ความคิดเห็นที่ 1 “มีนได้ข้อคิดจากคุณภัทรมากมายเลยค่ะ” มีนามักจะบอกกับภัทรเสมอ เมื่อจบการอภิปราย มีหรือในวัยที่ย่างเข้าเลขสามอย่างภัทร จะดูไม่ออกว่าเด็กคนนี้คิดอะไรกับเขา...เธอใสเหมือนแก้วไม่มีผิด ถูกใจอะไรก็เปิดเผย...ประทับใจสิ่งใดก็เอื้อนเอ่ยทางวาจา...โหยหาสิ่งใดก็แสดงออกทางแววตา “คุณภัทรจะไปไหนต่อคะ มีนอยากเชิญคุณไปทานข้าวค่ะ” “ได้ครับ แต่เจ้ามือต้องเป็นผมนะ” รอยยิ้มสดใสระบายทั่วใบหน้าเนียนใส มีนาลืมนัดของโรมัน ลืมคำสั่งสอนของป๋าและมัม... วันนี้เธอหาญกล้าพอที่จะขึ้นไปนั่งบนรถของเขา ภัทรเลี้ยวรถเข้าสู่ซอยเล็กๆซึ่งสองข้างทางร่มรื่นไปด้วยไม้ใหญ่ยืนต้น เพียงครู่ซอยเล็กก็กลายเป็นที่กว้างเมื่อเข้าสู่บริเวณบ้านทรงไทยซึ่งเต็มไปด้วยไม้ดอก ไม้ประดับหลากหลายชนิด “เชิญครับ บ้านผมเอง” เด็กสาวหน้าแดงซ่าน ความหวั่นไหวแล่นเข้าสู่หัวใจ...เขาเป็นสุภาพบุรุษย่อมไม่ทำลายเกียรติตัวเองอยู่แล้ว เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าบ้านเขา “แม่บ้านผม ทำอาหารอร่อยไม้แพ้ภัตตาคารเลยนะครับ” เขาโอ้อวดแล้วหัวเราะ ก่อนจะพาเธอไปนั่งชิงช้าซึ่งแวดล้อมด้วยดอกไม้มากมาย “โอ้โห! โรแมนติกจังเลยค่ะคุณภัทร” เสียงใสอุทานอย่างลืมตัว คล้ายพบเจอกับสิ่งที่ถูกใจ ภัทรมองภาพนั้นอย่างเอ็นดู “คุณภัทรยังเป็นบก.ให้กับนิตยสารเล่มนั้นอยู่หรือเปล่าค่ะ” “เป็นครับ แล้วก็เป็น Freelance ให้เล่มอื่นด้วย ผมชอบความอิสระไม่ชอบผูกมัดกับสิ่งใด เดี๋ยวนี้ธุรกิจหนังสือขยายตัวมากขึ้นก็จริง แต่บางครั้งคนอ่านก็ยังขาดทุนอยู่” น้ำสีทองจากขวดทรงสวยถูกรินลงในแก้ว...เพียงครู่ก็หายไปเกือบครึ่ง “มีนคงไม่ถือนะครับ ผมชอบดื่มเวลาพักผ่อน” “ไม่เป็นไรค่ะ ทุกคนมีการพักผ่อนที่แตกต่างกัน สำหรับมีนการพักผ่อนที่วิเศษที่สุดก็คือการได้อยู่กับหนังสือเล่มโปรด” “โดยเฉพาะเล่มนั้นคือหนังสือที่ผมเขียน” ผู้ชายผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากย่อมมีวิธีพูดที่จะทำให้อีกฝ่ายพอใจได้โดยไม่ยาก มีนาหัวเราะอย่างอายๆที่เขารู้ทันความคิดของเธออยู่เสมอ รู้สึกมีความสุขจนอยากหยุดช่วงเวลานี้ไว้เหลือเกิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าของเธอ ภัทรปล่อยให้มีนาได้คุยอย่างสะดวก “น้องมีนอยู่ที่ไหนครับ พี่มารอที่หน้ามหาวิทยาลัยหลายชั่วโมงแล้วนะครับ” ตายจริง เธอลืมนัดของโรมันเสียสนิท “น้องมีนขอโทษค่ะ ลืมจริงๆ” “อยู่ที่ไหนครับ พี่จะไปรับ” “อยู่บ้านคุณภัทรค่ะ สวยมากเลย” “น้องมีนไม่ควรไปที่นั่น บอกทางพี่มา” ชายหนุ่มดุเด็กสาวด้วยความไม่พอใจ มีนาชักไว้ใจคนง่ายเกินไปแล้ว เธอกำลังเล่นกับไฟที่พร้อมจะลุกไหม้โดยไม่รู้ตัว แต่อย่าหวังเลยว่าหมอนั่นจะทำอะไรได้ตามใจ ไม่มีทางเสียหรอก “มีอะไรหรือเปล่าครับมีน” “มีนต้องกลับก่อนแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่โรมมารับ” เธอบอกแค่นั้นก็เงียบไป