ความคิดเห็นที่ 1 พฤศจิกายน "ทำไมคุณดูเศร้าจังค๊ะ"” เธอเอ่ยปากถามขึ้นทักทายผมก่อน  แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ฝืนยิ้มให้กับเธอ แต่สิ่งเดียวที่ผมรู้ในตอนนี้ก็คือ ผมคิดว่าตอนนี้ผมได้เพื่อนร่วมทางแล้ว และเราก็สัญญากันว่าเราจะเดินทางไปพร้อมกัน  และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า  ต่อไปนี้ผมจะไม่ต้องเดินทางคนเดียว......อีกแล้ว “คุณรู้อะไรไหม”  เธอเอ่ยปากเหมือนว่ากำลังจะถามบางอย่างจากผม ฉันชอบการเดินทางเพราะการเดินทางพาฉันไปพบเจอใครต่อใครมากมาย  มันทำให้ฉันรู้สึกไม่โดดเดี่ยว  ฉันมักจะตื่นเต้นทุกครั้งเวลาที่ต้องออกเดินทาง โดดเดี่ยว............. เธอโดดเดี่ยว การเดินทางของเธอคือการเดินทางอย่างโดดเดี่ยวแต่ทำไมผมไม่เห็นความเศร้าจากเธอเลย เธอหันมามองเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่  เธอจึงค่อยๆกระซิบผมอย่างแผ่วเบาที่ข้างหู "ฉันจะอยู่กับคุณตลอดหนาวนี้ "” คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจอย่างประหลาดโดยทันที การเดินทางของผมและเธอมีการเริ่มต้นที่เหมือนกันคือการเดินทางคนเดียว เพียงแต่ว่าของผมจะเดินทางไปพร้อมกับความเหงา  แต่เธอกลับเดินทางไปพร้อมกับรอยยิ้ม  และเธอก็พร้อมที่จะแบ่งปันรอยยิ้มนั้นให้กับผู้คนที่เธอพบเจอเสมอ  สิ่งสำคัญคือเธอแบ่งปันรอยยิ้มนั้นให้ผมด้วย   ผมนั่งดูเธอหยอกล้อกับผู้คน  ดูเธอทักทายกับต้นไม้  เธอได้รับรอยยิ้ม  เสียงหัวเราะ  จากทุกสรรพสิ่งที่เธอเดินผ่านไป  เธอดูจะไม่เหน็ดเหนื่อยกับการกล่าวคำทักทาย  และไม่มีความหม่นหมองกับคำกล่าวลา วันนี้ เธอเห็นผมดูซึมๆ จึงบอกกับผมว่าเธอจะร้องเพลงให้ฟังและจะพาผมไปดูเธอเต้นระบำกับดอกไม้ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร เธอก็ฉุดมือผมมาอยู่กับเธอบนลานกว้างที่เต็มไปด้วยดอกไม้เล็กๆ นานาพันธ์มากมาย "พร้อมไหม"” เธอหันมายิ้มให้กับผม ผมได้แต่เพียงพยักหน้าตอบรับ แล้วเธอก็ผละจากผมไปอยู่ท่ามกลางไอของสายหมอกและทุ่งดอกไม้สีสวยเหล่านั้น  ไม่นานสายหมอกก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ  เหมือนม่านการแสดงเปิดออก  แสงแดดอ่อนๆสาดส่องลงมาที่ลานกว้าง  เธอขยับตัวอย่างช้าๆ ลีลาของเธอช่างนุ่มนวลนัก เสียงหัวเราะเล็กๆ โชยมาอย่างแผ่วเบา ไม่นานดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้าผมก็เริ่มขยับช้าๆตามจังหวะของเธอ ผมไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  มารู้ตัวอีกที  ผมก็เต้นรำอยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้กับนักเต้นรำตัวน้อยๆของเธอ "คุณมีความสุขขึ้นบ้างรึเปล่า"” เธอถามไปพรางหัวเราะไป  ผมยิ้มรับน้อยๆแทนคำพูด แต่ดูเธอยังจะไม่ค่อยชอบกับคำตอบของผมเท่าไหร่นัก  เธอเข้ามาใกล้ผม  ผมรู้ถึงสัมผัสอันอ่อนโยนของเธอ  เธอให้ผมหลับตาลงช้าๆ  ผมทำตามที่เธอบอก  