ความคิดเห็นที่ 1 แขกทั้งสี่ต่างก็ตอบว่า  “ ตกลง ” “ คุณจะยอมสละชีวิตไม่ว่าจะอย่างไรหรือ ” ทั้งสี่คนต่างก็ให้คำยืนยัน “ ขอให้ผมเขียนชื่อพวกคุณก่อนนะ ”  กัปตันโควิลล์พูดและเขาก็เขียนลงไปดังนี้ วิลเลียม พี คลัสเตอร์ คุณหมอเฮนรี่ โอฮาแกน เอ็ดมอนด์  จาร์นวิลล์ มารี  เดอร์มอทท์ คลัสเตอร์เป็นชายอายุประมาณหกสิบปี แต่งกายดีท่าทางเป็นสุภาพบุรุษ แต่ใบหน้าที่แสดงให้เห็นความมั่งคั่งก็บอกให้รู้ว่าบางครั้งเขาก็เป็นคนฟุ้งเฟ้อ คุณหมอโอฮาแกนรูปร่างผอม และซูบซีด ดูเหมือนว่าเขาไม่สบายจึงอยากตายมากกว่า จาร์นวิลล์ดูลักษณะเป็นคนทำงาน แต่สีหน้าของเขาเศร้าหมองเต็มไปด้วยความคิด และอาการของเขาก็เหมือนผู้ที่หมกมุ่นอยู่กับสถานะทางสังคมมากกว่าที่จะปล่อยวาง เดอร์มอทท์นั่งลงพร้อมกับบรรยากาศที่เศร้าสลด มือของเธอจับอยู่ที่ปกเสื้อที่มีผ้าคลุมไหล่ผืนบางๆซีดๆคลุมไว้ และใบหน้าของเธอชวนให้นึกถึงผู้ที่ต้องทนทรมานต่อความหิวโหย จากคุณ : vilandra - [ 24 มี.ค. 47 14:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ ความหวังของผมคืออยากให้พวกคุณไปถึงจุดหมายปลายทางและกลับมาโดยสวัสดิภาพ ” กัปตันโควิลล์พูด “ แต่คุณก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเจอกับความไม่แน่นอน เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อนผมขอให้พวกคุณลงชื่อรับรองว่าพวกคุณรู้อยู่แล้วว่าการเดินทางนี้เต็มไปด้วยอันตราย ผมจะสูบลมบอลลูนพรุ่งนี้ และวันถัดไปขอให้มาที่สำนักงานของผมเวลาเก้าโมงเช้า เราจะคุยเรื่องการเดินทางอีกครั้งหนึ่ง เมื่อถึงวันนัดหมายกัปตันโควิลล์พาอาสาสมัครทั้งสี่ขึ้นรถม้าออกมาที่ชานเมือง ที่มีบอลลูนสูบลมจนเต็มแกว่งไปมาอยู่ในอากาศซึ่งโยงไว้ด้วยเชือกให้อยู่กับที่ ชายทั้งสามมีเสื้อผ้ากันหนาวแต่เดอร์มอทท์มีแค่ผ้าคลุมไหล่ผืนบางๆอย่างเดียว ดังนั้นกัปตันโควิลล์จึงให้เสื้อคลุมยาวและผ้าห่มสองผืนที่เขาเอามาจากรถม้าแก่เธอ ระหว่างที่นักเดินทางกำลังคุยเรื่องการจัดวางข้าวของในตะกร้าบอลลูน ชายหนุ่มคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหากัปตันโควิลล์อย่างรีบร้อน “ ผมจะไปกับบอลลูนด้วย ”  เขาพูดเสียงดังพร้อมกับโค้งให้กัปตันโควิลล์ “ เป็นไปไม่ได้ ”  กัปตันพูด  “ เรามีนักเดินทางพร้อมแล้ว คุณไม่รู้จุดมุ่งหมายของเรา ” “ รู้สิ ”  ชายหนุ่มพูด  “ คนพวกนี้อยากจะฆ่าตัวตาย และพวกเขาก็จะไปขั้วโลก ผมก็จะไปด้วย ” “ แต่คุณครับ ”  