ความคิดเห็นที่ 1 ผ่านเวลานัดไปแล้วสองชั่วโมงยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลย “โทรไปตามหน่อย” ชายหนุ่มชักไม่พอใจ เพิ่งจะดังแทนที่จะทำตัวดี นี่อะไรทำให้เดือดร้อนกันไปหมด เด็กสมัยนี้ไม่รู้จักคำว่าตรงเวลากันบ้างหรือไง “ขอโทษทีค่ะพี่รุธแอนนี่ไม่ค่อยสบายเลยตื่นสาย” ร่างบางระหงอยู่ในชุดเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงสี่ส่วนฟิตเปี๊ยะ เด็กสมัยนี้อายุไม่เท่าไหร่แต่แต่งตัวกันน่าหวาดเสียวเหลือเกิน ชายหนุ่มส่ายศีรษะอย่างระอาก่อนจะปลดมือเรียวนั้นออกจากแขนตัวเอง “แต่งหน้านางแบบได้เลยนะ เราเสียเวลากันมามากแล้ว” นางแบบสาวสะบัดก้นไปแต่งตัวด้วยความไม่พอใจ ฮึ! ดีล่ะไม่สนใจฉันเหรอ ท่าทางนิ่งๆ หยิ่งๆแบบนี้ท้าทายชะมัด คอยดูเถอะอีกหน่อยจะวิ่งตามเธอ หากได้สัมผัสเสน่ห์ของเธอ แอนนี่คิดอย่างมุ่งมั่นในขณะที่ยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่มแต่สายตาก็อดชำเลืองบรรณาธิการหนุ่มไม่ได้ ว่านเอาต้นฉบับกลอนเปล่าที่เขียนเสร็จแล้วมาส่งให้รุธ เมื่อเข้ามาถึงออฟฟิศเธอเดาได้เลยว่าวันนี้ต้องมีถ่ายแบบแน่นอน หญิงสาวตัดสินใจเข้าไปรอชายหนุ่มในห้องทำงานดีกว่า เธอหยิบหนังสือบนชั้นมาเปิดอ่านฆ่าเวลา ไม่นานเกินรอประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมด้วยร่างสูงของรุธ เขายิ้มให้เธอด้วยความดีใจ “เลขากองไปบอกว่าว่านรอผมอยู่นี่ ผมเลยรีบมา เข้าไปดูเขาถ่ายแบบกันดีกว่านะครับ” “ไม่ดีกว่าค่ะ ไปก็เกะกะอยู่ในนี้ดีกว่า” ชายหนุ่มยิ้มใส่ตาคนขี้เกรงใจ ไม่ฟังเสียงรีบฉุดมือเธอออกไป “ไปเถอะน่า อยู่คนเดียวเหงาออก” หญิงสาวจำต้องลุกตามเขาไป เพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วง ทุกคนกำลังทำงานกันอย่างตั้งอกตั้งใจ นางแบบสาววาดลีลายิ้มสู้กล้องอย่างช่ำชอง “ขอพักหน่อยได้ไหม ฉันหิวน้ำ” พูดจบก็เดินออกมา โดยไม่ฟังเสียงใครสักคน เธอตรงเข้าไปหารุธทันที แอนนี่แย่งแก้วน้ำที่รุธส่งให้ว่านหน้าตาเฉย “ขอบคุณค่ะพี่รุธ แอนนี่กำลังกระหายอยู่พอดี” ชายหนุ่มชักอึดอัดกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ยิ่งเห็นแววตาของว่านมองมาที่เขาด้วยแล้ว เขายิ่งรู้สึกไม่สบายใจ “ว่านกลับก่อนดีกว่าค่ะ คุณรุธทำงานไปเถอะ” หญิงสาวขยับกระเป๋าแล้วลุกขึ้น เธอสัมผัสถึงความอึดอัดของเขาจากแววตา “นั่นสิ น่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้ว อยู่ไปก็เกะกะ ไม่ต้องมาคุมหรอก รู้ไว้ด้วยว่าผู้ชายเขาไม่ชอบ” เสียงของนางแบบสาวแหลมคล้ายตัวอิจฉาในละครไม่มีผิด ว่านกัดริมฝีปากแน่น เธออยากจะโต้ตอบกลับไปเหมือนกัน แต่พอคิดได้ก็ป่วยการสู้นิ่งเฉยดีกว่า เพระถูกอบรมมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เธอนิ่ง สำรวมเก็บซ่อนความรู้สึก ดีใจ เสียใจ เหมือนกันหมด คือ นิ่งสงบเท่านั้น “ว่านเดี๋ยวครับ ว่านผมไปส่ง” “ถ้าพี่รุธออกไปแม้แต่ก้าวเดียว แอนนี่จะกลับบ้านไม่ถ่ายต่อแน่นอน” คำพูดนั้นหยุดเขาได้เหมือนกัน รุธหันมาสบตาเด็กสาว ก่อนจะทรุดลงนั่งคุมงานดั่งเดิม “ต้องอย่างนี้สิค่ะ หน้าที่กับเรื่องส่วนตัวเอามาปนกัน งานก็เสียหมด” รุธอยากจะทำอะไรที่มันเด็ดขาดไปมากกว่านี้ แต่เขาต้องควบคุมอารมณ์ ถ้าเด็กนี่ไม่ใช่เป้าหมายของการตลาด เขาจะไม่สนใจเลย เขาถอนหายใจเมื่อแอนนี่เดินไปที่ฉาก อยากให้วันนี้จบลงเร็วๆเหลือเกิน เป็นห่วงความรู้สึกของคนกลับไปก่อน ไม่รู้ป่านนี้จะคิดอะไรไปถึงไหนแล้ว แต่ด้วยหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เขาจึงต้องหยุดความต้องการลึกๆของตัวเอง เพราะเบื้องหน้าต้องทำให้เสร็จ...