หึ  แปลกใจล่ะสิ  พี่เนตรคงแปลกใจว่าทำไมปานถึงกลายเป็นแบบนี้  ปานเบื่อเต็มทนแล้ว  เบื่อกับการเสแสร้งทำเป็นดีของพี่  เบื่อรอยยิ้มหวาน ๆ  ของพี่  เบื่อกริยาอาการของพี่ตอนที่คุยกับพี่อาร์ต  ทำไมพี่เนตรต้องมาแย่งพี่อาร์ตไปจากปานด้วย!!” ฉันงงกับสิ่งที่ปานเอ่ยออกมา  พยายามจับต้นสายปลายเหตุ  ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้  ฉันป่วยหนักจนต้องเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล  และก่อนหน้านั้นฉันก็มีปัญหากับอาร์ตนิดหน่อย  เมื่อต้องไปอยู่ในโรงพยาบาล  ฉันจึงไม่มีแก่ใจจะไปคิดถึงใคร  เลยเอ่ยปากบอกปานไว้ว่าฝากดูแลอาร์ตด้วย  ไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดปัญหาลุกลามใหญ่โตตามมาได้ถึงขนาดนี้ “แล้วปานจะให้พี่ทำยังไง  พี่กับอาร์ตเรารักกันมานานแล้ว ปานก็รู้” “อย่ามาพูด  ปานไม่เชื่อ  นับตั้งแต่วันที่พี่ฝากพี่อาร์ตไว้กับปาน  พี่อาร์ตก็เป็นของปานแล้ว   พี่ไม่มีสิทธิ์!” “ปาน!!!” “ทำไม มีปัญหาอะไรรึไง” “ปาน พี่ว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ  หยุดรถก่อนเถอะ  ขับรถเร็วแบบนี้มันอันตรายนะ” “อยากให้หยุดเหรอ ได้  เดี๋ยวจะหยุดให้!” ความเร็วของรถเพิ่มขึ้นจนฉันไม่กล้ามองหน้าปัดความเร็ว  รู้แต่ว่ามันวิ่งเร็วมาก!  ตัวฉันได้แต่กระเด้งกระดอนไปมาตามจังหวะการหักเลี้ยวและเข้าเกียร์  อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันบ้าง  ไม่อยากเชื่อว่าความรักจะทำให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้  ฉันได้แต่ภาวนาขออย่าให้ปานทำอะไรโง่ ๆ เลย  ขอให้น้องสาวที่น่ารักของฉันกลับมาเป็นคนเดิมเถอะ รถพุ่งทะยานขึ้นสู่เนินเขาอย่างรวดเร็ว! สองข้างทางเป็นพกหญ้ารกชัฏ  ทุกอย่างรอบตัวมืดสนิท  นอกจากถนนข้างหน้าที่แสงไฟสาดส่อง ฉันก็มองไม่เห็นอะไรอีก จากคุณ : อัญชา - [ 17 มี.ค. 47 22:10:29 A:202.133.169.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 3. ทางข้างหน้าทอดยาวขึ้นตามแนวแนวเชิงเขา  รถยังคงไต่ระดับความสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ  เบื้องหน้ามองเห็นแต่ท้องฟ้ากว้างกับดวงดาวดวงน้อยเต็มฟ้า ข้างหน้าไม่มีถนน!!! ปานยังคงเร่งความเร็วรถต่อไปอย่างไม่มีทีท่าจะชะลอ   “ปานหยุดรถเดี๋ยวนี้นะ! เรากำลังจะตกเหวนะ!!” ปานหัวเราะคำรามลั่น  สีหน้าสะใจในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น  เธอกำลังทำให้ฉันกลัวขึ้นมาจริง ๆ !!!   อีกไม่กี่ร้อยเมตรข้างหน้าก็จะสุดทางแล้ว!  เหล็กกั้นไหล่ทางขวางอยู่ตรงหน้า ฉันตัดสินใจกระชากพวงมาลัยหักเลี้ยวจนสุดตัว!   รถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงสะบัดในทันที!  