กัปตันพูดคล้ายจะตักเตือน “ ผมจะไป หรือไม่ก็จะตายอยู่ตรงนี้ก่อนพวกคุณ ไม่มีใครมีชีวิตที่เลวร้ายกว่าผมหรอก ” “ ให้เขาไปด้วยเถอะ ”  คุณหมอโอฮาแกนพูด “ แต่ผมกลัวว่าน้ำหนักจะเกิน ”  กัปตันตอบ “ ไม่ว่าอย่างไรผมก็จะไปด้วย ”  ชายหนุ่มพูดพร้อมทั้งกระโดดเข้าไปในตะกร้าบอลลูน กัปตันโควิลล์มองคณะเดินทางแล้วพูดว่า  “ นี่เป็นทางที่พวกคุณเลือกเองนะ ” “ ผมชื่อจอห์น วิลเดน ”  ผู้ที่แทรกตัวเข้ามาแนะนำ “ ผมบอกคุณไว้เผื่อมีคนถามถึงผม แต่ผมไม่คิดว่าจะมีใครถามหรอก ” จากคุณ : vilandra - [ 24 มี.ค. 47 14:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กัปตันโควิลล์ร่ำลาคณะเดินทาง เชือกที่โยงไว้ถูกตัดออกบอลลูนก็ล่องลอยออกไปบนหมู่เมฆทันที คุณหมอโอฮาแกนเป็นหัวหน้าของภารกิจนี้ ในไม่ช้ากระแสลมตะวันออกเฉียงเหนือก็พัดบอลลูนลอยขึ้นไป มันลอยไปอย่างรวดเร็วจนถึงระดับเดียวกับเส้นขอบฟ้า ไม่มีใครในตะกร้าบอลลูนพูดอะไรเลยนานมากทีเดียว ที่จริงนักเดินทางแต่ละคนยังไม่ได้สนใจคนอื่นๆ และไม่มีใครอยากพูดอะไรมากกว่าชมความงดงามของภูมิประเทศเบื้องล่าง แต่หลังจากนั้นคลัสเตอร์ก็หันไปมองเดอร์มอทท์พร้อมทั้งพูดขึ้นว่า “ เธอแน่ใจหรือเรื่องจะฆ่าตัวตายน่ะ ” “ ค่ะ ”  เธอตอบ “ ผมก็เหมือนกัน ”  คลัสเตอร์พูด “ ผมด้วย ”  วิลเดนพูด “ ผมด้วย ”  จาร์นวิลล์พูดเหมือนกัน “ ผมก็เช่นกัน ”  คุณหมอโอฮาแกนเพิ่มเติมขึ้นมา “ แม้ว่าพวกเราจะไปถึงขั้วโลกและกลับมาอย่างปลอดภัย ผมก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ” คลัสเตอร์พูด “ ฉันก็เหมือนกัน ”  เดอร์มอทท์พูด “ ผมด้วย ”  วิลเดนพูด จากคุณ : vilandra - [ 24 มี.ค. 47 14:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ ผมด้วย ”  คุณหมอโอฮาแกนพูดและจาร์นวิลล์ก็พูดเหมือนกัน และก็ตกอยู่ในความเงียบราวครึ่งชั่วโมงหรือนานกว่านั้น คลัสเตอร์กล่าวขึ้นมาว่า  “ คุณรู้ไหมว่าผมรู้สึกว่านี่เป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจมาก การเดินทางที่ยาวนาน สงบ ท้องฟ้าเบื้องบนทำให้ผ่อนคลายจากเรื่องที่รุมเร้า ถ้าผมไม่มีความทุกข์แสนสาหัสอยู่ล่ะก็ผมคงคิดว่ามันสนุกมาก ” “ ฉันมีความทุกข์เสียจนไม่รู้สึกสนุกอะไรทั้งนั้น ”  เดอร์มอทท์พูด  “ แต่ฉันก็ยอมรับว่ามันก็ไม่ใช่ไม่สนุกนัก ” “ ก็สนุกดี ”  วิลเดนพูด  “ ถ้าแต่ละคนไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดในจิตใจ ” “ ผมไม่รู้ว่ามันจะสดใสเพียงใดถ้าอยู่ในที่ๆสูงกว่าชั้นบรรยากาศ ”  คุณหมอโอฮาแกนพูดด้วยความรู้สึกเบิกบาน “ ผมก็คิดว่าตัวเองรู้สึกดีขึ้นมาก ”  จาร์นวิลล์ตอบ “ น่าแปลกมาก ”  คลัสเตอร์ออกความเห็นขณะหันหน้าไปพูดกับเดอร์มอทท์  “ คนหนุ่มสาวอย่างคุณและวิลเดนมาอยู่ที่นี่เหมือนคนที่เบื่อหน่ายชีวิต ชายชราคนนั้นกับผมอายุมากพอที่จะเข้าใจความตาย แต่ทำไมคุณถึงอยากจะตาย ” ทั้งวิลเดนและเดอร์มอทท์ต่างก็ไม่พูดอะไร “ ผมจะบอกอะไรให้ ”  คุณหมอโอฮาแกนพูดขณะเหวี่ยงถุงถ่วงน้ำหนักทิ้งลงทะเลไปเพื่อตรวจสอบความลาดเอียงของบอลลูน  “ เราทั้งหมดเดินทางไปหาความตายด้วยกัน ทำไมเราไม่มาพูดคุยแลกเปลี่ยนความทุกข์กันอย่างเปิดเผยล่ะ ” “ ผมคิดว่าก็พูดถูกนะ ”  คลัสเตอร์พูด  “ ผมจะเริ่มพูดคนแรกถ้าคนอื่นๆจะทำเช่นเดียวกัน ” นักเดินทางที่เหลือทั้งสี่คนต่างยอมปฏิบัติตาม จากคุณ : vilandra - [ 24 มี.ค. 47 14:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ เรื่องของผมไม่มีอะไรนักหรอก ”  คลัสเตอร์พูด  “ ที่จริงผมมีเงินมากมายที่จะใช้ชีวิตอย่างฟุ้งเฟ้อและหรูหรา และผมก็ใช้ชีวิตแบบนั้น ผมพยายามมีชีวิตอย่างสนุกสนานเท่าที่จะใช้เงินซื้อได้ และผมก็มาถึงจุดอิ่มตัว นอกจากนั้นผมยังสูญเสียประสาทสัมผัสของตัวเอง ตอนนี้ผมต้องทนทรมานจากโรคประสาทสัมผัสพิการอย่างรุนแรง ทำให้มีชีวิตอยู่อย่างลำบาก ผมอยากหนีไปให้พ้นๆมัน เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้ ” “ ช่างแตกต่างกับพวกเรานัก ”  คุณหมอโอฮาแกนพูด  “ ผมยึดติดอยู่กับงานมาหลายปี ผมทำงานหนักมากจนล้มป่วย ผมเป็นโรคประสาท อ่อนเพลีย หงุดหงิด ไม่สบาย แต่ผมหมดเงินสะสมไปกับธุรกิจที่ดินจนไม่มีเหลือ ผมต้องทำงานหรือไม่ก็ตายไปเสีย ” “ เรื่องของฉันก็คล้ายกัน ”  เดอร์มอทท์พูด  “ ฉันยากจน ไม่มีเพื่อน ฉันไม่อาจหาเงินจากการเย็บผ้าได้พอซื้ออาหารประทังชีวิต ฉันต้องทนทุกข์ทรมานมานานหลายปี ฉันอยากตายมาพันๆครั้งแล้ว ” “ ผมผิดหวังเรื่องสิ่งประดิษฐ์ของผม ผมทุ่มเทมานานหลายปีเพื่อผลิตเครื่องกำจัดควัน แต่ตอนที่มันสำเร็จแล้วผมก็ไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าจดทะเบียนลิขสิทธิ์ ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี หลักจากไปขอความช่วยเหลือมาหลายที่แล้ว ผมก็ตั้งใจว่าจะไม่พยายามอีกแล้วและก็อยากจะพักผ่อนในหลุมศพเสียที ” จาร์นวิลล์พูด วิลเดนกระแอมในลำคอหนึ่งหรือสองครั้งก่อนเริ่มเล่าเรื่องของเขา