ไดอารี่แห่งรัก
       
        ‘ทำไมนะ  เราถึงชอบมองเขาอยู่เรื่อย  ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจสักนิดเดียว  เพียงแค่รูปหล่อก็เท่านั้น  นอนจากนั้นก็มีแต่ข้อเสียๆที่เราไม่สามารถที่จะรับได้  หนำซ้ำยังเป็นพวกอันธพาลเสียด้วย  นับได้ว่าไม่มีข้อดีอะไรหลงเหลือเลย  แต่ทำไม…เราถึงจะต้องลอบมองเขาอยู่ตลอดเวลาด้วยนะ…ไม่เข้าใจ…ตัวเองจริงๆ’
นัท  เด็กสาวผมยาวประบ่าสับสไลด์ตามวัยรุ่นทั่วไป  ใบหน้าที่ได้รูปขาวอมชมพู  กำลังบรรยายความรู้สึกของตนเองผ่านทางตัวหนังสือลงในไดอารี่เล่มเล็กที่วางเปิดอยู่ตรงหน้า  เธอนั่งอยู่บนโต๊ะหนังสือสีส้มสวยงามที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่างของห้องนอน  เมื่อเขียนเรียบร้อยแล้วก็วางปากกาลงพลางส่งสายตามองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างรับกับสายลมที่ปลิวผ่านมาช้าๆแสนเย็นสบาย
“นัท…นัท  มีคนมาหาแน่ะลูก  ลงมาข้างล่างเร็ว”  เสียงเรียกของหญิงวัยกลางคนผู้ซึ่งเป็นมารดาของนัทตะโกนเรียกเสียเสียงดัง  ทำเอาเธอที่กำลังคิดอะไรเพลินๆสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะมองลงมาผ่านหน้าต่าง  ก็เห็น ต้าร์  เพื่อนชายของเธอยืนรออยู่
“มาอีกแล้วหรอ”  เธอพึมพำก่อนจะเดินลงไปหาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสตามปกติของเธอ  (ซึ่งทำเอาใครหลายคนหลงไปในทันที)  ต้าร์ที่ยืนรออยู่เมื่อเห็นว่าเธอยิ้มก็พลอยยิ้มตามไปด้วย  “มีอะไรหรอต้าร์”  เธอถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงรั้วบ้านก่อนจะเปิดประตูไม้สีน้ำตาลอ่อนอย่างยากลำบาก
“อ๋อ  ไม่มีอะไรหรอก  เพียงแค่ว่าเธอลืมไอ้นี่ไว้ที่โรงเรียนน่ะ”  ต้าร์ตอบยิ้มๆพลางยื่นสมุดบันทึกเล่มเล็กๆกะทัดรัดให้นัท  ที่พอเห็นก็ถึงกับอ้าปากค้าง  “คือ…เราไม่ได้อ่านอะไรเลยนะ  ไม่เลยจริงๆ  เอ่อ…เรามีธุระ  ไปก่อนนะ”
“อ๊ะ! เดี๋ยวสิต้าร์”  ช้าไปเสียแล้วที่เธอจะเรียกเขาไว้  เพราะเจ้าหนุ่มหน้าตาดีได้วิ่งอย่างรวดเร็วไปตามทางถนนเสียแล้ว  “แน่ใจมั้ยนะว่าไม่ได้เปิดอ่าน”  เธอพูดเบาๆก่อนจะค่อยๆเปิดสมุดบันทึกเล่มนี้ช้าๆ  เปิดไปก็ยิ้มไป  สมุดเล่มนี้เป็นไดอารี่เล่มเก่าของเธอที่เธอคิดว่ามันหายไปแล้ว  ได้กลับมาอ่านเรื่องเก่าๆของตัวเองก็มีความสุขดีนะ    แล้วก็ต้องยิ้มไปกันใหญ่เมื่อเปิดไปเจอหน้าหนึ่งที่ลายมือซึ่งคุ้นเคยดีเขียนเอาไว้
        ‘ดีใจจังที่นัทชอบ  ดีใจที่สุดเลยนะ  ขอบคุณ  ขอบคุณ  แล้วก็ขอบคุณมากๆเลยนะ’
ต้าร์เขียนไว้ว่าอย่างนั้น  แสดงว่าเปิดอ่านจริงๆเสียด้วย  พอนึกขึ้นได้ก็เกิดหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาด้วยความอาย  เธอเขียนอะไรต่อมิอะไรมากมายถึงเขา  เขียนเชยชม  พร่ำเพ้อ  แล้วก็อะไรต่างๆอีกมากมาย  และสุดท้าย  จะต้องลงท้ายเสมอว่า ‘ทำไมถึงได้รักเขามากมายขนาดนี้’  แต่ว่าพอเปิดไปเรื่อยๆจนถึงหน้าสุดท้าย  ก็ทำให้นัทถึงกับกำหนังสือที่อยู่ในมือแน่นอย่างโกรธแค้น
        ‘ผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียนอย่างเธอน่ะ  เจ้าต้าร์มันไม่สนใจหรอกนะจะบอกให้’
“นายเต้!  นายจะรู้ใจของต้าร์ได้ยังไงกัน  น่าเกลียดที่สุดเลยมาเขียนใส่ในหนังสือของเขาอย่างนี้  นึกว่าตัวเองดีนักรึไง!!”  นัทบ่นเบาๆกับตัวเองด้วยความโกรธปนเปกับความรู้สึกบางอย่างที่แทรกเข้ามาอยู่ในใจซึ่งเธอไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร  ความรู้สึกประหลาดๆนั้น  มันคืออะไรกันนะ?!