เบื้องหลังรอได้ ค่อยอธิบาย กว่าจะถ่ายแบบเสร็จเกือบสองทุ่ม รุธมองลูกน้องเก็บของอย่างขันๆ ไม่มีใครชอบแอนนี่สักคนแต่ก็อดทนจนงานเสร็จลุล่วง “พี่รุธไปส่งแอนนี่หน่อยสิคะ แอนนี่ปวดหัวอีกแล้ว วันนี้ไม่ได้เอารถมาด้วย” ลูกน้องหันมาสบตากับเขา แล้วทำหน้าเบื่อๆ บางคนก็ยิ้มเป็นนัยๆ ส่วนอีกคนส่ายหัวดิก รุธหันไปมองหน้าคนพูดอย่างพิจารณา นั่นสิหน้าเธอซีดจริงๆด้วย มือที่จับแขนเขาก็ร้อนผ่าว เหมือนเป็นหน้าที่บังคับของลูกผู้ชายที่ต้องคุ้มครอง ดูแลฝ่ายที่อ่อนแอกว่า รุธจึงไม่อาจปฎิเสธได้ “นั่งรอผมก่อน เดี๋ยวไปเอารถมารับ” เธอยิ้มหวานอย่างขอบคุณ คล้อยหลังรุธเท่านั้นรอยยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นสาสมใจ ผู้ชายร้อยทั้งร้อยย่อมอยากปกป้องคนที่อ่อนแอกว่าอยู่เสมอ เพราะจะทำให้เขาภูมิใจ มารยาเล็กๆน้อยๆยังใช้ได้ผลอีกตามเคย คนอย่างเธอหากต้องการได้อะไรแล้วต้องได้ ไม่มีใครกล้าปฎิเสธ “ยิ้มอะไรจ๊ะหนู ไหนว่าปวดหัวแต่ทำไมหน้าระรื่นเชียว” ปิ๋มสไตล์ลิสประจำกองอดหมั่นไส้ไม่ได้เลยเดินเข้ามาถาม “ภูมิใจน่ะพี่ เพราะอย่างน้อยก็ใช้ความเป็นผู้หญิงได้คุ้มค่าไม่เสียชาติที่เกิดมาใช่ไหมค่ะ เอแต่อย่างพี่นี่แอนนี่ว่าเลือกเอาสักอย่างดีไหมจะหญิงหรือชายให้แน่นอนไปเลยดีกว่า จะได้มีอะไรไว้ภูมิใจบ้าง แบบนี้ดูแล้วขัดลูกตาครึ่งๆกลางๆ เหมือนคนไม่ใช่คน” “กรี๊ด.... นังชะนีแกว่าใครย่ะ เดี๋ยวก็ดับก่อนดังหรอก รู้ไว้เสียด้วยนะว่าคุณรุธเขาไม่มาสนใจผู้หญิงอย่างหล่อนหรอก เขามีแฟนแล้วและรักกันมากด้วย” “เหรอ นังกระเทียม แต่อย่างฉันน่ะ ไม่มีสุภาษิตข้อไหนมาหยุดยั้งได้หรอกตราบใดที่เขายังไม่แต่งงาน ฉันมีสิทธิ์เสมอ” ปิ๋มถอนฉุนจะกราดเข้าไปตบคนลอยหน้าลอยตาเถียง แต่ตั้มช่างภาพรีบมาฉุดไว้ ก่อนที่จะมีมวยสด รุธก็เข้ามาพอดี “ไปก่อนนะค่ะพี่ๆทุกคน ขอบคุณที่ให้โอกาสแอนนี่ บ๊ายบายค่ะ” ปิ๋มสะบัดมือจากตั้ม นั่งลงอย่างโมโห หมอกนักเขียนในกองเดินเข้ามากับจ๋าฝ่ายศิลป์      วิพากษวิจารณ์ภาพที่นางแบบเดินอิงแอบไปกับเจ้านาย “เป็นห่วงพี่รุธโว้ย แม่นั่นไม่ใช่เด็กอมมือแต่เป็นเด็กแก่แดด ใจแตกที่เที่ยววิ่งจับผู้ชายเป็นว่าเล่น” “พี่รุธแกไม่ใช่หมูนะ เจอแบบนี้จนชินแกเอาตัวรอดได้หรอก ไปกันข้าวกันดีกว่าพวกเรา” ตั้มลุกขึ้นเดินนำขบวน แต่เสียงที่กล่าวถึงความร้ายกาจของนางแบบสาวยังเป็นหัวข้อสนทนาที่ไม่มีใครอยากหยุด เขาส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงถึงช่างพูดกันนัก รถจอดสนิทหน้าบ้านหลังใหญ่ “ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่รุธแอนนี่คงลำบาก” เธอยอมลงจากรถโดยไม่เชื้อเชิญให้เขาต้องอึดอัด โดยแกล้งให้เหตุผลง่ายๆว่ารู้สึกดีขึ้นแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับการเริ่มต้น “แล้วแอนนี่จะเลี้ยงขอบคุณพี่รุธนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ต้องขอบคุณแอนนี่ด้วยที่มาเป็นแบบให้หนังสือของผม” จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 25 มี.ค. 47 10:55:22 A:203.107.161.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เขารอส่งจนเธอเข้าบ้าน ถึงถอยรถกลับหากไม่ได้มุ่งตรงไปที่บ้าน แต่ตั้งใจไปหาคนที่หนีกลับก่อน ยังไงก็จะต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ การพูดย่อมดีกว่าไม่พูด เพราะไม่มีใครเดาใจใครได้ถูกในทุกเรื่องหรอก แม้กระทั่งใจของตัวเราเองบางครั้งก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเลย รุธนั่งอยู่ในรถแหงนมองบ้านสีขาวหลังใหญ่ที่อยู่ท้ายซอย บ่งบอกถึงฐานะชัดเจน  ถ้าเป็นเขาไม่ขอสร้างบ้านหลังใหญ่คับซอยอวดบารมีหรอก แค่หลังเล็กๆกระทัดรัดพรั่งพร้อมด้วยครอบครัวที่อบอุ่นก็พอ แสงไฟในห้องนอนของว่านบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าเจ้าของห้องยังไม่นอน รุธเหลือบตาดูสมุดออกาไนซ์เซอร์เล่มสีดำขนาดกลางของขวัญวันเกิดที่เธอให้ไว้วันที่มาหาเขาที่บ้าน เขาปรับเบาะให้นอนลงเห็นของแล้วก็อดคิดถึงหน้าเจ้าของไม่ได้ หน้าหวานๆแบบนี้ทำไมถึงตามก่อกวนเขาไม่เลิกเลยนะ ไม่ว่าจะหลับหรือตื่นคอยแต่จะคิดถึงอยู่ร่ำไป