ความสนุก ความสุขจางหายไป เมื่อรู้ว่าโรมันโกรธ งานนี้เธอผิดจริงๆจะโทษใครได้ล่ะ ภัทรมองสีหน้ากังวลของเด็กสาวด้วยความเห็นใจ หน้าของเธอซีดจนไม่มีสีทีเดียว “มีนไม่ได้บอกคุณโรมเหรอครับว่าผมจะเป็นคนไปส่งเอง” “คุณภัทร!” เธอเรียกชื่อเขาอย่างตื้นตันใจ เขาช่างดีเหลือเกิน หญิงสาวยิ้มขอบคุณเขา “ผมชอบคนรักการอ่าน ยิ่งอ่านมากก็ยิ่งรู้มาก เด็กสมัยนี้ถ้าไม่อยู่กับเกมคอมพิวเตอร์ ก็อยู่ตามห้างสรรพสินค้า หรืออีกทีก็มั่วอยู่ในสถานที่ๆไม่ควร” “นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่งค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขาทั้งหมด เพราะถ้าบ้านมีความอบอุ่น ทุกคนในครอบครัวต่างทำหน้าที่ของตัวเองดีที่สุด ใครล่ะค่ะจะอยากออกจากบ้าน สังคมทุกวันนี้เปิดกว้างมากขึ้น เด็กไม่ได้ท่องจำเหมือนแต่ก่อนแล้วนะค่ะ แต่เขามีความคิดเป็นของตัวเอง กล้าแสดงออกมากขึ้น ถ้าไม่ได้ทำอะไรที่อยู่นอกกรอบเกินความพอดี ผู้ใหญ่ก็น่าสนับสนุน” ภัทรยอมรับว่าเขาพอใจในความคิดและความอ่อนหวานของมีนาไม่น้อย เขายอมรับว่าเมื่ออยู่ใกล้เธอแล้วรู้สึกเพลิดเพลินและอยากที่จะค้นหาตัวตนที่แท้จริงของเธอต่อไป เสียงแตรรถดังขึ้น มีนาหน้าซีดเมื่อมองเห็นใบหน้าของโรมันได้อย่างชัดเจน เธอผิดก็จะยอมรับผิด “อย่าห่วงเลยครับ ผมอธิบายได้” ภัทรตอกย้ำความมั่นใจให้เด็กสาวหายกังวล...อัศวินม้าขาวอย่างเขาคือที่พักพิงของเธอในยามนี้ โรมันเดือดดาลเป็นที่สุดเมื่อเห็นคู่หมั้นเดินเคียงข้างมากับบุรุษแปลกหน้า “กลับบ้านครับน้องมีน” “พี่โรมค่ะนี่คุณภัทร คุณภัทรค่ะนี่พี่โรมเอ่อ...” “คู่หมั้นครับ ผมเป็นคู่หมั้นของมีนา” โรมันชิงพูดในช่วงที่เด็กสาวอ้ำอึ้งพร้อมกับโอบกอดเธออย่างเป็นเจ้าของ มีนาตกใจพยายามขืนตัวอย่างสุภาพ แต่โรมันกอดกระชับ ภัทรยิ้มให้ชายหนุ่มอ่อนวัยกว่า โรมันเองก็ยิ้มตอบแล้วก้มหน้าให้นิดหนึ่ง แม้ความรักจะไม่ใช่สนามธุรกิจแต่ถ้าเขาต้องเข้าแข่งขันกับคู่แข่งที่ไม่คาดคิด โรมันต้องสุขุมและเดินหมากให้ช้าลง “ผมจะไปส่งเธอหลังทานข้าวเสร็จ เชิญคุณโรมันด้วยนะครับ” “น้องมีนตามคุณภัทรมาเองค่ะ มีนขอโทษพี่โรมด้วย” ใบหน้าโรมันแม้จะสงบเยือกเย็น แต่ภายในใจกำลังลุกเป็นไฟ ความรู้สึกบางอย่างกำลังห้ำหั่นกันอย่างบ้าคลั่ง ยังไม่ทันไรก็ออกตัวปกป้องกันเสียแล้ว มีนายามนี้ดูเปลี่ยนไปจากเดิม “ผมขอบคุณมากสำหรับการดูแลน้องมีน แต่คงไม่รบกวนเพราะเธอต้องกลับบ้านแล้ว” มีนาส่งสายตาขอโทษให้ภัทร ก่อนจะเดินตามแรงฉุดของโรมัน รู้ดีทีเดียวว่าเขากำลังโกรธ เธอไม่ปรารถนาจะสู้รบกับอารมณ์โกรธของเขา เพราะถึงแม้คู่หมั้นของเธอจะอ่อนโยนแค่ไหน แต่เมื่อเขาโกรธนั้นก็แรงพอที่จะแตกหักได้ทันที “พี่จะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณอา ถ้าน้องมีนสัญญาว่าจะเลิกคบกับเขา” “พี่โรม น้องมีนขอโทษค่ะ อย่าโกรธเลยนะคะ เราไปทานข้าวกันดีกว่า” มีนาพยายามใช้ความอ่อนหวานลบล้างความผิด โรมันนั้นรู้ทันเขาไม่มีวันตกหลุมเด็ดขาด ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างเดียว เพราะรู้ดีว่าขืนพูดอะไรออกไปตอนนี้คงมีแต่จะใช้อารมณ์ เด็กสาวไม่ชอบเอาเสียเลยกับบรรยากาศแบบนี้ เธออึดอัดใจเหลือเกิน เหมือนคิดอะไรได้บางอย่างในที่สุดมีนาก็ละลายความอึดอัดของตัวเองด้วยการก้มลงไหว้โรมัน ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแน่น ปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยแล้วกอดเธอไว้แทน “สัญญากับพี่ก่อนว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก” “พี่โรมอย่าขอสิ่งที่...น้องมีนทำไม่ได้สิคะ” “มีนาเรารู้จักกับเขาไม่เท่าไหร่เองนะ” “ไม่สัญญา พี่โรมอย่ามาขู่มีนนะ” ปฏิเสธเสียงแข็ง ท้าทายเขาดีเหลือเกิน มีนาไม่เคยต่อต้านเขารุนแรงเท่านี้มาก่อน สาเหตุมากจากนักเขียนชื่อภัทร! “ฮึ! นักเขียน...สุรา...เมรีและความเพ้อฝันมักคู่กันเสมอ” “คุณภัทรไม่ใช่คนแบบนั้น พี่โรมกล่าวหาเขาเกินไปแล้ว” “ก็อย่างที่พี่บอก น้องมีนรู้จักเขาไม่เท่าไหร่ อยู่กับเขาตลอดเวลาหรือก็เปล่าทำไมถึงกล้ารับประกันคุณภาพชีวิตของเขาขนาดนั้นล่ะ” น้ำเสียงของชายหนุ่มเย้ยหยัน เขายิ้มเย็นเคาะพวงมาลัยในขณะที่การจราจรติดขัด ถ้าต้องช่วงชิง เขาก็จะทำเพราะเด็กสาวที่นั่งเคียงข้างเขาอยู่คือสิทธิ์ของเขาโดยชอบธรรม มีนานิ่งเงียบรู้สึกว่าพี่โรมที่เธอเคยรู้จักได้ห่างหายไปจากควาทรงจำเสียแล้ว คนที่เคยตามใจ พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนหวาน หากแต่คนที่นั่งเคียงคู่กันในปัจจุบันเขาไม่ใช่โรมันที่มีนคุ้นเคย! “กลับไปทบทวนดูนะน้องมีน พี่ไม่ได้ว่าถ้าจะชื่นชมใครแต่ขอให้มีขอบเขต เพราะถ้าเราแต่งงานกันในตอนนี้ พี่คิดว่าน้องมีนกำลังทำผิดศีลธรรม” “พี่โรม” น้ำตาเอ่อล้นเต็มใบหน้าสวย ช่างเป็นคำกล่าวหาที่รุนแรงกินที่เธอจะรับได้จริงๆ ผู้ชายคนนี้กำลังแก้แค้นเธอด้วยคำพูดและแววตาที่เฉือดเฉือน ทำไม...ทำไมเขาต้องพูดทำร้ายกันถึงขนาดนี้ โรมันไม่อยากดูผลงานชิ้นโบว์แดงที่เขาเพิ่งทำเสร็จ จึงเมินหน้าหนีไปอีกทางทั้งที่รับรู้ว่าเธอสะเทือนใจแค่ไหนเขาต้องฝืนทำ เพราะการตัดไฟเสียแต่ต้นลมย่อมดีกว่าจะให้ไฟลุกลามเผาไหม้หัวใจเขา “มีนาเกลียดพี่โรม!” เด็กสาวแม้แต่อายุเกือบจะยี่สิบแล้ว แต่การกระทำยังคงเหมือนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ถ้อยคำที่หลุดออกมาช่างเสียดแทงใจชายหนุ่มยิ่งนัก โรมันนั่งตัวแข็ง ขบกรามแน่น ฟางอารมณ์เส้นสุดท้ายจะขาดหรือไม่เธอไม่มีวันรู้ เพราะเธอกำลังพยายามเปิดประตูรถอยู่ในขณะที่หัวใจของเธอปิดตาย “เราควรมีเหตุผลที่จะเกลียดพี่ให้มากกว่านี้” เขาขบฟันพูด