ขณะหนึ่งที่หัวใจหวั่นไหว

มีนาหอบหนังสือที่ซื้อมาใหม่วิ่งตามใครคนหนึ่งออกจากร้านอาหาร ร่างสูงโปร่งเดินหลิ่วไปที่รถด้วยบุคลิกที่สง่างามแฝงด้วยความเชื่อมั่น  
“คุณภัทรคะ คุณภัทร”
ภัทรหยุดเดิน หันกลับมามองคนเรียก เขาแน่ใจว่าไม่เคยรู้จักกับเด็กสาวในชุดนักศึกษาคนนี้มาก่อน
“ครับ มีอะไรหรือเปล่าเอ่ย”
“เอ่อ ร้องชื่อมีนคะเป็นแฟนประจำหนังสือทุกเล่มที่คุณภัทรเขียน”
เด็กสาวชูหนังสือให้เขาดู นั่นคือเล่มใหม่ล่าสุดที่เพิ่งพิมพ์ออกมา ภัทรมองเธอแล้วยิ้มให้ก่อนจะหยิบหนังสือมาเซ็นให้
“ขอบคุณครับ ขอให้ทางฝันของของน้องมีนงดงาม”
    ภัทร
CRVสีดำของเขาเคลื่อนออกไปแล้ว แต่มีนายังคงยืนอยู่ที่เดิม กำลังใจ...ความฝันเอ่อล้นจากคนที่เธอชื่นชม เด็กสาวรู้สึกว่ามันช่างเป็นแรงกระตุ้นชั้นดียอดให้ชีวิตเหลือเกิน...ก่อนจะก้มมองหนังสือในมือ...ภัทรผู้ชายแห่งความศรัทธาของเธอ
บนโต๊ะอาหารทุกคนพร้อมหน้า ป๋า มัม พี่โรมันและมีนา ความประทับใจที่ได้เจอกับภัทรถูกถ่ายทอดไม่หยุดปาก เล่าไปยิ้มไป
“ระวังนะครับน้องมีน นักเขียนมีชีวิตอยู่กับความฝัน...ความจริงไม่ค่อยคิดถึง”
“ผิดแล้วค่ะพี่โรม จินตนาการหลายเล่มมักถูกถ่ายทอดจากเสี้ยวหนึ่งของชีวิตจริงนะคะ”
เป็นครั้งแรกที่มีนามีความคิดที่สวนทางกับโรมัน ผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นและจะแต่งงานกับเธอในอนาคต เพียงรอเวลาจบการศึกษาของเธอเท่านั้น...โรมันเป็นหนุ่มนักเรียนนอก อนาคตก้าวไกล มีไฟในการทำงาน เขาอยู่ในตำแหน่งผู้บริหารของบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่ง
“หนูมีนไปเจอคุณภัทรได้ยังไงจ๊ะ”
“หนูไปเจอกับเขาโดยบังเอิญที่ร้านอาหารคะ เลยคุยกับเขา”
ความใสซื่อ...ไร้เดียงสา...มองโลกในแง่ดีมีอยู่เต็มเปี่ยมในตัวของเด็กสาว
“มัมว่า หนูมีนน่าจะเอาคำพูดของพี่โรมไปพิจารณานะคะ”
มัมแนะนำบุตรสาวอย่างนิ่มนวล มีนามองหน้าโรมันโดยอัตโนมัติ เธอนิ่งเงียบ เม้มปากแน่น เชิดหน้าขึ้น สบตากับเขาอย่างไม่หวั่นเกรง หากแต่โรมันเสียอีกเขายังคงทอดสายตาสุภาพ..อ่อนโยน...ให้กับเด็กสาวตรงหน้า อาการของมีนาดูไม่ยากเลย เธอกำลังเหมือนเด็กสาววัยรุ่นที่คลั่งไคล้ดารา นักร้องยอดนิยม หากแต่แตกต่างกันตรงฮีโร่ของเธอคือนักเขียนที่ชื่อว่าภัทรเท่านั้นเอง!