อยากจะตื่นนอนขึ้นมาแล้วเห็นเธออยู่เคียงๆหนุนแขนเขาทุกเช้า บ้าจริงนายรุธแล้วรออะไรอยู่ล่ะ อย่าเพียงแค่คิดให้มันเป็นฝันลมๆแล้งๆสิ ทำไมไม่ทำให้มันเป็นจริงล่ะ แต่งงานกับเธอเลยจะได้สิ้นเรื่อง รุธผุดลุกขึ้นเหมือนมีใครมากระชาก แต่ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนอกจากความรู้สึกภายในที่สั่งให้สมองต้องคิดและทำนั่นเอง ชายหนุ่มไม่รอช้าโทรศัพท์หาว่านทันที “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ ออกมาพบผมหน่อยได้ไหม ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านคุณนะ” ฝ่ายนั้นเงียบไปอึดใจ “ค่ะ” ชายหนุ่มเริ่มใจชื้น เขาชอบนิสัยมีเหตุผลของหญิงสาวไม่น้อย ประตูรั้วหน้าบ้านที่ถูกเลื่อนเปิดออกโดยอัตโนมัติ ชายหนุ่มขับรถเข้าไปเห็นร่างบางกำลังนั่งรอเขาที่ซุ้มกล้วยไม้พร้อมด้วยผลไม้และน้ำดื่ม รุธเดินควงกุญแจเข้ามานั่งข้างๆ เขายกน้ำดื่มด้วยความกระหายแล้วยิ้มให้เธอ “ผมขอโทษนะครับสำหรับเรื่องเมื่อบ่าย หวังว่าว่านคงเข้าใจและไม่โกรธ” “ว่านไม่ได้โกรธค่ะ เพียงแต่...” เพียงแต่...นี่แหละเงื่อนไขปริศนาที่น่ากลัวภายใต้อาการนิ่งสงบของคนตรงหน้า เขาสบตาเธอพยายามมองเข้าไปให้ลึกซึ้งถึงภายใน แต่หญิงสาวเหมือนแกล้งไม่รับรู้ เธอก้มหน้าลงในทันที “เพียงแต่อะไรครับคนดี” “ว่าน...ว่าน” เธอจนคำพูดแม้จะรู้ว่าต่างฝ่ายต่างคิดอย่างไรต่อกัน แต่เธอมีสิทธิ์แค่ไหนกันที่จะโกรธเขา ในเมื่อเขาก็ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง “ไม่ต้องพูดก็ได้ครับ ฟังผมอย่างเดียวดีกว่า ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเลยนะ นอกจากผู้ร่วมงานคนหนึ่ง” ถ้อยคำนั้นอบอุ่น มั่นคง ตรงใจเธอเหลือเกิน ว่านเผยยิ้ม เธอเลื่อนจานผลไม้ให้เขา รุธเอาแต่จ้องเธอไม่วางตา เขาอยากจะให้เวลานี้คือวันเวลาที่จะอยู่กับเธอชั่วนิรันดร์ที่บ้านของเขาเหลือเกิน ก็เธอน่ารัก ช่างเอาใจ เข้าใจอะไรง่ายๆแบบนี้ เธอไม่เคยรู้หรอกว่าเท่านี้ก็ทำให้เขาไม่อาจมองใครอื่นได้แล้ว “ขอบคุณค่ะที่อธิบาย ว่านไม่เป็นไรแล้ว ว่านสัญญาว่าจะไม่เชื่ออะไรง่ายๆ หากไม่ได้เห็นด้วยตาหรือได้ยินกับหู” เธอเข้าไปอยู่ในอ้อมอกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่มือที่ลูบผมของเธอไปมานี่สิอบอุ่นเหลือเกิน ทำไมถึงได้ทะนุถนอม รักใคร่เธอแบบนี้นะ เขาไม่รู้หรือว่าทำให้เธอเคยตัว โหยหายการกระทำแบบนี้อยู่ร่ำไป “ว่านครับ แต่งงานกับผมนะครับ” ว่านนิ่งอึ้ง ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเขาจะพูดกับเธอเรื่องนี้ เธอไม่ตอบปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบครอง “ทำไมเงียบล่ะ หรือว่าว่านไม่อยากจะอยู่กับผม” ไม่ใช่ อย่าเข้าใจผิด ใครว่าว่านไม่อยากอยู่ ก็ว่านรอให้คุณรุธเป็นฝ่ายเริ่มต้นต่างหาก หญิงสาวเถียงอยู่ในใจ แขนแข็งแรงกระชับแน่นอยู่ที่ลำตัว อะไรจะสุขเท่านี้เมื่อมีกันและกันกับคนที่เรารักและเขารักเรา ว่านหลับตาพริ้ม รุธเองก็พอจะได้รับคำตอบบ้างแต่เขายังไม่พอใจหรอก เขาอยากได้ยินจากปากของเธอมากกว่า ช่างเถอะอย่างน้อยวันนี้ก็เป็นวันดีๆอีกวันภายใต้ความตึงเครียดก็ยังมีความหวานชื่นบ้างล่ะน่า ชายหนุ่มเหลือบดูเวลาที่ข้อมือแล้วก้มมองคนในอ้อมแขนก่อนจะตัดใจลุกขึ้น ทั้งที่ไม่อยากจะปล่อย “ผมคงต้องกลับแล้ว ฝันดีนะครับที่รัก” เขาก้มลงกระซิบแผ่วเบาใบหน้าเกือบชนกับแก้มเธอ “ขับรถระวังนะค่ะ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเต็มที่รับความห่วงใยจากปากของคนพูดน้อย เธอเดินไปส่งเขาถึงหน้าบ้าน รถเคลื่อนไปแล้ว แต่หญิงสาวยังยืนนิ่งอยู่กับที่ เรื่องราววันนี้มีผลทำให้เธอหวั่นไหว แต่ก็เชื่อมั่นว่าเขาจะต้องมีคำพูดอธิบายให้เธอเข้าใจแน่นอน ....................................................... ข่าวซุบซิบบันเทิงของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งปรากฎภาพของนางแบบสาวอยู่ในอ้อมแขนบรรณาธิการหนุ่มนิตยสารวัยรุ่นชื่อดัง สร้างความเกรียวกราวจนเป็นประเด็นร้อนที่สนทนากันได้ยาวนานทั้งวัน รุธเองก็รู้สึกเครียดไปกับข่าวที่ออกมา บ้าจริง! ทำไมต้องทำให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อนนะ เรื่องไม่จริงใส่สีตีข่าวกันอยู่ได้ ปัญหาที่เกิดขึ้นเพิ่งแก้ไปเมื่อวาน วันนี้มีเข้ามาอีกเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง มันอะไรกันหนักหนาก็ไม่รู้ ชายหนุ่มหันรีหันขวางเข้าหาโต๊ะทำงานตัวเอง เห็นต้นฉบับกลอนเปล่าของว่านจึงหยิบมาอ่านอย่างพิจารณา พอใจกับฝีมือที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆไม่เสียแรงที่พยายามปั้น เขาตัดสินใจจะผุดโครงการใหม่พิมพ์กลอนออกจำหน่าย เปิดรับนักเขียนหน้าใหม่ๆประดับวงการ โดยประเดิมพิมพ์กลอนของว่านเป็นคนแรก พิถีพิถันอย่างมาก ทั้งรูปประกอบ คำนำ เขาลงมือเองทุกอย่างเพราะอย่างน้อยเธอจะได้รู้สึกภูมิใจว่าเขามีส่วนร่วมในผลงานของเธอครึ่งหนึ่ง “สวัสดีครับคนเก่ง มีอะไรให้กระผมรับใช้ขอรับ” เสียงหัวเราะมาตามสายอย่างอารมณ์ดี ช่วยทำให้ความขุ่นใจเบาบางลงมาก “ใครจะบังอาจใช้บก.ล่ะค่ะ ว่านจะไปต่างประเทศกับครอบครัวเป็นเดือนกว่าจะกลับน่ะค่ะ เลยโทรมาบอก” “ใจร้ายจัง แบบนี้ผมก็คิดถึงแย่สิครับ” ใจที่พองของชายหนุ่มห่อเหี่ยวขึ้นมาในฉับพลัน “ไม่ไปไม่ได้เหรอ” ยามผู้ชายตัวโตออดอ้อนนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ “แม่ให้ไปค่ะ ปล่อยให้อยู่คนเดียวกลัวลูกสาวเหงา” “เหงาที่ไหนกันอยู่กับผมทั้งคน” ถ้าโทรศัพท์มีภาพล่ะก็ รุธคงสมใจกับผลงานของตัวเองเป็นแน่ เพราะเล่นเอาว่านหน้าแดงก่ำทีเดียว “เอาเถอะผมเข้าใจ คอยดูนะถ้าแต่งงานกันแล้วผมจะไม่ให้ว่างห่างไปไหนเลย” “คุณรุธค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ว่านไปล่ะ” “เดี๋ยวครับ” “ค่ะ?” “จะไม่พูดอะไรให้ผมชื่นใจหน่อยเหรอ ไม่เจอกันตั้งเดือนหนึ่ง” “ว่าน...เอ่อ...ว่านจะคิดถึงคุณรุธค่ะ” พูดจบเธอก็ชิงวางสาย รุธหัวเราะออกมา เออเหมือนเด็กทั้งที่เรียนจบแล้ว น่ารักดีเหมือนกัน ชายหนุ่มถือต้นฉบับติดมือเข้าห้องประชุมเพื่อบอกโครงการใหม่กับทีมงานรับทราบทุกคนตื่นเต้นกันใหญ่ “แหมพี่รุธน่าจะทำตั้งนานแล้วนะ หมอกนี้ชอบที่สุดเลย” “ใช่สิ เข้าทางฝันแกนี่” ตั้มแขวะ หมอกค้อนขวับ “ลองอ่านงานชิ้นนี้ดูก่อน แล้วช่วยวิจารณ์ด้วย ว่านเขาเขียนเป็นอย่างไร” คนในห้องอมยิ้มกันไปตามๆกัน รุธเองก็พยายามทำสีหน้าให้เรียบเฉยเป็นการเป็นงาน “แหมไม่บอกไม่รู้เลยนะนี่ว่าคนของใจน้องว่านจะดีงามได้ขนาดนี้” เพียวนักเขียนในกองแซวเสียงดังเมื่อลองอ่านคำนำดู “พี่รุธ หนูว่ามดจะขึ้นกองก่อนทำเสร็จแน่เลย ตั้มแกส่ง SMS ไปให้แฟนแกดิบทนี้น่ารักดี” หมอกแนะนำ รุธยิ้มอย่างอารมณ์ดีท่าทางโครงการใหม่จะไปได้สวย เขาเลิกประชุมก็ไปหาเพื่อนที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง “พลาดท่ายังไงวะไอ้รุธ ถึงเป็นข่าวกับยายเด็กนั่น” “ไม่รู้โว๊ย หาอะไรเย็นๆให้กินหน่อยสิ” เจ้าของร้านเดินอ้อมเคาน์เตอร์มาหาพร้อมชามะนาวเย็นสดชื่น จับจ้องดูเพื่อนอย่างแปลกใจ “น้องว่านหวานใจแกเขารู้ไหมนี่” “อธิบายไปแล้ว แต่ข่าวใหม่นี่ยังไม่เห็นมั้งเพราะเขาไม่ชอบอ่านหนังสือพิมพ์แบบนี้” “ประมาทไป ไม่โทรไปอธิบายอีกที” “ไม่ล่ะ เขาไปต่างประเทศ” “ไม่น่าล่ะ เหี่ยวมาเชียวแฟนไม่อยู่นี่เอง” “ต๊ายพี่รุธ สวัสดีค่ะแอนนี่กำลังคิดถึงพอดีเลย” รุธอยู่ในอารมณ์ที่เซ็งอยู่แล้ว ยิ่งเซ็งหนักเข้าไปใหญ่ไม่อยากให้โลกนี้กลมเลยให้ตายสิ ถ้ามันเบี้ยวๆผิดรูปไปบ้างก็คงจะดี “ครับ มีอะไรหรือเปล่า” เพื่อนมองรุธแล้วส่ายหน้า เรื่องความเป็นสุภาพชนน่ะยกไว้ให้เลย ให้ไม่อยากจะคุยแค่ไหนก็ยังรักษามารยาทจนน่าหมั่นไส้ “ข่าวที่ออกมา แอนนี่ไม่ได้ตั้งใจเลยนะคะ นี่ผู้ใหญ่ก็ต่อว่ามาเหมือนกัน” “ผมนึกว่าคุณชอบเสียอีก เรตติ้งจะได้กระฉูดไง” รุธมองเพื่อนอย่างปรามๆ รู้ว่าเริ่มทนไม่ได้ “พูดอะไรอย่างนั้นล่ะค่ะพี่หนุ่ม แอนนี่เสียหายนะ” เธอช้อนตามองมาทางหนุ่มและเขาด้วยแววตาละห้อยชวนให้น่าสงสาร “ใช่คุณจะเสียหายที่ไหน เพื่อนผมเองถึงเป็นผู้ชายก็ตามเขาก็เสียหายเหมือนกัน” “หนุ่มพอเถอะ” จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 25 มี.