เธอโอบกอดผมไว้ด้วยตัวเธอผมรับรู้ได้ถึงความอาทรที่เธอมีให้กับคนที่อ่อนแออย่างผม "ทำไมคุณไม่คิดจะพูดอะไรบ้าง" ” เธอบอกให้ผมลองหลับตาแล้วนึกถึงการมาของเธอ  นึกถึงสิ่งต่างๆที่ผมเคยเดินทางผ่านมา   ผมนิ่งอยู่นาน จมดิ่งลงไปในความมืด ภาพต่างของผมเริ่มชัดขึ้น เธอถามผมอีกครั้งว่า "ตอนนี้ผมเห็นอะไร" เธอบอกว่าอยากได้ยินได้รู้สิ่งที่ผมเคยเห็นบ้าง   ภาพต่างของผมไหลผ่านเข้ามาในความทรงจำ  ความทรงจำบางภาพมันทำให้น้ำตาผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวด้วยความสุขใจ  บางภาพความทรงจำที่แสนเลวร้ายมันคอยตอกย้ำให้ผมรู้สึกกลัว  ผมแทบจะวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นให้ไกล  แต่มีสิ่งหนึ่งฉุดรั้งผมไว้ด้วยความอ่อนโยน  เธอสัมผัสมือผมอย่างแผ่วเบาและให้ผมลืมตาขึ้นช้าๆ  "คุณชอบที่นี่ไหม " เธอถามอย่างช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่แสนนุ่มนวล “ ถ้าคุณชอบที่นี่  คุณรู้สึกดีกับมัน  ฉันอยากให้คุณจำมันเอาไว้  เอาความทรงจำเหล่านี้ไปแทนที่ความทรงจำที่เลวร้ายของคุณซิ ”เธอปลอบประโลมผม  แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจหรอกว่าผมจะทำได้ไหม ก็ในเมื่อผมไม่เคยลืมอดีต  และไม่ใช่ว่าผมจะไม่อยากลืมมัน  ผมอยากมีความสุขอย่างที่เธออยากให้ผมเป็น และผมก็เต็มตื้นที่ได้รู้จักกับเธอ   เธอว่า  เธอไม่ได้บอกให้ผมลืมความทรงจำเก่าๆ  เพียงแต่เธอบอกว่าอย่าไปรื้อค้นและจมอยู่กับสิ่งเหล่านั้น  เธอบอกให้ผมเลือกที่จะจำในสิ่งที่มีความสุข  เลือกที่จะทำให้ตัวเองมีรอยยิ้ม  ผมบอกกับเธอไปว่าผมอยากให้เธออยู่กับผมนานๆเพราะผมมีความสุข แต่เธอตอบผมกลับมาว่า ความสุขของผมไม่ได้อยู่ที่เธอ  ความสุขที่เกิดขึ้นมันอยู่ในตัวผมเอง”  เธอว่าอย่างนั้น ถ้าผมรอที่จะให้ใครมาทำให้ผมมีความสุข ผมเองนั่นแหละจะเป็นทุกข์  เพราะทุกคนก็ต้องจากไป  และเธอก็เช่นกันเธอก็ต้องจากไปเมื่อถึงเวลา เธอบอกให้ผมระลึกถึงตัวเองเสมอว่าทำไมช่วงเวลานี้ผมถึงมีความสุข และความสุขครั้งต่อๆไปของผมก็จะเริ่มที่ตัวผมเอง  ไม่ใช่เธอหรือใครๆ "คุณจะไปนานไหม" ผมถามเธอ “ถ้าคุณคิดถึงฉัน  ฉันจะกลับมา  กลับมาดูรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข...ของคุณ ” และเธอก็จากผมไป  แต่ผมกลับไม่รู้สึกเศร้าเลย  การจากไปของเธอทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น  เพราะสิ่งที่เธอฝากไว้ในตัวผมก็คือความสุขที่เกิดขึ้นจากตัวผมเอง จากคุณ : mR. foLk - [ 23 มี.ค. 47 10:14:29 A:203.209.114.