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณอา”
ร่างสูงนั้นสูงสง่าแบบชาวตะวันตก ผิวของเขาบ่งบอกถึงการอยู่ในเมืองหนาวมาเนิ่นนาน ถ้าผมของเขาเป็นสีทอง โรมันคือฝรั่งแน่นอน
“ทำไมไม่ไปส่งพี่เขาล่ะลูก”
มีนากัดริมฝีปากแน่น ขัดใจอยู่ลึกๆแต่ด้วยความที่ถูกอบรมมาตั้งแต่เด็ก เธอจึงสามารถควบคุมอารมณ์ได้เป็นอย่างดี...แต่มีหรือที่คนใกล้ชิดจะสัมผัสไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ น้องมีนคงอยากพักผ่อน”
โรมันตัดบททันที เขาก้าวออกจากบ้านด้วยความมั่นใจ...ตัวตรง...คอตั้ง เมื่อนั่งประจำหลังพวงมาลัย...เขาอดมองไปที่ห้องซ้ายมือชั้นบนไม่ได้...ม่านสีชมพูไหวตามแรงลม หากแต่ไม่มีรอยยิ้มของเจ้าของห้องเช่นเคย...ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อว่าเขากำลังตกจากความเป็นที่หนึ่งในใจของเด็กสาว...แต่ก่อนโลกของมีนามีโรมันอยู่เสมอ เธอภาคภูมิใจมากมายในวันที่เขาเรียนจบ...ยามเมื่อทำงาน...แต่...วันนี้ความรู้สึกแบบนั้นกำลังสูญสิ้นไปกับความเพ้อฝันของเด็กสาวหรือ...
ไม่!...เขาไม่มีวันยอมเด็ดขาด...ในทางธุรกิจแม้ยากแสนยากขนาดไหน เขาฝ่าฟันได้หมด กลยุทธ์มากมายถูกนำมาใช้...ทุกคนต่างยอมรับเขา...และเขาไม่เคยพ่ายแพ้ แต่...เรื่องความรัก เมื่อเขาเคยเป็นที่หนึ่งเขาจะต้องเป็นหนึ่งตลอดไป!
“มีนได้ข้อคิดจากคุณภัทรมากมายเลยค่ะ”
มีนามักจะบอกกับภัทรเสมอ เมื่อจบการอภิปราย และมีหรือในวัยที่ย่างเข้าเลขสามอย่างภัทร จะดูไม่ออกว่าเด็กคนนี้คิดอะไรกับเขา...เธอใสเหมือนแก้วไม่มีผิด ถูกใจอะไรก็เปิดเผย...ประทับใจสิ่งใดก็เอื้อนเอ่ยทางวาจา...โหยหาสิ่งใดก็แสดงออกทางแววตา
“คุณภัทรจะไปไหนต่อคะ มีนอยากเชิญคุณไปทานข้าวค่ะ”
“ได้ครับ แต่เจ้ามือต้องเป็นผมนะ”
รอยยิ้มสดใสระบายทั่วใบหน้าเนียนใส มีนาลืมนัดของโรมัน ลืมคำสั่งสอนของป๋าและมัม...แต่วันนี้เธอหาญกล้าพอที่จะขึ้นไปนั่งบนรถของเขา
ภัทรเลี้ยวรถเข้าสู่ซอยเล็กๆซึ่งสองข้างทางร่มรื่นไปด้วยไม้ใหญ่ยืนต้น เพียงครู่ซอยเล็กก็กลายเป็นที่กว้างเมื่อเข้าสู่บริเวณบ้านทรงไทยซึ่งเต็มไปด้วยไม้ดอก ไม้ประดับหลากหลายชนิด
“เชิญครับ บ้านผมเอง”
เด็กสาวหน้าแดงซ่าน ความหวั่นไหวแล่นเข้าสู่หัวใจ...เขาเป็นสุภาพบุรุษย่อมไม่ทำลายเกียรติตัวเองอยู่แล้ว เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าบ้านเขา
“แม่บ้านผม ทำอาหารอร่อยไม้แพ้ภัตตาคารเลยนะครับ”
เขาโอ้อวดแล้วหัวเราะ ก่อนจะพาเธอไปนั่งชิงช้าซึ่งแวดล้อมด้วยดอกไม้มากมาย
“โอ้โห! โรแมนติกจังเลยค่ะคุณภัทร”
เสียงใสอุทานอย่างลืมตัว คล้ายพบเจอกับสิ่งที่ถูกใจ ภัทรมองภาพนั้นอย่างเอ็นดู