ดูเหมือนเขาจะพยายามเล่าทั้งที่มีอะไรติดคออยู่  “ ความจริงก็คือเมื่อคืนนี้ผมถูกปฏิเสธจากผู้หญิงที่ผมรัก และผมคิดว่าชีวิตที่ปราศจากเธอมันช่างไร้ค่า ” ไม่มีใครพูดอะไรอีกนานพอดู และคุณหมอโอฮาแกนก็พูดขึ้นว่า  “ บอลลูนกำลังลอยต่ำลงแทนที่เราจะโยนถุงถ่วงลง ผมคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าเราเอาบอลลูนลงผูกกับต้นไม้ และพรุ่งนี้เช้าก็อัดแก๊สเข้าไปใหม่ ” จากคุณ : vilandra - [ 24 มี.ค. 47 14:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สถานที่นั้นเป็นป่าเปลี่ยว ชายทั้งสี่ก่อกองไฟ และระหว่างที่วิลเดนและจาร์นวิลล์เตรียมอาหารค่ำ คุณหมอโอฮาแกนและคลัสเตอร์ก็เตรียมที่พักในคืนนั้นให้เดอร์มอทท์ หลังจากอาหารค่ำทั้งห้าคนก็มานั่งรวมกันที่กองไฟ ตอนนี้ดูเหมือนคณะเดินทางเริ่มรู้สึกร่าเริงสดใสมากขึ้น “ ผมมาคิดดู ”  คลัสเตอร์พูด  “ เรื่องพวกนี้น่าขายหน้าเหมือนเด็กโง่  ” เขาชี้เดอร์มอทท์ “ ที่จริงแล้วคุณแค่ต้องการอาหาร ขณะที่ผมมีเงินมากจนไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร ผมจะบอกอะไรให้คุณเดอร์มอทท์ ถ้าคุณตกลงจะกลับไป คุณจะได้มรดกจากผม ผมเก็บมันไว้ในที่ปลอดภัย แต่ผมจะเขียนเป็นหนังสือไว้ให้และจะบอกว่าคุณจะหามันพบได้ที่ไหน แล้วก็เลิกทำหน้าเศร้าๆเสียเถอะ ” “ ฉันไม่อยากกลับไป ”  เดอร์มอทท์พูด “ ถ้าผมเป็นคุณผมจะกลับไป ”  วิลเดนพูด  “ มันน่าละอายถ้าคุณจะเดินทางเสี่ยงอันตรายแบบนี้ และผมคิดถึงคุณจาร์นวิลล์ ตั้งแต่คุณพูดเรื่องเครื่องกำจัดควันของคุณ พ่อของผมเป็นเจ้าของโรงถลุงเหล็กที่ใหญ่โต เขาเสนอเงินก้อนใหญ่สำหรับสิ่งประดิษฐ์ที่มีประสิทธิภาพแบบนี้ และถ้ามันมีประสิทธิภาพ เขาก็จะช่วยคุณได้ ” “ ผมหวังว่าน่าจะรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน ”  จาร์นวิลล์พูด “ ใช่ ”  คุณหมอโอฮาแกนพูด  “ และถ้าผมรู้ว่าคุณคลัสเตอร์เป็นโรคประสาทสัมผัสพิการถึงอยากตาย ผมก็สามารถช่วยเขาได้ ผมประสบความสำเร็จในการรักษาโรคนี้ ขอผมตรวจคุณหน่อยคุณคลัสเตอร์ ใช่แล้ว ”  คุณหมอโอฮาแกนพูดหลังจากใช้เวลาตรวจหลายนาที  “ ผมคิดว่าผมรักษาคุณได้ ” “ ผมจะแบ่งสมบัติให้ครึ่งหนึ่งถ้าคุณยืนยันคำพูดนี้ตั้งแต่เมื่อวานนี้ ”  คลัสเตอร์พูด  “ แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว ” “ ถ้าผมพบคุณตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้ผมก็คงไม่ต้องอยู่ที่นี่ ”  คุณหมอโอฮาแกนพูด “ เรากลับไปไม่ได้ใช่ไหม ”  จาร์นวิลล์ถาม “ เป็นไปไม่ได้ ”  คุณหมอโอฮาแกนตอบ “ ผมไม่มีอะไรเหลือจะให้กลับไป ”  วิลเดนพูด  “ ผมคิดว่าปัญหาของผมไม่มีทางแก้ไขได้ ” “ ยังมีผู้หญิงอีกมากมายที่จะเป็นภรรยาที่ดีได้ ”  คลัสเตอร์พูด “ ผมรู้ แต่ .. ”  วิลเดนพูดอึกอักและมองไปที่เดอร์มอทท์ทำให้เธอหน้าแดง “ สมมุติว่าคืนนี้เราพักกันที่นี่ แล้วค่อยคิดเรื่องนี้กัน ”  คุณหมอโอฮาแกนพูด “ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคิดตอนเหนื่อยๆ ” จากคุณ : vilandra - [ 24 มี.ค. 47 14:54:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เดอร์มอทท์นอนใต้ต้นไม้คนเดียวโดยมีกิ่งสนและกิ่งเฮมล็อคปูเป็นที่นอน คุณหมอโอฮาแกนให้ผ้าห่มเธอสองผืน ส่วนพวกผู้ชายก็นอนที่ข้างกองไฟ การสนทนาระหว่างนักเดินทางทำให้เกิดผลดีที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แน่นอนที่สุดเป็นการแก้นิสัยความคิดประหลาดๆเมื่อพรรณาถึงปัญหาของตัวเองอย่างน่าเห็นใจ กลับเป็นเรื่องที่น่าแปลกสำหรับคนอื่นๆ หลังจากอาหารเช้าคลัสเตอร์ก็พูดขึ้นว่า “ ผมได้ลองพิจารณาดูถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ ถ้าคุณหมอโอฮาแกนจะกลับไปพร้อมกับคุณเดอร์มอทท์และคุณจาร์นวิลล์ คุณสามคนจะแบ่งโชคชะตาให้แก่กัน คุณวิลเดนจะเขียนจดหมายถึงพ่อของเขามอบให้คุณจาร์นวิลล์เกี่ยวกับเครื่องกำจัดควัน และคุณวิลเดนกับผมจะเดินทางต่อไปด้วยกัน แบบนี้เป็นอย่างไร ” “ ผมคิดว่าผมจะกลับไป ”  จาร์นวิลล์พูด “ ผมจะกลับไปถ้าคุณจะไปด้วย ”  คุณหมอโอฮาแกนพูด “ ถ้าคุณตกลงผมจะรักษาคุณจนหายดี ” “ แต่ ”  คลัสเตอร์พูด  “ มันน่าละอายถ้าจะปล่อยให้คุณวิลเดนเดินทางไปกับบอลลูนตามลำพัง ผมมีชีวิตอยู่มามากพอแล้ว ผมจะเดินทางต่อไป ” “ นี่เป็นข้อตกลงที่ดีแล้วในการแก้ปัญหาของคุณหมอ ”  วิลเดนพูด “ ทำไม คุณไม่คิดจะกลับไปด้วยหรือ ”  คลัสเตอร์พูด “ ผมไม่รู้ ”  วิลเดนพูดพร้อมกับก้มลงมองพื้นอย่างละอายใจ   “ ดูเหมือนกับว่าเมื่อผมคิดถึงเรื่องนี้เมื่อคืน การถูกปฏิเสธจากผู้หญิงคนหนึ่งไม่สำคัญเลยสำหรับผู้ชาย และผม .. ” “ คุณคิดถูกแล้ว ”  คลัสเตอร์พูด  “ มันไม่สำคัญหรอก ลองคิดดูสิว่าถ้าคุณหมอโอฮาแกนรักษาผมจนหาย ผมจะให้เงินสดเขาห้าหมื่นดอลลาร์ และผมก็จะเข้าหุ้นเครื่องกำจัดควันกับคุณจาร์นวิลล์ เราไปพบพ่อของคุณได้ และคุณก็กลับไปหาเขา ผมก็จะรับคุณเดอร์มอทท์เป็นลูกบุญธรรมของผม ” “ ผมมาคิดดู ”  วิลเดนพูด  “ มีอีกทางหนึ่งแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ” “ อะไรหรือ ”  คุณหมอโอฮาแกนถาม “ ผมมาคิดดูว่าทำไม บางที ..