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมษายน ผมนั่งอยู่ริมหน้าต่าง  บนโต๊ะทำงานที่รกไปด้วยเอกสารต่างๆ  ผมเบื่องานบ้าๆพวกนี้เต็มที  อากาศที่อบอ้าวมันทำให้ผมนึกถึงเธอ ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง  เปลวแดดด้านนอกร้อนราวกับว่าจะแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างให้มอดไหม้ไป  เธออยู่ไหนนะ  เธอกำลังเดินทางไกลอยู่รึเปล่า  ที่ๆเธอเดินทางไปตอนนี้คงจะสดชื่น  ผมกำลังนึกถึงวันที่เธอไปจากผม  จนถึงวันนี้ผมมีความสุขมากขึ้นทุกวัน ผมอยากจะขอบคุณเธอ  ที่ฝากความทรงจำที่แสนดีเอาไว้กับผม  เมื่อก่อนตอนที่ผมมายืนและนึกถึงใครอย่างนี้ มันช่างทรมานเสมอ  แต่เมื่อผมได้รู้จักกับเธอสิ่งเหล่านั้นกลับจางหายไป  ตอนนี้ผมชอบที่จะคิดถึงใครๆและความคิดถึงมันก็ทำให้ผมมีความสุข  ใช่อย่างที่เธอบอกความสุขแม้เพียงอยู่คนเดียวก็เป็นสุขที่สุดได้  ความทรงจำที่เลวร้ายบางครั้ง เราไม่จำเป็นที่ต้องลืมเพียงแค่เราเหลือที่ไว้ให้กับความทรงจำที่แสนดีบ้าง  ให้ความทรงจำที่แสนดีมีปริมาณที่เพิ่มขึ้นเท่านั้นเอง นี่ผมกำลังคิดถึงเธอ  เธอเคยสัญญาไว้ ถ้าคิดถึงเธอ............เธอจะมา  ผมหยุดนิ่งอยู่พักหนึ่ง เพื่อให้เวลากับตัวเอง มองไปบนยอดไม้ มันยังคงนิ่งสนิท  ไร้ร่องรอยการกำลังจะมาถึงของเธอ   ไม่นานหรอก........ผมเชื่ออย่างนั้น.........เธอต้องมา วันนี้ผมอยากจะบอกเธอว่าผมมีรอยยิ้มที่เธออยากเห็น  มีเสียงหัวเราะที่เธออยากฟัง  มีคำพูดหลายคำที่อยากให้เธอรับรู้  แต่มีคำเดียวที่ผมอยากบอกเธอที่สุด........... "ผมคิดถึง.........เหลือเกิน” เหมือนเธอจะรู้ว่าตอนนี้ผมคิดถึงเธอจริงๆ   "ติ้ง...ติ้ง  ติ้ง...ติ้ง"  ” เสียงกระดิ่งลมจากขอบหน้าต่างค่อยๆดังขึ้น เธอแหวกตัวผ่านยอดไม้มาจนถึงริมหน้าต่างห้องผม  อย่างอ่อนโยนเช่นเคย  ผมสูดหายใจลึกแล้วผ่อนออกมาช้าๆ  ผมรับรู้ถึงกลิ่นความสดชื่นที่มากับเธอ  ความอบอ้าวของหน้าร้อนเมื่อครู่นี้ จางหายไปทันที "ฉันดีใจที่คุณคิดถึงฉัน"”เธอทักทายด้วยสำเนียงที่คุ้นหู   ผมยิ้มกว้างให้เธอ “ ฉันดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของคุณ....แต่ฉันคงอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนักหรอก  ฉันเพียงแวะมาทักทาย ”แม้ผมจะไม่ค่อยชอบกับบรรยากาศภายนอกมากนัก อากาศที่อบอ้าวเปลวแดดที่ร้อนแรงขนาดนี้ การแวะมาเพียงทักทายของเธอ  มันก็เพียงพอที่ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นเบิกบานเสมอ  แม้เป็นเพียงชั่วครู่ก็ตาม   เธอทำให้ผมรู้ว่าการได้คิดถึงใครเป็นสุขอย่างไร  การได้อยู่กับใครเพียงเวลาแม้ไม่นานเท่าไหร่มันก็สามารถเติมเต็มความสุขเพียงเล็กๆได้  ระยะเวลาไม่ได้สำคัญไปกว่าการใช้เวลาที่ได้มาให้คุ้มค่ากับความรู้สึกที่เราแสวงหา ผมโบกมือลาเธอ.............เวลาสั้นๆที่เธอเพียงแวะมา  มันทำให้ผมลืมความอบอ้าวของหน้าร้อนลงไปได้ชั่วขณะ ผมหันกลับมาที่โต๊ะตัวเก่า  เอกสารยังวางอยู่เต็มไปหมด   "ได้เวลาแล้ว หล่ะ"”   ผมบอกตัวเองแล้วลงมือสะสางกับเจ้าพวกเอกสารเหล่านั้นต่อไป จากคุณ : mR. foLk - [ 23 มี.ค. 47 10:16:30 A:203.209.114.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 มิถุนายน             คืนหนึ่ง........