เจ็บร้าวไปหมดทั้งใจ แหวนทองคำขาวถูกถอดออกจากนิ้วเรียวงามของเด็กสาว เธอไม่ส่งคืนเขาโดยตรงแต่วางไว้บนหนังสือของเขา “มีนคงไม่เหมาะกับคุณโรมัน ต่อไปนี้เราอย่าข้องเกี่ยวกับอีกเลยค่ะ” “มีนายั่วพี่ทำไม” เสียงตวาดของชายหนุ่มดังก้องสวนขึ้นมาฉับพลัน ความน้อยใจพุ่งพล่านไปทั่วทุกอณูความรู้สึกของหัวใจลูกผู้ชาย เด็กสาวช่างไม่รู้เลยว่าเหยียบย่ำความรักของเขามากมายแค่ไหน “เปิดประตูนะ” โรมันกระชากร่างบางติดมือ เขาฝังจมูกลงบนใบหน้าของเด็กสาว มีนาพยายามหลบเลี่ยง ตกใจและหวาดกลัวกับพายุอารมณ์ของเขาเหลือเกิน ใบหน้าของเขาต่ำลงมาจนถึงซอกคอหากไม่สัมผัสกับหยาดน้ำตาที่รินไหล เขาไม่มีทางหยุดอารมณ์ป่าเถื่อนราวสัตว์ป่าแน่นอน เมื่อสาแก่ใจเขาจึงค่อยๆปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ แย้มยิ้มอย่างพอใจ รู้สึกเหมือนว่ากำลังได้ชัยชนะกลับคืนมา หากแต่ฝ่ามือของอีกฝ่ายตบมาที่หน้าของเขาอย่างแรง เธอกดปุ่มคลายล็อคด้วยตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน โรมันลูบไล้เสี้ยวหน้าที่หญิงสาวฝากรอยแค้นไว้ ชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าตัวเองชนะหรือพ่ายแพ้กันแน่! มีนาซุกตัวร้องไห้กับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ของขวัญวันเกิดปีล่าสุดที่พี่โรมซื้อมาให้จากลอนดอน ตลอดเวลาที่คบกันมาเขาเคยให้เกียรติเธอเสมอ จับจูงมืออย่างสุภาพไม่เคยฉวยโอกาสล่วงเกินเลยแม้สักนิด แต่วันนี้เขากล้าดีอย่างไรถึงมาทำลายความไว้วางใจของเธอที่มีต่อเขา คนบ้า...บ้าที่สุด มีนาไม่กล้าแตะต้องริมฝีปากตัวเองอยู่นาน...ทั้งที่เฝ้าบอกกับตัวเองว่าเขาทำสิ่งที่น่ารังเกียจแต่เธอกลับรู้สึกหวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก ช่วงเวลานั้นเธอลืมสิ้นทุกอย่าง แม้กระทั่งภัทร ยามเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของโรมัน ยามเมื่อริมฝีปากของเขาสัมผัสริมฝีปากเธอ...ไม่! เธอต้องเกลียดการกระทำของเขา ป่าเถื่อนโหดร้าย เธอต้องเกลียด! จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 19 มี.ค. 47 11:49:04 A:203.107.144.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 โรมันส่งดอกไม้มาขอโทษมีนาทุกวัน แต่เธอก็ไม่ยอมใจอ่อน หลีกเลี่ยงการพบหน้าเขาทุกวิถีทางที่ทำได้ ทั้งจงใจท้าทายเขาด้วยการขัดคำสั่ง เพราะเธอไปหาภัทรที่บ้านอีกครั้ง ประตูหน้าบ้านของเขาเปิดกว้าง รถของเขาก็ยังอยู่ มีนาถือวิสาสะเดินเข้าไปเรื่อยๆ ผ่านห้องโน้นทีห้องนี้ทีแต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของบ้าน จนเธอหลงเดินเลยมาถึงหลังบ้านซึ่งติดกับคลองกว้างใหญ่ ภัทรกำลังนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คของเขา สายตาจับจ้องอยู่ที่จอสี่เหลี่ยม บางครั้งก็สูบบุหรี่สลับกับการดื่มเหล้า เธอถอยหลังไปนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวริมคลอง ใบไม้ร่วงหล่น ผิวน้ำนิ่งสงบ นกน้อยส่งเสียงร้องเพลงขับกล่อม หญิงสาวดื่มด่ำกับความงามของธรรมชาติตรงหน้าอยู่นาน เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือหนึ่งมาแตะไหล่ ภัทรนั่นเองใบหน้าเขาแดงก่ำทีเดียว เขาคงดื่มไปเยอะพอสมควร “เข้าใจกับคุณโรมหรือยังครับสาวน้อย” เขาทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างเธอ มีนาขยับตัวหนีอย่างสุภาพคิดว่าวันนี้เขามาแปลกๆ ใบไม้สะบัดตัวจากลำต้นร่วงหล่นลงมาตกอยู่ที่ผมของเธอ ชายหนุ่มยิ้มเขาหยิบออกให้ หญิงสาวพึมพำขอบคุณ ภัทรวางแก้วลง  เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอให้หันมาทางเขา ตาสบตา มีนาไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ เธอหวาดกลัวกับความใกล้ชิดในลักษณะนี้ “คุณมาหาผมต้องการอะไรกันแน่” น้ำเสียงนั้นอบอุ่นแฝงด้วยความอาทร แต่ทำไมมีนากลับไม่รู้สึกปลอดภัยเอาเสียเลย “มีนอยากคุยกับคุณภัทรค่ะ” กว่าจะหลุดประโยคนั้นออกไปได้ช่างยากเย็นเหลือเกิน “ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่อยากจะคุยกับผม เขาไม่ชอบคุยในที่แจ้งแบบนี้หรอก แต่สำหรับคุณก็ดีเหมือนกันเปลี่ยนบรรยากาศ” หมายความว่ายังไงกัน นี่เขาคงไม่ได้หมายความว่า ไม่นะ ไม่มีทางหรอก “คุณภัทรจะทำอะไรค่ะ มีนไม่ได้ต้องการแบบนี้นะ” เธอร้องทัดทานเขาเสียงสั่น เมื่อภัทรกอดเธอไว้ ใบหน้าของเขากำลังก้มต่ำลงมาหาเธอ “คุณภัทร อย่าทำลายความศรัทธาของมีนแบบนี้ ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไรมีนไม่เคยเชื่อ มีนมองคุณภัทรดีมาโดยตลอด ปล่อยมีนเถอะค่ะ” คำพูดของโรมันผุดขึ้นมาเป็นช่วงๆ เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน “ปล่อยเหรอ ปล่อยทำไมในเมื่อคุณมาหาผมเองนี่น่า” อ้อมกอดนั้นแข็งราวปลอกเหล็กดิ้นอย่างไรก็ไม่มีทางหลุด วินาทีนั้นไม่มีใครสำคัญเท่ากับโรมันอีกแล้ว พี่โรมอยู่ไหนช่วยน้องมีนด้วย หญิงสาวหลับตาลง ภัทรหยุดอยู่แค่หน้าผากของเด็กสาวเท่านั้น เขาค่อยๆพยุงเธอลุกขึ้น “ผมขอโทษที่ทำให้มีนตกใจ นี่แหละตัวจริงของผม รักอิสระ ชอบผู้หญิงแต่ไม่นิยมการผูกมัดกับใคร ผมยังหวงแหนชีวิตโสดอยู่ มีนคงรับไม่ได้แค่นี้ก็หน้าซีดแล้ว บางทีถ้าเราไม่เอามือไปแหย่ไฟ เราก็คงไม่โดนไฟไหม้หรอกใช่ไหม ระหว่างเราคำว่ามิตรภาพดูจะงดงามที่สุดแล้วหรือว่าไงครับ” มีนาไม่ตอบเธอยังตัวสั่น หวาดกลัวกับการกระทำของเขาอยู่ “เราเป็นพี่น้องกันดีกว่านะ เจอพฤติกรรมเมื่อสักครู่ของผมมีนาคงลืมยาก แม้ตอนนี้ผมจะเป็นฮีโร่สำหรับคุณ แต่ก็ไม่ใช่นิรันดร์หรอก ผมมีทางเลือกของตัวเอง และมีนเองก็มีทางที่เลือกแล้วเช่นกัน” คราวนี้ภัทรรั้งเธอมากอดอย่างปลอบประโลม เขาไม่สามารถทำลายเด็กคนนี้ได้ เธอไม่เหมาะสมที่จะเป็นผู้หญิงชั่วคราวของเขาหรอก ดังนั้นเพื่อไม่ให้ต้องพลาดพลั้งกันไปมากกว่านี้เขาจึงได้เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา มีนาเองก็รู้ได้ในวินาทีนี้ว่าใครคือความรักที่มั่นคงของเธอ เมื่อมองข้ามไหล่ภัทรไป โรมันกำลังยืนเด่นอยู่ข้างรถของเขา ดวงตาคู่คมตัดพ้อต่อว่า เด็กสาวหน้าร้อนผ่าวขยับตัวออกจากอ้อมแขนของภัทร แต่สายไปเสียแล้ว ที่นั่นไม่มีโรมันอีกต่อไป! “ผมอธิบายกับเขาได้วางใจเถอะ” ภัทรถอนหายใจ มองเด็กสาวด้วยความห่วงใย เขาเอ็นดูและชอบเธออยู่มาก แต่เธอไม่เหมาะกับเขา คนที่เหมาะกับเธอคือโรมันต่างหาก เขาจะช่วยเธอเอง .. จากวันนั้นไม่มีเสียงโทรศัพท์ ไม่มีการไปมาหาสู่ ชีวิตรอบข้างของมีนขาดคนสำคัญไปเสียแล้ว โรมันทำตัวให้หายไปจากชีวิตหญิงสาวได้จริงๆ แม้แต่ที่มหาวิทยาลัยก็ไม่มีภาพคุ้นเคยของเขาที่ยืนอิงรถรอเธออยู่ มีนานั่งมองโทรศัพท์อย่างใจลอย เธอรู้ดีว่าผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ถ้าเธอเป็นเขาคงมีความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ เรื่องนี้เธอผิดคนเดียว ไม่ใช่ภัทรหรือว่าโรมันเลย ภาพบนหัวเตียงที่เด็กสาวหยิบมาดูเป็นภาพรอยยิ้มของบัณฑิตหนุ่มที่มีสาวน้อยยืนยิ้มเคียงข้างอยู่ หากแต่ตอนนี้ภาพนั้นคงเป็นอดีตที่ไม่อาจหวนคืนอีกแล้ว มีนาปาดน้ำตาที่ไหลรินเธอกอดตุ๊กตาตัวโปรดปวดร้าวเพียงลำพัง จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 19 มี.ค. 47 11:50:12 A:203.107.144.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับโรมันเองเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ขับรถไปหาเด็กสาว เขาเจ็บปวดมามากพอแล้ว ผู้หญิงเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ ช่างหวั่นไหวง่ายดาย เขาเอนตัวพิงพนังเก้าอี้แรงๆ ใจต้องการจะลืมแต่ใบหน้าหวานซึ้งกลับลอยเด่นในความทรงจำ ภาพวันสวยงามผุดขึ้นมาเป็นฉากๆแต่ภาพหลังสุดที่เห็นกลับเจ็บร้าวทำลายสิ่งดีๆเสียหมดสิ้น เขาจะทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้ โรมันหันเก้าอี้มองผ่านกระจกใส ท้องฟ้ากว้างไกลเหลือเกิน ชีวิตก็ย่อมมีวันพรุ่งนี้ให้ก้าวเดิน แต่มีนาล่ะเธอจะเป็นวันพรุ่งนี้ของเขาอีกหรือเปล่า โรมันเสยผมอย่างกลัดกลุ้ม เวลามีปัญหาเขาไม่เคยแตะต้องเหล้าหรือบุหรี่ เพียงนั่งลงเงียบใช้ความสงบนิ่ง ใคร่ครวญ แต่ภาพบนโต๊ะก่อกวนเขาเหลือเกิน รอยยิ้มสดใสทำไมถึงเปลี่ยนเป็นเย้ยหยันได้นะ ชายหนุ่มตัดสินใจคว่ำรูปนั้นลง เขากำลังคิด...