ค. 47 10:56:47 A:203.107.161.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พี่หนุ่มพูดเหมือนแอนนี่จงใจให้เรื่องมันเกิดขึ้น” “ใครจะรู้ใจดีไปกว่าตัวคุณเองล่ะ” แอนนี่หน้างอขัดใจกับเจ้าของผับคนนี้เสียจริง หากไม่อยากเจอรุธจริงๆเธอคงไม่มาหรอก วันนี้ก็อุตส่าห์วางแผนเสียดิบดีเพื่ออให้นักข่าวและช่างภาพได้เห็นจะๆกันไปเลย เธอแกล้งลุกขึ้น ช่วงที่ลุกขึ้นทำเหมือนว่าจะเซรุธจึงเรียบเข้ามาประคอง หญิงสาวฉวยโอกาสกระซิบขอบคุณเขา เสียงชัตเตอร์และแสงแฟชแวบขึ้นทันที “อะไรกันนี่ ถ่ายรูปทำไมกัน” หนุ่มออกมาเห็นพอดี รุธเองก็หน้าเครียด ทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้ต้องเกิดขึ้นด้วยวะ ให้ตายสิ เขาขอตัวกลับอย่างกระทันหัน ไม่สนใจว่าแอนนี่จะเรียกเขาแค่ไหน เขาต้องมีเวลาคิด ตั้งรับกับเรื่องที่เกิดขึ้น ใครจะว่ายังไงไม่สนใจขอเพียงเธอคนดีของใจอย่าได้หวั่นไหว เท่านั้นก็พอใจแล้ว ................................... ว่านอมยิ้มเมื่อเห็นผลงานกลอนเปล่ารวมเล่มของเธอ รุธทำได้ดีเหลือเกิน นี่เขายังไม่รู้ว่าเธอกลับมาแล้วแน่นอน กะจะให้แปลกใจเสียหน่อยเลยไปหาเขาถึงบ้านพร้อมคำขอบคุณ ความรู้สึกในบทกลอนนี้เป็นความรู้สึกที่ล้วนมีเขาอยู่ด้วยทั้งนั้นไม่ว่าจะสุข จะทุกข์เบื้องหลังกำลังใจก็คือชายหนุ่มของเธอนั่นเอง บ้านสีตองเปิดประตูกว้างไว้ รถของเขาก็ยังอยู่ หญิงสาวเดินเข้าไปหา หน้าบ้านหลังบ้านไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าของ น่าจะอยู่ในบ้าน เธอเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก รุธยังไม่เห็นเธอ เขาอยู่กับนางแบบสาวคนนั้น ว่านตัวแข็งทื่อเพราะภาพที่เห็นฟ้องชัดถึงความสัมพันธ์ รุธเหมือนเพิ่งตื่นนอนกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ ผู้หญิงข้างๆเขากำลังโอบเอวเขาไว้จนเกือบจะนั่งตัก ว่านถอยหลังโดยอัตโนมัติ หนังสือในมือหล่น เธอวิ่งออกจากบ้านด้วยน้ำตานองหน้า รุธหันขวับเมื่อได้ยินเสียงวัตถุหล่นกระทบพื้น เขาเห็นหลังเธอไวๆ “ว่าน ว่านครับฟังผมก่อน ว่าน” เขาสะดุดกับหนังสือ ก้มลงเก็บเดาได้ทันทีว่าเธอคงถือมาขอบคุณเขาแน่นอน แต่กลับมาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเลยเข้าใจผิด “จะแคร์อะไรกัน กับผู้หญิงหน้าจืด ปัญญานิ่มแบบนั้น” ชายหนุ่มหันกลับมามองคนต้นสาเหตุอย่างไม่พอใจ เธอมาหาเขาแต่เช้าร้องห่มร้องไห้ ให้เขาไปอธิบายกับผู้ใหญ่ต้นสังกัด เขาเพิ่งตื่นกำลังงงๆลงมาต้อนรับอย่างไม่เรียบร้อย จังหวะที่ว่านมาพอดี “ขอร้องงานเราจบกันไปตั้งนานแล้ว เชิญกลับไปเถอะและอย่ามายุ่งกับผมอีกเลย” “โธ่พี่รุธอย่างโง่ไปหน่อยเลย ในเมื่อเขาไม่สนใจก็อย่าไปอารมณ์เสียเลย ยังไงแอนนี่ยังต้องการพี่รุธอยู่นะ” รุธมองคนพูดอย่างขยะแขยง เขาปลดมือที่โอบเอวไว้อย่างยากลำบาก “ผมยอมโง่ในสายตาคุณ เชิญไปหาคนที่เขาเต็มใจเถอะ ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนใจจากว่าว่านแน่นอน และหากยังไม่เลิกตอแยผมอีกล่ะก็คุณอาจจะดับจากวงการไปเลยก็ได้ ไอ้ที่ใช้แผนสกปรกแบบเด็กๆเล่นงานผมน่ะเปล่าประโยชน์ คราวนี้ผมจะใช้แผนผู้ใหญ่เล่นงานคุณบ้างดูสิจะเป็นอย่างไร” “คนบ้า บ้าที่สุด” เธอโวยวายใส่เขาก่อนจะรีบจากไป สมน้ำหน้าเมื่อไม่สมหวังก็อย่าได้มีความสุขกันเลย ระเบิดลูกสุดท้ายนี้คงเจ็บกันแทบปางตาย เธอไม่ยุ่งก็ได้ แต่จะขอชื่นชมผลงานชิ้นโบว์แดงอย่างสะใจหน่อย แอนนี่คิดอย่างมาดมั่นก่อนจะโทรหานักธุรกิจไฮโซที่ทำท่าจะเป็นเหยื่อติดเบ็ดเธออีกคน รุธนั่งกุมขมับอยู่เพียงลำพัง เวลานี้เขามีภาระหนักอึ้งอยู่ ถ้าอธิบายตอนนี้เธอคงไม่เข้าใจ เพราะภาพที่เห็นเป็นใครก็อาจเข้าใจผิดได้ เขาต้องแต่งงานให้เร็วที่สุดเพื่อหัวใจจะได้ไม่หายไปไหนอีก เพราะความรู้สึกบางอย่างบอกว่าความรักของเขากำลังหลุดลอย ไม่...