ขณะที่ผมกำลังหลับอยู่อย่างสบายภายในห้องขนาดกระทัดรัดของผม  ผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เสียงของบางอย่างดังมาจากรอบทิศ  ผมเปิดหน้าต่างออกไปดู  และมองเห็นเธอ  เธอผู้ที่เป็นเพื่อนของผมเสมอ วันนี้เธอมาหาผม  พร้อมกับน้ำตา            ผมยื่นมือออกไปเพื่อที่จะสัมผัสตัวเธอ  มือของผมเปียกไปด้วยน้ำตาของเธอ  ผมพยายามที่จะพูดกับเธอแต่ดูเหมือนยิ่งผมพูดอะไรออกไป  เธอก็ไม่ยอมรับรู้ใดๆ ผมตะโกนเรียกเธอด้วยเสียงอันแผดดัง  แข่งกับเสียงของเธอ  ที่ดูเหมือนจะอื้ออึง  เสียงสะอื้นไห้ของเธอเหมือนกำลังจะบอกเรื่องราวของความเสียใจที่เธอมี            เธอเป็นอะไรไป......ผมคิดขณะที่มองดูเธอ  เธอไม่คุยกับผม  เอาแต่ร้องไห้ ผมมองดูผู้คนที่ผ่านมาพวกเขาเหล่านั้นเอาแต่วิ่งหนีเธอเมื่อเธอเข้าไปใกล้  ไม่มีใครซักคนที่จะเดินออกมาหาเธอแล้วปลอบประโลมเธออย่างที่เธอเคยทำให้กับใครหลายคนนี่เธอถูกทิ้งหรือนี่ เธอคงเสียใจที่ถูกทิ้ง  ใครกันหนอช่างใจร้าย  ทำร้ายเธอที่แสนดี            ผมมองดูเธออีกครั้งและยิ้มให้กับตัวเอง ผมเองก็เคยเป็นอย่างเธอ  เคยร้องให้เคยเสียใจ  และเคยไม่ฟังใครหลายคนที่คอยจะเข้ามาพูดจาและปลอบประโลม  ผมเคยเป็นเหมือนคนบ้า  โกรธและเกลียดทุกอย่างที่เห็น อยากจะทำลายทุกอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ๆ เวลาเท่านั้นที่จะรักษาแผลเหล่านั้นให้หายได้ ผมเชื่อแบบนั้น ก็เลยปล่อยให้เธอร้องไห้ต่อไป           "เธอจะร้องไห้นานเท่าไหร่ ก็ได้ผมไม่ห้ามหรอก แต่ผมจะนั่งเป็นเพื่อนเธอ" ผมบอกกับตัวเองเช่นนั้น ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากผม  ตัวของผมเปียกไปด้วยน้ำตาของเธอ  มันคงเป็นกลิ่นของความเศร้าที่เธออยากระบายออกมา            ผมไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านนานเท่าไหร่..........แต่ตอนนี้เธอหยุดร้องไห้แล้ว ทุกอย่างเริ่มสงบลง              "ฉันไม่เป็นไรหรอก  ฉันแค่อยากระบายเรื่องราวร้ายๆให้หมดไปจากตัวฉันเท่านั้นเอง "เธอบอกผมทั้งๆที่ยังคงมีร่องรอยของคราบน้ำตา ซึ่งยังไม่จางหายไปไม่หมด           "ไม่เป็นไรหรอก ผมเป็นเพื่อนคุณ ผมยินดีอยู่ข้างคุณเสมอ ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าเรื่องร้ายๆของคุณคืออะไร " ผมปลอบโยนเธอเท่าที่ผมจะทำได้            เธอยิ้มให้ผมอีกครั้ง  และบอกกับผมว่าขอบคุณมาก "เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉันมันแสนจะธรรมดา  ไม่นานมันก็จะผ่านไป  ไม่นานก็จะมีเรื่องราวใหม่เข้ามา"”  เธอตอบผมด้วยสีหน้าและท่าทางที่อิ่มเอิบ  ดูเหมือนคราบน้ำตาเธอจะหายไปแล้วจริงๆ แม้ว่ามันยังคงจะมีร่องรอยอยู่ก็ตาม “วันหนึ่งฉันเองก็อาจจะต้องกลับมาร้องไห้กับเธออีกครั้งก็ได้”           ใช่ ...