ก่อนที่ท้ายรถจะฟาดเข้ากับแผงเหล็กกั้นเต็มแรง  เป็นผลให้รถหยุดสงบแน่นิ่ง  เราสองคนไม่เป็นอะไร แค่แผลฟกช้ำเล็กน้อยเท่านั้น  โดยที่ยังไม่ทันจะได้สนใจอะไรอีก  ฉันรีบเปิดประตูลงจากรถ  แล้ววิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต  แต่ปานก็ไวพอกัน  เธอรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้ามากระชากผมฉันเข้าเต็มแรง  ศีรษะของฉันเอนไปตามแรงกระชาก   “จะหนีไปไหนหึ! คิดว่าจะหนีพ้นเรอะ!” ปานกระชากผมฉันให้เดินย้อนกลับไปที่รถ “ปานจะทำอะไรพี่  พี่กลัวแล้ว  อย่าทำอะไรพี่เลย!” ฉันร้องขอชีวิตด้วยความรู้สึกที่หวาดกลัวจนสุดขีด  ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น  ไม่รู้ว่าปานจะทำยังไงกับฉัน “ปานจะให้พี่ทำอะไร พี่ก็ยอม แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะ” ฉันพยายามร้องขออีกครั้ง  ปานจับฉันกดลงกับฝากระโปรงรถ “สิ่งที่ปานต้องการน่ะเหรอ  ชีวิตพี่ไง  ถ้าไม่มีพี่สักคน ทุกอย่างมันไม่มีทางเป็นแบบนี้หรอก  พี่อาร์ตจะรักปาน  พี่อาร์ตจะไม่ปฏิเสธปาน ถ้าไม่มีพี่สักคน ปานจะได้ทุกอย่าง  ปานจะได้ทุกอย่างได้ยินมั้ย!!!!!!” หญิงสาวตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง  ฉันพยายามเอี้ยวตัวหลบจากการเกาะกุม  จนกระทั่งสะบัดหลุดจากฝ่ามือของเธอได้ ฉันพยายามวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ก็โดนปานดักไว้ทุกทาง จึงได้ทำได้แค่เพียงหาทางหลบหลีกให้พ้นเงื้อมือของปาน   “หนีปานไม่พ้นหรอกพี่เนตร  อย่าพยายามเลย” “ปาน นี่ปานคิดจะทำอะไรกันแน่  ปานต้องการอะไร” “พี่อาร์ตไง  ปานต้องการพี่อาร์ต พี่เนตรได้ยินมั้ย  ปานรักพี่อาร์ต!!!” “แล้วปานคิดว่าทำแบบนี้แล้วอาร์ตจะหันมาสนใจปานเหรอ” “หึ ก็ถ้าไม่มีพี่สักคนไง  พี่อาร์ตไม่มีทางไปสนใจใครแน่!!!” ฉันตระหนักแน่ชัดแล้วว่าปานหลงรักอาร์ตเข้าให้แล้ว  และต้องการครอบครองอย่างที่สุด จากคุณ : อัญชา - [ 17 มี.ค. 47 22:11:15 A:202.133.169.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ปานเคยบอกรักพี่อาร์ต  แต่พี่อาร์ตปฏิเสธปาน  ทำไม! ทำไมพี่อาร์ตถึงจงรักภักดีกับพี่นัก  ทั้ง ๆ ที่ปานก็รักพี่อาร์ตมากขนาดนี้  แต่ทำไมพี่อาร์ตถึงไม่เคยมองปานในแง่ดีเลย ทำไม!!” หญิงสาวร้องไห้จนตัวโยน  สองมือยกขึ้นปิดหน้า  เธอทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง “ทำไม ฮือ ๆ” ปานยังคงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ฉันค่อย ๆ  เดินอ้อมไปทางฝั่งที่เธออยู่  ร่างของหญิงสาวสั่นสะท้าน  ดูเธอก็เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่สมหวังในความรัก...  