ต้องไม่ใช่ แต่เขาก็ช้าไปแล้วเพราะข่าวล่าสุดที่เขารู้มาเมื่อโทรไปบ้านของเธอ บอกว่าเธอไปเรียนต่อต่างประเทศและอาจจะอยู่ที่นั่นอย่างไม่มีกำหนดกลับ แท้ที่จะจริงเธอไม่เพียงปิดกลั้นการสื่อสารจากเขา แต่เธอยังหนีเขาไปไกลอีกซีกโลกหนึ่ง รุธยิ้มหยันกับตัวเอง เมื่อเธอไม่คิดจะรับฟังเรื่องจริงจากเขา ก็ป่วยการที่จะง้องอน เขาก็มีอารมณ์ความรู้สึกเสียใจเป็นเหมือนกัน สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้เพียงรอเวลา บางทีอยู่ห่างกันก็ดีเหมือนกันจะได้มีเวลาใคร่ครวญ ต่างคนต่างคิดอะไรกันได้บ้าง...กาลเวลาจะเยียวยาแผลใจได้ไหม ........................................................ ว่านนั่งนิ่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์สองปีที่ห่างหายจากเมืองไทย กลับมาอีกทีในฐานะนักหนังสือพิมพ์หัวต่างประเทศ ทำคอลัมน์ไลฟ์สไตล์รวมไปถึงแนะนำนักเขียนหรือหนังสือที่ออกใหม่ วันนี้บก.มีคำสั่งใหไปเจาะประวัติบรรณาธิการหนุ่มเจ้าเส่นห์ที่ทำหนังสือครองใจวัยรุ่นมานาน ว่านลำบากใจ ก็คนนี้ไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอต้องไปเรียนต่อ หลบหน้า หนีห่าง เพื่อไม่ให้หัวใจต้องเจ็บอีก “ว่านครับ แต่งงานกับผมนะครับ” ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี ถ้อยคำนี้ยังฝังลึกในหัวใจเธอไม่น้อย “ว่านครับ แต่งงานกับผมนะครับ” ไม่ว่ามีกี่คนผ่านเข้ามาในชีวิตในยามที่เธอและเขาห่างไกล แต่ถ้อยคำนี้ศักดิ์สิทธิ์พอที่จะทำให้เธอไม่หวั่นไหวไปกับคนมากมายที่หยิบยื่นในมิตรภาพในฐานะคนพิเศษได้ ....บัดนี้เด็กสาวช่างฝันได้แปรเปลี่ยนจากวันเก่าก่อน ประสบการณ์สอนให้เธอแกร่งกล้าขึ้น ดังนั้นเรื่องงานจะไม่ปะปนกับเรื่องส่วนตัว เธอจะไม่หวั่นไหวกับอะไรทั้งสิ้นเด็ดขาด วันนี้เธอไปพบเขาเพื่องาน งานอย่างเดียวเท่านั้น! บ้านสีตองวันนี้ไม่ต่างจากวันวานมากนัก เพียงแต่สิ่งที่เปลี่ยนคือความรู้สึกของคนที่เหยียบย่างเข้าไปเท่านั้นที่ไม่เหมือนเดิม หญิงสาวสูดลมหายใจ รวบรวมความกล้าก่อนจะกดกิ่งหน้าบ้าน เพียงครู่ประตูก็เปิดออก แม้จะเห็นเห็นแค่ปลายเท้าของจำได้ดี หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองและไหว้เขาอย่างสุภาพ รุธพยักหน้าก่อนจะเดินนำหญิงสาวเข้าไปในบ้าน เขาดูดีอย่างแทบไม่น่าเชื่อเลย ใบหน้าที่เคยรุงรังไปด้วยเคราก็โกนเกลี้ยง “เอ่อโต๊ะม้าหินข้างนอกก็ได้ค่ะ” เจ้าของบ้านชะงัก หันกลับมาสบตากับหญิงสาวอย่างเยาะเย้ย “คุณไม่ไว้ใจแหล่งข่าวแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า” “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ” เธอก้มหน้าไม่สบตากับเขา ถ้าเป็นแหล่งข่าวคนอื่นว่านคงทำงานด้วยความสบายใจมากกว่านี้หลายเท่า เขาไม่รู้หรอกว่าเขานั่นแหละที่กดดันเธอทั้งสีหน้าและท่าทาง “ก่อนที่จะตัดสินใจเลือกอาชีพนี้ คุณคิดอะไรบ้างนี่ หรือดีแต่วาดวิมานในอากาศ” คนบ้าทำไมถึงได้คอยจะเหน็บเธออยู่เรื่อยนะ ว่านนิ่งเงียบท่องไว้ว่าอดทน เขาจะกวนประสาทอะไรก็ปล่อยไปเถอะ เธอสัมภาษณ์เสร็จก็จะรีบไป รุธลอบมองคนหน้าตาว้าวุ่นอย่างขันๆ ดูสิจะเก่งไปได้กี่น้ำ ว่านนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่างห่างไกลจากเขาพอประมาณ “คุณนี่เป็นนักข่าวที่แย่มากนะ ไร้จิตวิทยาที่จะสร้างความคุ้นเคยให้กับแหล่งข่าว” “ดิฉันจะเลือกทำเฉพาะบางคนค่ะ แต่กับบางคนก็ไม่สมควรจะทำ” รุธมองสบตาเธอด้วยแววตาดุดัน ว่านรู้ว่าคำพูดของเธอทำให้เขาไม่พอใจ ช่างปะไร เสียงกิ่งหน้าบ้านดังขึ้น โอมนั่นเองช่างภาพช่วยเธอได้ทันท่วงที