ไม่มีใครรู้เรื่องราวใดๆบนโลกใบนี้หรอก  ไม่มีใครรู้หรอกว่าต้องเสียใจเมื่อไหร่และเมื่อใด เธอจงเชื่อว่าสิ่งที่เธอรู้ได้คือความสุข เพราะตัวเราเป็นผู้กำหนด  และไม่มีใครจะเลือกที่จะต้องเจอกับเรื่องร้าย คราวนี้ผมกลับเป็นคนบอกเธอ              เธอยิ้มให้และเธอก็จากผมไปอีกครั้ง  ทุกอย่างสงบนิ่ง แสงสว่างมาจากขอบฟ้าสาดส่องมา  ความหม่นมัวเมื่อครู่ได้จางหายไปแล้ว  ความสงบเข้ามาแทนที่  สายลมยามเช้าโชยมาปะทะหน้าผมเบาๆ  ผมรู้สึกถึงเธอว่า เธอยังคงอยู่ใกล้ๆผมเสมอ แม้เธอจะจากไปแล้วก็ตาม            การมาของเธอครั้งนี้ทำให้ผมเห็นว่า  ชีวิตคนเราคือวังวนของความสุขและความเศร้า  ไม่มีใครที่ไม่เคยเศร้า  ไม่มีใครที่ไม่มีความสุขตลอดไป  บางเสี้ยวเวลาแห่งชีวิตผมเชื่อว่าทุกคนต้องเจอ  เพียงแต่ว่าเราจะยอมจมดิ่งไปในความหม่นหมอง  หรือมองหาวิถีทางแห่งการนำพาความสุขมาสู่ตน  และยอมรับเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าบางสิ่งจะมีคำตอบให้เราหรือไม่ก็ตาม            เชื่อเถอะว่าคนเรามีทางเลือกไม่มากนักหรอก  และสิ่งที่คนเราต้องการมากที่สุดก็คือความสุข  แล้วเราจะมานั่งจมอยู่กับสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ใจไปทำไม  ออกมาจากความหม่นหมองที่คุณมีอยู่เถอะ  ที่หน้าประตูมีบางอย่างรอพาคุณออกไปพบโลกใหม่  โลกที่พร้อมจะยิ้มให้คุณเสมอ  คุณไม่โดดเดี่ยวหรอกครับ...เชื่อผมสิ            คุณพร้อมที่จะออกเดินทางไปกับผมหรือยังครับ  ผมยินดีที่จะพาไป ไปไม่นานหรอกครับ แล้วคุณจะรู้ว่า ทำไมผมถึงชอบ....ออกเดินทาง  __________________________________________  _________ ขอบคุณครับที่สละเวลาเข้ามาอ่าน...ยินดีรับฟังคำติชมจากทุกท่านนะครับ จากคุณ : mR. foLk - [ 23 มี.ค. 47 10:25:40 A:203.209.114.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดีใจที่อ่านจนจบ ช่วงต้นเรื่อง มันราบเรียบ ดาษดื่นไปนิด แต่หลังจากนั้นมา ดีค่ะ :) คะ ไม่ต้องมีไม้ตรีนะ จากคุณ : scottie - [ 23 มี.ค. 47 13:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉันมันแสนจะธรรมดา ไม่นานมันก็จะผ่านไป  ไม่นานก็จะมีเรื่องราว ใหม่เข้ามา" <---- เห็นด้วยค่ะ ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 23 มี.ค. 47 21:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วอยากออกเดินทางค่ะพี่โฟลค ((แหะ ๆ อยากออกเดินทางสม่ำเสมอ อยู่แล้วล่ะนะ)) ชอบนางเอกค่ะ เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง สดใสดีจัง ชอบบทสรุปค่ะ "สิ่งที่คนเราต้องการมากที่สุดก็คือความสุข  แล้วเราจะมานั่งจมอยู่กับสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ใจไปทำไม  ออกมาจากความหม่นหมองที่คุณมีอยู่เถอะ  ที่หน้าประตูมีบางอย่างรอพาคุณออกไปพบโลกใหม่  โลกที่พร้อมจะยิ้มให้คุณเสมอ" เห็นด้วยค่ะ ((แต่บางทีกว่าจะลุกขึ้นออกจากความหม่นหมองได้นี่ ไม่ง่ายเลยนะ))  ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 24 มี.ค. 47 03:33:09 ]