ในกลางบ่ายของวันต่อมา  อากาศเย็นชื้นอย่างนี้ช่างไม่เป็นใจกับการเรียนหนังสือของนัทเอาเสียเลย  เธอนั่งหัวเสียบนโต๊ะเรียนหลังสุดของห้องในชั่วโมงฟิสิกส์ซึ่งเป็นช่วงสุดท้ายของการเรียน  อากาศอย่างนี้ซึ่งเธอเองก็ไม่เคยจะชอบอยู่แล้วจึงไม่มีจิตใจจะเรียนเสียแล้ว  เธอจึงตัดสินใจทิ้งชั่วโมงเรียนนี้ให้กับการนอนหลับที่แสนสบายบนโต๊ะของเธอเอง
“นี่!…หลับอยู่ได้  ขอยืมปากกาหน่อยดิ”  เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆโต๊ะของนัทที่กำลังหลับได้ที่ (ประมาณว่ากำลังสุขีอย่างที่สุด)  ทำให้นัทเหลือบตาขึ้นดูต้นเสียง  เต้นั่นเอง  เธอทำหน้าเบื่อหน่ายแต่ก็หันไปหยิบปากกาที่อยู่ในกระเป๋าให้อย่างรวดเร็ว  แล้วก็ต้องสะดุดกับคำพูดต่อมาของเต้  “ชอบเข้าไปได้ยังไงไอ้ต้าร์น่ะ  ชอบเรายังจะดีเสียกว่า”
“แก…ปากหรอนั่น  หลงตัวเองจังแฮะ  พูดอย่างนี้เดี๋ยวเอาปากกาคืนนะ  รีบๆรับไปแล้วหุบปากซะ!  ฉันจะนอนต่อ”
“โอ้โห! ปากจัดเหมือนกันแฮะ”
“เพิ่งรู้เหรอ  รีบๆรับไปสิ”
นัทพูดอย่างมีน้ำโห  เต้มองหน้าแล้วหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะรับปากกาไปจากมือของนัท  แต่ถึงแม้จะรับไปแล้ว  เขาก็ยังพูดเรื่องโน้นเรื่องนี้กับนัทไม่มีหยุดเพื่อเป็นการกวนเธอ  แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย  ได้แต่ฟุบหน้าหลับต่อด้วยความง่วงงัน  เพื่อนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว  สงสัยในสิ่งที่เต้กำลังพูดออกมา  มีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น  ที่น่าแปลกก็คือ  เต้ไม่ยอมหันหน้าไปจากนัทเลย  แกล้งต่อไปเรื่อยๆ  ต้าร์ก็เป็นคนหนึ่งที่หันมามองทั้งสองคน  แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจส่ายหน้าแล้วหันกลับไปเขียนหนังสือต่อ
เลิกเรียนแล้วฝนกลับตกอย่างหนัก  อาจารย์จึงรีบปล่อยให้นักเรียนทุกคนกลับบ้าน  นัทซึ่งยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขายังคงหลับต่อไปอย่างสบายอารมณ์  ต้าร์ที่กำลังจะเดินออกจากห้องจึงหันกลับมาที่โต๊ะของนัทและตีแขนเบาๆเป็นการปลุกแต่ก็ไม่ตื่น  ยิ่งตีแรงขึ้นพร้อมเรียกชื่อดังๆก็ไม่ยอมตื่นเสียที  คงจะหลับสบายเลยสินะ  งั้นถ้าทิ้งไว้อย่างนี้สักพักคงไม่เป็นไรล่ะมั้ง  เมื่อมองไปข้างๆก็เจอเต้ที่นอนหลับเช่นกัน  นายนอนไปเมื่อไหร่วะเต้  แล้วถ้าสองคนนี้อยู่ด้วย กันจะเป็นไรมั้ยนะ  คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง  ต้าร์คิดในใจแล้วเดินออกนอกห้องเรียนตรงกลับบ้านทันทีโดยไม่หันมามองอีกเลย…
“หืม…อ๊ะ!”  นัทที่เพิ่งตื่นนอนต้องตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเพื่อนไม่อยู่ทั้งห้อง  มองไปที่นาฬิกาหน้าชั้นเรียนบอกเวลาสิบเจ็ดนาฬิกา  “ตายๆๆๆๆ  ฉันหลับไปนานขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย  เพื่อนเขากลับกันหมดแล้วด้วย  ทำไมไม่มีใครปลุกฉันเลยล่ะ  ฝนตกอีกต่างหาก  ร่มก็ไม่มี  แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงเนี่ย  โอ้ย! ปวดหัว!!”