ไม่ดีกว่า ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดเรื่องนี้ ” “ พูดมาเถอะ ”  คลัสเตอร์พูด  “ เราต้องการความเห็นของทุกคน ” “ ผมคิดว่า เป็นไปได้ไหมว่าแทนที่คุณเดอร์มอทท์จะเป็นลูกสาวของคุณก็เปลี่ยนมาเป็นภรรยาของผมแทน คุณเดอร์มอทท์คุณจะพิจารณาเรื่องนี้ได้ไหมครับ ”  วิลเดนพูด เดอร์มอทท์ชะงักไป  และดูเหมือนว่าเธอจะสับสน  “ ฉันจะลองคิดดู ”  เธอพูด “ หมายความว่าเธอยอมรับ ”  คลัสเตอร์ยิ้ม  “ ให้เธออยู่กับผมระหว่างที่คิดเรื่องนั้นเถอะ ทุกคนเห็นด้วยกับแผนการของผมไหม ”  ทุกคนแสดงอาการตอบรับท่าทางพวกเขามีความสุขมาก “ นั่นอะไรน่ะ ทำไม ” เดอร์มอทท์อุทานขึ้นมาทันทีและชี้ไปยังวัตถุที่ลอดยห่างเหนือพวกเขาออกไป “ ผมคิดว่านั่นคือบอลลูนของเรานะ ”  คุณหมอโอฮาแกนพูด  “ ใช่ มันไปแล้ว เชือกคงจะหลุดตอนที่เรากินอาหารเช้ากัน ” “ ก็ดี ”  คลัสเตอร์  “ ช่างมัน ใครจะไปสน ผมจะจ่ายเงินให้กัปตันโควิลล์เองสำหรับค่าของสูญหาย ตอนนี้เราหาทางกลับบ้านกันเถอะ ” วิลเดนและจาร์นวิลล์เริ่มต้นหาหนทางจะกลับบ้าน และในอีกสองชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็กลับมาบอกว่ามีสถานีรถไฟที่อยู่ใกล้ที่สุดห่างไปสิบสามไมล์ แต่กว่าคณะเดินทางจะไปถึงก็ใช้เวลาถึงสองชั่วโมง ระหว่างที่คลัสเตอร์ไปซื้อตั๋วรถไฟ คุณหมอโอฮาแกนก็ไปส่งโทรเลขที่ไปรษณีย์มีข้อความว่า “ กัปตัน ดับเบิลยู เอ โควิลล์ บอลลูนลอยหายไป คณะเดินทางทุกคนปลอดภัยและมีความสุขดี จะกลับถึงบ้านพรุ่งนี้เช้า จากคุณ : vilandra - [ 24 มี.ค. 47 14:55:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จบเท่านี้หรือเปล่าคะ? จากคุณ : scottie - [ 25 มี.ค. 47 13:30:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โห คนแรกที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณค่ะ----จบเท่านี้แหละค่ะ จากคุณ : vilandra - [ 25 มี.ค. 47 15:17:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พี่สาวผมไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ มันเยี่ยมไปเลยครับคุณวุ้น ว้าววววว จากคุณ : bings@friends - [ 27 มี.ค. 47 23:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แปลเก่งจางงงง พี่วิ ยอดไปเลยค๊าบ จากคุณ : t-W-i-G-y - [ 28 มี.ค. 47 00:11:11 ]