ดีล่ะมีโอมอยู่ด้วยทำให้เธอทำงานคล่องขึ้น รุธชักหงุดหงิดเมื่อเห็นแววตาร่าเริงของหญิงสาวทีเมื่อกี้อยู่กับเขาจะเป็นจะตาย “สวัสดีครับคุณรุธ ขอโทษทีว่านพี่เจองานด่วนแต่เช้าเลย” “ไม่เป็นค่ะพี่ พี่โอมพักก่อนเถอะค่ะ ว่านขอสัมภาษณ์ก่อนแล้วเรากลับพร้อมกัน” รุธเข้ามาทันประโยคหลังที่เธอพูด เขาวางแก้วน้ำค่อนข้างแรงจนเกิดเสียงดัง “พี่ก็อยากจะอยู่นะ แต่มีงานแฟชั่นตอนเที่ยงด้วยดิ ขอโทษทีเถอะน้อง” หญิงสาวผิดหวัง เธอพยายามไม่แสดงออก โอมขอถ่ายรูปรุธอย่างรวดเร็ว “ว่านชวนคุณรุธคุยสิ คุณรุธหันไปทางว่านก็ได้นะครับ ดีครับ” หญิงสาวไม่ชอบบรรยากาศนี้เลยให้ตาย เธอเห็นแววตาเขาแล้วชักร้อนๆหนาวๆ แววตาเหมือนครั้งหนึ่งที่เขาเคยขอเธอแต่งงาน แต่พอถัดไปไม่กี่เดือนเขาก็เป็นคนสร้างคดีร้าวฉานขึ้นเอง ว่านแกล้งทำหน้าบึ้ง เธอรู้ดีว่ารุธไม่ชอบหน้าไร้รอยยิ้มของเธอนักหรอก โอมถ่ายเอาถ่ายเอา ภาพที่ผู้ชายคนหนึ่งหันข้างมองลงต่ำช่างดูดีเหลือเกิน เหมือนเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง “เสร็จแล้วครับ ขอบคุณมาก ว่านไว้เจอกันนะพี่ไปก่อนล่ะ” รุธยิ้มเผลอหัวเราะออกมาหลังจากรถของโอมไปแล้ว ก็ดูกิริยามองตามรถของเธอสิ เหมือนเด็กที่กำลังร้องตามเลย เพียงแต่ควบคุมได้เท่านั้นเอง “มาเถอะครับถึงเวลาของเราแล้ว” เขาพูดแปลกๆ ชายหนุ่มหยิบมือถือตัวเองขึ้น เขาปิด เดินไปที่โทรศัพท์พร้อมกับดึงสายออก “คุณปิดมือถือหรือยัง จะได้ไม่กวนเข้าไปในเทป” ทำเป็นแนะนำ เรื่องอะไรจะปิด “ดิฉันเปิดสั่นไว้ค่ะ” “ปิดซะ ผมไม่อยากให้อะไรรบกวนระหว่างที่เราคุยกัน” น้ำเสียงของเขาจริงจัง จนทำให้เธอเริ่มหายใจติดขัด คิดว่าถ้าไม่ปิดตามที่เขาบอก คงเกิดเรื่องแน่ ท่องไว้ทุกอย่างเพื่องาน รุธยิ้มอย่างพอใจ เขานั่งด้วยท่าทีสบายๆแล้วให้เธอเริ่มทำงาน รุธไม่คุกคามเธออีกต่อไป เขาทำให้เธอผ่อนคลายโดยพูดไปหัวเราะไป บางครั้งก็จริงจัง ว่านเผลอฟัง จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 25 มี.ค. 47 10:58:33 A:203.107.161.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขาจนเพลิน เธอเอียงคอฟังเขา รุธทอดสายตามองนึกเอ็นดูที่เธอน่ารักเหลือเกิน เทปหมดไปแล้วหน้าหนึ่ง เขาให้เวลาเธอเปลี่ยนเทป ว่านอึดอัดไม่อยากถามคำถามนี้เลย แต่หลายคนก็อยากรู้ “ไม่ทราบคุณรุธมีครอบครัวหรือยังค่ะ” “เกือบมีครับ แต่ก็ยังไม่มี” ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้มแฝงอยู่อีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังมากขึ้น “เอ่อ แล้วคุณรุธคิดจะมีครอบครัวไหมค่ะ” “คิดสิครับ คิดอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนนี้ที่ผมได้มีโอกาสพบเธอ” ไม่ไหวแล้วว่านรีบปิดเทปสัมภาษณ์ เขาลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเธอ ว่านหยิบเทปใส่กระเป๋า เก็บดินสอปากกามือไม้สั่น “ขะ...ขอบคุณที่เสียสละเวลาให้หนังสือพิมพ์ของเรานะค่ะ ดิฉันกวนคุณมากแล้ว ขอตัวค่ะ” รุธไวกว่าเขาจับเธอแขนไว้ ว่านพยายามฝ่ากำแพงออกไป แต่เขาไม่ยอมในที่สุดเมื่อดิ้นมากนัก รุธจัดการดึงเธอเข้ามากอดไว้เสียเอง “ถ้าอยู่เฉยๆ ผมสัญญาว่าจะแค่กอดอย่างเดียว แต่ถ้าว่านดิ้นผมไม่รับรองความปลอดภัย” หญิงสาวก้มหน้า เธอสิ้นทาง พ่ายแพ้เขาเสียแล้วเหรอนี่ ระหว่างเขาและเธอมีความเงียบกางกั้น เขาไม่พูด เธอยิ่งไม่พูดใหญ่ ลำบากใจพอๆกับอึดอัดใจนั่นแหละ “สะใจใช่ไหมที่ทรมานคนอื่นได้” เสียงห้าวนั่นทำเอาเธอสะดุ้ง หญิงสาวส่ายหน้าดิกจนผมกระจาย “คุณรุธมีคนอื่น แล้วจะให้ว่านอยู่ได้อย่างไร” “เด็กสู่รู้ สองปีผมไม่เคยคิดจะมองใคร มีแต่ว่านคนเดียวเท่านั้น แล้วเรื่องแอนนี่ผมบอกว่านแล้ว ว่าไม่เคยคิดจะสนใจ วันนั้นเธอพยายามยั่วยวนผม แต่ผมไม่ต้องการเธอ” อ้อมกอดนั้นยิ่งกระชับแน่น ความรักเริ่มหวนคืนอีกครั้ง ครั้งนี้รุธสัญญากับตัวเองว่าเขาไม่มีวันปล่อยให้หลุดลอยแน่นอน “ว่านครับ ผมมีของขวัญจะให้คุณครับ” ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดแล้วจูงมือเธอขึ้นไปในห้องเขา บนโต๊ะทำงานริมหน้าต่างมีรูปถ่ายของใครบางคนวางอยู่ เปล่ารุธไม่ได้หยิบรูปแต่เขาหยิบสุดเล่มสีฟ้าซึ่งเป็นหน้าปกเป็นรูปสีฟ้าของท้องฟ้าสดใส มีนกนางนวลโบยบินเหนือทะเล “รอวันที่หัวใจหวนคืน” นั่นเป็นชื่อหนังสือเล่มที่เขาส่งให้เธอ ว่านพลิกไปพลิกมา แล้วน้ำตาก็ไหลลงมา ว่านกอดตอบรุธไว้โดยไม่พูดจา เธอรู้สึกถึงความรักที่เขามีให้เธออย่างเหลือเกินเมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้ ซาบซึ้ง ตื้นตันและรักเขามากขึ้นกว่าเดิม รุ่งขึ้นสกู๊ปพิเศษคอลัมน์ไลฟ์สไตล์ฮือฮาขึ้นมา กองบรรณาธิการรับโทรศัพท์กันจนสายแทบไหม้ ต่างถามกันมาว่าใครคือนักข่าวสาวเจ้าสาวของบก.นิตยสารวัยรุ่นชื่อดังที่ตัดสินใจสละโสด ว่านอมยิ้มอยู่หน้ากุหลาบช่อใหญ่ เธอไม่พูดอะไร แต่เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบหนังสือที่รุธให้ไว้มาอ่านด้วยหัวใจที่พองโต “เกือบเดือนแล้วที่เราห่างไกลกัน ความสัมพันธ์ของผมและเธอหยุดชะงักด้วยเรื่องสามัญที่สามารถเกิดขึ้นได้กับความรักของทุกคน นั่นคือความเข้าใจผิด ผมไม่มีโอกาสได้อธิบายให้เธอได้เข้าใจ ความรู้สึกช่วงที่เหมือนว่ารักของผมจะหลุดลอยช่างทรมานและเจ็บปวดเหลือเกิน ผมได้แต่เฝ้านับวันที่จะได้พบเธอ ไปในทุกๆที่คิดว่าเธอชอบ แต่ก็ไม่มีแม้เงาของเธอเลย ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่บ่อยๆว่าทำไมคนเราถึงต้องมีความรัก หากรักแล้วต้องเจ็บปวด แต่เมื่อผมคิดถึงเธอและทบทวนเรื่องระหว่างเรา ผมคิดว่าบางทีความห่างไกลก็ไม่เลวร้ายเสมอไป เพราะมันทำให้ผมค้นพบว่ารักที่ผมมีให้เธอนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง กลับยิ่งทำให้ผมมีความหวัง กำลังใจในการรอคอยถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นวันข้างหน้าว่าจะมีโอกาสได้พบเธอหรือไม่ แต่ผมก็มีความเชื่อตราบใดที่ผมยังไม่หมดรักเธอ...ผู้หญิงของผม”   จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 25 มี.ค. 47 11:04:39 A:203.107.161.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 รุธ ปากคอเราะร้ายจริงๆ พาลอีกต่างหาก ฮ่ะๆ จากคุณ : Psycho man - [ 25 มี.ค. 47 12:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแร้วนะคะ  ก็งงนิดหน่อยอ่า  คือไหนบอกว่าพ่อแม่ว่านไม่ชอบรุธ  แล้วทำไมไม่มีการขัดขวางอะไรเลยอ่ะ...T-T จากคุณ : สะล้อซอ"ซึง" - [ 25 มี.ค. 47 13:40:17 A:202.129.18.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วสับสนหลายจุดเชียวค่ะ จากคุณ : scottie - [ 25 มี.ค. 47 14:51:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่ช่วยกันเข้ามาชี้จุดบกพร่อง ที่ขาดๆหายๆไปกลายจุด เรื่องนี้เขียนนานแล้ว เอามาปัดฝุ่นใหม่เมื่อสองวันนี้เอง คือเห็นเหมือนกันแต่ไม่สะดุดใจจะแก้ไข คราวนี้เห็นชัดเจนแล้ว สมควรเป็นอย่างที่จะต้องแก้ไขจุดอ่อนของเรื่องอย่างจริงจังสักที ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : นางสาวสยาม - [ 25 มี.ค. 47 16:26:35 A:203.107.145.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีค่ะ เขียนอีกค่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 25 มี.ค. 47 18:23:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ Psycho man ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาอ่านงานอีกครั้งหนึ่ง รู้สึกดีที่สนใจเข้ามาอ่าน คุณสะลอซอซึง ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ คุณScottie จำได้ว่าคุณเคยเข้าไปอ่านง่ายที่เขียนไว้เรื่องก่อนหน้านี้ รู้สึกดีค่ะ คุณเอ็นจัง -ขอบคุณสำหรับคำติชมค่ะ จากคุณ : นางสาวยาม - [ 26 มี.ค. 47 13:12:00 A:203.107.155.236 X: ]