“คุณภัทรยังเป็นบก.ให้กับนิตยสารเล่มนั้นอยู่หรือเปล่าค่ะ”
“เป็นครับ แล้วก็เป็น Freelance ให้เล่มอื่นด้วย ผมชอบความอิสระไม่ชอบผูกมัดกับสิ่งใด เดี๋ยวนี้ธุรกิจหนังสือขยายตัวมากขึ้นก็จริง แต่บางครั้งคนอ่านก็ยังขาดทุนอยู่”
น้ำสีทองจากขวดทรงสวยถูกรินลงในแก้ว...เพียงครู่ก็หายไปเกือบครึ่ง
“มีนคงไม่ถือนะครับ ผมชอบดื่มเวลาพักผ่อน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ทุกคนมีการพักผ่อนที่แตกต่างกัน สำหรับมีนการพักผ่อนที่วิเศษที่สุดก็คือการได้อยู่กับหนังสือเล่มโปรด”
“โดยเฉพาะเล่มนั้นคือหนังสือที่ผมเขียน”
เด็กสาวหัวเราะอย่างอายๆ รู้สึกมีความสุขจนอยากหยุดช่วงเวลานี้ไว้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าของเธอ ภัทรปล่อยให้มีนาได้คุยอย่างสะดวก
“น้องมีนอยู่ที่ไหนครับ พี่มารอที่หน้ามหาวิทยาลัยหลายชั่วโมงแล้วนะครับ”
ตายจริง เธอลืมนัดของโรมันเสียสนิท
“น้องมีนขอโทษค่ะ ลืมจริงๆ”
“อยู่ที่ไหนครับ พี่จะไปรับ”
“อยู่บ้านคุณภัทรค่ะ สวยมากเลย”
“น้องมีนไม่ควรไป บอกทางพี่มา”
ชายหนุ่มดุเด็กสาวด้วยความไม่พอใจ มีนาชักไว้ใจคนง่ายเกินไปแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าครับมีน”
“มีนต้องกลับก่อนแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่โรมมารับ”
เธอบอกแค่นั้นก็เงียบไป ความสนุก ความสุขจางหายไป เมื่อรู้ว่าโรมันโกรธ งานนี้เธอผิดจริงๆจะโทษใครได้ล่ะ
“มีนไม่ได้บอกคุณโรมเหรอครับว่าผมจะเป็นคนไปส่งเอง”
“คุณภัทร!”
เธอเรียกชื่นเขาอย่างตื้นตันใจ เขาช่างดีเหลือเกิน หญิงสาวยิ้มขอบคุณเขา
“ผมชอบคนรักการอ่าน ยิ่งอ่านมากก็ยิ่งรู้มาก เด็กสมัยนี้ถ้าไม่อยู่กับเกมคอมพิวเตอร์ ก็อยู่ตามห้างสรรพสินค้า หรืออีกทีก็มั่วอยู่ในสถานที่ๆไม่ควร”
“นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขาทั้งหมด เพราะถ้าบ้านมีความอบอุ่น ทุกคนในครอบครัวต่างทำหน้าที่ของตัวเองดีที่สุด ใครล่ะค่ะจะอยากออกจากบ้าน สังคมทุกวันนี้เปิดกว้างมากขึ้น เด็กไม่ได้ท่องจำเหมือนแต่ก่อนแล้วนะค่ะ แต่เขามีความคิดเป็นของตัวเอง กล้าแสดงออกมากขึ้น ถ้าไม่ได้ทำอะไรที่อยู่นอกกรอบเกินความพอดี ผู้ใหญ่ก็น่าสนับสนุน”
ภัทรยอมรับว่าเขาพอใจในความคิดและความอ่อนหวานของมีนาไม่น้อย เขายอมรับว่าเมื่ออยู่ใกล้เธอแล้วรู้สึกเพลิดเพลินและอยากที่จะค้นหาตัวตนที่แท้จริงของเธอต่อไป เสียงแตรรถดังขึ้น มีนาหน้าซีดเมื่อมองเห็นใบหน้าของโรมันได้อย่างชัดเจน เมื่อเธอผิดเธอก็จะยอมรับผิด
“อย่าห่วงเลยครับ ผมอธิบายได้”
ภัทรตอกย้ำความมั่นใจให้เด็กสาวหายกังวล...อัศวินม้าขาวอย่างเขาคือที่พักพิงของเธอในยามนี้