“นี่เธอ…บ่นเป็นยายแก่ไปได้”  เต้ที่นอนอยู่โต๊ะข้างๆตื่นขึ้นด้วยเสียงบ่นของนัท  ทำให้เขารู้สึกรำคาญขึ้นมาจึงโพล่งออกไป  นัทจึงหันขวับสีหน้าตื่นตกใจ
“นายก็อยู่ด้วยหรอเนี่ย…โถ่!พระเจ้า  ทำไมถึงส่งให้ลูกต้องมาอยู่กับไอ้นี่ด้วย  ฮือ…พระเจ้าไม่เห็นใจลูกเลย…แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย  โถ่ๆๆๆ  สงสารตัวเองชะมัดเล้ย”
นัทพร่ำบ่นต่างๆนานา  หนำซ้ำยังโทษพระเจ้าอีกต่างหากที่ให้เต้มาอยู่กับเธอในเวลาอย่างนี้  เต้ได้แต่นั่งหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวในความบ้าของเธอ  นึกสมน้ำหน้าเสียด้วยซ้ำที่เธอจะกลับบ้านไม่ได้  ดีสิ  จะได้นอนเป็นผีเฝ้าโรงเรียนซะเลย  แต่ว่า…ถึงจะคิดอย่างนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้  นิ่งไปนานเต้จึงถอดเสื้อแจ็กเก็ตของตัวเองออกมาแล้วห่มตัวให้นัท  นัทหันมามองด้วยความแปลกใจ
“อะ…”
“ไปรึยัง  บ้านอยู่ไหน  เดี๋ยวไปส่ง”
“แล้วนายล่ะ  จะไม่เปียกหรอ”
“เปียกจะเป็นไรไป  ชั้นเป็นผู้ชายนะ  เธอไม่ต้องคิดมากหรอกน่า”  เต้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับส่งมือให้นัทที่ทำหน้างงเข้าไปใหญ่  งงในความเป็นลูกผู้ชายที่อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน  บวกกับสีหน้าที่ดูอ่อนโยนขึ้นอย่างไม่เคยได้เห็นที่ไหนมาก่อน  “มองไร  จะไปเปล่า”  ถึงแม้ว่าสีหน้าและท่าทางจะดีขึ้นมากแค่ไหน  แต่ว่าการพูดจาที่กระโชกโฮกฮากแข็งกร้าวก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย  นัทมองหน้าเต้ก่อนจะยิ้มบางๆแล้วเอื้อมมือให้เต้พร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้  “ว้า!  ทำไมมันตกแรงอย่างนี้วะ”  เต้บ่นออกมาเสียงดังแข่งกับสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน  แอบหนาวนิดๆเมื่อต้องมาเจอกับลมฝนที่พัดผ่านอย่างแรง  แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขาคิดจะเดินกลับหลังเลย  เขาหันไปมองหน้านัทที่มองเขากลับเช่นกัน  ต่างพยักหน้าให้กันเป็นสัญญาณว่า ‘พร้อมแล้ว’  ก่อนจะพากันวิ่งออกนอกบริเวณโรงเรียนและขึ้นรถประจำทางไป

        ‘โชคดีจังเลยนะที่ฝนตก  ทำให้ฉันได้เห็นความเป็นสุภาพบุรุษของนายเต้จอมอันธพาลขึ้นมาบ้าง ^^  มันทำให้ฉันได้รู้ว่าคนๆนี้ที่จริงก็ดีเหมือนกัน  แต่ว่าใช้ไม่ได้จริงๆเลยนะกับการพูดการจาน่ะ  เหมือนพูดกับผู้หญิงไม่เป็นอย่างนั้นแหละ  มือก็ออกจะอบอุ่นขนาดนั้น…  นี่อุตส่าห์มาส่งฉันถึงบ้านทั้งๆที่ตัวเองก็เปียกฝน  ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ”
นัทวางปากกาลงมองไปนอกหน้าต่าง  นึกเป็นห่วงเต้ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้  เมื่อเขาพาเธอมาส่งถึงบ้าน  แต่เธอกลับไม่ได้ขอบคุณหรือเอาร่มให้เลย  เต้ก็รีบวิ่งไปขึ้นรถประจำทางที่ปากซอยบ้านนัทเสียแล้ว  ป่านนี้จะถึงบ้านหรือยังก็ไม่รู้  จะไม่สบายหรือเปล่านะ???  นัทเพียงได้แค่คิดในใจแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะเขียนหนังสือล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มแล้วหลับไป