ชายคนที่เธอหลงรักไม่รักเธอ  และชายคนนั้นก็คือคนรักของฉันเอง  ทำไมนะ  ทำไมความรักถึงทำให้เกิดทุกข์แบบนี้  ฉันรู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน  หญิงสาวที่ร่าเริงสดใส  ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าความรักจะทำให้เธอเป็นได้ถึงขนาดนี้.. ฉันค่อย ๆ  เอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผมและใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา  หน้าเรียวยาวได้รูปตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา  ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อออกมาซับน้ำตาให้เธอ  พลางโอบเธอไว้ในอ้อมแขน  ร่างน้อย ๆ  สั่นเทาไปตามแรงสะอื้น  ฉันลูบเนื้อตัวเธอเพื่อปลอบใจ “ไม่เป็นอะไรแล้วนะปาน  ทุกอย่างมันจบแล้ว  ไม่มีใครทำร้ายปานหรอก เชื่อพี่” หญิงสาวยังคงนิ่งเฉย “พี่รักปานนะ  พี่อาร์ตก็รักปาน  ไม่มีใครไม่รักปานเลยสักคน...” ทันใดนั้น ร่างที่สงบนิ่งก็ลุกพรวดขึ้นทันที  สองมือของปานบีบลงตรงลำคอของฉัน  กดให้นอนลงกับพื้น  เธอนั่งคร่อมร่างฉันไว้ด้านบน  สุดปัญญาที่ฉันจะสู้แรงเธอไหว “หึ ปากก็บอกว่ารัก  แต่ที่ทำน่ะมันอะไรกัน  ที่พี่ทำน่ะมันอะไรกัน!!” แรงบีบรอบลำคอเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว “ทำไมล่ะ พูดอะไรไม่ออกเลยล่ะสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ปานหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง  มือที่บีบรัดรอบคอฉันเริ่มคลายลง “เอ้า มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมา  ก่อนที่จะไม่มีโอกาส!” ฉันพยายามชันกายลุกขึ้น แต่ก็โดนปานกดไว้ จึงทำได้แค่ผงกหัวขึ้นมาพูดกับเธอ “ปาน ไม่ว่าปานจะกำลังคิดอะไรก็ตาม พี่อยากให้ปานคิดถึงมิตรภาพของเรา  พี่อยากให้ปานรู้ว่า ยังไง พี่ก็ยังรักปานเสมอ  ไม่ว่า...” เพี้ยะ!!!  ปานฟาดฝ่ามือลงบนหน้าฉันเต็มแรงจนหน้าหันไปตามแรงกระทบ “หึ!! จนป่านนี้แล้วยังจะมีหน้ามาพูดถึงคำว่ามิตรภาพอีกเรอะ!!  ใครเค้าจะไปเชื่อ  คนอย่างพี่น่ะหน้าเนื้อใจเสือ!!!  พี่ทำได้กระทั่งคนที่พี่บอกว่ารักเหมือนน้อง  นี่เหรอ มิตรภาพ!!” “ปาน พี่ทำอะไรผิดเหรอ ทำไมเธอถึงทำกับพี่แบบนี้” “ทำอะไรผิดเหรอ ผิดสิ! ผิดที่พี่อาร์ตรักพี่ไง! ผิดที่พี่มีชีวิตอยู่  ผิดที่พี่กลับมารักกับพี่อาร์ตเหมือนเดิม  ผิดที่พี่แย่งความสนใจของพี่อาร์ต  ไปจากปานจนหมด!!!” วินาทีนี้ ฉันไม่อาจจะทานแรงเธอได้อีกแล้ว  ปานใช้แรงทั้งหมดที่มี  กดลงมาบนลำคอของฉันจนหน้าหงายลงไป  เสียงคลื่นซัดสาดกระทบโขดหินอยู่เบื้องล่าง...  ฟองคลื่นสีขาวกระจายเต็มฝั่ง  ดวงดาวระยิบระยับเรียงรายบนท้องฟ้ากว้าง  ฟ้าสวย..แต่ฉันไม่อาจจะชื่นชมมันได้ “เห็นมั้ยพี่เนตร  ปานรักษาสัญญาเสมอ  ฟ้าสวยใช่มั้ยล่ะ  ดูซะ! ดูให้เต็มตา  นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่พี่จะได้เห็น!!!” ปานพยายามผลักฉันให้ตกลงไป  ฉันพยายามดิ้นรนสุดชีวิต!!   “สัญญาของพี่น่ะ มันต้องแลกด้วยชีวิต!!!” มือเอื้อมไปคว้ากิ่งไม้เล็ก ๆ  ไว้ได้  พยายามเหนี่ยวรั้งมันไว้ก่อนที่จะตกลงไปเบื้องล่าง “หึ มือเหนียวจริงนะ  แต่กิ่งไม้นี่น่ะ มันไม่ช่วยให้พี่กลับขึ้นไปได้หรอกนะ” ปานล้วงมือลงไปในกระเป๋า  มีดพกพับได้ขนาดเหมาะมือถูกกางออก  เผยให้เห็นความยาวของคมมีดคะเนได้ประมาณคืบกว่า ๆ   เจ้าโลหะสีเงินสะท้อนเงามันวาบในความมืด... “ปานจะทำอะไรน่ะ อย่านะ!” ฉันตะโกนออกไปจนสุดเสียง!!!  ขณะที่ปานจรดมีดเล่มนั้น  ในไม่ช้า... กิ่งไม้นั่นก็ขาดออกจากกัน  ร่างของฉันค่อย ๆ ลอยละลิ่วลงสู่เบื้องล่าง!!! “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!” ............................... “พี่เนตร ๆ เป็นอะไรไปคะ  ร้องซะเสียงหลงเชียว” ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา  บรรยากาศรอบตัวเย็นเฉียบ แต่เหงื่อกลับผุดพราวทั่วใบหน้า  นี่ฉันคงฝันไป  ทำไมมันช่างเหมือนจริงนัก?  แล้วนี่ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน หันไปมองคนข้าง ๆ  น้องปาน!  ฉันอยู่ในรถกับน้องปาน  รถกำลังจอดติดไฟแดงอยู่  ฉันพยายามรวบรวมสติ  สะบัดหัวไล่ความมึนงง “...อืม  สงสัยพี่คงฝันไปน่ะ  พี่ฝันร้ายจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก” “พี่นอนกระสับกระส่ายมาตลอดทางเลยนะคะ  หลับตั้งแต่บางนาแน่ะ” บางนา?  หลับ?  นี่ฉันกำลังจะไปไหน? “เราจะไปไหนกันคะน้องปาน?” ฉันถามย้ำความมั่นใจอีกครั้ง  ปานหันมาทำหน้างง ๆ   “ทะเลไงคะพี่  เรากำลังจะไปทะเลกันไง  ใกล้จะถึงแล้วล่ะ” ฉันเริ่มรู้สึกใจคอไม่สู้ดี  มันเป็นแค่ความฝันน่ะ ไม่มีทางเป็นจริงหรอก แม้จะคิดอย่างนั้น แต่คำถามของปานทำให้สะดุ้ง ““พี่เนตรกับพี่อาร์ตรู้จักกันมานานแล้วใช่มั้ยคะ” จากคุณ : อัญชา - [ 17 มี.ค. 47 22:12:16 A:202.133.169.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในที่สุดก็จบแล้วนะคะ แปะรวดเดียวกลัวจะตาลายกันนะค่ะ เลยทยอย ๆ แปะ แต่เห็นบ่นกันว่าน่าจะลงให้หมด เลยเอาตอน 2-3 มาแปะพร้อมกันทีเดียว ตาลายหน่อยนะคะ :D จากคุณ : อัญชา - [ 17 มี.ค. 47 22:14:30 A:202.133.169.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม แต่งได้ดีคับ โดยเฉพาะตอนสุดท้ายอ่ะ ชอบจัง จากคุณ : กริช - [ 17 มี.ค. 47 22:43:23 A:202.133.161.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ๋า.. T________________________________________T จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 17 มี.ค. 47 23:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โหหหหหหห แล้วฝันจะเป็นจริงมั๊ยละเนี่ย จากคุณ : aRaRe - [ 18 มี.ค. 47 12:39:54 A:203.113.86.156 X:192.168.177.38, 172.16.1.7 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ง่ะ... หยองๆ หยิวๆ จากคุณ : XiangMu - [ 18 มี.ค. 47 17:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีช่วงต้นในความคิดเห็นที่ 3 ที่ขัดกับที่บรรยายก่อนหน้านี้หน่อยค่ะ บรรยายได้ลุ้นมากเลย :) จากคุณ : scottie - [ 18 มี.ค. 47 23:18:18 ]