คิดถึงอะไรบางอย่าง ในความเหม่อลอยอาคันตุกะไม่ได้รับเชิญก้าวเข้ามาทำลายสายใยแห่งอารมณ์จนขาดสะบั้น “ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา” “ผมอนุญาตตัวเอง” โรมันมองภัทรด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เพราะผู้ชายคนนี้มิใช่หรือที่นำพาความเปลี่ยนมาสู่มีนาและเขา โรมันไม่อยากจะมอง ตัดสินใจหันหลังให้เสมือนเป็นการขับไล่ แม้จะเสียมารยาทแต่เขาไม่สนใจ “คุณคงอยากจะฟังข่าวดีสิท่า ใช่! เธอถอนหมั้นผมแล้ว คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญ!” โรมันหลุดอารมณ์ร้อนแรงออกไปจนยากที่จะควบคุม ความหึงหวงนั้นมีอิทธิพลจนยากที่จะให้อภัยใครได้ “คุณทำแบบนั้นจะเสียใจไปตลอดชีวิต รู้ใจตัวเองแล้วทำไมถึงต้องผลักไสนัก” ภัทรเท้าโต๊ะทำงานชะโงกตัวมามองเขา จ้องโรมันอย่างจะรอคำตอบ เขากำลังยิ้ม ยิ้มเหมือนกับรู้ทันความรู้สึกในใจ  โรมันเกลียดสายตาแบบนี้นักเพราะเหมือนกับว่าเขากำลังเสียเปรียบและสิ้นท่า แต่เพียงชั่วครู่ชายหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับภัทร เขาไม่เคยเป็นรองใคร ผงาดขึ้นมายิ่งใหญ่ด้วยฝีมือ ความคิด สติปัญญา แต่กับเรื่องความรักที่กำลัง... “ทำไมไม่สู้ให้ถึงที่สุดล่ะน้องชาย” คำพูดนั้นเย้ยหยันเขายิ่งนัก แต่มีหรือคนอย่างโรมันจะยอมเสียศักดิ์ศรี เขามองภัทรด้วยสายตาที่เคยมองคู่แข่งทางธุรกิจ นิ่งและสงบก่อนจะค่อยๆปัดมือออกจากไหล่ “คุณไม่มีทางเอาหัวใจผมไปได้หรอก ไม่มีทาง! “ โรมันพูดด้วยเสียงเหี้ยมเกรียมแล้วมอบรอยยิ้มชนิดเดียวกันกับที่ภัทรยิ้มให้เขา ชายหนุ่มต่างวัยสบตากันเนิ่นนาน ภัทรยักไหล่ก่อนจะเดินจากไป โรมันหลุบตามองที่โต๊ะทำงาน เขาหงายภาพยกขึ้นมาดูระดับสายตา มีนากำลังสบตากับเขาด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก โรมันเองก็ยิ้ม...ยิ้มด้วยความรักอย่างหมดหัวใจ . มีนาชะงักเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตานั่งอยู่ในร้านอาหาร...เด็กสาวหันหลังจะเดินหนีแต่ภัทรฉุดเอาไว้ “สู้เขาสิครับคนเก่ง” ภัทรยังคงเป็นอัศวินม้าขาวของเธอเสมอ เขาจูงมือเธอไปเผชิญหน้ากับโรมัน “คุยกันนะ หมดหน้าที่ผมแล้ว” โรมันอึ้งไปพักใหญ่ ก็ภัทรนัดกับเขาไว้แต่ทำไมถึงได้ไม่อยู่คุย กลับให้มีนานั่งแทน โรมันกำลังอ่านเกมบางอย่างอยู่ เขาแน่ใจว่ามีนาเองก็คงไม่รู้เรื่องแน่นอน แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้เธอเห็นเขาเหมือนเห็นคนแปลกหน้า “ทำไมไม่ตามเขาไปล่ะ” “ก็อยากจะตามเหมือนกัน เขาไม่ให้ไป” “หน้าไม่อาย!” เขาประชดเสียงห้าว มองเธอด้วยสายตาตำหนิ มีนารู้สึกเหมือนตัวเองหมดคุณค่าในสายตาเขา เธอไม่ขอทนอีกต่อไปแล้วเพราะทุกครั้งที่เจอ เขามักมีคำพูดร้ายๆมาเล่นงานเธอเสมอ นี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนเขาจะรู้ทันรีบฉุดเธอไว้ให้นั่งลงดั่งเดิม “ถ้าไม่อยากอายคน ก็นั่งลงคุยกันให้รู้เรื่อง” เสียงดุของเขายังคงมีอิทธิพลต่อเธอ เด็กสาวนั่งก้มหน้านิ่ง สักครู่บริกรนำดอกกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่มาให้เธอแต่โรมันเป็นคนรับไว้เสียเอง