หญิงชราตาเหยี่ยวเดินนำพินเข้าไปในปราสาทอันชวนขนลุกหลังนั้น ปราสาทหลังนี้ถึงแม้จะมีความใหญ่โตโอ่อ่า แต่ก็มีสภาพที่ทรุดโทรมมากเหลือเกิน ปราสาทอาจจะถล่มล้มลงมาเมื่อใดก็ได้ เพราะมีบางส่วนของปราสาทที่เริ่มทรุดลงมาแล้ว บริเวณรอบๆปราสาทประกอบไปด้วยดอกไม้สีแดงล้อมรอบไปหมด ส่วนตัวปราสาทนั้นมีทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบชั้น ประกอบไปด้วยห้องกว่าหนึ่งพันห้อง ถ้าไม่รู้ทางก็อาจจะทำให้หลงทางได้ง่ายๆ เพราะห้องแต่ละห้องมีสีที่กลมกลืนไปกับกำแพง จนแยกแทบจะไม่ออกเลย ปราสาทอันหน้ากลัวนี้แทบจะไม่มีผู้คนอยู่เลย  หญิงชราตาเหยี่ยวพาพินเดินขึ้นบันไดไป บันไดแต่ละขั้นมีความสูงมาก จนเวลาพินจะก้าวขึ้นบันไดแต่ละขั้น เหมือนเป็นการปีนขึ้นไปมากกว่า ส่วนหญิงชราตาเหยี่ยวนั้น เดินอย่างคล่องแคล่วทะมัดทะแมง และดูจะไม่มีท่าทีสนใจผู้ที่เดินตามมาด้านหลังแม้แต่น้อย หญิงชราเดินเร็วเหลือเกิน เร็วมากจนพินตามแทบไม่ทัน   แต่แล้วจู่ๆพินก็คิดอะไรบางอย่างออก
“ทำไมเราต้องเดินตามหญิงชราผู้นี้ด้วย ไม่ล่ะ เราจะกลับบ้าน เค้าจะไปไหนก็ช่าง เราไม่ตามหล่อนไปแล้ว” ความคิดนี้ไม่มีทีท่าว่าจะออกไปจากความคิดของพินได้เลย พินจึงค่อยๆก้าวลงบันไดไปทีละขั้น หัวใจของพินเต้นรัว ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวของเธอ พินกลัว …กลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะออกจากปราสาทหลังนี้ไม่ได้ และก็กลัวหญิงชราตาเหยี่ยวจะจับเธอได้ด้วย พินอยากจะกลับไปที่เดิมที่ที่หญิงชราอยู่ แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะกลับบ้านแล้ว จึ่งไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของเธอได้ จู่ๆพินก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเธอ
“จะไปไหน กลับมานี่” เสียงของหญิงชราตาเหยี่ยวนั่นเอง
พินตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พินมึนไปหมด บันยากาศช่างเงียบเหงาและเย็นยะเยือกเหลือเกิน