เขาอ่านโน้ตสลับกับมองหน้าเธอ ความเงียบเข้าครอบคุม มีนาชักทนไม่ได้ เขาคงไม่ต้องการเธอแล้ว ดอกไม้นี่จะแสดงถึงอะไรก็ช่าง เธออาศัยจังหวะที่เขากำลังใช้ความคิดลุกขึ้นเดินออกมาด้วยน้ำตาที่พร่างพรู มือที่กำลังผลักประตูกระจกออกไป ถูกจับไว้ด้วยมือที่คุ้นเคย เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่น แม้ว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนเขาก็ไม่มีวันปล่อย “พี่จะไม่มีวันยอมเสียน้องมีนให้ใครเป็นอันขาด” คำพูดนั้นหนักแน่นและเหมือนเป็นคำสัญญา มีนาเองก็กอดตอบเขาเช่นกัน ไม่มีคำพูดหลุดออกจาปากเธอ หากแต่โรมันรู้ได้ทันทีว่าหัวใจที่เคยหวั่นไหวของเด็กสาวตอนนี้หาทางกลับมาถูกแล้ว นั่นหมายถึงว่าเขาได้หัวใจกลับคืนมา ชายหนุ่มพาเธอเดินออกจากร้านอาหารเพื่อไม่ให้เป็นเป้าสายตาของคนอื่น เขาหยุดยืนที่ซุ้มราตรี ประคองดวงหน้านั้นไว้แล้วก้มลงจูบซับน้ำตาอย่างอ่อนโยน มีนารับรู้แล้วว่าอ้อมกอดนี้จะอยู่กับเธอนิรันดร์ ความฝันของเธอไม่ใช่ภัทร แต่เป็นโรมันต่างหาก! จบ.................................... จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 19 มี.ค. 47 11:51:22 A:203.107.144.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านครับ นายภัทร เป็นคนดีกว่าที่คิดในตอนแรก มีนก็แทบไม่ต่างจากวัยรุ่นคลั่งดารราทั่วไป โรม ฟิวส์ขาดบ้าง แต่ก็เป็นคนดี บางช่วงดูรวบรัดจัง (ทั้งที่ไม่จำเป็น) ตัวละครพูดกันน้อยกว่าที่คิด ทำให้อารมณ์กำลังอิน สะดุด เนื้อเรื่องสนุกครับ จากคุณ : Psycho man - [ 20 มี.ค. 47 08:20:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยางช่วงดูเร่งๆ ไปนะคะ จากคุณ : scottie - [ 20 มี.ค. 47 13:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกค่ะ แปลกๆๆ แต่ได้อารมณ์เศร้าๆๆสงสารมีนอยู่เหมือนกันนะคะ ถ้าแต่งเรื่องต่อไปจะมาอ่านนะคะ :) จากคุณ : Me - [ 20 มี.ค. 47 19:54:32 A:203.113.33.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับทุกความคิดเห็นข้างบนค่ะ ^__^ เด็กสาวแม้แต่อายุเกือบจะยี่สิบแล้ว แต่การกระทำ ยังคงเหมือนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ <----- อายุไม่ถึงยี่สิบ ก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะอยู่นะคะ แหะ แหะ แอบแซว จากคุณ : O-HO - [ 21 มี.ค. 47 14:25:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะสำหรับข้อเสนอแนะของทุกท่าน จะพยายามเขียนอย่างปรับปรุงในเรื่องต่อไปยิ่งขึ้น จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 30 มี.ค. 47 11:03:52 A:203.107.161.127 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 อืม....... ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : ธามาดา - [ 21 เม.ย. 47 15:50:42 ]